Verder na ontrouw deel 6

Complotdenker

Anoniempje schrijft dat hij nogal een complotdenker is. Zolang je dat blijft doen kom je naogeen steek verder. Ga dat complotdenken aanpakken man!

Belladonna

Wauw, complimenten. Wat heb je dat mooi verwoord.

Miss

Dank voor je compliment. ☺️

Even offtopic: hierbij wil ik jou ook nog sterkte toewensen. Vervelend dat je gevoel even niet wilde meewerken en dat je gezondheid te wensen overlaat. Dat je je werk nu uit handen moet geven, erop moet durven vertrouwen dat het door iemand anders goed gedaan wordt en je je zorgen daarover los moet laten. Terwijl daar de angel nu juist zit. Daar op durven vertrouwen. Iets wat je door de dingen die gebeurd zijn, niet zo goed meer durft, dat vertrouwen op anderen. Waardoor je liever het heft in eigen handen neemt, zodat je zeker weet dat het goed gedaan wordt en zoals jij het zelf wil en je niet afhankelijk bent van het erop moeten vertrouwen of dat het allemaal wel goed gedaan wordt. 100% vertrouwen op iemand anders na een vertrouwensbreuk is daarna gewoon heel moeilijk. Omdat dat voor altijd een litteken is.

Maar ook dit gevoel waar je nu mee zit, gaat ook weer voorbij. Zeker als je met eigen ogen ziet, dat je werk door een ander ook goed wordt gedaan. Misschien niet helemaal op jouw manier, maar dat kan ook niet, want die ander is jou immers niet, die is zichzelf en doet het op zijn/haar manier. Maar nogmaals veel sterkte en kom vooral hier inderdaad maar stoom afblazen als het nodig is!

Pennestreek

Sorry ik had inderdaad nog even moeten antwoorden op wat levert scheiden mij op!
Ik zal proberen uit te leggen wat ik daar bij voel.
Scheiden zal als eerst een hoop stress, leed, en ellende veroorzaken ben ik bang, wat MISS al aangeeft ik zal mijn dochter minder gaan zien wat een vreselijk gevoel geeft, mijn gezin zal niet meer zijn zoals het was, alles wat we nu nog wel hebben zal niet meer wezen, het huis zou verkocht moeten worden enz enz, dat realiseer ik mij zeker, en nee natuurlijk wil ik dat helemaal niet! Je weet immers nooit wat voor nieuwe partner je aantreft!

Het lijkt gewoon echt een soort zelfbescherming wat je opbouwt, tuurlijk mijn hart ligt nog steeds bij deze vrouw, en ja er zal opnieuw gebouwd moeten worden op de basis die wij nu hebben, maar ik ben gewoon eerlijk ik vind dat enorm lastig.
Het doet me gewoon verschrikkelijk veel zeer, het had niet hoeven te gebeuren zo zie ik dat.
Momenteel leven we een soort langs elkaar heen, we bespreken weinig dingen met elkaar kwa werk enz.
Het enige moment dat we even een soort met elkaar praten is als we aan tafel zitten te eten, dan bespreken we een soort de dag door.
Ja ik durf ook zeker wel toe te geven dat ik een man ben met een gebruiksaanwijzing, zeker de afgelopen jaren na mijn ocd zo erg is geworden.
Ik ben gewoon te bang dat ik te min ben voor haar en zeker als ik mijzelf moet vergelijken met hem, koppie groter stukje breder. Dat zijn lastige dingen vind ik om mee te dealen.

Ik heb ook wel eens momenten dat ik denk, als ik vanavond thuis kom ga ik haar even lekker knuffelen, zei heeft dat ook nodig.
In het begin dat het uitkwam deden we dat soort dingen veel meer met elkaar, ik weet niet waarom? Was dat een soort bewijsdrang van mijn kant naar haar?

Belladonna, ik ga vanavond jou verhaal even goed uitgebreid doorlezen ik heb dit nu vluchtig gedaan maar hier moet ik echt even rustig voor zitten!

Inderdaad Pennestreek, wat je zegt. Hopelijk weet Anoniempje 1989 zich met onze input bij zijn eigen lurven te pakken en gooit hij niet zomaar de handdoek in de ring.
Het klopt ook wel wat Miss er van zei, dat hij niet koste wat kost hoeft te blijven, maar het zou goed zijn als hij inziet dat het de moeite meer dan waard is om zijn vrouw, hun relatie, deze kans wel te geven. Want het gebeuren is niet ineens "weg" als je uit elkaar gaat. En je weet niet of je je eventuele nieuwe partner wél volledig kunt vertrouwen. Je vertrouwen raat door zoiets behoorlijk beschadigd en die beschadiging kan nooit meer volledig weggepoetst worden, is voor altijd voelbaar, aanwezig, met welke (nieuwe/toekomstige) partner je ook bent. Maar als je dat voortaan telkens de boventoon laat voeren, daar steeds maar in blijft hangen, dan zul je nooit meer een fijne relatie met iemand kunnen hebben. En zelf dient hij ook in de spiegel te kijken, naar zichzelf en de fouten die hij heeft gemaakt. Hij maakte die niet met opzet, niet express, niet bewust. Alsof zijn vrouw de fout die zij maakte met opzet en expres heeft gemaakt. Niet dus.

Tja

'Je weet immers nooit wat voor nieuwe partner je aantreft!'

Volgens mij is een nieuwe partner voor jou de komende jaren helemaal niet aan de orde. Je hebt niet de capaciteiten om een relatie te hebben. Ga eerst in therapie, werk aan je slachtoffergedrag, en kijk dán eens of je in staat bent om een wezenlijke aanvulling op iemands leven te zijn. Tot die tijd zou je kind de enige 'andere' in je leven moeten zijn.

Oeps

Klikte te snel op versturen.
Wat ik bedoelde was dat Anoniempje naar eigen zeggen dus zijn fouten niet bewust en met opzet maakte. Dan kan hij er ook wat zijn vrouw aan fouten maakte, anders tegenaan kijken, vind ik.
Ze was er niet op uit om hem expres pijn te doen en kan hij dan ook niet zeggen dat ze er dan maar "de stekker uit had moeten trekken" en hem niet had moeten laten vechten voor iets wat hij niet niet meer kan winnen.
@Anoniempje: door wat je hiermee schrijft, lijkt het wel alsof je er heel erg van overtuigd bent, dat je vrouw eigenlijk niet meer samen met jou wil zijn, maar veel liever met die andere man. Je wil maar niet écht zien, hoe hard ze voor jou/jullie wil vechten, hoe schuldig ze zich voelt over en spijt heeft van wat ze jou heeft aangedaan.
Ze gaat nog wel in therapie om beter met jouw angsten om te kunnen gaan. Hoe kún je dan nog steeds zo slecht over haar denken?
Je wil dat jullie kind stabiele ouders heeft, die gelukkig zijn en liefde naar elkaar tonen. Maar het is ook goed, als een kind ziet, dat ouders voor elkaar willen vechten, als het op een moment even niet zo goed gaat in de relatie. Dat is ook liefde naar elkaar tonen!

