Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Puinhoop schreef op 01-12-2021 om 19:56:
[..]
Eh JanKees, een affaire van jaren noem ik geen flirt meer. En hé, natuurlijk heb jij je vertrouwen in haar nog niet terug! Hoe vers ìs dit immers?
Dit is een breuk, een trauma, een eind, hoe je het ook noemen wilt maar dat heeft tijd nodig. En ik denk dat je best mag rekenen op evenveel tijd als die affaire geduurd heeft.
Wat ik zelf het meest kwalijk vind, is dit: dat ze dat ook nog eens een verrassing voor jou noemt! Hoe wreed kun je zijn? En dat jij het gevoel hebt dat ze alleen haar verworvenheden probeert te behouden; ik ben toevallig veel bezig met narcisme. En dit gedrag lijkt daarop. Heb je daar al ooit iets over gelezen?
Hoi Puinhoop,
Ik lees veel over narcisme omdat ik ze in mijn werk vaak tegenkom en mijn vrouw haar moeder verwijt er eentje te zijn.
Als ik eerlijk ben en het gedrag van mijn vrouw door de jaren heen analyseer dan kan moet ik vaststellen dat ook zij een narcist is.
Ze was altijd erg egoistisch, dominant, eigenwijs, kan niet in groepen verkeren en ze presteerd het om telkens in de slachtofferrol te kruipen. Ook vraagt ze mij geen enkele maal hoe het met mij gaat sinds de affaire uitkwam...ze praat er niet over uit zichzelf.
Haar gedrag is de laatste tijd wel veel socialer en minder narcistisch geworden maar ik heb het gevoel dat dat gedrag niet oprecht is.
Pffff, het is erg lastig allemaal maar ik wil het nog een half jaar aanzien of haar gedrag oprecht is of niet. Scheiden kunnen we altijd nog en we hebben het nu erg gezellig hoe raar dit ook klinkt.
Eens met Puinhoop, de schade van het liegen om alle ontmoetingen te realiseren en blijven liegen (bijvoorbeeld ontkennen van wat ik ontdekte) vond ik terugkijkend lastig. Ook het gevoel dat mijn man een Truus boven mij verkoos. Doorgaan na afspraken over monogamie. Het veranderde mijn beeld van hem. Niet alleen ontdek je zwarte kanten. Maar het heeft effect gehad op mij. Ik ben veranderd. En ik vind mijzelf soms niet meer zo leuk. Dan heb ik het over bijvoorbeeld een mate van wantrouwen, lager zelfbeeld, niet meer onbevangen zijn. Jaloers. Vlagen van boosheid naar hem of Truus of juist verdrietig zijn.
Ik ben wel blij dat het uitgekomen is. Maar wens af en toe dat het nooit gebeurd was. Wat natuurlijk niet kan. Maar oh oh wat heeft het veel gevolgen gehad. Voor mij. Voor gezin. En voor hem.
Dat is niet gek JanKees, maar of het zo blijft is een tweede. Het er niet over praten en doen alsof het er niet is, dat doen de meeste vreemdgangers. Het is te confronterend. Voor jou gaat dat op de lange termijn waarschijnlijk alleen niet werken. Ik neem aan dat je met een hoop vragen zit, die zullen toch beantwoord moeten worden. Wellicht kan jij het makkelijker van je af zetten, dat weet ik niet. Ik kon dat niet. Het is naar mijn idee belangrijk om erover te praten wat haar ertoe gedreven heeft en hoe jullie het in de toekomst kunnen voorkomen. Hoe jullie de relatie voort willen zetten. Een narcist is goed in doen alsof, maar valt uiteindelijk wel weer door de mand. Ik hoop oprecht dat dit jou bespaard blijft.
