Verder na ontrouw - deel 8

GekkeHenkie100 schreef op 10-01-2025 om 16:38:

[..]

We kunnen een legertje formeren met bedrogen mensen en hem ergens opwachten 😉. Doe we allemaal een bivakmuts op met onze forumnaam…

Maar serieus, doffe ellende. Het wordt je zo niet makkelijk gemaakt om verder te gaan in het leven. Door haar en hem.

Hahaha het is vooral een heel sneu gozertje die heel erg manipulatief is. Eigenlijk heel sneu dat je op je 48e nog zo moet doen. Dat kan ik me ook wel voorhouden en ik weet dat hij eigenlijk heel bang is dat ik inderdaad een keer aan de deur kom staan. Zolang hij die angst heeft, hoef ik verder niks te doen.

Al moet het niet te ver gaan allemaal natuurlijk voor wat betreft mijn kinderen. Dat die daar aan de deur staat en briefjes achterlaat etc. Dat vind ik dan wel een dingetje. Mijn ex heeft dit allemaal zelf veroorzaakt en mag er wat mij betreft een beetje in stikken, tot op zekere hoogte. Want ze is wel de moeder van mijn kinderen en mijn kinderen hebben niks aan een wandelend wrak. Maar het gaat me vooral om mijn kinderen. 

Ik kan het wel redelijk van me af zetten. Het is voor mij andermaal de bevestiging dat ex issues heeft en ik zie inmiddels wel redelijk in dat ik haar daar niet langer meer bij kan helpen. 

RoodVruchtje schreef op 12-01-2025 om 18:11:

[..]

Mensen zijn geen dieren en vice versa. Dat de mens, vanuit nature, niet monogaam is is inmiddels wel duidelijk toch?

Sommige wel en sommige niet. Mensen hebben dankzij hun zelfbewustzijn een keuze. 

Dus... het gaat een jaar of 2 duren vooraleer alles terug echt beter/normaler voelt he?

Ik haat dat op en af gevoel. Ik voel me enkele dagen goed en verbonden met mijn man, en wil dat eigenlijk gewoon blijven want ik heb dat jaren gemist.
Maar dan komt die onrust weer in mijn lijf en maak ik het mezelf precies moeilijk door weer meer aan hen samen te denken, er meer over te praten, te huilen. 

Zo dubbel. Ik heb min of meer de relatie van mijn dromen met een attente man (die nu ineens zelf inziet dat een relatie werken is en zegt dat hij me jaren heeft verwaarloosd) maar die schaduwkant blijft natuurlijk.
Ergens flitst het soms door mijn hoofd dat we elkaar zonder die affaire misschien nooit meer op deze manier gevonden zouden hebben.

Winnie86 schreef op 14-01-2025 om 09:42:

Dus... het gaat een jaar of 2 duren vooraleer alles terug echt beter/normaler voelt he?

Ik haat dat op en af gevoel. Ik voel me enkele dagen goed en verbonden met mijn man, en wil dat eigenlijk gewoon blijven want ik heb dat jaren gemist.
Maar dan komt die onrust weer in mijn lijf en maak ik het mezelf precies moeilijk door weer meer aan hen samen te denken, er meer over te praten, te huilen.

Zo dubbel. Ik heb min of meer de relatie van mijn dromen met een attente man (die nu ineens zelf inziet dat een relatie werken is en zegt dat hij me jaren heeft verwaarloosd) maar die schaduwkant blijft natuurlijk.
Ergens flitst het soms door mijn hoofd dat we elkaar zonder die affaire misschien nooit meer op deze manier gevonden zouden hebben.

Heel herkenbaar het laatste wat je schrijft. Wij zouden elkaar ook nooit meer gevonden hebben. Althans de verbinding gevonden hebben. Ik zou zelf nooit wakker geworden zijn als ik niet zoiets heftigs mee gemaakt zou hebben. Het is ook allemaal heel dubbel.

