Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Buitenspel2024 schreef op 30-03-2025 om 20:02:
[..]
Apart wonen geeft wellicht wel rust. Dat betekent wel dat ik daarmee ook de kinderen echt moet gaan missen ook gedeeltelijk..
Daarover kunnen jullie natuurlijk afspraken maken, dat hij bijv nog niet de kinderen bij hem laat logeren zo lang deze tijdelijke afspraak loopt.
RoodVruchtje schreef op 30-03-2025 om 20:41:
[..]
Daarover kunnen jullie natuurlijk afspraken maken, dat hij bijv nog niet de kinderen bij hem laat logeren zo lang deze tijdelijke afspraak loopt.
Ik denk dat dat geen goede afspraak zou zijn. Ook hij heeft recht op zijn kinderen. Mijn kinderen waren ouder dus konden zelf beslissen. Uit loyaliteit naar mij, wilden de oudste 2 niet naar hun vader toe. Maar ik merkte dat het hen na een maand zwaar begon te vallen (ondanks dat ze het niet toegaven) en heb ik het contact gestimuleerd. Dat deed ze ondanks alles heel erg goed, omdat er best veel reistijd tussen onze woonplaatsen zat en de oudste niet wilde logeren en de middelste liever ook niet heb ik omwille van de kinderen gezegd dat hij in huis mocht als ik er niet was. Helpen met huiswerk een keer koken, fiets maken etc
Hij is mij daar altijd dankbaar voor geweest.
RoodVruchtje schreef op 30-03-2025 om 20:41:
[..]
Daarover kunnen jullie natuurlijk afspraken maken, dat hij bijv nog niet de kinderen bij hem laat logeren zo lang deze tijdelijke afspraak loopt.
Dat lijkt mij niet in het belang van de kinderen. Die hebben recht op beide ouders. En ik neem aan dat de vader zijn kinderen ook zal willen zien. Daarnaast geeft het to ook de tijd om tot rust te komen, zaken te regelen en voor beiden om te wennen aan een mogelijke toekomst als alles door zou gaan.
Ik zou geen 1,5 week gaan afwachten trouwens. Maar vragen hoe hij die therapie nu echt ziet. Wil hij wel therapie (of doet hij het voor jou of als morele verplichting?) Wil hij een toekomst met jou als persoon? Of is hij eigenlijk wel klaar maar blijft om andere goede redenen?
LifeEvent! schreef op 30-03-2025 om 22:38:
[..]
Ik denk dat dat geen goede afspraak zou zijn. Ook hij heeft recht op zijn kinderen..
Izza schreef op 30-03-2025 om 22:52:
[..]
Dat lijkt mij niet in het belang van de kinderen. Die hebben recht op beide ouders.
Ik zeg toch nergens dat hij de kinderen niet mag zien? Daarnaast is het ook geheel afhankelijk van waar hij tijdelijk gaat wonen, er moet ook plaats zijn om kinderen te laten logeren natuurlijk. Vandaar dus ‘in overleg’.
Buitenspel2024 schreef op 30-03-2025 om 20:02:
[..]
Ja, wanneer. Dat moment komt rap dichterbij. Soms voelt het een beetje alsof ik wacht op nog een laatste genadeklap. Dat ik toch wel een appje tegenkom. Of dat er nog een leugen boven tafel komt. Alsof ik nog niet vindt dat het erg genoeg is om dit echt anders te mogen willen? Rationeel klinkt dat dom, dat snap ik wel (heb wel gewoon hersens die het doen ook al klinkt dat nu niet zo).
Maar misschien word je nooit echt wakker met de volle overtuiging - dit is klaar. Omdat je een heel leven samen hebt en het nooit had willen weggooien misschien?
De volgende therapiesessie is over anderhalve week. Het voelt toch wel steeds meer alsof het richting het einde loopt zo. Er zijn wel positieve broodkruimels maar dat schiet uiteindelijk niet op.
Apart wonen geeft wellicht wel rust. Dat betekent wel dat ik daarmee ook de kinderen echt moet gaan missen ook gedeeltelijk..
Je ben niet dom of raar dat je dit zo ervaart. Het is zo herkenbaar, voor mij in iedergeval, en ook ik heb er ook zo lang op gewacht alsof je zonder genoeg ‘bewijs’ zo’n rigoureuze stap niet kan/mag maken.
