Verder na ontrouw deel 6

ToSweet, mijn stelling is: als je niks te verbergen hebt kun je gewoon transparantie geven. Toch? Mijn man wilde eerst per se geen toegang tot zijn tel geven. Vond het privacy inbreuk. Bij elk piepje dacht ik wel zou zij misschien. Maar dacht dat zal hij toch niet willen  riskeren. Tijdje later bleek dat hij het wel misbruikt heeft. Weer stiekem gedoe. Sindsdien is code bij mij bekend. Was advies van psych. Het idee dat ik elk moment kan kijken geeft mij rust. Eerst keek ik wel regelmatig maar nu niet meer. Komt ook omdat mijn man alles van haar meteen liet zien. Zij spamde hem nogal. Ik besef dat het schijnveiligheid is maar het doet mij goed. En dat vind ik belangrijk. Als het jou onrustig maakt zou ik het lekker weer toegankelijk laten maken. 

ToSweet1989 schreef op 16-04-2021 om 21:39:

@lentebloem heb even jouw verhaal gelezen, maar onze verhalen lijken heel veel op elkaar. Ook wat je nu schrijft over het speurwerk komt mij heel bekend voor! Ik heb zoveel ontdekt en elke keer dat ik wat ontdekte zorgde voor een klap in mijn gezicht. Ik ben van nature nogal nieuwsgierig en ook van hun relatie zou ik alles willen weten maar ik weet ook dat de dingen die ik weet elke keer voor een trigger zorgen!

hoe zitten jullie hierin... ik controleer mijn man (bijna) niet meer... hij moet nu alleen van onze coach een code op zijn telefoon nemen omdat ik vertrouwen in ons moet hebben en zijn telefoon Is van hem dus dat staat los van ons.... ik heb de eerst maanden in zijn telefoon gewoon kunnen kijken ( deed dat niet ) maar het irriteert me nu dat er weer een code is!

ook hebben wij besloten te gaan verhuizen, nieuwe start en nieuwe omgeving... 3 maanden geleden gaf me.dat een goed gevoel voor onze toekomst, nu benauwd het me soms omdat ik zo geschrokken ben en niet snap waarom hij nu wel zeker is dat hij voor mij wil gaan!

Ja, herkenbaar dat speuren...toen mans affaire hier net uit was gekomen, heb ik in het begin heel wat speurwerk gedaan. Op de laptop zelf (naar bewaarde mailtjes/foto's in verschillende mappen), daarna een externe harde schijf aangesloten om ook daarop nog te zoeken naar foto's. Maar ook op zijn telefoon. Allemaal met zijn toestemming en nadat hij mij de benodigde wachtwooren en codes had gegeven.  Op een nacht, toen ik niet kon slapen,  ben ik zelfs met zijn telefoon naar beneden gegaan om die vervolgens helemaal door te kammen. 

Ik ben met dat speuren ook nog vanalles tegengekomen en ontdekte dingen die hij mij nog niet verteld had en dat was iedere keer weer inderdaad een nieuwe stomp in mijn maag/klap in het gezicht. Maar het zorgde er ook voor, dat er heel veel dingen besproken werden, die ook wel degelijk besproken moesten worden. Ook al was dat vaak verre van prettig, omdat het zeer confrontered, pijnlijk en verdrietig was. Maar ik had dat zó erg nodig, dat hij nu eerlijk was, over álles wat zijn affaire betrof, wat het hem bracht, wat het met hem deed, wat zijn verlangens, behoeftes waren/zijn en wat zijn gemis binnen onze relatie betrof. Om ook de confrontatie met mezelf aan te gaan en te zien waar ik zelf ook dingen heb laten liggen, niet bespreekbaar heb gemaakt. En alles hebben we besproken, behalve de details over de seks die hij met haar had. Want het idee en de gedachte alleen al - van mijn man, intiem met die andere vrouw- was voor mij in het begin erg heftig, soms wel eens te heftig, om te kunnen verdragen. Met de tijd werd dat steeds minder heftig en inmiddels heb ik daar gelukkig een heel stuk minder last van. Soms word ik nog eens getriggerd, als mijn man bijvoorbeeld ergens iets over zegt tegen mij tijdens/na een intiem moment, dan schiet het wel eens door mijn hoofd zo van "dit heeft hij vast en zeker ook tegen haar gezegd op zo'n moment als dit..." En dan vind ik dat even best lastig om aan die gedachte niet te veel aandacht te geven. Maar mijn man snapt dat wel en als het dan nodig is  kan ik daar dan ook wel heel goed met hem over praten.

Al vrij snel had ik niet meer zo die behoefte om hem te controleren, maar blijf ten alle tijden wel die mogelijkheid hebben, dat geeft ook rust. Mocht hij de code op zijn telefoon veranderen, dan krijg ik ook die code weer te weten. Hij wil in die zin geen geheimen meer voor mij hebben.

Verhuizen is bij ons niet besproken, was ook geen behoefte aan. Die andere vrouw woont >50 km. bij ons vandaan, dus die lopen we niet dagelijks  tegen het lijf. Maar hetgeen wat je zegt over dat je niet snapt waarom hij nu wél zeker is dat hij voor jou wil gaan, dat herken ik ook heel erg. Ik dacht (en denk het heel soms nog) ook wel eens "Oh? Hoezo nu ineens wel?/ Dus nu zie je me wel weer staan, ben ik ineens toch wel belangrijk voor je?/ Wil je ineens toch wel voor mij gaan?/ Hoezo kan dat nu dan ineens wel weer?" En soms maakt me dat dan ook wel eens heel verdrietig, omdat ik dan zou willen, dat het niet nodig was om zoiets te moeten denken, dat die gedachtes er niet hoefden te zijn. Maar ze zullen er nooit meer niet zijn, helaas. Iets waar ik mee zal moeten leren leven. Wat ook steeds beter lukt. Omdat we er samen voor willen blijven vechten.

Niemand heeft ooit garantie. Jij kan ook je spullen pakken namelijk. Vergeet dat ook niet. Geniet van je tweede huwelijk(sgevoel) 🥰

Klopt AnnaCara en mocht hij ooit weer een misstap begaan dan zal ik dat ook zeker doen 🙄 zeg ik nu heel stoer haha maar ik weet na afgelopen jaar dat niets zeker is... en toch geeft me dat een heel onrustig gevoel omdat hij en ik altijd zeker leken 🤔 mja wat je zegt 2de huwelijk dus alles is anders ondanks dat ik met dezelfde man getrouwd ben 😋 

Dat is het heftige, dat je zo zeker was van je partner. Niets is meer vanzelfsprekend in je relatie. Of een nieuwe relatie. En inderdaad je weet niet hoe je reageert in toekomst. Maar dat zie je dan wel weer 🤭. Toi toi!

