Verder na ontrouw deel 7

Door wat JanKees als laatste schrijft vraag ik me vooral af of het wel echt waar is wat hij schrijft. Sorry, mag ik misschien niet denken, maar ik vind zijn laatste zin toch vrij apart. Er zijn genoeg tips gegeven dus daar laat ik het dan ook bij.

Mamame, hoe triest ook dat het gebeurd is, ik moest wel lachen om het feit dat ze vervolgens met een vrouw verder gegaan is 🙈 

Miss, wat pak je lekker door! Zo te lezen zit je goed in je vel en zorg je goed voor jezelf. Lekker zo doorgaan, echt heel mooi om te lezen hoe sterk jij nu in je schoenen staat!

ToSweet, goed dat jullie in therapie gaan. Persoonlijk ben ik erg achterdochtig geworden na alles wat er gebeurd is en gaan mijn haren overeind staan bij wat je schrijft. Echter, als jullie er op deze manier uit kunnen komen en dat voor jou ook echt goed voelt dan is dat wel ontzettend fijn. Op naar een koers waar jullie samen weer relaxed verder op kunnen varen! 

Puinhoop, hoe is het met je? Ik las in jouw eigen draadje dat je ziek was. Inmiddels weer opgeknapt en wat rustiger? 

LaBelladonna, ik ben het volkomen eens met jouw post. Zoals altijd haha! 

Ik hoop dat jullie allemaal een fijn weekend hebben. 

Lentebloem: ook ik moet er vreselijk om lachen hoor. Maar in deze denk ik niet dat ik mijn man ooit zo ver nog krijg een trio met een andere man te beginnen haha. Het blijkt niet zo goed te zijn bevallen. 

Gelijkwaardigheid. Ik vraag het mezelf af, of de relatie tussen mijn man en mij ooit nog weer helemaal gelijkwaardig aan zal voelen. Door het litteken wat op onze verbintenis, onze vertrouwensband, is ontstaan doordat hij die met zijn langdurige vreemdgaan, met mij toen niet in vertrouwen nemen en maar gewoon zijn eigen gang te gaan, door zijn eigen belang zwaarder te laten wegen en door niet te praten over wat hem parten speelde, zal er altijd ergens een verschil in gelijkwaardigheid zijn, ben ik bang. Maar dat ligt wel grotendeels in het sentimentele vlak, dat gevoel. En dat geeft op bepaalde momenten negatieve (bij-)effecten.

Op het vlak van bewustwording van hoe we nu met elkaar omgaan, is onze relatie nu zelfs gelijkwaardiger te noemen dan voorheen. Omdat oude patronen en daardoor blinde vlekken en valkuilen niet langer onopgemerkt blijven, we ons daar nu veel bewuster van zijn en daar ook anders op sturen, de manier van daarmee omgaan anders benaderen. En dat geeft dan weer een heel positief effect.

Het is de balans daartussen, die soms wat verschuift. Maar met de tijd steeds minder ver, steeds minder in snelheid en hevigheid.

En dan is het juist op dit moment, gezien de situatie waar we ons nu in bevinden door een aantal heftige gebeurtenissen in de privé-kring om ons heen, heel goed en fijn om te merken dat we er voor elkaar zijn, zien waar de ander behoefte aan heeft of niet, dat we elkaar kunnen ondersteunen en opvangen en er dingen ongevraagd gedaan worden, terwijl het dan wel het juiste is wat er gedaan wordt, op het juiste moment. Dat geeft enorm veel vertrouwen en kracht!

@lentebloem... waar gaan je haren van overeind staan? 

Lentebloem schreef op 26-11-2021 om 13:14:

Door wat JanKees als laatste schrijft vraag ik me vooral af of het wel echt waar is wat hij schrijft. Sorry, mag ik misschien niet denken, maar ik vind zijn laatste zin toch vrij apart. Er zijn genoeg tips gegeven dus daar laat ik het dan ook bij.

