Verder na ontrouw deel 6

Ajnat, je man probeert weg te komen van schuld. Een therapeut dwingt hem naar zichzelf te kijken. Dat vindt hij niet fijn. Dus stoppen. Jou de schuld geven is onzin. Natuurlijk heb jij geen schuld. Je man heeft gekozen voor vreemdgaan. Jij niet. Dat het misschien niet goed zat kan. Maar jij bent ook niet gaan sexen met ander (dit zei mijn psych). 

Ik denk dat je man nog een hele weg moet gaan. Jij en de kinderen laten hem zien of voelen dat hij een oelewapper is. Een leugenaar is geweest. Keuzes heeft gemaakt waar hij niet trots op is.  Daarom ontwijkt hij je. En de kinderen. Mijn kinderen waren wat ouder en hebben we het verteld. Ze zagen ook dat mams van slag was en papa ook. Vraag anders advies bij kinderpsycholoog?

je zegt dat je een pleaser bent. Stop daarmee. Je zal anders je eigen grenzen overgaan. En later last van krijgen. Been there. Wees lief voor jezelf. Kinderen dagje (of twee) naar oma? 

Heb je iemand om erover te praten? Je kan ook naar de praktijk begeleider van je huisarts. Vond ik heel fijn. 

Ajnat, lees je bericht net. Is je man nu weg? Ja toch?

Dan zou ik er niets mee doen. Geen contact opnemen, hoe pijnlijk en moeilijk dit nu ook is. Laat je emoties gaan hé. Maar niet naar hem toe. En op een ander moment ter sprake brengen. Het zal hem voor nu koud laten als ik je zo lees.. alles wat je aandacht geeft groeit..

Ps. Ik zou ook knettergek worden. Kun je een goede vriendin of familie bellen?

Goed idee om een prof in te schakelen. Je hoeft dit niet alleen te doen. Kus

@pippeltje ik denk dat je echt alleen mee kan praten als je in de situatie zit. Ik heb altijd geschreeuw als je me ooit bedriegd dan hoef ik je heel mijn leven niet meer te zien! Het eerste wat ik deed is vechten voor mijn huwelijk toen dit uitkwam.... de pijn die je voelt kan je niet beschrijven behalve als je dit zelf ook gevoeld hebt....

@ ajnat jeetje wat een verhaal! Het lijkt niet op mijn verhaal en wil je alle sterkte wensen! Erover schrijven vind ik al fijn misschien helpt.het jou ook!

@ lentebloem ik heb dat ook data's, dingen die ze gedaan hebben, haar verjaardag, herinneringen op facebook waarin ik dan teruggave in de tijd en weet dat hij die dagen bij haar zat, kan me er zo boos om maken. Daarom is die boosheid wel herkenbaar. Voorbeeldje: gisteren zegt manlief handtassen zijn niet meer van deze tijd, dus ik zeg hoezo dat niet? Dus hij zegt vrouwen lopen daar niet meer mee, dus mijn opmerking was nee die troela van jou hoefde geen tas mee te nemen want jij betaalde toch alles voor d'r en ze heeft geen kinderen waar ze spullen voor mee moet nemen... op dat soort momenten kan ik me soms gewoon niet inhouden en krijgt hij een 'sneer waarna de stemming natuurlijk weer rampzalig is... merk wel dat ik steeds vaker dit soort sneren weg kan slikken maar soms... soms moet het er even uit.

ik heb trouwens de minnares van mijn man wel geconfronteerd... zijn er meer die dat hier gedaan hebben?

ToSweet, oh ja FB herinneringen maakten mij ook boos. Soms verdrietig. Zoals ik eerder zei: glans eraf. Ik denk nu altijd in tweeën helaas: alles voordat hij begon en nadat het stopte. Daartussen zijn mijn herinneringen bezeerd. Voelt als onecht. Ik schrijf veel van mij af. Waar ik boos over ben. Wat ik onacceptabel eraan vind en vond. Wat mij nu nog raakt. Waar ik om huil. Ook wat ik fijn vind. 

