Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Izza, dat is wel een makkelijke voorstelling van zaken: "wees gewoon eerlijk en geef aan wat je gevoelens zijn zodat vreemdgaan niet hoeft te gebeuren". Er zijn heel veel mensen die er niet aan moeten denken een open relatie te voeren of óogluikend' toe te staan omdat het nu eenmaal de behoefte is van die persoon. Ook daar kan je relatie op stuk lopen.
Pippeltje schreef op 26-07-2023 om 16:10:
Izza, dat is wel een makkelijke voorstelling van zaken: "wees gewoon eerlijk en geef aan wat je gevoelens zijn zodat vreemdgaan niet hoeft te gebeuren". Er zijn heel veel mensen die er niet aan moeten denken een open relatie te voeren of óogluikend' toe te staan omdat het nu eenmaal de behoefte is van die persoon. Ook daar kan je relatie op stuk lopen.
Ben het eens met wat je hier schrijft, maar ik denk dat ik wel begrijp wat Izza bedoelde te zeggen (zo niet, verbeter mij vooral Izza).
Mensen kunnen vaak heel veel bespreken binnen een relatie en beweren vaak ook dat “alles” bespreekbaar is, maar op het gebied van slechte/verminderde/whatever intimiteit en seks blijkt dit in de praktijk vaak toch maar enigszins tot ‘beperkt’ ipv ‘alles’. Die ander voelt zich vaak aangevallen, aangetast in het ego of, nóg lastiger, vindt het wel best zoals het is. Dat maakt een goed, open en eerlijk kwetsbaar gesprek hierover heel erg moeilijk. Er rust, zoals Izza aangeeft, anno 2023 nog steeds een heel groot taboe op mbt dit onderwerp. Denk dat dit dan ook de allergrootste reden is dat er zoveel vreemd wordt gegaan en dat nooit zal veranderen.
Mensen beseffen (meestal) nog steeds niet duidelijk genoeg dat als 1 vd partners ontevreden is op het gebied van intimiteit en/of seks, het niet enkel een probleem vd boodschapper is, maar ook net zoveel vd ontvanger, beiden dus!
Aanvulling: hoe vaak lees of hoor je ook niet “had mij maar eerder verteld dat je dit/dat miste/tekort kwam/graag anders zag”, terwijl de duidelijke signalen en/of uitlatingen simpelweg niet zijn opgepakt/gehoord/of gebagatelliseerd. Dat heel veel mensen juist na uitkomen vreemdgaan het pas serieus (kunnen/durven?) nemen?
precies dit Rood Vruchtje! Ik ben absoluut tegen vreemdgaan.
In de praktijk zie ik echter dat intimiteit en seksualiteit erg lastig bespreekbaar is. Zeker als er grote verschillen zijn in behoefte, libido of er sprake is van een veranderd lichaam of gezondheidsproblemen. Daarnaast hebben veel mensen überhaupt niet meegekregen over dit onderwerp echt diepgaand te praten. Het moet maar automatisch gaan. De ander moet het maar accepteren of (net zo erg voor beiden) iemand doet het met tegenzin. Velen kunnen dit. Maar genoeg mensen kunnen deze behoefte niet uitschakelen. En als de mogelijkheid zich dan voordoet kan het snel gebeurd zijn. Hoeveel ze ook van de eigen partner houden.
Wat mij betreft zijn er dus mensen die of niet gemaakt zijn voor monogamie, of mensen die thuis een bepaald stukje missen en dat elders zoeken (dan heb ik het dus niet over een keer zoenen in de kroeg of online seks maar daadwerkelijk een affaire hebben).
Naja, ik zal vanuit mijn eigen ervaring iets met jullie delen wat betreft: "Die ander voelt zich vaak aangevallen, aangetast in het ego of, nóg lastiger, vindt het wel best zoals het is. Dat maakt een goed, open en eerlijk kwetsbaar gesprek hierover heel erg moeilijk".
En wat nou als ik voordat alles uit kwam mijn man, toen der tijd om een "soort van open relatie " had gevraagd? En echt heel veel bespreekbaar had gemaakt ( ik ga niet in detail treden)
Wat ik dus gedaan heb. Zijn antwoord was nee dat wil ik niet, ik ga jou niet delen.
Lekker dan, uiteindelijk bleek man mij ruim 15 jaar te bedriegen.
Dusssssssssss
miss1984 schreef op 26-07-2023 om 22:37:
Naja, ik zal vanuit mijn eigen ervaring iets met jullie delen wat betreft: "Die ander voelt zich vaak aangevallen, aangetast in het ego of, nóg lastiger, vindt het wel best zoals het is. Dat maakt een goed, open en eerlijk kwetsbaar gesprek hierover heel erg moeilijk".