Voor mij persoonlijk is het alsof ik uit een slaaptoestand ontwaakt ben. Het maakt je wakker. Het maakt dat je jezelf weer gaat ontdekken. En jezelf gaat groeien. Je wordt er als het ware toe gedwongen.

Sterkte..het is een heel moeilijk proces maar geniet van de mooie momenten samen en de verbinding. De andere momenten horen er gewoon bij en moet je doorleven om het te kunnen helen.

Ik heb een periode gehad dat ik het niet meer deelde met man. Het moest maar eens genoeg zijn vond ik. Maar dat is ook niet de manier. Wees voorbereid op een lange weg en bespreek dat ook samen. 

Theekannetje schreef op 13-01-2025 om 10:20:

[..]

Sommige wel en sommige niet. Mensen hebben dankzij hun zelfbewustzijn een keuze.

Dat vertellen we onszelf wel. Maar het laagje beschaving is dun hoor. Kijk maar eens om je heen. Mensen zijn tot van alles in staat. En uiteindelijk is de natuur altijd sterker. Anders zouden we niet eens meer bestaan. Zo zit het ook met emoties en verlangens. Zeker als ze hormonaal gedreven zijn. We weten het verstandelijk misschien heel erg goed. Maar ons gevoel kan de overhand krijgen. Al die vreemdgangers hier hebben het uiteindelijk ook gedaan. Er zijn complete studies gedaan over de vrije keuze. Dat is zo duidelijk nog niet. 

Winnie86 schreef op 14-01-2025 om 09:42:

Dus... het gaat een jaar of 2 duren vooraleer alles terug echt beter/normaler voelt he?

Ik haat dat op en af gevoel. Ik voel me enkele dagen goed en verbonden met mijn man, en wil dat eigenlijk gewoon blijven want ik heb dat jaren gemist.
Maar dan komt die onrust weer in mijn lijf en maak ik het mezelf precies moeilijk door weer meer aan hen samen te denken, er meer over te praten, te huilen.

Zo dubbel. Ik heb min of meer de relatie van mijn dromen met een attente man (die nu ineens zelf inziet dat een relatie werken is en zegt dat hij me jaren heeft verwaarloosd) maar die schaduwkant blijft natuurlijk.
Ergens flitst het soms door mijn hoofd dat we elkaar zonder die affaire misschien nooit meer op deze manier gevonden zouden hebben.

Ja herstel duurt jaren. Je kunt het niet afdwingen en dat hoeft ook niet. Vertrouwen hebben in jullie proces. En waakzaam zijn voor onraad (dat moet je nu levenslang blijven). Jij zult dit nooit vergeten (een blijvende smet). Maar kunt wel vergeven en uiteindelijk is het iets uit het verleden. En het kan jullie ook sterker maken. 

Aan iedereen die me sterkte en succes gewenst hebben..dank jullie. Volgende week ga ik verhuizen.
En ik sta volledig achter mijn beslissing. Gevoelsmatig vooral de eerste maanden dat we uit elkaar waren en als ik echt even rustig ga zitten en verdriet heb om mijn a.s. ex dan voel ik dat verdriet intens.
Maar nu kan ik daarnaast ook heel rationeel denken. Hoe heb ik me gevoeld de jaren tijdens het verwerken van zijn ontrouw. Daar wil ik gewoon nooit meer naar terug. Zoveel energie dat het me gekost heeft. Gekmakend was het af en toe die onrust in mijn hoofd. Het wantrouwen. Want dat heb ik echt zo gevoeld. Wantrouwen is echt vergif. Ondanks alle mooie momenten en de diepe verbinding die er was tussen ons. En dat groeien moet je echt samen doen. 

