Verder na ontrouw deel 6

Flanagan

Een kat, ja hoor. Die van mij is alleen maar buiten en nóóit op schoot. Denk ook niet dat een kat of hond de aangewezen 'persoon' is om het gedraai en de afwijzing van een mens te compenseren 🙄

Hoe is het nu met???

Dankjewel Miss! Ga ermee aan de slag, doe zelf al Nederlandstalige affirmaties. Werkt ook fijn.

En dankjewel de vele anderen die ooit of recent hun verhaal deden of tips gaven. Of meeleefden. Het deed en doet mij goed. Vooral uiteraard degene met lef om verder te gaan met hun partner. En ontdekten wat hen hielp. Of niet. Zo heb ik besloten het tijd te geven. Was een tip van een van jullie. Enne scheiden kan altijd nog. Bedankt bijvoorbeeld :

Miss, Belladonna, Pennenstreek, Haaika, Gebroken, Cara, Flanahan, Mari, Haasje, Christa, Puinhoop etc etc

Ik hoop dat het goed of beter gaat met jullie. Ik gun het jullie zo.

Graag gedaan 💋 even een positieve flow post!

@ Belladonna, heel graag gedaan. Ik ben het honderd procent met Flanagan eens. Zo kijk ik er ook naar. Hoeveel verdriet het ook heeft gedaan.

@ Anne, graag gedaan! Ben benieuwd of je er door de weken/maanden heen " meer rust van in je hoofd " mee krijgt!!
Soms is het ook gewoon heel fijn om alleen maar bewust te gaan liggen luisteren( net als naar podcasts) als het even niet tot een dieper niveau komt, omdat je boos of verdrietig bent maar pik je steeds een korte zin uit de wijze woorden die hun tegen je zeggen.
Zo is het bij mij begonnen.. en kun je steeds meer tot de kern komen. Jezelf. In dat wat goed voelt voor jou. Precies wat je zegt ook dat kun je tijd geven.

@ Elledoris, wat fijn dat je er wat aan hebt! ik heb jou " geschiedenis " vaker gelezen op het forum. Volgens mij heb ik ooit wat naar je gepost in een ander draadje.. hier beneden ga ik het nog eens herhalen... (en de goede tip van the little shaman op you tube van Mari adviseer ik jou ook vaker te luisteren. Als je het niet kunt vinden post ik nog meer passende voor je. Ik denk dat die echt helpend zijn voor jou. Dan ga je nog vanuit veel meer kanten kijken. ( ik vooral naar mezelf hoe reageer ik, hoe heb ik gereageerd, wat wil ik niet meer etc voor reactie geven op mijn man)
Wat mag je zn man als jou ex eigenlijk voor naam geven?
Ik heb er al vaker over nagedacht wat voor term daar aan hangt. Maar ik kan het niet plaatsen. En heb toch al veel gehoord en gelezen. Niet dat dat wat oplost maar dat lijkt me voor jou zelf ook fijn om het te kunnen plaatsen. Ik vind het vooral heel boeiend tegenwoordig om mensen hun drijfveer uit te vogelen. Over het brein dat soort boeken en luister verhalen.

Het zou voor jou zo fijn zijn uit dat oude patroon te kunnen stappen en er naar te kunnen kijken dat je juist " blij" mag zijn dat je nu " verlost bent " van een man die jou absoluut niet waard was.
Ik kan me goed voorstellen dat je je gebruikt voelt, ingeruild voelt voor een ander exemplaar.
Op een of andere manier lees ik nog steeds veel verdriet in jou berichten. Misschien ligt dat aan mij maar zo lees ik het. Klopt dat?
Ik hoop dat er een moment komt dat je er positief naar kunt gaan kijken. Ook al heb je misschien het dubbele aantal jaren aan levenservaring dan ik, heeft het je beschadigt maar dat je de regie terug pakt van je eigen ik. En ik vind het fijn te lezen dat je wat aan mijn post hebt. Hopelijk kun ook jij over een paar maanden zeggen, goh die hebben ook bij mij positief bijgedragen, net als bij mij.

Kijk naar wat je wel hebt en ben iedere dankbaar. Met jezelf. Investeer in de liefde in jezelf. Uiteindelijk ligt daar de sleutel!
En niet in hem of wat ooit geweest is..

En elledoris een huisdier echt kies een hond haha, de geweldigste beesten op aarde, mijn hondje, het is het trouwste wezen ooit, je moet bewegen en de frisse lucht in. Ik praat tegen haar en ze is mijn troostlapje in moeilijke tijden. Dat geluk gun ik jou ook.

Van mij mag de overheid iedereen verplicht een hondje cadeau doen ( vooral als je met pensioen gaat haha) wel wanneer gezondheid het toe laat ofcourse.

Haal alles uit dit leven wat je nu hebt. Tijd is kostbaar en ben lief voor jezelf.

