Samengesteld gezin werkt niet door 19 jarige dochter.
Ik zal proberen zo duidelijk mogelijk mijn verhaal te doen.
Sinds 4 jaar heb ik een relatie met mijn partner. Ik ben zelf gescheiden 4 jaar geleden. Heb 2 basisschool kindjes uit dat huwelijk. Mijn partner heeft 1 puber (15) en een jong volwassen dochter (19).
Om die laatste dreigt alles nu kapot te gaan wat we tot nu toe opgebouwd hebben.
Mijn ex heeft geen contact meer met zijn kinderen. De kinderen wonen volledig bij ons. De kinderen van mijn partner hebben geen moeder meer. Zij wonen dus ook volledig bij ons.
Na 2 jaar latten op flinke afstand (150km) zijn we 2 jaar geleden met zijn 6en in huis gaan wonen.
Waar iedereen zijn plek heeft gevonden en alles in harmonie is lukt dat bij/met de oudste van 19 niet.
Ze heeft heel wat meegemaakt door het verlies van haar moeder toen ze 15 was. Wij hebben haar hierin geprobeerd te helpen. Ze wilde alleen niet hulp. Nu zijn we 2 jaar verder. Woont ze nu 9 maanden bij haar vriendje in huis en bij haar opa en oma en wil ze nu weer terug. Ze accepteert ons niet als stel. Ze heeft moeite me werkelijk alles in haar leven. Vrienden, werk, alleen haar studie gaat aardig. Ze is 19 en heeft nog nooit ergens langer dan een week gewerkt. Niks deugt. Ze maakt er thuis één grote bende van. Komt haar afspraken niet na, hebben al tig gesprekken gehad hierover met haar maar ze verandert niet. Nu hoopt haar vader dat als hij haar terug in huis neemt dat ze ineens veranderen gaat en wil haar nogmaals het voordeel van de twijfel geven.
Ik kan het niet meer opbrengen. Ik ga hier aan onderdoor. Hij weet dit, ondanks dat wil hij er niet in mee gaan voor haar een plek te vinden op haar zelf. Ik ben er van overtuigd dat als ze op haar zelf aangewezen is ze wel móet veranderen en de goede kant op gaat wat betreft dat stuk volwassen worden.
Het voelt voor mij nu alsof ik geen keuze heb en een eigen woning voor mijzelf en mijn 2 kinderen te gaan zoeken. Dit is niet wat ik wil en wat hij wil maar ik kan gewoon niet anders.
Echt...serieus: TO hoe jij over je stiefdochter spreekt in verwijtende en schuldgevende zin...ik heb er wel woorden voor maar die zal ik heel wijzelijk voor me houden 
en na het lezen van de antwoorden komt TO niet meer terug.
Ik ben het (niet verrassend) eens met de strekking van de meeste posts hierboven, maar niet met de toon van vele reacties. Ja, TO en haar vriend zijn (te) hard van stapel gelopen. Ja, de dochter van 19 is voor de wet wel volwassen, maar ze is fysiek nog niet uitgerijpt en dat lijkt TO niet te beseffen. Ja, TO klinkt niet echt als een lieve stiefmoeder in haar post, maar ik snap wel dat ze er tegen op ziet als de stiefdochter weer thuis zou komen wonen. Maar door zo hoog van de toren te blazen en TO nogal veroordelend te wijzen op haar fouten zal ze niet snel geneigd zijn de (goede) adviezen te lezen, en ze zullen zeker niet binnenkomen bij haar.
