Verder na ontrouw deel 7

Het is meer dat gedraai. Dat is voor mij zo nieuw en onnodig. Dan vind ik dat man het zichzelf zo moeilijk maakt. Als iemand bij zijn principes blijft, hoeft diegene ook niet in de spiegel te kijken en zich af te vragen wie die persoon is. Soms heb ik wel medelijden met hem. Misschien dat al het thuiswerken de mens ook geen goed doet; kleiner wereldje, minder gespreksvariatie.

ik meld mij ook even. Een tijd geleden met veel wijn en mooie gesprekken vroeg ik aan mijn man of hij ooit wel eens was vreemdgegaan. Ik vermeldde erbij dat ik dat "niet erg zou vinden hoor. Zoiets kan gebeuren".
Toen vertelde hij dus dat hij 10jr geleden idd wel eens is vreemdgegaan. 2x sex met een andere vrouw.  
Ik reageerde wat lacherig en vond het idd niet echt een issue. Wat helpt is dat hij mij op handen draagt en na 23jr nog steeds heel verliefd op me is.
Maar nu lijkt het te gaan zakken en ben ik toch wat verward... Hij heeft het toen voor zich gehouden omdat hij bang was me kwijt te raken, en is daarna nooit meer gebeurd (zegt die) omdat hij zich nooit meer zo schuldig en bang wilde voelen.
Nu ben ik opgegroeid met ouders met een open huwelijk, dus ben redelijk open minder en makkelijk. En vind het dan ook niet echt een groot ding, maar ben er ook niet heel blij mee. Hij heeft me toen toch verraden. 
Weet niet zo goed wat ik met deze post wil eigenlijk. Even van me afschrijven denk ik

hi Hemf, 

Mijn ervaring is dat ook ik sommige dingen wilde weten en er vervolgens (ook) last van kreeg. Of dat ik dacht dat ik anders zou reageren.

Er zit nl een verschil tussen wat je denkt. En wat je gevoel er echt mee gaat doen. Het wat als principe. Van die onderzoeksvragen over iets wat je nog niet hebt meegemaakt en dan wordt gevraagd wat zou je doen als abc. Je zegt wat je denkt dat je zal doen. Of zal voelen. Maar pas als het echt gebeurt weet je pas wat je ook daadwerkelijk voelt of doet. 

Vreemdgaan is een complexe mind trigger zoals je hier ongetwijfeld hebt gelezen 😀.

Je wordt nu geconfronteerd met iets echts. Wellicht heb je geen probleem met de seks maar wel met het stiekeme? Of dat je man iemand anders blijkbaar zo leuk vond dat hij 2x (niet eenmalig) met haar het bed indook? Of de waarom vraag? Waarom wilde hij het?

Misschien een mooi moment om goed helder te krijgen wat je dwars zit? Je gebruikt het woord verraad. Waar zit dat dan precies. Vreemdgaan is stiekeme seks met ander. Open huwelijk is wetend. Monogaam zijn is helder. Waar ben jij okay mee? Maar dan ook echt okay mee? Dan krijg je ook denk ik helderder waarom het je verwart en blijkbaar toch raakt. 

Ben benieuwd. Laat je het weten?

Anna Cara schreef op 23-07-2021 

Misschien een mooi moment om goed helder te krijgen wat je dwars zit? Je gebruikt het woord verraad. Waar zit dat dan precies. Vreemdgaan is stiekeme seks met ander. Open huwelijk is wetend. Monogaam zijn is helder. Waar ben jij okay mee? Maar dan ook echt okay mee? Dan krijg je ook denk ik helderder waarom het je verwart en blijkbaar toch raakt.

Ben benieuwd. Laat je het weten?

Het is idd niet zozeer de sex, maar meer dat hij het risico durfde te nemen, dat hij dat er voor over had. Ik snap op zich dat hij het niet verteld heeft. Het had in die tijd teveel kapot gemaakt en ik weet niet of ik toen zou zijn gebleven. We zaten toen midden in de kleine kindjes en vond hem in die tijd best chagrijnig, dus makkelijker om bij hem weg te gaan.  Die drukke en bijna sexloze tijd maakte hem toen dus ook zwak voor een andere gewillige vrouw (verklaring, geen excuus).