Belladonna

Ik heb nog even je reactie terug gelezen, ik kan niet anders zeggen dan mooi verwoord, en erg dankbaar dat je zoveel tijd er aan besteed!
Ik heb met mijn vriendin aan tafel gezeten, en nog vele uren gepraat over hoe nu verder, we hebben besloten om opnieuw besloten om relatietherapie op te starten, een nieuwe therapeut want bij de vorige hadden we beide niet een heel fijn gevoel.
Deze maand ga ik beginnen aan mijn ocd traject, en mijn vriendin is ook een traject begonnen om te leren omgaan met mijn ocd, wat ik heel dapper vind van der!!!
Het gaat gelukkig niet elke dag de hele dag meer over het vreemdgaan, al ga ik toch soms wel maar optijd naar bed omdat ik voel dat ik anders de confrontratie aan te gaan.

Ik heb tegenwoordig ook dat ik savonds graag samen douche met haar, ik wil zo graag dat het goed komt tussen ons, soms heb ik echt dagen dat ik haar vervloek maar diep in mijn hart wil ik niet zonder haar, en ik weet niet waarom ik dat niet kan uiten naar haar.
Voor de rest hebben wij het de laatste tijd redelijk normaal samen.

Anoniempje

Fijn, dat is goed nieuws. Hou vol! Het gaat altijd met kleine stapjes (en soms een stapje terug, dat hoort erbij) maar zolang het maar vooruit gaat is het goed.

Anoniempje1989

Graag gedaan, hopelijk kun je er wat (zelf)inzicht en kracht uit halen om door te gaan met volhouden en vechten. Want zoals je misschien ook wel gelezen hebt hier, worstelen we allemaal nog wel eens met onze gevoelens over onze relatiecrises, ook na twee of drie jaar, of nog langer geleden zelfs. En ondanks dat, zie je hier voorbeelden van mensen die toch met hun partner verder gaan na vreemdgaan. Omdat het ondanks hun misstap, toch meer dan de moeite waard is om bij elkaar te blijven. Omdat ze voorbij de fout kunnen en willen kijken, maar vooral ook omdat ze naar hun eigen aandeel kunnen en willen kijken en er samen aan willen werken om opnieuw een duurzame relatie met elkaar op te bouwen.
Laat je eigen gedachten en hersenspinsels je niet gek maken en blijf met elkaar in gesprek. Hopelijk vinden jullie een therapeut waar jullie wel een fijn gevoel bij hebben, zodat alles tesamen (de individuele therapieën die jullie krijgen en de relatietherapie samen) het spook met de naam vreemdgaan uit jullie relatie zal verjagen zodat de rust en het vertrouwen weer terug kunnen komen. Geef het de tijd en geef het de kans(en) die het nodig heeft om dat te bereiken.

Anna Cara schreef op 30-01-2021 om 12:03:

Miss,

jij hebt gekozen voor doorgaan met je partner. Hoe wist je/weet je dat je (nog) van hem houdt? En hoe ga je nu om met het verloren vertrouwen? Mijn hoofd en hart botsen regelmatig.Jouwe blijkbaar niet (meer)?

Hey Anna,

Zoals vele van jullie ging ik door diverse fases ( vooral fase 1 van het artikel voer ik nu uit )

 Ik ben letterlijk op eigen benen gaan staan door de ontrouw. Mijn eerste reactie was dat ik hem besprong en deed ik er alles aan om terug te kunnen gaan naar het oude. Eigenlijk zoals een codependency. Want dit deed ik altijd, iedereen tevreden houden. Maar vooral hem. Ik was ook bang om alles te verliezen. Ik klappertanden zelfs dagelijks van de spanning. Nadat ik een aantal gesprekken met hem had en ik aan zijn houding zag dat hij loog werd ik inspector gadget. En op de dag dat ik achter meer kwam via een bevriend stel toen der tijd, knakte er letterlijk iets. Bam. Weg liefde, weg klappertanden, weg was het bang zijn! Bizar maar waar.

Ik leek een compleet ander mens ( ptss).

Ik zette alle zorg voor hem aan de kant, eigenlijk zoals je een verslaafde de deur wijst. Ik nam mijn telefoon niet meer op, ik kookte niet meer voor hem. Ik deed letterlijk niets meer.

En door die weken heen kwam ik er achter dat dat niet was wie ik wilde zijn. Koud en hard. Mijn onbezonnenheid was plots klaps weg. En mijn liefde voor hem is een hele lange tijd bekoeld geweest.

Toen ik op een avond een serieus gesprek met hem aan gegaan ben, dus over wie je wil zijn en wie je bent, en hij er van overtuigd was dat hij dit niet meer wilde ging het deurtje van mijn hart een klein tikkeltje opnieuw open. Ik had tenslotte toch niets meer te verliezen? ( buiten mijn kind om natuurlijk)

Ik kan daarom mensen die veel meegemaakt hebben, nergens meer voor vrezen nu ook ontzettend goed begrijpen. Maar doorgaan op die tour was geen leven voor mij. Omdat ik van veel voor andere zorgen naar niet meer zorgen ging klopte het echt niet van binnen. Dus om jou vragen te beantwoorden ik wist het op een dag weer. Ik voelde het. Maar vooral " de sleutel tot persoonlijk geluk en innerlijke tevredenheid kun je alleen maar in jezelf vinden." Dus besloot ik daar aan te werken en kwam de liefde heel langzaam aan terug. En mijn man ging in therapie. De afspraak die wij gemaakt hebben is wel ontzettend duidelijk ( mijn grenzen zijn stellig) één leugen in andere vrouwen en mijn hart is gesloten, zonder ruzie of wat dan ook. Het is aan mijn man te laten zien wat hij wil en aan mij om te laten zien wat ik wil.

