Verder na ontrouw - deel 8

Persephone schreef op 12-12-2023 om 12:30:

Ja, het was echt ENORM kinderachtig van me, maar zoals gezegd: ik heb er wel 2 hele minuten lol van gehad. Na die actie heb ik eigenlijk nauwelijks meer energie aan haar besteed. Ik ben ook bepaald niet afgunstig op haar: ze heeft een man waarvan ze weet dat hij in staat is tot zeeeeeer langdurig bedrog. Tja. Van mij mocht ze hem hebben; ik hoefde hem niet meer al had hij het winnende staatslot in zijn hand.

Dat bedoel ik: zo gewonnen zo geronnen. Een kennis van mij is al jaren zo'n truus. Is altijd paranoia dat hij vreemdgaat. Daarom vind ik het ook gewoon stom om met een vreemdganger te gaan. When they to it with you, they do it do you. 

MRI schreef op 12-12-2023 om 13:04:

[..]

Dat bedoel ik: zo gewonnen zo geronnen. Een kennis van mij is al jaren zo'n truus. Is altijd paranoia dat hij vreemdgaat. Daarom vind ik het ook gewoon stom om met een vreemdganger te gaan. When they to it with you, they do it do you.

Eens. Ik begrijp ook simpelweg niet waarom iemand verliefd kan worden op een vreemdganger. Je hebt immers uit de eerste hand een kijkje in zijn/haar karakter gezien en je weet al dat the object of your affection in staat is tot leugens en bedrog. Ik kan me echt niets onaantrekkelijkers voorstellen.

Ik ben al lang single, maar heb een collega die ik om verschillende redenen de leukste man van Nederland vind. Als hij vrijgezel zou zijn, zou ik op hem vallen als een baksteen. Hij is echter getrouwd met een enorm leuke vrouw die hij op handen draagt. Dat is dan weer 1 van de dingen die ik zo leuk aan hem vind . In het meer dan onwaarschijnlijke geval dat hij ooit een move naar mij zou maken, zou ik hem direct niet meer leuk en enorm onaantrekkelijk vinden.

MRI schreef op 12-12-2023 om 13:04:

[..]

Dat bedoel ik: zo gewonnen zo geronnen. Een kennis van mij is al jaren zo'n truus. Is altijd paranoia dat hij vreemdgaat. Daarom vind ik het ook gewoon stom om met een vreemdganger te gaan. When they to it with you, they do it do you.

Maar toch staat dit topic vol met mensen die hun vreemdganger hebben vergeven en weer verder zijn gegaan. Dan is er weinig verschil tussen verder gaan met iemand die dit al eens heeft gedaan of iets beginnen met iemand die in een andere relatie is vreemdgegaan. 

En maakt het verschil of iemand ooit vreemd is gegaan? Als iemand verder super leuk is blijf je hem of haar er altijd op afwijzen? Zou voor mij reden zijn voor een gesprek naar de beweegredenen en leerpunten daarna. Heb om die reden wel eens een gesprek gevoerd over openheid in de relatie. Daar stond de voormalig vreemdganger niet voor open. Terwijl hij wel aangaf dat trouw zijn op de lange termijn "een uitdaging" was. Ja ja. Intussen zit hij (voor het oog) in een vaste relatie met kind. Terwijl ik weet dat hij dat ook niet gaat volhouden. Soms is dat erkennen van jezelf gewoon beter. Ipv nog meer slachtoffers maken (huidige vriendin verkondigde op een feestje ooit dat hij zo'n lieve en betrouwbare man was....). 

Safia schreef op 09-12-2023 om 22:42:

Zijn er hier mensen die contact hebben gehad met de minnaar/minnares en heeft dat nieuwe of andere inzichten gebracht die verder gaan..... moeilijker of makkelijker maakten.

