Verder na ontrouw - deel 8

Ik denk dat de woede niet zozeer gericht is op de minnares, maar eerder voortkomt uit jaloezie. Het idee dat de partner verliefd is geworden op iemand anders, zelfs als de relatie onbevredigend is, leidt tot angst voor alleen zijn. Mensen bedenken vaak excuses, zoals kinderen of de vrees geen vergelijkbare relatie te vinden. Dit alles is emotioneel gedreven. Na twee jaar bedrog in mijn huwelijk heb ik mijn ex vergeven omwille van kinderen en financiën. In het eerste jaar na die vergeving merkte ik dat mijn ex zijn best deed, maar het bleek grotendeels een act te zijn omdat hij had ingestemd om bij mij te blijven. Hij kon zijn affaire niet loslaten en had geen liefde meer voor mij, ongeacht zijn inspanningen. Liefde kun je niet afdwingen. Hoewel het pijnlijk was, koos ik ervoor om te scheiden, omdat ik niet bij iemand wilde blijven die niet van me hield. Het is nu meer dan 5 jaar geleden. Ik heb zelf een nieuwe liefde, een goede relatie met mijn ex en zijn vrouw. Accepteren dat de liefde voorbij is, loslaten en vertrouwen dat het goed komt, is soms de sleutel. In dat opzicht ben ik het volledig eens met Izza!

elledoris schreef op 06-12-2023 om 13:04:

[..]

Ik heb een vriendin die twee keer een lange affaire met een getrouwde man heeft gehad. Het is een reuze lieve meid, maar ze heeft vooral moeite met binding en dan is een getrouwde man wel veilig🤷‍♀️. Ik denk ook dat er wel wat onzekerheid bij haar meespeelt want het streelt haar natuurlijk wel als een getrouwde man tegen haar zegt dat hij haar leuk(er) vind (dan zijn vrouw) en tegelijkertijd heeft ze geen verantwoordelijkheid voor het onderhouden van de relatie.

Natuurlijk zegt die getrouwde man dat hij haar leuker vindt, want dat is wat ze wil horen. Hij zal zeker niet zeggen, jij bent er vooral voor het plezier, maar het kon evengoed een ander zijn. Dat is wat ik bedoel als ik zeg dat je nooit weet wanneer een vreemdganger liegt. Die wil gewoon alle partijen tevreden stellen (zo lang hij dat kan). Alleen de vreemdganger kent de realiteit. 

Wij zitten er nog middenin. Pas een paar maanden sinds het uitkomen van de affaire.. en was is het zwaar! Of we nu scheiden of bij elkaar blijven. Mijn leven staat op zijn kop. En dat maakt me soms zo ontzettend boos. 
We hebben sinds ons huwelijk veel meegemaakt. En ik zag eindelijk licht aan het eind van de tunnel. Ik keek er zo naar uit meer rust te hebben, meer luchtigheid en plezier, meer tijd voor elkaar. En nu dit... het was er natuurlijk al. Maar ipv door, moet ik nu met dit nieuwe besef proberen een weg te vinden. En willen dat allebei. Ervaren wat we weer terug kunnen vinden met elkaar. Een gezin vormen samen een aan ons plannen voor de toekomst bouwen. Maar soms lijkt het alsof we het niet kunnen. Onze communicatie gaat zo ontzettend slecht. Mijn man kan zich niet openen, voelt zich aangevallen en oveilig. Ik voel me niet gezien en ben extreem achterdochtig en vaak angstig. Ik snap het niet. Dat we ondanks de wil en de liefde, geen stap verder lijken  te komen. En dat maakt me echt verdrietig. Dat we nu als gezin in deze situatie zitten..

blauwgeel schreef op 07-12-2023 om 13:24:

Wij zitten er nog middenin. Pas een paar maanden sinds het uitkomen van de affaire.. en was is het zwaar! Of we nu scheiden of bij elkaar blijven. Mijn leven staat op zijn kop. En dat maakt me soms zo ontzettend boos.
We hebben sinds ons huwelijk veel meegemaakt. En ik zag eindelijk licht aan het eind van de tunnel. Ik keek er zo naar uit meer rust te hebben, meer luchtigheid en plezier, meer tijd voor elkaar. En nu dit... het was er natuurlijk al. Maar ipv door, moet ik nu met dit nieuwe besef proberen een weg te vinden. En willen dat allebei. Ervaren wat we weer terug kunnen vinden met elkaar. Een gezin vormen samen een aan ons plannen voor de toekomst bouwen. Maar soms lijkt het alsof we het niet kunnen. Onze communicatie gaat zo ontzettend slecht. Mijn man kan zich niet openen, voelt zich aangevallen en oveilig. Ik voel me niet gezien en ben extreem achterdochtig en vaak angstig. Ik snap het niet. Dat we ondanks de wil en de liefde, geen stap verder lijken te komen. En dat maakt me echt verdrietig. Dat we nu als gezin in deze situatie zitten..