Heel herkenbaar allemaal... En dan dat knagende gevoel van, heeft hij wel alles helemaal eerlijk verteld? Toch probeer ik daarin te relativeren, de details waarover hij misschien niet eerlijk is, naast me neer te leggen. Want verandert het iets? Nee. 

Ik heb zijn. ‘Vind mijn iPhone’ zowel van zijn privé telefoon als zijn werktelefoon in mijn telefoon staan. Dit heeft hij zelf meteen voorgesteld. Dat geeft me rust. Hij kan nooit meer zeggen dat hij ergens is, waar hij niet is. Want hij was op zijn werk aan het werk dacht ik, terwijl hij daar zei dat hij thuiswerkte. Dat deed hij echter bij haar. En niet alleen op die manier was hij hard aan het werk... Zo heeft hij in die periode, toen hij al aangegeven had te willen scheiden, ook een nacht bij een vriend/collega geslapen zei hij toen. Ik heb hem gevraagd of hij toen eigenlijk bij haar was, maar hij zegt dat dit echt niet zo was en ik het die vriend mag vragen. Dat doe ik niet en dat weet hij, dus makkelijk zeggen toch? Aan de andere kant doet het er eigenlijk niet meer echt toe waar hij toen was. Hij was er overdag  in ieder geval genoeg... Op mijn vraag of zij dan niet wilde dat hij bij haar sliep zegt hij dat zij dat wel wilde, maar hij dat zelf niet wilde. Blijft apart...

Verhuizen, andere baan. Onderwerpen waar wij het ook allemaal over gehad hebben. Terwijl ik aan het werk was, lag hij 500 meter verderop met haar in bed. Ze werken allebei nog voor hetzelfde bedrijf en we wonen in dezelfde stad. Hij wil wel een andere baan, of een andere functie binnen het bedrijf waardoor hij geen contact meer met haar hoeft te hebben. Op dit moment heeft hij dat ook niet, maar in de toekomst zou dit eventueel wel weer kunnen gebeuren en dat wil hij voor mij voorkomen, maar ook omdat hij zich er zelf niet prettig bij voelt zegt hij. Het gekke is namelijk dat hij nu echt een hekel aan haar heeft. Dat lijkt niet gespeeld in ieder geval. Ik denk dat haar zien of spreken voor hem confronterend is, dan wordt hij nog eens extra herinnerd aan wat hij gedaan heeft en daar walgt hij van, zegt hij. Soms ben ik bang dat het een andere reden heeft, dat hij dan weer voor haar valt, maar hij zegt dat dat wel het laatste is wat er zou kunnen gebeuren. 

Verhuizen, opnieuw beginnen, vluchten voor het verleden en de daaruit voortkomende confrontaties. Ik doe het niet en probeer erboven te staan, hoe moeilijk ik dat soms ook vind . Hij zal er ook boven moeten staan, gewoon in de zomer een terrasje met mij durven pakken en haar tegen kunnen komen, ik denk dat we daar inmiddels wel alweer sterk genoeg voor zijn samen.

 Samen opnieuw beginnen doen we wel en het nu beter doen, daar zijn we hard mee bezig. Veel samen doen, echt met elkaar praten, geen aannames voor elkaar maken en het gezellig hebben. Het lukt nog niet altijd, maar we zijn op de goede weg. Ook hebben we ons huis wel flink verbouwd het afgelopen half jaar, maar dat was al in werking gezet voor ik ook maar iets van die affaire wist.

Lentebloem, Dus eigenlijk geloof je niet alles. Je weet niet wat waar is of niet. En dat ga je ook niet weten. En inderdaad, doet het ertoe? Vraag is kun je het echt laten? 

Maar dan hoe fijn de GPS voor jouw gemoedsrust en het goede gevoel vaak. 

En ja tegenkomen. Gaat gebeuren  Heb je je man gevraagd hoe hij haar gaat benaderen of hoe hij zich gaat gedragen bij een ontmoeting. Concreet? 

Waarom is hij nu zo boos op haar? 

Ik ben al een gehele tijd verder in het proces dan de meeste die nog mee schrijven uit oudere delen.

En dan toch hé, blijf ik altijd sceptisch als ik zn tekst lees van je lentebloem. 

Allemaal mooie verhalen waar wij maar al te graag in geloven. Zei hij dit. Deed hij dat. Hij is boos op haar. Hij walgt van haar.

Begrijp me niet verkeerd. Mijn man deed exact hetzelfde. 

En toch heb ik mijn eigen waarheid door de tijd heen ontwikkelt. Want die vragen die jij jezelf stelt en vele andere met ons, blijven soms aan de orde. Was hij gisteren echt sporten? Voelt hij echt niets voor dat nieuwe bloempje op zijn werk? Maakt zijn hart nog echt een sprongetje bij het zien van ons gezin?

Ik heb er vaak geen antwoord op. En dat is toch gekomen door de schade die ontstaan is. Vaak woorden in twijfel trekken. 

Ik vind het nog steeds de moeite waard om te blijven maar ik geloof heel veel gewoon niet meer, en dan doel ik niet op mijn man alleen. Maar de mensheid an sich.

De uitkomst heeft bij mij heb ik soms het idee iets totaal anders gedaan dan ik soms bij andere lees. Het heeft mij een soort scan mechanisme gegeven. Iets waar ik mezelf enorm rijk mee prijs. En alleen daarom al was de uitkomst goed. Ik merk dat ik vaak vanuit dat perspectief kijk na 3 jaar.

Lentebloem, ik bedoel mijn post positief hé. Niet aanvallend.

Het zal ook wel met mijn persoonlijke ontwikkeling te maken hebben dat ik hier zo naar kijk. 

We zijn als mens zo ontzettend goed in ons zelf verhalen vertellen. Maar ik kijk er nu naar vanuit : wat wil dit mij leren?

Hoe kan ik de focus op mijn eigen geluk houden? 

Zn proces is zo enorm leerzaam en hou die gedachte vast als je in de rats zit. 

Ach ja. Nadat ik eindelijk geland ben hier op aarde ( wat zweverig klinkt haha) ben ik niet meer onbezonnen en naïef. 

Ik heb heel veel gelezen over destructieve relaties, relatie verslaving en codepency en dat heeft mij zoveel wijzer gemaakt dat ik daarom zoiets posts.

Naja hoe ouder, hoe wijzer  

Lieve groet!

@lentebloem mijn man zei ook dat hij op het werk was, maar werkte bij haar thuis neem hem dat nog het meest kwalijk. Ook hij is wel eens een nacht weggeweest, voor de zaak, maar mijn man heeft wel toegegeven dat hij bij haar was.

