Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Breiertje schreef op 14-01-2025 om 18:46:
[..]
Hoh. Dat vind ik bemoedigend om te lezen. Ik hoop wel dat het terugkomt. Want die negatieve gevoelens, die boosheid, dat is alles wat ik niet ben, nooit ben geweest. Ik herken mezelf echt niet. Ik ben een vreemde voor mezelf. Mijn therapeut zegt dat liefde kan over zijn. Zomaar ineens stoppen. Dat dit vaak zo is na bedrog. Ik kan dat niet geloven. Maar voorlopig is het van mijn kant over.
Pas op. We leven samen, als koppel. Maar nu is het van mijn kant een verstandshuwelijk. En hoe harder en onbereikbaarder ik ben, hoe liever hij me ziet. Als ik vroeger lief en aanhankelijk was, deed dat hem niets. Maar nu ik het niet meer ben, mist hij het. Hij dacht dat hij dit niet nodig had. Maar nu het weg is snakt hij ernaar.
Ik had dat wel. Na 3.5 jaar na opbiechten het 2e lijk uit de kast. Dus dat het nog een keer gebeurd was. En dus niet eenmalig zoals hij altijd beweerde was voor mij de liefde voor hem als liefdes partner echt over. Er knapte iets. Het voelde voor mij als dat hij nog een keer vreemd was gegaan. Ik herkende mezelf daarna weer in patronen hie ik reageerde en dacht. Hé ik reageer weer hetzelfde als 3.5 jaar geleden. Maar besefte me heel goed..dat wil ik niet. Ik ga geen herhaling an van de vorige keer.
Terwijl het echt voelde als een amputatie hoor...de beslissing. Maar het verraad was te groot om te dragen.
Heeft het bij jou ook niet te maken dat je het al eerder mee gemaakt hebt met je man?
Peet52! schreef op 14-01-2025 om 19:08:
[..]
Ik had dat wel. Na 3.5 jaar na opbiechten het 2e lijk uit de kast. Dus dat het nog een keer gebeurd was. En dus niet eenmalig zoals hij altijd beweerde was voor mij de liefde voor hem als liefdes partner echt over. Er knapte iets. Het voelde voor mij als dat hij nog een keer vreemd was gegaan. Ik herkende mezelf daarna weer in patronen hie ik reageerde en dacht. Hé ik reageer weer hetzelfde als 3.5 jaar geleden. Maar besefte me heel goed..dat wil ik niet. Ik ga geen herhaling an van de vorige keer.
Terwijl het echt voelde als een amputatie hoor...de beslissing. Maar het verraad was te groot om te dragen.
Heeft het bij jou ook niet te maken dat je het al eerder mee gemaakt hebt met je man?
Ja dat kan. Het is niet de eerste keer. Maar bij hem ook geen verliefdheid of relatie geweest. Gewoon een transactie...
Nu hij weet wat zijn problematiek is wil hij dit echt niet meer. Hij wil dit nooit meer. Voelt zich bevrijd. Uiteraard is het een verslaving, herval kan altijd. Al zegt hij ik laat dit niet meer gebeuren. Het uitkomen, de diagnose, vaak is het schrikeffect voldoende om de verslaving te overwinnen. Maar ja, niemand kan in de toekomst kijken.
Mijn ogen zijn ook open gegaan. Hoe naïef ik was. Mijn wereldbeeld, de prins, het witte paard, leefden nog lang en gelukkig ... Ik geloofde daar echt in. Nu niet meer. Dat is een fata morgana. Ik geloof niet meer in de liefde. In mijn ogen bestaat dit niet. Liefde voor altijd. Voor mij was het zo. Ik ben een kalf.
Ook nu betrap ik me met momenten op de gedachten...ik ben dan zo verwonderd van mijn eigen dwaze naïeve gedachten. Zo stom dat ik hem met momenten nog steeds zie als brave trouwe man voor altijd.
"Dit komt goed, dit gaat niet meer gebeuren. Mijn man is zo niet...hij zou dit nooit doen"
NEEN. DWAZE GEIT! HIJ IS WEL ZO. HIJ IS EEN LEUGENAAR, EEN VUILE BEDRIEGER. EEN ONRESPECTVOLLE DWAAS.
