Rommel in huis
Hallo,
Ik ben nieuw hier en ben benieuwd of ik hier mijn probleem kan vertellen en misschien kom ik eindelijk tot een oplossing.
Ik woon al meer dan 20 jaar samen met mijn partner en we hebben 3 kinderen.
We werken allebei waarvan ik fulltime en zij part time (22 uur)
mijn probleem is dat ons huis een ontzettende rotzooi is.
Alle kasten, lades zitten vol en overal ligt was en andere dingen.
eigenlijk te veel om op te noemen.
Nu zullen jullie zeggen van nou ruim het op maar daar zit nou eigenlijk het probleem.
mijn vrouw wil niet dat ik het opruim omdat zij bang is dat ik dingen weggooi en zij wil eigenlijk de controle er over houden.
Ik wil haar graag helpen maar dat mag niet, zij accepteert ook geen hulp van ouders, vrienden enz en ik heb voorgesteld om een opruimcoach in te huren maar alles wijst ze af.
wij hebben hier al jaren ruzie over en ik heb al heel vaak gedacht om bij haar weg te gaan en dat ook uitgesproken.
Maar ik vind daarom weggaan eigenlijk niet kunnen.
Wij kunnen het goed met elkaar vinden en natuurlijk is het ook gezellig samen.
Het punt is dat de rommel steeds erger word.
Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Wie kan mij helpen?
Alvast bedankt.
Wij hebben dit eigenlijk ook. Ik ben veel meer een rommelkont en verzamelaar dan mijn man. Hoe wij dit proberen te handelen is met grenzen stellen en afspraken maken. Helaas hebben jullie dat nog niet gedaan, wij hebben dat vanaf het begin gedaan.
Maar ik denk dat je grenzen moet gaan stellen. Dat wil zeggen dat jij je eigen ruimte moet gaan opeisen. Wij hebben in huis beiden onze eigen kastjes en laatjes waarin onze eigen spullen zitten en geen algemene spullen zoals in de keuken.
Binnen die laatjes 'mag' ik aanrotzooien wat ik wil. Wij zijn ook nog in de luxe positie dat we in huis ook nog beiden een eigen kamer hebben. Daar zijn we ook eigen baas.
In de woonkamer hebben we bepaalde afspraken. Ik heb me aangepast aan hem, hij heeft zich aangepast aan de rommel. Waar ik normaal gesproken alles overal neer zou zetten in huis doe ik dat nu op afgesproken plekken. Andere plekken zijn 'verboden toegang' voor mijn troepjes.
Dus afspraken maken over minimale eisen die je beiden hebt. Je moet beiden bereid zijn om aan te passen. Anders lukt het niet om tot een 'vreedzame samenleving' te komen.
En als ze niets accepteert van jou in die zin is het toch tijd om daar eens eens een flinke discussie aan te weiden. Want het kan niet zo zijn dat jij en jouw leefwijze er niet mag zijn en die van haar wel.
"Ik wil haar graag helpen maar dat mag niet".
Waar wil je haar mee helpen? Is het niet zo dat zij een probleem met jou heeft en jou moet helpen om het niet als rommel te zien?
Dit klinkt misschien wat raar, maar als jij het benadert als een probleem dan val je haar feitelijk aan op een manier van leven.
De optie die genoemd wordt 'claim je eigen stuk netheid' is een prima manier om te starten om het zelf anders te doen. Maar zonder waarde oordeel over de rest van het huis
En als je haar kunt uitleggen waar jij (ik-boodschap) echt last van hebt en je brengt het niet als 'haar schuld want ze is niet zo netjes als ik, zij kan niet opruimen' dan kom je vast ergens.
En misschien zit het bij haar diep en zou ze wel willlen maar voelt ze zich veroordeeld door jou. Dan is dat iets om te bespreken want dan willen jullie wel hetzelfde maar dan met een andere aanpak.
gr Angela
ps last hebben van rommel kan echt een probleem zijn, bijv als je prikkelgevoelig bent. Dus jouw wensen en de reden ervan kun je zeker op tafel leggen; het is belangrijk dat ze snapt wat het met jou doet. Indien je er echt last van hebt.
Hoi.
Bedankt voor je bericht.
Ik probeer al jaren mijn grenzen aan te geven en afspraken te maken maar dat lukt gewoon niet omdat mijn norm veel hoger ligt dan dat van haar.
Zij is ook niet een beetje rommelig maar echt erg.
Ik denk ook dat de rommel erger is dan dat je kunt vermoeden.