Input

Ja ik vind het heel erg moeilijk om het ook anders te bekijken voor wat er misschien voor moois in de toekomst ligt voor ons, ik zal ook zeker niet ontkennen dat ik enorm blijven hangen in de gebeurtenis. En even terug te komen op ocd, ze noemen het ook wel twijfelziekte, dat zal misschien ook voor veel verklaren waarom ik er zo in blijf hangen, dit word denk mede mogelijk gemaakt door mijn ocd. Nee dit zijn geen simpele excuses, ik zal nooit iemand de mate ocd aan iemand wensen die ik heb gekregen in de afgelopen 2/3 jaar.
Ik ben ook enorm blij dat ik eindelijk na zo lange tijd naar de juiste instantie ben verwezen, hier kan ik aan mijn zelf gaan werken.
Als het me allemaal niks zou doen zou ik die stap ook niet gezet hebben.
En ja tuurlijk wil ik ook weer een fijne relatie met mijn vriendin, tuurlijk wil ik weer genieten als gezin, maar willen en kunnen zit wel degelijk een groot verschil in!
We hebben immers altijd een hele goede sterke en eerlijke relatie gehad, en ja dat is door mijn ocd veranderd. Als ik terug kijk naar 2,5 jaar geleden dan kan ik mijzelf wel voor mijn kop rammen hoe kon ik uit werk gelijk naar mijn bed gaan? Hoe kon ik niet even denken zet de ocd even aan de kant en geef je vriendin aandacht?
Ik hoop ook dat ik in de toekomst kan terug kijken naar enorm groot leer moment, zoals pennestreek en miss en vele andere hier.
Ik heb soms gewoon enorme slechte buien, dat ik alles wil opgeven, ik mag dan wel een vent wezen maar zoveel ik in het jaar 2020 heb gehuild is onbeschrijfelijk veel.
Maar er zijn hier zeker mensen aanwezig die goede input en inzicht geven over hoe het ook kan, maar net wat er gezegd word de mindset moet omgeschakeld worden!
Voor vanavond gaan we lekker een filmpje samen kijken, en lekker het top2000 kijken, iets wat we samen leuk vinden!

Flanagan

@anoniempje, als jou iets ergs zou overkomen, wie zou je dan bij je willen hebben?
Wie zou je vertrouwen en met wie zou je erover willen praten? Wil je haar echt vaarwel zeggen?

Dit vind ik wel misschien een mooie om op te antwoorden!
Mijn ocd heeft me juist gegrepen bij alle moois wat ik had en ging krijgen.
Mijn ocd/angst begon te bestaan op het verliezen van mijn gezin, endan ook in de zin, wat als ik mijn baan verlies? Dan kan ik mijn gezin niet onderhouden?
Mijn angst lag precies hier bij, het bang zijn om mijn gezin te verliezen door mijn eigen toedoen, endan in ocd termen heb ik niet iemand niemand in mijn onbewustheid aangereden en heb ik dit niet gemerkt? Ben ik geflitst? en moet ik mijn rijbewijs inleveren en mijn baan verliezen? Heb ik niet iets heel stoms gedaan op die ene avond dat ik zo dronken was dat ik mijn zelf niks meer herinner? Kom ik niet in de gevangenis terecht, en ga zo maar door. Zo begon ik langzaam aan zo erg in mijn zelf te leven waardoor de aandacht naar mijn vriendin uit het oog begon te raken, ik was helemaal geobsedeerd om maar te weten dat ik niks gedaan had in een dronken bui, of dat ik niet iemand had aangereden tijdens mijn werk en ik niet bewust heb opgeslagen waar ik gereden had, en ga maar zo door. Mijn ocd bestaat uit pure angst om mijn gezin te verliezen, en ja ik hoor nu al mensen denken doe dan die knop omzetten!!!! En mensen zullen wel denken waarom doe je die knop niet omzetten als het je grootste angst is, dat komt door in dit geval het gevoel van bedrog.

Terug te komen op je vragen ik ga je ze met eerlijkheid beantwoorden.
@anoniempje, als jou iets ergs zou overkomen, wie zou je dan bij je willen hebben?
Wie zou je vertrouwen en met wie zou je erover willen praten? Wil je haar echt vaarwel zeggen?

Ik zou mijn vriendin diep van binnen geen vaarwel willen zeggen mijn dochter spreekt voorzicht die staat boven alles, ik zou haar zo graag weer willen vertrouwen en alles wat mij dwars zit met haar bespreken en vice versa.
Ik hoop dat het vanaf mijn kant ook lukt om ons bij elkaar te houden, endat is voor mij echt vechten als een leeuw!

Ditbenik

Graag wil ik reageren op jouw post waarin je je "excuusbrief" als Truus geweest zijnde, plaatste.

Ik vind het een mooie brief. Had graag zo'n brief gekregen van die andere vrouw waar mijn man een affaire mee had. Zodat ik daarmee zeker wist, dat zij wel degelijk het besef heeft, dat ze zelf ook niet goed bezig is geweest naar haar eigen man en spijt heeft van haar eigen vreemdgaan. Dat ze zich verantwoordelijk voelt voor haar aandeel in het gebeuren (let wel, ik stel haar verder NIET verantwoordelijk voor het feit dat mijn man mij ontrouw is geweest, dat vind ik voor 100% zijn eigen verantwoordelijkheid). Ik vind het moeilijk, om niet zeker te weten of ze zich daar nu wel of niet schuldig over voelt, er wel of niet echt spijt van heeft. En dan hoeft ze niet eens spijt te hebben van de mooie, fijne momenten die ze samen met mijn man heeft gehad, maar wel spijt van dat ze dat geheim heeft gehouden voor háár man, dat stiekem samen met mijn man heeft gedaan en ook van dat ze niet eerlijk is geweest over de behoeftes, verlangens die ze had en die ze niet uitgesproken heeft in haar relatie met haar eigen man.