Ook ik kon sneren geven. Zeker als er ruzie was. Hier heb ik nog steeds last van  Mijn man wil nu dat het klaar is want die sneren doen hem steeds weer zich een droplul voelen. Zich slecht voelen. En zijn vraag om te stoppen is terecht.  Het is allemaal verleden tijd. En hij kan niks ongedaan maken. Hij voelt zich dan machteloos en schuldig. Ik merkte dat ik gehoord wilde worden door hem. Weet hij wel hoeveel pijn ik heb gehad. Hoe impact op dingen zijn geweest. Hoe ik ongewild ben veranderd. Hoe onzeker ik ben geworden. Ik heb hem daarom een brief voorgelezen. En gevraagd niet te reageren (want hij ging altijd verdedigen, boos worden of ontkennen) en mij na afloop te omhelzen. Hij deed dat en zei sorry. En dat heeft mij goed gedaan. 

Oh en je vraagt naar confrontaties: been there, done that. Hoe was het voor jou?. 

Ajnat, ik denk dat advies hierboven goed is om het nu te laten. Heeft geen zin. Jullie hebben nog geen afspraken gemaakt? En jij hebt nog geen grenzen gesteld. Zo met hem thuis wilde je niet verder toch? 

Ook jij kan nu afstand nemen en bedenken wat je nou echt voelt. Nou echt wilt. Wil je wel echt verder met hem? Waarom? Wat moet er dan veranderen wat jou betreft? Mis je hem? Wat dan precies? Wat is fijn aan het alleen zijn nu? Hoe zou een toekomst zonder hem eruit zien? En met hem?

Ik denk wel dat je grens mag stellen. Bijvoorbeeld dat hij een maand krijgt en dat je dan een gesprek wil of dat je dan de scheiding in gang gaat zetten. Of dat hij de zorg voor de kinderen neemt om de week vanaf nu. Hij wil weglopen en wegkomen, maar jij mag ook eisen stellen. Grenzen stellen. Jij hoeft niet alles te accepteren. Maar jij moet ook door. En vraag zsm gesprek hulp aan. Je moet niet druk zijn met hem. Die fout maakte ik. Maar met jezelf. 

Denk aan je, en kom ook hier rustig weer terug als het je helpt. 

toi toi

Ik snap heel goed dat het lastig is niet te 'sneren'. En ook dat je nu volstrekte eerlijkheid verlangt.

Maar als ik de meeste verhalen lees, lijkt het mij heel moeilijk eerlijk te zijn als ik jullie man zou zijn. Je voelt pas echt dat je eerlijk kunt zijn als de ander je oprecht wil begrijpen, ook als het om je schaduwkanten gaat. 

En als je eerlijk kan zijn over alles wat je hebt gevoeld en verlangd, ook als dat pijnlijk is. Dat kun je niet zijn als je weet dat de ander alleen wil horen dat die andere vrouw eigenlijk niks was. Of dat het je misschien nog steeds wel gevoelens hebt, ook al wil je echt voor je huwelijk gaan. Want dan word je als vreemdganger min of meer gedwongen weer 'verhalen' te maken, juist omdat je je vrouw geen pijn wil doen.  Zoals het ook begonnen is waarschijnlijk.

Ik denk dat veel affaires ontstaan uit verwarrende gevoelens, een grens overgaan, ook voor jezelf. En dan vervolgens vast zitten in niet durven vertellen, je schamen en denken/weten hoe je partner je zal veroordelen. En dan denken het wel onder controle te kunnen houden en te boeten met een geheim. Maar gevoelens die geheim zijn en waar je je tegen verzet, worden alleen maar sterker. Dat geldt voor alle gevoelens. 

Pas als je ook open en eerlijk kunt en mag zijn over je schaduwkanten die iedereen heeft dan kun je het volgens mij pas over echte eerlijkheid hebben. En ook je eigen schaduwkanten ontdek je nu. Je verandert niet van persoonlijkheid door wat je man heeft gedaan. Maar door wat er is gebeurd, komen er ook kanten van jou naar boven die jij ook hebt en die je liever verborgen had gehouden. 

@sidni ben het met je eens... toen mijn man thuiskwam hen ik gezegd dat hij eerlijk moet zijn over zijn gevoelens en hij heeft de eerste weken aangegeven nog steeds gevoel voor haar te hebben, dat veranderde in gevoel maar dat hij merkte dat hij weer mee van mij ging houden tot nu geen verliefdheidsgevoelens meer maar ook dat hij geen hekel aan haar heeft...  superkut voor mij om te horen maar ik snap het wel soort van. Zeker in het begin toen hij zei dat hij nog steeds gevoel voor haar had was dat toch een klap, maar ik was ook blij dat hij eerlijk was eindelijk na al die tijd!

