Verder na ontrouw - deel 8

Stresskipje schreef op 31-03-2025 om 18:54:

[..]

Het is een risico als je er niet helemaal achter staat, maar het zou inderdaad iets los kunnen maken.

Hier was het man die er voor koos om ergens anders te gaan zitten. Hetzij met smoesjes. Vorige week zat hij in de kost, dat was afgesproken. Maar het weekend ervoor en erna kreeg ik dagelijks een berichtje: ooo, drukdrukdruk, ik moet vanavond weer werken, ik blijf hier. Een paar keer aangekaart dat ik het gevoel had dat hij gewoon niet hier wilde zijn. Wat ik snap. Hij heeft mij verdriet gedaan en in de steek gelaten, en hij zal ook lullevudde hebben om Truus. Maar nee, dat was het niet. Oké dan niet. Daar kan ik dus helemaal niks mee. Raar gedrag vertonen, maar ik ben gek.

Gisteravond kwam hij thuis, en bleef slapen. Vanmorgen vertrok hij weer, en smiddags kreeg ik alweer een berichtje: o, het was weer zo druk. Hij bleef daar en wist niet hoe het ging lopen komende week (oftewel, hij zou ws weer de hele week wegblijven). Of er nog iets was waar ik hem bij nodig had komende week.

Toen knapte er iets bij me. Ik loop al meer dan een week het vuur uit mn sloffen. Op mn werk teveel hooi op mn vork, eenmaal thuis dendert het door met doktersbezoeken, gesprekken op scholen, kinderen met stages en baantjes, lekke banden en daarna nog het huishouden, boodschappen, en zien dat iedereen te eten krijgt. Als zoon tot 23 uur moet werken lig ik pas om 00 uur op bed, en om 6:15 gaat de wekker weer. Ik ben kapot.

Ik word er al handiger in hoor, middels routines, vooruit plannen en wat vaker thuisbezorgd. En de kinderen helpen goed mee. Maar met alle emoties erbij is het gewoon letterlijk om te huilen. En dat heb ik dan ook gedaan. Op mn werk. Toen heb ik man terug geappt dat ik het stervensdruk heb zo, maar dat het is zoals het is, en ik er vanuit ging dat hij de hele week weg zou blijven. Dat ik me wel red, en anders maar niet. Ik wil niet dat hij hier op afroep komt opdraven, als hij hier overduidelijk liever niet wil zijn. Dat werkt natuurlijk ook voor geen meter, zoals het gaat als je samenleeft,dus ik heb er ook geen kloot aan.

In afwachting van een boze reactie van man heb ik mn werk afgemaakt (inmiddels 2 uur na werktijd) en toen kwam mn baas naar me toe, voor een dikke knuffel en even gekletst. Ook aangegeven dat ik op het werk veel te veel toegeschoven krijg. Daar was ze het gelukkig mee eens. We hebben wat afspraken gemaakt en ik ben naar huis gegaan. Eten voorbereid, en daarna boven de was gaan doen. Staat mn man in een keer achter me 😲. Hij was helemaal niet boos, vroeg wat ik met het eten wilde en wat er nog meer was. Hij heeft gekookt, iets gedaan wat ik voor mn werk moest doen, en even met de kinderen gekletst. Toen moest hij weer aan hetwerk, maar komt morgenochtend weer thuis.

Lang verhaal wat ik even kwijt moest, met als voorzichtige conclusie dat duidelijke grenzen kennelijk toch wat los maken. Ik denk alleen wel dat je die grens gevoelsmatig ook echt moet hebben bereikt. Dat het anders niet werkt.

Best dubbel eigenlijk, want als je grens is bereikt kan de uitkomst je eigenlijk niet meer schelen. Als het dan iets positiefs teweeg brengt ben je alsnog in de war, omdat je op het punt bent dat het voor jou niet meer hoeft.

sorry voor mn relaas, ik loop even over

Dit dus, ik vind het zo moeilijk te begrijpen dat het dan ineens wel allemaal kan. Dan vraag ik mij nu steeds vaker af of het echt oprechte gevoelens zijn of gewoon schuldgevoel en een dat het een beeld over zichzelf geeft dat ze gewoon niet mooi en prettig vinden.