Een aantal dingen zijn heel herkenbaar, zoals je ze beschrijft, in hoe mijn man het hele verloop van de affaire beleefd heeft. Hij beschreef die dingen ook zo in hoe hij het vertelde in onze gesprekken daarover. Over de verboden verliefdheid, het verstrikt raken in je gevoelens, het verslavende ervan, terwijl er geen sprake is van willen kiezen voor de ander, hoe die bubbel kan ontstaan, over je kop in het zand steken en je doorgaat omdat je toch al fout bezig bent. Over hoe hartverscheurend het was om de pijn te zien bij anderen die je zo lief zijn terwijl je daar zelf verantwoordelijk voor bent, maar daarnaast ook de opluchting te voelen omdat de affaire nu eindelijk voorbij is en je weer eerlijk kunt zijn, niet meer stiekem en met geheimen moet leven. Dat je vanaf dat moment op zoek gaat naar jezelf, terug naar jezelf en waarom dit heeft kunnen gebeuren. Eigen behoeftes veel te lang veel te veel onderdrukt hebt en daar de grens in bereikt hebt. Dat je daardoor van jezelf vervreemd raakte en een grote onrust voelde waar je geen weg mee wist en overvallen werd door gevoelens en er niets anders mogelijk leek dan daar gehoor aan te geven, waarbij het onmogelijk was om daar nog rationeel bij na te denken.
En hoe meer je weer terug bent bij jezelf, hoe onwerkelijker het lijkt te worden wat er is gebeurd en wat je hebt gedaan. Maar dat je daar nu mee zal moeten leven.

En dat lukt ook heus heel goed. We heben het weer heel fijn samen en het voelt heel goed, sterk en bestendig. Dat ik niet weet hoe die andere vrouw er nu in staat, dat is niet anders. Ik ga de boel ook niet weer oprakelen door haar een brief of mail te sturen. Dat maakt dat er dan weer veel te veel aandacht is voor het gebeurde en ik denk dat het maar beter is om het te laten rusten. Ik focus me op onze relatie, op ons samen en hoop maar dat zij en haar man er ook goed doorheen zijn gekomen. Wellicht hebben zij ook lering getrokken uit de relatiecrisis, hetzij ieder voor zich, hetzij samen. Hoe dan ook wens ik hen, apart van elkaar of samen, het beste toe voor de toekomst.

Ook minder hier

Dag allemaal,

Meelezen doe ik nog geregeld. Maar nu voel ik de behoefte om ook weer eens van me af te schrijven.
Want het gaat ook hier momenteel helemaal niet lekker. Met mij voornamelijk niet.
Ook ik ervaar een sterk gevoel van niet verder te kunnen.
Een week, waarin ik me redelijk oké voel, wordt steevast opgevolgd door een aantal zwarte dagen. Dagen waarin ik steeds weer met dezelfde vragen en verwijten zit.
De betere tijd ertussen wordt steeds korter, ipv langer, zoals zou moeten.

Het is nu net jaar geleden dat de 2 jarige affaire van mijn vriend uit kwam. Zij nam contact op met mijn en deed de hele affaire uit de doeken, in de hoop dat ik hem meteen de deur zou wijzen, naar haar toe. Toen ik 4 maanden geleden wat leek te zijn opgekrabbeld, kwam de affaire nr 2 uit, die veel langer aan de gang was en op het eind samenliep met de affaire nr. 1.

Affaire nummer 1 kon ik op een gegeven moment relativeren. We leefden langs elkaar heen en ook ik heb momenten gehad dat ik liever alleen was met mijn kinderen. Ik kon uiteindelijk wat begrip opbrengen over het feit dat hij gevoelens had ontwikkeld voor een ander en kon daar mijn aandeel in zien. En uiteindelijk heeft er zelf voor gekozen de verhouding te stoppen. Tot groot ongenoegen van truus.
Maar toen kwam dus truus nummer 2 aan het licht, of liever gezegd, zij meldde zich per post.

Dit lijkt voor mij de genadeklap te zijn geweest. Hoe erg hij ook zijn best doet en hoe hij ook zegt veranderd te zijn, ik schiet gelijk in mijn verweer, trek die muur waar Belladonna het over heeft, nog verder op. Ik kan niet van hem aannemen dat daar werkelijk ook maar iets van waarheid en goeds in zit. Ik blijf hangen in de gedachten hoe hij me dat al die jaren heeft kunnen aandoen, er geen enkel woord aan vuil maakte over zijn gemis en ongenoegen, zelfs niet als ik er naar vroeg en zelfs niet als 1 van zijn leugens min of meer uitkwam, hij bleef volharden.
En nu ben op een punt aangekomen dat ik denk dat weggaan nog de enige oplossing is om van dit gevoel los te kunnen komen.
En dan lees ik wat Pennestreek schrijft over dat de ellende en de pijn dan juist begint. Maar werkt dat echt altijd zo. Kan het geen helend effect hebben uiteindelijk? Omdat je weg bent van diegene die niet is wie je dacht dat hij was? De persoon het meest dichtbij je, die liever glashard loog, ipv te zeggen dat er iets essentieels in de relatie ontbrak. Zelfs wanneer het hem op de man af werd gevraagd: heb je het gevoel dat het je aan iets ontbreekt in onze relatie (want ons 2e kind was nog heel klein, dus gebroken nachten en moe, geen zin in gepiel aan elkaar). Maar nee, hij zei dat hij het wel begreep en dat hij met de frequentie wel kon leven. En dan achteraf dit. Moeten horen dat ik te weinig initiatief en waardering toonde en niet "speels" genoeg was.
Ik voel me zo verraden, en ellendig. Ik kan me niet voorstellen dat deze pijn ooit wegtrekt, of zelfs ook maar draaglijk zou kunnen worden. De therapeut zegt het kost tijd, maar zelfs na een heel mensenleven vrees ik me niet met zijn verklaringen, te kunnen vereenzelvigen.
Wat was het leven heerlijk zorgeloos toen ik me uiteindelijk neerlegde bij, wat nu blijkt, toch leugens waren. Me mee liet voeren naar de andere kant van nederland met de gedachte daar ons droomleven te gaan leiden, maar waar ik nu dus niet zomaar meer weg kom.

Haaika

Wat ontzettend rot voor je dat je je zo voelt. En heel begrijpelijk. Mijn situatie en die van Anoniempje zijn echt niet te vergelijken met de jouwe. Mijn man gaf eerst aan niet meer met mij verder te willen, hakte alleen geen knopen door en bleek na 1,5 jaar toch voor de bijl te zijn gegaan. We waren wel nog steeds getrouwd, dus in die zin wel vreemdgaan, maar toch heel wat anders dan jarenlang 2 minnaressen er op na houden. En bij Anoniempje was er ook echt geen sprake van een jarenlange affaire.

Ik kan me voorstellen dat er bij jou teveel kapot is om ooit nog te kunnen herstellen. Dan is uiteindelijk scheiden misschien wel de beste oplossing.
Ik heb niet helder of de therapeut waar je het over hebt voor relatietherapie is, of voor jezelf. Relatietherapie kan je man leren zien wat hij aangericht heeft, dat zal bij jou wellicht wat van de pijn weg kunnen nemen. Maar ook als jullie gaan scheiden is het belangrijk dat jullie een goede relatie (na-huwelijk) kunnen behouden omdat jullie nog steeds samen ouders van jullie kinderen blijven. Daarbij kan relatietherapie ook helpen, op een goede manier uit elkaar gaan.