@anna cara het gaf mij opluchting ik wilde aan de persoon zelf vragen of deze man voor haar alles waard was om het leven van mijn kids, onze familie, mij maar uiteindelijk ook hunzelf competitie kapot te maken? Hier stond mijn man ook bij en heb hem hetzelfde gevraagd want vind nog steeds dat de schuld bij beiden ligt...  jaja de minnares heeft geen beloftes gedaan blabla nee maar ze wist wel dat hij getrouwd was en kinderen had op het moment dat ze foto's vanaf haar toilet zat te sturen haha.... dus tja ik reken het ze toch echt beiden aan. Nooit spijt gehad van de confrontatie, laat niet het kaas van mijn brood eten of mijn man inpakken door een typetje dat precies weet hoe je elke man compleet moet inpakken door je als een zielig meisje voor te doen... dus dat hahaha

ook ik slik mijn smeren tegenwoordig in omdat ik weet dat het geen zin heeft... maar omdat hij zo kan doen alsof 2020 niet bestaan heeft kan ik soms echt mijn mond niet houden. Ben ervan overtuigd dat hij spijt heeft en de tijd zou terug draaien als het kon, maar ja dat gaat niet en zoals ik me gevoeld heb dat kan ik niet zomaar vergeten. Ik kan best een knop omzetten en doen alsof dat jaar niet bestaan heeft maar mag dat niet van mijn coach want ze zegt dan krijg je het over een tijd dubbel en dwars terug...

Wat ik ervaar is dat die sneren verdwijnen hoor. Alleen in de begin fase ben je te gekwetst, te onzeker, te boos, te duivels, te verdrietig, te teleurgesteld, dat je vanalles roept. Ik voel nu bijv nooit geen boosheid meer bij het vreemdgaan maar wel verdriet. Je vaart in fases. Dat roepen verdwijnt. Ik denk wel dat ik het achter me heb gelaten inmiddels maar vind het wel fijn helder te blijven en niet terug te gaan naar een oud patroon.

Want het probleem was juist bij mij dat ik als een mak schaap door de jaren heen alles met de mantel der liefde bedekte. Je word een loslopend projectiel, sini. En natuurlijk verwacht je eerlijkheid maar dat had je van te voren al afgesproken. Daar ging ik al vanuit dat mijn man ten aller tijden naar mij toe was gekomen omdat ik zelf een open boek ben. Maar goed hij had een andere drijfveer dan de meeste mannen hier, pak je post dan ook niet persoonlijk op en begrijp ik echt wel dat het op een gegeven moment een afgesloten hoofdstuk mag worden. Mijn man kon met sex altijd alles bedekken. Vorige week maakte hij een sarcastische opmerking: Ja dat hielp in het verleden dus altijd. Not. 

Daarna werd het gevoel nog verder uitgeschakelt. Niet omdat hij niet eerlijk wilde zijn. Hij drukte het gewoon weg. Zo kom je er door de tijd heen hoeveel verschillende fases, processen en inzichten iemand door maakt. En dat vind ik nu juist zo fijn aan het forum.

Ajnat, hoe is het vandaag met je? Heb je überhaupt wat geslapen?

Peenvogel, en hoe is het nu met jou? Is de "beu heid" wat gezakt? X

Hoi, daar ben ik dan eindelijk weer. Op mobiel dus ik hou het kort.

Mijn man is inderdaad vreemdgegaan, nu 3 jaar geleden is uitgekomen dat hij 4,5 jaar geleden een ander had. Hij is niet openhartig. Mijn wantrouwen komt daardoor dat hij niet openheid van zaken geeft in wat hij denkt en voelt en wil in onze relatie. Daarbij vraagt hij nooit naar mijn gedachten, gevoelens en wensen maar vult die voor mij in en kent me dan allerlei vreselijk zelfzuchtige motieven toe.