Verschil is. Als ik wegga en ooit iemand leer kennen, weet ik niet of dit een bedrieger is.
Als ik met hem verder doe, weet ik het wel.
Allez. Ga me nu voor tv ploffen, naast hem. Want hij is nu zo'n ideale partner. Ik neem geen initiatief tot herstellen van de band. Maar naast hem zitten is misschien ook initiatief.
Birdy24 schreef op 14-01-2025 om 18:38:
[..]
Hij wil niet bij mij blijven om de praktische redenen alleen zegt zijn verstand nu dat hij daarom niet zomaar kan/moet vertrekken omdat hij teveel heeft/heeft gehad. Hij hoopt het liefdes gevoel en geluk terug te vinden bij ons en zo niet dan wil hij alleen verder. Ik wil geen 2e keus zijn en om die reden zou ik ook niet blijven. Ik zoek op dezelfde manier liefde en geluk. Vind dat ik dat een kans moet geven omdat ik denk dat hij nu (door zijn gevoel voor haar) geen plek heeft om ons eerlijk te kijken en voelen wat er is. Het lastige is alleen dat ik niet weet hoe lang dat gevoel voor haar zal blijven. Het contact is helemaal gestopt alleen noodzakelijk contact op het werk. Dit is meestal met andere collega’s erbij. We kijken ook zeker verder naar wat er niet goed zat tussen ons en daar erkennen we beide at er werk aan de winkel is.
Hoi birdy,
Wat een heftige,en nare situatie. Dikke knuffel voor jou.
Herkenbaar helaas, wij hebben soortgelijke situatie en staan op ongeveer hetzelfde punt. Ook ik ben erg bezig met de gedachte; hoelang gaan die gevoelens nog duren?
Mijn man ziet "haar" helaas nog wel, naast het zg noodzakelijke contact. Ze kunnen elkaar niet loslaten.
Net als jij denk ik ook dat hij een vertroebelde blik op onze relatie en zn gevoelens voor mij heeft door de verliefdheid op haar. Ik wil dus ook niet overhaast uit elkaar. Hij ook niet, want hij weet het allemaal niet, en wil mij en de kinderen geen verdriet doen.
Mijn man heeft ook geen behoefte aan kussen of knuffelen met mij, maar wil het wel doen voor mij. Maar dan hoeft het voor mij ook niet.
Het lukt mij steeds beter om afstand van hem te nemen, en daardoor lijkt hij opeens wel weer meer contact te zoeken. Maar de situatie is er nog lang niet naar dat we aan een "ons" kunnen werken. Daar is bij hem nog helemaal geen ruimte voor in zijn hoofd. Maar ik vind ons gezin en ons leven samen het waard om het nog even aan te zien. Hoelang, geen idee. Zal ook afhangen wat er ondertussen gebeurd. Soms iets wat tegenvalt, dan komt de twijfel. Dan weer doet hij iets wat moed geeft... ondertussen ga ik gewoon door met mn leven, waarbij de kinderen op nummer 1 staan. Gescheiden of niet, dat blijft prioriteit. Die gedachte helpt me wel.
Verder geen tips, wel herkenning. Veel sterkte. Je mag me altijd berichten als je dat zou willen.
Breiertje schreef op 14-01-2025 om 18:46:
[..]
Hoh. Dat vind ik bemoedigend om te lezen. Ik hoop wel dat het terugkomt. Want die negatieve gevoelens, die boosheid, dat is alles wat ik niet ben, nooit ben geweest. Ik herken mezelf echt niet. Ik ben een vreemde voor mezelf. Mijn therapeut zegt dat liefde kan over zijn. Zomaar ineens stoppen. Dat dit vaak zo is na bedrog. Ik kan dat niet geloven. Maar voorlopig is het van mijn kant over.
Pas op. We leven samen, als koppel. Maar nu is het van mijn kant een verstandshuwelijk. En hoe harder en onbereikbaarder ik ben, hoe liever hij me ziet. Als ik vroeger lief en aanhankelijk was, deed dat hem niets. Maar nu ik het niet meer ben, mist hij het. Hij dacht dat hij dit niet nodig had. Maar nu het weg is snakt hij ernaar.