Puinhoop, lief bericht en zo verdrietig om te lezen dat dit bij jou niet zo gaat. Wel moet ik zeggen dat ik echt nog heel argwanend ben en hem wel wil geloven, maar dat nog niet helemaal zo voel. Ik vraag me weleens af wanneer mijn man terug zal vallen. Als ik heel, heel eerlijk ben dan vraag ik me af of zijn psycholoog er niet naast zit. Hij mag met zijn therapie stoppen, maar wanneer ik voor een beetje wrijving in onze relatie zorg kan hij dat slecht hebben. Het gaat goed zolang ik geen lastige onderwerpen aansnijd. Hij geeft zelf aan dat dit komt doordat hij er heel veel moeite mee heeft wat er gebeurd is, wat hij gedaan heeft. Het frustreert hem en ik wijs hem er dan weer op. Ook hij voelt zich dan niet gelijkwaardig, wat ik begrijp. Doen alsof het er niet is, werkt alleen niet op de lange termijn denk ik. Het is iets waar hij zelf niet goed mee kan omgaan. Hij zou het daar met zijn psycholoog over hebben, maar ik geloof dat hij het wel prima vindt zo omdat ik nu ‘de goede vrede’ bewaar en het thuis rustig is. Zijn psycholoog prikt daar verder niet doorheen. Het gaat hier dus goed, maar kan nog wel beter en daar heb ik zelf ook echt wel een aandeel in. Als jullie tips hebben hoe dit aan te pakken dan zijn ze welkom haha!
Anna, ook heel herkenbaar wat jij schrijft. Wat zou ik graag de tijd twee jaar terugspoelen en had ik hem toen veel duidelijker aan moeten spreken op zijn gedrag. Toch zegt mijn man dat hij in die tijd niet wilde luisteren, ik het vaak al probeerde en hij dan alleen maar boos werd en zich aangevallen voelde. Dat ìk er niks aan kan doen, dat hij degene is die er volledig verkeerd mee omgegaan is. Hij moest de bodem raken, blijkbaar. Dat doet pijn omdat het mij ook zo beïnvloed heeft als hoe jij schrijft. Wantrouwend, soms ook cynisch en niet alleen naar hem, maar ook naar anderen. Het onbevangen zijn is er af. Blind vertrouwen op hem of anderen. Het is eeuwig zonde en hij vindt het verschrikkelijk. Ik ook, maar hoe kan het ook anders als degene van wie je het meeste houdt en van wie je het niet verwacht, dit doet. Ik had dit niet achter hem gezocht, niemand. In onze scheidingsperiode waar overigens ook niemand iets van begreep, was de 1e vraag altijd of hij een ander had. Als ik dan vertelde dat hij zei van niet, zeiden ze allemaal dat ze het zich ook niet konden voorstellen, dat hij niet zo was. Bijna hilarisch achteraf en heel triest. Want juist nu hij zegt dat hij zoiets nooit meer zal doen, nooit meer mij zoveel pijn zou kunnen doen, denk ik klets maar een eind weg want ik weet wel beter. Dat zal vast minder worden hoor, maar ik zal nooit meer mijn handen voor hem in het vuur steken en zeggen ‘dat doet hij niet’. Zou ik bij een andere man overigens ook niet doen, dat is de pijnlijke les die ik hieruit geleerd heb.
Lentebloem, narcisten zijn er steengoed in om hun therapeut te misleiden. Ook mijn man leek in relatietherapie de redelijkheid zelve. Dat zij niet zag dat hij wel heel veel alleen aan het woord was, vind ik wel kwalijk.
Het is hier precies zo: zolang je geen moeilijke onderwerpen te berde brengt en hem geen te kritische vragen stelt is er niets aan de hand. Maar als ik een sterk afwijkende mening heb:foute boel.
Flaiwekuldie alle vreemdgangers verkopen als je ergens naar vraagt: "Dat weet ik allemaal niet meer. " Geloof ik niets van. Hij wist enorm veel details van haar naakte lichaam, hun sexuele interactie, heeft ie schaamteloos allemaal verteld. Hoe pijnlijk en onwelkom dat is voor de bedrogen partner, boeit niet.
Maar antwoord op vragen? Dat weet ie dan niet meer.
Yeah right, hij wist niet meer hoeveel van mijn verdiende geld hij had opgegeven bij de belasting. Nou, ik wel. Geen cent. Ik heb het nagetrokken.
