Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Zijn (of waren) jullie ook wel eens bang dat, stel, je partner kiest opeens wel in volle overtuiging voor jou en het gezin. Gaat opeens enorm zijn best doen, heeft duidelijk schuldgevoel en spijt en wilt er alles aan doen om het beter te krijgen.
Zijn jullie wel eens bang dat dan later zou blijken dat het voor jóú toch niet genoeg blijkt?
Of zijn/waren jullie toch al in de volle 100% overtuigd dat je zelf sowieso verder wilt?
Wij hebben tijdens het herstelproces regelmatig naar elkaar uitgesproken dat we beide met elkaar verder willen, maar niet weten of het ook echt lukt. Soms zag ik het even niet zitten, soms mijn man. Dat maakte ons dan soms angstig en soms dacht ik ook; prima hoor van mij hoeft het ook niet meer. Voor ons hielp het wel goed om dit uit te blijven spreken. Zo werd duidelijk dat we dit herstelproces doorliepen omdat we dit in eerste instantie wilden voor onszelf maar ook voor onszelf en ons gezin. Maar je weet vooraf gewoon niet of het lukt om te herstellen op alle verschillende vlakken.
Buitenspel2024 schreef op 19-01-2025 om 07:31:
Zijn (of waren) jullie ook wel eens bang dat, stel, je partner kiest opeens wel in volle overtuiging voor jou en het gezin. Gaat opeens enorm zijn best doen, heeft duidelijk schuldgevoel en spijt en wilt er alles aan doen om het beter te krijgen.
Zijn jullie wel eens bang dat dan later zou blijken dat het voor jóú toch niet genoeg blijkt?
Of zijn/waren jullie toch al in de volle 100% overtuigd dat je zelf sowieso verder wilt?
Nee, Niet zozeer bang dat ik later "spijt" krijg, maar wel dat ik voordelen in scheiden zie, en twijfel: zal ik de angel er maar gewoon uittrekken?
Maar als ik dan naar het geheel kijk, en naar mn kinderen, dan is die twijfel snel weer weg.
Ik denk dat bij mij die gedachten voortkomen uit er ,al dan niet bewust, rekening mee te houden dat we er niet uit gaan komen. Alle opties openhouden zeg maar.
Maar ik heb nooit getwijfeld aan onze relatie en scheiden is nooit in me op gekomen. Dat is niet veranderd. Ik denk als die twijfel er ooit echt komt dat ik dan wel de stekker eruit trek. Dan zou betekenen dat mn overtuiging fundamenteel is aangetast en kan ik beter alleen verder gaan.
Herkenbaar wat blauwgeel zegt. Ik heb zelf vrij snel de conclusie getrokken: mijn huwelijk is voorbij. Trouwring afgedaan. Daarmee werd de vraag eigenlijk omgekeerd: gaan wij een soort van tweede huwelijk met elkaar aan? En dan is het inderdaad de ontdekkingstocht of het voor beide voldoende is. Het is zo’n enorm leerproces voor ons beide geweest. En nog steeds. Het was de vraag of we elkaar daar in konden vinden en vasthouden. Mijn ervaring: hoe meer je bereid bent elkaar te verliezen, hoe meer je echt kunt ontdekken of je samen oud wilt worden. En in dat proces ging het natuurlijk ook over pijn bij mijn vrouw en momenten waarop zij zich in de steek gelaten voelde (bv door werk of emotioneel niet beschikbaar te zijn).
Overigens gold voor mij: ik heb vanaf het begin van mijn vrouw gehouden. En geweten dat de krankzinnige dingen die ze had gedaan niet staan voor wie zij is. Daarvoor hadden we genoeg aan elkaar bewezen het goede met elkaar voor te hebben. De vraag die ik lang heb gehad: kan en wil ik leven met de pijn die ik voel en waar ik in deze relatie steeds mee geconfronteerd wordt? Na ongeveer een jaar was voor mij het antwoord ja en na zo’n 1,5 jaar heb ik opnieuw mijn trouwring omgedaan en hebben we elkaar opnieuw belofte gedaan. De pijn die er helaas nog steeds geregeld is zie ik als prijs om met de vrouw te zijn waar ik zoveel van houd. De liefde is groot, de pijn vervormd en is draaglijk en we kunnen elkaar meestal vinden als ik het er even moeilijk mee heb. Soms heb ik het even nodig dat ze mij daarvoor bedankt.
Buitenspel2024 schreef op 19-01-2025 om 07:31:
Zijn (of waren) jullie ook wel eens bang dat, stel, je partner kiest opeens wel in volle overtuiging voor jou en het gezin. Gaat opeens enorm zijn best doen, heeft duidelijk schuldgevoel en spijt en wilt er alles aan doen om het beter te krijgen.
Zijn jullie wel eens bang dat dan later zou blijken dat het voor jóú toch niet genoeg blijkt?