En je laatste opmerking snap ik helemaal en vind ik eigenlijk nog het meest verdrietige want waarom kan zoiets niet gewoon uit hem/haarzelf komen? Het is alsof ze je pas weer zien als je weg bent en je de tijd daarvoor het niet waard was om er echt voor te vechten. Ik zie het dan ook steeds meer als iets dat wat bij hun niet goed zit (trauma, hechting, egoïsme oid) in plaats van dat het probleem bij mij zit. Het is iig iets waar ik geen zin meer in heb.

Ik en alle vrouwen/mannen in deze of vergelijkbare situatie verdienen gewoon beter!

Sorry, ik moest dit even kwijt!😐

Hey buitenspel, helaas heb ik met een soortgelijke situatie te maken gehad. Na het uitkomen van de affaire van mijn man gaf hij meteen aan niet uit elkaar te willen gaan. Echter was zijn gedrag anders dan zijn woorden. Hij zei dat er geen contact meer was tussen hem en Truus maar toch heb ik in de maanden daarna nog zo nu en dan nieuwe ontdekkingen gedaan. We hebben in die tijd ook relatietherapie gehad waarin hij steeds weer zei; ik wil niet uit elkaar en ik heb geen contact met Truus. Dit contact is echter nog al die tijd doorgegaan.
Uiteindelijk heb ik 8 maanden na de uitkomst van de affaire aan mijn gevraagd om te vetrekken. Mijn man heeft toen een kamer gehuurd bij een vriend. Door de weeks was hij daar een vrijdag tot zondag avond kwam hij thuis om er ook voor de kinderen te zijn. Dit deden we dan gewoon samen. De afstand heeft ons heel erg goed gedaan. Ik had tijd en rust om weer meer om mezelf te focussen en te ontspannen. Mijn man kon van een afstand beter nadenken wat hij nu écht met zijn leven wilde.

Weet jouw man wat de affaire met jou heeft gedaan? Heb je kunnen delen wat de affaire voor jou zo pijnlijk maakt?

Zaken die ik steeds weer met mijn man gedeeld heb;
- ik wil je niet kwijt en ik wil mijn leven met jou delen. Maar de constante leugens, triggers ed geven mij zoveel stress dat ik dit niet kan volhouden.
- Het is ook mijn leven. Het gaat niet alleen om jou. Ik heb maar één leven dat ik zo gelukkig mogelijk wil leven.
- het leven biedt al genoeg stress en uitdagingen. Ik wil geen partner die het leven nog moeilijker voor mij maakt. 
- de aandacht die jij aan Truus geeft maakt mij onzeker. Het feit dat je het contact niet stopt geeft mij het gevoel dat je haar boven mij verkiest.

Ons pad heeft een lange adem nodig gehad. De affaire is voor mijn man ontzettend verslavend geweest en aandacht van vrouwen nog steeds en valkuil voor hem. 
Ik heb gevloekt, geschreeuwd, gehuild en gesmeekt. Maar pas toen ik echt voelde; zo wil ik het niet langer. En ik dit rustig aan mijn man kon uitspreken, waarin ik vroeg om afstand, ging er een knop bij hem om.

Blijf jezelf afvragen; wil ik op deze manier nog een relatie met mijn man. Verdien ik niet meer liefde en respect?

Maar Stresskipje: ben je niet te dienstbaar naar je gezin? Je hebt het over een zoon die tot 23 uur moet werken; die is dus op zijn minst jong volwassen. Waarom zou jij dan niet lekker naar bed kunnen? Waarom blijf je voor hem op?

Sorry even van het onderwerp af!

Pippeltje schreef op 01-04-2025 om 07:29:

Maar Stresskipje: ben je niet te dienstbaar naar je gezin? Je hebt het over een zoon die tot 23 uur moet werken; die is dus op zijn minst jong volwassen. Waarom zou jij dan niet lekker naar bed kunnen? Waarom blijf je voor hem op?