We hebben contact en zij is nu soort familie. Mijn ex was degene die de affaire initieerde en hoewel ze het aanvankelijk weerstond, ontstonden er uiteindelijk gevoelens bij haar. Ondanks dat ik dacht dat ons huwelijk goed was, de liefde van zijn kant was op. Na de affaire probeerden we het nog een jaar, maar halverwege besefte ik dat hij er niet volledig bij was en uit medelijden bij mij was gebleven. Ik heb gerealiseerd dat hoewel we getrouwd waren, ik geen controle kon uitoefent op zijn gevoelens en ik hem zeker niet moest zien als mijn bezit. Als een affaire langer dan een jaar duurt, zie ik dat niet als een affaire maar als een parallelle relatie naast het huwelijk. De gevoelens die zich in die tijd ontwikkelen, kunnen niet zomaar worden genegeerd. Soms is het simpelweg onvermijdelijk en hoewel het moeilijk was, ben ik blij dat ik besefte dat voortzetten ons beiden ongelukkig zou maken. Vooral als je kinderen hebt, is het belangrijk om te overwegen of je hen wilt opvoeden in een relatie waar ontrouw, leugens en gebrek aan wederzijdse liefde aanwezig zijn. Mijn grootste zorg was onze dochter, maar ondanks de scheiding hebben we ons best gedaan om haar voorop te stellen. Mijn ex is met zijn ware liefde getrouwd. Nu, enkele jaren later, ben ik hertrouwd en gelukkig. De relatie met mijn ex en zijn vrouw is goed; we ontmoeten elkaar regelmatig bij speciale gelegenheden, en mijn dochter voelt zich thuis bij mijn ex en haar stiefmoeder. Ik noem haar liever geen Truus!

Izza schreef op 12-12-2023 om 18:06:

[..]

Maar toch staat dit topic vol met mensen die hun vreemdganger hebben vergeven en weer verder zijn gegaan. Dan is er weinig verschil tussen verder gaan met iemand die dit al eens heeft gedaan of iets beginnen met iemand die in een andere relatie is vreemdgegaan.

En maakt het verschil of iemand ooit vreemd is gegaan? Als iemand verder super leuk is blijf je hem of haar er altijd op afwijzen? Zou voor mij reden zijn voor een gesprek naar de beweegredenen en leerpunten daarna. Heb om die reden wel eens een gesprek gevoerd over openheid in de relatie. Daar stond de voormalig vreemdganger niet voor open. Terwijl hij wel aangaf dat trouw zijn op de lange termijn "een uitdaging" was. Ja ja. Intussen zit hij (voor het oog) in een vaste relatie met kind. Terwijl ik weet dat hij dat ook niet gaat volhouden. Soms is dat erkennen van jezelf gewoon beter. Ipv nog meer slachtoffers maken (huidige vriendin verkondigde op een feestje ooit dat hij zo'n lieve en betrouwbare man was....).

Tja, "ooit" is wel een ingewikkeld begrip natuurlijk. Als ik nu een man zou ontmoeten die vertelt dat hij als jonge twintiger zijn vriendin destijds eens heeft bedrogen, zou ik misschien niet direct wegrennen. Maar een gebonden man die geen open relatie heeft en nu met mij wil vreemdgaan: nee. Hoogst onaantrekkelijk.

In het algemeen vind ik vreemdgangers gewoon niet zo aantrekkelijk. Ze zijn in staat tot bedrog en vinden blijkbaar hun gevoelens altijd belangrijker dan die van degene van wie ze zeggen te houden of waar ze in ieder geval ooit afspraken mee hebben gemaakt: blegh. 

Wat ik hier eigenlijk weinig lees, maar wat ikzelf zo ingewikkeld vond toen mijn ex-man vreemdging: hij zette daarmee niet alleen zijn relatie met mij maar vooral ook het gezinsleven van onze kinderen op het spel. Dat vond ik destijds zo onvergeeflijk: dat hij mij besodemieterde was heus erg maar ik ben volwassen etc., dus a la. Maar dat hij willens en wetens de veilige haven van de kinderen in gevaar bracht, DAT vond ik onverteerbaar. 

Liefde kan overgaan en soms lopen huwelijken mis. Als mijn ex-man me zou hebben verteld dat de koek op was, zou ik dat pijnlijk hebben gevonden, maar wel eerlijk. Maar dat deed hij niet, hij wilde namelijk helemaal niet scheiden. Hij wilde de geborgenheid van het huwelijk en daarnaast de spanning van een nieuw iemand. In plaats van daarover met mij te praten en te zien of er een oplossing was, besloot hij zijn eigen verlangens of behoeftes voor te laten gaan en daarmee het gezinsleven van onze kinderen in gevaar te brengen. Daar kon ik echt niet mee verder, met een man die het belang van zijn kinderen zo ondergeschikt maakte aan zijn eigen behoeftes, en ik denk dat dat de voornaamste reden was dat ik echt niet verder met hem wilde.

