Verder na ontrouw - deel 8

Anna Cara schreef op 07-10-2024 om 04:11:

Peet, gek is dat hè, dat je hersenen daar druk mee zijn. De waarheid willen. Is het om nog meer bevestiging te krijgen voor je keuze te stoppen met de relatie? Of af willen van dat machteloze van niet weten? Een startdatum of alle details weten maakt dat de film af? Of eindelijk weer je man kunnen geloven? Want na alle leugens is dat moeilijk. Mijn man zei een keer: maar wat ik ook vertel geloof je dan ook dat dat alles is? Wanneer zou het voor jou goed zijn? En daar had hij een punt.

Wanneer is het voor jou goed?
En wanneer geloof je het?

Xxx

Ja ik weet het echt niet. Had vorige week zo duidelijk voor ogen. De waarheid...daar kom ik nooit achter. En dan opeens. Ik hoor weer via iemand anders een detail. Zo is dat eigenlijk al de hele tijd gegaan dat ik via iemand anders dingen hoor. Tja dan gaan mijn hersenen idd weer overuren maken. Waarom. Nou en dan wordt ik weer boos. En stuur ik weer nare berichten.

Net man geblokeerd op app. De laatste opmerking. Je woont hier wel gratis. Dat is waar ik bang voor was. Dat wilde ik voorkomen. Maar het is ook mijn huis. Heb ook altijd gewerkt. Dus echt weer een opmerking van hem.

Ik moet echt afstand nemen van dit alles. Ik moet sterk zijn. 

Ik werd gisteren gebeld door een tante. Die heeft van haar vorige man ook bedrog mee gemaakt. Ik weet nog dat ik toen haar verhaal hoorde en dacht. Hoe is dat mogelijk. Haar man had elke week een trio met vrienden. Gedurende hun huwelijk 12 jaar. Ze zei...ze moest een keer zo huilen en haar zussen snapte dit niet. Ze zei ik heb zo diep gezeten. Ik zei...dat herken ik helemaal. Dat zo diep zitten.

Ik moet voor nu echt verstandig blijven.

Denk dat het nooit goed is. Ik weet de helft niet maar dat heb ik altijd geweten/ gevoeld maar ik kom er nooit achter. 

Ik moet het loslaten dat mijn maatje mijn maatje niet meer is. Ik moet het nu echt alleen gaan doen. Vergeven dat kan ik hem nooit meer.

Peet52! schreef op 07-10-2024 om 07:04:

[..]

Ja ik weet het echt niet. Had vorige week zo duidelijk voor ogen. De waarheid...daar kom ik nooit achter. En dan opeens. Ik hoor weer via iemand anders een detail. Zo is dat eigenlijk al de hele tijd gegaan dat ik via iemand anders dingen hoor. Tja dan gaan mijn hersenen idd weer overuren maken. Waarom. Nou en dan wordt ik weer boos. En stuur ik weer nare berichten.

Net man geblokeerd op app. De laatste opmerking. Je woont hier wel gratis. Dat is waar ik bang voor was. Dat wilde ik voorkomen. Maar het is ook mijn huis. Heb ook altijd gewerkt. Dus echt weer een opmerking van hem.

Ik moet echt afstand nemen van dit alles. Ik moet sterk zijn.

Ik werd gisteren gebeld door een tante. Die heeft van haar vorige man ook bedrog mee gemaakt. Ik weet nog dat ik toen haar verhaal hoorde en dacht. Hoe is dat mogelijk. Haar man had elke week een trio met vrienden. Gedurende hun huwelijk 12 jaar. Ze zei...ze moest een keer zo huilen en haar zussen snapte dit niet. Ze zei ik heb zo diep gezeten. Ik zei...dat herken ik helemaal. Dat zo diep zitten.

Ik moet voor nu echt verstandig blijven.

Denk dat het nooit goed is. Ik weet de helft niet maar dat heb ik altijd geweten/ gevoeld maar ik kom er nooit achter.

Ik moet het loslaten dat mijn maatje mijn maatje niet meer is. Ik moet het nu echt alleen gaan doen. Vergeven dat kan ik hem nooit meer.

Ik denk dat je daar echt mee moet stoppen. Ik herken het hoor. Ik heb veel mensen om me heen die ook te pas en te onpas dingen delen over die nieuwe gozer van mijn vriend.