En wat nou als ik voordat alles uit kwam mijn man, toen der tijd om een "soort van open relatie " had gevraagd? En echt heel veel bespreekbaar had gemaakt ( ik ga niet in detail treden)
Wat ik dus gedaan heb. Zijn antwoord was nee dat wil ik niet, ik ga jou niet delen.
Lekker dan, uiteindelijk bleek man mij ruim 15 jaar te bedriegen.
Dusssssssssss
Ik zou me er ook niet zo druk over maken, ik snap überhaupt niet zo goed wat izza hier steeds komt melden in dit topic. Het is een topic over ontrouw, niet een topic over of monogamie nog wel in onze samenleving past.
Ik herken het hele " niet praten over sexualiteit" ook totaal niet, maar dat zal wel een generatie dingetje zijn: ik ben nog niet zo oud.
thnx Elpisto 
ik kan het idd erg goed naast me neer leggen omdat ik al heel vaak en veel met dit soort reacties, ook in het dagelijks leven te maken heb gehad. Maar wilde het delen om een inzicht te geven dat niks is wat het lijkt vanaf de buitenzijde.
Als ik iets geleerd heb is dat het wel met deze levenservaring.
De mensen die toen al mee schreven, pennestreek, etc etc, weten dat ik ontzettend boos was maar dit had er dus ook mee temaken dat ik mij dubbel bedonderd voelde omdat ik zo trouw als een hond was gebleven omdat ik niet stuk wilde maken wat wij hadden, de fling(s) was het niet waard zullen we maar zeggen. Maar ik was 100% open.
Ik heb het uitgeschreeuwd bij de uitkonst en dat was mede de reden waarom ik het gevoel had de afgrond in te gaan toen der tijd, hoe kon hij. Want achteraf bleek hij verdorie al maanden met een collega aan te pappen. ( dit gaf hij ook alleen toe tijdens therapie, thuis durfde hij niet meer omdat hij wist dat ik compleet uit mijn plaat zou gaan omdat ik toen met deze gevoelens rond liep en fucking open was)
Maar goed nognaals ik ben het eens met Haaike, in dit geval totale disbalans in emtionele regulatie en kijk ik vooruit.
Dussssss vele verschillende mensen, veel verschillende situaties en heel heel heel veel verschillende brillen waardoor er gekeken kan worden.
Dat is wel iets wat ik inmiddels geleerd heb na deze ( ontzettend moeilijke) ervaring. Niks is meer vreemd voor me.
Het moeilijkste aan het vreemdgaan van mijn man al een tijd geleden vond ik, dat er zomaar ineens een wildvreemde derde door mijn leven banjerde die de hele basis kapot maakte en ik wist niet eens wie het was. En daarbij de totale vervreemding van mijn man. Het gevoel dat ik jarenlang met hem had geleefd, maar desondanks hem blijkbaar helemaal niet kende.
S.ndra, dat is hé.
Sowieso weet je helemaal niet meer met wie je leeft na zn uitkomst periode... idd totale vervreemding en ik vond het een grote teleurstelling, dat is wat ik me nog goed kan herinneren van die tijd.
@Miss1984
Mijn bericht bedoelde ik ook niet als geldend voor iedereen natuurlijk, dacht dat dit wel duidelijk was. Als ik jouw situatie lees, zou ik het ook als dubbel verraad hebben gezien, super egoïstisch!
Ik weet niet of dat toen voor mij het moeilijkste was deze derde in ons leven, maar ik vond het zeker een teleurstelling. Ik geloof dat het ontdekken dat ik niet heb kunnen vertrouwen op zijn woord het meeste impact had. Maar ook dat ik het totaal niet snapte. Het onvoorwaardelijke is stuk gemaakt.
Nu, jaren later, blijkt juist het goed kennen van deze Truus heel venijnig. Ik heb talloze herinneringen en zei daarom later een keer a la lady Diana: it was a bit crowdy in our marriage with 3. En wat met het uitkomen in gang is gezet, is inderdaad vervreemding. Vreemdgaan heeft alleen maar verliezers bleek bij ons.
Elpisto schreef op 26-07-2023 om 22:43:
[..]
Ik zou me er ook niet zo druk over maken, ik snap überhaupt niet zo goed wat izza hier steeds komt melden in dit topic. Het is een topic over ontrouw, niet een topic over of monogamie nog wel in onze samenleving past.
Ik herken het hele " niet praten over sexualiteit" ook totaal niet, maar dat zal wel een generatie dingetje zijn: ik ben nog niet zo oud.