Intussen kun je natuurlijk wel stappen gaan zetten om toch zelf terug te gaan naar je oude woonplaats, als je dat zou willen. Of om een nieuw leven op te bouwen in de plaats waar je nu woont. Dat laatste is voor de kinderen wel het beste denk ik, als jullie bij elkaar in de buurt kunnen blijven wonen. Of je man moet weer mee terug verhuizen natuurlijk. Als je voor jezelf weet dat er een andere route is dan bij je man blijven, kan dat ervoor zorgen dat jij je sterker gaat voelen. Dat kan ook weer een positieve uitwerking hebben op hoe je tegenover je man staat.

Maar hoe dan ook, niemand zal zeggen dat je het gemakkelijk opgeeft of opgegeven hebt. Soms zit een wond zo diep dat hij niet meer geneest. Met de beste wil van de wereld niet. Blijft het een etterende zweer. En die moet je dan verwijderen. Ruim wegsnijden. Dan blijft er ook een litteken over, en pijn, maar dan kun je wel weer verder.

Haaika

Maar ik denk dat in jouw situatie een heel belangrijk minpunt voor je man is dat hij tot 2 x toe niet zelf uitkwam voor zijn bedrog. En dan ook nog achteraf commentaar op jou in de zin van je ontbrekende initiatief en 'speelsheid'.
Ik snap wel dat je vertrouwen wel erg beschadigd is. Wat heeft hij gedaan om ervoor te zorgen dat jij bleef? Wat heeft het jou doen besluiten te blijven?

Oh Haaika

Ik kan het me goed voorstellen, dat je je man niet meer op zijn woord durft te geloven. Hij is echt heel verkeerd bezig geweest, door te volharden in zijn ontkenning en de illusie te wekken dat hij het allemaal wel begreep en dat hij er wel mee kon leven, dat het tussen de lakens even wat rustiger was. Maar ondertussen wel lekker volop met iemand anders "spelen". En dan jou er naderhand ook nog van betichten, dat je niet 'speels' genoeg was, niet genoeg initiatief nam...

Erg genoeg triggert mij dit heel erg. Dit was ook een ding waar mijn man voor overstag ging in het begin van zijn affaire. Zij was zo lekker speels, frivool, uitdagend en uitbundig. Nam zo lekker het initiatief, liet zo fijn merken dat ze hem enorm begeerde en was een durfal, want niets was haar te gek. Ze kon hem zomaar ineens de bosjes intrekken tijdens een wandeling, want dan kreeg ze spontaan verschrikkelijk veel zin in hem en dan moest het maar ter plaatse gebeuren...En hij vond dat maar wát spannend, natuurlijk. Zoiets deed ik niet (en zal ik ook nooit zomaar doen, nu hij dat met haar heeft gedaan al helemaal niet meer)...

Sorry, moest dit even van me afschrijven. Helpt jou niet verder, maar hoe dan ook, ik kan me indenken hoe het voelt voor jou als je zoiets te horen krijgt.
Denk dat je jezelf ook afvraagt nu, waarom het nu dan anders is, waarom het nu wel goed is, waarom hij nu ineens wel tevreden is/kan zijn met wie jij bent en hoe het nu gaat tussen jullie op dat gebied. Hij zei immers eerder ook tevreden te zijn, terwijl hij zich achter jouw rug om vermaakte met eerst één, later zelfs twéé andere vrouwen... Ik weet niet, of ik die gedachte zou kunnen verdragen, of ik daar mee zou kunnen, willen, leven. Denk dat ik dan uit zelfbescherming ook een hele hoge, dikke muur om mij heen zou optrekken. Ik zou ook niet weten, wat ik nodig zou hebben aan 'bewijs' van mijn man, dat hij echt zodanig veranderd is dat dit nooit meer stiekem zal gebeuren en hij er voortaan eerlijk voor uit zal komen als hij niet tevreden zou zijn met hoe onze relatie dan zou zijn. Maar aan de andere kant, wie zegt dat je een eventuele toekomstige partner daar in zult vertrouwen? Ik denk dat mijn vertrouwen nooit meer helemaal volledig en voluit zal zijn.

@Belladonna, dankjewel voor je lieve berichtje. Dat is zeker ontzettend lastig. Dat vertrouwen heb ik bijna niet meer door het verleden.
Wat ik wel opnieuw heb ontwikkeld is het vertrouwen op mezelf, mijn intuïtie.
En dat wil ik je meegeven Haaika, wat je ook mag besluiten in de toekomst, vertrouw op jezelf en in alle opzichten.

Mijn man heeft mij jaren gegaslight. Ik heb er boeken over gelezen, we hebben er heel wat sessies over gesproken, you tube filmpjes over gekeken en dan doel ik op de cluster B thermen. Ik weet dus wel degelijk hoe je je voelt en wat je bedoeld. Je hebt in een soort Disney film geleefd.

Alles werd jaren weg gewuift, door mijzelf, door mensen in mijn omgeving. Ik wist op een geven moment niet meer wat echt was en wat niet echt was. En ik praat ook over jaren. Wie of wat ken je nu echt?
Door hier op het forum te komen heb ik zo ontzettend veel geleerd en zijn mijn ogen open gegaan.
Die van jou zijn nu ook open en gaan nooit meer helemaal dicht.
Ik kan me het eerste jaar nog goed herinneren, er waren 6 slechte dagen in een week en 1 redelijke, de maanden daarna werden dat 4 a 5 slechte dagen en 2 betere.
En zo doorsta je heel proces wat ontzettend moeilijk is.

Omdat ik nu dus wat minder goed in mijn vel zit, komt dit nog wel eens te boven maar door de tijd heen word het echt weer beter. Zorg dat je onafhankelijk word, op jezelf kunt bouwen en vertrouwen en kijk daarna nog eens naar je relatie. Je hoeft helemaal niets als goed voor jezelf te zorgen en je man mag gaan laten zien dat hij dat patroon kan veranderen. Daarom heb ik precies dezelfde vragen, zie je dat hij anders doet, praat?
Kijk naar daden. Daar ben ik benieuwd naar. Wat zie je?

Heb je werk? Schrijf je in voor een woning. Geef ook duidelijk aan dat je hier mee loopt. Zodat je man weet van je gevoelens.
Ik verzweeg dat heel lang, ik gaf echt helemaal niks meer om man. Ik kookte niet meer, ik zorgende nergens meer voor en dat deed ik vanuit woede, maar nu achteraf stagneerde het wel onze tijd in herstel... maar ik kon op dat moment niet anders.

Ik stel me nog maar zelden kwetsbaar op maar gisteren toch weer het gesprek aan gegaan met mijn man. Ik was trots, hij had compassie. Iets wat ik de eerste twee jaar bijna niet zag na de ontrouw.
Sterkte haaika, kom van je af schrijven.