Ik neem niets meer van hem aan voor waarheid. En twijfel nooit meer aan mijn intuïtie.
@lentebloem ik snap je punt, maar jouw verhaal komt heel erg overeen met het mijne, ik lees bijvoorbeeld dat je man wrijving niet goed kan hebben, dat is hier ook zo, mijn man gaat dat alleen muurtjes bouwen en dat zorgt voor onze ruzies, het is dus niet zozeer narcisme maar meer dichtslaan.
Gelukkig is hij een week of 3 geleden wakker geworden en gaat het sinds die tijd echt heel goed tussen ons! w
Sorry er liep een kat over mijn toetsenbord dus hij plaatste het bericht al! We zijn afgelopen week naar relatietherapie geweest en ook die vrouw gaf aan ons te kunnen helpen met communiceren, geen lang traject maar gewoon leren praten met elkaar en heel eerlijk denk ik dat dat heel veel irritaties tussen ons kan voorkomen.
Verder vind ik het prima om aan ons huwelijk te werken zolang ik maar zie en voel dat het met liefde gaat en dat hij echt bij mij wil zijn, niet alleen voor de kinderen.
Soms vraagt het ook tijd omdat een wond soms nog te vers is om erover te communiceren. Ik communiceer nu anders dan een jaar geleden, of een jaar daarvoor. Het communiceren is ook van een andere toon, meer gericht op toekomst want verleden is toch niet terug te draaien.
Maar deze week vertelde ik nog hoe die tijd bij mij nog steeds kan opborrelen en bij mij vragen kan oproepen wat ik nu verkeerd heb gedaan dan niemand er bij stil stond dat het verkeerd was. Man zei dat ik niets verkeerd had gedaan.
Ik haalde geloof ook aan; hoe ik ondanks dat wat een ander ook zei, ik wist dat God mijn getuige was en dus ook waarnam hoe anderen zich tegen mij opstelde. Eigenlijk was dit ook een mededeling aan mijn man; God ziet hem ook, en als hij mij kwetst wordt dat ook gezien.
Sommige boodschappen hebben tijd nodig om te bezinken. Niet erg als het maar productief is.
Net als Anna reeds aanhaalde, zag ik ook dat ik veranderde. Ik gaf dit bij mijn man aan dat we in die tijd best lelijk tegen elkaar waren, dat ik mijzelf niet herkende maar dat ik merkte dat dit wel nodig was. Ik gaf aan dat ik dat deed om ons relatie te bewaken. Hij snapt het nu beter. Ik heb wel gezegd dat ik dit bewaken door stoorzenders op afstand te houden, niet nog een keer kan; dat we samen onze relatie moeten bewaken.
Het was een verhelderd gesprek, eentje die ik paar jaar geleden nog niet had kunnen houden.
Eens hoor puinhoop, echt een hoop flauwekul.
Deze vond ik wel heel boeiend:
"ik neem niets meer van hem aan voor waarheid". En twijfel nooit meer aan mijn intuïtie.
Eigenlijk doe ik dat niet alleen bij mijn partner na het uitkomen. Merk dat ik in mijn hele dagelijkse leven tegenwoordig toepas. Dat goed gelovige is wel voorbij. En dan toch he, soms is dat best jammer dat je zo door " schade en schande rijk word".
Vandaag vertelde een kennis dat hij bedrogen was en na de Sint er mee ging stoppen. Poeh het bracht me toch wel even van mijn stuk.... hoeveel en hoevaak het voorkomt... bizar toch.. in mijn oude leventje en wereld was ik daar echt nooit mee bezig en was het ver van mijn bed.
Fijne sinterklaas iedereen xxx
Miss, 1 op de 3 mensen gaat vreemd zeggen ze. Maar niet alles komt natuurlijk uit.
Wat had ik graag gehad dat hij zijn geheim mee had genomen in zijn graf, ipv dat ik er na 8 jaar achter kwam.