Soms kan ik nog wel hard zijn maar hij gaf vorige week het compliment dat ik weer vaker lief voor hem ben. Ik heb er ook weer zin in en ik heb hem geaccepteerd. Vooral dat. Mijn man is een heel bijzonder persoon. Het werkt bij hem in kamertjes. Iemand die eigenijk meerdere persoonlijkheden heeft of heeft gehad, dat weet je bij nooit 100 % zeker. Maar bij wie wel? Om te overleven vanuit zijn jeugd heeft hij dit sterker ontwikkelt dan een ander. En nu ik het tijd heb gegeven zie ik nu een hele andere miss man. Ik gaf hem die kans, en vanmorgen gaf hij nog aan hoe blij hij daar mee is. Natuurlijk kan hij nog wel eens praktijken uithalen die emotioneel niet kloppen ( harde robot woorden gebruiken zonder empathie bijvoorbeeld) daar wijs ik hem dan op en daar doet hij dan ook echt wat mee. Ik ben eigenlijk een soort van begeleidster in dit leven. Het klinkt wat spiritueel, maar zo ervaar ik het zelf. En zonder hem word mijn leven niet veel leuker. En daaruit heb ik in opgemaakt dat blijven eigenlijk alleen maar heel leerzaam is. Het niet omwaaien. Mijn man is eigenlijk oprecht heel lief, zijn liefde bestaat dan nu ook uit veel en heel hard werken. Precies zoals hij het geleerd heeft vroeger maar dan zonder het in ieder stadje een ander schatje. En zodra hij dat toch weer opvoelt komen moeten wij ingesprek. Het vertrouwen heb ik dus ook niet meer zo nodig, als hij het nodig vind om toch weer die andere miss man te worden ga ik erop vertrouwen dat ik dat zelf wel voel. En als hij mij voor de gek weet te houden, tja dan zal het pijn doen maar ligt de sleutel bij het dealen van dat wat er dan is. Voor nu leun ik daarop. En dat geeft echt een bevrijdend gevoel. Want als ik één ding wel geleerd heb door deze tijd is dat helemaal niets zeker is in het leven, dus ik heb voor mezelf maar besloten zo ook mijn leven voor te zetten. Morgen kan heel anders zijn.

Door vooral het scannen van mensen leer je zo ontzettend veel bij. Voor de ontrouw was ik een kwetsbaar vlindertje. Lalala fladderend door de lucht. Altijd blij en pijn liet ik niet gauw toe, ik deed gewoon net of dat er niet was, ook mezelf aangeleerd in mijn jeugd,  het positief denken maakte misbruik van mezelf ( ik wist echt wel diep in mijn hart dat hij loog hoor, ik kon zelfs in mijn dagboek terug lezen wanneer ik wist dat er iets niet klopte, echt maf !! ) want als ik maar harder deed wat andere wilde dan compenseerde er iets in mezelf.

En nu dus nóóit meer. Hoe fijn is dat en een vrij en opgelucht gevoel! En voor hem ook. We spreken het vaak uit. We zijn vrij met alle liefde voor elkaar. He maar ik ben 3 jaar verder he. Bouwen kost heel veel tijd en natuurlijk is de boosheid er nog wel eens, walgelijke reclames over sl etc. Maar hij praat zichzelf niet meer goed en dat is zoals het van mij mag zijn. Dat hij voor zichzelf gestopt is zichzelf een Fanta verhaal voor te houden. Maar oprecht en eerlijk.

xxx

Maar Miss, spreek je jezelf in wat je hier zegt, niet een beetje tegen?

"En zodra hij dat toch weer opvoelt komen moeten wij ingesprek. Het vertrouwen heb ik dus ook niet meer zo nodig, als hij het nodig vind om toch weer die andere miss man te worden ga ik erop vertrouwen dat ik dat zelf wel voel. En als hij mij voor de gek weet te houden, tja dan zal het pijn doen maar ligt de sleutel bij het dealen van dat wat er dan is. Voor nu leun ik daarop."

moeten wij ingesprek: dus als miss man de behoefte op voelt komen om in ieder stadje een ander schatje te hebben, dat hij daar dan eerlijk over moet praten met jou. Verwacht je dat hij dat ook uit zichzelf zal doen. En vervolgens zeg je: als hij het nodig vind om toch weer die andere miss man te worden ga ik erop vertrouwen dat ik dat zelf wel voel: waarmee je zegt dat hij er niet over hoeft praten, het niet aan hoeft te geven, omdat je het vanzelf wel weer aan zal voelen, mocht het weer zover zijn. Maar misschien begrijp ik je hierin verkeerd? Ik snap wel dat je pas gaat dealen met wat er is, op het moment dat je zou ontdekken, dat hij je voor de gek heeft weten te houden, maar wil je nou dat hij die eventuele behoefte op tijd bij je aankaart zodat jullie er samen over in gesprek kunnen gaan, of steek je liever je koppie in het zand en ga je er van uit dat je zodanig op je eigen gevoel kunt vertrouwen dat je het zelf wel aanvoelt, als hij weer die andere miss man gaat worden? Want zo komt het nu een beetje op mij over. Maar nogmaals, misschien begrijp ik je wel helemaal verkeerd.