TO, ik hoop dat je vriend en jij in deze situatie echt de rol van volwassene kunnen pakken. Probeer naar jullie situatie te kijken zoals wij dat doen, van een afstandje. Dan zie je denk ik beter wat er speelt, zonder dat jouw emoties de boel wat mistig maken. Als je dat doet, dan zie je zoals hierboven al een paar keer beschreven en meisje dat in de moeilijkste periode van haar leven, de puberteit, haar moeder verloor. Dat is echt een gebeurtenis die je voor het leven tekent. Ik weet niet hoe dat is gebeurd, of ze bijvoorbeeld ziek is geweest, maar ook dat kan een rol spelen. Hoe dan ook, binnen zeer, zéér korte tijd, als ze nog niet eens fatsoenlijk aan rouwen is toegekomen, kom jij in beeld. Voor haar vader vast heel fijn, iets positiefs na het overlijden van zijn vrouw. Maar voor de dochter weer een ramp, want haar vader zal in zijn verdriet en daarnaast geluk vast maar heel weinig oog gehad hebben voor zijn dochter. Vlek op vlek, zou ik willen zeggen.
Logisch, vind ik, dat dat meisje ontspoort. Een puber is namelijk sowieso geprogrammeerd om zich af te zetten tegen zijn/haar ouders. En nu geeft vader haar dé reden, namelijk een nieuwe ‘moeder’ en als bonus ook nog eens twee stiefbrussen, die in een heel andere levensfase verkeren. Dit meisje kon dus eigenlijk niet anders dan problemen veroorzaken wilde ze nog enige aandacht krijgen. Maar feitelijk is ze natuurlijk een kind dat aandacht en liefde nodig heeft. Nee, ze zal op dit moment in haar leven zelf geen hulp accepteren. Júllie zijn namelijk in haar optiek het probleem, niet zijzelf. En weet je, daar heeft ze eigenlijk gewoon gelijk in.
Maar, hoe los je deze situatie nu op? Zoals ik al zei, je vriend en jij zullen hier de volwassenen moeten zijn. Een puber dwing je nergens toe, en al helemaal niet tot verandering. Dus jullie zullen die in moeten zetten. Ga samen met je vriend naar de huisarts en leg uit dat JULLIE hulp nodig hebben bij het weer opnieuw samenstellen van het gezin. Er is gespecialiseerde hulp nodig lijkt mij in zo’n complexe situatie als bij jullie. En: lees een boek over pubers. Een goed begin zou zijn Het puberbrein, van Eveline Crone. En daarnaast zou ik een boek lezen over rouwverwerking. Ik kan Manu Keirse aanbevelen, en dan in het bijzonder zijn boeken Afscheid van moeder en Kinderen helpen bij verlies.
En als je nu mocht denken, dat vind ik teveel moeite, geen zin in, bedenk dan dat dit meisje altijd de dochter van je vriend zal blijven, en dat zij altijd een rol in jullie leven zal spelen. En als het goed is, komt bij je vriend zijn dochter op de eerste plaats. Dus als het erop aan komt denk ik dat jij (en jouw kinderen) aan het kortste eind zullen trekken. Dus, aan jullie om te beslissen of dochter een positieve of negatieve rol zal spelen. Ik zou het wel weten…
Ik heb ook dochters en besef in ieder geval dat afspraken niet nakomen, zooi niet opruimen etc heel normaal is voor die leeftijd. Dat heeft niets met jou of jullie te maken. Probeer dat niet persoonlijk te nemen. Jouw kinderen komen ook op die leeftijd dus ook goed om nu al jecerin te verdiepen.
Kijk verder waar je echt om wil strijden. Dat zij geen baan kan houden of in wilde blijven zag ik ook bij mijn dochters. Dat is wel erg van nu. Banen zat gedachte.
Verder zijn boeken over puberplus cq adolescent gedrag goed om te lezen. Hoe daarmee om te gaan. Als tig gesprekken niet hielpen helpt nieuwe gesprekken ook niet. Zoek een fijne gezinscoach. Zoek hulp bij experts. Puberbrein inderdaad goed boek. Maar vooral eigen irritaties relativeren. Dat hielp mij.
Waarom wil de dochter eigenlijk thuis komen wonen? Na 9 maanden elders?