Het vertrouwen wat geschaad is, dat is denk ik voor altijd, en als ik wel de stekker eruit had getrokken weet ik zeker dat in een nieuwe relatie ik ook dat vertrouwen nooit meer zal hebben  als hoe ik dat had. Mijn man heeft maanden niet geweten wat hij moest doen, hij heeft aangegeven voor het gezin te willen gaan en ik wil hem daar een kans in geven. 1 kans. Dat geeft me soort van rust... hij doet echt heel erg zijn best en soms zijn er natuurlijk wel ruziëtjes maar we willen er alle 2 honderd procent voor gaan. Daarom ook een nieuwe start met een nieuwe huis en compleet nieuwe omgeving!

1 ding knaagt nog wel bij me en dat is dat zij op het werk nog steeds is. De dag dat zij daar niet meer zit gaan we een feestje vieren hebben we afgesproken 🤪

Hier is het gelukkig een paar weken rustig in de tent qua ruzies of explosies maar ben gewoon mentaal maar ook fysiek zo moe van alles wat er gebeurd is. Ik weet het nu 9 maanden en blijf het bizar vinden hoe snel die 9 maanden gegaan zijn! 

@Miss1984 en Flanagan

Natuurlijk zijn er dingen die ik in twijfel trek, een aantal keuzes in die periode zijn in tegenstrijd met wat hij nu beweerd. Ik denk dat hij er nu wellicht zo over denkt, maar dat dit toen zeker niet zo was. Zijn handelingen nu, in het heden, lijken wel heel oprecht. Wel vraag ik me soms af hoelang hij zo zal zijn, wanneer hij weer in bepaald gedrag of bepaalde patronen zal vervallen. Daar ben ik zeker sceptisch in, dat naïeve is eraf. Mijn vertrouwen is geschaad en daardoor zal ik, denk ik, altijd wel iets van op mijn hoede blijven. Hij zegt dat vreselijk te vinden, dat het niet nodig is. Het verleden heeft echter het tegendeel bewezen. Dat vergeet ik niet. Ik begrijp dus heel goed wat je bedoelt. Wel probeer ik er vertrouwen in te hebben dat het goed zal gaan en ben ik me bewust van het feit dat hij er keihard aan werkt om de onderliggende oorzaak van zijn hunkering naar aandacht en goedkeuring/bevestiging van anderen (vooral vrouwen) aan te pakken zodat hij niet in bepaald gedrag vervalt waarmee hij dit veroorzaakt heeft. Wanneer hij dit niet zou doen, zou het voor mij überhaupt geen zin hebben om bij hem te blijven want dan kan ik je op een briefje geven dat het hoe dan ook weer gebeurt. 

@Anna Cara

De ene dag kan ik het laten, de andere dag ben ik in staat contact met haar op te nemen. Dat doe ik niet, want wat schiet ik ermee op? Ik houd mezelf voor dat het me alleen maar meer verdriet zal doen wanneer ik nog meer details hoor of dingen die anders zijn gegaan dan hij nu zegt.

Hij zegt dat hij haar zal negeren en op werk alleen kil en zakelijk zal benaderen/beantwoorden. Indien mogelijk zal hij haar naar een collega verwijzen.

Vandaag reden we achter een auto die zij ook heeft. Ik merkte dat hij in 1e instantie afstand hield en zich opgelaten of ongemakkelijk voelde toen we erachter stonden bij het stoplicht. Ik zag aan het nummerbord dat het niet haar auto was, maar heb niets gezegd en deed alsof mijn neus bloedde. Niks meer over gezegd verder, misschien doe ik dat nog.

Waarom hij boos op haar is? Het is niet zozeer boos, als dat hij nu zegt in te zien hoe ze werkelijk is. Manipulatief, narcistisch en onaardig, een heel naar en onvriendelijk persoon. Op het werk schijnt niemand haar aardig te vinden, maar haar donkere humor waarmee ze iedereen bekritiseerde en belachelijk maakte trok hem in 1e instantie juist aan omdat hij op dat moment zelf ook heel diep weggezonken was. Nu hij weer uit dat dal is gekrabbeld en er anders tegenaan kijkt, zegt hij in te zien dat wat zij zei en deed niet normaal of gezond is. 

@ToSweet1989

Onze verhalen lijken zeker op elkaar. Ik weet het nu een half jaar en het lijkt als de dag van gisteren dat ik het ontdekte. Mijn geheugen is sowieso extreem goed, heel vervelend. Het is mei... de maand waarin een jaar geleden, zonder dat ik het wist, mijn leven in een hel veranderde. We krabbelen die hel nu voorzichtig weer uit, maar de komende weken en maanden zullen niet makkelijk zijn. Soms zou ik willen dat ik niet zoveel onthield, niks met data had. Dat zou zoveel makkelijker zijn... 

Hoe zegt jouw man om te gaan met haar op werk? Mijn man heeft nu al, sinds hij zijn affaire begin augustus met haar verbrak, het zo geregeld dat hij haar niet hoeft te zien of te spreken. Zijn baas weet er inmiddels ook van en die regelt dat hij alleen naar de zaak hoeft wanneer zij er niet is. Overigens is dat maar heel sporadisch en schijnt zij altijd thuis te moeten werken. 

@allemaal

Ik merk dat ik soms ineens om iets heel kleins heel boos kan worden, dan ontplof ik echt en reageer ik het op hem af. Hij vindt het moeilijk om hiermee om te gaan. Slaat dicht, wordt onzeker. Wat mij vervolgens weer onzeker maakt omdat hij dan, door zijn onzekerheid en mijn ‘afwijzing’ geen toenadering zoekt. Ik heb hem uitgelegd dat er nog heel veel boosheid en onbegrip in mij zit en ik daarom soms uit het niets heel boos kan worden. Van mijn therapeut heb ik hier tips voor gekregen, maar dit is natuurlijk niet allemaal 1,2,3 weg. We zullen hier samen een weg in moeten vinden en ik hoop dat die boosheid met het verstrijken van de tijd steeds minder zal worden. Ik weiger verbitterd te raken, dat nooit. Wel heb ik hem al regelmatig verweten dat hij een persoon van mij gemaakt heeft die ik helemaal niet ben of wil zijn. Achterdochtig, onzeker, jaloers en dus ook vaker boos. Dat maakt me dan weer verdrietig. Toch ben ik volgens mijn psycholoog nog steeds heel positief ingesteld haha! Is dit herkenbaar? Hoe gaan jullie met die mix van emoties en gevoelens om? 