En in het begin ging ik haar daar dan mee lastig vallen. Kijk eens waar je alles voor weg gooit. Maar uiteindelijk maakt dat echt allemaal geen kloten uit: Ze heeft het weggegooid, voor wie of wat ze dat dan gedaan heeft, doet er verder niet meer toe. Sinds ik dat niet meer doe, nu een goede 2 week, blijft het een stuk rustiger. Geen contact, geen gedoe en het gaat mij een stuk beter af om me niet meer druk te maken over wat ze wel of niet doet.

De keuze is gemaakt. Dan moet je je daar aan committeren. Zeker omdat je diep van binnen weet dat je partner niet gaat veranderen. Ik weet, het is verleidelijk. Gisteren hebben we de kids weer gewisseld, en waar ze de hele week weer pislink was, was ze nu verdrietig en stond ze bij de deur te huilen toen ik weg ging en probeerde ze me te knuffelen en de hand vast te pakken. En ondanks dat dat zo goed voelt, besloot ik toch dat ik die knuffel en hand niet hebben wou. En dat zijn wat mij betreft goede stappen.

Mijn gemoedstoestand hangt niet meer van die van haar af. Zij is verdrietig, jammer dan. Dat heb je zelf veroorzaakt. 

Peet52! schreef op 07-10-2024 om 09:18:

[..]

Ja..ik weet zeker dat ik daarmee moet stoppen. Ik kan het niet meer bij hem halen. Zal het zelf moeten doen.

Nou dat vooral. Stop de energie in je zelf, ga leuke dingen doen. En eerlijk, de tip van izza werkt voor mij heel erg goed: het onderscheid maken tussen partner gedrag en ouder gedrag. 

Dat hielp mij echt gigantisch. Het oudergedrag, als er zaken zijn mbt de kinderen, mag ik met haar over in gesprek gaan. Al het andere bestaat niet meer. 

Hallo dames en heren,

Ik moet me hier jammer genoeg toevoegen.

Ik kwam er een maand geleden achter (ik heb heel per ongeluk zelf ontdekt) dat mijn man me al 2j bedroog met zijn vriendin/collega.

Wat een rollercoaster is dit al geweest. We zijn 23j samen en hebben 3 kinderen. We waren elkaars eerste liefde.
Hij zegt dat het nooit zijn bedoeling was me te kwetsen, dat ik de vrouw van zijn leven ben en hij me nooit zou verlaten. Dat dat ook heel duidelijk was voor hem en die dame (die ik dus zelf ken, al is het vaag).

We willen en kunnen elkaar niet lossen. We zijn elkaar terug aan het ontdekken en plannen tijd voor ons 2.
We hebben eigenlijk in die 10j dat we kinderen hebben zelden tijd voor ons genomen, 2x per jaar een etentje met vrienden en 2x per jaar eens samen maar de cinema of museum. Avonden samen hadden we zelden want met 2 jongens met ASS hebebn we onze handen vol (er slaapt er eentje al 7j in ons bed)
We waren min of meer uit elkaar aan het groeien, al praatten we daar nooit over. Ik probeerde wel, maar hij is geen prater. 

Maar wat doet dit toch pijn. Ik wil echt door met hem, maar toch twijfel ik soms. Hij heeft zolang gelogen en ik heb helemaal niks gemerkt, hoe moet dat dat in de toekomst? Ik laat me blijkbaar zo snel bedotten. 
Natuurlijk zegt hij dat het niet meer gaat gebeuren als ik het niet wil, maar ja.
Klein detail trouwens, hij doet het dus niet als ik het niet wil. Maar op zich heeft hij ergens in de loop van de jaren in zijn hoofd gehaald dat polyamorie meer zijn ding is. Ik als de vrouw van zijn leven en nog iemand erbij als vriendin/sekspartner.

Hij wil me nooit meer zo'n pijn doen, dus doet het niet als ik geen toestemming geef. Maar natuurlijk ben ik wel bang.

We zijn gestart met relatietherapie maar die gaat ontzettend traag, maar 1 afspraak per maand. Was dat bij jullie ook?
Ik heb vorige week beslist dat ik ook in mijn eentje therapie ga starten bij mijn vroegere therapeute, daar ga ik meer aan hebben denk ik.

