Schoonzussen
Hallo allemaal,
Hier bij mijn verhaal.
Ik ben nu bijna 18 jaar getrouwd met L. We komen allebei uit een warm gezin. Ik heb 2 broers en hij heeft 2 zussen. Het gezin waar ik uit kom laat elkaar volledig vrij. Als ik een keer niet op een verjaardag kom is dat helemaal oke. Ze laten mij en mijn broers altijd onze eigen keuzes en ook fouten maken. Mijn man komt uit een gezin wat eigenlijk het tegenovergestelde is. Altijd overleggen met pa en ma en ook hun goedkeuring krijgen is belangrijk. Ze willen overal een vinger in de pap hebben. Voor mijn ouders is mijn man gelijkwaardig. Voor zijn ouders ben ik echt de koude kant. Als mijn schoonvader mijn man aan iemand anders voorstelt dan word ik niet genoemd. Al sta ik erbij. En zo zijn er legio voorbeelden dat mij duidelijk word gemaakt dat ik dan wel met hun zoon en broer ben getrouwd, maar nooit echt bij de familie zal horen. Ik heb hier zoveel verdriet van gehad en dit ook wel aangegeven, maar ik stelde me aan. Bij mijn schoonfamilie had ik vanaf het allereerste moment het gevoel er niet bij te horen. Alsof ikhun broer en zoon had ingepikt. Ze waren heel hecht en dat heb ik verpest volgens mijn schoonzussen.Op het moment dat ik mijn man leerde kennen was hij al oom van 1 kind. En ja..ik heb nu eenmaal niet zo heel veel met kinderen. Ik heb ze nooit gewild, mijn man maakte het niet uit. Hij zag de voordelen ook wel van een kindervrij bestaan. Intussen zijn er 6 neefjes en nichtjes. We zijn altijd braaf naar de verjaardagen geweest van allemaal hoewel ons dit allebei verschrikkelijk tegen stond. De jongste is nu 16 jaar en wij hebben aangegeven niet meer naar de verjaardagen te gaan van de kinderen. Mijn schoonzussen zijn boos, heel erg boos. Ze doen er alles aan om mijn man te overtuigen, ze hebben er zoveel verdriet van blabla, ook mijn schoonouders betrekken ze hierin. Mijn schoonmoeder trekt altijd partij voor haar dochters. Ze hadden vergeten mij uit te nodigen voor winkelen of uit eten of wat dan ook. Mijn schoonvader wil ook niks kwaads horen over zijn kinderen. Uiteindelijk ben ik erin berust, maar de kinderverjaardagen bezorgden me elke keer weer heel veel verdriet, dat ik voor mezelf heb gekozen. Ik heb mijn man tot niets verplicht. Maar hij zei..als jij niet gaat ,dan ga ik ook niet. Wat mij trouwens wel een goed gevoel geeft dat hij achter mij staat. Hij ziet ook dat ik er aan onder door ga. Ik weet niet nu niet meer joe ik met hen om kan gaan. Ik had er eindelijk rust in gevonden. Maar nu komt alle pijn en ellende weer naar boven
Wat een vervelende situatie. Maar je bent natuurlijk niet zo slim geweest om het aan te kondigen. Je had ook gewoon kunnen wegblijven met telkens een nieuwe smoes. Ziek, werken, weet ik veel. Nu heb je een officiële aankondiging gedaan, waarop zij los kunnen gaan.
Maar goed, jij kunt hun niet veranderen, alleen hoe je zelf naar de situatie en de relatie kijkt. Stop met hun goedkeuring willen, je bent met je man getrouwd, niet met zijn zussen. Je man staat er hetzelfde in als jij, dat is fijn, kunnen jullie lekker samen niet gaan.
En richt je meer op je eigen familie die jullie wel accepteren hoe jullie leven. Afstand nemen zodat ze je niet kunnen kwetsen.
Zo te lezen is de band met jouw familie helemaal prima. Focus je daarop zou ik zeggen. Mensen zoals je schoonfamilie, die kun je missen als kiespijn. Zeker in jullie geval, waarin er geen kinderen zijn waarvoor je misschien nog wat zaken voor lief neemt, zou ik ze lekker in hun sop gaar laten koken. Op verjaardagen komen is geen verplichting, zeker niet als het om volwassen neven en nichten gaat. Zoals Annaniem zegt, het klinkt een beetje alsof vooral jij behoefte hebt aan hun goedkeuring. Je man niet. Nou, dat is het enige dat belangrijk is, dat jullie op dezelfde golflengte zitten en deze familie niet tussen jullie kan komen staan.
Heel eerlijk gezegd krijg ik het gevoel dat jouw man het wel prettig vindt dat jij hier het voortouw in neemt. Maar dat is natuurlijk niet eerlijk. Laat hem het zijn ouders en zussen nog maar een keer zeggen. Al zullen ze nog steeds naar jou wijzen vermoed ik. Want zoon is natuurlijk door jou gehersenspoeld...