Dus ik snap het niet vertellen, en een (of 2) fout kan, maar het is idd een mindfuck

oh ja en waarom verraad.  Omdat ik hem toen al altijd vol vertrouwen en zonder moeilijk doen alle ruimte gaf om naar festivals e.d. te gaan. Ik vol vertrouwen thuis zat met de kindjes en hij 's avonds weer schijnheilig naast me in bed schoof.  Beetje een kutstreek wel.
Maarja, tis 10 jaar geleden....Lastig.

Hemf schreef op 23-07-2021 om 08:56:

oh ja en waarom verraad. Omdat ik hem toen al altijd vol vertrouwen en zonder moeilijk doen alle ruimte gaf om naar festivals e.d. te gaan. Ik vol vertrouwen thuis zat met de kindjes en hij 's avonds weer schijnheilig naast me in bed schoof. Beetje een kutstreek wel.
Maarja, tis 10 jaar geleden....Lastig.

Ja en toch doet het dus met terugwerkende kracht wel iets met je, nu. En dat is ergens ook wel logisch, toch? Je zegt het zelf ook al, je was altijd vol vertrouwen, liet hem vanuit dat vertrouwen zijn eigen gang gaan, er van uitgaande, dat hij jou trouw was en bleef. Dacht er niet eens over na dat dat anders zou kunnen zijn. En nu blijkt dat dus wel het geval te zijn geweest. Het maakt het totaalplaatje van jullie relatie toch wat anders in aanzicht. En ook al is het waarom ervan te verklaren, het is nooit een geldend excuus. Nu twijfel je daardoor immers wel aan zijn oprechtheid, of hij het naar eigen zeggen echt nooit vaker heeft gedaan. Want misschien denkt hij wel, ik zal het in eerste instantie maar alleen van een tweetal keren opbiechten, de andere keren houd ik maar voor me. Dan hoef ik in ieder geval niet langer het vreemdgaan voor me te houden, er niet meer over te liegen omdat ik nu heb toegegeven dat het inderdaad is gebeurd. En ze reageerde er best goed op, dus dan zit het wel goed, ook al is het veel vaker voorgekomen dan ze denkt. Waardoor hij denkt wel gebakken te zitten nu. Appeltje eitje, hoeft zich niet langer schuldig te voelen. Ik zeg hiermee niet dat het ook echt zo is, wil je ook helemaal niets aanpraten, maar ik zou daar zelf wel over twijfelen, als ik dit op zo'n manier te weten gekomen zou zijn. Het is aan jou of je er nog een keer met je man over in gesprek wil gaan om erover door te vragen. Maar het is dan ook maar de vraag of hij dan helemaal eerlijk durft te zijn/wil zijn...Jij kent je man zelf ten slotte het beste. Of heb je nu toch enigzins het gevoel dat je hem minder goed kent dan je altijd gedacht had?

en waarom vertelde hij jou dat alsnog Anna Cara?

Ik ontdekte het zelf. En vroeg ernaar. Hij was het eerst 'helemaal vergeten'. Ging dag nadenken en kwam toen met  afgezwakte versie: niks echt gebeurd hoor versie. Doorvragen (heb ik echt geleerd de afgelopen periode want ze liegen vrijwel allemaal eerst en ik was zo'n droppie die alles van man ook daarover geloofde). Ik zei ook dat ik het niet geloofde en het niet uitmaakte want lang geleden, maar dat ik wel eerlijkheid eiste. Versie werd bijgesteld naar stevigere variant. Of dat de werkelijkheid is zal ik nooit echt weten maar we konden wel in gesprek over 'wat maakte dat je het wilde'. En vooral: dat je het ging doen. En hoe staat het dan met onze afspraken. Toen. En nu. Wat spreken we nu af. Man kan niks meer veranderen van toen, maar hij leerde over zichzelf door hier dieper over na te denken. 

