Verder na ontrouw - deel 8

Het is idd een groot aantal jaren van ontrouw. Maar je bent niet de eerste die lange tijd door haar man bedrogen is. Je hoeft niet te denken in breken en rond te kijken naar mannen die wel betrouwbaar zijn. Als je met hem verder wilt, is dat jouw keus want de geschiedenis is niet uit te gummen. Maar je kan wel aangeven wat je wilt veranderen zodat je dit niet meer hoeft mee te maken.

Soms helpt het door samen op symbolische wijze het verleden achter je te laten wat je lucht geeft. Dat betekent niet meteen dat alles koek en ei is, maar dat laatste heeft tijd nodig omdat hij wel 10 jaar gezwegen heeft.

idd ennei, niet denken dat je de enige bent met een man die jaren vreemdgaat en ja er zullen vast betrouwbare mannen zijn maar voor hoelang? Niemand kan eeuwige trouw beloven, mensen veranderen van de een op andere dag.
Jij koos om hem een 2de kans te geven en dat is heel normaal, ook na 10 jaar bedrog. Nu is t tijd om jouw hart te helen en hij moet daar maar doorheen ook al maak jij t hem super moeilijk, eis wat je nodig hebt om hem terug te kunnen vertrouwen, hij zal mss niet alles willen maar uiteindelijk zal hij wel moeten als hij echt spijt heeft. De bedrieger wil natuurlijk zsm door en alles vergeten maar zo werkt t niet en hij zal dat moeten inzien. T word niet makkelijk en je zal nog lang verdriet hebben, ik heb na 1,5 jaar nog altijd veel verdriet en momenten dat ik zo boos ben maar die boosheid zal op den duur een plekje krijgen en daar blijven maar soms ook opeens weer terug komen. Je voeld je vernederd en onzeker maar weet dat hij degene is die vernederd is niet jij. Hij heeft gefaald niet jij. Hij is de boosdoener niet jij. Dat t enkel voor seks was is natuurlijk niet waar, zeker niet na 10 jaar, dat is een hele relatie, en dat chanteren ik weet t niet, mijn man zei ook dat hij bang was dat zij mij zou inlichten en daardoor hield hij t contact nog een tijdje aan terwijl hij er zogezegd al klaar mee was, dat geloof ik niet, als je iemand echt niet wil ga je er ook niet naartoe, t zijn gwn allemaal kleine leugens die de grote leugen kleiner doet lijken. Maar die details doen er eik niet toe want je gaat toch nooit de hele waarheid weten. Ik wou dat ik eerder had losgelaten aan die details, ik wilde alles weten maar ja natuurlijk kan dat niet want ik was er niet bij. Ik wens je enorm veel sterkte 💕

Ik kan me wel voorstellen dat er ook sleur komt in een affaire als ze lang duurt, dat het ook “vanzelfsprekend ” wordt, net als de basisrelatie (de spanning gaat er ook uit) en die mannen daar dus op den duur meer de last dan de lust van ervaren. Bovendien wordt de derde misschien meer en meer veeleisend (wat logisch is). Dat wordt in onderzoek en literatuur ook beschreven. Je kan niet eeuwig twee volwaardige relaties onderhouden. Dus komen ze op een punt dat ze er wel willen vanaf zijn. Dat risico loop je als derde. 

Theekannetje schreef op 07-06-2023 om 11:24:

Ik kan me wel voorstellen dat er ook sleur komt in een affaire als ze lang duurt, dat het ook “vanzelfsprekend ” wordt, net als de basisrelatie (de spanning gaat er ook uit) en die mannen daar dus op den duur meer de last dan de lust van ervaren. Bovendien wordt de derde misschien meer en meer veeleisend (wat logisch is). Dat wordt in onderzoek en literatuur ook beschreven. Je kan niet eeuwig twee volwaardige relaties onderhouden. Dus komen ze op een punt dat ze er wel willen vanaf zijn. Dat risico loop je als derde.

Maar zou je dan niet als eerste vrouw het risico lopen dat de vreemdganger later in het traject opnieuw op zoek gaat naar 'iets spannends"?

Ik kan me moeilijk voorstellen dat als je tien jaar een dubbelleven hebt geleid, je terug kan naar het gemoedelijke gezinsleven met één partner. Ik bedoel dat huwelijk was misschien ook redelijk omdat de vreemdgaande partner zijn frustraties buiten de deur kwijt kon. Seksueel of emotioneel: je wordt als het ware 'gevoed' door twee partners en dan moet je terug, ik kan me niet voorstellen dat dat werkt. 

