Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Perfecte relaties bestaan niet, omdat perfecte mensen niet bestaan. Ik denk ook niet dat het zin heeft om daarnaar te streven. Zo'n onhaalbaar doel zal alleen maar frustratie opwekken.
Eerder zou je kunnen kijken naar wat wel haalbaar is. Je vraagt echt niet te veel van je man (en van jezelf) als je graag een respectvolle relatie wil met diepgaande, open communicatie, met ruimte voor ieders zienswijzen en emoties en zonder leugens en bedrog.
Ik vind het erg verdrietig om te lezen dat zoveel vrouwen dit al zien als 'perfect' en onhaalbaar, terwijl het naar mijn idee de basis is van iedere liefdevolle relatie. Ik hoop echt dat jullie leren jezelf dit te gunnen. Het leven is te kort om je tijd te verdoen aan mannen /mensen die je niet waard zijn.
Flanagan schreef op 08-07-2021 om 09:28:
(Ot) @La Belladonna, misschien herken je nog de eerder genoemde persoon die zo op de borst kon kloppen; multi-tastend perfect een gezin kon runnen, gezond eten, ideaal gewicht door dat gezonde eetpatroon, weinig tv, veel wandelingen in de natuur terwijl haar vriendinnen hun kinderen ongezond opvoedden etc. en de andere forummers meegeven dat het zo simpel is terwijl ze ook zware tijden had meegemaakt. Hoe de anderen haar ook verzochten en uitlegden dat de bijdragen niet gewaardeerd werd omdat ze zo onrealistisch/ ongeloofwaardig waren, het bleef doorgaan. Het stopte nadat de anderen geen aandacht meer voor hadden.
Ik zie wat overeenkomsten en vermoed dat vriendelijk vragen niet veel uit. Nu wil ik geen waarschuwing in kader van metadiscussies. Ik geloof alleen niet dat we in staat zijn om via een forum tot mensen door te dringen en doe dan ook geen moeite.
Dank Flanagan. Ik bespaar me verder ook wel de moeite, heeft inderdaad toch geen enkele zin. Geen aandacht meer aan geven is uiteindelijk dan toch maar het beste!
terug naar de orde van den dag 
Manlief en ik gaan zaterdag een dag therapie volgen over familie-opstellingen. Het is met meerdere stellen die allen vastliepen in hun relatie door gedragingen geleerd in het verleden. Ben benieuwd.
Mamame, ik heb er diverse boeken over geleden en een kleine gezinsopstelling gedaan met een mevrouw van een wijkteam.
Soh dat was een openbaring! Ik geloof er echt in. Later kwam ik er achter via mijn tante dat mijn opa een hele grote vreemdganger is geweest. Bizar dat ik dus zelf een man gekozen heb met dezelfde kenmerken. Ik kreeg er echt kippenvel van. Zo kloppend toen. Bizar hé?
Ben benieuwd hoe het bij jullie zal gaan, update je dan?
Er kunnen inderdaad bijzondere dingen zich openbaren tijdens familieopstellingen. Ik ben ook heel benieuwd wat het jullie zal brengen aan nieuwe inzichten en zienswijze, Mamame! Alvast succes, sterkte!
miss1984 schreef op 08-07-2021 om 20:14:
Mamame, ik heb er diverse boeken over geleden en een kleine gezinsopstelling gedaan met een mevrouw van een wijkteam.
Soh dat was een openbaring! Ik geloof er echt in. Later kwam ik er achter via mijn tante dat mijn opa een hele grote vreemdganger is geweest. Bizar dat ik dus zelf een man gekozen heb met dezelfde kenmerken.
Mijn vader was een alcoholist en mijn ouders zijn gescheiden nadat mijn moeder hem voor de zoveelste keer betrapte op vreemdgaan. De partner van mijn zus drinkt echt te veel en van mijn man weten jullie het verhaal. Ik wil echt graag weten waarom ik nu niet juist een andere man heb gekozen. Zucht.
Lijkt mij fijn dat de therapie in aanwezigheid van andere stellen gehouden wordt. Zo wordt een bespreking wat globaler en minder op de man. Dat maakt dat je je kan spiegelen aan anderen en aspecten vrijer kan bespreken. Je bent niet alleen de persoon met issues maar tegelijk ook toeschouwer. Top.