Sorry even van het onderwerp af!

Volmondig ja, ik ben te dienstbaar ☺️. 

Ik ben een keer naar bed gegaan, omdat ik vergeten was dat hij nog weg was 🙈,en dat was inderdaad geen probleem. Maar ik vind het prettiger om op hem te wachten. Hij moet best een eind over landweggetjes fietsen. Kapotte fiets of wegafsluiting zijn al eens voorgekomen. Hij is 16. Hij heeft ass, en is emotioneel erg kwetsbaar. Van bovenstaande voorvallen kan hij erg over de zeik raken. Gaat al beter gelukkig, maar nog steeds wil ik er graag voor hem zijn als er wat is. Ik ben überhaupt al supertrots dat hij een echt baantje heeft. Dat had niemand ooit gedacht. Dus het zit wel diep zeg maar.

Ik zou eventueel wel naar bed kunnen gaan, met geluid telefoon aan, en vragen of hij zich even wil melden als hij thuis komt. 

Bedankt dat je erover begint! nooit zo over nagedacht. Ik deed het gewoon. 

LifeEvent! schreef op 31-03-2025 om 16:12:

[..]

Je ex vrouw vertoonde vele red flags idd

Ben je nu officieel gescheiden?

En zij nog steeds minnaarloos?

Hoe gaat het met je kinderen?

We zijn al sinds halverwege december gescheiden. Minnaar ging de deur uit ergens eind November, nadat het steeds meer wrevel opwekte bij de kinderen en hij inderdaad wat gekker bleek te zijn dan dat ze van tevoren had ingeschat. 

Toen kwam er gedoe, lang verhaal kort gemaakt: Ik moest haar weer in huis nemen. Of ja, ik had uiteindelijk ook geen keuze want als ik het geweigerd had, ze is nog voor 50% eigenaar van de woning ( is nog steeds niet geregeld, iets met de lease auto wat maar niet rond komt) had ze het kunnen afdwingen. Dat is nu de situatie. 

Kids gaan gelukkig nu wat beter. Er is rust voor ze. Zoonlief laat af en toe wel duidelijk merken dat hij heel weinig meer van ex kan hebben. Ik heb een periode nog geprobeerd om daar wat in te bemiddelen, maar ik had na 2 keer wel in de gaten dat die ruimte er bij haar niet is. 0,0 verantwoordelijkheid voor alles.

Maar het gaat dus. Het is niet ideaal, maar ik maak er maar het beste van op deze manier. We hebben onze eigen dingen en zitten per saldo maar korte tijd bij elkaar op de bank. 

Stresskipje je doet je naam wel eer aan. Ik denk dat de meeste mensen totaal afknappen bij zo'n druk leven. En dan een man die af en toe langskomt om even te helpen. Maar feitelijk geen deel uitmaakt van jullie huishouden. Meer een soort huisgenoot die verder zijn eigen leven heeft (met bijbehorende scharrels waar hij ook gewoon tijd voor heeft). Want jij doet verder de kinderen, de afspraken, het huishouden en de derde helft toch? En dat naast je baan. Vraag jezelf af wat hij nog toevoegt. Je doet het nu ook alleen. 

Ik herken het omdat ik vroeger ook veel alleen moest doen. Nu hoef ik met niemand meer rekening te houden. En er zijn momenten dat de kinderen er niet zijn. Dat geeft veel tijd en rust om je eigen dingen te doen, op te laden of rustig aan het werk te gaan. Ik zou niet meer terug willen. De regie hebben over je eigen leven is een groot goed. En het wegvallen van alle stress vanwege je partner (met daarbij een herstelproces na een affaire) geeft zoveel rust. 

Elpisto schreef op 01-04-2025 om 08:20:

[..]

We zijn al sinds halverwege december gescheiden. Minnaar ging de deur uit ergens eind November, nadat het steeds meer wrevel opwekte bij de kinderen en hij inderdaad wat gekker bleek te zijn dan dat ze van tevoren had ingeschat.