Wat is het voor therapeut?
Ik had een psycholoog gespecialiseerd in codependency en verslaving.
Ja de liefde kan tijdelijk of definitief kapot worden gemaakt.
Ligt ook heel erg aan je eigen instelling. Ik wilde nl niet in verbittering en haat verzanden. Wilde het onderzoeken wat van 💔 liefde over was. Ik noemde het de stukken vasthouden en aftasten bekijken en ontdekken of het geheeld kon worden. Daar deed mijn man ook heel erg zijn best voor. Hij wilde mij ook vasthouden. Maar gaf gehoor aan mijn vraag dat niet te doen en te vragen of hij dat mocht. Ik was de eerste tijd een ijspegel in zijn omhelzing hij was ontzettend blij dat hij mij überhaupt mocht aanraken. Dat hebben we langzaam uitgebreid, wat voor mij goed voelde. Dat was soms ook weer weken niet nadat we gezoend hadden of later, intiem geweest bv. Het leek wel of het bedrog daarna weer hard binnenkwam.
Als hij van je houdt en je terugwil bepaal jij het tempo en of je aangeraakt wil worden en zo ja "hoe"
Birdy24 schreef op 14-01-2025 om 18:44:
[..]
Dat gaat ook wel eens door mijn hoofd maar ik ben nog niet op het punt dat ik die keuze kan maken. Op welke manieren heb jij je grenzen goed bewaakt?
Dat jij die keuze nog niet kan maken is helemaal prima. Het is een proces, dat moet je in je achterhoofd houden. Ik ben nog steeds lerende hierin ook al is het nu bijna een jaar geleden dat ik achter het bedrog kwam.
Dit forum biedt je een hoop adviezen en tips van bedrogen mensen, sommigen zijn samen verder gegaan en er sterker uitgekomen, anderen zijn uiteindelijk gescheiden. Sommigen zitten er nog middenin en anderen zijn al veel verder. Alle adviezen zijn super fijn, maar maakten mij ook vaak onzeker. Dan dacht ik: maar zover ben ik nog niet! Zo voelt het voor mij nog niet. Ik heb dit niet of ik wil dit (nog) niet.
Achteraf praten is altijd makkelijk. Als ik nu terugkijk had ik tegen mezelf kunnen zeggen: had hem er meteen (tijdelijk) uitgezet, had je veel leed kunnen besparen. Maar dat doe ik niet, want ergens was dit gewoon deel van mijn proces. Er knapte bij mij iets na het zoveelste deprimerende gesprek waarbij mijn man weer aangaf niks voor me te voelen. Dat was voor mij een druppel, een grens was bereikt. Had ik dat eerder moeten aangeven? Misschien, waarschijnlijk. Maar voor die tijd was ik gewoon nog niet zover.
Het feit dat je hier mee leest en mee schrijft geeft al aan dat je het proces aangaat. Dat je je kop niet in het zand steekt en het gaat doorvoelen. Ik denk dat dat het belangrijkste is. Lees alle adviezen en tips, neem ze in je op, stop ze in je achterhoofd. Ga het proces aan, kijk wat voor jou goed voelt. Wees daarin niet bang om voor jezelf op te staan (maar ook dat is een proces). En neem vooral geen overhaaste beslissingen.
Buitenspel2024 schreef op 14-01-2025 om 17:26:
De adviezen omtrent je grenzen stellen. Het klinkt zo logisch, net als het advies 'blijf bij jezelf'.
Maar hoe hebben jullie, in de eerste crisisperiode, achterhaald wat dan je grenzen zijn of hoe je bij jezelf blijft?
Ga heel goed nadenken over waar het verkeerd ging in jullie relatie. Wat zijn dingen die jij kunt en wilt veranderen? En wat zijn waarden die bij jouw persoonlijkheid horen en die hij moet accepteren?
Wat zijn voor jou belangrijke zaken in jouw leven?