Om me daar even bij te voegen: Izza er ligt nog een vraag van mij aan jou van een paar weken geleden:
"Nee tuurlijk mag iedereen reageren maar als als mensen het zelf hebben meegemaakt weten ze eerder dat je liefde voor die persoon nog niet voorbij is en dat je in een verwarring terecht komt. Ik zei ook altijd: "bij een keer vreemdgaan ben ik weg" maar dat bleek toch niet op te gaan. Ik begrijp waarom mensen zeggen " waarom blijven hangen na al dat trauma?" en het werd het ook tegen mij gezegd. Maar toch heb ik nog lang geprobeerd te vergeven er over heen te komen etc. En ja ik wou dat ik bij de eerste ontdekking weg had kunnen gaan, maar kon het niet. Er was nog te veel liefde. Daarom begrijp ik heel goed dat mensen proberen de relatie te herstellen ook al zie ik vaak met lede ogen aan hoe mensen jarenlang met triggers, verdriet en wantrouwen struggelen. Maar ik begrijp het dus wel. Vandaar mijn vraag
Hoe was dat voor jou? Kon jij meteen weggaan?
Of kon jij er overheen stappen en het niet als een trauma zien?
Ineens was je een tijd weg, maar ik ben het niet vergeten: je komt hier commentaar geven inzake praten over monogamie en open relaties e.d. Dat blijft imho een beetje abstract maar ik ben gewoon oprecht benieuwd hoe jij zelf met het vreemdgaan bent omgegaan. Juist van de persoonlijke ervaringen van mensen kunnen we zo leren.
Izza zegt dat het bespreken van de eigen seksuele behoeften een taboe is, maar wie moedig genoeg is om jarenlang te liegen en bedriegen moet daar bij mij niet mee afkomen. Dat jarenlang liegen en bedriegen is puur egoïsme. Want wat vele bedriegers juist NIET willen is dat de partner dezelfde vrijheid krijgt of neemt. Een veilige thuishaven en daarnaast de fun met Truus, dat is wat de meeste vreemdgangers wilden. Totdat ze beseffen dat de veilige thuishaven dreigt te verdwijnen. Dan mag Truus gaan en rest er enkel spijt. Iedereen verliest. Heeft niks met open relaties te maken. Daar heb ik met mijn man wel proberen over spreken. Moet hij niks van weten. Maar wel zelf de katjes in het donker knijpen. Taboe, mijn gat 😄
Haha!
Hier nog zoiets. Ik was degene die een open relatie voorstelde. Niet vermoedend dat partner-lief ruim al een jaar zelf de relatie eenzijdig had open gegooid. Maar uiteindelijk heb ik er helemaal niks mee gedaan, en hij ook niet zei hij, dus heb ik voorgesteld maar weer normaal te gaan doen. Was allemaal prima.
Zo open als ik met hem was over dit hele onderwerp, het heeft totaal geen verschil gemaakt. Als hij al eerlijk had wìllen zijn, was het moment van opengooien van de relatie een perfecte gelegenheid geweest om van zijn zogenaamde schuldgevoel af te komen en open kaart te spelen. En dan had ie niet eens hoeven toegeven dat hij er eigenlijk al eerder aan was begonnen.
Maar nee hoor. De meest gore leugens heb ik voorgeschoteld gekregen.
De reden dat ik hem niet doorzag (of niet heb willen doorzien) was omdat ik vond en dacht dat er geen enkele reden was om oneerlijk te zijn.
Tja, ik weet het niet. Bij ons speelden dit soort dingen niet. Ik heb nooit het gevoel gehad dat het om de seks ging. Zij had al een kind en wilde een man, wij hadden nog geen kinderen en het liep allemaal niet zo, het was meer dat hij dacht dat hij een instant gezin zou krijgen met haar, alleen bleek dat uiteindelijk niet zo te werken.
MRI om op jouw vraag terug te komen. Natuurlijk was het een heftige gebeurtenis. Het zet je hele leven op zijn kop. Ik zal nooit zeggen dat je daar zomaar overheen stapt. Het heeft veel tijd nodig. Maar in mijn geval ben ik gewoon niet het type dat jaren in zoiets blijft hangen. Zonde van mijn leven en tijd die ik in zoveel andere dingen kan steken. Ik ken in mijn omgeving situaties (ook los van vreemdgaan) waar mensen jarenlang als slachtoffer in blijven zitten. Uiteindelijk heb je daar alleen jezelf mee. En ik heb gemerkt dat je omgeving er ook wel een keer klaar mee is. Ik heb dus voor mijzelf gekozen en ben er prima weer uitgekomen. Veel gelezen en geluisterd en (online) op bijvoorbeeld datingsites gesproken met mannen die vreemdgaan of dat willen doen. Omdat ik echt wilde weten waarom ze zoiets zouden doen. En dat is de enige plek waar dat anoniem kan. Was heftig maar ook verhelderend. Heb gemerkt dat de eigen (ex) partner toch zelden het volledige verhaal zal vertellen. Er blijven losse eindjes vanwege schaamte en de schade beperkt willen houden. En ik ben dus ook wel wat anders naar relaties gaan kijken door mijn ervaringen en die van anderen. Heb gemerkt dat zelfs als iemand eigenlijk niet wil of absoluut niet de verkeerde bedoelingen heeft het zo kan gebeuren.