Hij werkt als ambtenaar, nu al een jaar thuis. Echt heel werken doet hij niet, hij kijkt veel tv en is met zijn bandje bezig. Ik doe de huishouding en daarnaast vrijwilligerswerk. 

Toen de kinderen er kwamen was hij bijna nooit thuis. Hij nam alle vrije tijd in beslag, waardoor ik in mijn eentje voor de kinderen en de huishouding opdraaien. Pas tien ze naar de middelbare gingen, kreeg ik wat meer ruimte voor mezelf. Ik ging studeren en vrijwilligerswerk doen en kreeg vrienden.

Ik heb het idee dat hij jaloers is. Hij is ontevreden over zijn leven, neemt zelden tot nooit het initiatief met iemand af te spreken, ziet dus vrijwel niemand. Mijn leven is nu druk, maar ik heb er veel voldoening uit. Ik put veel perspectief uit mijn geloof. 

Hij blijft klagen over onze relatie en zoekt de schuld bij mij. Ik geef hem niet genoeg. Maar wat hij dan wil van me, zegt hij niet. Dat moet ik raden. 

Als hij al weken door het huis loopt te drenzen, komt hij niet naar me toe met zijn behoeften, maar wacht tot ik hem vraag wat er is. Dan gaat hij eerst verongelijkt mopperen dat ik dat niet kan bedenken. Als ik uiteindelijk goed raadt wat er is, moet ik er vervolgens iets aan doen.

Kortom, ik ben het beu hem naar zijn pijpen te dansen. Ik was altijd bang voor een scheiding. Nu ben ik op het punt gekomen, dat ik weet dat ik hard werk voor ons gezin. Als hij achterover hangt en blijft klagen dat ik niet genoeg doe, dan kan hij wat mij betreft een ander slachtoffer zoeken.

Hij vraagt nooit naar mijn gedachten. Dus nee, hij weet van de prins geen kwaad. Ik neem geen initiatief tot echtscheiding hoor. Maar na zijn ontrouw heb ik mezelf geweld aangedaan om hem tevreden te stellen. Nu weet ik dat dat onbegonnen werk is. Hij heeft een fundamentele ontevredenheid waar ik niets aan kan veranderen. Zodoende.

Hartelijk dank voor alle adviezen. Al voel ik het nu niet ga het wel in laten dalen. Iedereen zegt kom voor je zelf en stel grenzen maar ik vind dat zo moeilijk bang dat ik hem nog verder wegduw . Voel alleen maar pijn. Hij is idd sinds januari uit huis maar wil ook niet terugkomen. Nee natuurlijk niet . Lang leve de vrijheid en ik maar alle ballen in de lucht houden. Dat heb ik hier meer gehoord.

En wat is dat toch met die ontevreden mannen. Zien ze niet dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk? Makkelijk zo afschuiven

Ajnat, ik ben best bezorgd dat je straks terug kijkt en denkt 'waar was ik in dit verhaal'? Als hij terugkomt maar ook als hij niet terug komt. Ik vrees dat in beide gevallen je heeeeeel veel boosheid gaat voelen. Hij maanden leve de lol en negeert jou en je kinderen en jij .... was alleen bezig met bang zijn hem kwijt te raken? Te pleasen. Te hopen? Misschien moet hij bang worden dat jij hem niet meer terug wil 😉 ... 

Ajnat, ik doe er nog even een schepje bovenop. ( op Anna )

En Wat als je straks aan de hemelpoort staat????? Wat dan?

Dan heb je al die Maanden / Jaren  " verspilt " aan het please van een man die jou als een stuk materiaal gebruikt heeft.

Wat wil jij nog graag doen? Waar word je blij van? 

Stop met streng zijn voor jezelf, dus één bal minder per dag de lucht in. 

Ga zo snel mogelijk een prof zoeken die jou kan gaan ondersteunen. Vraag hulp met de kinderen. 

Wat mij ook hielp, helpt, is een Mantra en die vaak herhalen.

Kom op! Je kunt het!

Peenvogel, 

"Hij heeft een fundamentele ontevredenheid waar ik niets aan kan veranderen. Zodoende."

Goed dat je dit zo ziet. Ik denk dat deze gedachte ook de grootste houvast is die je je maar kunt vertellen. Het zit in hem. 

Zo herkenbaar dit.

