Verder na ontrouw - deel 8

Precies. Natuurlijk was het op een manier genieten. Maar… wat is genieten? Bij mijn vrouw was genieten meer gebaseerd op verdoven. Drugs is ook genieten. Ze vond iets in de aandacht, de man die dag en nacht beschikbaar was, zei wat ze wilde horen. Seks was de prijs om dat te behouden. Dit zal in elke affaire anders zijn. Maar de kans is groot dat verdoven en vluchten wel parallellen zijn. En daarmee is ‘genieten’ in een affaire echt anders dan ‘genieten’ in een liefdesrelaties gebaseerd op eerlijkheid, kwetsbaarheid, wederkerigheid, gericht op verbondenheid. Genieten dat achteraf gebaseerd was op onechtheid en leugens heeft niet zoveel of geen betekenis.

Wat mij best goed lukte in het begin was meegaan in wat het was. Als ik verlangde naar nabijheid waren we samen, konden we praten en vrijen. Als emoties te groot waren trok ik mij terug en was er letterlijk en figuurlijk afstand. We konden gelukkig beide accepteren dat dit zo enorm heen en weer ging. We zijn meerdere keren een paar dagen apart van elkaar geweest. Wij hebben de kinderen verteld dat papa en mama het even moeilijk hebben samen, dat we er alles aan doen om onze problemen op te lossen en dat we hen heel belangrijk vinden. En dat het daarbij soms ook nodig was of even met wat afstand naar dingen te kunnen kijken. 

Ik denk dat veel mensen die zijn bedrogen het liever niet horen. En natuurlijk zal een bedrieger achteraf het zoveel mogelijk afzwakken en ontkrachten. Jij was beter, het was een vlucht een verdoving etc. Dat zou ik zelf ook zeggen als ik verder zou willen met mijn partner. Maar je kunt er ook gewoon van hebben genoten he? Dat staat los van spijt achteraf. Er was nergens sprake van dwang. En zeker bij veelvuldig vreemdgaan of een langere periode haal je er dus ook wat uit. Anders doe je het immers niet. 

En voor sommige mensen is seks of liefde exclusief. Voor anderen niet. Uiteindelijk is het een keuze. Geen algemene standaard voor iedereen. Wat ik probeer te zeggen is dat je prima liefde kunt voelen voor je partner en toch iemand erbij kunt hebben. Dat kan volledig losstaan van die partner. Die exclusiviteit (die zelfs is vastgelegd in een huwelijk en een ideaalbeeld van maagd zijn of zo min mogelijk partners) is uiteindelijk bedacht door mensen. 

Ik ben van mening dat een open relatie en vreemdgaan niet met elkaar te vergelijken is. Bij een open relatie kies je er samen voor. Bij vreemdgaan weet de bedrogen partner van niets en heeft deze keuze ook niet.Dat zat mij ook het meeste dwars dat ik de eigen keuze niet heb gehad over de jaren waarvan ik van niets wist.

Het zijn in principe jaren die een ander van je afneemt zonder dat je een eigen keuze hebt. Of je daarna nou verder gaat met je parter door aan je huwelijk of relatie te willen werken of dat je na de openbaring wilt scheiden. 

Verder sterkte aan allen die weer een nieuw verhaal inbrengen. 

Bedankt weer voor jullie reacties. Het is fijn om inzichten te krijgen van mensen die al veel verder zijn in het proces en erop terugkijken ipv nog zo in deze crisis te zitten. Ik kan de weken wel vooruit kijken op dit moment.. realiseer me dat het een proces is en tegelijkertijd zou ik graag verder in het proces zijn of beter willen kunnen aanvoelen wat de 'juiste' stappen zijn nu. Het is ook niet mijn sterkste kant om dingen gewoon door te lopen, ben veel meer oplossingsgericht ingesteld.

Hoe oud waren jouw kinderen op dat moment GekkeHenkie, als je dat wilt delen? 

Hoe kijkt jouw vrouw terug op jullie relatie in die periode? Heeft ze daarin nog wel ook genoten van jullie relatie en het gezin, of staat iemand er dan toch op een bepaalde manier buiten? Heeft de relatie dan voor haar in die periode ook nog wel betekenis gehad? 

Ik maak uit jouw bericht op dat jullie in de basis wel samen zijn blijven wonen? Hoe was het wanneer iemand aangaf ruimte en afstand (letterlijk of figuurlijk) nodig te hebben? Ik merk bij mezelf de neiging om hierin, vanuit onzekerheid, een bepaalde mate van willen pleasen te ervaren en zie daardoor niet goed wat handig is, of slim, of helpend.. 