Mamame, hoe triest ook dat het gebeurd is, ik moest wel lachen om het feit dat ze vervolgens met een vrouw verder gegaan is 🙈

Miss, wat pak je lekker door! Zo te lezen zit je goed in je vel en zorg je goed voor jezelf. Lekker zo doorgaan, echt heel mooi om te lezen hoe sterk jij nu in je schoenen staat!

ToSweet, goed dat jullie in therapie gaan. Persoonlijk ben ik erg achterdochtig geworden na alles wat er gebeurd is en gaan mijn haren overeind staan bij wat je schrijft. Echter, als jullie er op deze manier uit kunnen komen en dat voor jou ook echt goed voelt dan is dat wel ontzettend fijn. Op naar een koers waar jullie samen weer relaxed verder op kunnen varen!

Puinhoop, hoe is het met je? Ik las in jouw eigen draadje dat je ziek was. Inmiddels weer opgeknapt en wat rustiger?

LaBelladonna, ik ben het volkomen eens met jouw post. Zoals altijd haha!

Ik hoop dat jullie allemaal een fijn weekend hebben.

Hoi Lentebloem,

Mijn laatste zin was mischien te kort door de bocht en bot maar mijn verhaal is puur en helaas echt gebeurd.

Anna Cara schreef op 27-11-2021 om 07:51:

Vraag:

Hoe ervaren jullie gelijkwaardigheid in de relatie nu (na verdergaan na ontrouw)?

En heeft dat positieve of negatieve effecten?

Hoi Anna Cara,

Ik voel ondanks het verbeterde gedrag van mijn partner geen volwaardige gelijkheid in onze relatie. Op de een of andere manier voel ik aan dat ze een rol speelt omdat ze mij en haar leventje met mij wil behouden.

Ze had de affaire schijnbaar nodig maar schijnt nu voor een leven met mij te hebben gekozen. Het probleem is echter dat ik mij erg beet genomen voel en het vertrouwen er nog niet is.

Ze heeft haar flirt radicaal afgebroken, in ieder geval zo lijkt het tot nu toe.

@ToSweet

Hij zegt ook van mij gehouden te hebben ook het afgelopen jaar, alleen als we dan zo een ruzie hebben dat hij dan niet van me houd, die kwam zo binnen en was/ ben daar ook wel een beetje kapot van. Ik wil zo graag dat we goed komen, het enige wat ik daarvoor hoef te doen volgens hem is zorgen dat er geen ruzies zijn.

Dus jij moet je mond houden en overal ja en amen op zeggen. Anders houdt hij niet van je.

Ik baal dathij na een ruzie gewoon soms weken dicht kan slaan en dat zorgt ervoor dat als er 3 weken later weer een ruzietje is we voor zijn gevoel in de ruzies blijven hangen.

Is dit niet zijn eigen schuld? Liever iets uitpraten dan doodzwijgen lijkt mij, dan blijft het juist sudderen.

Zijn grootste angst is dat ik zijn werk niet accepteer, de uren die hij werkt en de uitjes die hij wil maken met vrienden. Ik heb hem aangegeven toen we doorgingen een jaar geleden dat de overuren op werk ik het makkelijkst vind om te accepteren en geen ruzie meer over te krijgen en dat dat wel de les is welke ik geleerd heb. 
Ik vind je te meegaand. Niet alleen gezien wat er gebeurd is, ik kan me namelijk wel goed voorstellen dat de overuren en uitjes jou een ongemakkelijk gevoel zouden kunnen geven en hij mag naar mijn idee hierin best wat meer rekening met jou houden. Zoiets moet weer opgebouwd worden, je bent niet in 1x weer terug waar je was. Sowieso moet je niet terug willen naar hoe het ervoor was, de verhoudingen blijven dan scheef. 

Ik was het weekend dus ook ineens bang dat hij gewoon niet met mij gelukkig kan worden omdat hij altijd blijft invullen dat ik dat niet accepteer, hoe vaak ik dat ook zeg dat komt niet bij hem binnen.

Waarom blijft hij dat voor jou invullen? Ook hij zal hierin stappen moeten maken. Nu blijf je in een vicieuze cirkel draaien. Erkent hij zijn eigen aandeel wel in jullie problemen? Het komt op mij over dat hij vooral naar jou wijst en veel van jou verwacht. Wat doet hij er zelf aan? 