Zo ervaarde ik het zelf want stel je voor dat ik het mis had, iets zag wat er niet was en dan alles wat we hadden opgebouwd voor niks overhoop had gehaald.
Irtje schreef op 30-03-2025 om 23:15:
[..]
Je ben niet dom of raar dat je dit zo ervaart. Het is zo herkenbaar, voor mij in iedergeval, en ook ik heb er ook zo lang op gewacht alsof je zonder genoeg ‘bewijs’ zo’n rigoureuze stap niet kan/mag maken.
Zo ervaarde ik het zelf want stel je voor dat ik het mis had, iets zag wat er niet was en dan alles wat we hadden opgebouwd voor niks overhoop had gehaald.
Voor niks overhoop gehaald? Hoezo bewijs nodig? Je kan toch ook enkel af gaan op iemand gedrag? Lijkt mij een veel betere indicator om te zien hoe de relatie er bij hangt.
Als mijn man zich zo had gedragen destijds, mocht ie zeker niet naast mij in bed slapen, nee dan kon ie vast gaan proeven van een leven zonder mij!
Buitenspel2024 schreef op 30-03-2025 om 20:02:
[..]
Ja, wanneer. Dat moment komt rap dichterbij. Soms voelt het een beetje alsof ik wacht op nog een laatste genadeklap. Dat ik toch wel een appje tegenkom. Of dat er nog een leugen boven tafel komt. Alsof ik nog niet vindt dat het erg genoeg is om dit echt anders te mogen willen? Rationeel klinkt dat dom, dat snap ik wel (heb wel gewoon hersens die het doen ook al klinkt dat nu niet zo).
Maar misschien word je nooit echt wakker met de volle overtuiging - dit is klaar. Omdat je een heel leven samen hebt en het nooit had willen weggooien misschien?
De volgende therapiesessie is over anderhalve week. Het voelt toch wel steeds meer alsof het richting het einde loopt zo. Er zijn wel positieve broodkruimels maar dat schiet uiteindelijk niet op.
Apart wonen geeft wellicht wel rust. Dat betekent wel dat ik daarmee ook de kinderen echt moet gaan missen ook gedeeltelijk..
Geloof me: Zelfs dan ben je nog steeds zo gehecht dat je het moeilijk los kan laten. Ik zou gaan kiezen voor dat aparte wonen. Echt.
Want uit het gedrag van je man is echt op te maken dat hij niet begrijpt wat hij je aan gedaan heeft. En dat is wel killing voor herstel, geloof me. Mijn ex vond het ook allemaal wel gerechtvaardigd, om vervolgens als ze verdrietig was toch een soort van het boetekleed aan te trekken, om daarna waar terug te gaan naar een situatie waarin het toch allemaal mijn schuld was ofzo.
En ook ik had die hechting aan haar. Nog steeds geen idee waar dat weg kwam, want ze was echt niet zo goed voor me als ik het gemaakt had in mijn hoofd. Maar pas toen we niet meer met elkaar geconfronteerd werden anders dan de wissel met de kids, kon ik haar een klein beetje loslaten. En dat ging steeds beter. En ook dan pas ga je in zien wat er wel en niet klopt.
Elpisto schreef op 31-03-2025 om 15:55:
[..]
Geloof me: Zelfs dan ben je nog steeds zo gehecht dat je het moeilijk los kan laten. Ik zou gaan kiezen voor dat aparte wonen. Echt.
Want uit het gedrag van je man is echt op te maken dat hij niet begrijpt wat hij je aan gedaan heeft. En dat is wel killing voor herstel, geloof me. Mijn ex vond het ook allemaal wel gerechtvaardigd, om vervolgens als ze verdrietig was toch een soort van het boetekleed aan te trekken, om daarna waar terug te gaan naar een situatie waarin het toch allemaal mijn schuld was ofzo.
En ook ik had die hechting aan haar. Nog steeds geen idee waar dat weg kwam, want ze was echt niet zo goed voor me als ik het gemaakt had in mijn hoofd. Maar pas toen we niet meer met elkaar geconfronteerd werden anders dan de wissel met de kids, kon ik haar een klein beetje loslaten. En dat ging steeds beter. En ook dan pas ga je in zien wat er wel en niet klopt.