En aan de andere kant zou ik me persoonlijk niets voor kunnen stellen met doorgaan met een partner die er tien jaar lang een dubbelleven op na hield. Hoe kan je zo zijn als partner? Dan is alles toch een leugen en ben je van binnen toch volledig gecorrumpeerd door de automatisering van je leugens. de vreemdganger dan he? Het is gewoon deel van je karakter geworden. Heel anders dan dat iemand een paar weken of maanden een ander 'ziet'. 

Dat vind echt een ander verhaal dan iemand die een keer vreemdgaat of een tijdje spannend app  contact heeft. Maar goed, mijn ex ging drie keer vreemd en ik heb hem ook nog jaren het voordeel van de twijfel gegeven terwijl ik vroeger altijd zei dat ik bij de eerste keer dat iemand me bedroog, weg zou zijn. Terwijl ik niet eens kinderen met die man had. 

Maar ook na tien jaar het huwelijk nog proberen in stand te houden voor de kinderen, terwijl je zo lang voorgelogen bent: is dat niet een extreme opoffering vragen van een moeder? En is het inmiddels bekend dat dat soort familiegeheimen (nu van moeder en vader samen) een negatieve invloed hebben op de emotionele ontwikkeling van kinderen?

Zo lastig allemaal.

Pennestreek schreef op 07-06-2023 om 11:22:

[..]

Vreemdgaan/bedrog kun je (volgens mij) nooit vergeten. En waarom ze zou moeten vechten? Omdat scheiden altijd nog kan en er al die jaren blijkbaar wel een goede relatie was tussen hen. En er zijn kinderen. Dat is altijd een complicerende factor.

Jouw laatste opmerking is natuurlijk niet helpend. Want als je eenmaal een probleem met vertrouwen hebt neem je dat in elke volgende relatie mee. En bovendien, je hebt nooit 100% zekerheid. Dat laat deze situatie nou juist heel helder zien.

Hele grote +1 weer voor deze opmerking, zoals je eigenlijk vrijwel altijd redelijk de spijker op de kop slaat.

Het is niet zozeer dat het vertrouwen in je partner weg is, het vertrouwen an sich is weg. Ik ben er ( voor mezelf) redelijk van overtuigd dat het verschil in wel of niet weg gaan, niet zozeer had met de mate waarin het bedrog plaats vond, of de lengte er van, maar vooral hoe partner in de nasleep er van er mee om ging. Dat het zichtbaar was dat ze leed onder het schuldgevoel. In het begin gaf dat een soort raar euforie gevoel, tussen alle emoties in: Ik heb geleden, maar godzijdank heb je zelf ook geleden toen je voor jezelf besloten had dat de affaire klaar was en verder wou, maar bang was dat uit zou komen. 

Maar bij mij kwam het ook niet als een donderslag bij heldere hemel: Ik had echt vanaf dag 1 bijna in de gaten dat er iets niet in de haak was en na een week of 2/3 in de gaten dat ik bedonderd werd. Daardoor had ik dat gesprek van uitkomen al 10.000 keer gespeeld in mijn hoofd en wist ik precies welke vragen ik wou stellen en wat voor mij belangrijk was. Zeker ook omdat ik constant gesprekken met haar had, waarin ik dan een beetje afgebluft werd en na afloop bedacht dat het weer niet aansloot. Daardoor kon ik in dat gesprek verbazingwekkend helder nadenken en spijkers met koppen slaan over wat ik wel en niet wou en over dat ik voor mezelf al besloten had dat ik ALLES weten wou.

Tuurlijk zijn die details niet leuk. Echt niet. Maar het was wel een soort van verwerking: Je wordt 4 maand lang compleet voorgelogen, je voelt dat je voorgelogen wordt, je weet dat je voorgelogen wordt, maar het komt er niet uit. Die periode was gekmakend. Dus toen de kans bestond om overal antwoord op te krijgen, besloot ik dat ook te doen.

Ik denk dat het erg belangrijk is om met elkaar te blijven delen hoe en wat voor stappen er ondernomen en gezet zijn. Ik heb veel gehad aan dit topic. Ik heb volgens mij alle voorgaande topics ook doorgelezen. Puur om voor mezelf uit te filteren wat voor stappen ik zou kunnen zetten, wat ik wel zou willen, wat ik niet zou willen. Het heeft mij immens geholpen. Zeker de opmerkingen van jou en je soort van motto: Scheiden kan altijd nog.

