Verder na ontrouw deel 6

Nog gevoel hebben voor de ander? En dat weg ging omdat hij niet haar enige prins was? Poeh. Ik snap wel dat je zorg hebt. Ik heb 'de fout' gemaakt om mijn man meteen te geloven die ook zei klaar te zijn met zijn chick. En mij niet kwijt te willen. Te willen vechten voor ons. Wakker te zijn geworden. Zij was sex. Meer niet. Beloofde geen contact met haar te hebben. Hij had dit wel bedacht maar tussen zeggen en doen (hij vond haar zielig, zij contact zocht en zich weer aanbood en nee blijven zeggen) bleek verschil te zitten. Dit liep niet goed af.  Dikke nieuwe relatie error volgde. Ik voelde tijdje niks meer. Bij hem ging toen pas echt de deur naar haar dicht. Nu is mijn vertrouwen vooralsnog niet vanzelfsprekend. Maar ik heb heel duidelijk grens gesteld: er zijn geen nieuwe kansen meer. Dan is het tussen ons klaar. En dat meen ik ook. Misschien ook tip voor jou: geef grens aan en gevolgen. Iets voor therapie? 

Maar er zijn allerlei ervaringsdeskundigen hier op het forum. Met andere verhalen. 

Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik wil.dat zij op de zaak weggaat... of hij.... maar voor nu is dat geen optie... therapeut zegt dat ik vertrouwen moet hebben in mijn man omdat ik de relatie met hem heb, niet met haar. Dat als hij contact met haar zou willen hij daar altijd de kans voor heeft niet alleen via het werk. Vind het zo lastig, mijn man heeft aangegeven niet gelukkig te worden om van baan te verwisselen en dat zij waarschijnlijk dit jaar er toch uitgaat (zij is inhuur) dat ze elkaar nu met de corona waarschijnlijk niet eens meer tegen gaan komen. Elke keer als ik erover begin zegt hij dat hij voor mij gekozen heeft, dat leven niet wil, als hij dat gewild zou hebben daarvoor gekozen zou hebben. In het begin geloofde ik dat niet, nu de weken verder gaan begin ik het wel te geloven maar het zit me gewoon niet lekker dat ze gewoon contact kunnen hebben via alle dingen die met de zaak te maken hebben. Ik wil gewoon zo graag geloven dat hij echt ons gezin wilt, maar vraag me soms af of dat het voor hem nu meer is doen wat hij hoort te doen.... hoe weet je nou echt zeker dat hij weet dat hij fout gezeten heeft en het nu *goed* wil maken...  bleeegh vind het vooral zo vervelend dat mijn gevoel zo schommeld de ene dag denk ik we hebben het goed en gaan er zeker weten komen en de andere dag slaat vooral bij mij de twijfel toe! 

ToSweet,

Ik had al een aantal keren wat getypt maar steeds kwam er iets tussen. 

Maar wat ontzettend verdrietig dat dit gebeurd is! Ik hoop dat je hier je BLEEEH momenten post. Want die zullen nog veel en vaak gaan komen. Ik herken ze enorm. 

Mijn advies laat je gevoelens vooral toe, vraag je man om een knuffel als je het moeilijk hebt. Benoem dit ook. En leg je focus terug op je ademhaling als je merkt dat je je echt even geen raad meer weet. Adem in, adem uit. Deze tips hielpen mij. Ik heb net als Flangan de mindfulness training gedaan en nog meer. Sinds twee jaar mediteer ik en dat helpt mij dichtbij mijn eigen ik te blijven. Wat wil jij? Wat heb je nodig? Wat kun je accepteren? Wie ben je? Allemaal vragen die door de tijd heen voorbij gaan komen. 

Maar ja... snap de wirwar in je hoofd, en dan nu even wat bemoedigende woorden van een helaas ervaringsdeskundige. Mijn man ging onder andere ( ook net als jou man) vreemd met een collega en werkt daar nog af en toe mee. Als je man vreemd wil gaan of doorgaan met vreemdgaan met wie dan ook ( dus die collega of wie dan maar ook) dan doet hij dat toch wel. Niet leuk om te horen maar dan maakt het niets uit ToSweet. Dan pakt hij die kans aan. Dat hielp mij bij het voorkomen van de mallemolen in mijn hoofd. Dan zeg ik: potverdorie Miss stop hiermee. Wil iemand vreemdgaan dan doen ze het toch wel.

Maaar jou man geeft aan het niet meer te willen. Dat is stap 1. 

Er zullen mini muizen stapjes gemaakt worden deze komende tijden. Pak die tijd. Kijk naar hoe je man handelt. Wat doet hij? 

Je ontwikkelt een soort scan mechanisme zeg ik altijd. Je krijgt een paar nieuwe ogen.

Doe het rustig aan. Het is nog zo kort. Echt.

Dikke knuffel.
 