En zoals ik hierboven al beschreef. Ik ben wakker geworden. Leefde echt in een freezing toestand om maar niets te voelen. ( voordat zijn ontrouw uitkwam) Dat is nu voorbij. Dus het heeft me zeker wat gebracht op persoonlijk vlak. Mijn huwelijk is voorbij maar beter alleen dan niet jezelf kunnen zijn of constant hard moeten werken omdat je het zo graag wilt.( beiden)
Een nieuwe partner daar hoef ik even niet aan te denken. Ga me eerst richten op het verwerken van de scheiding.

Of man en ik de vriendschap in stand kunnen houden. De tijd zal het leren. Ik weet nog dat hier iemand dat opperde. Jullie kunnen altijd nog vrienden blijven. Dat voelde voor mij zo als een opluchting. Misschien spreekt hier de verslavings dynamiek tussen ons. Dat zou heel goed kunnen. Voor nu hoop ik dat het werkt ook voor ons gezin. De kinderen. Die vinden het gewoon heel fijn dat we samen zijn en met elkaar omgaan. Je merkt gewoon dat het impact heeft op kinderen als ouders niet goed met elkaar omgaan. En een vechtscheiding wilde ik ten alle tijde voorkomen. Heb dat zelf meegemaakt vroeger en heeft gewoon heel veel impact op een kind.
 De dynamiek die we in ons huwelijk hadden daar wil ik nooit meer naar toe. ( kan ik heel rationeel over denken)

Man was van de week ook heel verdrietig. Het begint nu allemaal echt te worden. Ik ga het huis uit en hij komt hier weer naar toe. Dus er zullen voor mij nog wel momenten zijn van afscheid. Afscheid van het huis waar ik 20 jaar gewoond heb op een hele fijne plek. Maar krijg er mijn eigen plek voor terug. Met tijd die ik kan indelen zoals ik wil. Tijd voor mezelf en de rust die ik straks zal vinden.

En tuurlijk heeft hij spijt..zoveel spijt..en dat weet ik ook maar soms is dat niet genoeg meer. En dat hij 10 jaar wil wachten. Nou ten eerste is dat een emotionele reactie. Ik ben zijn thuis. Dat had hij moeten koesteren door niet mijn allergrootste angst tot waarheid te brengen. 

Man zei toevallig ook nog. Ik had graag bepaalde dingen willen weten. Zoals dat als we op vakantie waren dat ik dat altijd zo fijn vond. Dan waren we echt samen. Onze eigen bubbel. Dat had ik wel vaker gezegd. Alleen had hij het nooit gehoord. ( of hij had het niet opgeslagen)Ik heb natuurlijk ook nagedacht over vroeger. En dat vertelde ik hem ook. Hij deed altijd precies waar hij zin in had. En ik had een manier gevonden uiteindelijk om daarmee om te gaan. Door hem volledig vrij te laten. En dat vertelde ik hem ook. Ik heb zelfs dat ik jong was een gesprek met iemand gehad die in dezelfde situatie zat. Ik heb haar nog advies gegeven hoe om te gaan met zo'n man met een enorme drang naar vrijheid. Op zich niet verkeerd hé als je elkaar kunt vertrouwen.. Want ik merk dat ik zelf ook een enorme behoefte heb aan vrijheid en persoonlijke ruimte.

Nu zie ik in dat hij vaak mijn grens overging. Vooral als ik wel eens aangaf als ik iets niet leuk vond hij het toch gewoon deed. En ik gaf van de week ook aan dat hij de grens over is gegaan wat altijd mijn grootste angst was namelijk vreemdgaan. Dat wist hij al tijdens ons hele huwelijk. Hij wist hoe ik daarover dacht en zelfs die grens ging hij over. Waarom..omdat hij even niet goed in zijn vel zat en zich goed voelde door de aandacht. Zo'n trauma verdient gewoon niemand. Dus voor mij voelt dit heel goed. Om alleen verder te gaan.
Soms wil je heel graag iets maar kun je het gewoon niet.
Want hoe dubbel is het als je verder gaat met iemand waarvan je heel veel houdt maar die je zo'n pijn gedaan heeft. Dat voelde ook zo vaak als ik hier wel eens mijn verhaal opschreef. Je houdt van iemand maar...dat is zo'n ingewikkelde positie waarin je je bevindt als bedrogene.  Althans was mijn gevoel vaak.