Winnie86 schreef op 07-10-2024 om 10:46:

Natuurlijk zegt hij dat het niet meer gaat gebeuren als ik het niet wil, maar ja.
Klein detail trouwens, hij doet het dus niet als ik het niet wil. Maar op zich heeft hij ergens in de loop van de jaren in zijn hoofd gehaald dat polyamorie meer zijn ding is. Ik als de vrouw van zijn leven en nog iemand erbij als vriendin/sekspartner.

Hij wil me nooit meer zo'n pijn doen, dus doet het niet als ik geen toestemming geef. Maar natuurlijk ben ik wel bang.

Winnie, Heb jij ooit aangegeven bij je man dat jij op zich wel akkoord bent met een open relatie? Want hoe heeft je man het de afgelopen jaren anders in zijn hoofd gehaald dat jij polyamorie wel prima vindt?
Je man wil je nooit meer pijn doen. Maar de afgelopen paar jaar maakte niet uit?

Uit jouw verhaal krijg ik het gevoel dat je je man aan het vrij pleiten bent. Cijfer je jezelf niet weg? Je mag hier echt wel iets van vinden hoor en hem dat ook goed laten merken!

Haaika schreef op 07-10-2024 om 11:28:

[..]

Winnie, Heb jij ooit aangegeven bij je man dat jij op zich wel akkoord bent met een open relatie? Want hoe heeft je man het de afgelopen jaren anders in zijn hoofd gehaald dat jij polyamorie wel prima vindt?
Je man wil je nooit meer pijn doen. Maar de afgelopen paar jaar maakte niet uit?

Uit jouw verhaal krijg ik het gevoel dat je je man aan het vrij pleiten bent. Cijfer je jezelf niet weg? Je mag hier echt wel iets van vinden hoor en hem dat ook goed laten merken!

Nee, totaal niet. We hebben het eigenlijk ook nooit echt over een open relatie gehad hoor. Hij komt daar nu mee. Hij heeft ooit wel gezegd dat als ik een iets met een andere man wilde proberen, dat mocht maar dat hij dat niet moest weten. Misschien had ik die info daaruit moeten halen.

Hij denkt ook niet dat hij het mocht doen van mij, het is gewoon hoe hij nu denkt. Of denkt te denken. Want als ik dan duidelijk maak dat ik dan ook wel een partner erbij neem, weet hij het zo goed niet.

Ik denk niet dat hij echt nagedacht heeft de laatste 2j. Ze waren er gewoon zo zeker van dat het niet ging uitkomen. Dat ik niks ging weten en ik dus ook niet gekwetst kon worden.

Hij blijft zeggen dat het niets met mij te maken had, dat hij mij graag ziet. Dat het de lust was, nadien ook wat verliefdheid erbij en ook een stuk vluchten ook voor de drukte thuis.

Ik kan me goed voorstellen dat het lijkt alsof ik hem vrij pleit. Ik ben zelf erg onzeker en heb een slechte kindertijd gehad met een manische moeder, dus ik denk dat ik niet altijd reageer hoe normale mensen zonder complexen zouden reageren. 

Hij doet nu wel zijn uiterste best. Zegt zelf dat hij mij en ons gezin verwaarloosd heeft (al was dat vooral uit vlucht voor de drukte, hij heeft zelf ook ass). Hij is echt wel enorm geschrokken en ik geloof hem echt als hij zegt dat hij me nooit zou verlaten. Hij praat ook enorm veel, wat compleet tegen zijn natuur is.

Winnie ik ben redelijk thuis in dat soort dingen en heb ook zelf een open relatie gehad. Zoals hij het beschrijft is natuurlijk absoluut niet de gang van zaken! Hij is gewoon vreemd gegaan! Het openen van je relatie doe je niet dmv een mededeling. Maar na uitvoerig overleg. En met afspraken. De mensen die ik ken en deze relatievorm hebben zijn samen door dit proces gegaan. 

