Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
@Lentebloem, mijn kinderen waren reeds op middelbare school. Zelfs als ik ze bij haar uit de buurt had willen houden, was ik daar niet in geslaagd.
Ik heb altijd gedacht; ze gaan het zelf wel zien. De ene is idd haar ware gezicht tegen gekomen en nadien op afstand gebleven. De ander koos wel voor behoud contact.
Met verjaardagen of kerst gingen we als gezin, maar andere activiteiten met haar heb ik stop gezet; ze zocht maar een andere pineut.
Je kinderen zijn nog jong; kunnen jullie elkaar op neutraal terrein blijven ontmoeten? Het blijft beladen, maar als kinderen hun oma willen blijven zien, kan je ook op ‘creatieve’ wijze daar een invulling aan geven. Betrekt de sfeer; pak je je jas.
Lieve Anna,
Er zijn veel dingen die ik voor je moet aanvullen, dus dit wordt een lang bericht, vrees ik. Jazeker, ik weet dat het onmacht is. Hij heeft geen inzicht in zijn eigen gevoelens, kan niet onder woorden brengen wat het precies is wat hem hindert, of wat dan ook. En daarom gaat hij tekeer. Ik besef dat dat zijn tekortkoming is, niet de mijne, daar neem ik geen enkele verantwoordelijk voor op me.Wat grenzen betreft: ik ga niet terug schreeuwen. Juist omdat ik mijn waardigheid heb, verlaag ik me niet tot zijn niveau. Ik ben weggegaan die middag en heb 's avonds op mijn kamer gezeten. Dan krijgt hij de boodschap ook wel mee dat dit te ver gaat. Duidelijk vertellen klinkt heel mooi, maar dan ga je uit van iemand die redelijk is en luisteren kan, en dat is nu net het probleem. Als ik gewoon zou vertellen dat ik zo niet behandeld wil worden, grijpt hij de kans aan al zijn tegenargumenten eruit te gooien, waarom hij zo tekeer gaat, dat gaat hij rechtvaardigen. Daar schiet ik in de praktijk dus niets mee op.Wel heb ik de overtuiging dat als ik het doe, ik zelf in elk geval de verantwoordelijkheid neem om hem die grenzen duidelijk te maken. Wat hij er mee doet, is dan weer aan hem.
Dan waarom we niet ad hoc een scheiding aanvragen:Je weet vast dat ik overtuigd ben van het huwelijk als een heilig verbond, bedoeld om het hele leven mee te gaan. Ik weet ook zeker dat dat mogelijk is. 'Wat God heeft samengebracht, mag geen mens scheiden.' Alleen overspel is een grond ervoor, daarom heb ik wel eens spijt dat ik die kans gemist heb. Maar dit is de reden dat ik nooit zelf een scheiding geinitieerd heb. Wat wel veranderd is, is dat ik voorheen altijd probeerde hem te overtuigen van hoe we het samen zouden kunnen redden. Dat heb ik losgelaten, opgegeven. Dat doe ik niet meer. Ook dat is trouwens een Bijbels advies: ' Als de ongelovige (man) ervoor kiest weg te gaan, probeer hem dan niet tegen te houden, want God heeft u tot vrede geroepen.' Dat is de vrede waar jij het over had, de rust 
Maar wat zwaar meeweegt, zijn de kinderen. Daar stap je niet even overheen. Scheiden is een beslissing van de ouders, die er het zwaarst onder lijden, onder dat huwelijk, maar het hele gezin draagt de gevolgen ervan. Onze oudste is bijna klaar met zijn opleiding, wil dan nog kijken wat hij erna kan doen aan extra opleiding en dat gaat het beste als hij nog even thuis blijft wonen, anders komt dat er nooit meer van. De jongste moet nog twee jaar en heeft die drie jaar dat we hier de nasleep van zijn overspel hadden, er zo zwaar onder geleden dat ze een gat in haar geheugen heeft van die tijd. Dus ik ga ze niet nog eens door zo'n periode heen jagen.