Dank jullie wel!!

De tranen lopen over mn wangen nu, het voelt zo goed, de erkenning!

M'n vriend en ik zijn beide in therapie gegaan, eerst bij een relatietherapeute en op haar aanraden later bij een psycholoog. Hij legt ook echt wel zaken aan het licht, het grote probleem blijkt te zijn dat m'n vriend niet durft te praten. En ik dacht altijd; wat kan daar nou lastig aan zijn?! Wat ik helaas van huis uit mee heb gekregen is dat ik te snel in de aanval ga, ipv een gelijkwaardig gesprek aan te gaan. En hoe meer hij ontweek, hoe meer ik begon te schreeuwen. Dat heeft niet meegeholpen, besef ik me, maar nog steeds gaat het me niet altijd goed af.

Ik heb de vrouw van de langste en meest recent uitgekomen affaire een brief gestuurd. Ik heb er weken over gedaan om tot een goeie en neutrale brief te komen. Daar is deze week een antwoord op gekomen. Het bleek dat ze al meerdere brieven had gestuurd nadien, maar die zijn hier onderschept. Ze had een site gemaakt en een gehele studie gemaakt van m'n vriend, zijn hele gedrag geanalyseerd en alles, tot handelingen aan toe van hun samen tot in detail beschreven, inclusief illustraties. Die pagina werd maar niet bezocht, dus zo vermoedde ze dat ik de brieven nooit had gehad. Dus ik ben de pagina gaan bekijken. Heel veel had ie al verteld, omdat ik het eruit trok bij hem. Maar de frequentie en uiteindelijke einddatum weken toch wel wat af van zijn versie van het verhaal. Gelukkig is het nog steeds op zijn initiatief gestopt voor onze verhuizing. Zij wilde steeds praten en heeft hem gestalkt en gedreigd, maar hij is er gelukkig niet op in gegaan. Dat is het enige positieve eraan.

Het was geen nare brief die ze schreef en ik ben heel blij dat ik ook de andere kant van het verhaal heb gehoord. De duur van de affaire was toch iets korter, niet al gestart tijdens mijn zwangerschap, gelukkig. Wat niet wegneemt dat er niet nog meer vrouwen waren natuurlijk.
Voor haar was het duidelijk dat hij seksverslaafd was en dan met name aan haar.
Zij verrichtte alle handelingen met zo veel liefde en zorg, deed dingen waar ik al lang geen zin meer in had (want ik wist dat hij ergens over loog). Zij adoreert hem letterlijk. Seks was bij ons ook ver te zoeken, meestal ff een vluggertje in de ochtend. Dus in die zin begrijp ik wel dat hij haar ontzettend geil vond, hij noemde haar zijn seksgodin, maar gebruikte haar als een hoer. Hij heeft me in al die jaren nooit verwaarloosd en stond ook altijd voor me klaar, maar heeft kennelijk gedacht dat ik niet op hem zat te wachten. En eerlijk gezegd waren er ook tijden dat ik niks van hem wilde en zelfs bij hem weg wilde. Ergens na de zomer 2019 kreeg onze relatie ineens weer wat kleur en kregen we weer meer connectie. We maakten plannen om te verhuizen en na de verhuizing liet al gauw dame 1 van zich horen. Dus alles op stelten, maar het leverde toch ook wel op dat we echt begonnen te praten over gevoelens en waar het fout was gegaan. Hij kon alleen dame 2 niet opbiechten. En ik weet niet of ik ook iets van hem heel had gelaten, want ik ben hem de 1e keer al meerdere malen aangevlogen. De kinderen zijn daar 1 maal helaas getuige van geweest. Maar ik kon me echt niet beheersen.
Dit alles liet hem zien dat het me toch allemaal heel veel deed en veel gesprekken en spijtbetuigingen volgden. Hij laat nu altijd weten waar hij is, als hij de deur uit is. Hij heeft een appje geactiveerd, zodat ik hem ook kan volgen. (Ik wou dat ik jaren eerder van het bestaan van die app af wist). Hij bood aan op bezoek te gaan samen bij 1 van de dames, zodat ik haar verhaal zou horen (ehh maar eerst wel brieven onderscheppen???). Hij is super lief voor me, maakt lekkere broodjes, zodat ik goed blijf eten, doet veel in huis, zegt vaak dat hij spijt heeft, het nooit meer laat gebeuren en dat hij niet heeft gezien wat het zou aanrichten, omdat hij dacht dat ik me niet meer tot hem aangetrokken voelde. En dat is ook waar, ik toonde ook niet echt meer interesse op dat vlak, maar wel naar anderen toe. Als we uitgingen bijvoorbeeld. Ik heb er alleen nooit echt iets mee gedaan, behalve een zoen hier en daar. Ik was daar open over, en liet hem ook in zoverre vrij, maar zie nu in dat dit onze relatie ontwricht heeft en we steeds verder bij elkaar weg dreven. Ik schaam me er nu ook voor.

Dus toen de affaire uit kwam, zag ik hem ineens in een heel ander daglicht, hij werd een compleet ander mens voor me, een sexueel wezen. Dat is het goede gedeelte ervan. Ik heb dit in dit hele draadje meerdere vrouwen horen zeggen. Dus zo werkt het wel vaker dus. En de therapeut zegt dat dit ook iets goeds is en soms nodig is, zo'n crisis. En as we dit doorstaan, we alles aan zullen kunnen.

Dus ik kan wel zien waar het fout is gegaan, alleen geregeld overvalt me toch weer de onvrede en het gevoel van ongeloof. Ook omdat ik het niet heb geweten. Of misschien wist ik het wel, als ik ineens een vaag luchtje rook aan zn shirt, maar ik achtte hem er gewoon niet toe in staat, dus besteedde er geen aandacht aan. Totdat dame 1 in beeld kwam, eerst openlijk en later stiekem.

Ik heb enorm veel last van het gevoel dat ik over m'n grens heen ben gegaan. Dat ik me moet bewijzen ofzo. Door te blijven lijk ik het allemaal te pikken. Sommige mensen zeggen ook, en als het rustig is doet ie het gewoon weer. Hij beweert hoog bij laag dat hij het nooit meer zou kunnen doen, niet richting mij, maar ook niet naar de kinderen en sommigen van mijn familie die hem dit hebben vergeven. Als ik toch echt weg wil, dan accepteert hij het en hij belooft hij me bij alles te helpen, hoe moeilijk hij dat ook zal vinden.
Dat vind ik dan wel weer ontzettend lief van hem, want ik maak zijn leven nu zo nu en dan echt ondraaglijk, vermoed ik.