Wat ik nu vooral geleerd heb is om te kijken en voelen. Wat zijn mijn eigen behoeftes. Wat wil ik. Dat waren dingen die ik volledig kwijt was.

Ik merk nu ook dat ik zoveel dingen zelfstandig regel. Moet ook wel omdat ik op mezelf ga wonen. Maar het geeft ook heel veel voldoening. En gelukkig veel mensen om me heen. Ook heel fijn. 

Winnie86 schreef op 14-01-2025 om 09:42:

Dus... het gaat een jaar of 2 duren vooraleer alles terug echt beter/normaler voelt he?

Ik haat dat op en af gevoel. Ik voel me enkele dagen goed en verbonden met mijn man, en wil dat eigenlijk gewoon blijven want ik heb dat jaren gemist.
Maar dan komt die onrust weer in mijn lijf en maak ik het mezelf precies moeilijk door weer meer aan hen samen te denken, er meer over te praten, te huilen.

Zo dubbel. Ik heb min of meer de relatie van mijn dromen met een attente man (die nu ineens zelf inziet dat een relatie werken is en zegt dat hij me jaren heeft verwaarloosd) maar die schaduwkant blijft natuurlijk.
Ergens flitst het soms door mijn hoofd dat we elkaar zonder die affaire misschien nooit meer op deze manier gevonden zouden hebben.

De oorzaak is hier nog niet duidelijk, maar dat het je wakker schudt, je partner wakker schudt.. dat is alvast duidelijk en pff wat is het lastig. Wat is je eigen aandeel en welke schuld treft mij? Het is pijnlijk dat dit nodig blijkt en dat het zo is gelopen.

Dat je je alweer dagenlang verbonden voelt en hem attent noemt en een droomman (!) lijkt me een heerlijk gevoel. Probeer dat gevoel te laten overheersen, als dat kan?

Winnie86 schreef op 14-01-2025 om 09:42:

Dus... het gaat een jaar of 2 duren vooraleer alles terug echt beter/normaler voelt he?

Ik haat dat op en af gevoel. Ik voel me enkele dagen goed en verbonden met mijn man, en wil dat eigenlijk gewoon blijven want ik heb dat jaren gemist.
Maar dan komt die onrust weer in mijn lijf en maak ik het mezelf precies moeilijk door weer meer aan hen samen te denken, er meer over te praten, te huilen.

Zo dubbel. Ik heb min of meer de relatie van mijn dromen met een attente man (die nu ineens zelf inziet dat een relatie werken is en zegt dat hij me jaren heeft verwaarloosd) maar die schaduwkant blijft natuurlijk.
Ergens flitst het soms door mijn hoofd dat we elkaar zonder die affaire misschien nooit meer op deze manier gevonden zouden hebben.

Ik heb precies hetzelfde. Lijkt of ik dit schreef. Dat op en af. Even goed en dan ga ik weer kopje onder. Ik vind het zo vermoeiend .... Ik zou het negatieve kunnen afblokken denk ik. Maar ik laat het toch komen. Ik weet niet of dit wel ooit betert ...