Ik voel dit precies zo je het omschrijft ! Man doet erg zijn best , kruip voor me bewijzen van spreken. Maar dat is ook iets waar ik van af wil. Hij kan me toch niet op handen blijven dragen heel ons verdere leven.

 Maar dat gevoel dat je kunt hebben pff echt niet te doen soms.  Waarom denk ik dan idd. We hebben maar vooral ik heb al zoveel jaren veel op mijn dak gehad en dat we nu idd rust zouden kunnen hebben en dat dit idd. 

Mij helpt veel praten met mensen die je echt vertrouwt en leuke dingen doen met echte vriendinnen. En afscheid nemen van andere giftige mensen die op de hoogte waren . En je nu behandelen als een aansteller  die door moet . Wat ik vooral hiervan heb geleerd dat mensen vaak niet zijn wie ze zijn en echt 2 gezichten hebben, dat doet zeer maar liever nu er achter komen ipv nog jaren met dat soort omgaan . 

Mijn man krijgt nog 1 kans maar alleen omdat ik zie hoe smerig spel hier is gespeeld ( was een vriendin zogenaamd)

Gelukkig is hij ook echt klaar met haar en de rest en ziet wat er gebeurd is . 

Maar ik snap je gevoel ☹️ het is een lange weg wat ik hier lees en om me heen hoor ,maar het is mogelijk om er sterker uit te komen  en daar houdt ik me aanvast omdat er nog veel liefde is bij beide. Maar ik moet mezelf even terug zien te vinden en kijken hoe ik verder wil.

Blauwgeel hebben jullie wel beide hulp van een professionele psycholoog? 

Anna Cara schreef op 07-12-2023 om 13:00:

Donna, verdrietig om te lezen dat je partner al was uitgecheckt. En natuurlijk is de situatie anders als er wél liefde is. Van de partner. Voor jou. Ook dan overigens kan besloten worden de relatie te beëindigen. Tenslotte is een relatie hebben een keuze. Die elk moment herzien kan worden. Door een van beide. Of beiden.

Maar het is niet fout als iemand wil blijven uit angst. Dat mag. Hier uiten dat je weer gelukkig kan worden na besluiten te scheiden, is mooi. Maar we hebben geen glazen bol. Ik lees ook veel spijt verhalen. Nobody knows. Ons leven kan alleen maar vooruit. Er is geen terugspoelknop en ander pad proberen als het tegenvalt. Fijn dat het bij jou en Izza happinez bracht. Bij mij bracht voortzetten ook weer mooie momenten. Of ik gelukkiger zou zijn geweest als ik hem op straat had gezet? Dat kan. Wie weet.

Nee, het is zeker niet verdrietig. Je begrijpt me verkeerd. De situatie was verre van ideaal, dus heb ik besloten er een einde aan te maken. Het was een weloverwogen en goede beslissing. Er zijn hier inderdaad veel verdrietige verhalen: een onzekere toekomst, blijvende pijn, en verloren vertrouwen. Dit is denk ik de realiteit die velen ervaren en accepteren, dit is verdrietig. Die onzekerheid kan veel schade aanrichten, zelfs als we dat niet willen erkennen. Ik heb zelf de keuze gemaakt, en uiteindelijk heeft het ons allemaal iets positiefs gebracht. Als er iets verdrietig is, dan is het dat ik hem niet meteen na de affaire heb losgelaten. Hij heeft een jaar lang moeten acteren vanwege mijn verdriet en de pijn die hij veroorzaakt heeft. Ondanks zijn liefdesverklaringen merkte ik afstand, verandering in intimiteit en overcompensatie met etentjes, dure cadeaus, en allerlei leuke verrassingen. Veel mensen interpreteren die overcompensatie als liefde, terwijl het eigenlijk gewoon een manier is om schuldgevoelens af te kopen. Op dat moment ben je niet langer een keuze, maar eerder een verplichting voortkomend uit schuldgevoel.Toen ik besefte dat Truus meer was dan slechts een affaire, maar echte liefde, was dat voor mij het moment om hem los te laten. Op de lange termijn zouden we beiden ongelukkig zijn, en het was een vorm van gunnen van mijn kant. Ik wilde niet in de weg staan als zijn hart elders lag, liefde is soms ook loslaten. Natuurlijk heb ik gedurende dat jaar voldoende podcasts beluisterd, goed nagedacht, veel meer bezig geweest met familie/vrienden en vooral mezelf geconfronteerd met de realiteit, niet mijn eigen wensen, maar wat daadwerkelijk speelt. Wanneer je je zelfvertrouwen herstelt en weer stevig in je schoenen staat, kun je gemakkelijk de juiste beslissing nemen.

