Samengesteld gezin werkt niet door 19 jarige dochter.
Ik zal proberen zo duidelijk mogelijk mijn verhaal te doen.
Sinds 4 jaar heb ik een relatie met mijn partner. Ik ben zelf gescheiden 4 jaar geleden. Heb 2 basisschool kindjes uit dat huwelijk. Mijn partner heeft 1 puber (15) en een jong volwassen dochter (19).
Om die laatste dreigt alles nu kapot te gaan wat we tot nu toe opgebouwd hebben.
Mijn ex heeft geen contact meer met zijn kinderen. De kinderen wonen volledig bij ons. De kinderen van mijn partner hebben geen moeder meer. Zij wonen dus ook volledig bij ons.
Na 2 jaar latten op flinke afstand (150km) zijn we 2 jaar geleden met zijn 6en in huis gaan wonen.
Waar iedereen zijn plek heeft gevonden en alles in harmonie is lukt dat bij/met de oudste van 19 niet.
Ze heeft heel wat meegemaakt door het verlies van haar moeder toen ze 15 was. Wij hebben haar hierin geprobeerd te helpen. Ze wilde alleen niet hulp. Nu zijn we 2 jaar verder. Woont ze nu 9 maanden bij haar vriendje in huis en bij haar opa en oma en wil ze nu weer terug. Ze accepteert ons niet als stel. Ze heeft moeite me werkelijk alles in haar leven. Vrienden, werk, alleen haar studie gaat aardig. Ze is 19 en heeft nog nooit ergens langer dan een week gewerkt. Niks deugt. Ze maakt er thuis één grote bende van. Komt haar afspraken niet na, hebben al tig gesprekken gehad hierover met haar maar ze verandert niet. Nu hoopt haar vader dat als hij haar terug in huis neemt dat ze ineens veranderen gaat en wil haar nogmaals het voordeel van de twijfel geven.
Ik kan het niet meer opbrengen. Ik ga hier aan onderdoor. Hij weet dit, ondanks dat wil hij er niet in mee gaan voor haar een plek te vinden op haar zelf. Ik ben er van overtuigd dat als ze op haar zelf aangewezen is ze wel móet veranderen en de goede kant op gaat wat betreft dat stuk volwassen worden.
Het voelt voor mij nu alsof ik geen keuze heb en een eigen woning voor mijzelf en mijn 2 kinderen te gaan zoeken. Dit is niet wat ik wil en wat hij wil maar ik kan gewoon niet anders.
Ik moet je zeggen dat ik wel te doen heb met de 19jarige dochter. Ze moet het verlies van haar moeder verwerken, na 2 jaar al gaan samenwonen in een samengesteld gezin met een paar kleintjes waar ze niet om gevraagd heeft. Dat is heel erg snel! En zelfs een baantje lukt nu niet. En nu krijgt ze ook nog de schuld van het mislukken van jouw relatie. Wees blij dat tenminste de studie goed gaat.
Wie is de vragende partij hier? Wil de oudste dochter graag weer bij jullie komen wonen? Of wil vader dat dochter bij jullie komt wonen?
Als dochter het wil, zal ze de situatie bij jullie thuis moeten accepteren en zich aan de huisregels houden. Bespreek die dus, maak ze concreet en hou ze tegen het licht: zijn ze passend voor een 19-jarig boemerangkind? Als de regels duidelijk zijn, weet ze waar ze voor kiest.
Als vader het wil, maar dochter niet echt, dan ben ik het met jou eens dat op kamers gaan waarschijnlijk een haalbaardere kaart zou zijn. Ze hoeft dan niet weg te zijn, vader hoeft haar niet volledig los te laten. Ze kan bij jullie thuis komen, hij kan regelmatig bij haar op bezoek gaan, samen wat leuks doen, haar helpen met klusjes. Dat lijkt me voor iedereen prettiger en ook passend bij haar levensfase.
Verder ben ik het eens met EmmaT, dit meisje verdient best wat compassie, er is de afgelopen 4 jaar veel teveel gebeurd. Maar dat verandert niet veel aan de concrete situatie nu, en daar is een oplossing voor nodig.
Ik heb een paar vragen, hoe lang heeft het gezin van je vriend geleefd zonder moeder? Het kan zijn dat dochter een beetje de moederrol heeft proberen over te nemen en toen kwam jij met je kinderen de hele boel overhoop gooien (zo kan zij dat zien hé)
En ik neem aan dat je alles echt met de beste bedoelingen doet, maar een 19-jarige wil zich denk ik niet meer laten sturen door haar ouders(in dit geval alleen vader) en al zeker niet door jou, want jij bent de buitenstaander.