Hij heeft aangegeven oud met me te willen worden maar wel op een manier waar het relaxed gaat en zonder elkaar dingen niet te willen gunnen. 
Wat misgun je hem volgens hem? Gunt hij jou ook de tijd en de ruimte om alles te verwerken? Houdt hij rekening met jouw gevoelens? 

Mijn haren gaan ervan overeind staan hoe veeleisend jouw man lijkt en hoe hij verwacht dat jij vooral naar zijn pijpen danst en rekening met hem houdt. Dit is puur door wat je schrijft, wellicht gaat het in het werkelijke leven anders, maar ik lees vooral wat hij wil en vindt en niet hoe jij je voelt en hoe hij daar rekening mee houdt of zich een beetje aanpast. Ik kan er helemaal naast zitten, maar dit is hoe het op mij overkomt. Cijfer jezelf niet teveel weg! 

Wat Puinhoop schreef op 01-12-'21 om 19:56u : "een affaire van jaren noem ik geen flirt meer." 

Ja, dat, een affaire van jaren als een 'flirt' zien of benoemen. Hier nog zo'n partner die dat gisteren nog ook zo durfde te benoemen. Daarom sla ik er nu even zo op aan. Had even een flinke terugval. 

Ik dacht op een moment gisteren, dat ik het soms nog steeds moeilijk vind om te te geloven dat mijn man toch weer verder wilde met mij, terwijl hij immers een aantal jaren een andere vrouw hoger had zitten voor zichzelf dan mij. Voor mij voelt het als het ware dat zij bijna in alles mijn 'plek' ingenomen had in zijn hoofd.  Omdat zij de eerste was waar hij "goedemorgen schatje" tegen zei, en zij ook weer de laatste was die "welterusten lieverd" te horen kreeg op een dag. En hoe zijn dag was geweest werd ook steeds al, per telefoon, het eerst met haar gedeeld tijdens  de autorit naar huis. Alle dingen werden eerst met elkaar gedeeld, die indruk had ik achteraf tenminste wel. Veel dingen die je normaal gesproken eerst met je vaste partner bespreekt, werden pas op een later moment met mij gedeeld, of zelfs helemaal niet, omdat hij dat al met haar gedeeld had. Zij nam mijn rol daarin over en mijn man liet dat ook gebeuren. Ik had op het laatst ook echt heel duidelijk het gevoel dat ik mijn man aan het kwijtraken was. Ik wist toen echter nog niet waaraan, waardoor of aan wie, kreeg alleen wel steeds meer vermoedens van dat er een ander in het spel zou kunnen zijn. En wat ik eerder ook al schreef, over dat zij zo in zijn hoofd zat, dat gold niet in voor zijn hart, maar zijn hoofd en hart stonden toen totaal niet goed met elkaar in verbinding, want zijn hoofd hield zijn hart vooral voor de gek met dat die 'zeepbel' waar hij met haar in zat, zó goed was, zó mooi, zó sterk en zó iets bijzonders, dat het wel echt moest zijn, dat dit echte liefde was, iets waar hij zó naar verlangde omdat hij dat niet meer in de relatie met mij dacht te kunnen vinden...

En waar hij eerder steeds voor mijn gevoel heel erg omheen is blijven draaien, kwam gisteren naar mijn idee als een hele grote aap uiteindelijk toch uit de mouw: ik sprak mijn gedachte die ik in het begin van deze post beschrijf, dus uit, en toen zei mijn man dat hij uiteindelijk de grens van overspel overschreden heeft omdat hij door met haar om te gaan, voor zichzelf sterk de indruk kreeg dat het dus wel degelijk beter kon. Beter dan hoe het in zijn relatie met mij voelde, op dat moment. Dat dat gevoel echt wel de doorslag heeft gegeven om er toen ook maar aan toe te geven, om er mee door te gaan. En dat hij die beleving daarom niet kon loslaten, er niet mee wilde stoppen.