Ik kan niet goed inschatten of het gedrag waar jij tegenaanloopt nog binnen het 'normale' valt, of dat er echt meer aan de hand is. Ook niet of bepaald gedrag voortkomt uit het feit dat er bijvoorbeeld nog veel pijn uit het verleden zit bij dochter, of dat ze gewoon wat 'lastige' karaktertrekken heeft of echt nog moet leren hoe ze haar leven wil of kan leiden. Vast staat in ieder geval dat jij dit voor jezelf niet kunt of wilt accepteren.
Je schrijft dat het voor jou voelt alsof je geen andere keuze hebt dan weggaan. Ik vind dat je je man hiermee wel in een onmogelijke positie plaatst; je dwingt hem om te kiezen tussen de vrouw van wie hij houdt en zijn eigen bloedeigen dochter.
Strikt rationeel gezien zou ik denken dat een dochter die 4 jaar geleden haar moeder heeft verloren ( in één van de meest kwetsbare periodes van het leven, de puberteit ), niet ook nog eens de rug toegekeerd moet worden door haar vader. Dat lijkt me ongelooflijk beschadigend. Eerlijk gezegd denk ik dat als het voor jou onoverkomelijk is als zij terugkomt, je niet anders kan dan zelf vertrekken, hoe verdrietig dat ook voor jullie allebei is.
Misschien lukt het jullie om de relatie in stand te houden en is er meer ruimte voor jullie in de toekomst als dochter haar eigen leven op de rails heeft.
Inderdaad ook zo: jij hebt nog lieve meevarende basisschoolkinderen en bent geen pubers/pre-volwassenen gewend. Dit klinkt verder als vrij normaal gedrag voor een 19-jarige (in een heftige periode). Ook jouw engeltjes komen nog in de puberteit.
1968 schreef op 09-11-2023 om 12:30:
Ik heb een paar vragen, hoe lang heeft het gezin van je vriend geleefd zonder moeder? Het kan zijn dat dochter een beetje de moederrol heeft proberen over te nemen en toen kwam jij met je kinderen de hele boel overhoop gooien (zo kan zij dat zien hé)
En ik neem aan dat je alles echt met de beste bedoelingen doet, maar een 19-jarige wil zich denk ik niet meer laten sturen door haar ouders(in dit geval alleen vader) en al zeker niet door jou, want jij bent de buitenstaander.
Heb je wat voorbeeldjes van wat misgaat?
En misschien kan je haar meer als huisgenoot gaan zien, dus geen opvoed-gesprekken meer voeren. En sowieso zou ik me daar helemaal buiten houden als ik jou was, laat haar vader die gesprekken doen en hou afstand.
Ik zou niet gaan verhuizen, ze is al 19 jaar, het zal echt niet zo heel lang meer duren voordat ze echt op eigen benen gaat staan, nog even doorzetten.
Is er iets in jullie woning mogelijk wat een beetje lijkt op 'zelfstandig wonen', bijvoorbeeld de garage of het tuinhuis ombouwen, dan kan ze daar met haar vriend vertoeven en zit je niet zo veel op elkaars lip.
Dat antwoord is simpel moeder is 4 jaar geleden overleden en de relatie is nu 4 jaar oud.
Ik denk dat je als je jouw relatie wilt behouden beter zelf een huis kunt zoeken, in de buurt. Je partner kan je dan makkelijk zien bij jou thuis. Zijn dochter kan hij dan thuis op zijn manier begeleiden en er is een kans dat zij dan in alle rust jullie relatie in de toekomst kan accepteren. Die kans is er niet als ze nu van jou niet meer thuis mag wonen terwijl ze het nog heel erg nodig heeft. Dat zal ze haar leven lang niet vergeten. En jouw partner zal je dat ook niet kunnen vergeven.
