Verder na ontrouw deel 7

oef Lantebloem,
Je eerste alinea, een reactie op post Belladonna, kwam relativerend en ‘accepterend’ over; hij gaf aan zichzelf niet te snappen.
Maar de rest van je post is triest; gehalte terug naar af. Niet vanwege het vreemdgaan maar neerzet nog vanwege de schade aan het vertrouwen in hem. Hij was bang je te verliezen, maar nu heeft hij nog meer verloren. Alleen willen die bange poepers daar niet aan.

Rust eerst goed uit voor je over die info nadenkt; geen beslissingen uit eerste woede maar uit heroverwegingen. Dus als de eerste emoties wat gedaald zijn.

{{{knuffel}}}

Lentebloem, dus als ik het goed begrijp, had hij na het uitkomen van de affaire flirterig appcontact met een andere vrouw, met wie hij het zag zitten om ook wel iets mee te beginnen? Als hij zich niet zo schuldig naar jou toe zou voelen? 
Persoonlijk zou ik het hier veel moeilijker mee hebben, dan het uitkomen van de leugen dat hij bij die truus heeft geslapen. 

Ik kon bij iedere keer dat een leugen uitkwam en mijn partner zei dat er echt niks anders nog was, niet voorstellen dat hij dan toch nog iets achter hield. En toch was het steeds zo. En ik moest dat zelf uitvinden.
Nu nog steeds, heb ik niet t idee dat er 'slechts" 3 vrouwen waren. Hij blijft dit ontkennen, ondanks dat hij nu het belang van de waarheid snapt. En dit hem door meerdere therapeuten op zijn hart is gedrukt. Ik wil er ook niet meer bij na denken, het gaat er nu om dat er niks meer bij komt, zelfs geen iets te vriendelijk app met 1 of andere vrouw. 
Het enige wat pleit voor mijn exemplaar is dat hij me niet, na dat alles uit was gekomen, nog eens besodemieterd heeft. Maar van dat schuldgevoel, wat mannen krijgen, ineens nadat alles is uitgekomen, zou ik niks moeten hebben. Ik geloof er gewoonweg niet meer in.

 

Lentebloem, wat verschrikkelijk verdrietig.. niet te bevatten... dikke knuffel. Zorg goed voor jezelf in dat wat lukt en ben niet te hard voor jezelf. Je mag verdrietig zijn, want dat is het ook. Heel erg verdrietig.

Haaike,
"Ik wil er ook niet meer bij na denken, het gaat er nu om dat er niks meer bij komt, zelfs geen iets te vriendelijk app met 1 of andere vrouw.
Het enige wat pleit voor mijn exemplaar is dat hij me niet, na dat alles uit was gekomen, nog eens besodemieterd heeft. Maar van dat schuldgevoel, wat mannen krijgen, ineens nadat alles is uitgekomen, zou ik niks moeten hebben. Ik geloof er gewoonweg niet meer in."

Hier exact hetzelfde. Gewoon eng herkenbaar, 100% met je eens. 

Wat mij dit vooral allemaal in heeft laten zien is hoe je jezelf op twee gouden handen mag dragen en dat er nooit meer met me gesolt word. Door niemand niet. Zoals ik tegenwoordig zeg, je mag het doen, het is jou keus, jou verlies in het niet eerlijk zijn, maar er is geen twijfel over mogelijk ik accepteer vreemdgaan/liegen/bedriegen/dat wat je bovenstaand ook zegt nooit meer. Één ding en ik ga nog liever onder een tunnel liggen dan mezelf zo te verloochenen. En ik had dit eerlijk gezegd nooit verwacht, ooit te zeggen. Maar inmiddels weet ik wel na al deze tijd dat niemand het verdient zo gebruikt te worden.