En wat ik ook al schreef, in zijn hoofd dacht hij dat het zo was, dat het zo ook kon. Dat wat hij in zijn hart voelde, liet hij niet in zijn hoofd binnenkomen, dat hield hij van elkaar gescheiden. Maar dat werd steeds moeilijker om langs elkaar te laten bestaan. Tot het niet meer tegen te houden was en het keihard binnen kwam dat het allemaal maar een zeepbel was. En dan nóg toch blijven proberen om dat gevoel, wat in het begin de interpretatie had dat het allemaal zo geweldig was,  om dat terug te krijgen. Dat ze daar beiden zo hun best voor wilden blijven doen, terwijl de wand van de zeepbel al zodanig dun en zwak was geworden, dat het moment dat die ineens in het niets op zou gaan, snel naderbij kwam. Maar het weten dat het dan voorbij zou zijn, dat je dan geconfronteerd wordt met de problemen die er al waren en alleen maar meer zijn geworden door waar je mee bezig bent geweest, dat moment wil je niet onder ogen krijgen. Maar dat moment komt onherroepelijk toch.

En natuurlijk wil je, als vreemdganger, niet toegeven dat je iemand heel veel pijn hebt gedaan door je eigen belang zwaarder te laten wegen dan het belang van je relatie, dat je compleet voorbij bent gegaan aan  het belang van je vaste partner en wil de fouten die je hebt gemaakt, het liefste verdoezelen. Je wil niet dat die donkere kant van je  persoonlijkheid zo in het licht gezet wordt. Mijn man zei dat hij niet wil dat ik de persoon zoals hij zich naar haar voordeed, ooit voor een groter deel als hierdoor is gebeurd, zal gaan leren kennen.
Ik denk juist, dat dat hiermee toch al ontstaan is. Ik heb kanten van hem ontdekt, waarvan ik nooit had gedacht dat hij deze had. Dat is nou eenmaal zo en dat accepteer ik. Maar het is aan hem, aan alle vreemdgangers feitelijk, om een keuze te maken. Een keuze voor hoe ze in het leven willen staan, wat ze willen uitdragen, welke delen van hun persoonlijkheid, welke 'donkere' kanten ze eventueel meer tot uiting willen laten komen omdat het eigenlijk wel goed bevallen is, of toch juist liever niet meer. Hoe ze zich in het vervolg willen opstellen tegenover de persoon, waar ze hun leven en liefde mee willen delen. En op welke manier dat ten uitvoer gebracht kan worden, ook vanuit de overtuiging en gevoel daarover van de levenspartner. Wil je enkel je eigen gang gaan, er op los leven, pakken wat je pakken kan, iedere keer met een ander het bed delen, iedere keer jagen op zoek naar de euforie, naast het hebben van een vaste relatie, of ga je dan toch maar enkel voor vastigheid, zekerheid, gesetteld zijn, iets opbouwen en in stand houden, dat je partner jou zijn/haar vertrouwen geeft en wil je daar respect voor hebben in plaats van de schijn ervan op te houden? Maak een keuze en leef daar vervolgens naar. En mocht je je keuze willen herzien, wil je anders leven, práát er dan over met je partner. 
Aan alle keuzes die je maakt, zitten nu eenmaal bepaalde consequenties vast. Overweeg je keuzes daarom dan ook altijd goed, want je dient ten alle tijden ook bereid te zijn om de consequentie van je keuze te accepteren. En dat is waar men vaak niet bij stil (wil) staan, omdat het voor een vreemdganger vaak niet wenselijk is, dat er in de basis iets gaat veranderen, maar het eigenbelang toch belangrijker is om de doorslag te laten zijn. Dan maar stiekem, zonder de ander er van op de hoogte te stellen. "Wat niet weet, wat niet deert". Wel willen kiezen voor jezelf, maar de ander in eerste instantie niet de mogelijkheid/ruimte geven om dan ook zijn of haar keuze (die in feite de gevreesde consequentie van jouw keuze kan inhouden) in de ontstane veranderde situatie te kunnen maken. Maar wel willen dat alles in de huidige relatie hetzelfde blijft. Dat het vertrouwen wat in je gesteld wordt, niet zal afnemen. Ook al ben je de hele boel aan het belazeren. Omdat je vindt dat je daar op watvoor manier en om welke reden dan ook 'recht' op hebt. Maar doordat je er daarmee eenzijdig voor kiest om het vertrouwen van anderen te ondermijnen, verander je zelf ook al voorgoed iets aan wat en hoe de relatie tot op dat moment was. Dat is daarna nooit meer hetzelfde. Niet meer zuiver, niet meer oprecht. Ook al zou het nooit uitkomen, ook in de gedachtenwereld van een vreemdganger is er voorgoed iets verschoven op dat vlak. 
Terwijl een vreemdganger zelf andersom wellicht ook niet zou willen dat zijn/haar partner zo met hun relatie om gaat, het vertrouwen zo zou ondermijnen.
 