Toen kwam er gedoe, lang verhaal kort gemaakt: Ik moest haar weer in huis nemen. Of ja, ik had uiteindelijk ook geen keuze want als ik het geweigerd had, ze is nog voor 50% eigenaar van de woning ( is nog steeds niet geregeld, iets met de lease auto wat maar niet rond komt) had ze het kunnen afdwingen. Dat is nu de situatie.

Kids gaan gelukkig nu wat beter. Er is rust voor ze. Zoonlief laat af en toe wel duidelijk merken dat hij heel weinig meer van ex kan hebben. Ik heb een periode nog geprobeerd om daar wat in te bemiddelen, maar ik had na 2 keer wel in de gaten dat die ruimte er bij haar niet is. 0,0 verantwoordelijkheid voor alles.

Maar het gaat dus. Het is niet ideaal, maar ik maak er maar het beste van op deze manier. We hebben onze eigen dingen en zitten per saldo maar korte tijd bij elkaar op de bank.

Dag Elpisto,

Jullie zijn gescheiden maar leven onder één dak? Als broer en zus? Of heb ik dit verkeerd begrepen? Ik heb me bepaalde tijd ook afgevraagd of dit een oplossing zou kunnen geweest zijn. Werkt dit echt? 

Theekannetje schreef op 01-04-2025 om 10:39:

[..]

Dag Elpisto,

Jullie zijn gescheiden maar leven onder één dak? Als broer en zus? Of heb ik dit verkeerd begrepen? Ik heb me bepaalde tijd ook afgevraagd of dit een oplossing zou kunnen geweest zijn. Werkt dit echt?

Nee. Maar de situatie was dermate vervelend dat er niet echt een andere keuze op zat. In die periode heeft ze nog wel een tijdje geprobeerd om het weer te lijmen, maar zodra ik daarin wat tegen gas gaf was het direct weer de " Het was allemaal jou schuld modus" totdat ze weer wat ontdooide en dan begon het riedeltje weer opnieuw. 

Maar deze keer wist ik natuurlijk echt wel dat het haar niet te doen was om mij. Maar meer om ons huis, de kids. Dus ik voelde ook niet echt dat ze het meende. Dus nu is het gewoon een soort van, ja, uithouden totdat de hypotheek rond is. Ik hoop dat dat niet gigantisch lang meer duurt. En dan zien hoe snel ze een andere woning heeft.

De ene keer is ze daar in goed te pas, de andere keer is het " ik wil hier helemaal niet weg, ga jij maar weg. " we moeten week op, week af doen weer". Waarmee ze wel even vergeet dat ik er voor getekend heb om haar weer te laten inschrijven op mijn adres. No way in hell dat ik door haar acties nog een keer mijn woning uit ga. 

Edit:

Oh niet helemaal haar acties trouwens, nadat ze 2 week geleden weer vervelend begon te doen ben ik wel redelijk ontploft. Ik was het vele gedraai/gelieg totaal zat. 

Elpisto schreef op 01-04-2025 om 10:51:

[..]

Nee. Maar de situatie was dermate vervelend dat er niet echt een andere keuze op zat. In die periode heeft ze nog wel een tijdje geprobeerd om het weer te lijmen, maar zodra ik daarin wat tegen gas gaf was het direct weer de " Het was allemaal jou schuld modus" totdat ze weer wat ontdooide en dan begon het riedeltje weer opnieuw.

Maar deze keer wist ik natuurlijk echt wel dat het haar niet te doen was om mij. Maar meer om ons huis, de kids. Dus ik voelde ook niet echt dat ze het meende. Dus nu is het gewoon een soort van, ja, uithouden totdat de hypotheek rond is. Ik hoop dat dat niet gigantisch lang meer duurt. En dan zien hoe snel ze een andere woning heeft.