Ga werken aan je zelfstandigheid. Financiële onafhankelijkheid. Pak hobby's en vriendschappen op en investeer in je gezondheid en verzorging. Ongeacht of jullie samen doorgaan of niet. Investeren in jezelf is altijd noodzakelijk. Neem ruimte in en geef jezelf de tijd. Als jouw gevoel of vertrouwen weg is of blijft dan mag je ieder moment stoppen. En als hij niet langer voldoet aan jouw standaarden ook.
Buitenspel2024 schreef op 14-01-2025 om 17:26:
De adviezen omtrent je grenzen stellen. Het klinkt zo logisch, net als het advies 'blijf bij jezelf'.
Maar hoe hebben jullie, in de eerste crisisperiode, achterhaald wat dan je grenzen zijn of hoe je bij jezelf blijft?
Heb je überhaupt moeite met deze dingen of is dat vooral nu in de crisis? En: is er een patroon dat jouw man ook naast het vreemdgaan over jouw grenzen gaat en er weinig ruimte is voor jou? Wat in mij opkomt:
- maak voor jezelf expliciet wat jouw overtuigingen/waarden/behoeften zijn. Dat maakt het mogelijk om in de praktijk te bedenken of hier rekening mee wordt gehouden
- welke signalen geeft je lijf (spanning, vermoeidheid) - misschien lastig omdat je lijf in deze situatie overuren draait
- experimenteer met grenzen stellen en merk op of er bereidheid bij jouw man is om daar naar te luisteren en rekening mee te houden (of onverschillig is en zijn eigen ding doet)
En als je twijfelt: helemaal in de situatie liever iets teveel voor jezelf opkomen dan te weinig. De balans in jullie relatie is door het vreemdgaan zo scheef en dat moet hersteld worden. Natuurlijk blijft ook degene die vreemdgaat iemand met behoeften, grenzen, etc. Maar jouw herstel en wat daarvoor nodig is mag nu even het belangrijkst zijn. En dan voel je denk ik op een punt wel dat er meer ruimte voor evenwicht komt.
Stresskipje schreef op 14-01-2025 om 19:47:
[..]
Hoi birdy,
Wat een heftige,en nare situatie. Dikke knuffel voor jou.
Herkenbaar helaas, wij hebben soortgelijke situatie en staan op ongeveer hetzelfde punt. Ook ik ben erg bezig met de gedachte; hoelang gaan die gevoelens nog duren?
Mijn man ziet "haar" helaas nog wel, naast het zg noodzakelijke contact. Ze kunnen elkaar niet loslaten.
Net als jij denk ik ook dat hij een vertroebelde blik op onze relatie en zn gevoelens voor mij heeft door de verliefdheid op haar. Ik wil dus ook niet overhaast uit elkaar. Hij ook niet, want hij weet het allemaal niet, en wil mij en de kinderen geen verdriet doen.
Mijn man heeft ook geen behoefte aan kussen of knuffelen met mij, maar wil het wel doen voor mij. Maar dan hoeft het voor mij ook niet.
Het lukt mij steeds beter om afstand van hem te nemen, en daardoor lijkt hij opeens wel weer meer contact te zoeken. Maar de situatie is er nog lang niet naar dat we aan een "ons" kunnen werken. Daar is bij hem nog helemaal geen ruimte voor in zijn hoofd. Maar ik vind ons gezin en ons leven samen het waard om het nog even aan te zien. Hoelang, geen idee. Zal ook afhangen wat er ondertussen gebeurd. Soms iets wat tegenvalt, dan komt de twijfel. Dan weer doet hij iets wat moed geeft... ondertussen ga ik gewoon door met mn leven, waarbij de kinderen op nummer 1 staan. Gescheiden of niet, dat blijft prioriteit. Die gedachte helpt me wel.
Verder geen tips, wel herkenning. Veel sterkte. Je mag me altijd berichten als je dat zou willen.
Dankjewel en een knuffel terug voor jou. Het lijkt me heel heftig om te weten dat hij haar nog ziet. Waarom wil hij daar nog niet mee stoppen? Mijn man vind dat ook moeilijk maar heeft wel het besef dat hij ons nooit een kans zou kunnen geven zolang er een derde is waar hij wel een fijn gevoel bij heeft.
Sinds wanneer weet jij het en hoe ben je erachter gekomen?
praten jullie over therapie of is dat nog geen optie omdat hij haar nog ziet?