Ik zou zelfs zover kunnen gaan dat dit, qua therapeutische waarde, meer waarde heeft gehad dan de POH waar ik geweest ben.

Theekannetje schreef op 07-06-2023 om 11:24:

Ik kan me wel voorstellen dat er ook sleur komt in een affaire als ze lang duurt, dat het ook “vanzelfsprekend ” wordt, net als de basisrelatie (de spanning gaat er ook uit) en die mannen daar dus op den duur meer de last dan de lust van ervaren. 

Misschien een beetje algemeen houden want sommige vrouwen zijn net zo. 

Ik ben van mening dat het in het karakter zit van een vreemdgaander om vreemd te gaan. 1x of 10 jaar lang. Geen verschil. Dat krijg je er niet uit. De onrust blijft en ze zijn gevoelig voor aandacht. Ik zou bv nooit een relatie met iemand willen die ontrouw is geweest in het verleden. Hun karakter geeft aan dat ze geen moeite hebben om vreemd te gaan. Net als iemand die veel bedpartners heeft gehad. Het is een illusie om dan te denken dat je dan nu de ware bent voor deze persoon. Deze mensen kennen geen verbinding met 1 persoon voor jaren. De onrust in hun zal uiteindelijk weer boven komen. 

Wat betreft vreemd gaan in een lang huwelijk. Snap dat je er nog wil voor vechten. Houdt er rekening mee dat dit ooit weer gaat gebeuren. Laat inderdaad het oude los en ook de toekomst. Niks ligt vast in het leven maar zorg voor jezelf met wat voor jou het beste is.

MRI schreef op 07-06-2023 om 11:49:

[..]

Maar zou je dan niet als eerste vrouw het risico lopen dat de vreemdganger later in het traject opnieuw op zoek gaat naar 'iets spannends"?

Ik kan me moeilijk voorstellen dat als je tien jaar een dubbelleven hebt geleid, je terug kan naar het gemoedelijke gezinsleven met één partner. Ik bedoel dat huwelijk was misschien ook redelijk omdat de vreemdgaande partner zijn frustraties buiten de deur kwijt kon. Seksueel of emotioneel: je wordt als het ware 'gevoed' door twee partners en dan moet je terug, ik kan me niet voorstellen dat dat werkt.

En aan de andere kant zou ik me persoonlijk niets voor kunnen stellen met doorgaan met een partner die er tien jaar lang een dubbelleven op na hield. Hoe kan je zo zijn als partner? Dan is alles toch een leugen en ben je van binnen toch volledig gecorrumpeerd door de automatisering van je leugens. de vreemdganger dan he? Het is gewoon deel van je karakter geworden. Heel anders dan dat iemand een paar weken of maanden een ander 'ziet'.

Dat vind echt een ander verhaal dan iemand die een keer vreemdgaat of een tijdje spannend app contact heeft. Maar goed, mijn ex ging drie keer vreemd en ik heb hem ook nog jaren het voordeel van de twijfel gegeven terwijl ik vroeger altijd zei dat ik bij de eerste keer dat iemand me bedroog, weg zou zijn. Terwijl ik niet eens kinderen met die man had.

Maar ook na tien jaar het huwelijk nog proberen in stand te houden voor de kinderen, terwijl je zo lang voorgelogen bent: is dat niet een extreme opoffering vragen van een moeder? En is het inmiddels bekend dat dat soort familiegeheimen (nu van moeder en vader samen) een negatieve invloed hebben op de emotionele ontwikkeling van kinderen?

Zo lastig allemaal.