Hoi allemaal,
Helaas een nieuw gezicht hier. Ik lees inmiddels al een paar weken mee en merk dat ik tot nu toe een drempel heb gevoeld om mijn verhaal te doen. Ik ben daar nu aan toe en hoop via dit forum tips/handvaten te vinden hoe met de situatie om te gaan. Ik weet dat heel wat van jullie al een stuk verder zijn en dat geeft hopelijk steun.
Mijn man is vreemdgegaan… al bijna een jaar heb ik twijfels of er naast ons drukke gezinsleven (4 kindjes tussen 7-2 jaar) meer speelde bij mijn man (met een collega) dan alleen de afwezigheid die ik voelde. Er vielen mij dingen op die niet normaal zijn en dat werd naarmate de tijd verstreek steeds erger. In 2023 zouden wij in relatietherapie gaan omdat het niet lekker liep. Dit is niet gebeurd omdat het eerste kennismakingsgesprek tegen viel. Daarbij had ik niet het idee dat hij er echt voor open stond en dan was het in mijn optiek gedoemd te mislukken. In april heeft hij mij verteld dat zijn gevoel voor mij niet was wat het moest zijn en dat hij niet wist of hij mij kon geven wat nodig is in een relatie. Intussen meerdere vreemde situaties waarbij ik hem meermaals geconfronteerd heb maar nee er speelde niets. In die periode was ik er al zo van overtuigd maar kon ik niets bewijzen. Heb hem toen meermaals verteld dat ik er hoe dan ook wel achter kom omdat de leugen de waarheid wel achterhaald. Vorige maand was het dan zover. Ik kreeg een appje die niet voor mij bedoeld was. Toen ik thuis kwam heeft hij het opgebiecht. Hij blijkt sinds februari een affaire te hebben en heeft diep gevoel voor haar gekregen en zij voor hem. Desondanks hebben ze beide uitgesproken om de affaire te stoppen en te kijken wat er van de vaste relatie te maken is. Een derde in het spel maakt dat onmogelijk. Ondanks dat mijn man daar met zijn verstand achter staat klopt zijn gevoel daarbij (nog) niet. Hij voelt nog veel voor haar en op dit moment niets voor mij. We hebben in ons 12 jaar samenzijn zoveel opgebouwd dat hij het echter wel een kans wil geven en hoopt weer geluk te vinden. Hierbij is hij wel eerlijk dat hij niet weet of dat lukt en wat zijn motivatie precies is. We hebben gisteren een kennismakingsgesprek bij een relatietherapeut gehad en morgen nog 1 bij een andere. Op basis van gevoel willen we dan kiezen bij wie we gaan starten. We beseffen ons dat alleen relatietherapie waarschijnlijk niet genoeg is en we los van elkaar ook hulp nodig hebben. Wat mij nu vooral bezig houdt is zijn gevoel voor haar en niet voor mij. Het is er niet nooit geweest en hij vond het altijd goed. Lijkt of hij nu meer heeft gevoeld waardoor dat hem aan het denken zet. Geen idee hoe lang zijn gevoel voor haar zo sterk blijft (ondanks dat hij uitspreekt geen toekomst met haar te zien door alle omstandigheden). Naar mijn idee staat dat gevoel voor haar zo ontzettend in de weg omdat het lijkt of hij alles daardoor nog niet helder kan zien. Voor nu heb ik besloten te blijven en het een kans te geven al besef ik me ook hoeveel dit van mij/ons gaat vragen. Ik weet op het moment niet waar ik goed aan doe qua verbinding met hem. Aan de ene kant heb ik behoefte aan een knuffel/kus (hij vindt dit prima) maar anderzijds heeft hij hier vanuit zichzelf weinig/geen behoefte aan. Hij heeft aangegeven dat we moeten doen waar we ons goed bij voelen dus als ik dat wel wil dan moet ik dat doen. Het voelt alleen zo dubbel omdat ik weet dat die behoefte er bij hem zelf nu niet is. Herkenbare situatie bij iemand?