Iedereen bedankt voor de reacties, het is fijn het erover te kunnen hebben zonder de meningen van de mensen om je heen die totaal niet snappen waarom je doorgaat met een relatie waarin je dit is aangedaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf soms ook van die momenten heb dat ik denk waarom laat ik hem hiermee wegkomen, maar de maanden dat ik alleen was besefte ik dat ik ontzettend veel van hem houd en ook van ons gezin. 1 misstap ( ook al vind ik dit niet onder een misstap vallen als je een paar maanden een relatie met iemand hebt ) maar sinds december merk ik dat hij er 100 procent voor gaat. Hij heeft in november nog contact gehad met haar (niet live) omdat het op dat moment niet lekker tussen ons liep en hij alleen haar in zijn omgeving heeft die hij vertrouwde. Voor mij was dat een bom die barste en heb hem toen ook de deur uit gezet. De volgende dag heeft hij er alles aan gedaan uit te leggen waarom hij contact met haar gezocht had, niet voor de relatie, niet voor de seks maar puur om zijn angst te delen dat hij bang was dat ik er nooit overheen zou komen. We hebben die dag ook 2 uur bij onze coach gezeten en zij heeft mij ook uitgelegd dat hij 'die ander' als vertrouwenspersoon zag. Dat hij zijn verhaal bij haar kwijt kon omdat niemand anders in zijn omgeving hem zou snappen. Na deze laatste escalatie gaat het goed en doet hij echt wel zijn best maar er blijven gewoon dingen mij irriteren. 

Als bewijs dat hij 100 procent voor ons wil gaan kwam hij met het idee te gaan verhuizen, nieuwe omgeving, nieuwe start, wij samen met de kinderen. Ik ben hiervoor gegaan maar wederom door alle meningen om ons heen heb ik een tijd gehad dat ik heel erg twijfelde of ik het juiste besluit genomen heb. Iets wat mijn coach nu leert is inderdaad wat Miss1984 ook aangeeft, blijf bij je eigen gevoel, mijn coach stuurt ook heel erg aan op mindfulness. Het stukje als hij het weer doet ben ik ook in gegroeid, sinds een week of 2 heb ik zoiets mocht het weer gebeuren ( met wie dan ook ) dan is het gewoon klaar, maar nogmaals tot nu toe heb ik daar geen gevoel bij dat dat zijn intenties zijn. 

Hij omschrijft zijn affaire als een vlucht. Inderdaad beginnende met iemand leuk vinden, aandacht van krijgen, ingepakt worden door, maar ook zelf daarop in gegaan te zijn. Een aantal weken het idee gehad dat dat het ideale leven zou zijn, maar toch de knoop thuis niet door hebben door durven hakken. Uiteindelijk de bom laten vallen maar nog niet naar haar gegaan te zijn. Door middel van de coach geloof ik dat ook echt wel, dat het een uitweg was. Dat hij thuis de bomen door het bos niet meer zag en in iets verdwaald is wat hem een goed gevoel gaf. Toen hij in november voor mijn deur stond huilend en met 1000 exuses ( voor het eerst na al die tijd ) geloofde ik hem en ik geloof hem nog steeds. Het enige wat me gewoon dwars zit is dat ik zo ontzettend geknokt heb, en ik zou achteraf graag gezien hebben dat hij had moeten knokken voor mij.

Maar goed lang verhaal kort, we zijn er nog, samen met onze kids. Het voelt voor 90 procent van de tijd goed, heel goed zelfs, maar de 10 procent die overblijven als ik zelf na ga lopen denken dat zijn die bleeeegh momenten. Ik kan van heel gelukkig naar ontzettend boos en verdrietig wegzakken. Alleen al door bijvoorbeeld iemand op tv te zien die op haar lijkt. Of iets te zien waarvan ik weet waar ze samen geweest zijn. Ik weet dat dat momenten zijn die moeten slijten, en vergeleken met 3 maanden geleden gaat dat ook stukken beter. Ik hoop gewoon dit alleen never nooit meer mee te maken want het maakt echt iemand helemaal kapot en dat is iets wat ik mijn man maar ook Troela  (zo noem ik haar maar ) heel moeilijk vind om te vergeven. 

Herkenbaar hoor al die triggers. En ja vreemdgaan kan altijd en overal. En ja het maakt veel kapot. En achteraf kan niets ongedaan worden gemaakt. Daar hebben we veel bleeeeh momenten van. The only way nu is up! 

Heel herkenbaar, ToSweet, wat je schrijft: "Hij omschrijft zijn affaire als een vlucht. Inderdaad beginnende met iemand leuk vinden, aandacht van krijgen, ingepakt worden door, maar ook zelf daarop in gegaan te zijn...-... het idee gehad dat dat het ideale leven zou zijn...-... geloof ik dat ook echt wel, dat het een uitweg was. Dat hij thuis de bomen door het bos niet meer zag en in iets verdwaald is wat hem een goed gevoel gaf...-... Het enige wat me gewoon dwars zit is dat ik zo ontzettend geknokt heb, en ik zou achteraf graag gezien hebben dat hij had moeten knokken voor mij."