Anna Cara schreef op 16-04-2021 om 23:38:

[…] Mijn man wilde eerst per se geen toegang tot zijn tel geven. Vond het privacy inbreuk. Bij elk piepje dacht ik wel zou zij misschien. Maar dacht dat zal hij toch niet willen riskeren. Tijdje later bleek dat hij het wel misbruikt heeft. Weer stiekem gedoe. […]

ik zou als vreemdgaande man een prepaidtelefoon kopen en daarmee met mijn minnares communiceren. Is het nou nooit bij jullie opgekomen dat jullie man die heeft? En als hij slim is met computers kan hij ook met hen mailen op een account dat jullie niet kennen als hij dan wel goed de geschiedenis wist. Of op een browser die hij steeds weggooit. 

Oh maar Rhonda, ik heb een nog slimmere hoor. 

Die bedenken wij niet, zn verborgen agenda. Namen wijzigen in mannen namen, familie( die mee loog) als alibi gebruiken, er met wordfreud app vreemd word gegaan met het leven etc. etc. 

Zoals ik al vaker zei: als ze willen dan doen ze het toch wel. Man of vrouw, dat maakt niet eens uit. Je houd het nóóit tegen. Je zult enkel er op moeten vertrouwen en doorzien of er niet gelogen word. Maar snap jou post.

@ Lentebloem, oh wauw, ik vind echt dat je het heel helder ziet. Knap. Je komt er wel! Lees dat je jezelf niets wijs maakt en de saborteur ( je innerlijke hoofd) je niet om praat in het met de mantel der liefde te bedekken. Dacht dit eerder meer te lezen maar dat is dus niet zo.

Oh en die boosheid, hou op zeg. Doodnormaal. Zonder boosheid bagatelliseer je de boel. Het is juist een emotie van uiting in dat wat er met je gebeurd is en het slijt echt maar dat kost tijd. Een half jaar is pineuts vind ik.

Er was kort geleden iemand in mijn omgeving die me een leugentje had verteld. Later kwam ik achter de waarheid. Dat triggert mij dan wel weer enorm. Dan kan ik ook explosief reageren omdat het oude pijn aanraakt. Ik geloof niet dat dat ooit nog weg gaat.

Tosweet 😘!!

Lentebloem, ik kwam dit tegen in een boek wat ik net zat te lezen en moest aan je denken: 

" Woede is een belangrijke emotie, die de functie heeft om onze integriteit te bewaken. Ze geeft ons de energie om onze grenzen te stellen als die overschreden dreigen te worden. ( of gebeurd zijn) Woede geeft je kracht om Nee te zeggen tegen de ander en om Ja te zeggen tegen ons eigen innerlijk. Ze zorgt ervoor dat we onszelf neer kunnen zetten vanuit zelfrespect."

Xx

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier. Normaal schrijf ik nooit mee in een forum maar door de ellende die ik nu mee maak heb ik behoefte aan verhalen van mede lotgenoten. Ik heb alle draadjes van ontrouw tot 2x doorgespit en ken veel van jullie verhalen. Wat geeft dat steun! 
mik zal proberen mijn verhaal zo kort mogelijk te vertellen. Ik dacht altijd dat ik een goed huwelijk had en we zijn deze maand 22 jaar getrouwd. De laatste jaren hebben we het zoals zovelen heel druk gehad met gezin zodat we elkaar wat vergaten. Maar altijd overtuigd de basis is goed en wat hij ook tegen mij zei. Dat komt wel weer.

Tot in mei vorig jaar ik wat aan hem merkte en dat hij out of the blue vertelde ik voel niets meer voor jou. Dan slaat de vloer onder je voeten weg.  Veel gepraat en het gekke is veel intiem geweest en het meest gehoorde zin was . Ik weet het niet. Na de vakantie begon ik onderbuikgevoelens te krijgen dat het niet klopte. Gelezen over midlifecrisis en daar dingen in herkende. Tot dat hij na een paar dagen dat hij van het werk naar België moest terug kwam en opbiechtte dat hij een relatie heeft met een 24 jarige Bulgaarse werknemer! Hij is zelf 49 en dus haar baas. Ik was kapot ervan. Heb hem eerst het huis uitgegooid en hem helemaal verrot gescholden. Nadat hij een week bij zijn ouders is geweest ( tenminste) was hij een dag voor onze zoon thuis omdat ik naar een vriendin wou. Ik kwam thuis en hij zei dat hij het had gestopt en dat zij ander werk ging zoeken. Hij was dus weer thuis en zei dat hij hoopte dat het goed ging komen

Helaas de afstand tussen ons bleef en hij zei op gegeven moment als zij weer achter mij aangaat kan ik die verleiding niet weerstaan. Ben zo boos geworden dat ik zei ga maar naar haar dan als je beter kan krijgen. Dat heeft hij dus gedaan. In het weekend was hij thuis om onze zoon op te halen en ik heb tegen hem gezegd om een week weg te gaan en van iedereen los om na te denken. Hij kwam thuis en was er helemaal voor zijn gezin. Wat was ik blij . Natuurlijk boos en er moet heel wat verwerkt worden maar hij was zo lief dus dacht ik tijd... Helaas na een paar maanden begon gijn zich weer af te sluiten totdat in december hij zei. Ik denk niet meer dat het goed komt. Hij is vanaf januari in een antikraakhuis gaan wonen 100 km hier vandaag en is een totale vreemde geworden. Egoïstisch, stiekem, laat iedereen zitten inclusief zijn kinderen. Het ligt allemaal aan een ander. Nog wel relatietherapie geprobeerd maar na drie keer wou hij al niet meer want gevoel is weg en wil niet met mij oud worden. Dat is het punt wat we nu staan. Ik schrijf dit zakelijk maar ik ga kapot van binnen. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik dacht , rij maar tegen een blok beton dan ben ik van alle pijn af.Sorry voor het lange verhaal 

Lentebloem, ik las dat je schreef dat je tegen je man zei 'kijk eens wat ik door jou geworden ben'. Ik denk dat je ook te ver kunt gaan in iemand de schuld geven van zaken. Vergeet niet dat je ten alle tijden verantwoordelijk blijft voor je eigen gedrag. Als je dit soort verwijten gaat maken maak je uiteindelijk misbruik van de onzekerheid van je man, naar mijn idee.

Pippeltje schreef op 02-05-2021 om 16:29:

Lentebloem, ik las dat je schreef dat je tegen je man zei 'kijk eens wat ik door jou geworden ben'. Ik denk dat je ook te ver kunt gaan in iemand de schuld geven van zaken. Vergeet niet dat je ten alle tijden verantwoordelijk blijft voor je eigen gedrag. Als je dit soort verwijten gaat maken maak je uiteindelijk misbruik van de onzekerheid van je man, naar mijn idee.