Of zijn/waren jullie toch al in de volle 100% overtuigd dat je zelf sowieso verder wilt?
Ja hoor. Ik denk dat je daar altijd bang voor blijft. Weet je als er een affaire of paralele relatie (verschillende dingen) heeft gespeeld blijft dat altijd onderdeel van je relatie. Het zal altijd in jouw achterhoofd blijven. Het gaat natuurlijk vervagen en je leert er echt mee omgaan. Maar verdwijnen doet het niet. En met bepaalde triggers kan het omhoog komen. Ik heb het absoluut een kans gegeven en was nergens van overtuigd. Maar je beeld van de ander is veranderd. Je weet dat iemand kan liegen en bedriegen. Wat een heel groot verschil is of iemand er zelf mee komt of betrapt is (en dus gewoon had willen doorgaan). En of iemand direct laat zien er volledig aan te werken. Mannen die niet uit zichzelf actief in therapie gaan zou ik opgeven. En niet blijven werken aan terugwinnen van vertrouwen en de relatie is ook einde oefening. Weet dat jij een 2e kans geeft. Daar moet wat tegenover staan.
En ik heb geleerd dat gevoel onverklaarbaar is. En niet af te dwingen.
Izza schreef op 19-01-2025 om 08:54:
[..]
Ja hoor. Ik denk dat je daar altijd bang voor blijft. Weet je als er een affaire of paralele relatie (verschillende dingen) heeft gespeeld blijft dat altijd onderdeel van je relatie. Het zal altijd in jouw achterhoofd blijven. Het gaat natuurlijk vervagen en je leert er echt mee omgaan. Maar verdwijnen doet het niet. En met bepaalde triggers kan het omhoog komen. Ik heb het absoluut een kans gegeven en was nergens van overtuigd. Maar je beeld van de ander is veranderd. Je weet dat iemand kan liegen en bedriegen. Wat een heel groot verschil is of iemand er zelf mee komt of betrapt is (en dus gewoon had willen doorgaan). En of iemand direct laat zien er volledig aan te werken. Mannen die niet uit zichzelf actief in therapie gaan zou ik opgeven. En niet blijven werken aan terugwinnen van vertrouwen en de relatie is ook einde oefening. Weet dat jij een 2e kans geeft. Daar moet wat tegenover staan.
En ik heb geleerd dat gevoel onverklaarbaar is. En niet af te dwingen.
Dat is jouw ervaring en daarmee ben jij ervan overtuigd de juiste keuze te maken. Prima. Mijn ervaring is een andere: mijn respect voor mijn vrouw is gegroeid. Wij ervaring (op veel momenten) meer verbinding dan ooit. Ik maak mij geen zorgen dat mijn vrouw mij nog eens bedriegt en al helemaal niet dat ik het dan niet zou doorhebben. Ik voel alleen nog wel de pijn. Maar dat is vooral herbeleven van de pijn die ik na het uitkomen heb gevoeld.
Ja, er zijn mensen die geen verantwoordelijkheid nemen en leren. En dan denk ik ook dat er geen basis is. Maar er zijn ook mensen die dat wel doen. En dat is denk ik de afweging die wij als bedrogen partners te maken hebben.
GekkeHenkie100 schreef op 19-01-2025 om 08:40:
Herkenbaar wat blauwgeel zegt. Ik heb zelf vrij snel de conclusie getrokken: mijn huwelijk is voorbij. Trouwring afgedaan. Daarmee werd de vraag eigenlijk omgekeerd: gaan wij een soort van tweede huwelijk met elkaar aan? En dan is het inderdaad de ontdekkingstocht of het voor beide voldoende is. Het is zo’n enorm leerproces voor ons beide geweest. En nog steeds. Het was de vraag of we elkaar daar in konden vinden en vasthouden. Mijn ervaring: hoe meer je bereid bent elkaar te verliezen, hoe meer je echt kunt ontdekken of je samen oud wilt worden. En in dat proces ging het natuurlijk ook over pijn bij mijn vrouw en momenten waarop zij zich in de steek gelaten voelde (bv door werk of emotioneel niet beschikbaar te zijn).
Overigens gold voor mij: ik heb vanaf het begin van mijn vrouw gehouden. En geweten dat de krankzinnige dingen die ze had gedaan niet staan voor wie zij is. Daarvoor hadden we genoeg aan elkaar bewezen het goede met elkaar voor te hebben. De vraag die ik lang heb gehad: kan en wil ik leven met de pijn die ik voel en waar ik in deze relatie steeds mee geconfronteerd wordt? Na ongeveer een jaar was voor mij het antwoord ja en na zo’n 1,5 jaar heb ik opnieuw mijn trouwring omgedaan en hebben we elkaar opnieuw belofte gedaan. De pijn die er helaas nog steeds geregeld is zie ik als prijs om met de vrouw te zijn waar ik zoveel van houd. De liefde is groot, de pijn vervormd en is draaglijk en we kunnen elkaar meestal vinden als ik het er even moeilijk mee heb. Soms heb ik het even nodig dat ze mij daarvoor bedankt.