Heb je wat voorbeeldjes van wat misgaat?
En misschien kan je haar meer als huisgenoot gaan zien, dus geen opvoed-gesprekken meer voeren. En sowieso zou ik me daar helemaal buiten houden als ik jou was, laat haar vader die gesprekken doen en hou afstand.
Ik zou niet gaan verhuizen, ze is al 19 jaar, het zal echt niet zo heel lang meer duren voordat ze echt op eigen benen gaat staan, nog even doorzetten.
Is er iets in jullie woning mogelijk wat een beetje lijkt op 'zelfstandig wonen', bijvoorbeeld de garage of het tuinhuis ombouwen, dan kan ze daar met haar vriend vertoeven en zit je niet zo veel op elkaars lip.
Als ik het goed begrijp heeft ze 4 jaar geleden haar moeder verloren en zijn jullie ook al 4 jaar samen? Wellicht is dat voor haar te snel gegaan? Verder geen advies helaas.
Poezekat schreef op 09-11-2023 om 12:33:
Als ik het goed begrijp heeft ze 4 jaar geleden haar moeder verloren en zijn jullie ook al 4 jaar samen? Wellicht is dat voor haar te snel gegaan? Verder geen advies helaas.
Wat mijn niet duidelijk is of de overleden moeder en de vader van dit meisje voor het overlijden van de moeder samen waren. Als dat inderdaad wel het geval is kan ik me goed voorstellen dat het veel te snel gaat.
EmmaT schreef op 09-11-2023 om 12:17:
Ik moet je zeggen dat ik wel te doen heb met de 19jarige dochter. Ze moet het verlies van haar moeder verwerken, na 2 jaar al gaan samenwonen in een samengesteld gezin met een paar kleintjes waar ze niet om gevraagd heeft. Dat is heel erg snel! En zelfs een baantje lukt nu niet. En nu krijgt ze ook nog de schuld van het mislukken van jouw relatie. Wees blij dat tenminste de studie goed gaat.
Helemaal eens met deze post!
Ik lees maar weinig empathie vanuit TO. Hebben jullie je wel voldoende gerealiseerd hoe het voor een meisje van 15 was om haar moeder kwijt te raken? Er ‘opeens’ een nieuwe vrouw met 2 kleine kinderen in hun huis komt wonen? Zij zat op haar 17e nog midden in haar rouwproces nota bene, iets meer begrip had jullie gesierd.
150 km uit elkaar wonen zal zeker niet altijd even handig zijn geweest, maar ik vind het nogal een egoïstische stap geweest om volledig aan haar gevoel voorbij te zijn gegaan en samen te gaan wonen. En ja, ook vader is hier debet aan geweest, dus ik snap wel dat hij haar weer terug in huis laat komen wonen. Misschien heeft hij ondertussen ook wel spijt van zijn acties en ziet hij nu wél in dat de keuze om te gaan samenwonen ondoordacht is genomen.
Serieus, nog steeds zet je jezelf boven zijn dochter en ook al is zij 19, ze is waarschijnlijk nog niet uitgerouwd, vandaar waarsch dat de afgelopen tijd dingen zo ‘mis’ zijn gegaan. Dat meisje zit vol verdriet lijkt mij en dat uit zij in onmacht en boosheid.
De titel van dit topic zou eigenlijk moeten zijn ‘samengesteld gezin werkt niet doordat de volwassenen té snel verkeerde keuzes hebben gemaakt’
RoodVruchtje schreef op 09-11-2023 om 12:43:
[..]
Helemaal eens met deze post!
Ik lees maar weinig empathie vanuit TO. Hebben jullie je wel voldoende gerealiseerd hoe het voor een meisje van 15 was om haar moeder kwijt te raken? Er ‘opeens’ een nieuwe vrouw met 2 kleine kinderen in hun huis komt wonen? Zij zat op haar 17e nog midden in haar rouwproces nota bene, iets meer begrip had jullie gesierd.
150 km uit elkaar wonen zal zeker niet altijd even handig zijn geweest, maar ik vind het nogal een egoïstische stap geweest om volledig aan haar gevoel voorbij te zijn gegaan en samen te gaan wonen. En ja, ook vader is hier debet aan geweest, dus ik snap wel dat hij haar weer terug in huis laat komen wonen. Misschien heeft hij ondertussen ook wel spijt van zijn acties en ziet hij nu wél in dat de keuze om te gaan samenwonen ondoordacht is genomen.