Van die andere vrouw ontdekte ik de appjes tegelijkertijd met het ontdekken van de affaire met zijn Truus, die toen al 2,5 maand beëindigd was. Die appjes waren in principe vriendschappelijk en oppervlakkig, maar soms ook wat flirterig. Volgens hem was het echt puur vriendschappelijk en zou hij nooit maar dan ook nooit meer vreemd zijn gegaan. Toch kan hij niet verklaren waarom hij met haar appte en blijkbaar dus ook weleens belde. Hij snapt zelf ook niet waarom dat nodig was. Toen ik zei dat dit ook zo met zijn Truus begonnen was en ik dacht dat het wel tot een affaire zou kunnen zijn gekomen, zei hij dat hij zelf daar echt niet op die manier mee bezig was, maar dat ik wel een punt had omdat het met zijn Truus ook zo begonnen was. 

Het is dus absoluut niet zoals jij schrijft Haaika. Hij geeft juist aan dat hij dat niet zag zitten, maar om de een of andere vage reden die hij zelf niet weet wel vriendschappelijk contact met die vrouw had en ik dus wel een punt heb. Nadat ik alles ontdekte is er nooit meer contact geweest met die vrouw of Truus. Sowieso is hij nu heel terughoudend met het geven van zijn nr. Zelfs de moeders van speeldates van de kinderen geeft hij mijn nr. ipv het zijne.

Dankjewel Flanagan en Miss. 
ToSweet, ik graaf niet (meer). Ik schakelde juist heel bewust zijn hulp in om het niet stiekem te hoeven onderzoeken want daar ben ik helemaal klaar mee. Ik wilde de bevestiging dat ik hem inderdaad echt kon vertrouwen en op zijn woord kon geloven. Ik wilde juist mijn laatste twijfel over die periode loslaten en dat lukte me niet zelf. Ik snap nu waarom. Intuïtie zit nooit fout. 

Lentebloem,  ik kan natuurlijk alleen maar delen hoe het hier ging en hoe ik het zag, want wat ik denk is dat het meer een kwestie van spanning is.
Leuk neutraal contact met een andere vrouw. En op een gegeven moment word het steeds gezelliger en zien ze geen gevaar. In de tussentijd weten wij nergens niks van en slaan we ieder visitekaartje af ( ik werk nu in een mannen bedrijf en ben erg duidelijk in : ik ben getrouwd en doe daar niet aan mee) 
Maar hun ego word gestreeld, de pijn, de depressie of wat dan maar ook, al die minder fijne gevoelens worden vergeten omdat ze afgeleid worden. 
Of ze nu dik, dun, blond, bruin, vies, vuil of een aso is, het maakt niets uit. Het gaat om de aandacht. Het afschakelen van eigen gevoelens. En daarom kan jou man het ook niet begrijpen, laat staan dat wij het ooit zullen begrijpen.
Zoals mijn man zei, het deurtje gaat dicht en het deurtje gaat open.

Tot de deur thuis dicht gedaan word en er werk aan de winkel is.

Man is absoluut zachter geworden, menselijker in gevoel. Maar ik ben altijd in gesprek en alerter. We komen van ver en zijn er nog lang niet.

Gisteren verdrietig nieuws gehad.
Mijn steun en toeverlaat, de vrouw die haar hele huwelijk bedrogen is geweest en daar veel met me over sprak, de pijn, het doorgaan, de ontrouw, het toen niet mogen werken, zichzelf weg heeft gecijfert tot hij stierf, ( al oud maar ze voelde als mijn oma) is gestorven. 
Het raakt me zo diep, omdat ik weet dat ze de laatste jaren helemaal opgebloeit was. Het einde van alle pijn en het bedrog. Het is echt een rare gedachte niets meer met haar te kunnen delen.
Na de uitkomst ben ik letterlijk naar haar toegerend.. en nu is ze er niet meer. De enige in mijn real life omgeving die wist hoe het voelde...

💔

Lieve Miss,
Gecondoleerd met het verlies van deze extra dierbare persoon 

Ik geloof het meteen, dat het je heel diep raakt... 
Nooit meer iets met haar kunnen delen over jullie overeenkomstige ervaringen op het gebied van ontrouw in de relatie, iemand die exact snapte hoe het voelde... Dat is er nu niet meer. Een heel raar idee. Kan misschien zelfs wel voelen alsof dat deel nu ineens van je geamputeerd is. Klinkt misschien heel heftig, maar ik kan me er zeker iets bij voorstellen!

