Verder na ontrouw deel 6

Laat ze maar

Denken wat ze willen. Het zou hun eens moeten overkomen, dan piepen ze wel anders. En als hun relatie door zoiets op de klippen loopt, dan balen ze achteraf misschien zelfs wel, dat ze niet de motivatie en kracht hebben kunnen opbrengen om voor elkaar te vechten.

En jullie doen dat wél. Proberen er alles aan te doen om samen verder te kunnen gaan. Jullie kunnen dit, omdat het besef er is, dat er nog altijd veel liefde is tussen jullie. Omdat jullie beseffen, dat jullie allebei fouten hebben gemaakt.
Echt, laat ze maar denken wat ze willen. En ben trots op elkaar, om hoe jullie er voor vechten en mee omgaan.

Maar al met al lijkt het me inderdaad wel lastig, dat je mensen tegenkomt, die hem ook kennen/bevriend zijn met hem. Die kijken wellicht met een andere (positievere) blik naar hem (maar denken er ondertussen misschien toch ook wel het hunne van, wat zijn player- gedrag betreft).
Zelfde geldt voor de ex-collega's van je vrouw, die zien hem ook, hebben ook nog met hem te maken.
Die situatie heb ik gelukkig niet gekend en dat zal ook niet zomaar kunnen gebeuren. Die andere vrouw kwam niet uit onze vrienden-/kennissenkring en via werk komen mijn man en zijn collega's ook niet meer met haar in aanraking omdat ze in die tijd via een extern bureau meewerkte aan een bepaald project, en het was een eenmalige samenwerking met dat bureau.
Maar uit een zekere "schaamte" heb ik onze crisis met maar een heel select groepje mensen besproken. Mijn familieleden heb ik er nooit iets over verteld. Enkel mijn allerbeste vriendin en een handjevol collega's. Mijn man heeft het ook alleen tegen een heel goede kameraad, zijn ouders en een collega verteld. En daarnaast met een aantal professionals: zijn arts (ivm de SOA-test) en met de bedrijfsmaatschappelijk werker die hem een tijd gecoached heeft de eerste tijd na het begin van de relatiecrisis.
Het is een intense tijd geweest en er zijn veel emoties en tranen bij aanwezig geweest, maar dat is het zeker waard geweest.

Tijd van het jaar

Ik heb er ook meer "last van" dan normaal. Gewoon af en toe het sombere gevoel wat me met tijd en wijlen eens overkomt. Van het bedrog. De vragen of hij echt eerlijk is zoals hij nu oogt omdat ik dat vroeger ook dacht. Dat bekruipt me momenteel ook zo af en toe.. de gedachte ligt dan minder op mezelf en op het herstel.
Dat laatste stuk. Ik vind het moeilijk, wat ik ook niet anders had verwacht, zoals je veelal leest of hoort.
Maar eigenlijk in zijn algemeenheid in betrouwbaarheid in de mens.

Anoniempje, hier wist ( weet) bijna iedereen het omdat dat een reden was waardoor het uitkwam bij man. Ik kan me jou schaamte exact voor de geest halen. Wat ik op een gegeven moment gedaan had was een kort antwoord geven als mensen steeds bleven vragen. Dat het veel tijd kost ( al hoewel ik in dat wat ik lees je vrouw geloof in hoeveel spijt ze heeft) en ik vaak nog geen antwoord wist. Dat mijn hoofd en hart alle kanten op gingen. Dus daar liet ik het dan ook bij.
Geen lange uitwisselingen van gevoelens en gedachtes, alleen bij profs en twee goede vrienden.

Nu is het helemaal op de achtergrond getreden bij mensen.. op die twee goede vrienden na. Misschien is dat ook een tip voor je, hou het kort tegenover hun. De schaamte gaat dan langzaam naar de achtergrond. En idd laat ze maar praten. Ze staan niet in jou schoenen en die van je vrouw.
Ik denk werkelijk waar zoals het toen in mijn omgeving ging ( dat soort gelijke verhaal wat ik toen tegen je vertelde ) ze echt bedwelmd was van een " magische kracht" vanuit hem.
Ze bestaan echt helaas. En ik hoop dat ze dat gaat verwerken. Dat heeft mij in iedergeval geholpen in het proces, gaan accepteren dat je het niet zag waar je in beland was en " liet " gebeuren.

Je beroep is idd niet bevorderlijk, dat eindeloos staren. Misschien eens wat goede podcast opzetten in de wagen?
Dat doe ik vaak als ik mijn gedachtes even minder goed er vanaf kan halen. Het luisteren naar anderen doet mij dan goed.
Xx

Puinhoop

Sterkte meis. Ik heb er dit jaar voor het eerst niet bij stilgestaan. Niet dat ik er nooit meer aan denk, de laatste dagen juist weer wel, maar niet op de dag zelf. Dat was tot dit jaar wel ieder jaar een daldag.

Mijn man vraagt er ook nooit meer naar. Maar daar hebben we het wel over gehad. Hij vond en vindt dat lastig, want inderdaad, is het wel het goede moment, en misschien valt het juist helemaal verkeerd. Dus we hebben afgesproken dat het initiatief bij mij ligt. Tenzij hij zelf wat wil bespreken natuurlijk. Maar hij denkt er nooit meer aan. Echt niet. De verliefdheid is voorbij, hij komt haar niet tegen op het werk of zo, hij is ontzettend blij met mij en ons, dus waarom zou hij? Je moet je wel realiseren dat het hem geen trauma heeft opgeleverd zoals bij jou. Dikke kans dat jouw man ook echt niet (meer) aan haar denkt. En de dag dat jij het ontdekte was voor jou een hele heftige traumatische dag, maar voor hem was het dat niet. Dus dat hij de datum niet in zijn hoofd heeft vind ik ook niet gek eerlijk gezegd.

Je hebt een aantal verwachtingen waarin je steeds opnieuw teleurgesteld wordt. De vraag is of je dat je man aan kan of moet rekenen, of jezelf. Spreek het zelf uit, als je ermee zit. Zeg dat je het fijn zou vinden als hij ernaar vraagt. En geef aan wat je van je man verwacht. Een arm om je heen, een knuffel, een excuus. En verwacht niet dat hij daar spontaan mee komt. Niet omdat hij dat niet zou willen, maar gewoon omdat het hele gebeuren voor hem echt heel anders voelt dan voor jou.
En als hij ernaar vraagt, hoe zou je dan reageren? Blij omdat hij ernaar vraagt, of kwaad omdat hij je zo voorgelogen heeft...?

Zere plek

Deze tijd van het jaar laat mij vaak terugdenken aan het halve jaar voorafgaand aan ons huwelijksjubileum, een periode waarin ik me, door bepaalde signalen, steeds vaker begon af te vragen, of mijn man misschien aan het vreemdgaan was. De tijd waarin ik mezelf hardop, ten overstaan van hem, mezelf begon af te vragen of wij ons jubileum nog wel zouden gaan halen, of ons huwelijk nog wel stand zou houden.
Ons huwelijk hield stand en we hebben het heel fijn gehad die dag, maar de affaire hield daarnaast tegelijkertijd ook nog steeds stand. En in de maand november van ons jubileumjaar had mijn man een keer elders in het land werkzaamheden te verrichten, waardoor hij niet thuis zou zijn die avond en nacht. Ik heb toen voor het eerst héél sterk het vermoeden gehad, dat hij die nacht niet alleen was, dat hij een 'liefje' had dat bij hem was... Niet lang daarna is de affaire uitgekomen.