Serieus, nog steeds zet je jezelf boven zijn dochter en ook al is zij 19, ze is waarschijnlijk nog niet uitgerouwd, vandaar waarsch dat de afgelopen tijd dingen zo ‘mis’ zijn gegaan. Dat meisje zit vol verdriet lijkt mij en dat uit zij in onmacht en boosheid.
De titel van dit topic zou eigenlijk moeten zijn ‘samengesteld gezin werkt niet doordat de volwassenen té snel verkeerde keuzes hebben gemaakt’
Ben het hier helemaal mee eens. Vier jaar een relatie en vier jaar geleden stierf haar moeder, na twee jaar een samengesteld gezin. En nu wordt ze door jou het nest uit gepikt. Zou inderdaad een huis voor jezelf en je kinderen gaan zoeken.
RoodVruchtje schreef op 09-11-2023 om 12:43:
[..]
Helemaal eens met deze post!
Ik lees maar weinig empathie vanuit TO. Hebben jullie je wel voldoende gerealiseerd hoe het voor een meisje van 15 was om haar moeder kwijt te raken? Er ‘opeens’ een nieuwe vrouw met 2 kleine kinderen in hun huis komt wonen? Zij zat op haar 17e nog midden in haar rouwproces nota bene, iets meer begrip had jullie gesierd.
150 km uit elkaar wonen zal zeker niet altijd even handig zijn geweest, maar ik vind het nogal een egoïstische stap geweest om volledig aan haar gevoel voorbij te zijn gegaan en samen te gaan wonen. En ja, ook vader is hier debet aan geweest, dus ik snap wel dat hij haar weer terug in huis laat komen wonen. Misschien heeft hij ondertussen ook wel spijt van zijn acties en ziet hij nu wél in dat de keuze om te gaan samenwonen ondoordacht is genomen.
Serieus, nog steeds zet je jezelf boven zijn dochter en ook al is zij 19, ze is waarschijnlijk nog niet uitgerouwd, vandaar waarsch dat de afgelopen tijd dingen zo ‘mis’ zijn gegaan. Dat meisje zit vol verdriet lijkt mij en dat uit zij in onmacht en boosheid.
De titel van dit topic zou eigenlijk moeten zijn ‘samengesteld gezin werkt niet doordat de volwassenen té snel verkeerde keuzes hebben gemaakt’
Helemaal eens met deze twee schrijvers! Ik lees heel weinig woorden van sympathie of begrip voor deze 19-jarige, ik heb zo met het meisje te doen! Ze kan blijkbaar weinig goed doen (vanuit de beschrijving van alles wat niet lukt in haar leven) en lijkt slechts een sta-in-de-weg in de relatie. Er zijn heel veel 19-jarigen (en zelfs volwassen!) die moeite hebben met banen, vrienden, opruimen etc. Probeer je eerst eens in te leven in wat het meisje heeft meegemaakt de afgelopen jaren, hoe het nu emotioneel met haar gaat. Een samengesteld gezin gaat ook moeilijk lukken wanneer je krampachtig blijft hangen in “mijn” kinderen en “zijn” kinderen, dat zal gedeeltelijk voor het lezersbegrip zijn, maar ik meen te voelen dat er meer onder ligt. En ook jouw kinderen hebben het mogelijk best moeilijk met een vader waarmee geen contact is. De lange afstand was waarschijnlijk een reden om versneld te gaan samenwonen, maar met zoveel gebroken hartjes in een huis blijkt dat een moeilijke opgave. Ik zou misschien eerst hulp zoeken ipv meteen het gezin opbreken. Dat is voor jouw kinderen ook weer een nieuwe breuk. Probeer in te zetten op stabiliteit, misschien hulp bij de rouwverwerking voor de 19-jarige en probeer wat compassie met haar te hebben. Vraag hulp bij de praktijkondersteuner van de huisarts, en ook voor jezelf! Het is heel moeilijk om gaan met een weerspannige tiener, maar misschien gaat het beter wanneer je je hart echt voor haar openstelt…. Al lees ik ook niet echt dat je zielsveel van je partner houdt en hem niet kwijt wilt. Hoe sta je daar in ?
Die 19 jarige deugt voor geen cent zoals dat besproken wordt. Daar komt een houding van dat die het lekker zelf uit moet zoeken want zij is tot last, zij is het probleem. Zo ga je toch niet met een kind om of ze nu basisleeftijd zijn of bijna twintigers. Voor eigen kinderen denken mensen vaak in oplossingen en voor stiefjes in opdrachten. Jij bent volwassen, dan hoor je toch te denken, ik denk veel te zwart-wit, ik moet daar zelf iets mee? Er klinkt concurrentie uit je verhaal. En je voelt je bedreigt. Waar komt dat vandaan?