Wat ik wel haal uit jouw verhaal is dat hij zichzelf en jullie relatie wil ontdekken en kijken wat daarin mogelijk is. Dat is niet gek als jullie elkaars eerste zijn. Heel veel mensen krijgen toch vragen en behoeftes aan anderen of andere seksuele ervaringen. Wat hij heeft gedaan kan absoluut niet! Maar deze behoefte is er bij hem wel. Dat zou ik dus wel serieus nemen. Samen met de therapeut in een veilige setting. Houden van kan overigens prima van meerdere mensen. En het kan heel goed dat zijn liefde voor jou gewoon bestaat naast zijn andere contacten. Waar het uiteindelijk om gaat is wat wil jij zelf? Poly of open zijn is absoluut niet voor iedereen geschikt. Je relatie moet er heel sterk voor zijn. En jij mag daarin jouw grens aangeven (wil je andere vormen gaan ontdekken of juist niet? ). Luister naar je eigen gevoel. Ook als dat betekent dat het klaar is tussen jullie. Dus niet meegaan in het openen alleen om hem te behouden. Maar ook realistisch zijn dat hij deze voorkeur wellicht niet kan stoppen vanwege jou. 

Izza schreef op 07-10-2024 om 16:06:

Winnie ik ben redelijk thuis in dat soort dingen en heb ook zelf een open relatie gehad. Zoals hij het beschrijft is natuurlijk absoluut niet de gang van zaken! Hij is gewoon vreemd gegaan! Het openen van je relatie doe je niet dmv een mededeling. Maar na uitvoerig overleg. En met afspraken. De mensen die ik ken en deze relatievorm hebben zijn samen door dit proces gegaan.

Wat ik wel haal uit jouw verhaal is dat hij zichzelf en jullie relatie wil ontdekken en kijken wat daarin mogelijk is. Dat is niet gek als jullie elkaars eerste zijn. Heel veel mensen krijgen toch vragen en behoeftes aan anderen of andere seksuele ervaringen. Wat hij heeft gedaan kan absoluut niet! Maar deze behoefte is er bij hem wel. Dat zou ik dus wel serieus nemen. Samen met de therapeut in een veilige setting. Houden van kan overigens prima van meerdere mensen. En het kan heel goed dat zijn liefde voor jou gewoon bestaat naast zijn andere contacten. Waar het uiteindelijk om gaat is wat wil jij zelf? Poly of open zijn is absoluut niet voor iedereen geschikt. Je relatie moet er heel sterk voor zijn. En jij mag daarin jouw grens aangeven (wil je andere vormen gaan ontdekken of juist niet? ). Luister naar je eigen gevoel. Ook als dat betekent dat het klaar is tussen jullie. Dus niet meegaan in het openen alleen om hem te behouden. Maar ook realistisch zijn dat hij deze voorkeur wellicht niet kan stoppen vanwege jou.

Izza, het is inderdaad gewoon vreemdgaan dat hij gedaan heeft. Dat beseft hij zelf ook. 

Maar in zijn ogen deed hij niks fout omdat hij mij als de vrouw van zijn leven ziet en geen enkele intentie had me te verlaten. Het was een soort friends with benefits met die dame. Hij wilde het verborgen houden omdat hij me niet wilde kwetsen al voelde hij zich soms wel schuldig.

Het deel over hoe hij denkt over monogamie en polygamie was de uitleg die ik kreeg de avond dat ik het ontdekte. Intussen heeft hij zelf al aangegeven dat hij ziet hoe ontzettend veel ik afzie en dat wil hij nooit meer. Dus hij wil monogaam blijven voor mij, omdat ik het niet zou aankunnen volgens hem en omdat hij me niet kwijt wil. Op deze moment is het inderdaad een no go voor mij, ik moet eerst helen.

Ik hoop eigenlijk dat onze Relatietherapeut ook gaat werken op het waarom van het vreemdgaan, want ik denk dat er veel meer achterliggende dibgen zijn. En zolang die niet duidelijk zijn, zowel voor hem als voor mij, blijft het lastig. Want ik ben er niet helemaal van overtuigd dat hij echt polygamie wilt, ik kan zelf ook wel inzien dat er dingen ontbraken in onze relatie door de grote zorg voor de kinderen en de slechte communicatie.

Polygaam zijn doe je ook met beide partners en hij geeft zelf aan dat hij niet weet of hij het aankan als ik er een vriend bij zou hebben.

We moeten dus nog heel veel praten. Ik vind het erg lastig dat die therapie niet op meer frequente basis is.