Inderdaad, het is een dilemma. Maar ik denk niet dat de meeste mannen die eerst jarenlang trouw waren, plots met voorbedachte rade bewust op zoek gingen naar een affaire. Het huwelijk is wat ingedut en ineens is er daar een spannende match die zich aanbiedt. Ze zijn niet voorbereid. Ze verwachten dat niet en het “overkomt” hen.  Ze maken niet echt een bewuste keuze. Dat was toch wat mijn man zei. De gelegenheid en het niet voorbereid zijn. Dat argument kan men natuurlijk maar één keer gebruiken. Ik geloof daar ook wel in. Mannen met een goede relatie die er gewoonweg geen rekening mee hielden dat ze zouden verleid worden. Het gebeurde gewoon. Maar zoiets kan je natuurlijk geen twee keer “overkomen”. Mijn man zegt dat hij dat nu vlugger zal onderkennen bij zichzelf … zelfs geen “onschuldig geflirt” meer. Hij dacht dat hij het onder controle kon houden, vond de aandacht en aanbidding plezant,  maar onze biologie maakt dat we dat nooit onder controle kunnen houden. Je moet zulke situaties dan ook vermijden. Steeds bewust zijn waar je mee bezig bent. Mannen die zelf steeds opnieuw op zoek gaan naar spanning omdat ze dat niet kunnen missen … dat is natuurlijk andere koek. Ik vraag dat regelmatig aan mijn man of hij tevreden is met minder spanning, want dat is toch iets wat je niet kunt vermijden in een langdurige relatie … minder spanning. Wil hij meer spanning dan laat ik hem vrij. Dat weet hij. Dan kan en mag hij zijn gang gaan, maar zonder mij. 

Ik voor mezelf weet heel zeker, één kans krijgt hij. Geen tweede.

En dat liegen is inderdaad een gewoonte op den duur, een systeem. Dus daar train ik hem op. Als ik merk dat hij niet consequent is in zijn verhalen of ik weet gewoon dat hij aan het verbloemen is, ga ik daar altijd op in. En hij leert dat wel. Dikwijls is hij zich er zelfs niet van bewust. Aangeleerd zelfs tijden de kinderjaren al. Conflicten vermijden 😄 Vroeger liet ik dat passeren, nu niet meer. 

Enfin, dit is allemaal hoe ik het ervaar. Vele van de overspeligen zouden maar wat graag de klok terugdraaien. 

Iemand zei me ooit:

- 1 keer is toeval

- 2 keer is verdacht

- 3 keer is een systeem 

Dus in jouw xplaats zou ik er ook een einde aan gemaakt hebben, MRI. Ik begrijp je volkomen.

x

Theekannetje schreef op 07-06-2023 om 12:24:

[..]

Inderdaad, het is een dilemma. Maar ik denk niet dat de meeste mannen die eerst jarenlang trouw waren, plots met voorbedachte rade bewust op zoek gingen naar een affaire. Het huwelijk is wat ingedut en ineens is er daar een spannende match die zich aanbiedt. Ze zijn niet voorbereid. Ze verwachten dat niet en het “overkomt” hen. Ze maken niet echt een bewuste keuze. Dat was toch wat mijn man zei. De gelegenheid en het niet voorbereid zijn. 

x

Gelul en hij vertelt precies wat je wil horen om rustig te worden. Vind dit zo'n slap verhaal. Laatst een werkuitje gehad met overnachting. Een leuke vrouw (collega) ontmoet en had zeker meer kunnen gebeuren. Had zelf aardig wat op maar het zit niet in mijn karakter om vreemd te gaan. Dus nee geen borrel op haar kamer gedronken. Als getrouwde man hoor je dit niet te doen. Respect hebben voor je partner die thuis zit.

Theekannetje schreef op 07-06-2023 om 12:24:

[..]

Inderdaad, het is een dilemma. Maar ik denk niet dat de meeste mannen die eerst jarenlang trouw waren, plots met voorbedachte rade bewust op zoek gingen naar een affaire. Het huwelijk is wat ingedut en ineens is er daar een spannende match die zich aanbiedt. Ze zijn niet voorbereid. Ze verwachten dat niet en het “overkomt” hen. Ze maken niet echt een bewuste keuze. Dat was toch wat mijn man zei. De gelegenheid en het niet voorbereid zijn. Dat argument kan men natuurlijk maar één keer gebruiken. Ik geloof daar ook wel in. Mannen met een goede relatie die er gewoonweg geen rekening mee hielden dat ze zouden verleid worden. Het gebeurde gewoon. Maar zoiets kan je natuurlijk geen twee keer “overkomen”. Mijn man zegt dat hij dat nu vlugger zal onderkennen bij zichzelf … zelfs geen “onschuldig geflirt” meer. Hij dacht dat hij het onder controle kon houden, vond de aandacht en aanbidding plezant, maar onze biologie maakt dat we dat nooit onder controle kunnen houden. Je moet zulke situaties dan ook vermijden. Steeds bewust zijn waar je mee bezig bent. Mannen die zelf steeds opnieuw op zoek gaan naar spanning omdat ze dat niet kunnen missen … dat is natuurlijk andere koek. Ik vraag dat regelmatig aan mijn man of hij tevreden is met minder spanning, want dat is toch iets wat je niet kunt vermijden in een langdurige relatie … minder spanning. Wil hij meer spanning dan laat ik hem vrij. Dat weet hij. Dan kan en mag hij zijn gang gaan, maar zonder mij.