Hemf schreef op 23-07-2021 om 08:56:

oh ja en waarom verraad. Omdat ik hem toen al altijd vol vertrouwen en zonder moeilijk doen alle ruimte gaf om naar festivals e.d. te gaan. Ik vol vertrouwen thuis zat met de kindjes en hij 's avonds weer schijnheilig naast me in bed schoof. Beetje een kutstreek wel.
Maarja, tis 10 jaar geleden....Lastig.

Het 10 jaar kunnen liegen is erg schadelijk voor je relatie nu. Ook hier was de sex al 8 jaar geleden, 3x gebeurd, toen ik er achter kwam. En ook onze relatie was toen net zoals je zegt niet opperbest. Kleine kindjes, sexloos en beiden prikkelbaar. Maar toch! Hij heeft bewust tijd gemaakt voor een ander en is na de sex met haar gewoon lekker naast me gekropen. Die wond die het nu maakt is moeilijk te genezen hoor merk ik.

Puinhoop: wat blijft het voor jou toch moeilijk met je man. Waarom doet hij dit je aan? En kun je het nog wel opbrengen zonder je zelf te beschadigen?

Puinhoop schreef op 21-07-2021 om 22:48:

Ook die onrust van niet ver in de toekomst durven kijken herken ik. Vorige week was er een van rotiomerkingen. Allemaal suggesties die vagelijk wezen naar een toekomstdreiging 'misschien ga ik wel bij je weg'.
Ik heb voor mezelf echter wel wat knopen doorgehakt. Ongeacht wat hij gaat doen en wat hij van plan is, ik ga me gewoon aan mijn huwelijksbelofte houden. Ik ga niet in op die misselijke sneren, maar loop weg of doe of mijn neus bloedt. Als hij ooit van me gaat scheiden, om wat voor reden dan ook, is dat zijn beslissing, zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne. Ik doe wat ik kan om hem te geven wat hij nodig heeft. Maar ik heb gewoon grenzen in wat ik wil of kan.
Maar ik laat me niet meer alle kanten opbuigen en grenzen opbreken, omdat hij hij het onmogelijke wil

Lieve Puinhoop, hoe is dit vol te houden voor jou? Niet ingaan op misselijke sneren maar ervoor weglopen of doen alsof je neus bloedt, de beslissing en verantwoordelijkheid als hij  uiteindelijk besluit om toch te scheiden, compleet bij hem neer te leggen en ondertussen zelf doet wat je kunt om hem te geven wat hij nodig heeft? Hoe kan dat dan 'goed' zijn, goed voelen? Immers door hoe hij zich gedraagt, blijft je man bij jou de grenzen opzoeken, blijft hij proberen hoe ver hij jou een kant op kan buigen om te zien tot hoe ver hij de grens op kan rekken, lijkt het alsof hij blijft proberen om te zien waar jouw breekpunt ligt.  Hoe lang kun jij het volhouden om jouw grenzen op deze eenzijdige manier te bewaken, zonder dat er op een constructieve manier over dingen gepraat wordt? Want het komt op mij nu over, dat  daar bijna geen sprake van is, als je zegt zijn opmerkingen te negeren, doet alsof je neus bloedt. Dingen stapelen zich dan toch alleen maar meer op, het wordt dan toch steeds moeilijker voor jou om je aan die huwelijksbelofte te blijven houden, als er zo liefdeloos met je om wordt gegaan? Hou je jezelf dan ook niet ergens behoorlijk voor de gek? Of zie ik het helemaal verkeerd, dat kan natuurlijk ook. Toch geeft het me geen fijn onderbuikgevoel, als ik lees hoe het er bij jou aan toe gaat... Ik gun je zoveel beter.

LaBelladonna schreef op 25-07-2021 om 12:23:

[..]