Dat had ik ook graag gewild inderdaad. Dat hij ook geknokt had voor ons, voor mij, in plaats van te vluchten in een affaire...

"Maar goed lang verhaal kort, we zijn er nog, samen met onze kids. Het voelt voor 90 procent van de tijd goed, heel goed zelfs, maar de 10 procent die overblijven als ik zelf na ga lopen denken dat zijn die bleeeegh momenten. Ik kan van heel gelukkig naar ontzettend boos en verdrietig wegzakken. Alleen al door bijvoorbeeld iemand op tv te zien die op haar lijkt. Of iets te zien waarvan ik weet waar ze samen geweest zijn. Ik weet dat dat momenten zijn die moeten slijten, en vergeleken met 3 maanden geleden gaat dat ook stukken beter."

En dat wordt het echt ook wel. Kost wat tijd, maar het wordt allemaal steeds minder. Hangt ook een beetje af van hoe je er zelf in wil staan. Je kunt nl. de dingen die je triggeren, heel groot maken, heel erg aanwezig laten zijn en alles laten overstemmen, maar je kunt er ook voor kiezen om daar zo min mogelijk aandacht aan te geven. De trigger een trigger laten, die popt inderdaad dan wel op, maar daar kun je het ook bij laten. Ze mogen er zijn, maar niet meer dan dat. Dan poppen ze ook weer weg uit je gedachten. Dat is niet altijd even gemakkelijk, soms lukt het niet om de emoties die erbij komen, niet toe te laten, maar toch kan het schelen, wanneer je er voor kiest om  de triggers verder niet te veel te voeden met je aandacht. En soms is het goed om iets wat al vaker voorbij kwam aan bepaalde triggers, deze nog één keer goed te doorvoeren, nog één keer er over praten met je man, hem de laatste kans geven om er radicaal eerlijk over te zijn en het dan los te laten om weer verder te kunnen. Maar nogmaals, het heeft echt tijd nodig voordat je steeds beter vooruit kunt kijken en niet steeds weer achterom naar de periode van je mans ontrouw.

Thanks dames!

@anna cara klopt ik probeer ook vooruit te kijken en door te gaan en merk dat dat steeds beter gaat

@labelladonna Soms kan ik de triggers naast me neerleggen er zelfs bovenstaan maar soms heb ik zo een dag (zoals vandaag) dat dat wat lastiger is. Ik kan me dan zo boos maken dat 2 mensen zo stiekem en achterbaks te werk zijn gegaan, gepraat hebben over mij en de kinderen, gezellig samen allemaal dingen uitgespookt hebben terwijl ik hier alle ballen hoor.probeerde te houden. Zo een trigger begint bij mij met iets onbenulligs maar dat kan ik zo groot maken dat ik in staat ben mijn man alsnog het huis uit te.zetten dat wil ik helemaal niet maar blijf het gewoon zo ontzettend lastig vinden dat hij maanden lang een geheim leven gehad heeft. Dingen gedaan heeft waar hij me alsnog niet alles over wil vertellen ( omdat hij bang is dat me dat pijn doet en daar zit ook wel wat in want alles waar ik achter gekomen ben doet ook pijn en word ik misselijk van ) ik houd echt heel veel van mijn man maar vraag me soms af of ik gek ben om voor ons te blijven vechten omdat hij me dit aangedaan heeft... dat spookt af en toe wel door mijn hoofd...

Mag ik vragen wat jullie mannen doen of hebben gedaan om het goed te maken, of wat laten ze zien dat ze echt voor jullie gekozen hebben? 

Ik vind het vreselijk waar jullie doorheen gaan. Mooi om op dit forum te zien dat er zoveel warmte is en er zoveel wijze dingen worden gezegd over de complexiteit van relaties, van mensen, van gevoelens, van verschil in beleving, in waarden.

Toch kan ik een paar dingen die steeds terugkomen niet begrijpen, die volgens mij ook echt niet helpend zijn.

Kan het pas weer goed worden als Truus een afschuwelijk mens is die er alleen op uit was/is om alles stuk te maken, jullie partner af te pakken? Of kan het dat zij eigenlijk ook een leuke vrouw is die na altijd trouw te zijn geweest geraakt is in iets bijzonders dat jouw man heeft? Die net zo verstrikt is geraakt in gevoelens, vanuit haar eigen achtergrond en beleving als jouw man? En -net als je man- heel egoïstische, foute keuzes heeft gemaakt? Is die ‘waarheid’ erger?

Jullie willen begrijpelijkerwijs dat jullie partner alle contacten verbreekt met de ‘andere kant’. Maar zelf zijn jullie veel bezig met de andere kant. Helpt dat? En is dat andersom ook? Is de bedrogen man van Truus nu net zo met jullie man bezig om contact te zoeken als jullie dat zijn met Truus?

