Verder na ontrouw - deel 8

er zal op een gegeven zeker weer gepraat moeten worden, maar dat lijkt me zinvoller als hij wat helderder ziet waar hij mee bezig is. Het antwoord wat hij nu geeft is inderdaad geen antwoord. Hij ontwijkt. Dat lijkt me een vorm van twijfel. 
Veel van jullie zeggen dat jullie het niet zouden kunnen of willen afwachten. Maar hoe moet ik dat dan voor me zien? Hadden jullie man dan gelijk na het opbiechten van de gevoelens (en het gebrek eraan naar mij toe) buiten gezet? Ondanks het gezin en leven wat je samen hebt? Dat vind ik dan weer wat rigoureus. Verliefd worden en dan tijdelijk van het padje zijn vind ik niet iets onvergeeflijks. Daar ga ik het gezinsleven niet voor ontwrichten. Als het door blijft gaan ben ik er over een paar maanden ook wel klaar mee hoor. Dan mag hij ergens anders gaan zitten. Maar dan raakt het de kinderen ook, en dan is er wat mij betreft ook geen weg meer terug.

Hij zal niet de schuld bij mij leggen, daar ben ik niet bang voor. 

Birdy24 schreef op 17-01-2025 om 20:37:

[..]

Oké dat is dus ongeveer net zo lang als bij ons. Waarom kunnen jullie niet echt samen praten? Komt dat vooral doordat jij diep in de put zit of ergens anders door?

Ik denk vooral omdat hij het lastig vindt om mijn emoties te horen/weten/voelen. Dat hij zo in de knoop zit met zichzelf, dat mijn emoties hem alleen maar meer spanning geven, en meer in een soort slachtofferrol duwen? En hij is enorm bezig met zijn eigen gevoelens en gedachten lijkt het, en niet echt bezig met een 'ons' of 'mij'.

Dat ik zo in die put zit maakt dat mijn emoties groot zijn en des te ingewikkelder voor hem. 

Dat is op zich niets nieuws, dat is altijd lastig voor hem geweest. Nu hij de oorzaak is van die emoties des te lastiger denk ik.  

Ik wil niet ongevoelig zijn, maar even een lichte toon wellicht aanslaan in deze moeilijke fase. Ik las een van de verhalen hier en had opeens de gedachte hoe bijzonder/geestig/ironisch het zou zijn als de mannelijke Truus in mijn verhaal (of een van de andere verhalen) dezelfde man is als de vreemdganger van een van de vrouwen hier. Of vice versa. Wellicht dat het in de voorgaande 300+ pagina's wel eens is besproken. Valt ook niet achter te komen wellicht maar ik lees nu elke post toch met dit in mijn achterhoofd...

Buitenspel2024 schreef op 18-01-2025 om 13:38:

[..]

Ik had hem op zich niet daarom meteen buiten gezet. Maar als man hier nog met Truus wilde afspreken en gevoelens wilde onderzoeken, dan zou ik dat denk ik niet trekken samen onder een dak. Dat zou echt veel pijn doen.

Je weet het pas als je voor het blok staat en iedereen is anders. Met buiten zetten bereik je misschien juist dat hij meer naar Truus gaat juist terwijl jij alles draaiende moet houden, dus dat is ook niet briljant..

Dat laatste is precies waarom ik hem er niet uitzet.

Het doet mij ook geen pijn dat hij nog met haar afspreekt. Ik heb het geaccepteerd en hij doet maar. Alleen is er tussen ons niks meer, ook van mij uit niet meer. Sindsdien lijkt hij dat nu wel te missen. Hem er wel uitzetten zou die bewustwording misschien kunnen versnellen waardoor hij eerder tot inkeer komt, maar dan raakt het de kinderen ook en moet ik zijn bijdrage hier binnen het gezin missen. 

Plus dat ik hoop dat Truus tot inkeer komt, omdat hij dus niet zn gezin verlaat voor haar. Dan gaat zo'n vrouw zich toch ook achter de oren krabben lijkt me?

Draver23 schreef op 18-01-2025 om 14:01:

Ik wil niet ongevoelig zijn, maar even een lichte toon wellicht aanslaan in deze moeilijke fase. Ik las een van de verhalen hier en had opeens de gedachte hoe bijzonder/geestig/ironisch het zou zijn als de mannelijke Truus in mijn verhaal (of een van de andere verhalen) dezelfde man is als de vreemdganger van een van de vrouwen hier. Of vice versa. Wellicht dat het in de voorgaande 300+ pagina's wel eens is besproken. Valt ook niet achter te komen wellicht maar ik lees nu elke post toch met dit in mijn achterhoofd...