Lieve Puinhoop, hoe is dit vol te houden voor jou? Niet ingaan op misselijke sneren maar ervoor weglopen of doen alsof je neus bloedt, de beslissing en verantwoordelijkheid als hij uiteindelijk besluit om toch te scheiden, compleet bij hem neer te leggen en ondertussen zelf doet wat je kunt om hem te geven wat hij nodig heeft? Hoe kan dat dan 'goed' zijn, goed voelen? Immers door hoe hij zich gedraagt, blijft je man bij jou de grenzen opzoeken, blijft hij proberen hoe ver hij jou een kant op kan buigen om te zien tot hoe ver hij de grens op kan rekken, lijkt het alsof hij blijft proberen om te zien waar jouw breekpunt ligt. Hoe lang kun jij het volhouden om jouw grenzen op deze eenzijdige manier te bewaken, zonder dat er op een constructieve manier over dingen gepraat wordt? Want het komt op mij nu over, dat daar bijna geen sprake van is, als je zegt zijn opmerkingen te negeren, doet alsof je neus bloedt. Dingen stapelen zich dan toch alleen maar meer op, het wordt dan toch steeds moeilijker voor jou om je aan die huwelijksbelofte te blijven houden, als er zo liefdeloos met je om wordt gegaan? Hou je jezelf dan ook niet ergens behoorlijk voor de gek? Of zie ik het helemaal verkeerd, dat kan natuurlijk ook. Toch geeft het me geen fijn onderbuikgevoel, als ik lees hoe het er bij jou aan toe gaat... Ik gun je zoveel beter.

Ja ik onderschrijf dit. Het lijkt er zelfs op dat 'het volhouden van de huwelijksbelofte" een machtsstrijd wordt in plaats van een poging tot liefdevol samenzijn. Zo kan het toch niet bedoeld zijn? 

Ik vermoed dat dit ingegeven is door religieuze motieven. Zo ja: denk je niet dat het Goddelijke liever ziet dat jij jezelf respecteert in plaats van liefdeloos naast elkaar leven? 

Ook ik gun je beter, en meer (zelf) liefde dan je vastbijten in een papieren regel die in de praktijk niet meer geleefd kan worden.

sterkte

hallo allemaal,

ik lees hier al een tijdje mee, en natuurlijk niet zonder reden…. 

Ben 23 jaar samen met mijn man en we zijn ondertussen ouders van 2 pubers. In de begin jaren waren we echte maatjes, hoefden naar naar elkaar te kijken en begrepen elkaar.

later is daar verandering in gekomen, welk moment weet ik niet precies. Man ging meer zijn eigen gang en ik was thuis met de kinderen. In die tijd ook stuk onzekerder geworden. Man heeft altijd aangegeven wel een player te zijn, maar nooit over de grens zou gaan. Dat doe je gewoon niet. Dit heeft hij altijd volgehouden……ook al waren er voor mij momenten dat ik dacht: het klopt niet.

vorig jaar juli, na een stapavond van hem, lag zijn mobiel in bed. S morgens om 6:30 bleef dat ding pingen. Ik heb op het scherm gekeken en daarna de telefoon geopend omdat ik schrok vd berichten van een buurvrouw van een paar huisjes verder. Ik heb mijn man wakker gemaakt en hij gaf vage antwoorden…. Sinds 3 weken telefonisch contact. Gelukkig niets gebeurd, maar schaamde zich wel. Hij is toen bij schoonouders gaan slapen. Ik haar gebeld en zei vertelde een beetje hetzelfde….. maar mijn onderbuikgevoelens klopte niet. Mijn man gaf aan geen contact, maar dat hij zich schaamde, en dat hij misschien niet zo gelijk was. Samen besloten dit gelijk te onderzoeken…. Hij is toen 4/5 weken bij schoonouders geweest. Al die tijd had ik het gevoel dat ze nog contact hadden…. Maar werd voor gek versleten. In aug is hij teruggekomen en ging het de eerste 2 weken aardig… maar het klopte niet. Als ik daarover begon, was ik onzeker, jaloers etc… ik hem gevraagd om zijn Werktelefoon te ontgrendelen zodat ik mocht kijken, daar heeft hij een geheime code op. Dat wilde hij niet etc…. Gedoe. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik ze op 18 september betrapt heb op een kleedje in een bos gelukkig nog gekleed( lang verhaal, komt later)  heel gedoe, haar man ingelicht…. Na een speurtocht zijn haar man en ik er achter gekomen dat dit al 1,5 jaar speeld ( 2019-2020. 2/3 in de week afspreken, elke avond telefonische contact, in de weekenden in de ochtend samen met hond wandelen. Je snapt het,  verschrikkelijk!! En dit werd natuurlijk niet gelijk bekend … regelmatig nog leugens/ afstemmen met elkaar etc.

