Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Ik bedoel nie per se vreemdgaan. Ik bedoel jezelf (steeds verder) onbewust verliezen en daardoor tot gedrag komen dat je je nooit had kunnen voorstellen.
Durf je dat over jezelf te zeggen dat jou dit nooit zal gebeuren?
Nou, dat ik mijn man een kans gaf na achter zijn (jaren) lange vreemdgaan komen, verraste mijzelf. Dat had ik niet vooraf van mijzelf gedacht. Ik heb altijd gezegd dat hij dan moest moven. Als je niet genoeg aan mij hebt dan... Maarrrrr ... Ik vind het een hypothetische vraag. Je schat iets in. Praktijk kán anders zijn. Pas dan weet je dat. Terugkijkend is dat makkelijker. Vooruitkijkend minder.
Jij gaf aan dat je toch nooit dacht dat jij zou vreemdgaan? En het toch deed? Hoe kijk jij nu maar jezelf?
Sidni schreef op 17-10-2021 om 11:15:
Ik bedoel nie per se vreemdgaan. Ik bedoel jezelf (steeds verder) onbewust verliezen en daardoor tot gedrag komen dat je je nooit had kunnen voorstellen.
Durf je dat over jezelf te zeggen dat jou dit nooit zal gebeuren?
Nee, ik geloof dat ik echt goed in verbinding sta met mezelf? Beetje zweverig misschien haha. Maar ik ken het niet.
Hallo, even wat antwoorden op jullie vragen:
@Mamame en Thera: Nee, we zijn niet in therapie. We zijn dat wel geweest, maar dat was 2018/2019. Om de chronologie van mijn 'plan' duidelijk te maken: Over een jaar of drie verwacht ik dat beide kinderen op zichzelf wonen. Dan stel ik voor om een jaar in therapie te gaan. Als dat niet werkt, of als hij dat beslist niet wil, dan pas ga ik ernstig overwegen weg te gaan. Van die ervaring in therapie heb ik geleerd dat ik zelf inderdaad een briefje mee moet nemen om onderwerpen aan te snijden die ik bespreken wil, want hij kletst zo het hele uur vol over zichzelf. Dan gaat hij maar persoonlijk in therapie, daar is relatietherapie niet voor bedoeld.
@Mamame en Elledoris: Een leven los van mijn man heb ik wel opgebouwd in de loop der tijd. Dat moest ook wel, want al mijn pionnen op mijn man zetten zou bijzonder kwetsbaar en onverstandig zijn, niet alleen voor de toekomst, maar sowieso. Dus ik heb eigen vrienden, werkzaamheden, een doel in het leven wat allemaal niets met hem te maken heeft. Voor de praktische kant van een echtscheiding heb ik me al vaker laten informeren, maar dat moet je van tijd tot tijd even opfrissen, die feitenkennis en er verandert wel eens wat door de tijd heen. Over hoe het in zijn werk gaat betreffende uitkopen, alimentatie en dergelijke, verdeling van de goederen, kosten voor mediator/advocaat/notaris, dat soort zaken. Voor een huis sta ik al 10 jaar ingeschreven, gewoon voor de veiligheid. Buiten een echtscheiding kunnen er immers ook andere dingen gebeuren die je niet zelf in de hand hebt, waardoor we ineens niet meer in een koophuis kunnen wonen.
@Miss: Is er nog iemand anders met wie je vertrouwd bent, of was je vriendin de enige? Had je er al professionele hulp bij voor jezelf (gehad)?
@Haaika: Wat ontzettend goed dat je merkt dat je man zo zijn best doet! Het is zoveel makkelijker hem te vergeven voor fouten als je ziet dat hij wel oprecht zijn best doet voor je, nietwaar? Zeker als zijn nieuwe gedrag niet in zijn natuur ligt, zoals je aangeeft. Wat de mijne betreft: ik lees nu over narcisme en herken behoorlijk veel. Zelfs mijn verwachtingen over hoe dramatisch een echtscheiding zou gaan verlopen, blijken te kloppen! Als je het over het hoofd zag: lees in mijn post van 15 oktober maar eens waarom ik niet nu al ga scheiden. Er zal beslist geen sprake zijn van dan wel, maar nu niet kunnen genieten van onze kinderen. Als dat het doel was, zou ik dat volkomen voorbij schieten met een echtscheiding.
Hier laat ik het voorlopig bij, anders wordt dit weer zo'n ellenlang bericht.
Anna Cara schreef op 17-10-2021 om 14:35:
Nou, dat ik mijn man een kans gaf na achter zijn (jaren) lange vreemdgaan komen, verraste mijzelf.
Jij gaf aan dat je toch nooit dacht dat jij zou vreemdgaan? En het toch deed? Hoe kijk jij nu maar jezelf?