Is jouw man vreemd gegaan Pippeltje? Mijn gedrag is namelijk een reactie op zijn gedrag, volgens mijn psycholoog volstrekt natuurlijk. Een reactie op wat hij gedaan heeft. Natuurlijk ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag, maar híj́ is degene die door zijn acties iets in mij heeft veranderd. Drie jaar geleden is hij met een vriend naar Las Vegas geweest, afgelopen jaar zou hij weer gaan. Vlak voor hij vreemd ging notabene. Dat ging niet door vanwege de lockdown. Nu mag hij van mij niet meer, misschien wel nooit meer. Daar ben ik niet trots op, ik vind het verschrikkelijk dat ik hem zoiets ontneem, maar dat is wel wat hij zelf veroorzaakt heeft. Zo bedoel ik het. Hij heeft een onzeker persoon van mij gemaakt, de bodem onder mijn voeten weggenomen. Overigens werk ik er heel hard aan om dat zelfvertrouwen weer te vergroten en dat gaat juist ook beter door hoe hij zich nu gedraagt. Het is een wisselwerking, maar die kan dus ook positief zijn. 

Rhonda, dat kan inderdaad. Dat probeer ik los te laten. Ik zou mezelf er helemaal gek mee maken. Ik weet dat hij het gewoon met zijn werk en privé-telefoon contact had. En via een chatprogramma van werk. Die heeft hij verwijderd, maar ik weet dat er altijd een manier zal zijn om stiekem in contact met haar of andere vrouwen te komen. Het zijn de andere signalen waar ik in het vervolg altijd op zal letten, die me achteraf zo duidelijk zijn. Bepaalde gedragingen en blikken. 

Miss, dankjewel! Ik heb een screenshot gemaakt. Mooi omschreven want zo is het. Ik werk daar ook aan bij de psycholoog. Zij gaf ook aan dat ja zeggen tegen een ander, nee zeggen is tegen jezelf en ik er voortaan heel bewust van moet zijn wanneer en hoe ik dat doe. 

Ajnat, ik reageer later even op jouw post. Moet nu door. Wil je wel even een dikke virtuele knuffel geven!

Pippeltje,

Mijn man had een duivel van mij gemaakt toen der tijd... Ik denk voor ruim 1,5 jaar lang? Dan vind ik deze zin van lentebloem nog " netjes". 

Het maakt je letterlijk des duivels. Je bent ontoerekeningsvatbaar op bepaalde momenten en ik kon zijn nek wel afsnijden...

Ik, de meest lieve, loyale, empatische persoon van een grote stad.

Ik zei op een bepaalt moment tegen hem: ik snap niet dat jij nog bij deze nieuwe miss wil blijven? 

Maar dat veranderd door het proces heen. Lentebloem zal echt nog wel lang boos zijn maar door de tijd heen word je milder. Ik tenminste wel. Ben nog maar zelden boos op hem. Ik ben dan eerder boos op de onmacht en de angsten die het mij gaven en dat ik dit toe heb gelaten. De manipulatieve destructieve relatie, waar ik zelf ook deel aan nam door mijn eeuwige please gedrag.

@ Ajnar, Tjee wat zul je je alleen en machteloos voelen zeg. Heb oprecht met je te doen. Pennestreek schreef eerst altijd mee, Haar man deed iets soort gelijk. Hij wilde ook weg en door een moeilijke situatie met kind kwam haar man bij " zinnen en terug ". Heb je nog enige hoop dat dat gaat gebeuren? Of wil je zelf ook liever scheiden op dit moment?

Sterkte xx

Of mijn man is vreemd gegaan is een vraag die niet ter zake doet. Het is volgens mij niet zo op dit forum dat je alleen mee mag praten als je zelf iets mee hebt gemaakt.

Uiteraard begrijp ik prima dat je woest bent op je kerel en dat je onzeker wordt e.d. Maar er is ook een grens aan wat je allemaal bij een ander kan leggen. En gelukkig maar, want die controle heb je gewoon over jezelf. Waar het om gaat is dat je zelf je eigen keuzes maakt in de manier waarop je met de ander of met andere zaken omgaat als je gekwetst bent. Dat is echt aan jou en aan niemand anders. En ja, je wordt des duivels; je mag je man van mij van alles verwijten en dat is ook terecht. 

Maar zoals het soms gesteld wordt doet het mij denken aan de situatie waarin een man zijn zijn vrouw slaat en tegen haar zegt:'Kijk nu eens wat jij mij laat doen!"

@miss dank je wel. Zo fijn dat je hier begrepen wordt. Het verhaal van Pennestreek ken ik en voor mij put dat ook ,hoe naïef ook , toch hoop uit. Al gaat mijn gevoel van woest naar verdriet en van pleur maar op. Diep van binnen wil ik mijn gezin niet kwijt. Extra traumatisch dat mijn vader vroeger hetzelfde heeft gedaan en ik heb daar erg last als kind van gehad. Dus wil ik scheiden...nee . Zo moeilijk na alles wat hij mij geflikt heeft hou ik nog van hem. Ook dat ik denk dat hij dit niet is of hij moet me 22 jaar voor de gek hebben gehouden. 

Zoveel respect voor jullie hoe jullie ermee omgaan. En zo fijn om hier lotgenoten te vinden. Dank x

Pippeltje, jouw eerste post lezend dacht ik ook dat je niet begreep/begrijpt wat een traumatische overspel ervaring kan doen met een persoonlijkheid. Maar hierboven kon ik je beter volgen. Alleen is je voorbeeld van een dader. Iemand die slaat. En zegt dat komt door jou tegen het slachtoffer. Dat vind ik een rare en niet okay vergelijking. Dat zou zijn dat de vreemdganger het tegen zijn partner zegt 'jouw schuld dat ik vreemdging'. Niet andersom. 

jij vindt dat er een grens is aan wat je bij een partner kan leggen. Dat begrijp ik.  Met name als je bedoelt: draag het niet je partner zijn hele leven na. 

@Ajnat: bah wat naar. Zeker met jouw ervaring als kind. Wat zul je je  machteloos voelen. Wat mijn psycholoog zei is dat afstand goed kan zijn. Ook voor jou. Ik vermoed dat de affaire misschien niet gestopt is (?). Een gezin en de vuilnisbakken buiten zetten is natuurlijk niet sexy. Luchtig zonder verplichtingen leven met een 24 jarige wel. Een nieuwe vrouw die jou wil is aantrekkelijk en spannend. Verlangen naar vlucht uit werkelijkheid, willen dat je leven anders is. Midlifecrisis zou kunnen. Maar ... Afstand en tijd brengt rust. Bij hem. Maar ook bij jou. En ik vind het goed dat je zei ga maar weg. Rust. En neem de tijd. Stop met Pleasen (mocht je dat doen). Koop bloemen voor jezelf. Je bent goed zoals je bent. 