Ylja94 schreef op 14-01-2025 om 22:02:
[..]
Dat jij die keuze nog niet kan maken is helemaal prima. Het is een proces, dat moet je in je achterhoofd houden. Ik ben nog steeds lerende hierin ook al is het nu bijna een jaar geleden dat ik achter het bedrog kwam.
Dit forum biedt je een hoop adviezen en tips van bedrogen mensen, sommigen zijn samen verder gegaan en er sterker uitgekomen, anderen zijn uiteindelijk gescheiden. Sommigen zitten er nog middenin en anderen zijn al veel verder. Alle adviezen zijn super fijn, maar maakten mij ook vaak onzeker. Dan dacht ik: maar zover ben ik nog niet! Zo voelt het voor mij nog niet. Ik heb dit niet of ik wil dit (nog) niet.
Achteraf praten is altijd makkelijk. Als ik nu terugkijk had ik tegen mezelf kunnen zeggen: had hem er meteen (tijdelijk) uitgezet, had je veel leed kunnen besparen. Maar dat doe ik niet, want ergens was dit gewoon deel van mijn proces. Er knapte bij mij iets na het zoveelste deprimerende gesprek waarbij mijn man weer aangaf niks voor me te voelen. Dat was voor mij een druppel, een grens was bereikt. Had ik dat eerder moeten aangeven? Misschien, waarschijnlijk. Maar voor die tijd was ik gewoon nog niet zover.
Het feit dat je hier mee leest en mee schrijft geeft al aan dat je het proces aangaat. Dat je je kop niet in het zand steekt en het gaat doorvoelen. Ik denk dat dat het belangrijkste is. Lees alle adviezen en tips, neem ze in je op, stop ze in je achterhoofd. Ga het proces aan, kijk wat voor jou goed voelt. Wees daarin niet bang om voor jezelf op te staan (maar ook dat is een proces). En neem vooral geen overhaaste beslissingen.
Dank voor jouw tips. Waar staan jullie nu na bijna een jaar? En hebben jullie gekozen om samen/apart in therapie te gaan of doen jullie het zelf?
Birdy24 schreef op 15-01-2025 om 08:54:
[..]
Dank voor jouw tips. Waar staan jullie nu na bijna een jaar? En hebben jullie gekozen om samen/apart in therapie te gaan of doen jullie het zelf?
Het is bij ons niet veel beter helaas, hoewel het dat wel een tijd lang is geweest. De rollen zijn wel enigszins omgedraaid.
Ik heb het afgelopen jaar flink aan mezelf gewerkt en mijn man niet tot nauwelijks. En dat verschil merk ik nu. Ik heb daarom de keuze bij mijn man neergelegd: of je gaat zelf ook aan de slag, of het houdt op tussen ons.
Weer een grens die ik een half jaar geleden echt nog niet had durven trekken. En daarin bedoel ik maar te zeggen dat het een enorm proces is. Ik sta nu zoveel sterker dan een half jaar geleden en dat voel ik. Ik durf meer voor mezelf op te komen en ben niet bang voor de consequenties.
Mijn man wil wel, maar ook weer niet. Hij worstelt enorm. Is zeer zoekende naar hoe hij hierin moet groeien, maar wil bijvoorbeeld (nog) niet met een therapeut aan de slag. Ik denk stiekem niet dat het er in zit. En dat is jammer, maar na een jaar worstelen merk ik steeds meer dat het oké is.
Aan de andere kant durf ik de stap zelf nog niet te maken. Daarin spelen andere dingen mee zoals dat we 2 jonge kinderen hebben (de jongste is net een jaar, de oudste 2) en allebei worstelen met de tropenjaren, het vergt veel van ons. Dus ik kan ergens ook wel begrijpen dat hij nu de ruimte niet voelt om echt met zichzelf aan de slag te gaan. Ik zit zelf ook niet lekker in mijn vel door nog andere omstandigheden.
Met als kanttekening dat ik ervan overtuigd ben dat ik op korte termijn veel rust ga ervaren en lekkerder in mijn vel ga zitten als ik daadwerkelijk de stap ga zetten omdat ik dan veel meer op mezelf kan focussen. Dus dat blijft schuren.