Iemand extra erbij kan natuurlijk losstaan van je partner, alleen in een relatie waarin je monogaam zou 'moeten' zijn, lijkt me dat zo onlogisch. En dan 'moeten' tussen aanhalingstekens want je moet niets, maar in ons geval was dat wel de relatie die we hadden en de afspraak die je samen hebt. Die exclusiviteit is niet verplicht in elke relatie, maar als dat wel het uitgangspunt is van een relatie, dan zegt het toch ook weer iets over de relatie wanneer je daar van afwijkt. Wat ook weer maakt dat ik probeer de fouten van mezelf goed te beoordelen en er geen wijs uit wordt nog óf en hoe ik dit had kunnen voorkomen (en eigenlijk geen nut, want met terugwerkende kracht kan dat helemaal niet).. 

Nou, ingewikkeld en enorm zoekend voel ik mij. Bedankt weer voor jullie reacties - het is echt heel fijn dat er lotgenoten (experts? Of in elk geval ervaringsdeskundigen) zijn die dit al verder kunnen bekijken.

Op dit moment ben ik druk bezig met het opknappen van mijn appartement. Convenant is zo goed als rond. 
Het is een enorme rollacoaster af en toe. Qua emoties. Maar geen moment spijt van het feit dat ik wil scheiden. Achteraf merkte ik dat ik zoveel bezig was met het vreemdgaan van man. En tuurlijk denk ik er af en toe nog aan maar ik hoef er niet meer mee. Ik hoef het niet omwille van mijn huwelijk achter me te laten. 
Ik had man 3 maanden niet gezien totdat we samen het convenant moesten bespreken. Ging eigenlijk heel goed. Hij was heel zenuwachtig. Ik voelde dat niet zo. Gesterkt door mijn gevoel dat ik niet verder wil en het ook echt achter me wil laten.
En sterk het gevoel dat ik niet zo'n leven wil voor mezelf. Met controle etc etc.
Ik voel ook geen boosheid meer. 

Avond erna oudejaarsavond de sleutel gehad.  En toen brak ik emotioneel.   A.s. ex Man had dit door en is naar me toegekomen. En was er op dat moment voor me. 
Nu afgesproken dat we vrienden blijven na  32 jaar samen. Het voelt als een opluchting dat dit kan. Hij hoeft niet uit mijn leven te verdwijnen en aan de andere kant kan ik nu heel goed zien en voelen dat ik geen liefdes relatie meer wil met hem. Ik kan nu zeggen dat ik daar niet gelukkig van wordt. Ik heb het zelf ervaren hoe het was om maar te knokken om het achter je te laten. Wat gewoon ontzettend lastig is ook al wil je het nog zo graag. 
Zelfs de goede verhalen blijven nog last hebben van triggers.

Merk aan de kinderen dat ze het heel fijn vinden dat we goed met elkaar omgaan. En dat we elkaar niet meer hoeven te ontlopen en gewoon samen in een ruimte kunnen zijn. Een gezin maar dan in een andere vorm.
Buitenstaanders...vooral de mensen heel erg dichtbij vinden dit onbegrijpelijk dat ik dit kan. Maar waarom in mijn boosheid blijven hangen..als ik het niet zo voel.

elledoris schreef op 12-01-2025 om 12:38:

[..]

Oh ja!? Zwanen hebben ook bedacht dat ze monogaam zijn? Biologische aspecten spelen geen enkele rol? Weten wie je echte vader is, geslachtsziekten, emotionele verbinding, daar doen we maar ff niet aan.

Ja en afgezien van het feit dat er in het dierenrijk veel uitzonderingen zijn op 'maar het is natuurlijk op polygaam te zijn': Voor mij ben je als mensen een totaal ander wezen dan een dier. Je hebt als mens de mogelijkheid tot keuzes maken beyond instinct, tot (meer) empathie en ook tot gruwelijker dingen dan in de dierenwereld. Maar jij hebt als mens een keuze. Die keuzes verdedigen met 'maar gorilla Bokito doet het ook' vind ik biologistische argumenten gebruiken voor opportunistisch gedrag. Je eigen keuzemogelijkheid ontkennen komt mij voor als een vorm van stunted development. Je bent geen aap, je bent een mens. Waarbij ik kan waarderen dat mensen ervoor kiezen poly amoureus te zijn in alle eerlijkheid hoor. Want ook liegen is een menselijke keuze. Maar voor mij gaat de biologistische verdediging niet op.