Ajnat, je vraagt je af of je van een masker hebt gehouden? Je hebt gehouden van iemand die zijn identiteit verborgen heeft gehouden? Je vraagt je af wat er waar was en wat een verzonnen verhaal was? Allemaal heel herkenbaar. Iemand die zijn karakter zolang heeft kunnen verbergen, het geeft zoveel vraagtekens. Of was het dat wat we zagen iets wat we diep wegstopte en zolang het niet zichtbaar werd we door konden gaan op een oud mechanisme. Iets fijns, iets vertrouwds. 

En bizar, hoe we als een blok op een vergelijkbaar persoon vallen als onze vader of moeder.. ook zo herkenbaar. 

Ik begrijp heel erg goed dat het gemis van je gezin je hart breekt. Zorg alsjeblieft goed voor je eigen en ben lief, vraag hulp aan je omgeving. Je bent inderdaad niet alleen. Veel liefs

Pippeltje schreef:

Maar zoals het soms gesteld wordt doet het mij denken aan de situatie waarin een man zijn zijn vrouw slaat en tegen haar zegt:'Kijk nu eens wat jij mij laat doen!"

Ik stelde die vraag omdat je overkomt alsof je geen idee hebt waar je over schrijft. Tenzij je gewoon heel koel, nuchter en realistisch ingesteld bent, dat zou ook kunnen. Dat vind ik dan bewonderenswaardig. Jouw laatste vergelijking slaat kant nog wal. Ik ga hier dan ook verder niet op in. 

Ajnat, ik heb vorige zomer heel vaak aan hem gevraagd waar míj́n man gebleven was. Ik wilde míj́n man terug, maar dan kon hij heel kil zijn en zeggen dat die er niet meer was. Mijn man zet een narcistisch masker op. Hij is het overigens niet, dat is onderzocht. (Zijn vader wel). Dit is één van zijn coping mechanismen. Ook hij was veranderd in een totaal ander persoon die ik niet meer herkende. Achteraf zegt hij dat hij zich eigenlijk geen raad wist, dat dit een manier was om maar niet te hoeven voelen, niets binnen te hoeven laten en mij af te stoten. Hij was volledig zelfdestructief bezig. Ik heb van hem geeist dat hij naar een psycholoog ging, eerder zou ik niet meegaan naar een mediator. Die heeft een ernstige depressie vastgesteld. Hoe ik ook op hem insprak, hij wilde scheiden. Toen ik akkoord had op een eigen huis en een vakantie boekte voor mijzelf en de kinderen, raakte hij in paniek. Want hij wilde mij helemaal niet kwijt, hij had zichzelf alleen in zo’n situatie gebracht dat hij dacht en vond dat het niet anders kon. Zijn psych heeft daar toen iets over gezegd, waarop hij verteld heeft dat hij vreemd was gegaan of ging (volgens hem was dat al voorbij) en na nog een gesprek bij de psych gingen zijn ogen open. 
Gaat jouw man zelf naar een psycholoog? Wellicht dat dit beter is dan relatietherapie. Dat kan altijd nog. Ik denk dat hij eerst naar zichzelf toe volledig open en eerlijk zal moeten zijn en iemand nodig heeft die hem een spiegel voorhoudt, maar ook vertelt hoe het anders kan. Daar moet hij alleen wel voor open staan.

Zorg goed voor jezelf. Laat maar zien dat je het ook zonder hem redt. Probeer dat ook zelf echt zo te voelen. Hoe moeilijk ook, maar zodra ik die keuze voor mezelf had gemaakt, gaf dat mij wel rust. Ik weet dat ik het alleen kan. Als ik wil, heb ik volgende week een ander huis. Ik ben financieel onafhankelijk, natuurlijk is het met zijn tweeën een stuk makkelijker, maar dat zijn wel dingen die mijn man nu ook weet en dat ik niet bij hem blijf omdat het niet anders kan, maar omdat ik dat zelf echt wil. Sterkte, ik hoop dat je nog eens goed met hem kan praten!

Miss, heel herkenbaar dat pleasen. Deed ik ook. Ben daar veel te ver in doorgeschoten. Zal ik ook nooit meer doen, maar moet daar wel heel bewust mee omgaan want tja, oude patronen he?! 

Anna Cara, er is inderdaad een grens. Ik zal het hem ook niet zijn hele leven nadragen. Vertel hem dagelijks dat ik zie hoe hij nu zijn best doet en hoe goed hij het doet. Neemt niet weg dat het mij wel veranderd heeft en ik ervoor moet waken op bepaalde momenten niet verbitterd of sceptisch uit de hoek te komen. En dat ik dit hem zeker in het begin tijdens onze ruzies of emotionele gesprekken voor de voeten heb gegooid. Ik ben ook maar een mens 😅

Ajnat, even nog een paar hele korte tips mocht je daar interesse in hebben en die mij onder andere heel veel inzichten, steun en herkenning gaven zijn de boeken:

 Ongezien opgegroeid - Lindsay C. Gibson. 

Liefdesbang van Hanna Cuppen

De fontein over familie opstellingen en systemen..

Mocht je van lezen houden, dit kwam gewoon even in mij op, hoop dat het jou ook voldoening en inzichten kan geven.. Zo niet kun je ook heel veel podcast vinden over relaties, ik luister naar Patricia de groot- jou wil staat op de gang ( onder andere afl 2 gaat ook over het kiezen van partners)

Meditatie heeft me ook veel rust in mijn hoofd gegeven. 

Naja kijk maar, dit is misschien niet helpen en ben je hier helemaal niet mee bezig maar zoals bovenstaand ook gezegd word ga je focus op je eigen geluk leggen, wat er ook gaat gebeuren. 

Liefs

@Anna Cara. Ja dat denk ik ook dat de affaire niet gestopt is. Hij ontkent bij hoog en laag maar hij doet dingen die niet kloppen. Bv contant geld opnemen om te leven terwijl hij alles altijd pinde. Die muts had ook crème voor mijn zoon zijn acne meegenomen uit Bulgarije. Toen ik daar achterkwam was ik woest. Eerst ontkende hij ( was van de schoonmaker jaja) maar toen ik hem confronteerde met de Bulgaarse tekst vond hij het maar raar dat ik er zo’n probleem van maak. Pfff zien ze het nu niet? 
Afstand en rust vind ik moeilijk. Word je toch weer getriggerd als je ziet dat hij in de buurt is geweest en niet even bij zijn kinderen langs is gegaan. En oja ik ben idd een echte pleaser 

@miss nu jij zoveel verder bent zie je dan ook weer stukjes van je oude man terug? Ik ben nu zelf liefdesbang aan het lezen . Die andere boeken ken ik nog niet dus dank voor de tip! Ik lees alles wat los en vast zit op dit gebied en geeft echt inzicht. Bv hoe verslavend een affaire is en daarom denk ik ook echt dat het bij mijn man niet voorbij is.