Voor jezelf en jouw kinderen zal het ook rust geven. En wie weet hoe de 15- jarige gaat zijn de komende jaren. Die gaat ook nog puberen.
ik denk ook niet dat TO hier nog terug komt nee. Maar verder eens met alle reacties: wat meer sympathie voor deze jonge vrouw lijkt me niet teveel gevraagd. Ga er maar aan staan, je moeder verliezen en dan moeten toezien hoe je papa direct met een vervangende moeder aan komt zetten. Een typische stiefmoeder ook nog. Nee, dankje.
dit is zo'n mooie post van Jonagold, dat ik hem volledig kopieer. Ik hoop dat je deze er vooral uitpikt, TO. Het is geen makkelijke situatie als je zelf nog geen pubers hebt en het gaat niet om jouw eigen kind, maar het draait onder om jullie als volwassenen: jullie kunnen het tij keren en er voor dit meisje zijn. Haar gedrag is een normale reactie op de omstandigheden, en de oplossing ligt ook in de omstandigheden. Het is ook aan jou om te bepalen of je een positieve rol in haar leven wilt spelen, en dat begint denk ik bij empathie voor haar situatie.
Jonagold schreef op 09-11-2023 om 21:03:
Ik ben het (niet verrassend) eens met de strekking van de meeste posts hierboven, maar niet met de toon van vele reacties. Ja, TO en haar vriend zijn (te) hard van stapel gelopen. Ja, de dochter van 19 is voor de wet wel volwassen, maar ze is fysiek nog niet uitgerijpt en dat lijkt TO niet te beseffen. Ja, TO klinkt niet echt als een lieve stiefmoeder in haar post, maar ik snap wel dat ze er tegen op ziet als de stiefdochter weer thuis zou komen wonen. Maar door zo hoog van de toren te blazen en TO nogal veroordelend te wijzen op haar fouten zal ze niet snel geneigd zijn de (goede) adviezen te lezen, en ze zullen zeker niet binnenkomen bij haar.
TO, ik hoop dat je vriend en jij in deze situatie echt de rol van volwassene kunnen pakken. Probeer naar jullie situatie te kijken zoals wij dat doen, van een afstandje. Dan zie je denk ik beter wat er speelt, zonder dat jouw emoties de boel wat mistig maken. Als je dat doet, dan zie je zoals hierboven al een paar keer beschreven en meisje dat in de moeilijkste periode van haar leven, de puberteit, haar moeder verloor. Dat is echt een gebeurtenis die je voor het leven tekent. Ik weet niet hoe dat is gebeurd, of ze bijvoorbeeld ziek is geweest, maar ook dat kan een rol spelen. Hoe dan ook, binnen zeer, zéér korte tijd, als ze nog niet eens fatsoenlijk aan rouwen is toegekomen, kom jij in beeld. Voor haar vader vast heel fijn, iets positiefs na het overlijden van zijn vrouw. Maar voor de dochter weer een ramp, want haar vader zal in zijn verdriet en daarnaast geluk vast maar heel weinig oog gehad hebben voor zijn dochter. Vlek op vlek, zou ik willen zeggen.
Logisch, vind ik, dat dat meisje ontspoort. Een puber is namelijk sowieso geprogrammeerd om zich af te zetten tegen zijn/haar ouders. En nu geeft vader haar dé reden, namelijk een nieuwe ‘moeder’ en als bonus ook nog eens twee stiefbrussen, die in een heel andere levensfase verkeren. Dit meisje kon dus eigenlijk niet anders dan problemen veroorzaken wilde ze nog enige aandacht krijgen. Maar feitelijk is ze natuurlijk een kind dat aandacht en liefde nodig heeft. Nee, ze zal op dit moment in haar leven zelf geen hulp accepteren. Júllie zijn namelijk in haar optiek het probleem, niet zijzelf. En weet je, daar heeft ze eigenlijk gewoon gelijk in.