Als ik vraag waarom hij er niets over kon zeggen, zegt hij dat hij bang was me kwijt te raken en dat hij intussen al zo verstrikt zat dat hij het niet kon stoppen, aangezien ze beide alles aan me zouden vertellen. En dat hebben ze dus ook alsnog gedaan. Van die 1e had ik het wel willen weten, want ik begon aan mijn eigen verstand te twijfelen, maar van die 2e had ik het liever niet geweten. Vooral de details niet.

Nu is het rustig en zijn we ook heel aanhankelijk naar elkaar, maar ik weet al dat ik weer spoedig zal ontsteken in blinde woede. Als ik dat maar kon opvangen en wist hoe.

Even nog ter info: ik heb een baan, dus ben niet afhankelijk van hem.
Alleen enigszins betaalbare en fijne woonruimte vinden, terwijl er een koophuis is, lijkt haast onmogelijk. Maar ik heb ook niet heel erg hard gezocht nog natuurlijk.

`maar ik weet al dat ik weer spoedig zal ontsteken in blinde woede. Als ik dat maar kon opvangen en wist hoe.`

Waarom moet je het opvangen? Je bent bedrogen, belogen en gemanipuleerd. Het lijkt me even heel gezond dat je pislink bent.

Trigger

En als aanvulling op Mari, wat mij opvalt is deze zin " Voor haar was het duidelijk dat hij seksverslaafd was en dan met name aan haar".

Dat is een mooi addertje, alsof hij sexverslaafd is. Zoals mij toen destijds gezegd werd ( hier op het forum) pas hier goed mee op Haaika, hem zich daar achter te laten verschuilen.

Deed de eerste therapeut ook waar we kwamen, ze vermoeden dat mijn man dat was. Toen ik daar mijn weerwoord op gaf konden ze zich vinden in mijn denkwijze en ging dat snel van tafel. Het wil niet zeggen dat hij niet verslaafd kan zijn maar hij is wel verslavingsgevoelig. Dat is heel wat anders.

Destructief vreemdgaan noem ik het.

Het stukje wat mij vooral triggerde

Is dit, waarin Haaika eigenlijk uitspreekt wat aan de basis ligt van het uit balans raken van hun relatie: "ik toonde ook niet echt meer interesse op dat vlak, maar wel naar anderen toe. Als we uitgingen bijvoorbeeld. Ik heb er alleen nooit echt iets mee gedaan, behalve een zoen hier en daar. Ik was daar open over, en liet hem ook in zoverre vrij, maar zie nu in dat dit onze relatie ontwricht heeft en we steeds verder bij elkaar weg dreven. Ik schaam me er nu ook voor."

Ook al ben je nooit verder gegaan dan "een zoen hier en daar...", het geen interesse meer tonen, laten merken dat je je partner niet echt meer interessant, aantrekkelijk vindt, dat doet wel wat met diegene. En ik praat daar het vreemdgaan absoluut niet mee goed, begrijp me niet verkeerd. Maar als je elkaar niet meer 'ziet', maar wel interesse in anderen toont...Dat is toch wel een dingetje, wat het (mannelijk) ego ergens behoorlijk krenkt. En als je daarbij ook nog het signaal geeft van "Ik laat jou ook vrij om andere vrouwen interessant te vinden en hier en daar wat rond te flirten, zoentjes uit te delen en aandacht van ze te krijgen als je daar zin in hebt, want dat die ik zelf ook. Dat is tenminste nog enigzins spannend en bovendien heb ik liever niet al dat gepiel aan mijn lijf om het verplichte nummertje telkens weer af te moeten draaien, veel te vermoeiend allemaal dus nee dank je...", ja, dan kan dat er wel voor zorgen, dat je de verbinding met elkaar kwijt raakt omdat het lijkt alsof je liever even een vluchtige, kortstondige verbinding met anderen opzoekt dan duurzaam met je eigen partner in verbinding te staan. En als je partner dan iemand is, die niet goed durft te praten, wellicht omdat hem dat van huis uit niet goed aangeleerd is en jij iemand bent die van huis uit gewend is meteen vol er tegenin gaat ter verdediging, ja, dan gaan de verhoudingen op den duur behoorlijk scheef groeien. Wat er weer voor zorgt, dat de afstand tussen beide steeds groter wordt.
Hebben jullie dit stukje wel al helemaal met elkaar uitgepraat? Je zegt dat je nog steeds vooral de neiging hebt om je partner te 'overschreeuwen', te ontsteken in blinde woede zelfs, om wat hij jou heeft aangedaan. En dat is op zich ook wel heel begrijpelijk, maar ik lees dat hij momenteel ook heel erg hard zijn best doet om te laten zien en blijken dat hij in jullie relatie wil investeren. Daarbij vindt je het niet echt heel fijn, dat je zo heftig op hem reageert. Is dat zelfs iets wat je graag veranderd zou willen zien bij jezelf.
Het kan wel helpend zijn voor het proces waar je vriend doorheen gaat, dat hij van jou te horen krijgt, dat jij jouw aandeel in de scheefgroei tussen elkaar wel inziet. Het geeft de mogelijkheid om de verbinding weer tot stand te laten komen. Het gaat niet om het jezelf bewijzen, dat het lijkt alsof je alles maar zomaar pikt door te blijven. En andere mensen hebben vaak meteen hun oordeel klaar, denken jouw partner zodanig te kennen dat ze zeker weten dat hij straks, als het weer rustig is, gewoon weer ontrouw gaat zijn. Dat maakt dat je aan je eigen gevoel en standpunt weer heel erg gaat twijfelen, het maakt het zo moeilijk om dicht bij jezelf te blijven en goed te voelen wat je zelf echt wil.

Hopelijk kun je het voor vanavond even parkeren om op een fijne manier het nieuwe jaar in te luiden. Een nieuw jaar waarin je weer nieuwe kansen hebt om je leven te gaan leven zoals jij het zelf graag wil. Veel sterkte en kracht gewenst en tot in het nieuwe jaar!

Dipje

Ik lig bijna elke nacht nog steeds paar uur wakker. Val als blok in slaap maar ergens rond 5 uur word ik wakker. Dan gaat mijn hoofd dwalen om uiteindelijk of meteen bij het langdurig vreemdgaan van mijn partner te komen. Soort boosheid borrelt dan in mij. En gevoel van komt het ooit nog wel goed. Ga ik het wel kunnen vergeven of blijf ik het hem nadragen. Vind ik hem nog wel echt leuk genoeg? Blijf ik er elke dag aan denken?

Wie herkent dit?