Anna Cara schreef op 07-12-2023 om 13:00:

Maar we hebben geen glazen bol. Ik lees ook veel spijt verhalen. Nobody knows. Ons leven kan alleen maar vooruit. Er is geen terugspoelknop en ander pad proberen als het tegenvalt. Fijn dat het bij jou en Izza happinez bracht. Bij mij bracht voortzetten ook weer mooie momenten. Of ik gelukkiger zou zijn geweest als ik hem op straat had gezet? Dat kan. Wie weet.

Precies je leven kan alleen maar vooruit ook voor je kinderen. Maar dan moet je wel gaan ophouden met het terugkijken van het verleden. Je zielig voelen, slachtofferrol enz enz. De meeste (>95%) zijn niet zoals Izza. Willen 1 partner en gewoon gezellig saampjes op de bank.  Geef je partner 1 kans om het te herstellen. Iedereen verdient een nieuwe kans mits je echt van deze persoon houdt en niet om de angst alleen te blijven. Besluiteloosheid heb jij en je kinderen niks aan.

Donna! schreef op 06-12-2023 om 17:16:

Ik denk dat de woede niet zozeer gericht is op de minnares, maar eerder voortkomt uit jaloezie. Het idee dat de partner verliefd is geworden op iemand anders, zelfs als de relatie onbevredigend is, leidt tot angst voor alleen zijn. Mensen bedenken vaak excuses, zoals kinderen of de vrees geen vergelijkbare relatie te vinden. Dit alles is emotioneel gedreven. Na twee jaar bedrog in mijn huwelijk heb ik mijn ex vergeven omwille van kinderen en financiën. In het eerste jaar na die vergeving merkte ik dat mijn ex zijn best deed, maar het bleek grotendeels een act te zijn omdat hij had ingestemd om bij mij te blijven. Hij kon zijn affaire niet loslaten en had geen liefde meer voor mij, ongeacht zijn inspanningen. Liefde kun je niet afdwingen. Hoewel het pijnlijk was, koos ik ervoor om te scheiden, omdat ik niet bij iemand wilde blijven die niet van me hield. Het is nu meer dan 5 jaar geleden. Ik heb zelf een nieuwe liefde, een goede relatie met mijn ex en zijn vrouw. Accepteren dat de liefde voorbij is, loslaten en vertrouwen dat het goed komt, is soms de sleutel. In dat opzicht ben ik het volledig eens met Izza!

Zijn dat excuses, of weloverwogen onderdelen van de vergelijking?

Ik denk wel te snappen wat je bedoeld, maar ik vind het persoonlijk wel iets genuanceerder: Ik ga echt niet doen alsof mijn kinderen en, bijvoorbeeld, mijn woning niet onderdeel zijn geweest van de besluitvorming om de deur niet per direct dicht te gooien.

Dat is ook iets wat ik eerlijk gecommuniceerd heb naar mijn vrouw: Als we kinderloos waren geweest dan had ze geen kans meer gekregen van mij. Dan was die deur dicht gegaan.

Ik vond, gelet op de relatie, dat ik het voor de kinderen niet kon maken om de deur dicht te gooien. Die zijn opgegroeid in een liefdevol huis, met liefdevolle ouders die een liefdevolle relatie hadden. Dat dat op de een op andere dag veranderd is, dankzij mijn vrouw, om redenen die ik nog steeds niet helemaal ten volle begrijp en/of geloof, vond ik persoonlijk ( maar dat is persoonlijk) niet genoeg reden om een scheiding aan te vragen.