Je ex vrouw vertoonde vele red flags idd
Ben je nu officieel gescheiden?
En zij nog steeds minnaarloos?
Hoe gaat het met je kinderen?
Elpisto schreef op 31-03-2025 om 15:55:
[..]
Geloof me: Zelfs dan ben je nog steeds zo gehecht dat je het moeilijk los kan laten. Ik zou gaan kiezen voor dat aparte wonen. Echt.
Want uit het gedrag van je man is echt op te maken dat hij niet begrijpt wat hij je aan gedaan heeft. En dat is wel killing voor herstel, geloof me. Mijn ex vond het ook allemaal wel gerechtvaardigd, om vervolgens als ze verdrietig was toch een soort van het boetekleed aan te trekken, om daarna waar terug te gaan naar een situatie waarin het toch allemaal mijn schuld was ofzo.
En ook ik had die hechting aan haar. Nog steeds geen idee waar dat weg kwam, want ze was echt niet zo goed voor me als ik het gemaakt had in mijn hoofd. Maar pas toen we niet meer met elkaar geconfronteerd werden anders dan de wissel met de kids, kon ik haar een klein beetje loslaten. En dat ging steeds beter. En ook dan pas ga je in zien wat er wel en niet klopt.
Als je uit de situatie bent. Dan pas kun je echt zien hoe het zit. Het loslaten. Ja dat is best moeilijk maar dat gaat hier steeds een beetje beter. Beetje bij beetje.
Vooral met contact af en toe zie ik toch weer bepaalde patronen. En even een opmerking waardoor ik me dan weer klein voel. Heb ik jaren geaccepteerd. Ook niet doorgehad dat dat zo'n invloed zou hebben op mijn zelf vertrouwen. Maar nu ik terug kijk. Zo....het heeft wel degelijk heel erg veel invloed gehad. Maar die verslaving/ hechting/ loyaliteit was zo sterk. Daar kwam niemand tussen. Dat moest ik echt zelf doen.
En hier altijd klaar willen staan nu.(ex) Maar op deze manier hoeft dat niet voor mij. Begin steeds weer een beetje meer mezelf te worden en in te zien dat heel veel liefdes voorwaardelijk zijn. ( relatie met mijn moeder/ ex man) Als jij je nou maar gedraagt zoals zij dat willen dat is alles goed maar als je even meer van jezelf laat zien. Nou dan krijg je die meteen terug. En geloof me. Zo slecht ben ik echt niet.
Laat zien dat ik echt al heel veel stappen gemaakt heb in het loslaten en het herkennen en mezelf weer vinden. En vooral dat ik vooruit moet. Het gaat stapje voor stapje maar dat geeft niet. Ik neem mijn tijd. En zelfs nu ben ik nog bezig met dingen te analyseren van mezelf omdat ik dit zo graag wil. Ennde persoonlijke groei nog lang niet daar is waar die moet zijn.
Denk dat voor diegene die nog middenin het proces zitten vooral belangrijk is. Herkennen van patronen binnen je relatie. Vooral de patronen waardoor je merkt dat je niet verder kunt. Als je die kunt herkennen kun je daar ook een verandering in brengen. Waarom doe je zoals je doet. Kijk de enige die je kunt veranderen ben jezelf. De ander zal zelf zijn intrinsieke motivatie moeten vinden.
Sterkte allen weer. Ik weet als geen ander hoe ontzettend zwaar het is om er middenin te zitten😘
@Buitenspel, vraag:
Vind je het juist lastig even tijdelijk apart te wonen, omdat je dan helemaal geen zicht hebt op wat hij doet/hoe laat hij thuiskomt etc?
RoodVruchtje schreef op 31-03-2025 om 16:43:
@Buitenspel, vraag:
Vind je het juist lastig even tijdelijk apart te wonen, omdat je dan helemaal geen zicht hebt op wat hij doet/hoe laat hij thuiskomt etc?
Nee dat op zich niet echt. Sinds het uit is gekomen ben ik een lang weekend weggeweest met familie en dus recent alleen op vakantie, en man is op zakenreis geweest ook tussendoor, en de controledwang is dan echt grotendeels weg omdat er niks te controleren valt en dat geeft juist meer rust. Geen triggers als een telefoon onder het kussen etc. En Truus heeft schoolgaande kinderen, dus als ze willen kunnen ze prima afspreken als ik denk dat man op werk zit. En als hij midden in de nacht dronken thuiskomt weet ik ook niet echt wat hij heeft uitgespookt natuurlijk.