De ene keer is ze daar in goed te pas, de andere keer is het " ik wil hier helemaal niet weg, ga jij maar weg. " we moeten week op, week af doen weer". Waarmee ze wel even vergeet dat ik er voor getekend heb om haar weer te laten inschrijven op mijn adres. No way in hell dat ik door haar acties nog een keer mijn woning uit ga.

Edit:

Oh niet helemaal haar acties trouwens, nadat ze 2 week geleden weer vervelend begon te doen ben ik wel redelijk ontploft. Ik was het vele gedraai/gelieg totaal zat.

Jeetje wat een moeilijke toestand Elpisto. Gaat er dan toch niet iets van de oude liefde opleven bij jou? Dat zou bij mij zo zijn namelijk, als ik alle dagen met iemand leef. 

Elpisto schreef op 01-04-2025 om 10:51:

[..]

Nee. Maar de situatie was dermate vervelend dat er niet echt een andere keuze op zat. In die periode heeft ze nog wel een tijdje geprobeerd om het weer te lijmen, maar zodra ik daarin wat tegen gas gaf was het direct weer de " Het was allemaal jou schuld modus" totdat ze weer wat ontdooide en dan begon het riedeltje weer opnieuw.

Maar deze keer wist ik natuurlijk echt wel dat het haar niet te doen was om mij. Maar meer om ons huis, de kids. Dus ik voelde ook niet echt dat ze het meende. Dus nu is het gewoon een soort van, ja, uithouden totdat de hypotheek rond is. Ik hoop dat dat niet gigantisch lang meer duurt. En dan zien hoe snel ze een andere woning heeft.

De ene keer is ze daar in goed te pas, de andere keer is het " ik wil hier helemaal niet weg, ga jij maar weg. " we moeten week op, week af doen weer". Waarmee ze wel even vergeet dat ik er voor getekend heb om haar weer te laten inschrijven op mijn adres. No way in hell dat ik door haar acties nog een keer mijn woning uit ga.

Edit:

Oh niet helemaal haar acties trouwens, nadat ze 2 week geleden weer vervelend begon te doen ben ik wel redelijk ontploft. Ik was het vele gedraai/gelieg totaal zat.

Inderdaad, hopelijk vlug opgelost. Lijkt me een ongezonde toestand. En dat gemanipuleer… hoe kun je dat verdragen? In jouw plaats had ik al lang ongelukken begaan denk ik 😄

MRI schreef op 01-04-2025 om 11:40:

[..]

Jeetje wat een moeilijke toestand Elpisto. Gaat er dan toch niet iets van de oude liefde opleven bij jou? Dat zou bij mij zo zijn namelijk, als ik alle dagen met iemand leef.

Nee, want ik heb het wel redelijk goed voor de bril. Ik ga niet zeggen dat het in het begin makkelijk was. Zeker niet toen de liefdesbetuigingen kwamen. Maar, ik hield daarin wel een hele duidelijke slag om de arm. Voor mezelf had ik zoiets: Eerst zien, dan geloven. En heel duidelijk gemaakt dat er vanuit mij weinig zou komen. 

Toen zijn er in korte tijd een aantal dingen geweest, die echt weer alle perken te buiten gingen. Ze kwam notabene bij mij omdat ze zo bang voor die ex-minnaar was, om er vervolgens achter te komen dat ze weer in contact stond met hem. 

Dat was wel het moment waarop ik de handdoek gegooid heb. Ik wist inmiddels dat het met de hypotheek allemaal lastig was, dus had zoiets van: Als het goed gaat, gaat het goed en dan zijn we met een paar maand echt van elkaar af. 

Toen was er twee weken geleden een avond waar weer wat nieuwe informatie op tafel kwam, lekker achteloos op tafel gegooid, waarna ik zoiets had: Nu krijg je dan ook maar een keer de lelijke waarheid te horen. 