Peet52! schreef op 12-01-2025 om 13:07:

Nu afgesproken dat we vrienden blijven na 32 jaar samen. Het voelt als een opluchting dat dit kan. Hij hoeft niet uit mijn leven te verdwijnen en aan de andere kant kan ik nu heel goed zien en voelen dat ik geen liefdes relatie meer wil met hem. Ik kan nu zeggen dat ik daar niet gelukkig van wordt. 

Weet hij dit ook of hoopt die ooit weer samen te komen? Je moet wel eerlijk zijn daar over.

Buitenspel2024 schreef op 12-01-2025 om 12:58:

Bedankt weer voor jullie reacties. Het is fijn om inzichten te krijgen van mensen die al veel verder zijn in het proces en erop terugkijken ipv nog zo in deze crisis te zitten. Ik kan de weken wel vooruit kijken op dit moment.. realiseer me dat het een proces is en tegelijkertijd zou ik graag verder in het proces zijn of beter willen kunnen aanvoelen wat de 'juiste' stappen zijn nu. Het is ook niet mijn sterkste kant om dingen gewoon door te lopen, ben veel meer oplossingsgericht ingesteld.

Hoe kijkt jouw vrouw terug op jullie relatie in die periode? Heeft ze daarin nog wel ook genoten van jullie relatie en het gezin, of staat iemand er dan toch op een bepaalde manier buiten? Heeft de relatie dan voor haar in die periode ook nog wel betekenis gehad? 

Dat herken ik, dat je de tijd wel vooruit wil kijken. Ik voelde mij ahw in een vacuüm, bang voor de toekomst, soms zelfs paniek. Maar het ergste vond ik de pijn van het bedrogen zijn. De psycholoog leerde mij stap voor stap het aan te pakken. Te beginnen bij wat ons, mij en mijn kinderen was aangedaan. Ook de mediator stimuleerde dat. 
Geen beslissingen nemen die impact hadden zoals scheiden. Doen wat op dat moment goed en logisch voelt. Ik wilde hem niet meer in mijn buurt, kon zijn aanwezigheid maanden niet verdragen, voor anderen ligt dat anders. Yessie♥️ bv hier op het forum is samen gebleven met hem in 1 huis na jaren van ontrouw en ook bij hen gaat het nu goed. 

Pleasen herken ik niet, ik was nl woest en vol walging. Maar ik wilde niet in nog meer bitterheid belanden. Dat zat ik nl al door  seksueel misbruik in mijn jeugd en door de corona oorlog. Daar had ik al therapie voor gehad, sterker, dat liep zelfs nog en was begonnen nb als relatietherapie tijdens zijn affaire met truus. 

Dus voor mij was het helpend dat alles van de affaire op tafel kwam door, na een aantal maanden van rust, te praten, te praten, praten schrijven huilen schreeuwen etc naar elkaar! 
Na bijna een jaar was alles wel gezegd en geschreven. En besefte ik in die tussen tijd dat ik hem niet kwijt wilde, dus zijn we naast zijn psycholoog ook intern in relatie therapie gegaan. Met soms 9 uur lang gesprekken in zo'n relatieweekend met de psycholoog. 

Een zo'n vraag die jij bv aan Henk stelt hierboven kwam ook regelmatig als een rode draad voorbij. 
Ja, hoe gek het ook klinkt en wat ik eerst niet geloofde, hij had een goede relatie met mij toen de affaire starte, hij had alles wat zijn hart begeerde en toch raakte hij verslaafd aan de aandacht, de spanning van het flirten en later de seks. "hoe kon ik je dit aandoen? " is wat hij steeds zei en nu nog steeds zegt. 
Tijdens die jaren hadden we fantastische vakanties, uitjes, samen klussen in ons huis, waren we bezig met de voorbereiding op onze 25 jarige huwelijksreis en dan bestond truusje op dat moment niet voor hem. 
Pas op het moment als ze weer als "een chocolaatje voor hem op tafel lag" zoals iemand hier beschreef, dan was het er weer. En ja, in de laatste jaren kregen we ook huwelijks problemen, achteraf ook door zijn bedrog natuurlijk. Hij wilde die therapie starten omdat hij zo bang was mij kwijt te raken doordat we een andere visie op de wereldproblemen kregen (dachten we) 
Nu zijn er veel puzzelstukjes op z'n plek gevallen want ik herkende hem soms niet meer in die periode waarin we vol haat tegenover elkaar stonden. We  wisten echter altijd 1 ding zeker (ook al zeiden de mensen om ons heen "ga toch scheiden, al die ruzies is ook niet goed voor de kinderen") we willen samen oud worden dus we knokken ervoor. Bakken geld hebben we voor die therapie neergelegd. 