Ik heb het hier wel eens gepost, man kon ook vaak grimmig zijn. Het was vaak te weinig geld, ( dan ga je meer werken zeg ik dan) Of te weinig spullen, of te weinig weet ik veel wat. Ik ben voortaan heel kort van stof op zn moment. Misschien een tip voor jou. 

Weet je wat kostbaar is zeg ik dan meestal tegen hem, dat is tijd. Hou op met dat gezeik. Tijd, is Niet te koop. Doe er wat mee. Dat fundamentele gezeur, echt hé! 

Goed dat je vrijwilligerswerk bent gaan doen! En eigen vrienden op hebt gebouwd. Ook zeer herkenbaar.

Lieve Ajnat, 

Wat de andere bedrogen dames hier zeggen: het zou heel goed zijn als je dat inderdaad ter harte nam. Ik wil er graag aan toevoegen hoe God hier volgens zijn woord, de Bijbel, over denkt. 

In Maleachi wordt gesproken over mannen die hun vrouw in de steek laten om met een andere vrouw te trouwen. Voor God waren de offers die deze mannen brachten, waardeloos; hij had liever dat ze trouw bleven aan hun vrouw.

Aan Jezus vroegen mannen of ze zich op elke grond van hun vrouw mochten laten scheiden. Nee, zei Jezus. 'Hebben jullie niet gelezen dat hij de mens als man en als vrouw heeft gemaakt? Wat God heeft samengebracht, mag geen mens scheiden.' Maar waarom had God Mozes dan een echtscheidingscertificaat  gegeven voor dergelijke vrouwen, vroegen ze. 'Met het oog op de hardheid van jullie hart is die regeling er gekomen,' zei Jezus, zodat de vrouwen niet beschuldigd konden worden van ontrouw. 

Oversoel was namelijk de enige wettige grond waarop je kon scheiden. Als je bedrogen was, en je partner niet kon vergeven, dan mocht je scheiden en eventueel een ander trouwen.

Dat laat zien wat voor kwaliteit liefde en toewijding God verwacht van echtparen. Natuurlijk krijg je problemen, die krijgt iedereen, dat last Paulus in zijn brief aan de Korinthiers duidelijk uitkomen; we zouden de ander graag tevreden stellen. Maar dan moet je toch wel duidelijk zijn tegen elkaar wat je graag samen wilt voor je gezin en hoe je dat wilt bereiken, anders kun je niet samenwerken. 

Het geeft mij troost om te weten hoe God deze dingen ziet en wat hij van mij verwacht aan toewijding en inzet. Ik doe dus mijn best, maar weiger om mee te buigen met mijn mans onredelijkheid. 

Ik ben van meet af aan duidelijk geweest in wat ik wilde, zowel materieel als relationeel, in de opvoeding en wat mijn normen, waarden en doelen waren. Hij heeft dat vaak veroordeeld als veel te zwart wit en pompte zichzelf ver boven mij, want hij was zo flexibel en zag de nuances etc. Jaja, nou, ik zie het als een man die het roer van zijn leven niet stevig in handen heeft, en de schuld voor het schommelen in de wind aan mij geeft, in plaats van zijn gebrek aan anker en wilskracht.

Zoals Miss zei: dat geeft rust.

Sommige dingen geven de eenzijdige liefde wel heel droevig weer.

Toen ik onverwachts zwanger was geraakt van hem, ben ik eens naar zijn flat gegaan om al mijn liefdesbrieven te kopiëren. Mocht hij er vandoor gaan  -dat was toen een reële dreiging- dan kon ik ons kind kater laten zien, dat zijn ouders wel degelijk van elkaar hielden.

Laatst las ik ze nog eens. Ze waren allemaal van mij. Allemaal liefdesverklaringen. Er was er niet één van hem bij.

Toen onze zoon geboren was, ging hij zich misdragen: altijd de deur uit, altijd klagen over de troep thuis, mij negeren. Ik maakte toen een ketting van het houtje van zijn jas, om me eraan te herinneren waarom ik verliefd op hem geworden was. 

Toen we zeven jaar later trouwden, met hangen en wurgen, wou hij geen ringen. Ik heb er een van mijn schamele zakgeld moeten kopen.

Toen hij 4,5 jaar geleden vreemdging, liet ik gaatjes schieten om aantrekkelijker te lijken. 