We hebben binnenkort weer relatietherapie staan. Wellicht dat daar nog wat wonderen verricht worden. We gaan het zien!
Ylja94 schreef op 15-01-2025 om 10:10:
[..]
Het is bij ons niet veel beter helaas, hoewel het dat wel een tijd lang is geweest. De rollen zijn wel enigszins omgedraaid.
Ik heb het afgelopen jaar flink aan mezelf gewerkt en mijn man niet tot nauwelijks. En dat verschil merk ik nu. Ik heb daarom de keuze bij mijn man neergelegd: of je gaat zelf ook aan de slag, of het houdt op tussen ons.
Weer een grens die ik een half jaar geleden echt nog niet had durven trekken. En daarin bedoel ik maar te zeggen dat het een enorm proces is. Ik sta nu zoveel sterker dan een half jaar geleden en dat voel ik. Ik durf meer voor mezelf op te komen en ben niet bang voor de consequenties.
Mijn man wil wel, maar ook weer niet. Hij worstelt enorm. Is zeer zoekende naar hoe hij hierin moet groeien, maar wil bijvoorbeeld (nog) niet met een therapeut aan de slag. Ik denk stiekem niet dat het er in zit. En dat is jammer, maar na een jaar worstelen merk ik steeds meer dat het oké is.
Aan de andere kant durf ik de stap zelf nog niet te maken. Daarin spelen andere dingen mee zoals dat we 2 jonge kinderen hebben (de jongste is net een jaar, de oudste 2) en allebei worstelen met de tropenjaren, het vergt veel van ons. Dus ik kan ergens ook wel begrijpen dat hij nu de ruimte niet voelt om echt met zichzelf aan de slag te gaan. Ik zit zelf ook niet lekker in mijn vel door nog andere omstandigheden.
Met als kanttekening dat ik ervan overtuigd ben dat ik op korte termijn veel rust ga ervaren en lekkerder in mijn vel ga zitten als ik daadwerkelijk de stap ga zetten omdat ik dan veel meer op mezelf kan focussen. Dus dat blijft schuren.
We hebben binnenkort weer relatietherapie staan. Wellicht dat daar nog wat wonderen verricht worden. We gaan het zien!
Wat goed van je dat je, ondanks dat hij (nog) niet wil, wel zelf de stap hebt gezet. Ik geloof ook dat het helpt dat je zelf de situatie helderder kan zien en niet bang bent voor consequenties.
Wat voor soort therapie heb je gevolgd? Ik vind dat zo’n zoektocht…
GekkeHenkie100 schreef op 15-01-2025 om 07:16:
[..]
Heb je überhaupt moeite met deze dingen of is dat vooral nu in de crisis? En: is er een patroon dat jouw man ook naast het vreemdgaan over jouw grenzen gaat en er weinig ruimte is voor jou? Wat in mij opkomt:
- maak voor jezelf expliciet wat jouw overtuigingen/waarden/behoeften zijn. Dat maakt het mogelijk om in de praktijk te bedenken of hier rekening mee wordt gehouden
- welke signalen geeft je lijf (spanning, vermoeidheid) - misschien lastig omdat je lijf in deze situatie overuren draait
- experimenteer met grenzen stellen en merk op of er bereidheid bij jouw man is om daar naar te luisteren en rekening mee te houden (of onverschillig is en zijn eigen ding doet)
En als je twijfelt: helemaal in de situatie liever iets teveel voor jezelf opkomen dan te weinig. De balans in jullie relatie is door het vreemdgaan zo scheef en dat moet hersteld worden. Natuurlijk blijft ook degene die vreemdgaat iemand met behoeften, grenzen, etc. Maar jouw herstel en wat daarvoor nodig is mag nu even het belangrijkst zijn. En dan voel je denk ik op een punt wel dat er meer ruimte voor evenwicht komt.
Dank voor je tips en advies.
Ik heb zelf hiervoor, denk ik, of weinig last ervan gehad dat iemand mijn grenzen overging of misschien gebeurde het niet vaak genoeg dat het vervelend is geworden. Heb mezelf ook aangeleerd om zaken zelf op te (moeten) lossen.