Puinhoop, je schreef:"Waarom ging er geen alarmbel af bij hem toen ze begonnen te zoenen?"

Precies dát... Die gedachte blijft pijn doen, een zere plek...

Ik kan dat maar niet begrijpen. Als ik nou een 'Ka' van een vrouw was; bazig, commanderend, bepalend, kleinerend, kil, ijzig koud en noem maar op, dan had ik het mezelf zelfs nog wel kunnen voorstellen, dat je dan zwicht voor iemand anders, een zachte, lieve, warme, steunende, respectvolle, empathische vrouw. Hetgeen wat hij van mij dus altijd al kreeg. Waarom dan toch de verleidingen van een ander niet kunnen weerstaan?
Omdat "begeerte" niet voldoende in het rijtje voorkwam. Omdat ik niet genoeg lust toonde, te weinig initiatief nam , te weinig liet blijken dat ik zin had in een lekker potje seks met hem. Maar er met mij over praten, dat hij daar juist behoefte aan had, ho maar. Geen enkele keer. En zij voldeed helemaal aan zijn behoeftes. Zij toonde hoe ze hem begeerde, liet duidelijk merken dat ze hem wilde, was altijd geil en nam heel veel het initiatief tot vrijen. En ik thuis maar, naast mijn eigen werk, alle ballen in de lucht houden, hem uit de wind houden omdat hij naast zijn werk en een groot gezin ook nog een pittige studie volgde. Hem altijd daarin steunde, oppepte als het soms wat minder ging, hem liet blijken hoe trots ik op hem was dat hij dit presteerde naast werk en gezin, hem de ruimte en vrijheid gaf om dit te kunnen doen...en hij dus op een gegeven moment danig misbruik maakte van die ruimte en vrijheid door een affaire aan te gaan... En daarmee dus compleet voorbij te gaan aan mij met al mijn goede bedoelingen. Omdat ik door alle omstandigheden even niet ook nog eens steeds een lustige vrouw kon zijn wanneer en zoals hij het wilde en hij zelf bovendien niet open over zijn behoefte eraan met mij praatte.

Zoals ik al zei, dat kan soms nog flink pijn doen. Bah.

Maar

Gelukkig praten we nu wel overal over. Is alles bespreekbaar. Ziet hij het aan me, merkt hij het aan me wanneer ik ergens mee zit. Wat uiteraard meestal met zijn affaire te maken heeft. En dan houdt hij me vast en vraagt me hem te vertellen wat me dwars zit. Dan luistert hij naar me, begrijpt me, troost me, stelt me ook weer gerust.

En ik vind het wel fijn, dat zijn antenne wel dat signaal opvangt. Dat hij me vraagt te vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Dat hij niet wil dat ik het weg stop. Ook al wil ik het zelf niet steeds oprakelen. Afspraak is afspraak, zegt hij dan. Geen aannames, foute overtuigingen en valse waarheden meer. Open en heldere communicatie.

Puinhoop

Wat mij geleerd is bij therapie is dat wat pennestreek zegt.

Vraag je man of hij je een knuffel wil geven en dat je kort aan geeft dat je het even heel erg moeilijk hebt. Dan haal je de scherpe pijn op dat moment er vanaf en als het de dag erna nog steeds het zelfde is vraag je het gewoon weer.

Maar ook ik doe een beetje zoals jou, wegstoppen, voorbij gaan aan het feit dat hij me finaal voor de gek hield en dan komt het als een boemerang terug en voel ik me rot. Want ook ik handel nog steeds zo en deel het nog maar zelden. Ik wil het zelf oplossen omdat ik niet steeds terug wil. Dit is ook een erg duidelijk systeem wat erg ingebakken zit in mij. Dat word met het jaar duidelijker.
Wat ik dan dus doe is hardop zeggen dat ik hartenpijn heb, ik deel het met een hele goede vriendin. Die er altijd voor me is en het begrijpt. Mijn man mist dit stuk ook compleet. Bij hem is alles tiptop. Zo lijkt het dan, en dat is het stemmetje wat ik ontwikkelt heb. Het lijkt, dat zei hij toen ook, dat dacht ik toen ook.
Wat ik mezelf nu geleerd heb is een stukje te gaan lopen op zn moment ( als het een moment is wanneer ik niet kan praten) dat ik mezelf dan heel veel complimenten geef en affirmaties uitspreek. Dat ik mezelf overal mee naartoe neem en goed ben zoals ik ben.

Want wat nou als man aan me voorbij gaat, wat dan? Wat is het aller ergste wat er kan gebeuren vraag ik me dan af?
En eigenlijk is dat niets meer. Ik heb weinig te verliezen ( natuurlijk wil ik hem niet kwijt maar ik ga niet meer door het vuur, het is genoeg geweest, vele grenzen zijn gepasseerd)
Misschien helpt deze gedachte je.

Laat je niet door het angstvirus leiden. Geen idee of deze woorden helpend zijn voor je. Ik ben ook nog steeds zoekende. En ik vind het verdomd lastig!! Maar vooral de teleurstelling die vaak de hoek om kwam had ik last van. Dus ik verwacht nog maar heeeel weinig.

Hier ook even wat minder

Goede avond allemaal,

Deze week pfff wat een ellende geweest, hoop discussies gehad, en een hele verdrietige vrouw!
Ik zie het soms gewoon echt niet meer zitten onze relatie, waar is ons geluk gebleven?
Ik hou zo enorm veel van mijn vrouw, ook na wat er gebeurd is, maar het lijkt soms wel gewoon onmogelijk om haar nog lief te hebben?
Ze doet zo haar best om ons op het rechte spoor te zetten, maar het lijkt mij gewoon niet te lukken, maar ik wil haar ook niet kwijt, kent iemand dit gevoel?
Ze heeft het zo vaak over onze toekomst, hoe het wel zou kunnen wezen en kunnen lopen, ze praat regelmatig over een broertje of zusje voor onze dochter dat dat haar droom is met mij, niet voor nu maar wel voor de toekomst.
Als zei het daar dan over heeft kan ik me er gewoon helemaal niks van in beelden meer hoe dat zou wezen.
Maar waar ik dan wel bijvoorbeeld kippenvel van kreeg is dat ik haar 2 weken geleden een kaartje had gestuurd en heb laten bezorgen op haar vrije dag (gewoon naar ons thuis adres).
Dit kaartje kwam pas eind van de dag binnen toen ik al thuis was, maar mijn vrouw had dus tijdens het boodschappen doen sochtends een kaartje voor mij gehaald, hoe toevallig is dit...

Ik moet ook misschien wel eerlijk zeggen dat mijn ocd weer een loopje begint te nemen met mij, hier heb ik direct voor hulp in geschakeld, morgen heb ik dan ook een intake gesprek bij een specialist.
Soms lijkt het wel of ik het niet meer op het rechte spoor krijg met mijn vrouw door mijn eigen problemen, en dat zou erg jammer zijn.
Uiteraard heb ik 1 ding geleerd van de vorige keer dat is dat ik wel aandacht blijft geven aan haar, het voelt wel heel erg of ik de tijd die we nog hebben enorm koestert.