Ik voor mezelf weet heel zeker, één kans krijgt hij. Geen tweede.

En dat liegen is inderdaad een gewoonte op den duur, een systeem. Dus daar train ik hem op. Als ik merk dat hij niet consequent is in zijn verhalen of ik weet gewoon dat hij aan het verbloemen is, ga ik daar altijd op in. En hij leert dat wel. Dikwijls is hij zich er zelfs niet van bewust. Aangeleerd zelfs tijden de kinderjaren al. Conflicten vermijden 😄 Vroeger liet ik dat passeren, nu niet meer.

Enfin, dit is allemaal hoe ik het ervaar. Vele van de overspeligen zouden maar wat graag de klok terugdraaien.

Iemand zei me ooit:

- 1 keer is toeval

- 2 keer is verdacht

- 3 keer is een systeem

Dus in jouw xplaats zou ik er ook een einde aan gemaakt hebben, MRI. Ik begrijp je volkomen.

x

bold 1 Nou ik geloof niet zo in 'het overkomt me'. Je maakt altijd een keuze om er voor te gaan of niet. Als dat wat onbewust is, ken je jezelf gewoon niet. Maar goed, men kan leren natuurlijk, ook van zijn of haar fouten. 

bold 2 Ai dit vind ik een lastige. Het lijkt te veel op hoe ik zelf de therapeut uit ging hangen bij mijn ex. Hem coachen de hele tijd in de hoop zo het gebeuren te kunnen beheersen. Dat lukte wel want hij ging niet meer vreemd vanaf dat moment. Maar het is ook een soort voeding die je in zo iemand stopt en dat kwam hem eigenlijk wel heel goed uit. Dan kon het weer over hem gaan. "jij bent de enige die mij doorheeft' zei hij dan. Uiteindelijk werd al dat 'werken' aan hem, met de terugkerende triggers, het wantrouwen en de onschuld die voorgoed weg was, me te veel. Ik wou dat ik al die jaren van oplettendheid op hem aan mijzelf had besteed. 

Ruud1971! schreef op 07-06-2023 om 12:31:

[..]

Gelul en hij vertelt precies wat je wil horen om rustig te worden. Vind dit zo'n slap verhaal. Laatst een werkuitje gehad met overnachting. Een leuke vrouw (collega) ontmoet en had zeker meer kunnen gebeuren. Had zelf aardig wat op maar het zit niet in mijn karakter om vreemd te gaan. Eerst het oude afsluiten en dan pas iets nieuws beginnen. Dus nee geen borrel op haar kamer gedronken.

Geen gelul, denk ik. Kan zeker zijn dat jij je meer bewust bent van wat je teweeg zou brengen en een bewuste keuze maakt in die situatie, maar  sommigen kennen zichzelf niet goed en leren hopelijk uit ervaring hoe gevaarlijk zulke situaties kunnen zijn. Ik zei het al … 1 keer het voordeel van de twijfel. Geen twee keer. Het zijn geen zwart/wit verhalen allemaal. Mensen maken fouten en kunnen eruit leren. Misschien heb jij in het verleden al geleerd wat overspel teweegbrengt en ben je daarom zo sterk. Houden zo 😄

Onderzoek leert dat het wel degelijk dikwijls zo loopt … omstandigheden: de gelegenheid en er op voorhand te weinig over nagedacht en besproken wat je zou doen in zulke situatie. Mannen hebben echt het gevoel dat het hen “overkomt” wat natuurlijk niet zo is. De volgende keer moeten ze echt een bewuste keuze maken. Zelfs in een goede relatie kan je verliefd worden of sterk aangetrokken worden tot een ander. Kunst is dan er het hoofd bij te houden. Tenminste als je je relatie wil behouden. 

Eens met MRI ( Bold 2); soort voeding of pleasen, wat ook een vorm van aandacht geven is, staat voor ongelijkwaardige relatie. Wilt iemand verder, dan is het uitkijken voor die valkuil hoe lief de partner daar ook op reageert.