‘Hij had het meteen moeten zeggen’.
Is/was jullie relatie echt zo open dat je eerlijk kunt vertellen dat je verliefd bent op iemand, sterke gevoelens voor iemand anders hebt? Of zeg je dat met de kennis en ervaring van nu. Ik denk dat in veel relaties het uitspreken van dit soort gevoelens al een reden is voor een grote crisis, paniek, wantrouwen en onzekerheid.

Hebben jullie een relatie waarin je echt alles kunt bespreken wat er in je leeft, ook als het om diepere verlangens gaan, ook als het om behoeften gaat die jij niet leuk vindt, ook als het over jullie donkere kanten gaat? (die we nu eenmaal allemaal hebben maar ook allemaal graag verborgen houden)

‘Hij was zelf ook altijd heel fel over vreemdgaan, dit had ik van hem nooit verwacht.’
Juist als je partner en jij heel sterk vinden/vonden dat vreemdgaan het ergste is wat je kunt doen, lijkt het me moeilijk dat op tafel te leggen als er een misstap is gebeurd. Dan veroordeel je jezelf namelijk al zo erg. Is het dan niet logisch dat je partner ‘verboden’ gevoelens of die misstap juist voor zich probeert te houden en daar (juist) verstrikt in raakt? (bij gebrek aan ervaring hoe het daarna werkt).

Jullie zeggen als steun tegen elkaar bij al die heftige emoties: ‘Laat alle gevoelens toe, alles mag er zijn. Je moet je gevoelens niet wegstoppen want dan worden ze alleen maar erger.’
Dat is zo waar. Maar geldt dat alleen als je bedrogen bent? Of geldt dat ook als je partner gevoelens heeft die niet passen bij jouw verwachtingen en hoop? Wat gebeurt er als je gevoelens wegdrukt? Dan wordt het een bal onder water, die veel energie kost en op onverwachte momenten explosief naar de oppervlakte komt.

Trouw is voor vrijwel iedereen een heel belangrijke waarde. Maar is trouw aan je partner belangrijker dan trouw aan jezelf? Het gaat bij jullie nu ook vaak over: zorg dat je dicht bij je zelf blijft en trouw bent aan jezelf. Wat als die vormen van trouw op een gegeven moment (lijken te) botsen? Wie zou daar niet van in verwarring raken?

Ben jij wel eens heel erg verliefd geweest? Lukte het je toen om heel rationeel te denken of heb je toen dingen gedaan die je ‘nuchter’ nooit zou doen? Verboden verliefdheid, maakt die gevoelens nog sterker.

Ben jij altijd 100% eerlijk tegen jezelf of praat je wat je doet of denkt ook wel eens goed voor jezelf?

Vind je dat iemand een stomme fout mag maken in zijn leven? Als een hoofdstuk in het verhaal van jullie lange relatie samen?

Heb je wel eens iets gedaan waar je heel veel spijt van hebt en dat je heel graag terug zou draaien?

En zo zijn er nog zoveel vragen die hier een rol spelen, maar voor iedereen anders zijn. Ik geloof er heel erg in dat ‘grijzer’ kijken naar wat er is gebeurd en gedaan, je partner (weer) menselijker maakt en ook jezelf meer ruimte geeft om echt open te kunnen praten over wat er is gebeurd en hoe je wel/niet samen verder kunt gaan.

Ik denk inderdaad dat grijzer denken ervoor zorgt dat je uberhaupt met je partner doorgaat want als je dat niet doet/ kan dan was het sowieso op een scheiding uitgedraaid.

Ik ben in het begin superveel met Truus bezig geweest dat is nu echt al zoveel minder, truus in ons verhaal heeft geen relatie of kinderen, wel heel veel relaties gehad en toen mijn man mijn kant op leek te gaan was ze alweer aan het daten met de volgende. Denk ook dat elke Truus in dit verhaal anders is, maar juist omdat deze Truus in mijn ogen nogal makkelijk mannen inpakt heb ik geknokt om geen 20 jaar zomaar weg te gooien. Ik geloof echt wel dat er zeker vanuit mijn man gevoelens naar haar zijn geweest en ja daar word ik misselijk van maar met therapie heb ik wel geleerd dat ik niet kan verwachten dat die gevoelens er nooit geweest zijn.

Ik weet dat als ik doorga met hem ik grijs moet denken en veel dingen moet slikken en dat heb ik ervoor over, ik snap alleen soms niet hoe makkelijk hij het ziet als de fout van zijn leven en hup door.... vergeten, niet meer omkijken en samen er 100% tegenaan!  

Dat lijkt me moeilijk ja. Helemaal niet meer omkijken is onmogelijk denk ik. Ook een voorwaarde misschien zelfs om dingen voor de toekomst  te kunnen bespreken. Hoe kwam het bijv dat je dit me niet (eerder) kon of durfde te vertellen? 

Dat grijze vaker gaan zien, geen aannames meer over elkaar doen, en (daarmee) valkuilen voorkomen kan denk ik alleen echt sanen.  