Maar gelukkig heb je jezelf in je relatie inmiddels weer een heel eind op de rit en is de crisis niet meer aan de orde van de dag, wat het loslaten van die persoon en datgene wat je met haar deelde, ietwat makkelijker maakt wellicht. Dit heeft ook weer even tijd nodig. Je komt nu ook weer in een rouwfase terecht, die voor jou een specifiek onderdeel bevat. Neem er de tijd voor en blijf goed voor jezelf zorgen. Deel je gevoel erover ook vooral met je man, zodat hij weet wat zij voor jou betekende in de tijd dat jullie zo voor elkaar en met elkaar aan het vechten waren. 
Heel veel sterkte en kracht wens ik je toe om met dit verlies om te kunnen gaan!

@Miss, ook gecondoleerd met verlies van deze baken. Zelf vind ik het ook moeilijk om met mensen te praten over welke onzekerheid mij kan kwellen. Ik zou heel graag iemand willen hebben waar ik langs kon gaan, maar mensen willen het liever niet horen of meedenken of gaan dan iets doen waardoor het alleen maar erger wordt.

In praktijk merk ik dat mijn huid alleen maar dikker wordt. Mogelijk inherent aan het ouder worden. Te lang met roze bril rond gelopen.
Een naaste, met wie ik had gesprekken, had mijn man eens gebeld en haar bezorgdheid geuit. Man zei dat het goed met ons ging en dat er geen reden was voor bezorgdheid. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik denk dat ik zijn bril maar eens ga lenen. Het accepteren dat je huwelijk  is veranderd, is nog niet volledig geworteld.

Dank je wel Bella, lief. Ze was idd een heel goed mens, zo zie je ze maar zelden. 
Echt een van goud. 

Ze las de zelfde boeken als me, we hadden notabene dezelfde sjaal gekocht. Ik herkende zo veel in haar maar dan met nog meer levenservaring en vele wijsheden. Het gemis is er nu enorm. Het slijr wel maar ik merk dat het me meer doet dan ik had gedacht, ik dacht dat ik de ontrouw veel meer af had gesloten dan nu blijkt. Wellicht omdat het nu opeens een eenzaam gevoel geeft nu ze er niet meer is en ik nooit meer op haar terug kan vallen. Ik denk wel dat ik mede door haar zover in het proces ben gekomen in het accepteren van mijn eigen keuzes, het blijven, hoe te blijven, hoe tegen man aan te kijken. Omdat ze een kopie exemplaar had... maar dan een gigantisch groot gezin. Dus daar was ze altijd erg druk mee toen de kinderen klein waren.

Flanagan, ik noem het zelf een olifanten huid, hoe ouder je word.
Hij word steeds dikker. Maar dan om jezelf te beschermen. Niet om gevoelens buiten te sluiten. 
Je word minder snel geraakt. Het interesseert mij ook nog maar zelden iets over wat mensen van me denken.
Ik weet nog goed dat ik een heel groot toneel stuk opvoerde bij mensen waar ik er absoluut niet over wilde praten, al jankte ik de ogen uit mijn kop, alles ging goed.
Dat doe ik nu niet meer op die manier, maar tja jong en onervaren, het zelf beschermingsmechanisme. 
Dankzij alle trainingen ( ook die ene die jij gevolgd hebt ) kan ik veel beter het hier en nu accepteren. Jij bent veranderd, je man is veranderd maar ook jullie samen. Dat is zeker iets om te accepteren, anders ga je er steeds verder vanaf staan. 
Denk dat dat echt de sleutel is, en wetende dat je op heel veel dingen geen invloed hebt. Morgen kan zo anders zijn. 

Vind je het zelf niet goed gaan samen? 

Lieve Miss: knuffels jouw kant op! Ik snap zo goed dat een goede gesprekspartner hierover jou goed heeft gedaan! Sterkte. 