Voor nu zijn we vooral zelf begonnen met veel meer tijd voor elkaar, veel meer te vrijen (kan ook gewoon meer omdat we de kinderen nu meer wegbrengen, wat we voordien zelden deden en we hen nu in het weekend met chips voor tv zetten wat we vroeger niet ok vonden)

Een huwelijk kan wel degelijk een veilige haven zijn. Ikzelf ben namelijk altijd zelf de veilige haven geweest voor mijn man. Hij is er gewoon niet in geslaagd om die veilige haven te zijn voor mij, al wou hij dat wel. En nu nog steeds ben ik zijn veilige haven. En zo zijn er nog velen, degelijke betrouwbare veilige havens, en die kunnen elkaar ook treffen. Wat niet wil zeggen dat alles dan over rozen loopt. Maar je kunt elkaar dan wel vertrouwen. Er lopen gewoon heel veel mensen met issues rond. En hij weet het … het vertrouwen nog eens breken, en hij is zijn veilige haven kwijt. Al zal dat misschien vanzelf gebeuren, want de natuur zal misschien sterker blijken dan wat dan ook. 

Winnie86 schreef op 07-10-2024 om 17:56:

[..]

Maar in zijn ogen deed hij niks fout omdat hij mij als de vrouw van zijn leven ziet en geen enkele intentie had me te verlaten. Het was een soort friends with benefits met die dame. Hij wilde het verborgen houden omdat hij me niet wilde kwetsen al voelde hij zich soms wel schuldig.

Je leest het vaker dat vreemdgaande mannen zo denken. Of ze gaan vreemd om hun zelfvertrouwen (o.a. jeugd issues) op te pimpen of de seks was geen uitdaging meer met hun huidige partner. Beide gevallen willen ze niet scheiden. Vrouwen gaan meer vreemd met hun hart in tegenstelling wat mannen niet doen. 

Tsja feit blijft dat hij je keihard 2 jaar lang heeft bedonderd. Ik vind je rustig overkomen en niet boos. Lijkt dit zo? Lijkt of je nog begrip hebt ook. Hij had ook kunnen communiceren van he schat mis wat in onze relatie, ben niet happy o.i.d. en daar moeten we wat aan doen.

Theekannetje schreef op 07-10-2024 om 18:14:

Een huwelijk kan wel degelijk een veilige haven zijn. Ikzelf ben namelijk altijd zelf de veilige haven geweest voor mijn man. Hij is er gewoon niet in geslaagd om die veilige haven te zijn voor mij, al wou hij dat wel. En nu nog steeds ben ik zijn veilige haven. En zo zijn er nog velen, degelijke betrouwbare veilige havens, en die kunnen elkaar ook treffen. Wat niet wil zeggen dat alles dan over rozen loopt. Maar je kunt elkaar dan wel vertrouwen. Er lopen gewoon heel veel mensen met issues rond. En hij weet het … het vertrouwen nog eens breken, en hij is zijn veilige haven kwijt. Al zal dat misschien vanzelf gebeuren, want de natuur zal misschien sterker blijken dan wat dan ook.

Mijn man heeft me eigenlijk altijd een veilige haven geboden. Maar dat is nu omzeep natuurlijk.

De therapeute zei het ook, we zijn al van onze jeugd samen, hebben elkaar gevormd, alles samen beleefd en alles samen opgebouwd. Dus natuurlijk was hij mijn veiligheid en net daarom is het ook zo hartverscheurend.

Maar ergens denk of weet ik dat ik nooit nog iemand ga vinden waarbij ik me zo op mijn gemak voel (ik heb zelf ASS en echte contacten zijn lastig voor me) m. Dus ik wil dit alle kansen geven, ook al geven de verhalen die ik hier lees me precies weinig hoop.

Renate46 schreef op 07-10-2024 om 18:23:

[..]

Je leest het vaker dat vreemdgaande mannen zo denken. Of ze gaan vreemd om hun zelfvertrouwen (o.a. jeugd issues) op te pimpen of de seks was geen uitdaging meer met hun huidige partner. Beide gevallen willen ze niet scheiden. Vrouwen gaan meer vreemd met hun hart in tegenstelling wat mannen niet doen.

Tsja feit blijft dat hij je keihard 2 jaar lang heeft bedonderd. Ik vind je rustig overkomen en niet boos. Lijkt dit zo? Lijkt of je nog begrip hebt ook. Hij had ook kunnen communiceren van he schat mis wat in onze relatie, ben niet happy o.i.d. en daar moeten we wat aan doen.