Ondertussen is het wel al bijna 2 jaar geleden tot hij betrapt werd. Nou ja eigenlijk half jaar. Want hij had na maanden geen contact toch weer keertje met haar afgesproken. En nog keer sex gehad. Ik vond en vind dit onacceptabel. Onbegrip..Maar toch. Toch ben ik nog bij hem. Dat botst in mijn hoofd op sommige momenten. Is mijn leven echt leuker met hem? Ga ik doorslapen als ik weg ben bij hem? Vertrouw ik hem nu echt weer?
Gevoel van keuze gemaakt om verder te willen gaan maar toch twijfelen? Ik word er onzeker van. Kan ik er wel echt voor gaan? Wil ik het wel? Ben ik onbewust veel ongelukkiger dan ik denk? Slaap ik daarom niet meer goed? Maar we hebben het ook goed samen. Lol samen. Fijn gezin. Hij doet echt zijn best. Complimentjes, romantiek weer terug in relatie. De ene dag denk ik ja ik wil het en ik kan het. En dan denk ik wat een k#zak.Hoe kon je. Zo lang. Zo veel leugens. Hoe kan je zo veel van mij houden en toch....

Waarom kan ik het niet achter mij laten? Vooruit kijken.

Nahja dat dus. Dipje.

Ja Anne

Ik herken dit.

Ik heb er echter geen slapeloze nachten van (gelukkig). Maar ik denk ook nog met enige regelmaat op die manier. Van hoe kón je. K#tzak. Zo lang, zo veel leugens. Hoe kon je toen zeggen dat je zoveel van mij houd, dat ik je alles ben en dan toch in het geheim vanalles met een andere vrouw deed terwijl ik nietsvermoedend thuis de boel draaiende en op orde hield. Het voelt voor mij dan dat hij mij geen eerlijke kans heeft gegeven om met hem samen te werken aan de punten van ontevredenheid binnen onze relatie. Dat hij zondermeer aan mij en mijn belang voorbij is gegaan door ervoor te kiezen om zijn eigen gang te gaan. Doordat hij aannames deed, het voor zichzelf invulde hoe ik dacht over intimiteit en aanverwante onderwerpen.

Bij mij botst dat ook nog wel eens in mijn hoofd, nu iets meer dan twee jaar later na het uitkomen van de langdurige affaire van mijn man. Dan vraag ik hem, of en waarom hij nu dan wel genoeg heeft aan mij en of hij na een tijd misschien toch weer het verlangen krijgt om een ander lichaam te voelen, om met een andere vrouw seks te hebben. En hoe dat verlangen nu dan zomaar verdwenen kan zijn. Want hij heeft immers ervaren dat dat nieuwe en andere lijf ook heel prettig was, de behoefte en het verlangen ernaar zijn bevredigd, beloond als het ware. Zo'n 'positieve' ervaring zorgt er wellicht voor dat je dat vaker wil meemaken. Want zo werkt dat toch?
Dat is echt nog wel een dingetje voor mij wat ik niet goed achter me kan laten. Dat blijft er als een soort van angst onderhuids in zitten.

Daarom snap ik zeker ook, dat je het onacceptabel vindt dat je partner na maanden geen contact toch weer een keer met die ander heeft afgesproken. En ook nog weer seks heeft gehad. Waarom was dat nodig, wat is zijn uitleg daarover? Wist je van te voren dat hij met haar afgesproken had? Want als dat niet het geval is, kun je er natuurlijk nooit meer op vertrouwen, dat het echt over is... En maakt het het vreemdgaan achter je laten en het vooruit kunnen kijken ook alleen maar lastiger.

Anne

Deze dipjes komen en gaan... Knuffel voor jou!
Ik herken ze zeer zeker en ik ben 3 jaar verder... en ik heb me er een soort van bij neergelegd dat het iets is wat bij me hoort.
Iets in mijn fundering. Een stuk acceptatie, dat stemmetje wat me toch waakzaam houdt en ik niet zomaar iemand tussen de aardappelen en de groente door ( in het algemeen en/of man ) geloof.

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat het stemmetje je wakker gaat liggen houden.
Ondanks dat ik er zelf positief naar kijk, die stem/gedachte. Het houd je alert in het herstel naar het goed voor jezelf zorgen. Ergens daar waar ik verloor dat te doen door de tijd heen. Maar ik weet natuurlijk niet of jij er ook zo naar kunt kijken? Denk je dat je kunt?
Dus jezelf te vragen wat wil ik? Hoe kan ik de doelen bereiken die ik zelf belangrijk vind? Etc.

Heb je wel eens een podcast of een meditatie aangezet als je merkt dat die gedachtes komen, ook in de nacht?
Er zijn een paar hele goede die ik je kan adviezeren mocht je het willen proberen. Laat het dan maar weten dan post ik ze hier. ( met name loskomen van gedachtes en compassie hebben met jezelf, het loslaten van een relatie zodat ik mijn mind op deze " nieuwe " relatie focus)

Ik doe dat direct zodra ik ze op voel komen. Bij mij komen die tijdens het tanden poetsen en als ik dan in bed ga liggen mopper ik me soms een eind raak. Wat voor een vieze klootzak hij wel niet is geweest. Walgelijk zo vaak. Het liegen. De leugens die je geloofde. Dan ga ik soms heel boos naar bed. Dit is iets wat vanaf de uitkomst aanwezig is en ik daarom ook doel op een stukje acceptatie dat het er is.

Maar als je je dan afvraagt of het je echt verlost he als je er mee stopt wat voor gevoel komt er dan omhoog? Dat doe ik dan ook nog wel eens en dat helpt me...
Zonder dat je het goed praat ( wat ik altijd deed in het begin maar nu nooit meer)
Voel je dan verdriet of opluchting? Of angst?

Voor jezelf een midden weg zoeken is de angel heb ik ontdekt... en neem je daar genoegen mee?
Of ga je alleen verder?
Vele vragen die ik ook wel eens aan mezelf stel...

Het is een stuk vertrouwen wat in mijn ogen nog maar zeer zeldzaam hersteld kan worden. Nee ik geloof er naar 3 jaar niet meer in, en dan heb ik het over meerdere keren vreemdgaan. Wat ik vooral doe is mezelf voor de gek houden en terug keren naar een oud patroon als ik die gedachte nog geloof.

Wat ik wel voor mezelf heb ontwikkelt is een soort groot vertrouwen in mezelf en zoals eerder gezegd, ik neem mezelf overal mee naar toe.
Want dat wat ik dan niet meer samen heb ( ons gezin en de grote liefde daarvoor) ben ik dan definitief kwijt.

Ik kan mezelf echt dezelfde vragen stellen als jij post. Volgens mij hoort het erbij...

@ belladonna, ik heb die zelfde vragen voor de partner. Maar of je die antwoorden die hij gaat geven dan nog gelooft is nog te bezien. Het is zn groot web dat je vaak alles in twijfel trekt.
Voor jou de gouden tip, vraag jezelf nooit meer af waarom jij nu wel goed genoeg bent, dat was je toen ook al alleen zag hij dat niet meer. Je bent altijd goed zoals je bent.