Het laatste jaar+ echter heb ik op eieren gelopen thuis om man te ontzien en om hem meer ruimte te geven. In dat jaar zijn mijn grenzen daar steeds verder voor op geschoven, op allerlei fronten (kinderen regelen, huis, etc tot aan de ontrouw en alle stappen die tot ontrouw hebben geleid en alle leugens steeds weer proberen te accepteren en verwerken).
En nu ben ik mijn grenzen een beetje kwijt. Een grens die ik nu sterk voel is bijv wel dat ik niet wil dat man Truus nog ziet. Maar hop, elke dag naar kantoor en dus elke dag met haar. Ik voel vandaag bijzonder sterk dat dit een harde grens is en in mijn hoofd ben ik al op oorlogspad (man van Truus opzoeken, scène maken op kantoor). Ga het niet daadwerkelijk doen maar ik word zo boos van de onmacht die ik hierop heb en dat het voelt alsof man deze grens onvoldoende erkent.
Ook kwam er iemand langs (van man's kant van familie) die me even haarfijn wilde laten merken dat als ik ergens last van heb, zelf anders het huis+kinderen wel even kon verlaten en maar elders onderdak moet zoeken en niet te veel gevoelens naar man moet uiten (want wat moet hij dan zeggen?). Dus de boosheid is vandaag lekker aan het opstapelen.
Ylja94 schreef op 15-01-2025 om 10:10:
[..]
Aan de andere kant durf ik de stap zelf nog niet te maken. Daarin spelen andere dingen mee zoals dat we 2 jonge kinderen hebben (de jongste is net een jaar, de oudste 2) en allebei worstelen met de tropenjaren, het vergt veel van ons. Dus ik kan ergens ook wel begrijpen dat hij nu de ruimte niet voelt om echt met zichzelf aan de slag te gaan. Ik zit zelf ook niet lekker in mijn vel door nog andere
Maar ook jij hebt 2 kleine kinderen dus, en andere omstandigheden er nog bij en toch ook heb je aan jezelf kunnen werken
Ylja94 schreef op 15-01-2025 om 10:10:
[..]
Het is bij ons niet veel beter helaas, hoewel het dat wel een tijd lang is geweest. De rollen zijn wel enigszins omgedraaid.
Ik heb het afgelopen jaar flink aan mezelf gewerkt en mijn man niet tot nauwelijks. En dat verschil merk ik nu. Ik heb daarom de keuze bij mijn man neergelegd: of je gaat zelf ook aan de slag, of het houdt op tussen ons.
Weer een grens die ik een half jaar geleden echt nog niet had durven trekken. En daarin bedoel ik maar te zeggen dat het een enorm proces is. Ik sta nu zoveel sterker dan een half jaar geleden en dat voel ik. Ik durf meer voor mezelf op te komen en ben niet bang voor de consequenties.
Mijn man wil wel, maar ook weer niet. Hij worstelt enorm. Is zeer zoekende naar hoe hij hierin moet groeien, maar wil bijvoorbeeld (nog) niet met een therapeut aan de slag. Ik denk stiekem niet dat het er in zit. En dat is jammer, maar na een jaar worstelen merk ik steeds meer dat het oké is.
Aan de andere kant durf ik de stap zelf nog niet te maken. Daarin spelen andere dingen mee zoals dat we 2 jonge kinderen hebben (de jongste is net een jaar, de oudste 2) en allebei worstelen met de tropenjaren, het vergt veel van ons. Dus ik kan ergens ook wel begrijpen dat hij nu de ruimte niet voelt om echt met zichzelf aan de slag te gaan. Ik zit zelf ook niet lekker in mijn vel door nog andere omstandigheden.
Met als kanttekening dat ik ervan overtuigd ben dat ik op korte termijn veel rust ga ervaren en lekkerder in mijn vel ga zitten als ik daadwerkelijk de stap ga zetten omdat ik dan veel meer op mezelf kan focussen. Dus dat blijft schuren.
We hebben binnenkort weer relatietherapie staan. Wellicht dat daar nog wat wonderen verricht worden. We gaan het zien!