Ik kan nog steeds enorm slecht omgaan dat de truus hier bewust ons gezin kapot gemaakt heeft, met zijn zogenaamde luisterende oor van hem!!!!
10 jaar lang kennen wij hem, 8 jaar lang ziet hij een gelukkig stel waar hij blijkbaar nooit tussen kon staan tot op het moment onze relatie niet meer lekker liep, toen durfde meneer wel toe te slaan, als een soort wervelwind door ons heen te stormen en gegroet en bedankt.
Soms denk ik hij komt echt de verkeerde nog wel tegen met dit soort praktijken, en soms denk ik waarom ben ik die verkeerde niet?

Nee

Anoniempje1989, doe dat niet. Nooit.
Verlaag jezelf niet door "die verkeerde" te willen zijn die hem wel eens even op een niet mis te verstane manier zal duidelijk maken dat hij beter maar kan stoppen met dit soort praktijken en van andermans vrouwen af dient te blijven.
Ja, het is verschrikkelijk wat hij gedaan heeft, door zo'n misbruik te maken van de situatie en jouw vrouw te verleiden met zijn mooie praatjes, zijn kans heeft gezien en genomen om toe te slaan. Zegt ook iets over die persoon zelf. Feitelijk heeft die ook een probleem met zichzelf, als hij iedere keer erop uit is om dit soort dingen te doen.
Maar het is gebeurd, daar is niets meer aan te veranderen. Helaas precies op een moment dat het even niet zo fijn ging in jullie relatie. Een heel kwetsbaar moment, omdat jullie allebei niet lekker in jullie vel zaten. Focus jezelf daar op. Misschien ben je ook boos op jezelf omdat je op dat moment niet genoeg aandacht voor je vrouw had. Laat dat dan los, projecteer dat niet op die andere man, die zogenaamde vriend van jullie. Aan hem zou ik geen aandacht meer besteden. Verloren energie en moeite, hij is het niet waard. Had hij maar niet moeten doen wat hij gedaan heeft.

Heel goed van je, dat je direct hulp hebt ingeschakeld voor jezelf, nu je bemerkt dat je OCD weer meer begint op te spelen. Dat je nu weet hoe belangrijk het is om de aandacht voor elkaar te blijven hebben en de tijd met elkaar te koesteren. Nog een goede reden om jezelf niet te veel op die ander te focussen.

En nogmaals, het heeft echt ook tijd nodig, Anoniempje1989. Probeer vooral ook te genieten van de mooie dingen die er nu tussen jullie zijn, zoals dat van een kaartje voor elkaar op hetzelfde moment, dezelfde dag. Het laat zo mooi zien dat jullie elkaar (weer) aanvoelen. Het zijn die kleine dingen, speciaal voor elkaar, die zoveel zeggen, waar zoveel liefde uit blijkt.
Sterkte!

Alle

Hoi alle,

Het is een beetje stil gebleven hier. Ben benieuwd hoe het met jullie alle gaat?

In deze bizarre tijd kreeg ik toch best wel wat last van het vertrouwens issue. In een klap kwam ik met mijn gezond thuis te zitten... en dit gaat nog een tijd duren, helaas.

En daar kwam het gevoel weer omhoog, afhankelijk te zijn en in een klap terug bij een oud gevoel waar de oude miss eerst last van had.
Ik moet enorm veel loslaten, volgens mij komt de echte test nu pas. Omdat ik letterlijk geen kant op kan. Het loslaten van mijn werk, kind en man.
Ik merk wel dat het me steeds beter af gaat, dat loslaten. Ik hou me vast aan gedachtes die ik geleerd heb dat ik mezelf overal mee naartoe neem.. en het blijven mediteren me helpt.

Damn, bizar wat een vertrouwensbreuk toch steeds weer aangewakkert word. Iets in die fundering. Bah.

realiseer je

dat je ook afscheid kan nemen van gevoelens. Loslaten van dat gene waardoor je nu weer zegt een vertrouwensbreuk te voelen. Probeer aan de positieve zaken terug te denken. Laat die negatieve zaken voor wat ze waren.

het wordt

niet aangewakkerd. JIJ wakkert het aan. Leer je gedachtes te sturen!

Maar juf Ank

denk je niet dat die gedachten en gevoelens alleen maar opzij gezet kunnen worden als je voor 100 procent zeker weet dat het nooit meer gaat gebeuren? Het kan bijvoorbeeld wel als je gescheiden bent van iemand. Maar als je samen bent, en je opent je hart weer voor die ander, zal je toch een soort emotionele reflex tegenkomen imho. Niet omdat je het zelf aanwakkert, maar omdat je ooit ook zo van die ander hield en toen zo gekwetst bent geraakt. dat gaat in je systeem zitten. Als je je altijd stootte aan een balk blijf je bukken, ook al is die balk er niet meer.

En succes is een keuze zeker?

Juf Ank, in theorie heb je gelijk, maar soms is de praktijk wat weerbarstiger. Ik weet dat Miss heus wel weet hoe ze weer op het goeie spoor moet komen, maar nu lukt dat dus even niet. Om wat voor reden dan ook.

Miss, hier gaat het goed. Met de relatie dan. Ik merk dat ik zelf door de lange lockdown toch ook wel moeite heb om positief te blijven. Ik zak weg, heb nergens meer energie voor of zin in. En dan heb ik nog het geluk dat ik gewoon naar mijn werk kan. Man en kinderen zitten thuis aan hun schermpjes gekluisterd. Het is gewoon voor iedereen zwaar. Ik moet misschien ook het mediteren weer gaan oppakken. Dat ik nu niet kan sporten helpt ook niet mee. Ja, hardlopen kan, maar daar heb ik een hekel aan .

Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, toch? Jouw man kan toch nu ook niet weg? Dus waar zit dan precies het probleem met het vertrouwen? Je ziet hem nu toch 24/7?

brief van een (getrouwde) Truus aan de bedrogen echtgenote

Geen idee of iemand van de bedrogen partners iets heeft aan een excuusbrief van een Truus. Toch plaats ik hieronder de -niet verstuurde- brief die ik heb geschreven aan de vrouw van degene met wie ik 1,5 jaar een affaire had. Misschien dat dit andere perspectief in ieder geval laat zien dat vreemdgaan echt bijna alleen iets zegt over de vreemdganger. Twijfel alsjeblieft niet aan jezelf! Er is geen excuus. Voor mezelf en ons is het wel heel belangrijk geweest inzicht te krijgen in hoe ik zo ver heb kunnen gaan. Ik ben heel dankbaar dat mijn man door het gebeurde heen heeft willen en kunnen kijken...

'K',

Het afgelopen jaar is er geen dag geweest dat ik niet aan je gedacht heb. Twee therapiesessies zijn helemaal gewijd geweest aan mijn spijt en schuldgevoel naar jou toe. Terwijl ik weet dat het een compleet zinloos gevoel is. Want ik kan de tijd niet terugdraaien. Jij weet niet eens hoe erg ik ermee zit. En ik doe R (echtgenoot) enorm tekort met dat schuldgevoel, van hem mág ik weer vooruit kijken. Maar die beklemmende energie voelt als een rem op de stappen die ik met hem zet.