Dus hoe bizar ook, als antwoord op je vraag..... Ja onze relatie had heel veel betekenis voor hem. En ja, hij stond er tegelijk met 1 been buiten, door zijn geheim. 

MRI schreef op 12-01-2025 om 13:33:

[..]

Peet, ik begrijp dat dit de fijnste uitkomst is maar iets in mij denkt: pas alsjeblieft op. Ik herinner me dat jullie relatie er een van aantrekken afstoten was. Het woord 'relatieverslaving' is ook wel eens gevallen. Houd de mogelijkheid open dat je emotionele breekpunt ook een craving (als in verlangen naar 'het middel) was en je gerustgestelde gevoel daarna kwam omdat je een 'fix' had gehad.
Je bent zo lekker op weg voor jezelf, ik zou niet graag zien dat je toch weer wordt getriggerd in oude pijn/verlangen door de omgang met hem. En nu denk je: ja maar dit is helemaal okay, ik wil hem echt niet meer en dit is fijn voor de kinderen. Maar als ervaringsdeskundige buitenstaander weet ik hoe sluipend die dingen kunnen gaan. Dus ik zeg: prima hem blijven zien maar doe het svp sporadisch en let op tekenen bij jezelf van terugval: willen weten hoe bepaalde dingen zaten bijvoorbeeld.
Just my two pence hoor, je doet het goed, maar een kleine kanttekening

Hai Mri..bedankt voor je reactie.

Daar heb ik natuurlijk ook over nagedacht. Is dit de verslaving die weer doet gelden. Maar er zit een groot verschil. Hij heeft me zoveel pijn gedaan nadat hij 3.5 jaar later met een bekentenis op de proppen kwam dat hij al een jaar eerder met haar geweest was. 3.5 jaar waarin ik voor mijn gevoel zoveel gegeven had. Mijn principes overboord gegooid had omtrent vreemdgaan in een relatie

Toen is er iets geknapt. En dat was het moment dat ik de relatie echt kon stopzetten. Iemand die zo recht in je gezicht kan liegen omdat hij de verantwoording niet durft te nemen. Nee daar wil ik geen relatie meer mee. Dat voel ik echt zo.

En heb me voorgenomen dat als het me in de weg gaat staan dat natuurlijk ook bekenen moet worden of het zo werkt.

Voor nu op dit moment vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Ondanks alle emotionele rollacoasters die er op mijn pad komen.

De geparentificeerde relatie met mijn moeder weer de kop opsteekt. Ik nu wel kan herkennen hoe ik daarop reageer.( freezing) en daar tegen vecht om hier niet weer helemaal in mee te gaan.

Ook ben ik erachter gekomen dat ik totaal niet met dominante mensen om kan en wil gaan. Ik ben erachter gekomen dat ik dan constant mijn grenzen aan moet geven waar ze iedere keer proberen overheen te gaan. Dus ik harder moet zijn om mijn eigen grens door te drukken en me dat veel energie kost. Ik heb nu door dat ik die hardheid gewoon niet in me heb en probeer dat te accepteren.

Renate46 schreef op 12-01-2025 om 14:05:

[..]

Weet hij dit ook of hoopt die ooit weer samen te komen? Je moet wel eerlijk zijn daar over.

Jazeker ben ik daar eerlijk over geweest. Ik heb hem dat heel duidelijk gemaakt dat er voor mij geen liefdes relaties meer inzit. Ik wil gewoon geen man die alle vrijheid had om te doen wat hij wilde. Hij mocht alleen niet vreemdgaan. Was een harde grens. En dat wist hij altijd al..daar was ik altijd heel duidelijk in.

Hij wil 10 jaar op me wachten. Maar dat is zijn emotionele onvolwassenheid die dat zegt. Hij is ook bezig met zijn verwerking. Maar dat zal hij nu zelf moeten doen. Dus ik lieg hem echt niet voor. Dit is ook zijn eigen keuze om met mij om te gaan als vrienden.

Buitenspel2024 schreef op 09-01-2025 om 07:27:

Een vraag..

Wat zijn voor jullie helpende vragen geweest om te stellen aan je partner?

Ik noteer nu alle vragen die ik heb en probeer mij goed af te vragen wat het antwoord me dan zou brengen voordat ik ze stel. Bijv vragen richting drijfveren, wat bracht het jou.