Deze crisis lijkt me juist goed als 'eeuwige' reminder (niet de beelden zelf) van hoe het fout kan gaan. Waardoor en hoe zorg je dat je niet weer van elkaar vervreemd? 

Daar heb ik het met mijn man ook vaak over gehad, over dat hij ook vrij snel zoiets had van "hup door.... vergeten, niet meer omkijken en samen er 100% tegenaan!"

Hij was opgelucht dat hij niet langer meer zo tegen mij hoefde te liegen, mij niet meer hoefde te bedriegen. Zichzelf geen 'monster' meer hoefde te voelen op de momenten dat ik hem liefdevol uit stond te zwaaien als hij wegreed op die dagen, dat ik nietsvermoedend dacht te weten dat hij naar werk ging, terwijl hij voor zichzelf wist dat hij zijn dag met haar door ging brengen, ipv verondersteld te worden te gaan werken... Dus door allerlei nare gevoelens over zichzelf en over hoe rot hij mij behandeld had al die affaire-jaren, maakte dat hij dat zo snel mogelijk achter zich wilde laten. Al zijn fouten, stommiteiten (zijn eigen woorden) en egoïstische keuzes zo snel mogelijk vergeten, want hij kon nu blij en opgelucht dit nare hoofdstuk afsluiten en met een "schone lei" weer verder met mij, met ons. Maar zo werkt dat niet, dat is niet zo eenvoudig zo te stellen. Het is fout gegaan, wat mij betreft wilde ik begrijpen waarom en hoe, wilde ik dingen doorvoelen, wilde ik situaties op een tijdlijn kunnen plaatsen om het verloop ervan te kunnen zien, te realiseren waardoor onze relatie een aanloop was geworden naar het maken van foute keuzes. Realiseren waar in de tijd heb ook ik dingen laten liggen, waar had ik anders met bepaalde situaties om kunnen gaan? Om dingen te begrijpen, was het soms toch wel nodig dat mijn man over dingen zou vertellen, waar hij liever niet meer aan wilde denken, of die hij liever niet vertelde omdat hij bang was om mij daar weer of extra mee te kwetsen. Maar ik had eerlijkheid nodig. De harde, ongenuanceerde waarheid. Feiten. Gewoon zoals het voor hem geweest was, de gevoelens die hij gehad heeft, wat het met hem deed, wat het hem bracht. Niet bagatelliseren, niet de waarheid mooier maken en er om heen draaien uit angst om mij pijn te doen. Geen leugens meer. Alles wat er toen in die periode was, was er met een bepaalde reden. Het mag er ook zijn geweest van mij. Dat was toen, nu is nu. En nu we opnieuw voor elkaar gekozen hebben en samen aan een nieuwe toekomst willen bouwen, is het belangrijk om voor ogen te houden hoe we er nu en in de toekomst ons best voor kunnen doen waardoor en hoe we er voor zorgen dat we niet weer van elkaar vervreemden. En daarvoor had ik het nodig om te begrijpen waarom het heeft kunnen gebeuren.

Sidni,
Ik vind dat je echt mooie vragen stelt en kan me goed voorstellen dat je je deze vragen hebt.
Ik had ook nooit verwacht dat ik zover zou gaan om in een huwelijk te blijven na ontrouw.
Bij mijn man zijn het diverse soorten vrouwen...

Maar om op je eerste stuk te antwoorden, in het begin was het veel fijner om Truus(zen) af te branden. Dat is ook een soort overlevings strategie. Dan krijg je het in je hoofd " makkelijker " geplaatst.

Maar na een tijdje kreeg ik vooral met 1 van hun een andere schakel in mijn hoofd ( beetje kopie mij, pleaser van wat ik gehoord heb van man en ook kwa uiterlijk lijkt ze op mij, ik heb besloten niet met haar te praten omdat ik hierin wel zag en hoorde hoe leuk ze eigenlijk is en mijn man haar om de vinger gewonden heeft, en close samen werkten. )

Dat het eigenlijk een hele leuke meid is.

En nee, Het daarmee bezig zijn helpt niet. Maar dat is gemakkelijker Sidni. Dat gaat vaak vanzelf want je wil het liefste van dat ongelukkige bedrogen gevoel af.
Maar dan komt er zn dag ( wat lang kan duren hoor, omdat je zo in overleving staat en sommige vrouwen hierin blijven ) dat je denkt, eigenlijk heeft het niet uitgemaakt wie het was. Het waren allemaal vrouwen die gewoon heel knap waren en mijn man aandacht gaven.

Dit heeft mij doen inzien dat het ook nooit aan mij lag. Mijn man vergelijk ik met een verslaafde. Een aandachtsverslaafde. En dat gaat net als bij drugs nooit verdwijnen.
" Hij had het meteen moeten zeggen".

Ja dat had gemoeten. Dat was blijkbaar altijd eenzijdig voor de uitkomst. Want ik ben juist met veel situaties naar mijn man gegaan.