Daarom deze brief aan jou om toch iets met dat gevoel te kunnen doen. Ik verstuur hem niet, want ik snap het dat je geen enkel contact wil. Mocht er iets in deze brief staan, dat je op een of andere manier een beetje helpt, dan vertrouw ik maar op het ‘universum’ zodat die boodschap dan wellicht toch op een andere manier bij je komt.

Waarom ik me vooral naar jou zo schuldig voel? Omdat ik naar R en de kinderen mijn verantwoordelijkheid kan nemen en de gevolgen aanvaard, hun pijn kan helpen helen en zelf veel kan doen om vertrouwen terug te winnen. Zij zien van dichtbij (nadat ik 3 maanden uit huis ben geweest) wat ik ervoor doe om mezelf weer terug te vinden, te ontdekken hoe het zover heeft kunnen komen. Hoe ik verander, weer steeds dichter bij mezelf kom. Hoe R en ik samen patronen doorbreken die er in zijn geslopen in 28 jaar en vanaf de bodem bouwen aan een nieuwe relatie.

Bij jou heb ik geen enkele invloed op hoe het met je gaat. Ik heb jou nooit trouw beloofd, maar voel me wel verantwoordelijk voor mijn aandeel. Ik vind het heel erg, dat iets waarbij ik betrokken ben zoveel leed bij jou aanricht. Ook al zie ik mijn rol anders dan jij schetste in jouw brief aan mij in maart. Ik had toen een sterke drang te reageren, maar dat is me afgeraden en daar ben ik nu blij mee. Daar help ik mezelf niet mee en jou ook niet. Als het beeld dat je van mij hebt, jou helpt, dan gun ik je dat oprecht. Zoals ik je alles gun en wens wat je maar enigszins helpt.

Ik had nooit kunnen denken dat ik ooit in zo'n situatie terecht zou komen, ik had nooit gedacht dat ik zo ver zou kunnen gaan. Ik, die nog nooit als eerste verliefd was geworden, liet me compleet overnemen door een verboden verliefdheid inclusief de dwaze, blinde kanten die ik alleen uit liedjes kende. Ik raakte verstrikt in gevoelens die taboe zijn en merkte dat hoe meer ik die gevoelens probeerde te onderdrukken, hoe sterker ze de kop opstaken. Ik ervaarde hoe je je kunt laten bedwelmen door fijne gevoelens, aandacht, spanning en verleiding. Wat de obsessieve, verslavende kanten en stofjes van verliefdheid met je doen. Terwijl er tegelijkertijd nooit een moment sprake van is dat je echt voor die ander wilt kiezen, daarvoor ben je veel te gek op je partner, blij met je huwelijk. Hoe er een bubbel kan ontstaan, waar die verwarring en de gewone wereld inclusief schuldgevoel ver weg lijkt. Hoe het is als eerlijk opbiechten steeds moeilijker wordt, maar leven met zo’n geheim ook. Dat je weet dat er geen goede afloop meer mogelijk is en je vlucht in je kop in het zand te steken. Hoe je steeds fatalistischer en onverschilliger kunt worden als je toch al fout bent.

De ontdekking was een verwoestende orkaan. De pijn zien bij anderen die je zo lief zijn en daar zelf verantwoordelijk voor zijn, was hartverscheurend. Maar zelfs in die allerergste chaos, was er meteen ook een onderstroom van opluchting. Want wat de uitkomst ook zou zijn voor mezelf, voor mijn relatie met R, ik kon in ieder geval weer helemaal eerlijk zijn. Naar mezelf en naar iedereen om mij heen. Al had ik op dat moment zelf ook geen idee meer wie ik nou zelf echt was. ‘Ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest.’

Het afgelopen jaar ben ik heel intensief op zoek gegaan om erachter komen hoe ik dit heb kunnen doen. Waar en hoe ben ik vervreemd van mezelf geraakt dat ik me zo heb laten meeslepen in dit gevoel, zulke egoïstische keuzes heb gemaakt? Wat heeft deze verliefdheid in me los gemaakt, dat blijkbaar zo belangrijk voor me is dat ik er al mijn grenzen voor over ben gegaan en andere belangrijke waarden van mezelf er even helemaal niet meer toe deden? Waar en hoe ben ik -onbewust- ook vervreemd geraakt van R zodat er ruimte kwam tussen ons in?

Ik heb bij die zoektocht mijn meest donkere kanten ontdekt en aangekeken.
Maar ook mijn diepste behoeften. Ik heb ontdekt dat ik wel assertief was aan de buitenkant, maar mijn eigen behoeften niet genoeg voelde of daar aan voorbij ging ten gunste van anderen.
Het belangrijkste is misschien wel dat ik nu zie en snap hoe de verbinding tussen mijn ratio en gevoel losgeraakt is door een aantal ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven die met leven en dood te maken hebben.

Gebeurtenissen waarvan ik de impact voor mezelf altijd heb gerationaliseerd en gebagatelliseerd. Die ik gevat heb in verhalen vanuit de positieve kant, die weinig recht doen aan hoe heftig die gebeurtenissen voor mij waren. Verhalen die me op dat moment hielpen om de heftigheid aan te kunnen, maar ook zorgden dat ik niet helemaal hoefde te voelen. Ik had niet door hoe dat vluchten voor pijn een patroon werd en ik onbewust steeds verder van mezelf vervreemdde. Hoe er daardoor langzaam steeds meer onrust van binnen ontstond.
Tot deze verliefdheid… waarbij ik compleet werd overvallen door gevoelens en voelen de enige optie leek. Dit keer week juist iedere ratio. Alsof -achteraf- alleen mijn reptielenbrein het nog deed.

Ik heb afgelopen jaar zoveel ontdekt en geleerd over mezelf, mijn relatie met R en over het leven, kwetsbaarheid, liefde, vriendschap en eerlijkheid naar jezelf. Ik ben op veel verschillende fronten ‘wakker en bewust’ geworden. Maar ik zou er verschrikkelijk veel voor geven als ik die lessen en inzichten had gehad zonder dat dit allemaal was gebeurd. Zonder anderen mee te sleuren. Hoe verder ik weer terug ben bij mezelf, hoe onwerkelijker ik het vind wat er is gebeurd, wat ik heb gedaan. Maar daar zal ik mee moeten leven.

K, het spijt me vreselijk wat er is gebeurd is en dat ik daar een aandeel in had.
Ik wens jou en jullie, individueel en samen, alles wat je nodig hebt.

'Truus'

Dat

@juf ank ik weet heel goed dat het mijn eigen gecreëerde gedachtes zijn. Ik heb daar juist heel hard aan leren werken.. maar mijn gevoel wil even niet mee werken. Maar ik denk nu ik het van me af heb geschreven vandaag wel weet waarom dit ontstaan is.

Waarschijnlijk doordat ik in een klap thuis kwam te zitten met mijn gezondheid. Ik mijn werk compleet aan een andere over moet laten en vele zorgen los moet laten. En nu moet vertrouwen op andere.
Ook in andere opzichten kwa zorg.
Dat wat mari zegt het systeem wat ik opgebouwd heb. Onbewust.
En ik nu zo zeer zie dat ik altijd met een slag om de arm leef.