Contact met je familie mag best wel wát opoffering kosten, maar geen verdriet, pijn en genegeerd worden. Die mensen ben je liever kwijt dan rijk. En zo ben ik weer bij het begin van mijn post: focus op je eigen familie en geniet van de vrijheid en acceptatie en (dus) waarachtige liefde en waardering die jullie daar krijgen. Je hebt zijn familie niet nodig. En hun waardering ook niet.
Eens met de berichten hierboven. Wat afstand nemen, er op belangrijke momenten, als jullie kunnen, er bij zijn en jullie eigen keuzes maken. Vreselijk trouwens, van die ouders die het leven van hun kinderen blijven bepalen en je het gevoel geven dat niets goed is. De navelstreng is lang geleden al doorgeknipt.
Het is altijd heftig als het niet klikt met schoonfamilie. Hoe zij met elkaar omgaan daar verander je weinig aan. Dat je niet meer naar verjaardagen van bijna volwassen neven en nichten wil gaan is natuurlijk jullie goed recht. Wat ik alleen niet begrijp is waarom dat zo officieel is aangekondigd door jullie? Lijkt mij vragen om problemen, niet handig aangepakt. Niet dat je moet liegen maar je kunt gewoon zeggen dat je iets anders te doen hebt ( wat ook vaak zo is) en je stuurt neef/ nicht een felicitatiekaart. En ze zitten al in de leeftijd dat de kans groot is dat ze zelf al beslissen om het met vrienden te vieren en niet meer met ooms en tantes.
Nou heel eerlijk, het zou mij ook best wel kwetsen als mijn schoonzus zou aankondigen dat ze niet meer naar de verjaardagen van mijn kinderen zou komen.
ja precies, waarom wil je niet naar de verjaardagen van de neefjes nichtjes? Ik zou het ook echt niet fijn vinden als mijn broers zussen niet meer zouden komen. Maar ik weet niet echt je reden?
Kikki39 schreef op 04-01-2024 om 22:08:
ja precies, waarom wil je niet naar de verjaardagen van de neefjes nichtjes? Ik zou het ook echt niet fijn vinden als mijn broers zussen niet meer zouden komen. Maar ik weet niet echt je reden?
Met 16 en ouder zitten die kinderen er toch ook niet echt meer op te wachten lijkt mij. Die vieren hun eigen feestje zonder verplicht opzitten en pootjes geven.
Je gaat ook niet naar die verjaardagen voor de 16+ kinderen zelf. Het is vooral een gelegenheid om als familie bij elkaar te komen. Kennelijk vind de rest van de schoonfamilie dat heel gezellig. Als iemand niet meer wil komen, voelt het voor hen alsof je hun afwijst. Ze snappen w.s. niet waarom jij het niet gezellig vindt.
Ysenda schreef op 04-01-2024 om 22:39:
[..]
Met 16 en ouder zitten die kinderen er toch ook niet echt meer op te wachten lijkt mij. Die vieren hun eigen feestje zonder verplicht opzitten en pootjes geven.
Hier vieren ze beiden. Feestje met familie en feestje met vrienden. Maar hier is een feestje ook echt feest en niet opzitten en pootjes geven/ kringetje-zit verjaardag. Net wat Wilmamaa zegt het is een feestjelijke gelegenheid om als familie samen te komen. Maar goed, als iemand hier niet wil komen dan doen ze het niet. Ik zal er nooit zo'n heisa om maken als de schoonfamilie van TO.
Gingergirl schreef op 04-01-2024 om 23:30:
[..]
Hier vieren ze beiden. Feestje met familie en feestje met vrienden. Maar hier is een feestje ook echt feest en niet opzitten en pootjes geven/ kringetje-zit verjaardag. Net wat Wilmamaa zegt het is een feestjelijke gelegenheid om als familie samen te komen. Maar goed, als iemand hier niet wil komen dan doen ze het niet. Ik zal er nooit zo'n heisa om maken als de schoonfamilie van TO.
Bij ons gaat dat precies zo. Ik zou ik heb heisa maken maar ik zou het wel kwetsend vinden om zijn bericht te krijgen .
Wilmamaa schreef op 04-01-2024 om 23:09:
Je gaat ook niet naar die verjaardagen voor de 16+ kinderen zelf. Het is vooral een gelegenheid om als familie bij elkaar te komen. Kennelijk vind de rest van de schoonfamilie dat heel gezellig. Als iemand niet meer wil komen, voelt het voor hen alsof je hun afwijst. Ze snappen w.s. niet waarom jij het niet gezellig vindt.
Dank voor dit perspectief. Zo had ik het nog niet bekeken. Het is idd een geval van opzitten en pootjes geven. Geld/cadeau afgeven en ze zijn vertrokken. Wat ik hun trouwens niet kwalijk neem hoor. Ze hebben hun eigen leven. Door de hele voorgeschiedenis van niet geaccepteerd worden voel ik mij daar niet prettig. Dat en het verplichte pootjes geven hebben we aangekondigd dat niet meer te doen
Mijn schoonzus had niks met kinderen, maar omgekeerd hadden de kinderen dus ook niks met haar. Als die wegbleef merkten ze het dus niet eens.