En dan Puinhoop: uit elkaar gaan kan zoveel rust brengen en de juiste keuze zijn! Waarom nog een jaar proberen? Waarom laat je de beslissing bij hem, waarom wachten op de kinderen het huis uit, het klinkt verschrikkelijk. Zeker als er geen verdriet bij hem is. Zijn woede vernietigd al jouw liefde. Of heeft dat al gedaan. Het keert zich juist tegen hem. In plaats van grip krijgen. 

Boosheid is meestal frustratie, onmacht. Maar het ligt aan diegene niet aan jou. Het is zijn frustratie. Maar het is ook een keuze. Boos worden is een keuze. Beseft hij dat? Hij kiest ervoor. En jij bent zijn boksbal. Die gaat ontwijken. Ik deed dat ook en stopte daarmee. Ik ging grenzen stellen en vertelde die in een rustig moment: dat en dat accepteer ik niet meer van jou. Ik schold keer terug. Liep midden in zijn boze tirade de deur uit. En dat hielp. Zelf je gedrag veranderen. Tip van psycholoog. Stap uit de situatie. Stel grenzen. Vertel ze. Je bent een mens. Woorden doen pijn. Beschadigen je gevoel voor hem. Is dat wat hij wil? Jouw pijn doen? Jouw liefde verliezen? Kiest hij daarvoor? 

@miss, ik had op meer verbetering gerekend; na rouwproces aantal goede gesprekken over rouw, doel van leven door dmv openheid en waarheid vrede binnen gezin en familie bereiken, of overleden mensen met rust laten waardoor wonden kunnen helen etc.
Maar de recente nauwere contact tussen man en zijn zus krijgen meer vorm zoals zijn moeder vroeger voet tussen de deur zette. Dat stoort mij want dat komt binnen als ‘een terug naar af’. Dan keer ik naar de beginselen van mindfulness; geen aannames doen, niet oordelen want zo schep je zelf meer hete aardappels op je bord. Maar het komt wel binnen en dan vraag ik mij wel af of hij tijdens die gesprekken wel geluisterd heeft. En dan denk ik: Waarom nou?
Het verhardt en maakt dat je wensen krijgt, die niet bij je passen.
Dus of het goed gaat? Het gaat goed genoeg om mee verder te kunnen, hopende dat de verbetering ook nog mag komen. Toekomst is maar iets vreemds; tijden van zon en tijden van regen.

Oh Miss, wat ontzettend verdrietig! Gecondoleerd en heel erg veel sterkte. Blijf goed voor jezelf zorgen en neem je tijd dit verlies goed te verwerken. Dikke knuffel!

Bella, het is altijd zo herkenbaar wat jij schrijft. Dankjewel voor je woorden, ik heb er veel aan. 

Flanagan, ook jouw kijk op dingen helpen mij altijd weer een stukje verder. Ik herken wat je schrijft over de familieband. Hier houd ik de schoonfamilie op afstand, laatst bleek ook weer heel goed waarom. Ze zijn als vergif, dat zie ik steeds duidelijker. Deze week echter gebeurde er iets waardoor ik ze meer toe moest laten dan ik zou willen, dat vind ik heel lastig. Ik wil zijn moeder en zus niet in de buurt hebben. Het is niet goed. Man vindt dat vervelend, maar het is zo veel veiliger voor hem èn voor ons. Zelfs mijn therapeut (en ook de zijne) beamen dat. De jongste van 6 was gisteren heel verdrietig omdat het tante nooit meer ziet. Dat is lastig want wat kan ik zeggen… Kind is 6 en begrijpt er niks van. Ik weet alleen dat het beter is. Hoe ga jij daarmee om of ben je ermee om gegaan?

Puinhoop, ben je niet ontzettend moe van al het strijden? Het nóg een jaar proberen. Denk je echt dat hij zal veranderen? Indien hij werkelijk een narcist is, vraag ik me af of je er goed aan doet. Je cijfert jezelf compleet weg, hij brandt je volledig af en er is straks geen enkele basis meer over om überhaupt nog iets op te bouwen. Denk alsjeblieft aan jezelf, zet jezelf nu bovenaan. Juist ook voor jullie kinderen. Dikke knuffel!