En sindsdien is het eigenlijk qua gevoel in 1 keer bij mij over. Wederom is het allemaal mijn schuld en ik weet beter dan dat inmiddels. Ik neem echt wel mijn verantwoordelijkheid over mijn stukje in de relatie. Maar het is echt ongekend hoe ze alles aan verantwoordelijkheid weet om te draaien. Heel af en toe komt er nog net  een " sja, ik ben zelf ook niet helemaal heilig geweest". 

Het begon me steeds meer tegen te staan, die verantwoordelijkheid bij een ander neer te leggen. Ik heb me in die 3/4 maand dat ze met die kerel liep te leuren en onze kinderen daar gigantisch in betrok nooit 1 seconde ergens mee bemoeid in principe. En toch doet ze net alsof ik haar daar toe gedwongen heb. Dus ja, dat maakt het gek genoeg qua gevoel ineens heel makkelijk om te zeggen: dit was wat het was en zal nooit meer worden dan dat. 

Theekannetje schreef op 01-04-2025 om 11:56:

[..]

Inderdaad, hopelijk vlug opgelost. Lijkt me een ongezonde toestand. En dat gemanipuleer… hoe kun je dat verdragen? In jouw plaats had ik al lang ongelukken begaan denk ik 😄

Het zien voor wat het is, denk ik. Veel lezen over narcisme en precies weten wanneer ze met dat gemanipuleer bezig is. Er zit altijd een verborgen boodschap achter als iets out of character is. Niet dat ik echt denk dat ze narcistisch is, maar ze heeft wel echt wat van die verwerkingsmechanismes. 

Mooi voorbeeld: Afgelopen weekend is ze een weekend weg geweest met een vriendin. Verder weinig contact gehad. Krijg ik aan het einde van de middag/begin van de avond een appje: Hoe is het daar.

Ik zat met de kids en 1 van mijn beste kameraad en zijn kids in een restaurant. 20 minuten later krijg ik een 2e bericht: Hallo? 

Dus gereageerd dat het goed ging, en hoe het daar was. Krijg ik terug: Wat reageer je ja laat. Nou, verder niet meer op in gegaan.

Komt ze zondagmiddag laat terug. Komt ze me vanuit het niets knuffelen. En " Heb je me gemist"? Dus, eerlijkheidshalve, gaf ik aan van wel: Dat soort dingen doen, uit eten gaan etc., dat voelt nog steeds niet goed ofzo. Niet eens onder tijd, maar na afloop in de auto stappen met z'n 4en en dan die realisatie dat ze er niet bij is. Dus zegt ze: " ja ik jou ook". Verder prima avond gehad.

Zitten we gisteravond op de bank, zoon gaat op bed, en ze begint zo vanuit het niets verdrietig te worden en vanuit daar gaat eigenlijk alles waar van 0 naar 100 in 10 seconden. Ik denk dat ik nog geen 10 woorden gezegd heb, en dat eindigt dan in zij die gigantisch over de zeik is en dan zet de woning maar te koop, en ik wil weer week op week af en blablablabla en jij hebt dit kapot gemaakt en ji dit en jij dat. Vanuit het niets. Ik voel me niet veilig en dan worden er allemaal situaties bij gehaald, dat ik echt voor me uit zit te staren van: WTF gebeurd hier weer. En dan komt het hoge woord er uit: Ik wil verder, dus we moeten z.s.m. onder 1 dak weg en je gaat maar weer week op week af. Nou, no way. Ik heb haar er weer in gelaten omdat ze in de problemen zat en dan zou ik zeker nu weer die ellende in gaan. Dacht het niet. Nou dan komt het: Ze wou de woning zelf wel ( Kan ze never betalen/rond krijgen) ik had hier toch niks ( Het is mijn geboortedorp met al mijn vrienden) en ik was constant weg toen we uit elkaar waren dus wat had ik hier dan te zoeken, ik maakte er toch maar een zwijnestal van ( terwijl ik juist heel gestructureerd alles goed schoon hield). Dus ja, daar was de verborgen boodschap weer: Ze was niet uit op mij of onze relatie, maar op de woning. 