Maar, hoe los je deze situatie nu op? Zoals ik al zei, je vriend en jij zullen hier de volwassenen moeten zijn. Een puber dwing je nergens toe, en al helemaal niet tot verandering. Dus jullie zullen die in moeten zetten. Ga samen met je vriend naar de huisarts en leg uit dat JULLIE hulp nodig hebben bij het weer opnieuw samenstellen van het gezin. Er is gespecialiseerde hulp nodig lijkt mij in zo’n complexe situatie als bij jullie. En: lees een boek over pubers. Een goed begin zou zijn Het puberbrein, van Eveline Crone. En daarnaast zou ik een boek lezen over rouwverwerking. Ik kan Manu Keirse aanbevelen, en dan in het bijzonder zijn boeken Afscheid van moeder en Kinderen helpen bij verlies.
En als je nu mocht denken, dat vind ik teveel moeite, geen zin in, bedenk dan dat dit meisje altijd de dochter van je vriend zal blijven, en dat zij altijd een rol in jullie leven zal spelen. En als het goed is, komt bij je vriend zijn dochter op de eerste plaats. Dus als het erop aan komt denk ik dat jij (en jouw kinderen) aan het kortste eind zullen trekken. Dus, aan jullie om te beslissen of dochter een positieve of negatieve rol zal spelen. Ik zou het wel weten…
Jonagold schreef op 09-11-2023 om 21:03:
Ik ben het (niet verrassend) eens met de strekking van de meeste posts hierboven, maar niet met de toon van vele reacties. Ja, TO en haar vriend zijn (te) hard van stapel gelopen. Ja, de dochter van 19 is voor de wet wel volwassen, maar ze is fysiek nog niet uitgerijpt en dat lijkt TO niet te beseffen. Ja, TO klinkt niet echt als een lieve stiefmoeder in haar post, maar ik snap wel dat ze er tegen op ziet als de stiefdochter weer thuis zou komen wonen. Maar door zo hoog van de toren te blazen en TO nogal veroordelend te wijzen op haar fouten zal ze niet snel geneigd zijn de (goede) adviezen te lezen, en ze zullen zeker niet binnenkomen bij haar.
TO, ik hoop dat je vriend en jij in deze situatie echt de rol van volwassene kunnen pakken. Probeer naar jullie situatie te kijken zoals wij dat doen, van een afstandje. Dan zie je denk ik beter wat er speelt, zonder dat jouw emoties de boel wat mistig maken. Als je dat doet, dan zie je zoals hierboven al een paar keer beschreven en meisje dat in de moeilijkste periode van haar leven, de puberteit, haar moeder verloor. Dat is echt een gebeurtenis die je voor het leven tekent. Ik weet niet hoe dat is gebeurd, of ze bijvoorbeeld ziek is geweest, maar ook dat kan een rol spelen. Hoe dan ook, binnen zeer, zéér korte tijd, als ze nog niet eens fatsoenlijk aan rouwen is toegekomen, kom jij in beeld. Voor haar vader vast heel fijn, iets positiefs na het overlijden van zijn vrouw. Maar voor de dochter weer een ramp, want haar vader zal in zijn verdriet en daarnaast geluk vast maar heel weinig oog gehad hebben voor zijn dochter. Vlek op vlek, zou ik willen zeggen.
Logisch, vind ik, dat dat meisje ontspoort. Een puber is namelijk sowieso geprogrammeerd om zich af te zetten tegen zijn/haar ouders. En nu geeft vader haar dé reden, namelijk een nieuwe ‘moeder’ en als bonus ook nog eens twee stiefbrussen, die in een heel andere levensfase verkeren. Dit meisje kon dus eigenlijk niet anders dan problemen veroorzaken wilde ze nog enige aandacht krijgen. Maar feitelijk is ze natuurlijk een kind dat aandacht en liefde nodig heeft. Nee, ze zal op dit moment in haar leven zelf geen hulp accepteren. Júllie zijn namelijk in haar optiek het probleem, niet zijzelf. En weet je, daar heeft ze eigenlijk gewoon gelijk in.