Maar apart wonen wordt hier wel richting het einde gaan denk ik, dat is misschien wat het lastig maakt. Misschien is dat inderdaad vanuit die hechting die hierboven wordt genoemd Tegelijkertijd ben ik hier goed klaar mee en kan ik zelf niet zoveel (of niets?) meer doen om het beter te maken. Dus ik zie niet echt meer een andere optie.
Er zijn alleen maar positieve kruimels en zelfs die zijn schaars. Ik zie wel erg op tegen het hele proces van alles regelen qua scheiding/kinderen/woning, maar het alternatief is dit eeuwig doen lijkt het en dat is geen optie natuurlijk.
Buitenspel2024 schreef op 31-03-2025 om 17:05:
[..]
Nee dat op zich niet echt. Sinds het uit is gekomen ben ik een lang weekend weggeweest met familie en dus recent alleen op vakantie, en man is op zakenreis geweest ook tussendoor, en de controledwang is dan echt grotendeels weg omdat er niks te controleren valt en dat geeft juist meer rust. Geen triggers als een telefoon onder het kussen etc. En Truus heeft schoolgaande kinderen, dus als ze willen kunnen ze prima afspreken als ik denk dat man op werk zit. En als hij midden in de nacht dronken thuiskomt weet ik ook niet echt wat hij heeft uitgespookt natuurlijk.
Maar apart wonen wordt hier wel richting het einde gaan denk ik, dat is misschien wat het lastig maakt. Misschien is dat inderdaad vanuit die hechting die hierboven wordt genoemd Tegelijkertijd ben ik hier goed klaar mee en kan ik zelf niet zoveel (of niets?) meer doen om het beter te maken. Dus ik zie niet echt meer een andere optie.
Er zijn alleen maar positieve kruimels en zelfs die zijn schaars. Ik zie wel erg op tegen het hele proces van alles regelen qua scheiding/kinderen/woning, maar het alternatief is dit eeuwig doen lijkt het en dat is geen optie natuurlijk.
Denk je dat apart wonen je meer richting het einde brengt dat niet apart wonen? Dat is namelijk hoe de situatie op mijn overkomt: als hij niet de knop volledig om gaat gooien, dan ga je sowieso richting uitgang. En dan kan het wel eens zijn dat de ellende groter wordt naarmate je langer in een huis blijft. Terwijl tijdelijk uit elkaar gaan de potentie heeft dat hij wakker schrikt. Zijn hier een aantal verhalen waar dit voor de ommekeer zorgde. Misschien moet je elkaar wel eerst loslaten om ruimte te krijgen eventueel nog een toekomst samen te hebben.
Weet het, het is makkelijk kletsen vanaf mijn schermpje…
GekkeHenkie100 schreef op 31-03-2025 om 17:25:
[..]
Zijn hier een aantal verhalen waar dit voor de ommekeer zorgde. Misschien moet je elkaar wel eerst loslaten om ruimte te krijgen eventueel nog een toekomst samen te hebben.
Spreek uit ervaring en ben er volledig mee eens. Je krijgt het respect terug. Zo niet dan is het zo en dan hou je dit ook niet tegen. Maak hem wakker en leg de focus op scheiden (in werking stellen). Meer dan de helft van de scheidingen gaat uiteindelijk niet door. Kom op je kan het. Hier ga je echt stuk aan.
GekkeHenkie100 schreef op 31-03-2025 om 17:25:
[..]
Denk je dat apart wonen je meer richting het einde brengt dat niet apart wonen? Dat is namelijk hoe de situatie op mijn overkomt: als hij niet de knop volledig om gaat gooien, dan ga je sowieso richting uitgang. En dan kan het wel eens zijn dat de ellende groter wordt naarmate je langer in een huis blijft. Terwijl tijdelijk uit elkaar gaan de potentie heeft dat hij wakker schrikt. Zijn hier een aantal verhalen waar dit voor de ommekeer zorgde. Misschien moet je elkaar wel eerst loslaten om ruimte te krijgen eventueel nog een toekomst samen te hebben.