Dus uiteindelijk is het dan weer rustig, waarop ik zeg: Nou ja als het dan niet veilig voelt met mij, dan slaap ik wel op de bank. En dan ga ik ook nog wat meer afstand nemen. Niet meer even een knuffel ofzo. En dan is het antwoord: Nee kom maar gewoon in bed liggen, en dat hoeft allemaal niet hoor. 

Even vooropgesteld: Ik heb een aantal hele onaardige dingen geroepen 2 week geleden. En daar ook mijn verantwoordelijkheid in genomen door te stellen dat dat ook absoluut niet eerlijk is. Maar dat is wat ze doet: Trappen tot dat ze een reactie krijgt en dan los gaan op de reactie. Ik praat daarmee overigens niet mijn reactie goed, maar er zijn heel wat dingen gebeurd de afgelopen 6/7 maand waar een ander al lang van over de zeik was geweest. 

1 van haar beste vriendinnen had nog tegen haar gezegd: Als ik mijn kerel zo bedonderd had en hij was daar in Zuid-Frankrijk achter gekomen, dan had die mij er achter gelaten. Dat vind ze dan allemaal heel gek: Dat snapt ze niet. Het lijkt wel alsof ze een stukje empathie mist op het moment dat ze zelf iets niet helemaal lekker doet ofzo. 

Izza schreef op 01-04-2025 om 09:35:

Stresskipje je doet je naam wel eer aan. Ik denk dat de meeste mensen totaal afknappen bij zo'n druk leven. En dan een man die af en toe langskomt om even te helpen. Maar feitelijk geen deel uitmaakt van jullie huishouden. Meer een soort huisgenoot die verder zijn eigen leven heeft (met bijbehorende scharrels waar hij ook gewoon tijd voor heeft). Want jij doet verder de kinderen, de afspraken, het huishouden en de derde helft toch? En dat naast je baan. Vraag jezelf af wat hij nog toevoegt. Je doet het nu ook alleen.

Hoho, Zo was het niet voor de break up he. 

 En hij heeft geen scharrels, hij is verliefd geworden ,voor de eerste keer in 20 jaar.
. Dom ,naief en lullig; ja. maar hij is geen schuinmarcheerder.

Ja ik doe het nu alleen, we zijn toch uit elkaar. Dan heb je dat he ,duh

En als nou blijkt dat hij niet meer van me houdt, dat mag he? Dat is geen misdaad ofzo.

Ik vind dat je echt lullig doet nu, en dat maakt me heel verdrietig. Ik hoop voor je dat jij je goed voelt na het uitspreken van je wijze woorden. Heeft toch nog iemand er wat aan.

Elpisto schreef op 01-04-2025 om 12:23:

[..]

Het zien voor wat het is, denk ik. Veel lezen over narcisme en precies weten wanneer ze met dat gemanipuleer bezig is. Er zit altijd een verborgen boodschap achter als iets out of character is. Niet dat ik echt denk dat ze narcistisch is, maar ze heeft wel echt wat van die verwerkingsmechanismes.

Mooi voorbeeld: Afgelopen weekend is ze een weekend weg geweest met een vriendin. Verder weinig contact gehad. Krijg ik aan het einde van de middag/begin van de avond een appje: Hoe is het daar.

Ik zat met de kids en 1 van mijn beste kameraad en zijn kids in een restaurant. 20 minuten later krijg ik een 2e bericht: Hallo?

Dus gereageerd dat het goed ging, en hoe het daar was. Krijg ik terug: Wat reageer je ja laat. Nou, verder niet meer op in gegaan.

Komt ze zondagmiddag laat terug. Komt ze me vanuit het niets knuffelen. En " Heb je me gemist"? Dus, eerlijkheidshalve, gaf ik aan van wel: Dat soort dingen doen, uit eten gaan etc., dat voelt nog steeds niet goed ofzo. Niet eens onder tijd, maar na afloop in de auto stappen met z'n 4en en dan die realisatie dat ze er niet bij is. Dus zegt ze: " ja ik jou ook". Verder prima avond gehad.