Zo wilde ik graag een ervaring met een vrouw om even specifiek te zijn. Dat heb ik jaren geleden op tafel gelegd en zo waren er nog meerdere situaties waar ik altijd open over was. Er zijn tijden geweest dat ik een open relatie voorgesteld had omdat ik uiteindelijk echt wel dingen aanvoelde. Maar hij ontzettend goed was in het verdraaien van dingen. Een masker opzetten en ik had de fel roze bril op ( inclusief gaslighting)

Voor mij heeft de sex dan ook weinig te betekenen maar wel het liegen en bedriegen. Het niet open en eerlijk zijn in wat hij wilde, wat jij ook post. Dat heeft het vertrouwen stuk gemaakt.

Wij hebben die afspraak nu dan ook gemaakt, over hoe gek de vraag ook is hij het toch echt moet vragen. En niet achter mijn rug om toch een sm kelder in moet duiken ( precies weer zn grapje van mij, haha Anna Cara)

Ik bagatelliseer het hier niet mee maar het is voor mij wel een overlevingsmechanisme. Want het leven is veelste kort te blijven hangen in het verdriet. Dan kan ik beter stoppen met samen zijn. Mijn man is dan ook een bijzonder exemplaar zoals hier vaker benoemd is, van allerlei vermoedelijke diagnoses die de hoek om komen. Heel complex eigenlijk. Maar ik ben te gek op hem, de lichte kant, de grijze kant en die donkere kant heeft mij lang bang gemaakt. Maar nu niet meer omdat ik nu mijn eigen ik zie. En het niet meer accepteer dat hij dingen gaat proberen te verdraaien. 

En dat is nu juist het lastige aan hem. Hij blijft ook gewoon heel leuk, hij is zo ontzettend positief bezig nu dat ik hem neem zoals hij is.

Het meeste verdriet heeft mij toch wel gedaan dat ik het niet wist. Maar dat was jaren de roze bril ophouden en niet beter weten in waar ik vandaan kom.
Er komt ook een stuk acceptatie de hoek om, je wil door en je weet dat ze het kunnen doen.

Het zijn net mensen. ( en voordat ik hier op het forum kwam dacht ik dat ik de enige was.)

Het behouden van mijn gezin is belangrijker voor mij dan nu weg te gaan.
En dat trouw blijven aan jezelf.. tja dat is een hele worsteling. Dat is ook iets wat heel veel tijd nodig heeft. Bij mij zijn er genoeg momenten geweest dat ik het mezelf kwalijk nam dat ik bleef. Een bepaalde verbinding kan mijn man mij niet geven maar daar heb ik vriendinnen voor. Dat is ook accepteren. Weg gaan of de verbinding zoeken in alternatieve. Daardoor leer je dus steeds jezelf voorop te gaan zetten in wat belangrijk voor mij is en in wat ik nodig heb. En dat dus ook open bespreek.

Het stoppen met de verslaving in stand houden en de pleaser zijn is daar hoofdzaak 1 in. 

En laten we eerlijk zijn, hoe fijn is het om met (verdrietige/moeilijke) gevoelens te vluchten naar iets of iemand anders?

Dan hoef je al die moeilijke dingen niet aan te gaan. Maar op langer termijn komt het als een boemerang terug en uit. En dat had mijn man nooit verwacht.
Lauren,

Wist je dat hij daar vaker naar keek?

Is het voor hem de afleiding die porno?

Zeer herkenbaar bij mijn man. Dan doel ik op wat ik net getypt heb. Het fijne van het niet hoeven voelen van al die shit die gaande is tussen jullie. Een afleiding.

Goeienavond,

Het is lang geleden dat ik hier meeschreef. Ik denk dat het weer tijd is.

Wat geleid heeft tot zijn overspel destijds doet hij nu weer. Hij isniet openhartig, maakt geen contact, preekt me de oren van het hoofd maarwil geen weerwoord. Hij blaft dwars door me heen, voert geen conversatie maarvult on wat hij denkt dat ikvind/denk/voel/wil en ageert daartegen.

Ik mag niet vragen om verduidelijking, want hij vindt zichzelf kristalhelder. 

Ik heb schoon genoeg van die vernederingen, beledigingen enaanvallen op mijn integriteit. Ik ben zo open mogelijk over wat ik doe op een dag, maar hij blijft me verwijten dat ik van alles achter zijn rug om doe (zelfs nu we al een jaar tijd samen thuis zijn).

Hij 'bekijkt onze relatie per dag, per week, per maand' en insinueert er elke dag mee te kunnen stoppen maar wil zich daar niet over uitspreken als ik aandring.

Ik ben het beu. Al die achterdocht en afwijzing. Ik heb geen vraag aan jullie. Wil gewoon even mijn hart luchten, want ik stik!