ik heb man gevraagd te vertrekken omdat ik tijd nodig had om na te denken. We zijn in therapie gegaan, maar man praat heel slecht of niet…. En het is hem allemaal overkomen.
Wel deed hij zijn best voor mij. Na 2 maanden besloten om samen verder te gaan, wel heb ik aangegeven geen leugens meer te willen. 
Het ging best aardig, met ups en downs, voornamelijk bij mij vandaan omdat ik zoveel vragen had, er zoveel gelogen was. Man wil het liefst er niet meer over praten… we gaan toch samen verder?

nu heb ik steeds aangegeven bij hem dat er dingen niet klopte, en hem bepaalde dingen gevraagd op de man af…. Was niet zo hij is echt eerlijk nu. Alles is verteld

vorige maand kwam buurvrouw 2 uit de hoge hoed… 2015-2017 beetje zelfde verhaal. Hier nog heel veel gedoe over en vanmorgen komt dame 3 uit de toverdoos…. Buitenlandse dame die hij op zijn werk heeft ontmoet (2017-2019) dit was 2 weken veel contact, ze werkte in het hotel waar hij dan sliep…en zij bij hem, en als hij in NL was telefonisch.eind 2017 is hij gestopt met buitenland werken en is het al die tijd nog telefonisch doorgegaan. Deze dame kon hij niet ontkennen omdat ik foto’s op zijn Werktelefoon stonden🙈 hij heeft de code gegeven omdat hij dacht dat alles gewist was, stond nog veel op zijn interne schijf.

heel verhaal, al heb ik het zo kort mogelijk gehouden . En nu zit ik er doorheen, ben nog bozer, enorm verdrietig… en alle andere emoties..
Hij geeft aan dat dit echt alles was en er samen voor wil gaan……hoe dan?

de afgelopen 6 jaar was een leugen. En zijn we echt uit elkaar gegroeid, ik heb daar ook best een aandeel in gehad. Alleen ben ik wel een prater en benoem iets gelijk, hij niet…. Daarnaast heeft hij jaren in buitenland gewerkt, 2 weken weg, 2 weken thuis en moest ik veel op mijn eigen manier doen… en hebben wij hem echt gemist.

Ik kan niet meer nadenken at nu te doen, en niet geloven dat dit het dan was….

oh Muppet, dikke omhelzing van mij!!!!

Wat een narigheid. Het eerste verhaal of bekentenis is nooit het hele verhaal. Meestal dan. Het schijnt ontzettend moeilijk te zijn om echt eerlijk je vrouw te vertellen hoe het zit. Schaamte, bang dat we weghollen (niet onterecht). Zichzelf loser vinden. Sommigen zijn seksverslaafd. Blabla. Maar het kan alles zijn. En wat als er nog twee zijn? Erger? Of net zo erg? Ga je dan wel weg?

Ik vond het belangrijk om vooral te weten wat maakte dat man koos voor sex/uitstapjes met andere vrouw(en). Wat miste hij in zijn leven? Wat bracht het hem? 

Feit is dat je het nu weet. En dat je verwart en boos bent. Leugens. Stiekem. Blijven ontkennen. Het geld. Bah bah bah. Dat komt binnen. Je weet niet meer wie je man is geweest. Die ken je niet en vind je niet leuk. Maar ook: het is allemaal verleden. Veel leugens om het klein te houden herken ik. De sukkels maken het alleen erger want nu geloven wij, jij en ik, niks meer. En drie lange affaires is niet okay. Eentje al niet maar drie? In therapie loog je man dus ook. Hoe kan dat werken? Logisch dat hij niet graag praat. 

Mijn tip: neem je tijd. Laat hem elders toeven, je boosheid gaat nl nog loskomen. Ook dat je weer kan denken. Toch weer goede therapeut zoeken. Al is het voor jezelf. Enne... Weggaan kan je altijd (nog). 

Sterkte en je bent hier in goed gezelschap.

Xxx