Want het valt niet te verwachten dat we er coulant mee om zullen gaan, samen. Aangezien nu alles wat mis gaat vaak al mijn schuld draagt, in zijn ogen dan, kun je wel uitrekenen wat een vechtscheiding ons te wachten staat. Hij zal waarschijnlijk niet eens in het huis kunnen blijven wonen, want uitkopen/extra hypotheek nemen etc. En dat gaat hij me hoogst kwalijk nemen. Zijn ideaal, zijn droom, zonder eigen huis hoor je er niet echt bij, in familie en vriendenkring. Dus daar zal hij wrokkig om zijn en blijven en alles uit de kast gaan halen om me dwars te zitten, desnoods over de ruggen van de kinderen heen.
Daar ga ik ze echt niet aan slachtofferen. Dan maar een aantal jaren uitzitten, het is niet anders. En natuurlijk hoop ik ondertussen op verbetering. Het zou nog best kunnen ook, want de druk wordt wel minder als de verantwoordelijkheid voor de kinderen voor een groot deel wegvalt. Het geeft meer vrijheid, ook financieel, als ze niet meet thuiswonen. Daar zou onze relatie nog best eens van kunnen ontspannen, als die angel eruit is.
Zodoende, Anna, waarom niet nu al scheiden? Nou, daarom niet.
Och meiden wat een ellende bij sommigen.
Puinhoop, een vechtscheiding is nooit leuk! Maar het geeft wel aan dat je man echt zijn eigen aandeel niet ziet en voelt in het mislukken van de relatie. Wat zegt de therapeut daarover? Als er wel een scheiding komt dan ben je vast ook emotioneel sterk genoeg om het aan te kunnen. Heb ook jezelf lief he! Fijn dat je weer wat van je laat horen.
Puinhoop, wat een verdrietige situatie. Ik begrijp je keuze dat je zelf de scheiding niet in gang wil zetten. Maar ik zou wel alvast gaan kijken hoe jij je leven dan zou willen leven/inrichten. Zorg dat je wat dat betreft stevig in je schoenen staat voor 't moment dát. En geef vorm aan jouw leven met je kinderen, een vorm waar je man niet in betrokken is. Ik heb heel lang geloofd en gehoopt dat mijn ex nog een keer wél voor mij zou gaan. En in tussentijd dus niet (of onvoldoende) aan mijn eigen leven gebouwd. Dat speelt me nog parten, dus waak daarvoor, wat er ook gebeurt.
Ik snap Puinhoop; liever één huwelijkscrisis waar we langzaam maar gestaagd uit omhoog klimmen dan twee huwelijkscrisissen achter elkaar, zodat kinderen alsnog dealen met die emoties van scheidende ouders en alles wat erbij komt.
Maar, wij zijn wel allemaal gelijk ( zoals ieder kind van God in zijn ogen gelijk is). We ademen dezelfde zuurstof waarbij de ene niet meer recht heeft op zuurstof dan een ander. En we zijn, ieder voor zich, verantwoordelijk voor ons eigen doen en laten. Dus mocht mijn man vergeten dat hij getrouwd is en genot bij een ander zoekt, wee, dat God daarvan getuige is.
Op dergelijke momenten is het geloof een soort beschermengel die over je schouder meekijkt. Dan ben ik bewust van het feit dat ik het leven niet naar mijn hand kan zetten. Ik kan alleen in reine leven met mijzelf. En als voorbeeld voor ons gezin.
Ik herken wat Elledoris schrijft. Als vrijwilligster in zorgcentrum, kom ik genoeg eenzame mensen tegen die op hun kamer blijven terwijl er ook mensen open staan om anderen te ontmoeten. Die laatsten hebben vaak een ‘rijker’ leven; sociale aspecten zijn goud waard.
Nu zijn wij geen groepje bejaarden, maar die eenzaamheid treft ons ook vaker dan ons lief is. Eenzaamheid is een breed woord voor iemand missen.
Puinhoop, heb je al therapie?
Ben je je ervan bewust dat rherapie vaak niet geschikt is als een van de partners is zoals je je man beschrijft?
Mijn tip is in ieder geval om je in therapie NIET te gaan verdedigen als je man daar over je klaagt. Maar rustig zelf andere onderwerpen aan snijdt, die kunnen gaan over dat je het niet weet hoe je met bepaald (moet concreet beschreven worden) gedrag van je man moet omgaan.
Zo! Wat veel diepgaande reacties de afgelopen week.
@ Miss: sterkte met het verlies. Als ik het zo lees, was zij jouw (enige) vertrouwenspersoon. Daarmee raak je een stukje zekerheid kwijt, de zekerheid dat je even kunt spuien tegen een soulmate, wanneer het hoog zit. En sowieso, iemand moeten verliezen waar je mee kunt lezen en schrijven, is vreselijk.