@lentebloem. Ik heb jouw ander draadje gelezen over dat je man wou scheiden. Zo herkenbaar . De mijne zegt ook gevoel is weg terwijl dat vorig jaar nadat hij een week alleen was geweest er volop wel was. Ontkent hoog en laag dat hij vreemd gaat. Die narcistische trekken herken ik ook terwijl hij nooit zo was! Ik kan hem wel door elkaar schudden van doe normaal! Hij heeft wel bij een Poh ggz via huisarts paar keer gelopen en die zei dat hij een klassiek geval was.  Mijn man zei na 4 x dat het niet meer nodig was dat ze niets meer kon doen. Gaf ook aan dat hij er niets mee kon omdat ze door haar man ook bedrogen was dus niet aan zijn kant stond. Het rare was wel dat hij tegen mij zei dat hij toen bang was dat ik me echt ging beseffen wat er gebeurd was en hem alsnog de deur zou wijzen. De relatietherapie die we hebben gevolgd was diegene ook coach maar mijn man kon zich daar voordien dat het bij mij lag en dat met hem allemaal prima ging. Moeilijk dus. Vorig jaar merkte ik wel iets bvba een depressie bij hem maar nu komt hij zo stabiel over waardoor ik aan mijzelf ga twijfelen. Ook of ik het wel goed zie met die affaire.

Hoe is het bij jullie gegaan met de kinderen? Mijn man heeft heel weinig contact met de twee oudsten en met de jongste wel iets. Maar het contact is wel oppervlakkig. Hij wil niet eens zeggen tegen de jongste dat hij niet thuis meer komt als de jongste daarom vraagt. Draait er om heen. Zal hij misschien toch weten dat hij fout zit? Hij was altijd zo gek met zijn kinderen. 
En over dat veranderen. Ik denk dat het logisch dat je door deze ervaring veranderd. Heeft niets te maken met iemand zijn hele leven nadragen. Mijn man heeft overigens wel de schuld bij mij neergelegd . Zegt steeds oorzaak gevolg. Nou als je al een tijd niet gelukkig bent had je dat moeten zeggen! En ook dat vraag ik mij af . Als iemand tegen mij had gezegd vorig jaar hoe het nu zou zijn had ik die voor gek verklaard. Laatst zei hij zelf ook dat hij vorig jaar niet gedacht had dat hij wil scheiden. Zegt mij genoeg. 

Er is inmiddels alweer veel geschreven, in enkele dagen tijd. En gelezen, waardoor er op een gegeven moment weer nieuwe verhalen van lotgenoten verschijnen, zoals nu ook weer van Ajnat, die zich momenteel in een situatie bevindt waarop even niets  meer zeker lijkt te zijn en de balans volledig zoek is. Sterkte, in ieder geval, Ajnat. Vreselijk on dit zo mee te moeten maken. Lastig dat hij zo ver van jou en kinderen vandaan is gaan wonen. Dat maakt het persoonlijke contact, face to face, er niet gemakkelijker op. Zoals hij zich nu opstelt, zichzelf zo heel anders voor doen, alle schuld afschuiven op anderen  etc., komt op mij ook over alsof hij de confrontatie niet aan wil gaan en heel hard en ver van zichzelf vandaan aan het rennen is. En dat op dit moment niets helpt, wat je ook zegt en doet, om hem tot inzichten te laten komen. Alsof je met je rug tegen de muur staat. Of nee, meer alsof er een hele dikke, zware, stalen deur kei- en keihard in je gezicht dichtgeslagen wordt. Alsof hij iedereen om zich heen, die hem altijd zo lief waren, nu heel hard van zich af duwt. Afstand neemt. En dat wil je niet. Dat hij onbereikbaar wordt. Verdrietig allemaal, Ajnat. 

En Lentebloem, heel herkenbaar allemaal wat je beschrijft, over hoe je het apart blijft vinden dat je man nu achteraf praat over dingen die zij bijvoorbeeld wel wilde, maar hij juist niet, dat hij nu zelfs een hekel aan haar heeft en walgt van zichzelf om hoe hij zich gedragen heeft in de tijd van zijn vreemdgaan. hier gaat dat op bijna dezelfde manier. Mijn man zag en ziet ook achteraf pas in hoe zijn minnares werkelijk was. Ook zo manipulatief, dat het steeds allemaal om haar en háár struggles moest gaan, dat ze haar emoties niet op een normale manier kon reguleren. En vanaf het moment dat hij zelf ook weer beter in zijn vel zat kijkt hij er ook heel anders tegenaan, ziet hij ook in dat wat zij zei en deed eigenlijk niet hekemaal normaal of gezond genoemd kan worden. 