Zij heeft niet voor jou gekozen en dat krijg je ook niet voor elkaar. Haar vader heeft voor jou gekozen. En de samenvoeging is niet goed gegaan bij alle kinderen, dat mogen jullie je als volwassenen aanrekenen. Dat jouw kinderen in een jonge leeftijd zijn met behoeftes en wensen die misschien duidelijker zijn en makkelijker te vervullen, wil niet zeggen dat die op de leeftijd van 19 niet tegen hetzelfde aan zouden lopen.
Een oplossing vinden voor dit probleem begint met dat jij bewust wordt van je eigen motieven. Die kunnen nobel zijn of uit angst geboren zijn, wat het ook is..
RoodVruchtje schreef op 09-11-2023 om 12:43:
[..]
Helemaal eens met deze post!
Ik lees maar weinig empathie vanuit TO. Hebben jullie je wel voldoende gerealiseerd hoe het voor een meisje van 15 was om haar moeder kwijt te raken? Er ‘opeens’ een nieuwe vrouw met 2 kleine kinderen in hun huis komt wonen? Zij zat op haar 17e nog midden in haar rouwproces nota bene, iets meer begrip had jullie gesierd.
150 km uit elkaar wonen zal zeker niet altijd even handig zijn geweest, maar ik vind het nogal een egoïstische stap geweest om volledig aan haar gevoel voorbij te zijn gegaan en samen te gaan wonen. En ja, ook vader is hier debet aan geweest, dus ik snap wel dat hij haar weer terug in huis laat komen wonen. Misschien heeft hij ondertussen ook wel spijt van zijn acties en ziet hij nu wél in dat de keuze om te gaan samenwonen ondoordacht is genomen.
Serieus, nog steeds zet je jezelf boven zijn dochter en ook al is zij 19, ze is waarschijnlijk nog niet uitgerouwd, vandaar waarsch dat de afgelopen tijd dingen zo ‘mis’ zijn gegaan. Dat meisje zit vol verdriet lijkt mij en dat uit zij in onmacht en boosheid.
De titel van dit topic zou eigenlijk moeten zijn ‘samengesteld gezin werkt niet doordat de volwassenen té snel verkeerde keuzes hebben gemaakt’
Hier ben ik het woord voor woord mee eens, en met de post van EmmaT ook.
Mijn God, wat maken volwassenen er toch af en toe een zooitje van. 4 jaar geleden overleed de moeder van dit meisje, en direct al had haar vader een nieuwe vrouw met wie er ook binnen no time moest worden samengewoond. Ik vind het een wonder dat haar studie nog zo goed gaat; knap van dat meiske.
" Voor eigen kinderen denken mensen vaak in oplossingen en voor stiefjes in opdrachten"
Kernachtige samenvatting.
Ik zag in de lijst van onderwerpen de titel van dit draadje "Samengesteld gezin werkt niet door 19 jarige dochter" en ik dacht direct 'da's vast niet de eigen dochter van de topic starter'. En inderdaad
Oef! Bij deze ook van mij: ik lees een totaal gebrek aan empathie voor dit meisje. Niet zij is het probleem, maar het feit dat de ouders zo snel zijn gaan samenwonen en onvoldoende rekening hebben gehouden met.
Steek hand in eigen boezem!
Arm meisje.
Eens met bovenstaande. Ik zou er ook opstandig van worden als er een vreemde mevrouw met twee stomme kleine kinderen zomaar in mijn huis zouden gaan wonen. Die ook nog de aandacht vragen van mijn enig overgebleven ouder. Je zou van minder de kont tegen de krib gooien.
Buiten dat, ze is misschien 19 en ‘volwassen’ maar ze heeft door het rouwproces vanwege het verlies van haar moeder even iets anders aan haar hoofd gehad dan zich gedragen naar haar leeftijd.
Sorry TO, maar je klinkt als een typische stiefmoeder voor wie de eigen bloedjes van kinderen heilig zijn en de kinderen van de nieuwe partner het nest uit wil duwen.
Voor de mentale gezondheid van zowel dat meisje, als jouw kinderen, jezelf én het redden van je relatie zou ik lekker gaan latten. Als je tenminste woonruimte kunt vinden. Anders zou ik in de huidige situatie bij jezelf op zoek gaan naar veel compassie, begrip, liefde, geduld, tolerantie en doorzettingsvermogen.