Als je het zo leest, inderdaad. Wat ik eigenlijk bedoel is dat ik met hem af heb gesproken dat hij op zn moment met me komt praten. Hij zegt zelf dat het een vlucht in verdriet is. 

Ik heb inmiddels zoveel voelsprieten ontwikkelt dat ik verwacht dat ik het van te voren wel aan voel komen. Dus op mijn eigen leun. 

En als blijkt dat hij toch weer liegt, wat kan dan is het ook goed. Dan heb ik het geprobeerd maar zit het er niet in.

Oh sorry had het laatste deel niet gelezen. Nee ik steek mijn kop nooit meer in het zand dat is wat ik veelste lang gedaan heb! Hij mag ten aller tijden naar mij toekomen. Hij heeft dat ook al een keer gedaan en toen kwam hij er zelf achter dat het hem niets op ging leveren. Als alleen maar ellende, want zn vlucht voegt niets toe. Ik heb geen moeite met de sex die hij zou willen. Ik heb moeite met het eeuwige gelieg wat hij deed. 

Het is lastig te verwoorden op papier voor mij. Maar in mezelf heb ik het duidelijker haha met wat ik bedoel. 

Ben ik nu iets duidelijker?

Ja, nu snap ik beter je achterliggende gedachten en gevoel bij wat je schreef en hoe je erin staat. Op jezelf leunt en vertrouwt. Jezelf niet afhankelijk maakt van je man. En dat doe je ontzettend goed, Miss! 

LaBelladonna schreef op 31-01-2021 om 12:07:

Ja, nu snap ik beter je achterliggende gedachten en gevoel bij wat je schreef en hoe je erin staat. Op jezelf leunt en vertrouwt. Jezelf niet afhankelijk maakt van je man. En dat doe je ontzettend goed, Miss!

Ja dat is het. We hebben geen garanties hé. Dat denken we wel... We zijn zowat van puber naar jongvolwassenen gegegaan samen en volwassen.. Ik vind het nog steeds de moeite waard om bij elkaar te blijven. Het is zeker ingewikkeld met tijd en wijlen maar tja wat zal ik zeggen, het is nooit saai maar zo spannend als dat het ooit geweest hoeft van ons niet meer. Ouder worden ervaar ik daarom ook als iets fijns. 

En hoop door dit hier te delen dat meerdere stellen er samen aan werken. Want het kan dus echt als je maar veel geduld hebt.

Dat ben ik helemaal met je eens, Miss. Garantie heeft niemand, maar een crisis hoeft niet meteen te betekenen, dat het einde relatie is. Dat het echt wel weer goed kan komen, als je er als stel samen aan wil werken. En ja, dat kost geduld, tijd, energie, twijfel, soms zelfs wanhoop, verdriet, pijn, tranen. Maar met de juiste intenties, zelfreflectie, zelfinzicht en een positieve blik vooruit, inzet, doorzettingsvermogen, de wil om ook naar het verhaal van je partner te luisteren, begrip, openheid voor elkaar, kun je er samen echt sterker uitkomen. Wordt de relatie zelfs beter dan daarvoor. Je moet ook niet willen, dat alles hetzelfde blijft zoals het was. Dat kan ook niet, want je bent zelf ook niet meer zoals je eerst deed, wie je eerst was; je veranderd allebei door zo'n crisis. Je leert jezelf en elkaar beter en op een andere, nieuwe manier kennen. Gaat voortaan anders met elkaar en met situaties binnen de relatie om. Het is immers niet meer allemaal zo vanzelfsprekend zoals het in eerste instantie leek te zijn, zo'n crisis laat je ook zien, dat het allemaal niet "vanzelf" gaat en dat je het niet allemaal voor elkaar zomaar kunt lopen invullen.

Haaika, hoe is het nu met jou? 

Hoi allemaal, 

Ik ben niet helemaal nieuw hier op het forum, afgelopen zomer heb ik een topic geopend over mijn situatie waarin mijn man plotsklaps aangaf te willen scheiden omdat hij niets meer voor mij voelde. Natuurlijk dacht ik dat er een ander was, maar hij heeft keihard volgehouden van niet. Hij was ernstig depressief, dus ik dacht of hoopte eigenlijk dat daar de oorzaak lag. Het moest allemaal heel snel, ik herkende mijn eigen man niet meer terug en ondanks dat hij zich regelmatig tegensprak, bleef hij doorzetten en kon hij heel harteloos zijn. We gingen naar de mediator en ik regelde mijn eigen huis. Op de dag dat ik daar akkoord op kreeg, vroeg hij of ik het nog af kon zeggen. Dat vond ik vreemd. Ik ging alleen op vakantie met mijn kinderen en toen belde hij mij dat hij lang met een gezamenlijke vriend had gepraat die ook een ernstige depressie had gehad en dat hij mij nu ik weg was zo gigantisch miste. Hij wilde mij helemaal niet kwijt en ook al wist hij niet of zijn gevoelens voor mij terug zouden komen, hij wilde het toch nog proberen. Ik heb hem nogmaals gevraagd of er echt geen ander was of was geweest, maar dat was echt niet zo zei hij.