Terwijl ik weet dat man niet vreemd gaat. Het gaat om het schaarse vertrouwen dat ik nog maar doe in de medemens.
Normaal had ik dat niet nodig en nu heb ik geen keus.

Zo zie je maar weer dat je gezondheid echt alles is en je zelfs de pijn van langdurige ontrouw te boven komt. Je overleefd het.
Terwijl het nu bijna 3 jaar geleden is ( bah die stomme datum komt eraan) en ik me toen veel sterker voelde.

Zoals ik gisteren tegen een dierbare ze, en wat dan nog als hij vreemdgaat? Dan overleef ik dat ook wel weer.
Het is gewoon de hele situatie. @ pennestreek mijn man is juist 24/7 van huis voor werk. Dat zal het ook zijn.

Kwetsbaar op stellen zonder keuze

Sorry voor de type fouten in mijn vorige post. Ik klikte te snel weg.
@)pennestreek, dat ervaar ik dan weer niet, nergens geen zin in hebben. Ik ben al een langere tijd thuis maar mijn hoofd gaat met me aan de haal. Hoe fijn het is te vluchten in werk en zorgen voor andere. Men een zeer oud systeem wat er toch weer ingeslopen is. Maar ik heb nu gezien wie er ook echt voor me zijn en zie nu echt dat ik een heel mooie sociale kring op heb gebouwd ( natuurlijk op afstand, facetime en bossen bloemen die bezorgt worden) en ik ben nog steeds de moraal ridder van voor de ontrouw en houdt me aan de regels. Hoe dankbaar ik daar voor mag zijn. Het ook onwerkelijk voelt dat er zo ontzettend veel lieve mensen zijn die om geven. Naja ik denk dat ik gewoon een uitlaat klep zocht deze middag om het van me af te schrijven...

Ditbenik, mooie brief. Ik reageer er later nog eens op.

Kerst? Nee dankje

Hallo allemaal,

Inderdaad al weer even geleden dat hier wat gepost is.
Hier gaat alles bergafwaarts, mijn ocd traject gaat begin januari starten, inmiddels helaas wel sinds 2 weken aan de antidepressiva.
Mijn ocd heeft mij afgelopen tijden veel met me gedaan, en dan ook nog een partner die ontrouw geweest is wat voor mij gewoon de genade klap geweest is om depressief te worden.
Onze relatie lijkt te gaan stranden, ik kan maar niet met deze nare gevoelens om gaan, 2 weken geleden zijn we omdat onze dochter jarig was 2 dagen incl overnachting naar de efteling geweest wat mijn vrouw geregeld heeft.
Hoopte op een warme fijne tijd, maar nee er blokkeerde mij iets om zo tijd te hebben.
Het lijkt me niet te lukken om dit te vergeven, lig uren, dagen lang snachts te piekeren, het lijkt voor mij onmogelijk.
Helaas zal ik een deze dagen de keuze moeten gaan maken om de stekker er uit te trekken met alle gevolgen van dien.

Ik wens iedereen voor zo ver het lukt fijne feestdagen.

Anoniempje

Ik heb even getwijfeld of ik wel moest reageren op je post. En ik doe het toch . Ik vind namelijk dat jij een enorme schop onder je kont nodig hebt. Je wentelt in zelfmedelijden, en je verspeelt daarmee wat je hebt.

Ja, je vrouw is de fout in gegaan. Maar je weet waarom dat was. Jij hebt haar in de steek gelaten, op een moment dat echt cruciaal was, namelijk in de zwangerschap en na de bevalling. Natuurlijk deed je dat niet expres, maar echt, dat is een traumatische ervaring voor je vrouw geweest, dat kan niet anders. Dan is er een man die grof misbruik maakt van haar onzekerheid, verdriet en angst. Zij gaat zelf aan schuldgevoel ten onder. En wat doe jij? Jij kijkt alleen naar dat kleine stukje, waar zij ook zelf enorm veel spijt van heeft. Kom op, je hebt een kind en een vrouw die van jou houdt en jij van haar. Alles wat je hoeft te doen is niet meer focussen op die misstap. Het was ook geen jarenlange affaire, het was een misstap. Mensen maken fouten, maar mensen ZIJN niet hun fouten. Als dat zo was, was je vrouw al lang en breed bij jou weg gegaan, en dat weet je.

Normaal gesproken ben ik niet zo fel, maar hier zie ik twee mensen die gek zijn op elkaar, samen een kind hebben en dan snap ik niet dat je het niet voor elkaar krijgt om verder te gaan. Zoek hulp voor jezelf want het is niet alleen die OCD, er zit meer scheef in dat bolletje van jou. Echt, het wordt niet beter als je 'de stekker eruit trekt'. Je maakt daarmee niet dat het nooit gebeurd is, je maakt daarmee niet dat je er niet meer aan hoeft te denken en ze blijft gewoon de moeder van je kind en dus ben je tot in lengte van dagen tot elkaar veroordeeld. Hoe stel je je het leven voor dan straks? Met maximaal de helft van de tijd je kind? Alleenstaande vader? Het is echt niet de oplossing voor je problemen, meer het begin van nog veel meer ellende.

Mijn idee? Jij kunt jezelf niet vergeven. Maar je focust op je vrouw, want dan hoef je niet naar jezelf te kijken. Maar dat is psychologie van de kouwe grond, dus ik kan er ook flink naast zitten. Maar ik zie wel dat dit allemaal niet nodig is. Dat je er een veel te groot punt van maakt. Stap er overheen.

Dus. Dit was de schop onder je kont. Voel hem, voel hem goed, en doe er wat mee. Geef je vrouw een knuffel, en jezelf ook. Jullie verdienen allebei om gelukkig te zijn, en dat kunnen jullie prima met elkaar. Maar alleen jij kunt daar nu voor zorgen.

Miss

Oh, ja, dat verandert de zaak natuurlijk nogal. Dan snap ik je helemaal. Ultieme test dus eigenlijk. Wat naar dat je gezondheid je in de steek laat. Had ik gemist. Sterkte meis, ik wens je toe dat je weer snel de kracht in jezelf terug vindt die je hier zo vaak hebt laten zien. Maar soms is die er even niet. Wil niet zeggen dat die helemaal weg is, maar niemand is alle dagen op zijn best he. Dus kom als het nodig is vooral ook hier stoom afblazen .

Ditbenik

Mooie brief. Hier waren ook onze coping mechanisms de reden voor alle ellende. Het heeft ons veel pijn en verdriet gebracht maar ook heel veel moois. Uiteindelijk. Kon je zulke lessen maar leren zonder de pijn en het verdriet. Maar ik denk dat dat niet kan.
Gelukkig voor mijn man en mij is het goed gekomen tussen ons, meer dan goed. Helaas zijn wij een uitzondering... Ik begrijp uit je brief dat jouw man en jij nog bij elkaar zijn en dat het de goede kant op lijkt te gaan. Hoe is het afgelopen met de betreffende man en 'K'? Je hoeft geen antwoord te geven natuurlijk, en misschien weet je het niet eens, maar ik ben wel benieuwd.
Ik kreeg een jaar na dato ook een brief van de vrouw waar mijn man een affaire mee had. Dat vond ik toen wel fijn. Eerder had het niet gehoeven, eerst moest het stof een beetje neerdwarrelen (ze was een vriendin dus ik voelde me dubbel verraden).