Ik heb al een aantal keer als algemeen advies gelezen om geen details te vragen over het 'hoe'. Ik heb alleen heleboel beelden in mijn hoofd die ik zelf heb bedacht, en vraag me af ook of dat dan slijt of dat het dan toch beter zou zijn wel wat details te vragen..

En misschien zijn er nog wel andere vragen die jullie hebben geholpen?

Ik heb de details gevraagd.

En gekregen.

En ik krijg ze voor de rest van mijn leven niet meer uit mijn hoofd

Als het je lukt ben je inderdaad beter niet te veel seksuele details te vragen. Ik dacht dat het de beelden die ik zelf gemaakt had zou afremmen, want die waren we heel geil of romantisch. En al was de werkelijkheid in feite minder dan wat wij tussen ons al deelden, toch staat dat nu voorgoed vast dat hij die bepaalde dingen op die bepaalde manier op die bepaalde plek met haar gedaan heeft.

GekkeHenkie100 schreef op 12-01-2025 om 10:59:

Precies. Natuurlijk was het op een manier genieten. Maar… wat is genieten? Bij mijn vrouw was genieten meer gebaseerd op verdoven. Drugs is ook genieten. Ze vond iets in de aandacht, de man die dag en nacht beschikbaar was, zei wat ze wilde horen. Seks was de prijs om dat te behouden. Dit zal in elke affaire anders zijn. Maar de kans is groot dat verdoven en vluchten wel parallellen zijn. En daarmee is ‘genieten’ in een affaire echt anders dan ‘genieten’ in een liefdesrelaties gebaseerd op eerlijkheid, kwetsbaarheid, wederkerigheid, gericht op verbondenheid. Genieten dat achteraf gebaseerd was op onechtheid en leugens heeft niet zoveel of geen betekenis. (.......) 

Dit toen ook expliciet gevraagd aan mijn man. Hij zei, als het echt genieten was geweest had ik er nu nog zo over gedacht. Nu voel ik alleen maar walging als ik er al aan terug denk. Toen ik vroeg naar "het moment zelf" zei hij : "op dat moment voelde het idd als genieten maar na het hoogtepunt kwam meteen de spijt en wilde ik meteen weg uit dat bed. Dus was er sowieso geen nagenieten bij. Iets wat wij nu wel hebben na intiem zijn. 

Peet52! schreef op 12-01-2025 om 14:29:

[..]

Hai Mri..bedankt voor je reactie.

Daar heb ik natuurlijk ook over nagedacht. Is dit de verslaving die weer doet gelden. Maar er zit een groot verschil. Hij heeft me zoveel pijn gedaan nadat hij 3.5 jaar later met een bekentenis op de proppen kwam dat hij al een jaar eerder met haar geweest was. 3.5 jaar waarin ik voor mijn gevoel zoveel gegeven had. Mijn principes overboord gegooid had omtrent vreemdgaan in een relatie

Toen is er iets geknapt. En dat was het moment dat ik de relatie echt kon stopzetten. Iemand die zo recht in je gezicht kan liegen omdat hij de verantwoording niet durft te nemen. Nee daar wil ik geen relatie meer mee. Dat voel ik echt zo.

En heb me voorgenomen dat als het me in de weg gaat staan dat natuurlijk ook bekenen moet worden of het zo werkt.

Voor nu op dit moment vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Ondanks alle emotionele rollacoasters die er op mijn pad komen.

De geparentificeerde relatie met mijn moeder weer de kop opsteekt. Ik nu wel kan herkennen hoe ik daarop reageer.( freezing) en daar tegen vecht om hier niet weer helemaal in mee te gaan.

Ook ben ik erachter gekomen dat ik totaal niet met dominante mensen om kan en wil gaan. Ik ben erachter gekomen dat ik dan constant mijn grenzen aan moet geven waar ze iedere keer proberen overheen te gaan. Dus ik harder moet zijn om mijn eigen grens door te drukken en me dat veel energie kost. Ik heb nu door dat ik die hardheid gewoon niet in me heb en probeer dat te accepteren.

Ik begrijp het en geloof je. Zo fijn dat je geniet van het alleen zijn. Houd vast hoor! Want als ik lees dat hij zo zenuwachtig was bij de mediator, meteen komt als jij er door heen zit én tien jaar op je wil wachten, denk ik dat hij toch zal proberen je zover te krijgen. Maar jij te sterk geworden. Bewaak je grenzen, want een ex wordt niet altijd zo gemakkelijk een vriend, zeker niet als híj nog zo graag wil. (en waarvan ik ook vermoed dat hij in de kussens terugzakt du moment dat hij je weer 'heeft') Nou ja, heb ik al gezegd, geniet van je appartement!