Nadat ik terugkwam van vakantie zijn we ook nog samen met onze kinderen op vakantie geweest. Hij ging in therapie en we groeiden weer naar elkaar toe. Ik zag hem weer veranderen in de man die ik ooit had leren kennen. Zijn gevoel was meer dan terug, we deden veel samen en we spraken nu echt alles naar elkaar uit, wat was het weer fijn samen. 

Toch bleef het knagen. Dus op een nacht, toen we 2,5 maand verder waren, heb ik zijn telefoon waar ik eindelijk de code van wist, doorgespit. Daarin zag ik een bericht van die zomer aan een vriend waarin hij zei dat het afgekapt had omdat ze een kind wilde en hij nog niet eens gescheiden was. Ook had hij appcontact met een andere vrouw op een flirterige manier. 

Diezelfde ochtend heb ik hem geconfronteerd en uiteindelijk bleek hij ruim 2,5 maand een affaire te hebben gehad. Niet degene met wie hij nu appte, volgens hem betekende dat niets en was het gewoon vriendschappelijk. Net zoals het vriendschappelijk met die andere vrouw begonnen was. Een maand nadat de affaire begon heeft hij mij verteld te willen scheiden. Hij was verliefd op haar, hield van haar en heeft het zelfs over kinderen met haar gehad. Omdat wij in die periode heel veel praatten en ik ontzettend lief voor hem was en meeging in het scheiden verhaal, gingen zijn ogen weer langzaam open. Alleen was er volgens hem geen weg terug, want hij kon niet bij mij blijven na wat hij gedaan had. Zijn verliefdheid voor de ander zakte al snel weg, hij zegt nu dat het geen verliefdheid was en zeker geen houden van zoals hij dat van mij doet, maar dat het een vlucht was.  Volgens zijn therapeut is het een overlevingsstrategie, maar zelf vindt hij dat een zwak excuus. Toch is hij er nog 1,5 maand mee doorgegaan waarin hij het 1x afgekapt heeft, daar ging dat appje over. Daarna is hij toch weer even bij haar terug geweest.

Toen ik akkoord kreeg voor mijn eigen huis, raakte hij in paniek want toen kwam het besef dat hij mij helemaal niet kwijt wilde. Vlak voordat ik op vakantie ging heeft hij het definitief afgekapt. Daar was hij heel opgelucht over. Op mijn vraag waarom hij er niet meteen mee gestopt is toen ik zei niet te willen scheiden, zegt hij dat hij mij in 1e instantie niet geloofde en omdat hij vond na dat wat hij gedaan had, wij sowieso niet samen door konden blijven. Zijn therapeut heeft hem uiteindelijk de ogen geopend en toen is hij er toch met mij voor gegaan.

De reden dat hij het mij niet verteld heeft is omdat hij mij die pijn niet wilde aandoen. Hij moest leven met zijn schuldgevoel en schaamte, ik hoefde niet te lijden onder zijn fouten. Persoonlijk denk ik dat het ook de angst is geweest dat als ik het wist, ik niet meer zo meegaand zou zijn geweest met het scheiden. Hij zweert dat dit niet zo is. Maar goed, dat deed hij ook op de vraag of er een ander was. 

Zij heeft het mij willen vertellen, ze was ontzettend boos dat hij uiteindelijk toch voor zijn gezin koos. Hij heeft daar een paar dagen voor ik erachter kwam nog contact met haar over gehad. Uiteindelijk heeft ze het niet gedaan.

Had ik het afgelopen zomer geweten, dan was het nu heel anders. Echter, we hadden het net weer zo ontzettend fijn samen, ik zie ook dat hij echt veranderd is door zijn therapie en heel anders tegen dingen aankijkt. Dus heb ik ervoor gekozen om ervoor te gaan. Ook voor de kinderen. In het begin hebben we er veel over gepraat, ruzie gemaakt en nog meer gepraat. Er kwamen gigantisch veel leugens boven water. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan de handdoek in de ring te gooien, maar wil hem ook niet kwijt. Niet zoals hij nu is. Het is echter heel moeilijk, er zijn zoveel triggers en ik kan op dit moment niet echt mijn gevoel meer bij hem kwijt naar mijn idee. Hij trekt mijn verdriet niet. Hij doet nu toch keihard zijn best? We moeten vooruit kijken, nieuwe herinneringen maken en genieten van het nu. Ik kan dat alleen niet.Van mijn psycholoog moet ik dat ook helemaal niet doen. Zij wil dat ik mijn emoties juist toelaat, want het komt toch wel omhoog. Hoe doe ik dat? Zij vindt dat ik geen rekening met mijn man zijn verdriet hoef te houden en mezelf op de 1e plaats moet zetten. Ik vind dat heel moeilijk, maar merk dat ik nergens meer echt van kan genieten en bij bijna alles aan hun samen moet denken. Juist meer dan toen ik het net wist. Dat is inmiddels ook alweer 3,5 maand. 