MRI schreef op 07-06-2023 om 12:43:

[..]

bold 1 Nou ik geloof niet zo in 'het overkomt me'. Je maakt altijd een keuze om er voor te gaan of niet. Als dat wat onbewust is, ken je jezelf gewoon niet. Maar goed, men kan leren natuurlijk, ook van zijn of haar fouten.

bold 2 Ai dit vind ik een lastige. Het lijkt te veel op hoe ik zelf de therapeut uit ging hangen bij mijn ex. Hem coachen de hele tijd in de hoop zo het gebeuren te kunnen beheersen. Dat lukte wel want hij ging niet meer vreemd vanaf dat moment. Maar het is ook een soort voeding die je in zo iemand stopt en dat kwam hem eigenlijk wel heel goed uit. Dan kon het weer over hem gaan. "jij bent de enige die mij doorheeft' zei hij dan. Uiteindelijk werd al dat 'werken' aan hem, met de terugkerende triggers, het wantrouwen en de onschuld die voorgoed weg was, me te veel. Ik wou dat ik al die jaren van oplettendheid op hem aan mijzelf had besteed.

Ja, dat begrijp ik. Dat je de onschuld en het argeloze mist. Dat is ook voor mij het moeilijkste. Dat is ook waar ik het meest boos en verdrietig om ben, of was, want dat steekt nu maar af en toe de kop meer op.

Ik heb nu niet meer het gevoel dat ik nog voortdurend moet werken aan hem. En ik krijg ook heel veel aandacht en energie terug. Het is gelukkig geen eenrichtingsverkeer. Maar elke situatie is anders, denk ik. Ik geef minder dan vroeger omdat ik inderdaad in mijn achterhoofd hou dat ik ook aan mezelf mag denken. Vroeger was ik meer dienend/dienstbaar dan nu. Ik zorg meer voor mezelf nu, verwen mezelf. Vroeger zou ik mij daar schuldige over gevoeld hebben. 

We zien wel wat de toekomst brengt. Ik kan het meestal toch redelijk goed loslaten al. Als hij niet vrijwillig bij me wil blijven…  wel, dan moet hij gaan he. Simpel. Maar liefst zonder leugens en bedrog 😄

Wat iemand opmerkte over de spanning van een dubbelleven klopt natuurlijk wel. Een langdurige relatie is nu eenmaal niet meer zo spannend. Een nieuwe partner geeft weer nieuwe mogelijkheden. Wil misschien dingen die de ander niet of niet meer wil. En je zit niet met dagelijkse sleur, huishouden of kinderen waardoor die spanning ook langer blijft. Je ziet elkaar vaak kortstondig. Doet moeite voor elkaar en er is een bepaalde spanning die de bestaande relatie niet zo snel kan bieden. Daarnaast zijn er natuurlijk talloze mensen niet monogaam. Alleen is dat binnen de maatschappij wel de sociale norm. Maar je ziet vaak dat de natuur zich niet laat dwingen. 

Verhalen over "hij wilde eigenlijk niet, niet meer, chantage etc" zijn echt onzin wat mij betreft. Je bent een zelfstandig functionerende volwassene. En een eenmalige dronken misstap kan je overkomen. Een jarenlange affaire is een bewuste keuze. Alleen wil niet iedereen dat horen. 

Ennei, wat een drama en aanslag op je leven!
10,5 jaar.. Als 2 mensen zo lang met elkaar omgaan, moeten ze wel emotioneel met elkaar verweven zijn. Misschien 
enkel voor de seks, maar wel heel diepgaand dan.
Was bij mijn man ook het geval, die had er 6 jaar iemand naast. Hij wilde heel vaak de affaire beëindigen, maar ging er toch weer steeds heen, alsof het een verslaving was.

Hoe zit het met de andere vrouw? Is het voor haar ook zo maar ineens voorbij en legt ze zich er zo bij neer? Of heeft ze wel iets van zich laten horen? Voel je geen behoefte om haar kant van het verhaal te horen of te weten wie voor zo'n lange tijd deel uitmaakte van zijn leven?

Uit jouw 1e post, en vooral waar je aangaf dat je "toch onmogelijk blijven confronteren met die periode en dit onder zijn neus blijven smeren" maak ik op dat je wel heel erg je best doet en graag de lieve vrede bewaart. wat is nou 9 maanden op die 10 jaar. 

Ik ben van mening dat hij alles over zich heen mag laten komen, zolang dat voor jou nodig is. Als jij op je tenen moet gaan lopen om zijn gevoelens te ontzien, zou ik me heel erg gaan afvragen of hij wel echt berouw heeft en het als zonde ziet.