Pfffft, blijft lastige materie. Baal er op het moment weer even goed van. 

Over gelijkwaardigheid. Nee, dat zijn wij hier (nog) niet. 

Er is van mijn kant uit geen vertrouwen. Misschien wel voor nu, maar nog niet voor ‘later’. Op emotioneel gebied zit dat dus zeker scheef en ik weet niet of dat ooit helemaal rechtgetrokken kan worden. Er zit immers een litteken op mijn ziel die er voorheen niet zat.

Ook is het soms lastig praten over bepaalde onderwerpen. Kom ik thuis na een pittige emdr-sessie en vraagt hij hoe het gegaan is. Dan blijf ik een beetje stil en zeg ik alleen dat het pittig was, maar dat het wel goed gegaan is. Dat vindt hij vervelend, maar ik ben dan echt op. Dus toen ik hem vroeg of hij het er uitgebreid over wilde hebben hoe ik het afgelopen uur het beeld van hoe hij met Truus naar bed ging ‘weggewerkt’ heb, bleef hij ook stil. Nee dat wilde hij natuurlijk niet. Mooi, waren we het daar over eens. Hij zal alleen later niet nog eens vragen hoe het dan is. Daarin hebben we nog een stap te maken en kunnen we zeker nog groeien.

Wel kan ik zeggen dat hij er nu ècht is. Voor mij en voor de kinderen. Daarin zijn we veel meer gelijkwaardig nu. Hij zorgt voor mij en ik voor hem, samen zorgen we voor de kinderen. Dat is een grote verandering. We zitten goed op 1 lijn, vullen geen dingen meer voor elkaar in en doen geen aannames meer. 

Wat ik soms wel irritant vind is hoe hij dat kan benoemen. Ik heb dit voor je gedaan, ik heb dat voor je gedaan, etc, fijn hè?! Euh ja heel fijn, maar moet dat elke dag benoemd worden? Deed ik dat ook toen ik het nog allemaal alleen deed? Ik probeer het nu zelf wat meer te benoemen, dat ik zie hoe hij er nu echt is en hoe fijn dat is. Waardering uitspreken, dat blijft toch nog wel een puntje van aandacht 😅

LaBelladonna schreef op 02-12-2021 om 11:43:

Voor mij voelt het als het ware dat zij bijna in alles mijn 'plek' ingenomen had in zijn hoofd. Omdat zij de eerste was waar hij "goedemorgen schatje" tegen zei, en zij ook weer de laatste was die "welterusten lieverd" te horen kreeg op een dag. En hoe zijn dag was geweest werd ook steeds al, per telefoon, het eerst met haar gedeeld tijdens de autorit naar huis. Alle dingen werden eerst met elkaar gedeeld, die indruk had ik achteraf tenminste wel. Veel dingen die je normaal gesproken eerst met je vaste partner bespreekt, werden pas op een later moment met mij gedeeld, of zelfs helemaal niet, omdat hij dat al met haar gedeeld had.
Zo ontzettend herkenbaar en het is iets waar ik nog steeds wel verdrietig om kan worden. Mijn man kon glashard zeggen dat hij mij dat toch verteld had en ik niet had geluisterd. Hij had het míj́ alleen helemaal niet verteld, maar háár…

 Ik had op het laatst ook echt heel duidelijk het gevoel dat ik mijn man aan het kwijtraken was. Ik wist toen echter nog niet waaraan, waardoor of aan wie, kreeg alleen wel steeds meer vermoedens van dat er een ander in het spel zou kunnen zijn. 
Tranen over mijn wangen. Precies wat er hier ook gebeurde. Ik heb het in die tijd ook gevraagd aan hem, ‘Waar is mijn man gebleven? Ik wil mijn man terug!’ Die was er niet meer, was zijn antwoord toen.