Hoe doen jullie dat? Hoe ga je om met die triggers en wat bespreek je wel of niet? Hij is vooral heel bang voor ruzie. Wil dat ik met hem praat, maar geeft aan de andere kant geen echte antwoorden. Zegt het geblokkeerd te hebben en het niet meer te weten. Zou haar op straat zo voorbij kunnen lopen. Ik geloof dat eigenlijk niet.

Mega lang verhaal, sorry daarvoor. Wel fijn om het eens van me af te kunnen schrijven en te kunnen delen met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt.  

Liefs, Lentebloem

Lieve Lentebloem, wat naar dat je dit (ook) mee maakt. Ik herken jouw verhaal. In de topics verder na ontrouw 1 tm 6 vond ik veel herkenning  en tips. Ook mijn man bleef liegen. Er was geen ander. Ik ontdekte ook  zelf steeds meer. Hij is ook verstrikt geraakt in eea. Werd ook wakker. Maar ook ik kreeg steeds ergere klachten later pas. Je gevoel komt denk ik nu los. Je kan en durft hem niet meer op zijn woorden vertrouwen. Goed dat je in therapie bent gegaan!

Ja fijn dat hij zijn best doet. Mag ook wel. Maar jij bent diep gekwetst. Belazerd. Zijn gedrag lees je vaker hier. Jouw verhaal ook. Ga niet mee in zijn visie. Hij wist alles al. Jij begint net. 

Maar wat ook jou hopelijk kan helpen: relatietherapie, geef het tijd, beslis niks dat hoef je ook niet (dit vond ik gouden tip), piekermoment 1x per dag doen. Zeg heel duidelijk dat hij je niet helpt door blijven liegen. Hij bepaalt niet of mag niet voor jou bepalen wat pijn zal doen. Stel grenzen en bewaak deze. Geef aan dat je nul contact accepteert met andere vrouwen of je bent weg.  Jouw man loopt duidelijk weg van zijn gedrag. Deed mijn man ook. Streep eronder en door.... Maar de reden van gaan flirten en vreemdgaan is daarmee niet helder. Wat maakt dat jouw man de stap maakte (en maakt gezien zijn flirtmails?!), om zijn belofte van trouw aan jou te verbreken. Hoe kan hij weer gaan flirten? Wat mist/miste hij in jullie relatie? Een vlucht is te vaag. Belangrijk! Verder Boek Sue Johnson aanrader. Verder had ik veel aan blogs van psychologe Marike uit Nijmegen. 

Sterkte en neem alle tijd! 

Oh ja, tip: vraag hem wat je absoluut moet weten voor zij je contact. Je hoort t liever eerlijk van hem. Zij wilde jou contacten toch? De mijne contacte mij een heleboel maanden later pas en ging ongevraagd los op details en hoe het "echt' had gezeten. Not Nice. 

Miss schreef op 11-11-2020 om 19:50:

Puinhoop

Wat mij geleerd is bij therapie is dat wat pennestreek zegt.

Vraag je man of hij je een knuffel wil geven en dat je kort aan geeft dat je het even heel erg moeilijk hebt. Dan haal je de scherpe pijn op dat moment er vanaf en als het de dag erna nog steeds het zelfde is vraag je het gewoon weer.

Maar ook ik doe een beetje zoals jou, wegstoppen, voorbij gaan aan het feit dat hij me finaal voor de gek hield en dan komt het als een boemerang terug en voel ik me rot. Want ook ik handel nog steeds zo en deel het nog maar zelden. Ik wil het zelf oplossen omdat ik niet steeds terug wil. Dit is ook een erg duidelijk systeem wat erg ingebakken zit in mij. Dat word met het jaar duidelijker. Wat ik dan dus doe is hardop zeggen dat ik hartenpijn heb, ik deel het met een hele goede vriendin. Die er altijd voor me is en het begrijpt. Mijn man mist dit stuk ook compleet. Bij hem is alles tiptop. Zo lijkt het dan, en dat is het stemmetje wat ik ontwikkelt heb. Het lijkt, dat zei hij toen ook, dat dacht ik toen ook. Wat ik mezelf nu geleerd heb is een stukje te gaan lopen op zn moment ( als het een moment is wanneer ik niet kan praten) dat ik mezelf dan heel veel complimenten geef en affirmaties uitspreek. Dat ik mezelf overal mee naartoe neem en goed ben zoals ik ben.

Want wat nou als man aan me voorbij gaat, wat dan? Wat is het aller ergste wat er kan gebeuren vraag ik me dan af? En eigenlijk is dat niets meer. Ik heb weinig te verliezen ( natuurlijk wil ik hem niet kwijt maar ik ga niet meer door het vuur, het is genoeg geweest, vele grenzen zijn gepasseerd) Misschien helpt deze gedachte je.

Laat je niet door het angstvirus leiden. Geen idee of deze woorden helpend zijn voor je. Ik ben ook nog steeds zoekende. En ik vind het verdomd lastig!! Maar vooral de teleurstelling die vaak de hoek om kwam had ik last van. Dus ik verwacht nog maar heeeel weinig.

Lentebloem, dit berichten ik in november... ik vind een deel hiervan toepasselijk op jou, misschien kun je er wat mee en heb je er wat aan.