Peenvogel, fijn hè om even van je af te schrijven. Ik ken jouw verhaal niet. Maar zeg je nou dat je partner vreemd is gegaan? Of jij? Wat ik lees over zijn gedrag is niet fijn. Je krijgt veel verwijten, hij is onaardig en dominant en dreigt met weggaan zo te lezen?

 Je vraagt geen advies maar het borrelt bij mij. Je stikt zeg je en daar schrik ik van. Accepteer het niet. Hoog tijd om JOUW gedrag en JOUW communicatie te veranderen. Als je blijft doen wat je altijd doet krijg je hetzelfde. 

Kun je/wil je het niet doorbreken? Geef je wel je grenzen aan? Wat accepteer je niet meer vanaf vandaag en welke consequenties hang je er aan vast? Ik lees vernederingen en beledigingen, dat is echt heel erg fout. Hoe heb je het doorbroken in het verleden? Mijn psych zei een keer: stop met uitleggen/verdedigen/doen wat hij wil. En tenslotte: OOK jij beslissen het is genoeg geweest. 

Het kan heel goed zijn dat hij projecteert. Dat hij zichzelf niet vertrouwd, maar dat hij in plaats daarvan jou niet vertrouwd. 

Ik weet niet zo goed wat je daarmee moet. Maar als het zo toch ook niet werkt, (hij wil denk ik graag jouw verdediging zien als bewijs dat jij inderdaad de slechterik bent) zou ik hem misschien wrl eerlijk vragen, hoe zit het met jou? 

Of het werkt weet ik niet. 

Ach jee Peenvogel, wat naar allemaal. Mijn ex ging niet vreemd (zover ik weet) maar was opdezelfde manier afwijzend. Ik heb jaren geprobeerd te voldoen aan het zijn vrouwbeeld, en dat is niet gelukt. Op gegeven moment trok ik de afwijzing niet meer en ben uit de boot gestapt. Je raadt het al, truus werd direct naar binnen gehengeld. Net zolang duwen totdat de ander uit de boot stapt, wat een intens laf gedrag vind ik dat. Naar de buitenwereld toe treft hem geen blaam, zijn verhaal is dat we uit elkaar gegroeid zijn. Aan me hoela, als je niet wil praten over wat niet goed gaat, duw je iemand gewoon weg. En dat gebeurt nu ook bij jou. De les die ik geleerd heb: je kan alleen jezelf veranderen. En hoe je zelf met de dingen omgaat. Ik ben daar pas aan begonnen toen we uit elkaar waren, dat vind ik heel erg jammer. Denk dat het beter is daarmee te beginnen als je nog samen bent. Dan ben je sterker als het inderdaad zover komt. 

Peenvogel:  "Hij isniet openhartig, maakt geen contact, preekt me de oren van het hoofd maarwil geen weerwoord. Hij blaft dwars door me heen, voert geen conversatie maarvult on wat hij denkt dat ikvind/denk/voel/wil en ageert daartegen." 

Dit ken ik van verkeringen als ze in een verslaving zaten (porno, gokken, vreemdgaan of alcohol) 

"Ik heb schoon genoeg van die vernederingen, beledigingen enaanvallen op mijn integriteit." waarom zou je dit pikken?
 

"Ik ben zo open mogelijk over wat ik doe op een dag, maar hij blijft me verwijten dat ik van alles achter zijn rug om doe (zelfs nu we al een jaar tijd samen thuis zijn)." Dit heet projectie en is veelvoorkomend gedrag bij personen met een cluster-b persoonlijkheidsstoornis (oftewel: emotionele disregulatie). Zij verwijten de ander wat ze zelf doen. 

Wat me meer zorgen baart is dat jij je blijft verdedigen, nergens naar mag vragen, afgeblaft wordt, vernederingen naar je toe krijgt. 

Waarom ben je nog bij hem?

Peenvogel,

Wat bij mij omhoog kwam na het lezen van je bericht ( inclusief mri gedachte gang) " Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten".

Hij projecteert dus zijn eigen op jou als ik het goed lees?

Niets zo gemakkelijk als draaikonten en emmeren over wat jij allemaal niet goed doet. Waar komt dit vandaan? Wanneer is dit weer begonnen?

Dames, dank jullie zeer voor de hoeveelheid van inhoudelijke reacties! Graag reageer ik vanavond, als hij zichzelf uitlaat 😉

Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten', dat is al 30 jaar mijn vaste motto. Gaat altijd op👍

Peenvogel, hoe is het gegaan? 

ToSweet1989 schreef op 11-04-2021 om 21:33:

Mag ik vragen wat jullie mannen doen of hebben gedaan om het goed te maken, of wat laten ze zien dat ze echt voor jullie gekozen hebben?