En wat ik eerder ook al schreef, over dat zij zo in zijn hoofd zat, dat gold niet in voor zijn hart, maar zijn hoofd en hart stonden toen totaal niet goed met elkaar in verbinding, want zijn hoofd hield zijn hart vooral voor de gek met dat die 'zeepbel' waar hij met haar in zat, zó goed was, zó mooi, zó sterk en zó iets bijzonders, dat het wel echt moest zijn, dat dit echte liefde was, iets waar hij zó naar verlangde omdat hij dat niet meer in de relatie met mij dacht te kunnen vinden... 
Precies dit. Mijn man had ons opgegeven. Míj́ opgegeven. Zichzelf wijs gemaakt dat ìk hem niet meer wilde. Vast ook een ander had. Hij was ervan overtuigd dat hij mij en de kinderen doodongelukkig maakte, met haar kon hij opnieuw beginnen en het dit keer wèl goed doen. 

Dat wat hij in zijn hart voelde, liet hij niet in zijn hoofd binnenkomen, dat hield hij van elkaar gescheiden. Maar dat werd steeds moeilijker om langs elkaar te laten bestaan. Tot het niet meer tegen te houden was en het keihard binnen kwam dat het allemaal maar een zeepbel was. En dan nóg toch blijven proberen om dat gevoel, wat in het begin de interpretatie had dat het allemaal zo geweldig was, om dat terug te krijgen.
Ook dit heeft mijn man zo ervaren. Hij had al heel snel door dat het geen echt houden van was, maar bleef op zoek naar dat intense gevoel van het begin. Nadat ik aangaf helemaal niet van hem te willen scheiden, wist hij zich geen raad meer. Hij zat vast, kon het niet ongedaan maken en voor zijn gevoel dus niet verder met mij terwijl hij dat diep zijn hart wel wilde, maar had zich ook aan haar gebonden en bleef daar dus maar aan vasthouden. Tot dat niet meer ging en hij besefte dat hij mij echt kwijtraakte.

En natuurlijk wil je, als vreemdganger, niet toegeven dat je iemand heel veel pijn hebt gedaan door je eigen belang zwaarder te laten wegen dan het belang van je relatie, dat je compleet voorbij bent gegaan aan het belang van je vaste partner en wil de fouten die je hebt gemaakt, het liefste verdoezelen. Je wil niet dat die donkere kant van je persoonlijkheid zo in het licht gezet wordt.
Mijn man zei in die periode eens tegen me dat niemand hem echt kende, zelfs ik niet en dat als ik dat wel deed ik niets meer met hem te maken wilde hebben. Hij zei dat hij een slecht persoon was en helemaal niet zo leuk en aardig als iedereen dacht, dat dit allemaal nep was en hij er niets bij voelde. Hij was ernstig depressief en had een ontzettende hekel aan zichzelf door zijn affaire. Toch ging hij ermee door, heel apart.