Zo ontzettend verdrietig dat je dit mee moet maken.. een hele dikke knuffel en idd vooral die tip die Anne heel goed in haar oren heeft geknoopt ( goedzo Anne, dat je hem zo in je op hebt genomen!) Je hoeft helemaal niets. 

Kom hier vooral je hart luchten. Liefs

Lentebloem schreef op 05-02-2021 om 09:56:

... 

Hoe doen jullie dat? Hoe ga je om met die triggers en wat bespreek je wel of niet? Hij is vooral heel bang voor ruzie. Wil dat ik met hem praat, maar geeft aan de andere kant geen echte antwoorden. Zegt het geblokkeerd te hebben en het niet meer te weten. Zou haar op straat zo voorbij kunnen lopen. Ik geloof dat eigenlijk niet.

...

Liefs, Lentebloem

Leugens, schaamte, denken echt van die ander te houden, dat het echte liefde is, dreigende minnares, angst, schuldgevoel, blokkeren van het hele gebeuren, opluchting dat het voorbij is en dat 'ie het huis niet uitgeschopt is, gerustgesteld dat een scheiding afgewend is, beseffen dat hij niet kwijt wilde raken wat hij had, dus nu vooruit kijken, genieten, nieuwe herinneringen maken en vooral niet meer achterom kijken, niet meer aan het gebeurde denken... Allemaal leuk en aardig, maar hij is toch zelf echt degene die de boel wel even op scherp heeft gezet door buiten de deur te gaan eten terwijl hij jou onwetend liet zijn. Hij wil zijn "stommiteiten" zo snel mogelijk vergeten, nu hij ziet en voelt hoeveel pijn en verdriet hij jou daarmee aandoet ja. En jij moet dan zelf maar zien te dealen met al je gevoelens en onbeantwoorde vragen?

Nee. Hij kan niet zomaar aan dit alles voorbij gaan. Hij moet er nu voor jou zijn, juist nu. Om jou te laten vragen, over dingen te praten die jou triggeren, om jou boos en verdrietig te laten zijn, om jou je angst en onzekerheid aan hem te laten zien, je beschadigde vertrouwen en dat je je daarom nu soms even niet veilig voelt in jullie relatie. 

Mijn man en ik gaan het niet uit de weg. Als iets mij triggert, dan praten wij er samen over. Ook al vindt hij dat moeijk en niet leuk, omdat hij het niet fijn vindt om mijn pijn en verdriet te zien. Wel proberen we altijd heel constructief het gesprek te voeren. Niet aanvallend en beschuldigend of verdedigend. Luisteren naar elkaar, hoe ervaren we ieder de beleving, wat doet het met je/wat heeft het met je gedaan. Daarvoor moet je bij jezelf naar binnen kunnen kijken en jezelf kwetsbaar naar de ander open durven stellen, je behoeftes en verlangens wat jezelf en de relatie betreft (opnieuw) kenbaar maken en ook durven toe te geven dat er dingen zijn die niet goed zijn gegaan. En waarom het fout is gegaan, de onderste steen naar boven zien te krijgen. Heel belangrijk om te kunnen beslissen hoe het verder gaat. Om de relatie opnieuw op te bouwen, als de basis gewoon goed is, of om het op een rustige en geordende manier af te breken en af te sluiten zodat daarna ieder z'n eigen weg kan gaan. 

Maar om verder te kunnen en om de wond te laten helen, dient de ontrouwe partner zijn eigen belang wel tijdelijk aan de kant te kunnen zetten om de pijn, verdriet en boosheid van de trouwe partner toe kunnen laten en bereidheid te laten zien dat je partner bij je terecht kan met vragen en vervelende gevoelens over wat zich buiten haar om heeft afgespeeld (Daarbij gaat het dan overigens niet over vragen naar alle details, het is niet helpend om die allemaal te weten. Dat moet je echt niet willen). Dus eerlijk zijn, antwoorden geven en jou de tijd gunnen om het allemaal te kunnen verwerken. Elke keer als iets jou triggert.

Hoi allemaal,Ana Cara, jij vroeg me een tijdje geleden hoe het nu is.Na een aantal moeilijkere weken, gaat het nu sinds een aantal weken weer veel beter. Ik heb zijn langste minnares een brief gestuurd, ergens eind november. Daar kwam een brief op terug, bezorgd door een koerier! Ze bleek het vermoeden te hebben gehad dat haar 2 eerdere brieven waren onderschept, wat ook het geval was.Na veel heen en weer mailen, vroeg ze mij of we elkaar konden ontmoeten. Omdat ik heel erg een beeld van haar had geschetst voor mezelf, waar ik graag vanaf wilde, ben ik er op in gegaan. En ik moet zeggen dat het me goed heeft gedaan. Ik voel zelfs sympathie voor haar, en dat voelt veel beter dan de haat die ik voelde. Omdat ik haar nu ken en ook alle achtergrondinformatie heb, kan ik nu veel openlijker met mijn partner praten over het dubbelleven dat hij leidde.Zoals hij nu is, is ie eigenlijk perfect. En ik begin hem weer een beetje te durven geloven merk ik. Hij praat makkelijker, zo vertelde hij uit zichzelf dat hij obsessief met porno kijken bezig was, zo erg dat zijn werk vaak in de knoei kwam. Zoiets heb ik nooit voor mogelijk gehouden bij hem. De  minnares stuurde al aan op een seksverslaving, maar ik vond het klinkklare onzin. Totdat ik dus begon over iets wat zij me had geschreven en van daarop volgde een aantal emotionele openbaringen. En dat heeft bij hem kennelijk een blokkade opgeheven, want hij praat nu tenminste uit zichzelf. Als hij ziet dat ik het moeilijk heb, zegt hij dat ie het ziet en troost hij me. Ik hoop dat de situatie nu zo blijft, dan heb ik het ergste gehad denk ik

Geen idee waarom ik nu ineens Paars heet, ik ben dus eigenlijk Haaika...