Symbolisch genoeg is mijn nek gaan irriteren en ik draag de ketting nu niet. Ik heb hem al 22,5 jaar elke dag om. Maar het is een veeg teken voor mijn gemoedstoestand: Ik ben getrouwd, hou me aan mijn belofte, maar daar ik alles mee gezegd. De oorbellen zijn er stille getuigen van, dat hij mij niet trouw is geweest.

Misschien heeft mijn vriendin gelijk. Het is nooit een gelijkwaardige relatie geweest. Momenteel heb ik de zin domweg niet om er weer zwaar in te investeren. Ik weet gewoon dat de moeite alleen van mijn kant moet komen. Een scheiding is me een brug te ver, maar mijn liefde voor hem is wel op sterven na dood.

P.S.: Ik zie dat ik onder Peenvogel post. Maar ik ben 'Puinhoop'. Ik schrijf al sinds 2016 mee in dit draadje  

Puinhoop, ik dacht al dat je het was. Ik vind je veel sterker overkomen dan vorig jaar. ❤

Hallo Puinhoop,

Ik las je posts en leef met je mee. Nu lees ik dat vreemdgaan voor jouw God een reden voor scheiden mag zijn.

Je schrijft: Een scheiding is me een brug te ver, maar mijn liefde voor hem is wel op sterven na dood. 

Een liefdeloos huwelijk lijkt mij verschrikkelijk. En je hebt nog vele jaren voor je .... 

Wat houdt jou dan nog bij hem?

Anna, ik had kunnen scheiden toen. Ik heb hem echter toen vergeven en ons huwelijk voortgezet. Dan kan ik niet nu postuum hem die fout nog aanrekenen, en scheiden. Dat is ouwe koeien uit de sloot halen. 

Zou jij het redelijk vinden als je man van je zou willen scheiden om iets wat jij hem jaren geleden hebt aangedaan?

Puinhoop schreef op 05-05-2021 om 13:14:

Anna, ik had kunnen scheiden toen. Ik heb hem echter toen vergeven en ons huwelijk voortgezet. Dan kan ik niet nu postuum hem die fout nog aanrekenen, en scheiden. Dat is ouwe koeien uit de sloot halen.

Zou jij het redelijk vinden als je man van je zou willen scheiden om iets wat jij hem jaren geleden hebt aangedaan?

Puinhoop, je blijft om je belofte te houden.  Maar is dat niet een lege belofte geworden als het de liefde voor jezelf en het huwelijk passeert? Is niet enkel voor de vorm, zoals Joodse mensen zich aan de shabat houden door een Palestijns dienstmeisje het licht aan te laten doen? Ik wil je niet iets verwijten, ik ben zelf diep religieus maar ik gun je beter dan wat je nu beschrijft. 

Lieve allemaal,

Wat zijn mijn grenzen? Tja... iets wat ik dus duidelijk moet ontdekken. En Anna Cara en Miss jullie hebben zo gelijk van wanneer je terugkijkt kan ik mijzelf voor de kop slaan dat ik zo over mee heen heb laten lopen. Volgende week belt mijn huisarts wat voor therapeut mij zou kunnen helpen. Ik hoop dat die mij hiermee handvaten kan geven.

@puinhoop
ja, nou, ik zie het als een man die het roer van zijn leven niet stevig in handen heeft, en de schuld voor het schommelen in de wind aan mij geeft, in plaats van zijn gebrek aan anker en wilskracht. 
wat een mooi metafoor! Doe ga ik onthouden want zo zie ik het precies

Wat jij zo beschrijft van je eigen huwelijk geeft me gewoon een knoop In mijn maag. Vreselijk dat je altijd zo gevochten hebt voor je huwelijk maar weinig voor terug krijgt. Dat gun ik niemand 

Puinhoop, voor mijn gevoel doe je nu hetzelfde als dat je man deed. Je blijft omdat je vindt dat je moet blijven en niet uit liefde. Dat heeft mijn ex ook gedaan. Ik vind blijven uit gods naam of verantwoordelijk ofwat dan ook zonder liefde net zo beschadigend en oneerlijk als overspel. In beide gevallen is een van de twee partners niet eerlijk. Niet naar zichzelf en niet naar de ander.