Ook hier waren er van de week weer tranen. Ik kan gewoon niet genieten van het feit dat we het best goed hebben. Soms wil ik gewoon echt alleen maar even boos zijn?!
Mamame, hoe lang geleden is het nu dat het is uitgekomen? En hoelang dat je 'alles' wist qua duur? Wat stel je als doel of voorwaarden aan die boze momenten?
Miss: ik was echt naïef over vreemdgaan. Te romantisch vrees ik ook. Ik geloofde dat iemand niet vreemd zou gaan als diegene van zijn partner houdt. In 'mijn man doet dat niet want we houden van elkaar en zijn zo gelukkig samen'. Ontdekken dat mijn man al járen sex had met een buurvrouw/vriendin was daarom misschien wel zo'n enorme schok. Ik geloofde in het sprookje. En het werd een nachtmerrie.
mamame dan ben je wel echt in een patroon beland. Daar kun je wat aan doen hoor. Ik zou hulp zoeken:
Behandeling stress klachten of lichamelijke klachten - Anderleven.nl
Anna Cara schreef op 06-12-2021 om 06:14:
Miss: ik was echt naïef over vreemdgaan. Te romantisch vrees ik ook. Ik geloofde dat iemand niet vreemd zou gaan als diegene van zijn partner houdt. In 'mijn man doet dat niet want we houden van elkaar en zijn zo gelukkig samen'. Ontdekken dat mijn man al járen sex had met een buurvrouw/vriendin was daarom misschien wel zo'n enorme schok. Ik geloofde in het sprookje. En het werd een nachtmerrie.
Hier nog zo eentje die dat zo dacht. Was er ook echt nooit mee bezig en het was voor mij ook echt iets van dat is ver, ver van mijn bed. Dacht ook, als twee mensen echt van elkaar houden, dan gebeurt zoiets niet... hoe naïef... 
JanKees schreef op 03-12-2021 om 00:52:
[..]
Hoi Puinhoop,
Ik lees veel over narcisme omdat ik ze in mijn werk vaak tegenkom en mijn vrouw haar moeder verwijt er eentje te zijn.
Als ik eerlijk ben en het gedrag van mijn vrouw door de jaren heen analyseer dan kan moet ik vaststellen dat ook zij een narcist is.
Ze was altijd erg egoistisch, dominant, eigenwijs, kan niet in groepen verkeren en ze presteerd het om telkens in de slachtofferrol te kruipen. Ook vraagt ze mij geen enkele maal hoe het met mij gaat sinds de affaire uitkwam...ze praat er niet over uit zichzelf.
Haar gedrag is de laatste tijd wel veel socialer en minder narcistisch geworden maar ik heb het gevoel dat dat gedrag niet oprecht is.
Pffff, het is erg lastig allemaal maar ik wil het nog een half jaar aanzien of haar gedrag oprecht is of niet. Scheiden kunnen we altijd nog en we hebben het nu erg gezellig hoe raar dit ook klinkt.
Wat je zegt, JanKees. Ben ook heel benieuwd of haar gedrag oprecht is. Narcisten zijn héél goed in zogenaamd schuldbewust spelen. Daarmee zet ze jou op het verkeerde been, tot je dadelijk heel vergevingsgezind bent en het allemaal toch eigenlijk niet zo erg is, wat er gebeurde. Maakt ze dat het nu weer allemaal heel gezellig is samen en negeert ze het hele voorval vooral maar, om de gemoederen weer tot bedaren te brengen. Alsof ze ineens alle begrip voor jou heeft, zichzelf en wat zij wil nu even helemaal aan de kant zet voor jou, jou bijna op een voetstuk zet...tot ze daar weer genoeg van heeft en vindt dat ze zelf weer op dat voetstuk moet staan en dat jij weer naar haar op dient te kijken...pfffft, práát me er niet van, van narcisten.