Ik had er veel aan om juist iets af te kunnen sluiten. Ik zat wel heel erg vast in de woorden die ex-vrouw wederom gaf: Je bent mijn ware liefde, ik zal nooit opgeven, we komen hier wel weer uit, we horen bij elkaar, blablablablablabla.
Die mediation heeft mij laten inzien dat ze compleet los van de werkelijkheid staat en dat er 0,0 procent kans is dat ze dat ooit gaat inzien. Geen verantwoordelijkheid, het ligt aan alles en iedereen, behalve aan haar. Het duurde tot minuut 40 ofzo toen ik het tijd vond om ook maar eens in te brengen dat ze al 2 keer verliefd geworden was op een ander. Daar schrok de therapeut wel van.
Afijn, het gaf mij wel rust. Ik had dit 100x overnieuw kunnen doen, 100 dingen kunnen aanpassen, dan was er altijd wel weer wat anders geweest wat ze aangehaald had als reden om te doen wat ze gedaan heeft. Dan kan ze wel roepen dat ze 100% zeker weet dat we hier uit komen en dat ze van alles wil en doet, maar de waarde van die woorden zijn 0,0. Dus loslaten. Is geen opgeven.
Buitenspel2024 schreef op 15-01-2025 om 11:23:
[..]
Dank voor je tips en advies.
Ik heb zelf hiervoor, denk ik, of weinig last ervan gehad dat iemand mijn grenzen overging of misschien gebeurde het niet vaak genoeg dat het vervelend is geworden. Heb mezelf ook aangeleerd om zaken zelf op te (moeten) lossen.
Het laatste jaar+ echter heb ik op eieren gelopen thuis om man te ontzien en om hem meer ruimte te geven. In dat jaar zijn mijn grenzen daar steeds verder voor op geschoven, op allerlei fronten (kinderen regelen, huis, etc tot aan de ontrouw en alle stappen die tot ontrouw hebben geleid en alle leugens steeds weer proberen te accepteren en verwerken).
En nu ben ik mijn grenzen een beetje kwijt. Een grens die ik nu sterk voel is bijv wel dat ik niet wil dat man Truus nog ziet. Maar hop, elke dag naar kantoor en dus elke dag met haar. Ik voel vandaag bijzonder sterk dat dit een harde grens is en in mijn hoofd ben ik al op oorlogspad (man van Truus opzoeken, scène maken op kantoor). Ga het niet daadwerkelijk doen maar ik word zo boos van de onmacht die ik hierop heb en dat het voelt alsof man deze grens onvoldoende erkent.
Ook kwam er iemand langs (van man's kant van familie) die me even haarfijn wilde laten merken dat als ik ergens last van heb, zelf anders het huis+kinderen wel even kon verlaten en maar elders onderdak moet zoeken en niet te veel gevoelens naar man moet uiten (want wat moet hij dan zeggen?). Dus de boosheid is vandaag lekker aan het opstapelen.
Ja, dat is een van de lelijke dingen in vreemdgaan. Je schuift gaandeweg je grenzen op. Ik wist van het contact tussen mijn vrouw en Truus. Het was een contact dat haar nu echt iets bracht, maar niet relationeel en niet seksueel… Ik ging geloven dat ik moest gaan openstaan. Heb zelf meegedacht hoe dit contact kon plaatsvinden. Daar voel ik me nog steeds verschrikkelijk vies over. En heb mezelf beloofd nooit meer tegen mijn eigen gevoel ergens in mee te gaan.
Ik denk (maar dat is amateurpsychologie) dat als je twijfelt of je grenzen geraakt worden je er al voorbij bent. Dat dat is wat de onvrede ons laat zien. En de voorbeelden die je noemt zijn voor mij op afstand niet zo ingewikkeld: allebei is gewoon grensoverschrijdend. Natuurlijk kan het voelen alsof er nu even geen keuze is (mbt werk), maar dan nog kan jouw man oog hebben voor jouw grens en daar met jou in zoeken wat haalbaar is. En die ander, waar bemoeit hij zich mee? En ik vermoed dat dit advies niet volgde op een uitgebreid en empathisch gesprek over het hoe met jou gaat..?