Net als vroeger de afleveringen van de supernanny. Ze nam een gezin onder de loep. De toeschouwer zag de fouten van anderen maar tegelijk ook de herkenning. Dat maakt de drempel lager om samen erover te praten.
Veel succes.
Wat was het een heftige dag gister! Maar ik heb een hoop geleerd. Over de rol van vrouwen in mijn familie, de trauma's van beide families die we mee zeulen als stel, het effect van een liefdeloze opvoeding bij mijn man en hoe we toch in verbinding kunnen blijven met elkaar als we dit alles in de ogen blijven kijken.
Het kost zoveel energie zo'n dag dat ik het niet snel nog een keer zou doen, maar heb er zeker geen spijt van!
Fijn dat je even wat wilde posten over hoe het is gegaan gisteren. Ik geloof het meteen, dat het een heftige dag was voor jullie! Maar goed om te horen dat het je ook zeker wel wat gebracht heeft. Keep that in mind! Fijn dat jullie je nu bewust kunnen zijn wat er nodig is om de verbinding tussen jullie in stand te houden. Omdat je weet waar het vandaan komt als de verbinding (weer) verzwakt raakt.
En omdat het best nogal wat energie kost, moet je zoiets denk ik ook niet heel vaak of heel snel weer gaan doen. Voor nu hebben jullie in ieder geval wel weer andere handvatten om mee verder te kunnen. Laat het maar even goed landen, de dag van gisteren en doe er vooral je voordeel mee.
wat is iedereen stil?
Mamame,
Hoe gaat het nu na de opstelling?
Heeft het meer ruimte en adem gegeven in het proces?
Vanuit mij is het wat stil, even druk met werk.
Maar ik merk ook dat ik door de tijd heen, ook na die klapper van een tijdje terug steeds meer denk ik. Het is zoals het is. Het leven is soms fucking moeilijk, eenzaamheid, boosheid, verdriet, het huwelijk, de blijdschap die er ook zeker nog is om samen te zijn gewoon schommelt.
Misschien is het het bewustwordingsproces. Het rouwproces wat je door maakt na zn situatie.
Ik vergelijk het nog steeds met de dood. Je gaat door maar er is iets definitief veranderd en of weg. Een persoon, een gemis in een oud gevoel. Een soort illusie die je jezelf ooit voor hield.
Ik wil niet down overkomen maar ik merk gewoon dat ik begin te accepteren dat het bij mijn leven hoort. Ik moe word van gedachtes, gespreken waar mensen zeggen, joh het kost gewoon tijd. ( en ja ik zei het ook steeds) maar fucking hell wanneer is die tijd dan?
Gewoon nóóit niet.
Ik, we moet(en) er mee door.
Gisteren zat ik nog even op het terrasje bij een speeltuin. Zo onbezonnen was die tijd ooit. Nu is het gewoon altijd je mannetje staan in het ouder worden. Zorgen dat er niemand meer zijn voeten aan jou afveegt.
Weerbaar zijn, dag in dag uit. Ik vind heel veel gewoon niet meer het zelfde zijn in mijn complete leven. Vrienden die logen. Veel verloren zijn, het geeft soms een eenzaam bestaan.
Ondanks dat ik ook zoveel nieuwe contacten op heb gebouwd. Het blijft een eenzaam iets, die ontrouw.
Mensen willen hup door en kunnen snel zeggen dat doet hij nu vast echt nooit meer.
Dat is net alsof je tegen een mevrouw zegt waarvan haar hondje is gebeten, dat doet die bulldog normaal nou nooit. Behalve die ene keer, ja ja. Geloof je dat zelf. Hij was vals en zal vals blijven.
Haha ik moet er zelf om lachen, wat een vergelijking maar het is wel zo. De hond van de overburen deed dat normaal nou noooooit. Ja tot gisteren toen hij als een dolle stier uithaalde.
Mensen kunnen zichzelf veel wijsmaken en dat is waar ik tegenaan loop. Gaslighting was er vroeger al, en het blijft.
Och Miss, ik moet altijd glimlachen om jouw bijdrages. Je hebt het hart duidelijk op de tong😏
Mamame, ja, radiostilte hier, in ons zevende draadje 'Verder na ontrouw'. Zelf heb ik veel te doen, dus domweg geen tijd voor OOL. Maar net als Miss laat het me ook niet los. Vanavond nog: man gaat boot kopen op anderhalf uur rijden. Onwillekeurig flitst deze scène dan voor mijn geestesoog: man kruipt innig in de armen van zijn minnares, Flemens dat hij wel drie uur de tijd heeft. Volstrekt irrationele gedachten natuurlijk! Maar ook ik vrees dat dit nog jaren bij me blijft.