Maar, hoe los je deze situatie nu op? Zoals ik al zei, je vriend en jij zullen hier de volwassenen moeten zijn. Een puber dwing je nergens toe, en al helemaal niet tot verandering. Dus jullie zullen die in moeten zetten. Ga samen met je vriend naar de huisarts en leg uit dat JULLIE hulp nodig hebben bij het weer opnieuw samenstellen van het gezin. Er is gespecialiseerde hulp nodig lijkt mij in zo’n complexe situatie als bij jullie. En: lees een boek over pubers. Een goed begin zou zijn Het puberbrein, van Eveline Crone. En daarnaast zou ik een boek lezen over rouwverwerking. Ik kan Manu Keirse aanbevelen, en dan in het bijzonder zijn boeken Afscheid van moeder en Kinderen helpen bij verlies.
En als je nu mocht denken, dat vind ik teveel moeite, geen zin in, bedenk dan dat dit meisje altijd de dochter van je vriend zal blijven, en dat zij altijd een rol in jullie leven zal spelen. En als het goed is, komt bij je vriend zijn dochter op de eerste plaats. Dus als het erop aan komt denk ik dat jij (en jouw kinderen) aan het kortste eind zullen trekken. Dus, aan jullie om te beslissen of dochter een positieve of negatieve rol zal spelen. Ik zou het wel weten…
Steengoeie post. Ik hoop dat TO deze leest.
Eens met de strekking van alle eerdere posters. Het maakt denk ik nog wel een verschil of de partner van TO nog samen was met de moeder van de dochters op het moment dat zij overleed of niet. Neemt niet weg dat het voor die meiden allemaal veel te snel is gegaan en dat het belangrijk is dat hun welzijn nu voorop komt te staan.
Zonne2017 schreef op 09-11-2023 om 14:57:
Eens met bovenstaande. Ik zou er ook opstandig van worden als er een vreemde mevrouw met twee stomme kleine kinderen zomaar in mijn huis zouden gaan wonen. Die ook nog de aandacht vragen van mijn enig overgebleven ouder. Je zou van minder de kont tegen de krib gooien.
Buiten dat, ze is misschien 19 en ‘volwassen’ maar ze heeft door het rouwproces vanwege het verlies van haar moeder even iets anders aan haar hoofd gehad dan zich gedragen naar haar leeftijd.
Sorry TO, maar je klinkt als een typische stiefmoeder voor wie de eigen bloedjes van kinderen heilig zijn en de kinderen van de nieuwe partner het nest uit wil duwen.
Voor de mentale gezondheid van zowel dat meisje, als jouw kinderen, jezelf én het redden van je relatie zou ik lekker gaan latten. Als je tenminste woonruimte kunt vinden. Anders zou ik in de huidige situatie bij jezelf op zoek gaan naar veel compassie, begrip, liefde, geduld, tolerantie en doorzettingsvermogen.
DIt. Ik ben als tiener mijn moeder verloren. En al is dat al heel lang geleden, ik kreeg alsnog kippenvel bij de OP. Het onbegrip en de zelfzuchtigheid druipen er vanaf. Ik weet niet of ik als volwassene mijn pa ooit nog had willen zien als hij binnen no time een ander had gehad en die met kuikens en al binnen had gehaald.
kenfan schreef op 10-11-2023 om 14:46:
[..]
DIt. Ik ben als tiener mijn moeder verloren. En al is dat al heel lang geleden, ik kreeg alsnog kippenvel bij de OP. Het onbegrip en de zelfzuchtigheid druipen er vanaf. Ik weet niet of ik als volwassene mijn pa ooit nog had willen zien als hij binnen no time een ander had gehad en die met kuikens en al binnen had gehaald.
Dat weet je dus niet. Vader en moeder kunnen net zo goed al jaren geleden gescheiden geweest zijn. Dat lijkt me met deze tijdlijn zelfs veel logischer.
Daglichtlamp schreef op 10-11-2023 om 15:20:
[..]
Dat weet je dus niet. Vader en moeder kunnen net zo goed al jaren geleden gescheiden geweest zijn. Dat lijkt me met deze tijdlijn zelfs veel logischer.
Heb je helemaal gelijk in, had ik niet bij stilgestaan, maar dan nog .....