Donna! schreef op 12-12-2023 om 18:56:

[..]

We hebben contact en zij is nu soort familie. Mijn ex was degene die de affaire initieerde en hoewel ze het aanvankelijk weerstond, ontstonden er uiteindelijk gevoelens bij haar. Ondanks dat ik dacht dat ons huwelijk goed was, de liefde van zijn kant was op. Na de affaire probeerden we het nog een jaar, maar halverwege besefte ik dat hij er niet volledig bij was en uit medelijden bij mij was gebleven. Ik heb gerealiseerd dat hoewel we getrouwd waren, ik geen controle kon uitoefent op zijn gevoelens en ik hem zeker niet moest zien als mijn bezit. Als een affaire langer dan een jaar duurt, zie ik dat niet als een affaire maar als een parallelle relatie naast het huwelijk. De gevoelens die zich in die tijd ontwikkelen, kunnen niet zomaar worden genegeerd. Soms is het simpelweg onvermijdelijk en hoewel het moeilijk was, ben ik blij dat ik besefte dat voortzetten ons beiden ongelukkig zou maken. Vooral als je kinderen hebt, is het belangrijk om te overwegen of je hen wilt opvoeden in een relatie waar ontrouw, leugens en gebrek aan wederzijdse liefde aanwezig zijn. Mijn grootste zorg was onze dochter, maar ondanks de scheiding hebben we ons best gedaan om haar voorop te stellen. Mijn ex is met zijn ware liefde getrouwd. Nu, enkele jaren later, ben ik hertrouwd en gelukkig. De relatie met mijn ex en zijn vrouw is goed; we ontmoeten elkaar regelmatig bij speciale gelegenheden, en mijn dochter voelt zich thuis bij mijn ex en haar stiefmoeder. Ik noem haar liever geen Truus!

Mooi, Donna!. 

Donna! schreef op 12-12-2023 om 18:56:

[..]

We hebben contact en zij is nu soort familie. Mijn ex was degene die de affaire initieerde en hoewel ze het aanvankelijk weerstond, ontstonden er uiteindelijk gevoelens bij haar. Ondanks dat ik dacht dat ons huwelijk goed was, de liefde van zijn kant was op. Na de affaire probeerden we het nog een jaar, maar halverwege besefte ik dat hij er niet volledig bij was en uit medelijden bij mij was gebleven. Ik heb gerealiseerd dat hoewel we getrouwd waren, ik geen controle kon uitoefent op zijn gevoelens en ik hem zeker niet moest zien als mijn bezit. Als een affaire langer dan een jaar duurt, zie ik dat niet als een affaire maar als een parallelle relatie naast het huwelijk. De gevoelens die zich in die tijd ontwikkelen, kunnen niet zomaar worden genegeerd. Soms is het simpelweg onvermijdelijk en hoewel het moeilijk was, ben ik blij dat ik besefte dat voortzetten ons beiden ongelukkig zou maken. Vooral als je kinderen hebt, is het belangrijk om te overwegen of je hen wilt opvoeden in een relatie waar ontrouw, leugens en gebrek aan wederzijdse liefde aanwezig zijn. Mijn grootste zorg was onze dochter, maar ondanks de scheiding hebben we ons best gedaan om haar voorop te stellen. Mijn ex is met zijn ware liefde getrouwd. Nu, enkele jaren later, ben ik hertrouwd en gelukkig. De relatie met mijn ex en zijn vrouw is goed; we ontmoeten elkaar regelmatig bij speciale gelegenheden, en mijn dochter voelt zich thuis bij mijn ex en haar stiefmoeder. Ik noem haar liever geen Truus!

ja heel mooi en ook heel knap van jou. Je kind, je ex en zijn nieuwe liefde boffen maar met jou

Izza schreef op 12-12-2023 om 18:06:

[..]

Maar toch staat dit topic vol met mensen die hun vreemdganger hebben vergeven en weer verder zijn gegaan. Dan is er weinig verschil tussen verder gaan met iemand die dit al eens heeft gedaan of iets beginnen met iemand die in een andere relatie is vreemdgegaan.