Weet het, het is makkelijk kletsen vanaf mijn schermpje…
Goed punt. Het apart wonen is inderdaad niet 'definitiever' dan niet apart wonen.
GekkeHenkie100 schreef op 31-03-2025 om 17:25:
[..]
Terwijl tijdelijk uit elkaar gaan de potentie heeft dat hij wakker schrikt. Zijn hier een aantal verhalen waar dit voor de ommekeer zorgde.
Het is een risico als je er niet helemaal achter staat, maar het zou inderdaad iets los kunnen maken.
Hier was het man die er voor koos om ergens anders te gaan zitten. Hetzij met smoesjes. Vorige week zat hij in de kost, dat was afgesproken. Maar het weekend ervoor en erna kreeg ik dagelijks een berichtje: ooo, drukdrukdruk, ik moet vanavond weer werken, ik blijf hier. Een paar keer aangekaart dat ik het gevoel had dat hij gewoon niet hier wilde zijn. Wat ik snap. Hij heeft mij verdriet gedaan en in de steek gelaten, en hij zal ook lullevudde hebben om Truus. Maar nee, dat was het niet. Oké dan niet. Daar kan ik dus helemaal niks mee. Raar gedrag vertonen, maar ik ben gek.
Gisteravond kwam hij thuis, en bleef slapen. Vanmorgen vertrok hij weer, en smiddags kreeg ik alweer een berichtje: o, het was weer zo druk. Hij bleef daar en wist niet hoe het ging lopen komende week (oftewel, hij zou ws weer de hele week wegblijven). Of er nog iets was waar ik hem bij nodig had komende week.
Toen knapte er iets bij me. Ik loop al meer dan een week het vuur uit mn sloffen. Op mn werk teveel hooi op mn vork, eenmaal thuis dendert het door met doktersbezoeken, gesprekken op scholen, kinderen met stages en baantjes, lekke banden en daarna nog het huishouden, boodschappen, en zien dat iedereen te eten krijgt. Als zoon tot 23 uur moet werken lig ik pas om 00 uur op bed, en om 6:15 gaat de wekker weer. Ik ben kapot.
Ik word er al handiger in hoor, middels routines, vooruit plannen en wat vaker thuisbezorgd. En de kinderen helpen goed mee. Maar met alle emoties erbij is het gewoon letterlijk om te huilen. En dat heb ik dan ook gedaan. Op mn werk. Toen heb ik man terug geappt dat ik het stervensdruk heb zo, maar dat het is zoals het is, en ik er vanuit ging dat hij de hele week weg zou blijven. Dat ik me wel red, en anders maar niet. Ik wil niet dat hij hier op afroep komt opdraven, als hij hier overduidelijk liever niet wil zijn. Dat werkt natuurlijk ook voor geen meter, zoals het gaat als je samenleeft,dus ik heb er ook geen kloot aan.
In afwachting van een boze reactie van man heb ik mn werk afgemaakt (inmiddels 2 uur na werktijd) en toen kwam mn baas naar me toe, voor een dikke knuffel en even gekletst. Ook aangegeven dat ik op het werk veel te veel toegeschoven krijg. Daar was ze het gelukkig mee eens. We hebben wat afspraken gemaakt en ik ben naar huis gegaan. Eten voorbereid, en daarna boven de was gaan doen. Staat mn man in een keer achter me 😲. Hij was helemaal niet boos, vroeg wat ik met het eten wilde en wat er nog meer was. Hij heeft gekookt, iets gedaan wat ik voor mn werk moest doen, en even met de kinderen gekletst. Toen moest hij weer aan hetwerk, maar komt morgenochtend weer thuis.
Lang verhaal wat ik even kwijt moest, met als voorzichtige conclusie dat duidelijke grenzen kennelijk toch wat los maken. Ik denk alleen wel dat je die grens gevoelsmatig ook echt moet hebben bereikt. Dat het anders niet werkt.
Best dubbel eigenlijk, want als je grens is bereikt kan de uitkomst je eigenlijk niet meer schelen. Als het dan iets positiefs teweeg brengt ben je alsnog in de war, omdat je op het punt bent dat het voor jou niet meer hoeft.
sorry voor mn relaas, ik loop even over 