Pennestreek

Ja, wij zijn nog samen. Het is nu ruim een jaar geleden dat het uitkwam. En hoe gek dat ook klinkt, we zijn eigenlijk aan een soort nieuwe relatie begonnen. Ik las jouw/jullie ervaringen en herken ons in veel dingen.
Omdat we allebei niks meer te verliezen hadden, zijn we opener en kwetsbaarder dan ooit geweest. En hebben we heel veel goedbedoelde, maar onbewust ondermijnende patronen los kunnen laten. Ik ben echt iedere dag heel dankbaar waar we nu staan en dat mijn man mij altijd is blijven zien in alle ellende.

Ik heb geen idee hoe het met 'de andere kant' is. K heeft me in maart (4 maanden na het uitkomen) een brief gestuurd. Die was echt heftig en daaruit bleek dat het heel slecht met haar ging. Ze gaf mij grotendeels de schuld omdat ik haar man gemanipuleerd zou hebben, dacht dat ik wel vaker korte en lange affaires gehad zou hebben etc.
Natuurlijk weet ik hoe het echt zit, maar het is heel moeilijk om te lezen dat het slecht met iemand gaat door jouw betrokkenheid. Ik snap dat ze (in die fase) mij liever de schuld gaf dan haar eigen man, want het is ook bijna niet te geloven dat je eigen partner zoiets kan doen. Tegelijkertijd maak ik me juist daardoor wel zorgen, omdat het me moeilijk lijkt vertrouwen echt weer terug te krijgen als een ander blijkbaar zoveel invloed op je partner kan uitoefenen.

Ik ben erg blij dat mijn man mij vanaf het begin 100% verantwoordelijk heeft gehouden en vanaf het begin gezegd heeft dat hij niks met die andere man te maken heeft. Door die houding is het gebeurde echt iets van 'mij' en ons' geworden, zijn we ook niet afhankelijk van een ander bij het herstel van vertrouwen.

Hij vindt het best lastig dat mijn schuldgevoel naar K zo groot is. Want -zoals ik al schreef- is dat gevoel soms een rem bij mij op onze stappen vooruit.

Ik had deze brief ook graag aan haar gestuurd. Maar in haar brief stond dat ze op geen enkele manier meer contact met me wilde. En dat respecteer ik uiteraard. Hoewel ze daar nu best anders over zou kunnen denken. Maar dan laat ik evt initiatief aan haar.

Pennestreek

Natuurlijk mag je me een “schop onder me kont” geven, als ik geen commentaar wens zou ik ook niet de situatie moeten vertellen endat doe ik wel.
Ik ga even een stukje inhaken op wat je zei.

“Mijn idee? Jij kunt jezelf niet vergeven. Maar je focust op je vrouw, want dan hoef je niet naar jezelf te kijken. Maar dat is psychologie van de kouwe grond, dus ik kan er ook flink naast zitten. Maar ik zie wel dat dit allemaal niet nodig is. Dat je er een veel te groot punt van maakt. Stap er overheen.”

Misschien ga ik heel egoïstisch zijn maar toch denk ik hier anders over.
Natuurlijk heb ik mijn vriendin heel veel pijn gedaan omdat ik haar niet meer zag staan, ben ik mij ook heel goed bewust van, alleen en misschien ben ik wat van de oude stempel he, ik deed dit niet met opzet, niet expres, niet bewust.
In relaties heb goede tijden samen en ook mindere goede tijden, en geloof me ik zat echt slecht, en is dat het geval dan behoord de 1 de ander te steunen, ze wist hoe ik er doorheen zat, maar mijn vriendin heeft nooit aangegeven bij mij hoe erg zei er door heen zat! Ze trok pas aan de bel toen onze dochter al een paar maanden oud was, toen pas vertelde ze mij oke ik trek het niet meer enz enz.
En vanaf dat moment heb ik gevochten tegen mijn OCD en de aandacht naar mijn vriendin. En dat zei dan vanaf dat moment en niet daar voor een “affaire” aangaat klopt niet. Het klopt uiteraard nooit maar had dan de stekker er direct uitgetrokken en niet mij laten vechten voor iets wat ik eigelijk niet meer kon winnen.

Ja wij houden zoals je zelf al zij nog steeds van elkaar dat klopt, maar ik merk dat mijn energie op is.
En we vechten nog steeds er voor, maar er moet ook een punt zijn dat je zegt oke het ligt achter ons we gaan vooruit kijken maar dit punt lijkt vanaf mijn kan niet te lukken/willen komen.
Wat betreft mijn ocd, dit is weer helemaal terug en de relatie problemen hebben er voor gezorgd dat ik depressief ben geworden.
Ik slik inmiddels antidepressiva, ik ben hulp gaan zoeken en ga in januari eindelijk mijn traject starten.
Mijn vriendin heeft inmiddels ook contact met een psycholoog, zei gaat ook een soort traject starten voor haar zelf en om leren om te gaan met mijn angsten. Wat ik trouwens wel een heel mooi gebaar vind.

Ik worstel gewoon zo enorm nog met het bedrog, en ben gewoon enorm bang dat dit als ik met haar blijf ons hele leven achter volgt.
En dat is iets wat ik niet wil, ik dat ons kind 2 stabiele ouders heeft, ziet dat haar ouders echte liefde tonen naar elkaar, en dat wij beide ook gelukkig zijn.

Ik moet trouwens ook wel zeggen dat het bij ons niet mee lijkt te zitten, we hebben allebei 2 weken vakantie, door de lockdown konden we dus al niet echt meer wat gaan doen, en ik ben woensdag ook nog is positief getest op corona. De 2 leuke kerstdagen die we zouden hebben met familie is dus ook niet doorgegaan.
Ik ben zelf nog al iemand die in complotten enzo gelooft, het lijkt ons gewoon niet meer gegund te worden.

Hangen

'Ja wij houden zoals je zelf al zij nog steeds van elkaar dat klopt, maar ik merk dat mijn energie op is.
En we vechten nog steeds er voor, maar er moet ook een punt zijn dat je zegt oke het ligt achter ons we gaan vooruit kijken maar dit punt lijkt vanaf mijn kan niet te lukken/willen komen.'

Ik krijg helemaal niet de indruk dat je vecht voor je relatie. Je lijkt juist te blijven hangen in je verontwaardiging. Alsof je haar wilt straffen. Alles wat jij deed, was onbedoeld en per ongeluk, wat zij deed was gemeen. Heel ongezond.

Als je echt niet verwacht dat dit goed komt, stop er dan mee. Voor jezelf, voor je partner, maar vooral voor jullie kind. Die groeit nu op in een giftige omgeving, dat is niet goed.

Wat Vicky zegt

Je meet met 2 maten. Bovendien hebben we 50 posts terug of zo toch al met zijn allen vastgesteld dat je vrouw is misbruikt door die ‘vriend’? Ze was ontzettend kwetsbaar, en hij heeft daar echt misbruik van gemaakt.