Birdy, ik denk voor velen zeker herkenbaar. Waar ik goed over na zou denken is dat hij feitelijk 2 opties open lijkt te houden. Hij wil jullie beiden niet kwijt. Hij blijft bij jou om praktische redenen. Maar zonder gevoel. En wil haar vanwege oa het gevoel (maar er zal waarschijnlijk meer zijn). Alleen staan de praktische problemen (zijn gezin, geld, huis) dat in de weg. Je eerste ingeving is natuurlijk dat je hem terug wilt. Heel logisch. Maar denk heel goed na hoelang jij dit trekt. Dit klinkt als een parallelle relatie. Een emotionele band en eigenlijk samen verder willen. En wat mij heel veel pijn zou doen. Jij hebt hem echt moeten ontmaskeren. Hij was absoluut niet van plan te stoppen of eerlijk te zijn. Heeft jou bewust voorgelogen. Bewust kunnen liegen en bedriegen is een nare karaktertrek. Kijk wat het doet met jouw eigenwaarde. Wil je 2e keus zijn? En wil hij jou echt terug om wie jij bent (als liefdespartner) of om de praktische redenen. Geef het de tijd. Maar hou je eigen grenzen goed in de gaten. Is het contact volledig verbroken? En kijk ook naar de problemen in jullie eigen relatie. Wat ging er fout tussen jullie? 

Izza schreef op 14-01-2025 om 10:41:

[..]

Dat vertellen we onszelf wel. Maar het laagje beschaving is dun hoor. Kijk maar eens om je heen. Mensen zijn tot van alles in staat. En uiteindelijk is de natuur altijd sterker. Anders zouden we niet eens meer bestaan. Zo zit het ook met emoties en verlangens. Zeker als ze hormonaal gedreven zijn. We weten het verstandelijk misschien heel erg goed. Maar ons gevoel kan de overhand krijgen. Al die vreemdgangers hier hebben het uiteindelijk ook gedaan. Er zijn complete studies gedaan over de vrije keuze. Dat is zo duidelijk nog niet.

Wat een triest wereldbeeld en wat een wantrouwen naar de medemens. We zijn dus beesten? Met een dun laagje beschaving. Dan kunnen we even goed elkaar de kop inslaan, er is toch niets aan te doen. Het is de schuld van mijn verlangens, emoties en hormonen, meneer de rechter. Ik kon er niets aan doen

Het komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: ken uzelf. Dan kan je jezelf niet verrassen. En ook je partner niet. Weet dat die verlangens er altijd zullen zijn. Maar wat ga je ermee doen? Dat moet je klaar hebben. En de meeste mensen die ik ken, hebben dat ook klaar. 

In mijn ervaring/omgeving willen de meeste mensen liever een duurzame relatie en geen gehop van de één naar de ander. Al faalt men daar soms in. 

Soms kan men de wereld waar men in vertoeft als norm beginnen nemen. Ik werkte ooit als hulpverlener bij sekswerkers en die geloofden ook dat elke man ontrouw is. Natuurlijk, zij zagen alleen ontrouwe mannen. Of als je je begeeft in de swingerswereld of parenclubs bezoekt, dan denk je ook dat iedereen dat doet. Of als je dit forum leest: de wereld hangt aaneen van de vreemdgangers. Maar dat klopt natuurlijk niet. Je wereldbeeld wordt gevormd door wat je meemaakt of opzoekt.

Birdy24 schreef op 14-01-2025 om 12:45:

Hoi allemaal,
Helaas een nieuw gezicht hier. Ik lees inmiddels al een paar weken mee en merk dat ik tot nu toe een drempel heb gevoeld om mijn verhaal te doen. Ik ben daar nu aan toe en hoop via dit forum tips/handvaten te vinden hoe met de situatie om te gaan. Ik weet dat heel wat van jullie al een stuk verder zijn en dat geeft hopelijk steun.
Mijn man is vreemdgegaan… al bijna een jaar heb ik twijfels of er naast ons drukke gezinsleven (4 kindjes tussen 7-2 jaar) meer speelde bij mijn man (met een collega) dan alleen de afwezigheid die ik voelde. Er vielen mij dingen op die niet normaal zijn en dat werd naarmate de tijd verstreek steeds erger. In 2023 zouden wij in relatietherapie gaan omdat het niet lekker liep. Dit is niet gebeurd omdat het eerste kennismakingsgesprek tegen viel. Daarbij had ik niet het idee dat hij er echt voor open stond en dan was het in mijn optiek gedoemd te mislukken. In april heeft hij mij verteld dat zijn gevoel voor mij niet was wat het moest zijn en dat hij niet wist of hij mij kon geven wat nodig is in een relatie. Intussen meerdere vreemde situaties waarbij ik hem meermaals geconfronteerd heb maar nee er speelde niets. In die periode was ik er al zo van overtuigd maar kon ik niets bewijzen. Heb hem toen meermaals verteld dat ik er hoe dan ook wel achter kom omdat de leugen de waarheid wel achterhaald. Vorige maand was het dan zover. Ik kreeg een appje die niet voor mij bedoeld was. Toen ik thuis kwam heeft hij het opgebiecht. Hij blijkt sinds februari een affaire te hebben en heeft diep gevoel voor haar gekregen en zij voor hem. Desondanks hebben ze beide uitgesproken om de affaire te stoppen en te kijken wat er van de vaste relatie te maken is. Een derde in het spel maakt dat onmogelijk. Ondanks dat mijn man daar met zijn verstand achter staat klopt zijn gevoel daarbij (nog) niet. Hij voelt nog veel voor haar en op dit moment niets voor mij. We hebben in ons 12 jaar samenzijn zoveel opgebouwd dat hij het echter wel een kans wil geven en hoopt weer geluk te vinden. Hierbij is hij wel eerlijk dat hij niet weet of dat lukt en wat zijn motivatie precies is. We hebben gisteren een kennismakingsgesprek bij een relatietherapeut gehad en morgen nog 1 bij een andere. Op basis van gevoel willen we dan kiezen bij wie we gaan starten. We beseffen ons dat alleen relatietherapie waarschijnlijk niet genoeg is en we los van elkaar ook hulp nodig hebben. Wat mij nu vooral bezig houdt is zijn gevoel voor haar en niet voor mij. Het is er niet nooit geweest en hij vond het altijd goed. Lijkt of hij nu meer heeft gevoeld waardoor dat hem aan het denken zet. Geen idee hoe lang zijn gevoel voor haar zo sterk blijft (ondanks dat hij uitspreekt geen toekomst met haar te zien door alle omstandigheden). Naar mijn idee staat dat gevoel voor haar zo ontzettend in de weg omdat het lijkt of hij alles daardoor nog niet helder kan zien. Voor nu heb ik besloten te blijven en het een kans te geven al besef ik me ook hoeveel dit van mij/ons gaat vragen. Ik weet op het moment niet waar ik goed aan doe qua verbinding met hem. Aan de ene kant heb ik behoefte aan een knuffel/kus (hij vindt dit prima) maar anderzijds heeft hij hier vanuit zichzelf weinig/geen behoefte aan. Hij heeft aangegeven dat we moeten doen waar we ons goed bij voelen dus als ik dat wel wil dan moet ik dat doen. Het voelt alleen zo dubbel omdat ik weet dat die behoefte er bij hem zelf nu niet is. Herkenbare situatie bij iemand?

Dag Birdy,

Het is hier op dit forum al zoveel herhaald, maar terwille van jou misschien hier nog eens de nadruk op leggen: wil je man echt voor jou en zijn gezin gaan, dan moet hij afscheid nemen van zijn verliefdheid. Radicaal. Haar niet meer zien. Geen contact. En zijn liefdesverdriet verbijten.

Hij verwart bovendien verliefdheid met liefde. De liefde die hij voor jou zogezegd niet meer voelt. Dat denkt hij nu. Dat kan, maar hij kan dat nu nog niet weten. Hij is op dit moment onder invloed van zijn verliefdheid en denkt niet helder na. Hij zit letterlijk vol van haar, tenminste … vol van het gevoel dat zij hem geeft. Dus of hij echt niks meer voor je voelt, zal nog moeten blijken. 

Het is een rotperiode. Doe niks overhaast, heb geduld, maar laat ook niet over je geen lopen. Veel liefs.