Ik heb het nog steeds moeilijk met het feit dát ik dit gedaan heb. Gek genoeg meer dan mijn man. Maar ik snap nu wel hoe ik mezelf totaal kwijt ben geraakt. Ik kijk zelf nu ook echt heel anders tegen mensen aan die de weg kwijt lijken te zijn. Als ik bijvoorbeeld daklozen op straat zie, voel ik nu opeens een vreemd soort verbondenheid én dankbaarheid. Als je alles verpest lijkt te hebben, kun je snel alles verliezen: je gezin, vrienden, door mentale problemen je baan etc. Ik prijs me heel gelukkig dat man, familie, vrienden door alles heen hebben willen kijken en me gesteund hebben mezelf terug te vinden.
Ik denk dat je nooit kunt zeggen dat iets je nooit zal gebeuren.
Maar wat Mamame zegt: als je echt in verbinding met jezelf staat is de kans minimaal is dat je dingen doet die indruisen tegen je eigen moraal. Ik weet dat ik die verbinding nu heel goed heb. En dat zorgt nu ook voor de echte, sterke verbinding weer met mijn man.
Dit zal ik nooit doen!
Misschien ben ik een uitzondering, maar ik heb eigenlijk altijd wel verwacht dat hij dit een keer zou doen. Het is altijd al iemand geweest die mij voor lief nam, maar bij anderen heel charmant kon wezen. Iemand die zich niet volledig wilde geven aan mij en ook niet onder stoelen of banken stak dat hij echt nooit verliefd was geweest op me. Wat me meer verbaasd heeft, is dat hij niet veel eerder of vaker is vreemdgegaan. Misschien was dit de eerste keer dat een vrouw belangstelling toonde, of was het omdat het 'een vreemdling was, die verdwaald was zeker' 
, zodat de kans vrijwel nihil was dat dat ooit uit zou komen. Toch is hij zelf degene geweest die het heeft opgebiecht, nouja, een tipje van de sluier dan.
Durf ik van mezelf te zeggen dat ik nooit iets zal doen wat ik me nu niet kan voorstellen? Nee, zeker niet. Toen ik begin twintig was, was ik er van overtuigd dat ik beter geen kinderen kon krijgen, gezien mijn ongelukkige hand in partners, erfelijkheid, deze rotwereld en legio andere goede redenen. Maar zonder dat ik de stap zette naar sterilisatie. Dus toen ik tegen mijn dertigste plotseling zwanger was, was het voor mezelf verrassend dat ik geen abortus wilde, toen puntje bij paaltje kwam. Zo kwam onze oudste er en zo ben ik aan deze man gebonden geraakt. We kenden elkaar nauwelijks destijds.
Mensen zijn gelukkig geen statische wezens, we blijven onszelf steeds veranderen en aanpassen en ontwikkelen, ten gunste of juist niet. Waarschijnlijk kennen jullie jezelf ook niet als iemand die al haar leven precies dezelfde is, dezelfde keuzes makend, als tientallen jaren terug. Dus over mezelf beweren 'Ik zal nooit' doe ik niet.
Puinhoop, je bent niet de enige hoor. Ik heb altijd geweten dat mijn man me niet eeuwig trouw zou zijn. Vraag me niet waarom ik dat zo voelde, maar het was geen shock toen ik er achter kwam. Wel de shock dat hij zo kon liegen en een leven had waar ik geen weet van had.
Ik schrik wel van hoe je alles aan het plannen en afwegen bent. Tuurlijk is scheiden niet iets wat je zomaar doet, maar om het jaren vooruit te plannen, lijkt me zwaar op je schouders drukken.
Aha, dus jij ook. Ik las zoveel vrouwen hier die het echt niet verwacht hadden, daarom dacht ik dat ik de enige was.
Ja, het is altijd tweeledig: het verdriet van je hem voorstellen in armen van een ander, het besef dat hij enkel voor zijn persoonlijke belangen bezig was, de jouwe er even niets toe deden en daarbij zien hoe hij zich in een leugen had gedraaid om daar vooral mee door te kunnen gaan. Het vreet je respect en vertrouwen grondig uit, dergelijk gedrag.
Ach Mamame, het is geen vastgesteld plan, d.w.z. het is een soort veiligheidsklep, een laatste redmiddel, mocht het tegen die tijd echt uitzichtloos lijken. Weten dat ik die keuze eventueel kan maken, geeft wat rust. Maar tot nu toe krijg ik de kracht om door te gaan en ook de ruime compensatie voor wat ik bij mijn man mis, uit mijn geloof en alles wat daarmee samenhangt. Ik ga er van uit dat dat zo zal blijven. Een echtscheiding is echt alleen een optie als het absoluut niet anders kan.