En maakt het verschil of iemand ooit vreemd is gegaan? Als iemand verder super leuk is blijf je hem of haar er altijd op afwijzen? Zou voor mij reden zijn voor een gesprek naar de beweegredenen en leerpunten daarna. Heb om die reden wel eens een gesprek gevoerd over openheid in de relatie. Daar stond de voormalig vreemdganger niet voor open. Terwijl hij wel aangaf dat trouw zijn op de lange termijn "een uitdaging" was. Ja ja. Intussen zit hij (voor het oog) in een vaste relatie met kind. Terwijl ik weet dat hij dat ook niet gaat volhouden. Soms is dat erkennen van jezelf gewoon beter. Ipv nog meer slachtoffers maken (huidige vriendin verkondigde op een feestje ooit dat hij zo'n lieve en betrouwbare man was....).

Ja nou ik heb het wel eens uitgemaakt met iemand omdat hij vertelde dat hij een relatie van drie jaar naast zijn huwelijk had gehad. Ik was echt geshokeerd want hij deed er heel normaal over. Ik vroeg hem waarom hij niet eerlijk was geweest. Antwoord: ik ben katholiek opgegroeid en dan ga je niet scheiden. Het was uitgekomen doordat de minnares de vrouw had gebeld en de dames erachter kwamen dat ze allebei bedrogen waren. Nou ja, zei hij tegen mij "ik vond ze ook niet leuk meer want ze waren zo boos en ik had x (een leerling op een opleiding waar hij les gaf) al gezien dus ja, toen ging ik daarvoor" . Ik heb niets meer gezegd, zijn sleutels van mijn bos afgehaald, op tafel gelegd en hem gepeerd. doewie! Geen zin in zo'n gewetenloos sujet. Ik ging pas twee maanden met hem toen hoor

Persephone schreef op 12-12-2023 om 20:57:

[..]

Tja, "ooit" is wel een ingewikkeld begrip natuurlijk. Als ik nu een man zou ontmoeten die vertelt dat hij als jonge twintiger zijn vriendin destijds eens heeft bedrogen, zou ik misschien niet direct wegrennen. Maar een gebonden man die geen open relatie heeft en nu met mij wil vreemdgaan: nee. Hoogst onaantrekkelijk.

In het algemeen vind ik vreemdgangers gewoon niet zo aantrekkelijk. Ze zijn in staat tot bedrog en vinden blijkbaar hun gevoelens altijd belangrijker dan die van degene van wie ze zeggen te houden of waar ze in ieder geval ooit afspraken mee hebben gemaakt: blegh.

Wat ik hier eigenlijk weinig lees, maar wat ikzelf zo ingewikkeld vond toen mijn ex-man vreemdging: hij zette daarmee niet alleen zijn relatie met mij maar vooral ook het gezinsleven van onze kinderen op het spel. Dat vond ik destijds zo onvergeeflijk: dat hij mij besodemieterde was heus erg maar ik ben volwassen etc., dus a la. Maar dat hij willens en wetens de veilige haven van de kinderen in gevaar bracht, DAT vond ik onverteerbaar.

Liefde kan overgaan en soms lopen huwelijken mis. Als mijn ex-man me zou hebben verteld dat de koek op was, zou ik dat pijnlijk hebben gevonden, maar wel eerlijk. Maar dat deed hij niet, hij wilde namelijk helemaal niet scheiden. Hij wilde de geborgenheid van het huwelijk en daarnaast de spanning van een nieuw iemand. In plaats van daarover met mij te praten en te zien of er een oplossing was, besloot hij zijn eigen verlangens of behoeftes voor te laten gaan en daarmee het gezinsleven van onze kinderen in gevaar te brengen. Daar kon ik echt niet mee verder, met een man die het belang van zijn kinderen zo ondergeschikt maakte aan zijn eigen behoeftes, en ik denk dat dat de voornaamste reden was dat ik echt niet verder met hem wilde.