Ik vroeg mij dit ook al een beetje af. 

Voor zover ik weet is man van mijn Truus niet op de hoogte.. 

Draver23 schreef op 18-01-2025 om 14:01:

Ik wil niet ongevoelig zijn, maar even een lichte toon wellicht aanslaan in deze moeilijke fase. Ik las een van de verhalen hier en had opeens de gedachte hoe bijzonder/geestig/ironisch het zou zijn als de mannelijke Truus in mijn verhaal (of een van de andere verhalen) dezelfde man is als de vreemdganger van een van de vrouwen hier. Of vice versa. Wellicht dat het in de voorgaande 300+ pagina's wel eens is besproken. Valt ook niet achter te komen wellicht maar ik lees nu elke post toch met dit in mijn achterhoofd...

Even jouw berichten teruggelezen en jij schreef dat jouw Truus een andere baan heeft per februari. Jouw Truus is niet mijn man  

Stresskipje schreef op 18-01-2025 om 14:06:

[..]

Dat laatste is precies waarom ik hem er niet uitzet.

Het doet mij ook geen pijn dat hij nog met haar afspreekt. Ik heb het geaccepteerd en hij doet maar. Alleen is er tussen ons niks meer, ook van mij uit niet meer. Sindsdien lijkt hij dat nu wel te missen. Hem er wel uitzetten zou die bewustwording misschien kunnen versnellen waardoor hij eerder tot inkeer komt, maar dan raakt het de kinderen ook en moet ik zijn bijdrage hier binnen het gezin missen.

Plus dat ik hoop dat Truus tot inkeer komt, omdat hij dus niet zn gezin verlaat voor haar. Dan gaat zo'n vrouw zich toch ook achter de oren krabben lijkt me?

Ja dit snap ik wel.. de kinderen wil je niet (mogelijk) onnodig belasten en anders belast je jezelf ook des te meer. 

Hem eruit zetten kan 2 dingen doen, denk ik, hij komt sneller naar je terug óf hij gaat verder van je af/meer richting Truus. 

Zou ook kunnen dat meer van Truus maakt dat 'ie haar sneller zat is.. maar ik weet niet of dat dan weer zo werkt als er wel echte gevoelens zijn. 

Als je jezelf in de gaten houdt, qua of je dit aan kan, denk ik. Maar lastig is het wel.

Stresskipje schreef op 18-01-2025 om 13:08:

Veel van jullie zeggen dat jullie het niet zouden kunnen of willen afwachten. Maar hoe moet ik dat dan voor me zien? Hadden jullie man dan gelijk na het opbiechten van de gevoelens (en het gebrek eraan naar mij toe) buiten gezet? Ondanks het gezin en leven wat je samen hebt? Dat vind ik dan weer wat rigoureus. Verliefd worden en dan tijdelijk van het padje zijn vind ik niet iets onvergeeflijks. Daar ga ik het gezinsleven niet voor ontwrichten..

Nee, vreemdgaan heeft destijds niet mijn relatie gekost, dus mijn antwoord is nee, ik zou hem niet meteen rigoureus verlaten!

Maar…….onderdeel vh gezin willen blijven, zeggen dat hij niet voor het gezin wil vechten én daarnaast zelfs uitspreken niet meer van je te houden en ondertussen wel met die ander blijven afspreken? Nooit, dat gaat mijn grenzen zo ontzettend over en verlies je voorgoed al mijn respect!

Hij is de enige die (nu al) het gezinsleven ontwricht, niet jij!

Buitenspel2024 schreef op 16-01-2025 om 08:55:

Voor degene wiens man/vrouw Truus nog vaak ziet, hoe gaan jullie daarmee om? En hoe gaat je partner daarmee om?
Ik merk dat het me enorm begint op te breken aan alle kanten...