Mijn man is allereerst in therapie gegaan, dat was nog voor ik erachter kwam dat hij een affaire heeft gehad. Hij vertelde te willen scheiden, geen gevoelens meer voor mij te hebben, etc. Was heel depressief en ging op mijn aandringen in therapie. Sindsdien zie ik steeds meer de man terug waar ik ooit verliefd op werd. Hij doet alles voor me. Hij werkt thuis en als ik thuiskom van mijn werk staat er al een bak met mijn lievelingskoffie klaar. Hij kookt of zorgt dat we samen meteen kunnen koken (alles al gesneden) en hij doet zoveel meer met de kinderen. Ook naar mij toe is hij heel zorgzaam. Hij ziet aan mijn gezicht wanneer ik het moeilijk heb en pakt me dan meteen vast en zegt dan even iets waardoor hij laat weten dat hij het zelf ook zo graag anders had gedaan. Hij pakt zelfs tijdens het autorijden mijn hand en laat de hele dag door weten hoe gek hij op mij is, hoe mooi hij me vindt, etc. Koopt mijn lievelingsbloemen als hij bij de kapper is geweest, of mijn lievelingschocola als hij boodschappen doet. Hij laat merken dat hij me ziet en waardeert en aan me denkt. Ik heb gevraagd of hij dit uit schuldgevoel doet, maar hij zegt dat dit is hoe hij voor de rest van zijn leven (óns leven) voor mij wil zorgen. Niet uit schuldgevoel, maar omdat hij nu pas weer echt beseft dat ik alles voor hem ben en hij dit echt heel graag voor mij, de kinderen en ons samen doet. Dit is hoe hij wil zijn, wie hij daadwerkelijk is zegt hij. Hij heeft zoveel meer rust nu, geen vluchtgedrag meer. Is het liefst alleen maar thuis bij mij en de kinderen.

Natuurlijk is het nog heel pril allemaal, het neemt bij mij de pijn en het verdriet van het verraad niet weg. Wel zie ik in dat wij samen nog steeds heel goed kunnen zijn, het geeft me vertrouwen in de toekomst. Ik zal nog heel lang op mijn hoede zijn, daar praten we ook over. Hij vindt het verschrikkelijk, want hij doet keihard zijn best om te laten zien dat dit niet hoeft. Ik weet echter ook dat waar hij nu in therapie aan werkt, heel complex is en als het niet goed aangepakt wordt, het iets is wat zich zou kunnen herhalen in de toekomst. Sterker nog, als ik er niet achter was gekomen denk ik dat het zich wellicht al herhaald had omdat juist zijn schuldgevoel naar mij toe ook weer voor een bepaald gedragspatroon zorgde. Nu we dit weten, weten we ook waar we op moeten letten in de toekomst, want er komt een tijd dat dit alles wat meer op de achtergrond raakt en juist dan zal hij (en ik ook) ervoor moeten waken dat hij niet in bepaalde gedragspatronen vervalt. 

Lentebloem: fijn! En terugval bij jou zal zeker vaker aan de orde komen maar als je zo je man's steun krijgt en jullie in gesprek bllijven... Top. 

Zeker Anna Cara, dit is de periode waarin het een jaar geleden allemaal begon. Ik weet door veel terug te vragen en te speuren zelfs de dag waarop hij voor het eerst vreemdging. De maand mei zal een moeilijke worden. Dat weet hij ook. Ik probeer heel erg in het heden te blijven, maar bepaalde triggers trekken me nog regelmatig terug naar toen. Als een soort klap in mijn gezicht. Gelukkig weet ik nu hoe ik er beter mee om kan gaan dankzij mijn psycholoog en jullie tips hier. Ook samen kunnen we er nu al veel beter mee omgaan, maar makkelijk is het niet.

Lentebloem, ik herken dat zeker:  bepaalde maanden zijn pittiger dan andere (of bepaalde data). Ik heb ondertussen helaas te veel maanden en data waar ik niet blij van word. Trigger trigger trigger. Bleeeeh. Sterkte met mei. 

@lentebloem heb even jouw verhaal gelezen, maar onze verhalen lijken heel veel op elkaar. Ook wat je nu schrijft over het speurwerk komt mij heel bekend voor! Ik heb zoveel ontdekt en elke keer dat ik wat ontdekte zorgde voor een klap in mijn gezicht. Ik ben van nature nogal nieuwsgierig en ook van hun relatie zou ik alles willen weten maar ik weet ook dat de dingen die ik weet elke keer voor een trigger zorgen! 

hoe zitten jullie hierin... ik controleer mijn man (bijna) niet meer... hij moet nu alleen van onze coach een code op zijn telefoon nemen omdat ik vertrouwen in ons moet hebben en zijn telefoon Is van hem dus dat staat los van ons.... ik heb de eerst maanden in zijn telefoon gewoon  kunnen kijken ( deed dat niet ) maar het irriteert me nu dat er weer een code is! 

ook hebben  wij besloten te gaan verhuizen, nieuwe start en nieuwe omgeving... 3 maanden geleden gaf me.dat een goed gevoel voor onze toekomst, nu benauwd het me soms omdat ik zo geschrokken ben en niet snap waarom hij nu wel zeker is dat hij voor mij wil gaan!