Uiteraard zette hij met zijn vreemdgaan de veilige haven van de kinderen op het spel. Maar uiteindelijk heb jij dat ook gedaan. Jij bent degene geweest die daarmee niet kon/wilde leven. Jouw behoefte om niet verder te gaan met hem boven het belang van je kinderen stelde. Dan ben jij hierin toch net zo ‘fout’ als hij, vanuit het gezichtspunt van de kinderen? Hij wilde in eerste instantie wel blijven, begrijp ik uit je verhaal.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat je niet met hem verder wilde. Maar ik vind dit wel een ingewikkelde tegenstrijdigheid. Ik weet nog heel goed dat in de tijd dat mijn relatie op instorten stond, en ik iets dergelijks wel eens schreef, hier gereageerd werd dat ik dat helemaal verkeerd zag. Dat man verliefd was op een ander en van mij wilde scheiden, stond los van onze kinderen, volgens veel meeschrijvers hier. Ik zag dat heel anders, ik vond dat hij wel heel erg van het padje moest zijn als hij zelfs de helft van de tijd afstand wilde doen van zijn kinderen, om maar bij mij vandaan te komen. Ik weet dat hij achteraf ook echt niet snapt dat hij dat er ooit voor over had gehad. Zijn kinderen zijn hem zo ongeveer heilig. Hij zat dan ook echt heel diep in zijn eigen ellende. Maar gelukkig heeft hij op tijd ingezien dat hij op de verkeerde weg was. Ik blijf het idee hebben dat in meer gevallen de problemen bij de vreemdganger zelf zitten.

Ik weet niet precies wat ik met deze post wil, maar jouw post raakte me. Ik denk omdat ik destijds juist zo graag wilde vechten voor onze relatie vanwege onze kinderen. En ik hier best flink wat onbegrip ontmoette voor mijn standpunt.

Pennestreek schreef op 12-12-2023 om 21:43:

[..]

Uiteraard zette hij met zijn vreemdgaan de veilige haven van de kinderen op het spel. Maar uiteindelijk heb jij dat ook gedaan. Jij bent degene geweest die daarmee niet kon/wilde leven. Jouw behoefte om niet verder te gaan met hem boven het belang van je kinderen stelde. Dan ben jij hierin toch net zo ‘fout’ als hij, vanuit het gezichtspunt van de kinderen? Hij wilde in eerste instantie wel blijven, begrijp ik uit je verhaal.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat je niet met hem verder wilde. Maar ik vind dit wel een ingewikkelde tegenstrijdigheid. Ik weet nog heel goed dat in de tijd dat mijn relatie op instorten stond, en ik iets dergelijks wel eens schreef, hier gereageerd werd dat ik dat helemaal verkeerd zag. Dat man verliefd was op een ander en van mij wilde scheiden, stond los van onze kinderen, volgens veel meeschrijvers hier. Ik zag dat heel anders, ik vond dat hij wel heel erg van het padje moest zijn als hij zelfs de helft van de tijd afstand wilde doen van zijn kinderen, om maar bij mij vandaan te komen. Ik weet dat hij achteraf ook echt niet snapt dat hij dat er ooit voor over had gehad. Zijn kinderen zijn hem zo ongeveer heilig. Hij zat dan ook echt heel diep in zijn eigen ellende. Maar gelukkig heeft hij op tijd ingezien dat hij op de verkeerde weg was. Ik blijf het idee hebben dat in meer gevallen de problemen bij de vreemdganger zelf zitten.

Ik weet niet precies wat ik met deze post wil, maar jouw post raakte me. Ik denk omdat ik destijds juist zo graag wilde vechten voor onze relatie vanwege onze kinderen. En ik hier best flink wat onbegrip ontmoette voor mijn standpunt.

Vind je dat nou echt? (bold) Dat iemand voor de kinderen vreemdgaan moet pikken? En dat, als ze dat niet doet net zo 'fout' is als de vreemdganger?

MRI schreef op 12-12-2023 om 21:53:

[..]

Vind je dat nou echt? (bold) Dat iemand voor de kinderen vreemdgaan moet pikken? En dat, als ze dat niet doet net zo 'fout' is als de vreemdganger?

Ik begrijp Pennestreek dat je het niet zwartwit bedoelt hoor. Ik denk ook dat het alles uit maakt dat jouw man zo toegewijd aan zijn kinderen is. Als je een man hebt die dat veel minder is en die ook nog vreemd gaat en niet wil vechten voor het huwelijk in de zin van relatietherapie oid is het een ander verhaal. Maar dan vind ik ook dat de bedrogen partij niet verweten mag worden dat zij net zo 'fout'  is. Er zijn grenzen, en jezelf opofferen zal ook niet goed zijn voor de kinderen. 

Pennestreek schreef op 12-12-2023 om 21:43:

[..]