Mijn dochter heeft een tijd een relatie gehad met een 'verborgen' narcist. Vreselijk hoe zij daardoor veranderde. Van het zonnetje in huis naar een verlept muurbloempje. Godzijdank heeft ze op tijd in kunnen zien dat die relatie echt niet gezond was en heeft ze deze zelf beëindigd. Heel moedig van haar, helaas wel enige nasleep van gehad. Bijv. via de app werden wij als haar ouders zijnde, flink verguisd, oa omdat ze (volgens hem) zo stom was om naar ons te luisteren en niet naar hem. Het heeft echt wel wat moeite gekost om dat 'juk' helemaal af te kunnen leggen en sterk te blijven staan tegenover zijn tirade versus mooipraterij.
Maar inmiddels heeft ze een nieuwe relatie met een hele fijne jongeman!
Dus JanKees, heel veel sterkte gewenst. Ik hoop natuurlijk dat het goed blijft gaan, maar er zal toch ook nog heel veel gepraat moeten worden, zoals anderen ook al schreven. Net doen of het er niet is, werkt niet voor de langere termijn.
Mamame, jeetje joh, het is toch niet meer dan normaal dat je die momenten nog steeds hebt? Bij geen van ons, meeschrijvers hier, was het binnen een jaartje weer rozengeur en maneschijn, hoor! Bij mij is het nu 5 jaar geleden en ik heb nog momenten dat ik er verdrietig over ben. Zelfs 1 keertje buiten de pot piesen is een smet op je huwelijk. Daar kom je nooit meer helemaal af, dat blijft altijd een litteken.
Wat Anna ook al zegt: wat verwacht je van jezelf eigenlijk? Mag je dat niet meer voelen?
Besef wel dat vreemdgangers zelf er het grootste belang bij hebben dat alles zo snel mogelijk weer bij het oude komt, he? Die worden niet graag herinnerd aan hun zonde Dus die mentaliteit kan ook jou beïnvloeden. Maar ik denk dat het realistischer is dat je dit beschouwt als een diepe wond die langzaam heelt en zelfs dan altijd een zichtbaar en voelbaar litteken zal achterlaten.
Miss, ik ben niet wantrouwend naar andere mensen geworden. Niet om mezelf op de borst te kloppen, maar ik behandel iedereen persoonlijk, naar hun eigen daden. Dat mijn man me belazerd heeft, betekent niet dat de rest van de wereld ook niet te vertrouwen is. Ik ga graag uit van het goede in de mens, maar ik ben zeker altijd op mijn hoede bij sommige personen. Meer omdat ik ze dan al een beetje ken of dingen van ze zie waar ik uit concludeer dat ze nogal op zichzelf gericht zijn.
JanKees, het is inderdaad vervelend dat ze er zelf nooit over begint. Maar als ze inderdaad narcistisch is, hoef je dat ook niet van haar te verwachten. Zoals BellaDonna al zei: er ligt een diep gebrek aan empathie aan ten grondslag. Mijn man heeft dit waarschijnlijk ook en ik probeer ermee te leven. Dat betekent in ieder geval verwachtingen bijstellen, zoals bijvoorbeeld mededogen, intimiteit en interesse afstrepen van je lisjtje verwachtingen. Die zijn normaal in een normale relatie met normale personen, niet met narcisten. Of je daar mee leven kan, is aan jou.
Maar echt schuldgevoel, diepgevoeld berouw over wat ze jou heeft aangedaan, dat zal ik niet komen.
Mijn man kon niet zo goed toneel spelen. Hij heeft wel een keer gezegd dat hij spijt had, maar dat was zo'n luchtbel, die prikte je zo door. Hij had alleen spijt om wat hij straks allemaal kwijt zou kunnen raken: zijn gezin, zijn huis, zijn bestaanszekerheid. Die spijt betrof dus niet in de eerste plaats, maar alleen zichzelf.
Hebben jullie eigenlijk kinderen?
Pippeltje schreef op 06-12-2021 om 10:57:
mamame dan ben je wel echt in een patroon beland. Daar kun je wat aan doen hoor. Ik zou hulp zoeken:
Behandeling stress klachten of lichamelijke klachten - Anderleven.nl
Nou ik zie nog geen patroon hoor, ben gewoon even boos. Soms is er even een trigger zoals nu.