Eigenlijk denk ik dat hij zelf niet exact weet waarom hij ermee begonnen is. Eerst zei hij lust en passie die hij na 23j niet meer bij mij vond (in zijn idee duurt zoiets maar een jaar of 3 in een relatie dus het is niet in hem opgekomen er meer passie in te brengen. + als ik bepaalde vrijpartijen tussen ons bovenhaal dan ziet hij daar ook passie in). Dan zei hij verliefdheid. Dan dat hij iets nieuws zocht.

Ik vraag me soms af, hij heeft een jeugd gehad met een afwezige vader die hem veel negeerde en een depressieve moeder... misschien komt er daarvan ook wel iets. Niet dat dat het vergoelijkt.

En nee, heel raar misschien, maar ik ben niet boos. Ontzettend verdrietig en ik ben op het depressieve af, krijg weinig gedaan de laatste maand terwijl er veel op de planning stond. Maar boos, nee. Begrip weet ik niet goed. Ik vraag me wel af of het een stuk door de omstandigheden thuis en op het werk komt. Het is begonnen toen onze kleinste een jaar was en ik waarschijnlijk een burn-out had. Intussen was er heel veel drukte met de jongens (eentje ass en eentje ass/dcd/adhd)  die hij eigenlijk niet aankon. Op zijn werk was het ook niet zo denderend allemaal, de werkdruk is veel te hoog.

Communiceren dat er wat mis was , kan hij niet. Daar gaat nu wel aan gewerkt moeten worden, desnoods met een therapeut gespecialiseerd in autisme.

Ik weet het, het klinkt alsof ik hem vergoelijk. Maar ik probeer echt de 2 kanten te zien want ik wil dat we hieruit komen.

Ik denk als ik eerlijk ben dat levenslang bij 1 partner blijven voor heel veel mensen lastig is. Zeker als er geen enkele ervaring met anderen is geweest. De maatschappij veranderd natuurlijk ook. Het is niet gek dat mensen benieuwd zijn naar andere mensen en ervaringen. Dat hoeft niets te maken te hebben met zijn liefde voor jou. Die kan er heel goed gewoon zijn. Toen en nu. Ik denk ook niet dat je deze behoefte oplost door opeens veel seks te hebben. Na 23 jaar is het fijn en vertrouwd. Maar niet meer spannend en nieuw. Tenzij jullie echt heel andere dingen gaan doen. Hou goed in gedachten dat hij nu misschien stopt voor jou. Maar niet voor of vanuit zichzelf. Het kan ook een behoefte zijn vanuit hemzelf en dat is heel erg lastig te onderdrukken. Jij kunt hem die behoefte aan anderen of ervaringen niet geven. 

Izza schreef op 07-10-2024 om 19:36:

Ik denk als ik eerlijk ben dat levenslang bij 1 partner blijven voor heel veel mensen lastig is. Zeker als er geen enkele ervaring met anderen is geweest. De maatschappij veranderd natuurlijk ook. Het is niet gek dat mensen benieuwd zijn naar andere mensen en ervaringen. Dat hoeft niets te maken te hebben met zijn liefde voor jou. Die kan er heel goed gewoon zijn. Toen en nu. Ik denk ook niet dat je deze behoefte oplost door opeens veel seks te hebben. Na 23 jaar is het fijn en vertrouwd. Maar niet meer spannend en nieuw. Tenzij jullie echt heel andere dingen gaan doen. Hou goed in gedachten dat hij nu misschien stopt voor jou. Maar niet voor of vanuit zichzelf. Het kan ook een behoefte zijn vanuit hemzelf en dat is heel erg lastig te onderdrukken. Jij kunt hem die behoefte aan anderen of ervaringen niet geven.

Dat het niets met zijn liefde voor mij te maken heeft, daarvan ben ik overtuigd. 

De seks is eigenlijk meer voor mij. Ik merkte dat één vandaag de dingen die het meeste pijn doen het feit is dat ik al jaren meer wil dan hij en hij dat dan bij een ander haalt. Hij gaf aan dat het bij haar rustig is en er geen stoorzenders zijn en hij daarom meer zin heeft. Terwijl er thuis dikwijls onderbrekingen zijn door de kinderen die slecht slapen of er zowat altijd zijn. Dus daar maken we nu ruimte voor. 

Maar inderdaad, spannend en nieuw is het niet. Hij geeft aan dat het met mij zalig en opwindend is door de vertrouwdheid, alles durven en weten wat wel lekker vinden van elkaar. Maar bij haar is het spannender en dat kan ik sowieso niet geven natuurlijk.