Maar het is aan hem, aan alle vreemdgangers feitelijk, om een keuze te maken. Een keuze voor hoe ze in het leven willen staan, wat ze willen uitdragen, welke delen van hun persoonlijkheid, welke 'donkere' kanten ze eventueel meer tot uiting willen laten komen omdat het eigenlijk wel goed bevallen is, of toch juist liever niet meer. Hoe ze zich in het vervolg willen opstellen tegenover de persoon, waar ze hun leven en liefde mee willen delen. En op welke manier dat ten uitvoer gebracht kan worden, ook vanuit de overtuiging en gevoel daarover van de levenspartner. 
Die van mij is daar HEEL stellig in. Hij is als een blad aan een boom omgedraaid, weet precies waar hij nu voor leeft en wat ertoe doet. Zegt enorme rust te hebben gevonden. Geniet van de kleine dingen, ergert zich nergens meer aan. Weet wat zijn zwakke punten zijn, waar die vandaan komen en hoe daarmee om te gaan. Wil zich nooit meer in de hel van toen bevinden en wil voor de rest van zijn leven alleen nog maar voor mij zorgen en mij gelukkig maken. Hij legt de lat hoog voor zichzelf en ik ben zeker op dit moment nog erg sceptisch en van het ‘eerst zien, dan geloven’. 

Mooi geschreven LaBelladonna, ik herken veel van wat je schrijft en voel de frustratie en de pijn. Het is iets wat we nooit helemaal zullen en kunnen begrijpen denk ik. Accepteren en kijken naar het hier en nu. Hoe wrang ook. Het was een harde les, een hele pijnlijke les, maar ze hebben er iets uit geleerd. Wij ook…

Dikke knuffel voor jou!

Dankjewel Lentebloem, die knuffel had ik echt even nodig 

Mijn man zegt precies hetzelfde als jouw man. Heeft het op bijna exact dezelfde manier beleefd en ervaren. Alleen is depressie hier niet aan de orde geweest (in ieder geval niet gediagnosticeerd) en zijn er verder ook geen stappen gezet om een scheiding in gang te zetten.
Wel op het laatst vaak hardop gezegd, dat ik er steeds meer aan twijfelde, of wij ons 25-jarig jubileum nog wel zouden gaan halen, als we doorgingen met hoe we op dat moment met elkaar omgingen. Vroeg hem ook wel eens waar hij toch steeds zat met zijn gedachten, of er misschien iemand anders was, waar hij liever bij wilde zijn, of hij misschien iemand tegengekomen was waar hij zich gelukkiger bij voelde dan bij mij en de kinderen. En dat ik hem daar niet in tegen wilde houden, dat ik niet wilde dat hij ongelukkig bij mij was terwijl hij gelukkiger zou zijn bij een ander. Dat ik zoveel van hem hield, dat ik hem alleen maar geluk gunde en hem daarom, uit liefde voor hem, ook zou laten gaan. Maar dan gaf hij altijd als antwoord: "Nee, want ik heb en weet wat mijn verantwoordelijkheden hier zijn, dus dat is niet aan de orde." Terwijl hij zich daardoor ook eigenlijk geen raad met zichzelf meer wist, omdat ik hem hiermee ook liet weten dat ons huwelijk, wat mij betrof, niet over was. Hij voelde zich ook heel slecht over zichzelf, had ook een hekel aan zichzelf, om wat hij inmiddels veroorzaakt had terwijl ik nog van niets echt wist.

Maar net als voor jouw man, geldt zoals je in het laatste stuk van je reactie beschrijft, precies hetzelfde ook hier weer:
Die van mij is daar HEEL stellig in. Hij is als een blad aan een boom omgedraaid, weet precies waar hij nu voor leeft en wat ertoe doet. Zegt enorme rust te hebben gevonden. Geniet van de kleine dingen, ergert zich nergens meer aan. Weet wat zijn zwakke punten zijn, waar die vandaan komen en hoe daarmee om te gaan. Wil zich nooit meer in de hel van toen bevinden en wil voor de rest van zijn leven alleen nog maar voor mij zorgen en mij gelukkig maken. Hij legt de lat hoog voor zichzelf en ik ben zeker op dit moment nog erg sceptisch en van het ‘eerst zien, dan geloven’. 
Man heeft het ook vaak over die rust die hij nu gevonden heeft, over het zich dan ook nóóit meer in die hel van toen te willen bevinden. Geniet volop van alles wat wij nu weer samen hebben en doen en dat we met elkaar nog altijd en weer aan onze toekomst samen kunnen werken.

En ook het laatste wat je schrijft, ben het er helemaal mee eens!