Ik heb er per dag meer last van

Ik heb mijn man meteen duidelijk gemaakt dat het zij of ik was. En ik meende dat ook. Van dat aanmodderen wou ik niet weten. En omdat hij wist dat ik het meende, was hij gedwongen om meteen de knoop door te hakken. Ontrouw verwerken is al moeilijk genoeg zonder dat de derde er zich blijft mee bemoeien. Dat was een harde voorwaarde van mij. Eerlijk gezegd voelde hij het als een opluchting. Ik kon hem helpen van zijn verslaving af te komen. Want inderdaad, in het begin maakten ze elkaar blij, maar ondertussen was dat een toxische relatie geworden waar hij alleen verdriet, spanning en stress van ondervond en waar hij de slaaf van was. Ik had het geluk dat ze niet meer in die euforische periode zaten.

Stresskipje schreef op 18-01-2025 om 14:06:

[..]

Dat laatste is precies waarom ik hem er niet uitzet.

Het doet mij ook geen pijn dat hij nog met haar afspreekt. Ik heb het geaccepteerd en hij doet maar. Alleen is er tussen ons niks meer, ook van mij uit niet meer. Sindsdien lijkt hij dat nu wel te missen. Hem er wel uitzetten zou die bewustwording misschien kunnen versnellen waardoor hij eerder tot inkeer komt, maar dan raakt het de kinderen ook en moet ik zijn bijdrage hier binnen het gezin missen.

Plus dat ik hoop dat Truus tot inkeer komt, omdat hij dus niet zn gezin verlaat voor haar. Dan gaat zo'n vrouw zich toch ook achter de oren krabben lijkt me?

Waarom zou Truus dat willen dan? Niet iedere minnaar wil een vaste relatie. En zo geweldig is jouw man niet he? Hij heeft vervelende karaktertrekken. En misschien ziet zij die ook wel en wil ze hem niet in de vorm van een vaste relatie. 

Wat ik niet begrijp is dat er tussen jullie niets meer is (volgens jou). Maar je hoopt nog steeds dat hij voor jou kiest. En als hij dat doet dan komt dat gevoel opeens weer terug? Dat is toch vreemd. 

Ik zou altijd mijn eigen keuzes maken. Ik hoef niet gekozen te worden. Ik maak zelf mijn keuzes.

ik ben even nieuwsgierig of er iemand is die al ‘verder’ is waarbij de partner na het vreemdgaan twijfelt het geluk in de bestaande relatie terug te vinden, zegt dat het gevoel weg is maar er wel aan te willen werken om te kijken of ‘er nog een toekomst samen inzit’ en dat gevoel terug kan komen. Is er iemand waarbij dat gevoel toch teruggekomen is? Zo ja, hoe lang heeft dat bij jullie geduurd en wat hebben jullie (of je partner) gedaan om zover te komen? 

Izza;

zij heeft van begin af aan gezegd dat ze geen 2e viool wil spelen. Dat mijn man niet geweldig is ziet zij nog niet, en dat zij niet geweldig is ziet hij niet. ze kennen elkaar amper. Het was tot voor kort een grote roze wolk, vol rushende hormonen. Verslaafd aan het gevoel wat ze van elkaar kregen.
Hun relatie is gebasseerd op spanning en drama. Nu dat wegvalt omdat het steeds meer openbaar wordt is de liefde volgens mij aardig bekoeld. Dat is weliswaar een aanname, maar wel gebaseerd op de bekoelde berichtjes die ik wel eens zie en het gedrag van mn man. En het feit dat hij opeens heel veel thuis is, en met mij bezig. Terwijl ik zou verwachten dat ze na het droppen van de bom "los" zouden gaan.
Met dat er tussen ons niks meer is bedoel ik het praktiseren van de liefdesrelatie. We houden nog steeds heel veel van elkaar, maar zijn gevoelens zijn geblokkeerd door de verliefdheid en het schuldgevoel. Ik heb mn eigen gevoelens geparkeerd omdat ik niet achter iemand aan wil kruipen die niet voor mij gaat. 
Sinds ik me emotioneel heb teruggetrokken uit de relatie zoekt hij juist weer toenadering en verbinding. Maar zolang zij in beeld is hou ik dat af.
Als hij weer voor onze relatie wil gaan komt dat wel weer terug ja.  Behalve als het te laat is en ik niet meer wil natuurlijk. 
Maar ik ben niet getrouwd om te scheiden, zeker niet als er kinderen in het spel zijn en we het goed hadden.
Ik kies nog steeds voor mijn man en ons huwelijk. Dat IS mijn eigen keuze. Om er samen wat van te maken is het wel handig als hij ook voor mij kiest, dus dat niet gekozen hoeven worden snap ik niet helemaal. 
Maar ik begrijp je boodschap wel.