Nog een keertje: in de belangrijkste periode van jullie leven samen, zwangerschap en bevalling, wanneer een vrouw steun en liefde nodig heeft van haar partner, draaide jij de rollen om. Je zakte diep weg in je OCD en depressie en liet haar niet alleen in de steek, je verwachtte van haar ook nog eens steun en liefde. En die gaf ze je! Pas na maanden, toen jij weer een beetje opgekrabbeld was, durfde ze aan te geven dat zij het ook heel zwaar had gevonden, en hoopte ze dat jij weer de man zou zijn/worden die ze nodig had. Maar weet je, ze trok te laat aan de bel. En jij was vast op dat moment ook nog niet helemaal wat zij nodig had. En die vriend deed daar heel handig zijn voordeel mee. Allemaal heel triest en begrijpelijk voor jou heel pijnlijk. Maar dat was het voor haar ook! Ze schaamde zich, had verdriet, en kon daar alweer niet mee bij jou terecht. Maar uiteindelijk biecht ze het toch op. Dat vergt veel moed en kracht. Die ze dus niet meer echt had, na die moeilijke periode.

En wat doe jij? Jij serveert haar af. Kan alleen dat stukje nog maar zien. Maar ze is zoveel meer! Bovendien, een mens leert het meest van de fouten die hij/zij maakt. Ook jij, ook zij. Alleen maar naar die misstap blijven kijken is zo stom. Ik kan best kwaad over worden...

Wat dacht je, dat ik het nooit meer moeilijk heb? Met ons gaat het nu heel erg goed, dat schreef ik al eerder. Maar daarvoor is wel nodig dat we allebei meer zien in de ander dan alleen dat stuk waarop het mis gelopen is. Dat we allebei ons aandeel zien en daaraan willen werken. Dat kost nog steeds aandacht, tijd, energie, bewust stilstaan bij dingen, ook bewust af en toe teruggaan naar die pijn, zodat we weer weten wat we bereikt hebben en waar we niet naar terug willen.

Wat levert scheiden je op? Deze vraag heb ik je al eerder gesteld, maar daar heb ik nog geen antwoord op gekregen. Je blijft samen ouders van jullie kind, je blijft dus voor altijd met haar in contact. Denk je dat jullie relatie na een scheiding wel zodanig is/kan zijn dat jullie samen goede ouders kunnen zijn voor jullie kind? En denk je dat je in een nieuwe relatie wel rust zult vinden? Denk je dat er iemand anders is op deze wereld die van jou met je complete gebruiksaanwijzing + deeltijdkind meer zal houden, meer zal accepteren, minder van je nodig heeft dan je huidige vrouw?

Ik vind het heel verstandig dat je vrouw ook hulp zoekt. Die heeft ze echt wel nodig met een man als jij. Maar ik ben het ook hierin met Vicky eens: als jij jezelf niet uit de modder kan trekken, als jij niet leert om verder te kijken dan de fout die ze gemaakt heeft (en die ook nog heel erg veel verzachtende omstandigheden kent), dan is ze beter af zonder jou. Iemand met zoveel geduld en compassie, die vindt vast wel een man die haar wel weet te waarderen.

Anoniem

Ik ben het volledig met Pennestreek eens. Voorbij therapie voor ocd of depressie zou ik vooral aan de slag gaan met een therapeut inzake je slachtofferschap. Het klinkt of je ergens in je leven je onmachtig bent gaan voelen en dat nu projecteert op deze situatie. Dat is niet fair want gaat niet over je vrouw en het feit dat ze door die vriend is misbruikt toen jij er voor haar niet was. Dat gaat over iets in jou. Neem een voorbeeld aan Pennestreek en pak dat op. succes

Eens met pennestreek

Anoniempje ik ben het ook eens met pennestreek. Je kunt er het beste mee stoppen als je niet verder kunt kijken naar het geheel.
Ik heb je verteld dat iemand in mijn omgeving " ongeveer hetzelfde " mee heeft gemaakt. Ze heeft er net als jou vrouw ontzettend veel spijt van, en haar man heeft haar vergeven. Ze hebben het weer fijn samen, het kan dus echt.

Ik begrijp wel dat als je alleen ( dus kortzichtig ) naar het vreemdgaan an sich blijft kijken je compleet gevangen zit in een verraden, onbehaaglijk gevoel. Dat zou hetzelfde zijn als ik blijf denken aan hoeveel vrouwen mijn man wel niet vreemd is gegaan, en geloof mij dat zijn er véél meer dan ik weet.
Maar wat heb ik daaraan?

Ik kan niet doorgaan met ons leven als ik dat blijf doen. Maar je moet wel die mindset knop kunnen vinden en ik zou daar als ik jou was alles aan gaan doen. Want niks is zeker in het leven. Je weet niet wat er op je afkomt als je er mee stopt. Pennestreek heeft daarom wat van opgenoemd dus dat ga ik niet meer benoemen.

Je hoeft niet kosten wat kost te blijven hoor, je bent vrij. Maar ik weet wel dat het mij teveel waard is mijn man deze kans nog te geven. Het alternatief is niet zo aanlokkelijk voor mij ( het gemis van mijn zoon en ons gezin)
Bij jou wel?

Gevoel

Anoniempje1989, je zegt dat je maar niet met het gevoel, met de pijn, om kunt gaan. Het gevoel dat je vrouw je zo enorm bedrogen heeft. Dat ze jóu dit aangedaan heeft. Met opzet, bewust, om jou expres pijn te doen. Besef je wel hoeveel pijn jij jouw vrouw hebt gedaan door er niet voor haar te zijn toen zij jou nodig had? Maar goed, dat is door Pennestreek, Mari en Vicky al in genoeg woorden gezegd.

Daarom is een fase van ”mijn gevoel zegt de stekker eruit trekken" niet meteen iets om van in paniek te raken En zeker niet iets om meteen naar de advocaat te rennen.
Nu merk je dat je gekwetst bent. Je trekt je steeds meer terug. En je begint te twijfelen: is dit het nou?
Je vrouw probeerde een fijn, gezellig gezinsuitje samen te organiseren, maar toen was er voor jou het moment dat je jezelf realiseerde: ”Mijn gevoel is weg. Ik voel eigenlijk níets meer! Ik kan hier niet meer van genieten.”

Als je daar niet op voorbereid bent, kun je daar behoorlijk van schrikken. Want wat betekent dat? Is dat een signaal dat je maar moet scheiden? Is deze vrouw dan toch niet geschikt voor mij, door wat ze me aangedaan heeft?

Wat moet ik doen? Waar komt dit door? Is er nog wat aan te doen? Maar heb ik nog wel zin om er wat aan te doen?

Vaak hebben gevoelens van verliefdheid of liefde als één van de mooiste kenmerken dat ze mensen kunnen openen. Je kunt dat ook zien aan mensen: ze zien er tevreden en gelukkig uit. Ze zijn gemakkelijk te benaderen, stralen vertrouwen uit.

Als je echter teleurgesteld of gekwetst wordt door je partner, ga je jezelf beschermen. Je maakt jezelf dicht en staat niet meer open voor je partner. In afwachting van de volgende teleurstelling of kwetsing ben je zeer alert. Je trekt een muurtje op, eerst klein, langzamerhand steeds hoger. Je boosheid of teleurstelling komen vóór de gevoelens van liefde te staan.

Vaak gebeurt dat niet eens bewust. Je lijf raakt gespannen zonder dat je dat meteen merkt. Je spontaniteit verdwijnt zonder dat je dat zelf meteen in de gaten hebt.