Het is gewoon fijn, dat er iemand is die het zo goed snapt, ook begrijpt en voelt wat ik voel... Het helpt om dan toch weer iets beter naar het hier en nu te kunnen kijken en de bladzijdes met het hele gebeuren weer om te kunnen slaan.

Lessons learned

En weer doorrrr!

LaBelladonna schreef op 02-12-2021 om 14:36:

Dankjewel Lentebloem, die knuffel had ik echt even nodig  
Graag gedaan!!

Mijn man zegt precies hetzelfde als jouw man. Heeft het op bijna exact dezelfde manier beleefd en ervaren. Alleen is depressie hier niet aan de orde geweest (in ieder geval niet gediagnosticeerd) en zijn er verder ook geen stappen gezet om een scheiding in gang te zetten.
Hij kan het zich niet meer voorstellen, maar zag dit nog als enige optie nadat hij met haar vreemd was gegaan. Voor hem was meteen duidelijk dat hij niet verder kon met mij, hij dacht heel zwart wit. Hij was er ook echt van overtuigd dat ik hem niet meer wilde doordat ik hem juist de ruimte gaf omdat ik zag dat het niet goed met hem ging. Doordat hij dit zichzelf had wijs gemaakt, kon hij ook makkelijk met haar doorgaan en werd hij ‘verliefd’ dacht hij. Dat was echter op de roes door de bubbel die ze samen hadden gecreëerd, achteraf niet echt op haar. Hij vond het een mooie vrouw hoor en ze hadden zeker in het begin een klik, maar naarmate hij haar echt leerde kennen en hij zichzelf weer terugvond, kreeg hij juist een afkeer van haar. Hij zag steeds meer in hoe manipulatief ze was, maar zag geen weg meer terug.

Terwijl hij zich daardoor ook eigenlijk geen raad met zichzelf meer wist, omdat ik hem hiermee ook liet weten dat ons huwelijk, wat mij betrof, niet over was. Hij voelde zich ook heel slecht over zichzelf, had ook een hekel aan zichzelf, om wat hij inmiddels veroorzaakt had terwijl ik nog van niets echt wist. 
Nadat mijn man had aangegeven te willen scheiden en ik daar tegenin ging, had hij precies hetzelfde. Uiteindelijk beëindigde hij de affaire, ik wist nog steeds van niets en hij zei toen ook nog steeds dat hij wilde scheiden. Ik zag en voelde aan alles dat hij dit niet echt wilde, maar hij vond niet dat hij met mij door kon hoe graag hij dat ook wilde. Hij vond dat wat hij gegaan had, ik niet verdiende en hij mij dus zeker niet meer verdiende. Zijn psycholoog heeft hem daar uiteindelijk anders over laten denken en liet de keuze om het te vertellen bij hem. Hij kon het niet. Natuurlijk uit schaamte en angst om mij te verliezen, maar bovenal omdat hij mij die pijn niet aan wilde doen. Toen ik het 2,5 maand later ontdekte zei hij ook meteen dat hij wegging, want hij kon mij niet vertellen wat hij mij had aangedaan omdat het mij kapot zou maken en ik dat niet verdiende. Achteraf begrijp ik nu ook waarom hij in die tijd altijd al om half 5 klaarwakker was. Hij kon niet verteren wat hij gedaan had. 

Het is gewoon fijn, dat er iemand is die het zo goed snapt, ook begrijpt en voelt wat ik voel... Het helpt om dan toch weer iets beter naar het hier en nu te kunnen kijken en de bladzijdes met het hele gebeuren weer om te kunnen gaan.  
Heel herkenbaar en inderdaad erg fijn want wat vind ik het eigenlijk maar een eenzaam iets. Dat herkenbare heb ik eigenlijk altijd als ik jouw posts lees. Ik kan ook niet altijd zo ‘nuchter’ denken. Zeker na een pittige sessie bij de therapeut wat dan weer veel omhoog haalt, heb ik daar moeite mee. Het helpt mij echter wel om er zo tegenaan te kijken want ik wil dit uiteindelijk toch echt graag achter ons laten, al gaat dat nu dus nog met vallen en opstaan.