Xxx

Belladonna en Miss

@ Belladonna, dat stemmetje van wantrouwen of je nu wel genoeg bent ... Lastig hè. Ik kies ervoor om met hem verder te gaan maar zal nu misschien wel nooit, net als Miss, nog mijn man echt op zijn woord geloven. Dat vindt hij heel erg. Maar snapt dat. Dat stemmetje zit nu in mij. Tijd zal leren of het weg gaat. Deel je angst voor wat als wel beetje maar ... Vertrouw steeds meer op mantra: ik ben leuker liever lekkerder. Hij koos en kiest tenslotte voor mij. Kun jij dat ook?

En @miss ja herken enorm jouw post. Ik kan ook heel boos worden. Ook op mijzelf.Vooral op momenten dat ik alleen ben bijv autorit. Of triggers. Pieker vooral s nachts nou ja pieker, voer gesprekken die ik nooit gevoerd heb, betrap ze jaaaaaren geleden. Verstop mij in kofferbak om ze in hotel x te confronteren. Ik denk waarom ben ik er nog. De l#l. Vraag dit keer wel door (tja intuïtie nooit omgezet naar denken aan vreemdgaan). Mijn man is heel veel boos geweest, daar accepteer ik niet dan in die gedachtes. Allemaal fictie. Ik was vol vertrouwen in mijn man. Domme blonde ik.

Ik ontvang graag je medicatie linkjes.
Ik vind het lastig om wat wil ik helder te krijgen.
Ik heb nog geen groot vertrouwen in mijzelf, werk ik aan.

Anne ( off topic)

De meditaties die ik dagelijks gebruik zijn van Unlock Your Life, The mindfull Movement via YouTube en ik heb de betaalde Meditation Moments app van Micheal Pilarczyk. Dat kost een paar euro per maand maar je kunt hem ook installeren om te proberen en een aantal meditaties gratis doen. Dan kun je kijken of je het wat vind.

Hij heeft ook een mooie podcast om te luisteren. Leef je mooiste leven heet die. Soms is hij wat commercieel maar hij heeft wel veel wijze woorden. Ik pik er altijd uit waar ik wat mee kan, daar ben je natuurlijk vrij in. Deze is Nederlands.

Ook geeft hij bij iedere volle maan *dus iedere maand* een live meditatie op YouTube. Ik zal de link ook posten.

Het geeft mij heel veel rust in mijn hoofd. Maar het is echt oefenen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Je mindset om te zetten... handvaten te krijgen bij de rust te creëren. Zoals de dame van unlock your life ook vaak vermeld kun je ze het beste 21 dagen doen.. Ik heb persoonelijk de meditaties pas goed onder de knie gekregen na twee volwaardige trainingen onder begeleiding en in groepsverband.
( mindfulness en zelfcompassie training) en de youtube meditaties heb ik wel al 100 keer gedaan. Het komt pas echt binnen als je de tekst echt bewust hoort.. die zijn wel in het Engels hoop dat dat geen probleem voor je is.

Hier onder nog een goede tip die ik zelf zowat een 50 keer heb geluisterd is die van The little Shaman. Het gaat vaak over narcisten in haar gesprekken maar deze is heel erg helpend voor iedereen die aan zichzelf wil werken hoe je je denkwijze kunt veranderen. Mij heeft het echt positief verandert.

Deze doe ik iedere dag: Direct zodra negatieve gedachtes komen of ik me zelf niet fijn voel ( misschien voor jou fijn in de nacht?)

Deze gebruik ik af en toe maar het natuurlijk gewoon zoeken, Google en proberen. Het is in iedergeval nooit te laat goed voor jezelf te gaan zorgen, gezond eten, wandelen en lezen.

Voor deze kun je je dus steeds inloggen. Je kunt op de hoogte blijven via de mail of social media.

Hopelijk kun je er wat mee. En ben dan ook erg benieuwd of het lukt, hoor je graag.

Fijne dag

Miss en Anne

Dankjulliewel voor de mooie woorden. Vooral die van jou Miss, met die gouden tip van jou. Die kwam even binnen!
Maar het doet me goed. Om nu zo ook eens van anderen te horen, dat ze het op ongeveer dezelfde manier voelen, doorleven, ervaren, zoals dezelfde momenten dat gelijksoortige triggers ineens opkomen, dezelfde terugkerende vragen. Maakt dat ik mij daar niet zo alleen in voel.

Mijn man vindt het ook heel erg, dat hij bij mij het gevoel veroorzaakt heeft, dat ik hem (en anderen ook niet meer zo snel) niet meer blind op zijn woord zal kunnen/durven vertrouwen. Hij snapt het ook, maar hoopt dat het met de tijd toch wel steeds beter zal gaan, doet ook echt zijn best om te laten zien en merken, dat ik van hem op aan kan. Maar soms vind ik het gewoon heel moeilijk om te geloven dat ik echt de moeite waard ben om van te houden (dit komt ook door hoe mensen om mij heen, in mijn jongere jaren, mij behandeld hebben. Hoe ze me hebben laten stikken op momenten dat ik het heel moeilijk had door mijn thuissituatie, hoe ze me gekwetst hebben door mijn vertrouwen in hun te beschadigen). Maar ik laat mijn hoofd niet hangen hoor. Ik draai mij liever glimlachend naar de zon, zodat die op mij schijnt en de schaduw achter mij valt, dan dat ik stil, verdrietig en ineengedoken in een hoekje in de donkere schaduw ga zitten sippen. Ik kijk wel uit naar de dag, dat dit hele gebeuren in een heel ver verleden lijkt te hebben plaatsgevonden en dat de tussenpozen tussen de dipjes zodanig groot zijn geworden, dat het niet meer wekelijks door mijn hoofd gaat en dat ik er nauwelijks nog ooit aan denk. Heerlijk lijkt me dat. Gewoon genieten van hoe goed het gaat zonder dat donkere randje er nog omheen.

Fijne avond allen.

Miss

Ik ben ook erg blij met je meditatie linkjes hoor.
Mijn ex is dan wel niet ontrouw geweest (zover ik weet) maar heeft me wel jarenlang aan het lijntje gehouden. Niet met mij willen zijn en niet het lef hebben om dat toe te geven en eromheen draaien. En elke keer als ik aangaf dat 't zo niet verder kon even zijn best doen om mij weer het idee te geven dat 't goed zou komen. Kortom, iemand die mij jarenlang fysiek en emotioneel buiten gesloten heeft en mij zover mogelijk op afstand hield. Ik heb ook niet bepaald 't gevoel dat ik het waard ben om van te houden. En nu ik zoveel alleen zit door de lockdown vliegt het me weer steeds vaker aan. Hij lekker met z'n truus samen en ik... Nou ja. Ik ga jouw linkjes gebruiken, dank je wel.