Het is me niet duidelijk of alle 6 neven en nichten aan de kant van je man zitten. Als dat zo is en beide schoonzussen en hun partners en beide schoonouders vieren ook nog verjaardagen waar je bij moet zijn, dan wordt het wel erg veel in een jaar. Maar ook met 6 verjaardagen van de volwassenen, plus eventueel jullie eigen verjaardagen en dagen als kerst, blijven er toch nog genoeg momenten over zodat je de kindermomenten kan skippen?
Ik ben een dag na mijn schoonzus jarig en ik ben mijn eigen verjaardag gaan skippen.
Miertje1990 schreef op 05-01-2024 om 07:23:
[..]
Dank voor dit perspectief. Zo had ik het nog niet bekeken. Het is idd een geval van opzitten en pootjes geven. Geld/cadeau afgeven en ze zijn vertrokken. Wat ik hun trouwens niet kwalijk neem hoor. Ze hebben hun eigen leven. Door de hele voorgeschiedenis van niet geaccepteerd worden voel ik mij daar niet prettig. Dat en het verplichte pootjes geven hebben we aangekondigd dat niet meer te doen
Maar waarom zo officieel sangekondigd ? Dat is hun rauw op hun dak gevallen en je lag al niet goed in de groep....
Ik snap jou dat je er geen zin meer in hebt maar ik snap ook wel dat het voor hun niet aardig overkomt.
Annaniem2023 schreef op 04-01-2024 om 17:24:
Wat een vervelende situatie. Maar je bent natuurlijk niet zo slim geweest om het aan te kondigen. Je had ook gewoon kunnen wegblijven met telkens een nieuwe smoes. Ziek, werken, weet ik veel. Nu heb je een officiële aankondiging gedaan, waarop zij los kunnen gaan.
Maar goed, jij kunt hun niet veranderen, alleen hoe je zelf naar de situatie en de relatie kijkt. Stop met hun goedkeuring willen, je bent met je man getrouwd, niet met zijn zussen. Je man staat er hetzelfde in als jij, dat is fijn, kunnen jullie lekker samen niet gaan.
En richt je meer op je eigen familie die jullie wel accepteren hoe jullie leven. Afstand nemen zodat ze je niet kunnen kwetsen.
Ja daar heb je gelijk in ik kan hun niet veranderen. Door de kinderverjaardagen te schrappen wilde ik ook idd afstand creëeren. Waarom ik heb besloten om het echt aan te kondigen is omdat ik punt 1 direct ben. Ik draai niet om de hete brij heen. Een eigenschap die misschien niet altijd leuk is voor een ander. Maar als ik het elke x afzeg met een smoes zijn ze ook pissig. Dan maar 1 x goed boos en iedereen weet waar die aan toe is. Daarnaast die verjaardagen zijn verschrikkelijk. Het is cadeau afgeven , er komt amper een dankjewel af. Dan volgt er een kringgesprek met pootjes geven. Sommigen zien het ook als een gezellig samen zijn met de familie. Maat dat is hier echt niet het geval. Zij zullenhet wel gezellig vinden. Maar nee voor mij hoeft het niet.
Jonagold schreef op 04-01-2024 om 17:37:
Zo te lezen is de band met jouw familie helemaal prima. Focus je daarop zou ik zeggen. Mensen zoals je schoonfamilie, die kun je missen als kiespijn. Zeker in jullie geval, waarin er geen kinderen zijn waarvoor je misschien nog wat zaken voor lief neemt, zou ik ze lekker in hun sop gaar laten koken. Op verjaardagen komen is geen verplichting, zeker niet als het om volwassen neven en nichten gaat. Zoals Annaniem zegt, het klinkt een beetje alsof vooral jij behoefte hebt aan hun goedkeuring. Je man niet. Nou, dat is het enige dat belangrijk is, dat jullie op dezelfde golflengte zitten en deze familie niet tussen jullie kan komen staan.
Heel eerlijk gezegd krijg ik het gevoel dat jouw man het wel prettig vindt dat jij hier het voortouw in neemt. Maar dat is natuurlijk niet eerlijk. Laat hem het zijn ouders en zussen nog maar een keer zeggen. Al zullen ze nog steeds naar jou wijzen vermoed ik. Want zoon is natuurlijk door jou gehersenspoeld...
Contact met je familie mag best wel wát opoffering kosten, maar geen verdriet, pijn en genegeerd worden. Die mensen ben je liever kwijt dan rijk. En zo ben ik weer bij het begin van mijn post: focus op je eigen familie en geniet van de vrijheid en acceptatie en (dus) waarachtige liefde en waardering die jullie daar krijgen. Je hebt zijn familie niet nodig. En hun waardering ook niet.
Thanks. Je bericht geeft steun.