Volgens mij gaan jullie er inmiddels heel mooi mee om. Je hebt vaker geschreven dat jouw vrouw jou ervoor bedankt dat je deze last/pijn draagt. Dat is denk ik heel fijn, dat ze zich beseft wat je nog altijd voor haar over hebt. Ik zie niet echt voor me dat man dat hier zou doen. Maar misschien had jij je dat ten tijde van jullie crisis ook niet bedacht.
Heb jij nu je terugkijkt ook het idee dat je wat hebt laten liggen waardoor zij zich in de steek gelaten voelde?
Birdy24 schreef op 18-01-2025 om 22:38:
ik ben even nieuwsgierig of er iemand is die al ‘verder’ is waarbij de partner na het vreemdgaan twijfelt het geluk in de bestaande relatie terug te vinden, zegt dat het gevoel weg is maar er wel aan te willen werken om te kijken of ‘er nog een toekomst samen inzit’ en dat gevoel terug kan komen. Is er iemand waarbij dat gevoel toch teruggekomen is? Zo ja, hoe lang heeft dat bij jullie geduurd en wat hebben jullie (of je partner) gedaan om zover te komen?
Jawel, mijn man was na het uitkomen van het bedrog nog steeds erg sceptisch over of het gevoel nog terugkwam. Wilde na 2 weken zelfs scheiden. Dat was een pure wanhoopsdaad vanuit zijn kant, maar zeer pijnlijk voor mij en heeft ons nog meer kwaad gedaan. Mijn man had overigens wel meteen een punt gezet achter het contact met Truus. Bij hen is het niet fysiek geweest, maar emotioneel (ik heb hen vrij snel kunnen betrappen). De spanning was eraf, en hij is enorm van zichzelf geschrokken.
Ik denk dat het nog zo'n 2 maanden duurde voordat hij de knop omzette en echt voor ons wilde gaan. Maar eerlijk: toen was het 'gevoel' er ook nog niet. Ik denk dat dat een wisselwerking is. Als je weer moeite voor elkaar doet en er keihard voor gaat, dan komt dat gevoel weer terug. Ik denk dat het bij mijn man duidelijk werd omdat ik ook veranderde. Ik ging met mezelf aan de slag om hieruit te komen en zo ook indirect met de punten waar hij op afknapte. Hij dacht dat dat niet kon, dat dat persoonlijkheid was in plaats van gedrag. Toen hij dat merkte is hij ook zijn best gaan doen.
Het is bij ons van de zomer heel erg goed geweest en daarna wisselend. Nu is het dus andersom: er zijn weer een aantal dingen gebeurd waardoor ik er nu geen vertrouwen meer in heb. Niet zozeer dat hij nu weer contact heeft met Truus. Maar vertrouwen in dat zijn gedrag niet voldoende is veranderd en hij daar te weinig aan doet.
Dit heb ik een paar dagen terug uitgesproken naar hem en daar hebben we een verdrietig maar open en mooi gesprek over gevoerd. Erg fijn om te merken hoe volwassen we hier over kunnen praten. Het klaart de lucht en maakt dat we weer wat normaler met elkaar om kunnen gaan.
Buitenspel2024 schreef op 19-01-2025 om 09:28:
[..]
Heb jij nu je terugkijkt ook het idee dat je wat hebt laten liggen waardoor zij zich in de steek gelaten voelde?
Zeker! Er zijn twee periodes geweest die heel veel van ons als gezin vroegen en daarin heb echt verkeerde prioriteiten gesteld. Lang gevonden dat ik in beide periodes alles had gegeven wat ik had en daarmee er ook niet meer aan had kunnen doen. Nu kan ik dat goed naast elkaar zien en dus dat het voor haar heel moeilijk en eenzaam is geweest. Dat hebben we toen gewoon niet goed opgeruimd waardoor wat afstand is ontstaan. Gaandeweg zijn we beide het geloof een beetje kwijtgeraakt dat we goede verbinding konden hebben. Er was liefde en waardering, maar wisten niet hoe we elkaar dat konden geven. Ik zat op de lijn dat ik oud zou worden in een huwelijk van een zesje, met soms uitschieters naar boven. Achteraf bizarre basis natuurlijk, maar gaandeweg schuiven grenzen op en worden dingen ‘normaal’. En als het leven je dan flink onder druk zet zijn we heel kwetsbaar. Helemaal wanneer we onvoldoende bewustwording hebben onze patronen, pijn en zwakke plekken. Maar als ik had mogen kiezen, liever een andere uitlaatklep…