@ Lentebloem: dan heb ik je post verkeerd begrepen, dat hij nog contact zocht na de hele bak ellende. Gelukkig maar! Als een man dan toch al helemaal over de schreef gaat, laat hij zich op dat moment niet weerhouden door een gevoel van goed of slecht. En misschien speelt er op een gegeven moment ook een gevoel van gewenning mee, gaan ze zich comfortabeler voelen met de situatie.
Pas als de beerput open is getrokken en er (meestal) een gevoel van schaamte (ipv schuld naar mijn idee) bij komt kijken, zien ze waar ze mee bezig zijn geweest en kunnen ze hun leven beteren. Zo probeer ik er maar naar te kijken.
Ten tijde van mijn man's affaires, was onze relatie niet je van het. Ik liep daar zelf ook tegenaan en fantaseerde over alleen wonen, samen met mijn 2 kindjes. We leefden langs elkaar heen, en ik ging meer en meer mijn eigen weg, ook al wist ik dat dat niet bij zou dragen aan verbetering.
Vanaf de crisis merk ik dat hij heel anders aanwezig is. Oprecht, attent en met veel meer gevoel. Ook is hij veel toeschietelijker naar de kids en voeren we veel meer gesprekken, en die gaan dan ook ergens over.
Ik weet dat hij het moeilijk vindt, want het zit, net zoals bij de meeste mannen, niet in zijn aard. Maar hij doet het wel, en dat waardeer ik en dat geeft me hoop. Dat de geschiedenis zich alleen al daarom niet meer zal gaan herhalen. En wanneer het weer wordt zoals het was, weet ik dat ik alert en achterdochtig moet zijn. Want daar gaat het dan mis.
Ik blijf het een ongelooflijke gore klote streek vinden en ik kan nog steeds niet begrijpen dat iemand die je zo bij staat in het leven, je zo kan verraden en misleiden. Het heeft me levenslang beschadigd, vrees ik. Maar als ze een kans krijgen om zich te bewijzen en ze doen het goed, en je voelt dat ook echt, dan heb je eigenlijk al veel gewonnen.
@ Puinhoop: bij jou krijg ik helemaal niet het idee dat je man zijn best doet, integendeel. Hij lijkt je juist te verwijten dat hij zichzelf door jou tekort moet doen. Juist het worden gedragen op handen, zorgt ervoor dat de pijn van het bedrogen zijn, draaglijker wordt en uiteindelijk verdwijnt (hopelijk). Wat moet jij wel niet doormaken... Hij zou je dankbaar moeten zijn dat je hem nog in je omgeving duldt, na alles, ipv je als een voetveeg behandelen.
Dan zou ik liever kiezen voor een leuker leven, samen met mijn kinderen. De meest waardevolle tijd van je leven eigenlijk, daar kun je op deze manier toch niet van genieten?
Haaika schreef op 15-10-2021 om 17:42:
Ten tijde van mijn man's affaires, was onze relatie niet je van het. Ik liep daar zelf ook tegenaan en fantaseerde over alleen wonen, samen met mijn 2 kindjes. We leefden langs elkaar heen, en ik ging meer en meer mijn eigen weg, ook al wist ik dat dat niet bij zou dragen aan verbetering.
Vanaf de crisis merk ik dat hij heel anders aanwezig is. Oprecht, attent en met veel meer gevoel. Ook is hij veel toeschietelijker naar de kids en voeren we veel meer gesprekken, en die gaan dan ook ergens over.
Ik weet dat hij het moeilijk vindt, want het zit, net zoals bij de meeste mannen, niet in zijn aard. Maar hij doet het wel, en dat waardeer ik en dat geeft me hoop. Dat de geschiedenis zich alleen al daarom niet meer zal gaan herhalen. En wanneer het weer wordt zoals het was, weet ik dat ik alert en achterdochtig moet zijn. Want daar gaat het dan mis.
Ik blijf het een ongelooflijke gore klote streek vinden en ik kan nog steeds niet begrijpen dat iemand die je zo bij staat in het leven, je zo kan verraden en misleiden. Het heeft me levenslang beschadigd, vrees ik. Maar als ze een kans krijgen om zich te bewijzen en ze doen het goed, en je voelt dat ook echt, dan heb je eigenlijk al veel gewonnen.