En ik zag het ook niet zitten om de woning, die we na zoveel jaren zwoegen en wachten, eindelijk konden bemachtigen, in mijn geboortedorp, van de hand te moeten doen. 

Dus ja, geen excuses. Want ik was emotioneel klaar om een scheiding aan te vragen. Maar het rationele gedeelte van mezelf vond het toch wel degelijk een belangrijk onderdeel van de besluitvorming. 

Herstel je er ooit weer volledig van? Ik denk het niet. Oprecht kan ik zeggen dat ik er geen seconde "last" van heb. Al tijden niet meer gehad. Het is een vreemd soort gevoel van berusting: Het is wat het is.

Elpisto, ik sta er hetzelfde in als jij. Nu hebben ik en mijn man het moeilijk. Een zwaar proces waar we beide doorheen moeten. Maar waar ook nog liefde is voor elkaar. En zeker voor ons gezin. Onze kinderen hebben nu geen last van de crisis waar wij met elkaar doorheen gaan (misschien wordt dit niet geloofd, maar na de ergste weken in het begin functioneren wij weer normaal als ouders). Als er een scheiding komt, staat het leven van mijn kinderen ook op z'n kop. En ik betwijfel nu ook of ik dan zelf gelukkiger ben. Met een co-ouderschap en evt nieuwe partners in het leven van mijn kinderen. En altijd in contact blijven met mijn dan ex-man.

Voor nu voelt het dus ondanks alles wel het beste om te kiezen voor ons allemaal. Al had ik net als bij jou, een andere keuze gemaakt als er geen kinderen waren. Ook gewoon uit principe. 

Anna Cara schreef op 08-12-2023 om 12:40:

Elpisto, wat bedoel je met de laatste alinea? Waar heb je geen last van? Waar berst je in? Wat is wat het is? Oprechte vraag voor verduidelijking.

Xxx

Van het vreemdgaan, het liegen, het bedriegen. Ik ben daar niet meer mee bezig. Het houd me niet bezig. Het is wat het is. De berusting zit hem in het feit dat het me allemaal niet zo heel erg veel meer uit maakt. Het hoe en waarom, wanneer: het zal allemaal wel. Het niet bang zijn als ze met vriendinnen op pad gaat, het niet druk maken of ze nog contact wil met diegene. Tuurlijk zegt ze van niet. Maar het houd me, in tegenstelling tot wat ik hier wel eens lees, absoluut niet bezig. 

1. Heb ik daar absoluut geen enkele invloed op. En wil ik daar ook geen enkele invloed op hebben: als ze dat toch doet, zegt dat blijkbaar iets over haar en over mijn mensenkennis.

2. Ik vind het belangrijk om vooruit te kijken. Ik heb er van geleerd dat dit voor mij in die zin eenmalig was. Dat geeft die berusting. Ze heeft een fout gemaakt. Dat kan. Maakt ze die fout weer, dan neem ik afscheid. Dat weten, geeft berusting. 

Komen jullie ook wel mensen tegen die zeggen "oh maar als hij vreemd gaat, kan hij vertrekken hoor, ook als het één keer is". Het lijkt wel een soort bezwering om het gevoel niet toe te hoeven laten. Overigens heb ik het zelf ook gezegd in het verleden. Ik leg dan uit dan het zo niet werkt: je houdt nog van je man, je hebt kinderen samen, hij zegt heel veel spijt te hebben en zich schuldig te voelen en hij wist ook niet wat hem overkwam. Dat icm het feit dat jij alleen op een flatje komt te zitten, als je dat al kan krijgen en hij dan misschien met zijn minnares gezellig de kerst samen met de kinderen viert, maakt dat het het oude voornemen om hem te gooien nog niet zo 1,2,3 makkelijk uitgevoerd is. 
Wat ik maar wil zeggen:  ik heb er zelf ook zo ingestaan "ik pik dat niet'. Maar de praktijk is anders en mensen die het niet hebben meegemaakt weten eigenlijk niet hoe het voelt. En dat geldt voor de vreemdganger zelf natuurlijk ook

Wat als de man (vreemdgaander) contact wil blijven houden met de minnares, omdat hij gek op haar is maar wel voor de vrouw (bedrogen partner) kiest.....
Deze stemt uiteindelijk in, op haar voorwaarde en in haar tempo