We hebben er het afgelopen weekend weer veel over gepraat. Aanleiding was iets op tv, een man die vreemdging terwijl zijn liefhebbende vrouw, in alle onwetendheid, hem nog altijd vol liefde ondersteunde in de dingen waarvan hij met zijn werk op dat moment zei tegenaan te lopen en waarvan zij aannam dat hem dat parten speelde.Terwijl hij zich eigenlijk meer zorgen maakte hoe hij er juist voor kon zorgen dat hij niet tegen de lamp zou lopen wat zijn escapades betrof... Ik vroeg hem hoe hij daar nu tegenaan keek, wat dat met hem deed om dat zo te zien. (Antwoord was samengevat oa: vreselijk, naar en ook nogal walgelijk). En als het dat zo vreselijk was, als hij dan zo walgde van zijn eigen gedrag in die tijd  waarom hij het dan toch zo lang had laten voortbestaan? Waarom hij dan toch de keren, dat hij een einde wilde maken aan de affaire, telkens toch weer voor de bijl ging als zij dan weer, over wat zij samen hadden, heel mooi ging praten. En ook heb ik moeite heb met te geloven dat het alleen maar om de seks ging, waar hij nu achteraf steeds van zegt dat dat zo was. Omdat hij eerder, in het begin van de tijd na het uitkomen van zijn affaire ook aangegeven heeft, dat ze beiden heel erg elkaar voorhielden en er aan vasthielden  dat het in hun geval vooral níet om de seks ging. Maar waar ging het dan wel om? Hij zei dat het absoluut nooit zijn doel was om met haar een nieuwe relatie en een nieuw leven te beginnen, maar waarom liet hij die affaire dan wel steeds maar doorgaan, als een tweede leven naast ons leven samen? Waarom hadden ze dan wel gesprekken over hoe het zou zijn als ze wel samen een nieuwe start zouden maken, terwijl ze ook zoiets hadden van de kans dat dat zou gebeuren, dat die heel klein tot waarschijnlijk niet aanwezig was? Alsof hij in haar iets gevonden had, waar hij naar verlangde, maar wat ik hem niet kon bieden (omdat ik nu eenmaal een andere persoon ben dan zij) en nu hij dat had, hij dat niet wilde opgeven. En dat het, omdat het nu eenmaal niet in de realiteit kon bestaan, dat het dan maar in een schijnwerkelijkheid naast en buiten de rest om, in stand gehouden moest worden. Waarom? Om iets voor zichzelf te hebben, helemaal alleen voor zichzelf, om naar toe en in weg te vluchten, weg van de realiteit van alledag? Nee, zei hij, ze bleef juist steeds als een boemerang terug komen. Of was het omdat hij, door die vergelijking en ervaring van wat een ander te bieden heeft, te hebben, nu een belangrijke behoefte en groot verlangen in vervulling kon laten gaan wat op die manier zijn leven in ieder geval compleet maakte? Hoe was het dan om, naar mijn idee dan, soort van terug naar 'af' te moeten gaan  -naar het bekende, naar weten wat je hebt omdat je het al lang had-  door dat niet meer te hebben nu? Hij zegt dat het helemaal niet om een bepaald verlangen of behoefte gaat, die zij alleen zou kunnen vervullen. Het is gewoon eigenlijk zo, dat het een mindere periode was, waar we in die tijd in zaten. Allebei zaten we niet helemaal lekker in ons vel, waren we elkaar door de drukte van het gezin en werk te veel uit het oog verloren, hadden we niet genoeg tijd besteed aan en te weinig aandacht gehad voor het onderhouden van onze relatie en daardoor ieder voor zich te veel teruggevallen in oude patronen  van onze 'overlevingsstand'. Bij hem ook nog wat gemixed met 'midlife'-perikelen. Waardoor de verbinding tussen ons steeds meer afzwakte en we niet meer goed op elkaar afgestemd waren. En dingen een eigen leven gingen leiden. Want zoals het nu weer tussen ons gaat, dat was waar hij tijdens die affaire achter kwam waar hij zo naar verlangde. En dat was precies wat zij hem juist niet kon geven. Zeker, het was heel spannend omdat het stiekem moest en het een geheim van hun tweeën was. De verlusting was overweldigend en het experimenteren met een andere vrouw was uiteraard opwindend te noemen. Maar op een gegeven moment was ook haar trukendoos leeg, was alles wat ze daarmee te bieden had al een keer gedaan en was het daarna iedere keer alleen maar meer van hetzelfde. Zonde van al het geld wat daarvoor telkens aan die hotelkamers  is besteed. Ik zei hem ook, dat het soms zelfs echt voor mij zo kan voelen, dat ik dat bubbeltje wat hij samen met haar had, waar hij zich in terug kon trekken om alles om hem heen in het echte leven even te vergeten, dat ik dat van hem 'afgepakt' heb, omdat ik zijn vreemdgaan ontdekt heb en het toen per direct ophield met bestaan. Maar dat heeft hij toen meteen heel duidelijk tegengesproken, want dat is absoluut niet het geval. Hij was echt opgelucht dat doordat ik het ontdekte het voor hem de mogelijkheid gaf om eindelijk met die affaire te kunnen breken en dat hij nu niet langer meer tegen me hoefde te liegen en hij me niet langer meer wilde bedriegen. Zei dat hij al die tijd gewoon niet wist hoe hij het op kon lossen. Vindt dat nu ook heel slap van zichzelf, want hij begrijpt ook wel dat dat voor mij overkomt als dat hij het zelf niet kwijt wilde raken, dat wat hij met haar had. Dat hem dat toch te veel deed.  Maar hij was vooral ook heel bang en er voor zichzelf van overtuigd dat ons huwelijk voorbij zou zijn als hij alles op zou biechten. En hij wilde mij juist niet verliezen. Maar wist ook wel, dat ik echt niet blij zou worden van wat hij mij al die tijd geflikt had. Terwijl er dan ook telkens toch weer dat dilemma was, van "ik ben toch al fout bezig, dus fouter/erger kan het toch niet worden, heb nog geen oplossing voor het komende probleem, de crisis die gaat ontstaan in mijn huwelijk en of dat te redden valt, dus ga ik nu toch maar weer door met de affaire". Een kringetje waar hij in vastliep. En waar hij nooit meer in terecht wil raken. Dat liegen en bedriegen deed echt wel wat met hem, hij voelt zich daar heel slecht over. En al die ellende die het tot gevolg heeft, dat verdriet en die pijn moeten zien bij je geliefde, daar heeft hij al helemaal geen zin meer in.

En toch...blijf ik ook die angst houden, dat, omdat hij dit nu ervaren heeft, op den duur, over een tijd, als alles weer 'normaal' is, weer naar zoiets gaat verlangen. En dan denk ik aan wat Miss ook al zei, als iemand vreemd wil gaan, dan gebeurt het toch wel. Dat is niet tegen te houden. Ik zou willen dat ik voor mezelf die onbevangenheid van hem volledig durven te vertrouwen, weer terug zou hebben. Maar het is iets wat voor altijd beschadigd is, net zoals bij Miss, ook voor wat betreft het vertrouwen in de mensheid an sich. En toch vind ik het ondanks alles ook nog steeds de moeite waard om te blijven. Mijn man is nog altijd veel meer dan de fout die hij begaan heeft. Er is ook nog zoveel goeds en moois met elkaar te beleven. Ik kies er liever voor om er op een andere manier mee om te gaan, wil het bewust binnen bepaalde grenzen houden en het niet zo groot laten worden dat het de rest van mijn leven overheerst. Maar ook daarvoor moet je er met z'n tweeën aan willen werken en ervoor willen vechten. En dat is waar hij de laatste paar jaar heel hard zijn best voor doet, om te laten zien dat hij voor mij, voor ons, wil vechten, eerlijk, open en oprecht wil zijn over wat er bij hem speelt. Zodat ik er niet aan hoef te twijfelen dat, áls er iets in zijn gevoel/behoeftes/verlangens zou veranderen, dat hij dan niet zomaar weer zijn eigen gang zal gaan zonder het met mij bespreekbaar te maken.

Wat Lentebloem ook al nog schreef:

"Samen opnieuw beginnen doen we wel en het nu beter doen, daar zijn we hard mee bezig. Veel samen doen, echt met elkaar praten, geen aannames voor elkaar maken en het gezellig hebben. Het lukt nog niet altijd, maar we zijn op de goede weg."

Daarom kun je denk ik ook niet altijd zonder meer maar aannemen, dat het gezegde "eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger" voor iedereen en altijd opgaat. Er zijn er, die ook (willen) leren van hun fouten