Levenslang, die term is trendy, ik hoor 'm veel de laatste tijd. Nou, zó pessimistisch ben ik niet. Maar mijn man heeft het 1 keer geflikt en binnen 2 weken zèlf opgebiecht. Mister van Miss heeft het talloze keren herhaald, ze user zelf achter gekomen en het smeert zich over vrijwel hun hele huwelijksleven uit. Dat is wel even van ernstiger aard dan onze vertrouwensbreuk.
Vanavond peinsde ik even over de vraag: wat als hij het nog eens zou doen, maar dan niets vertellen? Miss zal dat haast wel niet anders verwachten ( of niet Miss?) maar hoe is dat voor de anderen?
Ik merk het meer in reacties die mijn plezier dan helemaal onderuit halen. Zo zou ik dolgraag willen verhuizen want gebeurtenissen met studentes next door, de zorg voor zijn vader die veel meer van hem vraagt dan hij gedacht had, de buurt die veranderd is en het gedoe met parkeren. En dan zie ik een heel fijn huis, echt ideaal want alle obstakels lijken dan te vervagen. We zijn zelfs gaan kijken. Ik ben zo verliefd geworden op dat huis. En dan komt de domper. Het is relatief te duur, wel een uur rijden van woonplaats vader. Dan denk ik , waarom zit je dan naar duurdere huizen te kijken of opper je gebieden die goedkoper zijn maar wel verder. Soms wil ik dan niet eens zo’n avontuur aangaan.
Ik ben al wat afgekoeld; slaapkamers met schuine wanden terwijl wij niet klein zijn, gaat op den duur tegen staan.
Ik vind het gewoon lastig om te ver in de toekomst te durven denken. Het maakt dat ik koester wat wel goed gaat. Dan denk ik ook aan gunstige uitslagen lichamelijke testen of verbetering knieklachten of successen van kinderen. Maar de onrust dat ik mij weer gekwetst kan voelen, is nog niet over. Zo gaf man aan dat hij wel meer aan te merken had op die woning en mij niet begreep die woning te moeten loslaten.
Die onrust omdat keuzes meer in zijn voordeel lijken uit te pakken. Of net zoals Miss zei; die alertheid dat een ander niet over je heen loopt, kost best veel energie. Meer dan in een relatie van je verwacht mag worden. Relatie is een balans in geven en nemen. We hebben in afgelopen tijd heel wat bereikt, maar nog niet het doel van onbevangen leven.
Ja, dat is ook vervelend, Flan. Het gevoel dat hij over je heen baggert. Dat is precies hoe het was voor je, toen met je schoonmoeder, toch?
Argh, een huis kopen, breek me de b** niet open! We wonen hier al een ruim decennium nu, maar wij kwamen ook maar niet tot overeenstemming. Hij mikte veel duurder dan we ons konden veroorloven, bv. Zo vaak, dat ik hem erop wijzen moest dat zijn verwachting dat ik ooit ook heus nog wel een goeie baan zou krijgen, een Fata Morgana was.Hij nam me niet serieus toen.
Echt frustrerend voor je, dat hij zelf ook te duur zoekt en te ver van zijn vader, maar dan jou op de vingers tikt als je dat doet. Klinkt al niet heldere communicatie.
Ook die onrust van niet ver in de toekomst durven kijken herken ik. Vorige week was er een van rotiomerkingen. Allemaal suggesties die vagelijk wezen naar een toekomstdreiging 'misschien ga ik wel bij je weg'.
Ik heb voor mezelf echter wel wat knopen doorgehakt. Ongeacht wat hij gaat doen en wat hij van plan is, ik ga me gewoon aan mijn huwelijksbelofte houden. Ik ga niet in op die misselijke sneren, maar loop weg of doe of mijn neus bloedt. Als hij ooit van me gaat scheiden, om wat voor reden dan ook, is dat zijn beslissing, zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne. Ik doe wat ik kan om hem te geven wat hij nodig heeft. Maar ik heb gewoon grenzen in wat ik wil of kan.
Maar ik laat me niet meer alle kanten opbuigen en grenzen opbreken, omdat hij hij het onmogelijke wil