Uiteraard zette hij met zijn vreemdgaan de veilige haven van de kinderen op het spel. Maar uiteindelijk heb jij dat ook gedaan. Jij bent degene geweest die daarmee niet kon/wilde leven. Jouw behoefte om niet verder te gaan met hem boven het belang van je kinderen stelde. Dan ben jij hierin toch net zo ‘fout’ als hij, vanuit het gezichtspunt van de kinderen? Hij wilde in eerste instantie wel blijven, begrijp ik uit je verhaal.

Ik kan me eigenlijk nauwelijks voorstellen dat dit een serieuze vraag is. Als ik -hypothetisch- een man die mij mishandelt, verlaat - ben ik dan ook net zo "fout"? 

Ik vind de vraag, of beter gezegd: jouw stelling dat ik net zo fout was als hij, knap beledigend. Nee, ik kon niet leven met zijn vreemdgaan, nee. En ik wilde mijn kinderen ook niet leren dat je vreemdgaan maar moet accepteren "voor de kinderen". Ik ben moeder Theresa niet. Prima als jij daarin andere keuzes hebt gemaakt, maar ga nou niet iemand verwijten net zo fout te zijn als de vreemdganger, zeg. 

Toch nog een nabrander, Pennestreek, want ik merk dat ik me enorm kwaad zit te maken om jouw post. Je raakt mij in het kwetsbaarst gedeelte van mijn zijn: mijn moederschap, met je stelling dat ik het belang van mijn kinderen ondergeschikt maakte aan mijn niet kunnen leven met bedrog. Ik begrijp niet eens hoe je het je toetsenbord uitkrijgt.

Zie je zelf ook wat een smerige rotopmerking je eigenlijk in feite maakt, alleen maar omdat jij je getriggerd voelt doordat je destijds bij andere forummers op onbegrip stuitte?

Pennestreek schreef op 12-12-2023 om 21:43:

[..]

Uiteraard zette hij met zijn vreemdgaan de veilige haven van de kinderen op het spel. Maar uiteindelijk heb jij dat ook gedaan. Jij bent degene geweest die daarmee niet kon/wilde leven. Jouw behoefte om niet verder te gaan met hem boven het belang van je kinderen stelde. Dan ben jij hierin toch net zo ‘fout’ als hij, vanuit het gezichtspunt van de kinderen? Hij wilde in eerste instantie wel blijven, begrijp ik uit je verhaal.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat je niet met hem verder wilde. Maar ik vind dit wel een ingewikkelde tegenstrijdigheid. Ik weet nog heel goed dat in de tijd dat mijn relatie op instorten stond, en ik iets dergelijks wel eens schreef, hier gereageerd werd dat ik dat helemaal verkeerd zag. Dat man verliefd was op een ander en van mij wilde scheiden, stond los van onze kinderen, volgens veel meeschrijvers hier. Ik zag dat heel anders, ik vond dat hij wel heel erg van het padje moest zijn als hij zelfs de helft van de tijd afstand wilde doen van zijn kinderen, om maar bij mij vandaan te komen. Ik weet dat hij achteraf ook echt niet snapt dat hij dat er ooit voor over had gehad. Zijn kinderen zijn hem zo ongeveer heilig. Hij zat dan ook echt heel diep in zijn eigen ellende. Maar gelukkig heeft hij op tijd ingezien dat hij op de verkeerde weg was. Ik blijf het idee hebben dat in meer gevallen de problemen bij de vreemdganger zelf zitten.

Ik weet niet precies wat ik met deze post wil, maar jouw post raakte me. Ik denk omdat ik destijds juist zo graag wilde vechten voor onze relatie vanwege onze kinderen. En ik hier best flink wat onbegrip ontmoette voor mijn standpunt.

Oei, dat valt me erg tegen. Denk je echt dat mensen zomaar opgeven? Is dit wat je echt vindt van mensen die scheiden? Je beseft dat je nooit het hele verhaal hoort? 

Ik heb geprobeerd en ben uitéindelijk gegaan. Om mijn kinderen te laten zien dat mijn eigenwaarde groter was dan wat ik toen kreeg.

Weet je wat mijn kinderen zeiden? " Eindelijk. Wij zullen onszelf nooit zo opofferen als jij hebt gedaan, wij zijn meer waard."

Daar ga je dan met je goede gedrag als ouder.

Ik vind het fouter dan fout en erg schadelijk wat je zegt. En rete-vals.