Probeer het maar eens uit: denk eens aan iemand van wie je houdt en met wie de relatie prettig is. Registreer wat er met je gebeurt in je lijf.
Denk vervolgens aan iemand voor wie je op je hoede bent en registreer wat er met je gebeurt. En doe hetzelfde experiment met iemand op wie je boos bent. Je zult in beide gevallen merken dat je spieren aanspannen, je ademhaling verandert, kortom dat er iets verandert in de zachtheid en/ ontspanning. Je lichaam maakt zich klaar om te vechten of te vluchten. Want alles in jou heeft het signaal gegeven: gevaar! Ik kan aangevallen of gekwetst of teleurgesteld worden.

Als deze fysieke reacties vaak voorkomen, kunnen ze zich vast gaan zetten. Ze worden je ”normale” gedrag. Je ontspant niet meer, maar komt in een continue staat van alertheid en irritatie. En van dichtheid. Je laat je niet meer zomaar raken of teleurstellen.

Deze dichtheid kan wel weer verdwijnen. Daarvoor is het nodig dat jij het sein op veilig stelt. Als jij je hersenen het signaal geeft dat de boosheid of alertheid wat af kan nemen. Natuurlijk kun je dat niet zomaar. Er moet substantieel iets veranderen in de manier waarop jij en je partner met elkaar omgaan. Je bent niet voor niets dichtgegaan. Maar voordat er iets kán veranderen moet je dat ook willen.

In een langdurige relatie wordt het meestal nooit meer zoals het verliefde gevoel van het begin of zoals de geheime verliefdheid op die leuke collega of die onverwachte vlinders in je buik bij die leuke moeder of vader op het schoolplein. Wat er terug kan komen of kan groeien, is een gevoel van ´houden van´, van tevreden zijn met elkaar. Van het fijn vinden om met elkaar te vrijen, ook al spatten de vonken er niet meer af. Van meer aandacht voor elkaar en diepgaandere gesprekken. Meer intimiteit. En van daaruit uiteindelijk ook andere seksualiteit. Waar het accent meer komt te liggen op het contact dat je daarbij met elkaar hebt.

Vanuit dat gevoel kun je bouwen aan een duurzame relatie. Je zit dan in feite in de volgende fase van je relatie. Jullie maken dan in feite samen een doorstart met de relatie. Je kiest opnieuw, en nu waarschijnlijk meer met je verstand dan de eerste keer. Je krijgt dan een relatie, die wel tegen een stootje kan en niet meer zo snel aan het wankelen gebracht kan worden.

Het belangrijkste is daarom om jezelf te realiseren of je daar echt voor kiest. Wil je je verbinden en werken aan een stabiele en langdurige relatie? Of wil je je eigenlijk niet meer binden en het hele avontuur van verliefd worden en met een ander verder gaan, opnieuw aangaan? Wetend dat je – na de fase van verliefdheid- met je nieuwe partner eenzelfde proces door moet gaan. En dan wellicht in een samengesteld gezin terecht komt.

Natuurlijk zijn er stellen, die zo negatief op elkaar inwerken, dat ze beter niet bij elkaar kunnen blijven. Zeker als er sprake is van huiselijk geweld, geestelijk of fysiek. In zo'n geval kun je beter zo snel mogelijk (minstens tijdelijk) uit elkaar en van een afstand onderzoeken, wat er nog wel of niet meer mogelijk is mbv therapie.

Zolang je echter wel om je partner geeft – en er dus geen sprake is van huiselijk geweld – is het maken van een doorstart vaak de moeite van het proberen waard. Zéker als er kinderen in het spel zijn!

De cruciale vraag is dan ook niet of je gevoel teruggekomen is maar of je bereid bent om die doorstart met je relatie te maken. Zodat er een níeuwe relatie kan ontstaan met dezelfde partner.

Mensen verwachten vaak dat de partner iets moet doen, waardoor de dichtheid over kan gaan en het gevoel ‘vanzelf” terugkomt. Ongetwijfeld speelt de partner hier een belangrijke rol, maar jijzelf geeft het signaal. En dus moet jij bij jezelf stilstaan of je dat signaal wel wíl geven. Of je wel echt wil dat je gevoel van liefde terugkomt, of je je muur wel af wíl breken. M.a.w. of je wel echt kíest om aan herstel van je relatie te werken en je partner te vergeven.

Soms willen mensen dat eigenlijk niet, maar durven ze dat niet toe te geven aan zichzelf. Ze hebben zich bijvoorbeeld al zo ingesteld op een leven alleen of met een ander, dat ze gewoonweg de oude relatie geen kans wíllen geven. Soms zijn mensen zo gekwetst, dat ze daar aan vast willen houden en er niet over heen willen stappen. Ze geloven eigenlijk niet in de veranderbaarheid van de ander én van zichzelf.

Er kunnen tal van (legitieme!) redenen en factoren zijn om niet verder te willen met een relatie. De afwezigheid van gevoel alléén is er echter géén van. Dan moet je eerst onderzoeken waardoor je gevoel is verdwenen. Als je dat onderzoek niet echt wil, ga je niet open en komt er zeker geen ruimte voor die eventuele doorstart.

De eerste vraag is dus niet: kan mijn gevoel terug komen? Maar: wíl ik wel dat deze relatie gaat werken? Wil ik investeren?

Relatie-ontwikkelingen gaan helaas niet altijd vanzelf: relaties hebben na een crisis een doorstart nodig, om op een rijker of rijper niveau te komen.

Ik maak graag de vergelijking met de winter: dan lijkt de natuur dood, er groeit en bloeit niets. Maar onder de grond gebeurt er van alles. De natuur heeft deze fase nodig om te herstellen. Om voeding te verzamelen zodat in de lente weer alles uit kan lopen en gaan bloeien en groeien. In de lente zal de plant groter blijken te groeien dan het jaar ervoor.

In een relatie kan een winterperiode betekenen dat de relatie in feite toe is aan ofwel een doorbraak, ofwel het doorgroeien naar het volgende stadium. Zo zien we nogal eens dat het gevoel verdwijnt bij één van de partners als het in de relatie nodig is om intiemer contact met elkaar te gaan maken. Omdat de partners teveel op zichzelf leven of teveel alleen maar ouders zijn en geen partners meer. Ze voelen gemis en teleurstelling en gaan daarvan dicht. Dit was met name in mijn relatie met mijn man het geval.

Daarnaast kan het ook zodat je uitgeput en moe bent. Dat er zóveel gebeurd is, dat je er even niets meer bij kunt hebben. Onbewust gaat je systeem dan op halve kracht, net zoals wanneer in een auto dat vreselijke motormanagementlampje gaat branden. Er wordt dan geconstateerd dat er iets in het systeem niet klopt en op voorzorg gaat je auto op halve kracht rijden. Wat bij jullie wellicht het geval was en is, door de ocd die bij jou regelmatig voor blokkades in jouw gevoel zorgt.

Wel zeker iets om te bespreken met je nieuwe therapeut straks in januari. Maar ga voor nu alsjeblieft niet alle schuld op je vrouw projecteren. Ze probeert het zó goed te doen en het fijn te maken voor jou, voor jullie gezin samen. Zij wil vechten voor jou. De grote vraag is, wil jij dat oprecht en eerlijk ook? Werken aan jezelf en vechten voor jouw vrouw, jouw gezin?