En dergelijke gedachten komen gewoon ook voort uit zijn eigen regelmatige gehint richting toekomst, dat hij niet verwacht dat we over 10 jaar nog samen zullen zijn. Dat hij het blijkbaar leuk vindt geregeld mijn gevoel van zekerheid door te prikken, holt mijn liefde voor hem natuurlijk ook uit.
Intussen probeer ik de vrede te bewaren en herstellen en te genieten van wat er wel is, te zien wat hij allemaal wel heeft aan positieve eigenschappen en gedrag en daar meer aandacht op te richten.
Weer zo'n nacht. Ik val diep in slaap, ontwaak om twee of drie uur in de nacht. En lig uren te malen. Denk aan vakantiemomenten van lang geleden met mijn man. Dat hij toen al met Truus punikte. Dat ik het hotelletje via de welbekende hotelboekingssite
Dat ik het hotelletje via de welbekende hotelboekingssite boekte en in de historie zijn uitstapjes had kunnen vinden want we gebruikten hetzelfde account. Recht onder mijn neus.
Een traan glijdt over mijn wang. Stil verdriet.
Maar Puinhoop; hoe kan het zo gaan dat je met een man bent die nooit verliefd op je is geweest; niet van je houdt? Of dat dan weer wel? Hoe werkt zoiets?
Was je bang anders over te blijven, had je geen zelfvertrouwen?
Oh Anna Cara ik herken dat zo.
Feetje schreef op 19-10-2021 om 16:08:
Oh Anna Cara ik herken dat zo.
Feetje, waar lig jij vooral wakker van?
Anna Cara heb precies hetzelfde meegemaakt bij het boeken op een hotelsite.
Ik zie ‘s nachts hele films aan me voorbij gaan. Wat mij dan ook zo van slag maakt zijn al die berichtjes die ik gelezen heb tussen hen waarin ze elkaar lieverd en schatje noemen en die ze dan standaard afsloten met kus mondjes.
Heb hem toen weleens verteld hoe moeilijk ik dat vond die kus mondjes te zien na ieder bericht en hij zei dat dat “gewoon” standaard was. Sindsdien stuur ìk hem geen kus mondjes meer.
Sidni, het is precies wat mijn man zegt. Hij was zichzelf volledig kwijt. Ik heb geen idee hoe dat werkt, hoe je dan iets kunt doen wat je nooit zou doen als je goed in verbinding met jezelf staat. Hij wist dat het verkeerd was, maar voelde zich in 1e instantie niet schuldig. Dat kwam toen hij weer een beetje bij zinnen kwam, doordat ik hem liet zien dat hij er helemaal naast zat. Scheiden? Hij dacht dat ik een gat in de lucht zou springen en volledig klaar met hem was. Dat was hij alleen zelf, met zichzelf. Toen ik keer op keer vertelde waarom ik wel van hem hield, waarom ik helemaal niet wilde scheiden, besefte hij dat er iets heel erg mis moest zijn en ging hij in op mijn voorstel nu eens een goede therapeut te zoeken. Terwijl hij in 1e instantie echt dacht dat hij zich goed voelde, bleek hij ernstig depressief. Ik zag het wel, de omgeving ook, maar hij niet. Ik blijf dat bizar vinden. Hij ook. Kan het zich niet meer indenken. Ik begrijp dus wat je schrijft, maar weet zelf (gelukkig) niet hoe dat werkt. Sta goed in verbinding met mezelf en ook weer met man, hoeveel pijn het me ook doet, we staan nu wel dichter bij elkaar dan misschien wel ooit.
Oh Anna, wat is jouw stukje herkenbaar. Sinds de nieuwe achterhaalde leugens helemaal. Ik word regelmatig met hartkloppingen wakker. Ik vroeg hem huilend, hoe kon je dat nou doen? Hij weet het niet. Snapt het zelf ook niet. Heel die periode komt weer aan me voorbij. Ik ben ook gigantisch boos. Volg therapie en emdr, van tevoren heb ik aan hem uitgelegd dat er geen leugens meer mochten zijn omdat dit de emdr om zeep helpt. Ik kan weer opnieuw beginnen voor mijn gevoel. Doodzonde. Ik snap ook wel waarom hij het niet durfde te vertellen, maar hij had het vorig jaar meteen moeten vertellen. Beter in 1x de pleister er vanaf.
Ik ben er ook zo moe van. Soms vraag ik me af hoelang het nog duurt voor ik omval. Hoe ik het werken volhoud. Hoe ontspannen jullie nog? Zelfs voor sport heb ik gewoon niet de energie op dit moment.