Zitten we gisteravond op de bank, zoon gaat op bed, en ze begint zo vanuit het niets verdrietig te worden en vanuit daar gaat eigenlijk alles waar van 0 naar 100 in 10 seconden. Ik denk dat ik nog geen 10 woorden gezegd heb, en dat eindigt dan in zij die gigantisch over de zeik is en dan zet de woning maar te koop, en ik wil weer week op week af en blablablabla en jij hebt dit kapot gemaakt en ji dit en jij dat. Vanuit het niets. Ik voel me niet veilig en dan worden er allemaal situaties bij gehaald, dat ik echt voor me uit zit te staren van: WTF gebeurd hier weer. En dan komt het hoge woord er uit: Ik wil verder, dus we moeten z.s.m. onder 1 dak weg en je gaat maar weer week op week af. Nou, no way. Ik heb haar er weer in gelaten omdat ze in de problemen zat en dan zou ik zeker nu weer die ellende in gaan. Dacht het niet. Nou dan komt het: Ze wou de woning zelf wel ( Kan ze never betalen/rond krijgen) ik had hier toch niks ( Het is mijn geboortedorp met al mijn vrienden) en ik was constant weg toen we uit elkaar waren dus wat had ik hier dan te zoeken, ik maakte er toch maar een zwijnestal van ( terwijl ik juist heel gestructureerd alles goed schoon hield). Dus ja, daar was de verborgen boodschap weer: Ze was niet uit op mij of onze relatie, maar op de woning.

Dus uiteindelijk is het dan weer rustig, waarop ik zeg: Nou ja als het dan niet veilig voelt met mij, dan slaap ik wel op de bank. En dan ga ik ook nog wat meer afstand nemen. Niet meer even een knuffel ofzo. En dan is het antwoord: Nee kom maar gewoon in bed liggen, en dat hoeft allemaal niet hoor.

Even vooropgesteld: Ik heb een aantal hele onaardige dingen geroepen 2 week geleden. En daar ook mijn verantwoordelijkheid in genomen door te stellen dat dat ook absoluut niet eerlijk is. Maar dat is wat ze doet: Trappen tot dat ze een reactie krijgt en dan los gaan op de reactie. Ik praat daarmee overigens niet mijn reactie goed, maar er zijn heel wat dingen gebeurd de afgelopen 6/7 maand waar een ander al lang van over de zeik was geweest.

1 van haar beste vriendinnen had nog tegen haar gezegd: Als ik mijn kerel zo bedonderd had en hij was daar in Zuid-Frankrijk achter gekomen, dan had die mij er achter gelaten. Dat vind ze dan allemaal heel gek: Dat snapt ze niet. Het lijkt wel alsof ze een stukje empathie mist op het moment dat ze zelf iets niet helemaal lekker doet ofzo.

oe, Elpisto dit klinkt helemaal niet goed. Inderdaad gedragingen van iemand op het cluster b spectrum. (narcisme, borderline etc) Dan hoeft ze idd geen Nps te hebben maar haar gedrag is volkomen inconsistent, manipulatief, leugenachtig, aantrekken afstoten, gespeend van empathie etc. Allemaal trekken die daar wel bij horen. Ik zeg niet dat ze narcist of borderliner is, ik kijk naar haar gedrag.  En je kan nog zo denken dat je het doorhebt, als je met zo iemand samenwoont, een relatie mee hebt gehad, kinderen mee hebt etc, dan wordt je toch als het ware geinfecteerd met die onbalans in het wezen van de ander. Je kan haar nog zo doorzien, haar inconsistentie etc kruipt onder je huid, beinvloedt je gevoel etc. Zo rot dat je door omstandigheden niet meer afstand kunt nemen want dan zou wel goed voor je zijn. Ik lees dat je toch vaak in gaat op haar emotionele getrouwtrek (heel logisch). Mijn insteek: doe dat niet. Verdiep je in grey rock gaan: alleen maar in algemeenheden reageren op haar 'aanvallen'. Misschien herken je iets van hoe deze dame zaken beschrijft.