Hi Paarse Haaika, allereerst: je account kun je checken wat je gebruikersnaam is en kun je evt alias aanmaken. 

Verder goed  te lezen dat het paar weken goed gaat. Super fijn! Dat heeft een mens moed en hoop!

Hoi dames ( en heren ) 

Ik ben nieuw hier op het forum en ben hier terecht gekomen omdat ik opzoek was naar succesverhalen na het uitkomen van een affaire. Afgelopen zomer heeft mijn man verteld een affaire met een collega te hebben ( duurde toen een maand of 5 ) die bewuste avond vertelde hij over de affaire, dat hij wilde scheiden en niet meer van mij hield. Ik heb hem er uit gezet maar begon de volgende dag met knokken om hem terug te 'winnen' wat mij uiteindelijk ook gelukt is. We zijn een paar maanden uit elkaar geweest, hij woonde niet bij mij en niet bij haar maar bij een familielid. We zijn 20 jaar samen en hebben kinderen. Ik wilde en wil nog steeds dat niet opgeven juist omdat ik soort van snap dat hij zich in heeft laten pakken door een andere vrouw omdat wij van jongs af aan samen zijn. Ik heb foto's en gesprekken gezien waar ik nog steeds misselijk van kan worden... Graag kom ik in contact met vrouwen die dit ook meegemaakt hebben en eruit zijn gekomen. Wij zijn nu sinds november weer samen maar hebben zeker de eerste weken best wat behoorlijke ruzies gehad omdat hij ook nog steeds met haar samenwerkt. Sinds 1 januari hebben we echt de doorstart gemaakt en sinds dien doet hij zijn best... het stomme is dat het voor mij steeds voelt dat hij zijn best niet 'genoeg ' doet omdat hij er voor mij zo makkelijk overheen stapt. Hij zegt klaar te zijn met die relatie en alleen aan ons te willen werken en daarmee bezig te willen zijn. Ik geloof dit zeker maar het irriteert me verschrikkelijk dat zij nog steeds in beeld blijft en dit geeft me een 'BLEEEGH' gevoel voor mijn toekomst... Nu geloof ik hem 100 procent dat er geen contact is maar hoe is dat dalijk als ze elkaar weer op het werk zien? Heeft iemand daar ervaringen mee? Dus mannen die hun minnares alsnog blijven zien? Ik weet dat we eruit gaan komen samen maar jeetje wat kan een mens schommelen in gevoel soms! 

Hi, allereerst: wat ontzettend naar dat je dit (ook) moet meemaken. Heel veel sterkte. 

Hier wel een we zijn nog samen na ontrouw-verhaal. Maar makkelijk vind ik het niet. Mijn ervaring: Elkaar zien kan kat op het spel binden worden. Advies is altijd van psychologen etc: nul contact, zorg voor andere werkvloer etc. 

Tip die ik eerder had willen weten:  Belangrijkste is dat je partner goed weet of gaat ontdekken wat hem met haar deed gaan. Want daar ligt de sleutel tot jouw vertrouwen. Wat maakte dat hij jou niet trouw wilde blijven? Wat maakte dat hij het vg maandenlang deed. Vraag door, want meestal volgen eerst leugens of bagatelliseren. Als hij het een leuke vrouw vond, zij hulp nodig had of hij zich nu nog schuldig naar haar voelt of was hij verliefd ... Rode vlag. 

maar Bottom Line moet hij gaan laten zien dat hij te vertrouwen is. Vraag hoe hij dan samenwerking straks ziet. Is zij verliefd? 

We lopen beiden in therapie bij een coach en ik geloof dat vanaf november zijn gevoel voor haar aardig bekoeld is ook omdat zij al aan het daten was toen hij nog 'in het spel' was.... de reden dat de affaire begonnen is volgens hem is dat we uit elkaar gegroeid waren en hij vond dat hij van mij geen waardering en respect meer kreeg en dat bij haar wel te vinden was. Ze is jonger, geen kinderen en net begonnen op de zaak. Zogenaamd een zielig meisje en na alle verhalen die ik gehoord heb weet ze op deze manier heel veel mannen in te pakken. Hij heeft door de therapie leren inzien dat hij dacht dat het met haar allemaal beter zou zijn maar toen we uit elkaar waren begon hij al te twijfelen. In het begin zei hij ( als ik ernaar vroeg ) dat hij nog een beetje gevoelens had voor haar... nu de laatste 3 maanden zegt hij dat hij geen gevoelens meer heeft maar dat hij geen hekel aan haar heeft zoals ik dat heb 😁