Onze verhalen lijken op elkaar. Ook ik was zowel bij Truus 1 als bij Truus 2 al half weg uit het huwelijk. 8 Jaar geleden nam ik enkel afstand, vorig jaar was ik al aan het kijken naar huurhuizen etc. Alleen ben ik hem lichamelijk wel trouw gebleven. Al was er echt o,o intimiteit meer.
Ik ken inmiddels ook de signalen, daarom weet ik eigenlijk wel zeker dat er nog een Truus 3 is geweest, iemand waar hij geen sex mee heeft gehad maar wel veel te intiem contact mee heeft gehad. Hij zegt van niet, ik weet bijna zeker van wel. Zeer frustrerend! Dat hij het me niet meer aan zal doen, kan ik nooit zeker weten, maar ik denk dat ik het echt wel zou merken. Heb er een radar voor gekregen. Ook als ik kijk naar andere relaties haha. Kan ze zo aanwijzen waar het vast een keer goed mis gaat: de vrijgevochten partner tegenover de huismus die het allemaal wel draaiende houdt. Waarbij de parner zegt: we laten elkaar heeeeel vrij.
Mamame, of die zeggen: Dat zou hij nóóit doen.
Uhm.
Ik zou het ook niet geloofd hebben als iemand toendertijd had verteld dat mijn man een vrouw (voor zover ik weet Truus 2) had versierd. Echt, in die tijd zou ik ook hebben gezworen dat hij dat nooit zou doen. We zó een gouden stel waren. Fantastische sex ook.
Als ik nu de reacties lees van vrouwen die zeggen: zou mijne niet doen, ik gooi hem meteen de deur uit, bij mij gebeurt dit niet want we hebben goede sex etc. dan denk ik ach meid wat naïef. Maar ik hoop het zo voor ze. Ik gun het namelijk niemand wat ik heb meegemaakt. Niemand. Mijn relatie wordt nooit meer hoe het was. En uiteraard zal ik nooit meer zeggen dat mijn man dit of dat nooit zou doen ...
Oh ja hoor Anna, ik was er daar zo één van. Mijn man zou dat nooit doen. Ik zeg nu nóóit nooit meer.
Je weet gewoon niet wat er allemaal op je pad komt. En dat is soms maar goed ook.
Durf je over jezelf wel te zeggen: dit of dat zou ik nooit doen?
Volgens mij kan niemand dat zeggen.
Herken je bij jezelf nu reacties of gedrag die je nooit van jezelf verwacht had? Of handel en voel je je in deze extreme crisissituatie precies zoals je van jezelf vooraf verwacht zou hebben?
Sidni schreef op 16-10-2021 om 17:01:
Durf je over jezelf wel te zeggen: dit of dat zou ik nooit doen?
Ja dat durf ik wel te stellen.
Sidni schreef op 16-10-2021 om 17:01:
Durf je over jezelf wel te zeggen: dit of dat zou ik nooit doen?
Volgens mij kan niemand dat zeggen.
Herken je bij jezelf nu reacties of gedrag die je nooit van jezelf verwacht had? Of handel en voel je je in deze extreme crisissituatie precies zoals je van jezelf vooraf verwacht zou hebben?
Nou, ik zou bepaalde dingen echt nooit doen nee. Mijn normen en waarden zijn daarin heel sterk. Ik heb ze ook als een soort verplichting op mijn huwelijk gelegd, uitgesproken naar mijn man. Gevoelens krijgen voor een ander bijvoorbeeld kan echt gebeuren, maar ik zou het altijd uitspreken naar mijn partner voor er iets mee te doen. Ik verwachtte dit ook van hem. Helaas heeft mijn man andere normen en waarden blijkt. Hieruit heb ik geleerd dat ik, waar ik in geloof, dus niet op de ander kan leggen. Maar ik zal mezelf daar altijd trouw in zijn.
Ik heb trouwens nooit gezegd dat als er gevoelens zouden komen voor een ander, mijn huwelijk over zou zijn. Ik vind dat iets wat je zegt als je verkering hebt op je 18de, maar niet als je al jaren bij elkaar bent en een gezin bent gestart samen. Had alleen de hoop dat mijn partner er over zou praten als het ons zou overkomen.