De 3de verdieping van ons huis ligt helemaal vol, slaapkamer van onze jongste zoon ligt vol, onze slaapkamer is net een wasserette met wasmanden en strijkplank vol met was, keuken en woonkamer ligt de tafel vol en keukenblad en kastjes, laatjes enz zijn vol.
zij zegt dat ze geen genoeg tijd heeft door de 3 kinderen en haar werk.
Ik weet niet hoeveel ruimte jullie hebben maar kan je misschien een ruimte bedenken (zolder, kelder, schuur, slaapkamer) waar ze van alles mag bewaren en waar verder niemand komt. Ik hoorde van iemand die zo'n partner heeft, dat dat helpt
Oei, ik moet er niet aan denken zo te leven! Maar als je haar helpen wilt, ik denk dat ze het niet erg vindt als jij de was opvouwt en strijkt? En dan spreek je af dat zij ondertussen telkens wat opruimt.
Verder zou ik, als je ergens een kamer over hebt, daar een hele grote mooie kastenwand met deuren maakt en daar alles instoppen (gecategoriseerd) met wat je maar aan zooi tegenkomt. Je gooit dan niets weg, dus ze hoeft niet bang te zijn, maar je sorteert alvast wat.
Natuurlijk is dat niet écht ontspullen, maar het ordent al wel en het oogt allemaal rustiger in huis.
En ik zou proberen met haar af te spreken dat ze geen spullen meer koopt. Ja eventueel wat kleding van de kinderen als dat nodig is, maar geen extra rommel zoals accessoires voor in huis, speelgoed/knutselspullen enz.
bedankt voor de tips maar dit heb ik al geprobeerd.
er is meer kastruimte gekomen (wel 2 of 3x) maar deze zijn volgestopt en het ‘probleem’ veranderd niet.
Ik help haar met was opruimen, was opvouwen en strijken maar de volgende dag is het gewoon weer hetzelfde.
Nu kunnen jullie zeggen van wen er dan maar aan maar dat gaat gewoon niet.
Ik erger mij er dood aan, het voelt alsof we in een caravan wonen zo vol ligt het en ik durf niemand binnen te laten komen.
Een monteur voor de cv ketel kan er niet eens bijkomen bijvoorbeeld.
Ik irriteer mij er steeds meer aan en zie geen oplossing meer.
Ze ziet het wel maar ze kan het zelf niet oplossen en zij accepteert geen hulp en ik moet maar afwachten of het ooit veranderd.
Dit klinkt inderdaad veel erger dan ik dacht. Misschien dat jullie met praktijkondersteuning kunnen praten en dat ze hulp leert aanvaarden om met kleine stapjes eraan te werken? Ik zou dit echt zelf niet proberen vlot te trekken, juist omdat zij zich waarschijnlijk ook echt heel ongelukkig eronder voelt. Dan kun je beter naast haar staan en samen hulp inroepen dan dat jij degene bent die 'haar helpt'?
Misschien sowieso goed dat je eens googlet op hoe dit soort dingen aangepakt kunnen worden, dan heb je wat meer idee bij wat er mogelijk is?
gr Angela
Het klinkt alsof het zo vol is dat het overzicht volledig zoek is. Het doen van achterstallige huishoudelijke klussen kan een goed begin zijn. Maar als je alle net gewassen kleren niet in de kasten kwijt kan omdat die vol zitten met andere spullen dan blijft het toch dweilen met de kraan open.
Als er meer spullen zijn dan redelijkerwijs in het huis passen, dan helpt opruimen niet. Er moeten dingen uit.
Waarom wil je vrouw geen dingen wegdoen? En bewaart ze ook dingen die objectief waardeloos zijn, zoals lege verpakkingen of kapotte apparaten? Dan begint het wel op hoarding te lijken. Of is het nog niet zo erg?
Ik denk dat je je vrouw ervan moet proberen te overtuigen dat het voor iedereen prettiger leeft als er meer rust en ruimte in huis is, wat alleen haalbaar is als er spullen uit gaan. Maar het is moeizaam
En het ellendige is: die bewaardrift is deels erfelijk. Ik heb een partner die niks kan weggooien, en dochter van 13 blijkt met hetzelfde sop overgoten.
Opruimen en wegdoen zijn een hot topic momenteel, er is onwijs veel over te vinden, maar het helpt weinig als je vrouw het probleem niet wil zien.
Ik creëer in huis enorme chaos, ik zie het ook niet gebeuren, het is er ineens en dan overzie ik het niet meer en ik heb geen idee meer hoe ik het op moet lossen.
Natuurlijk heb ik daar zelf ook last van en zou ik het graag anders willen, maar hulp van familie en vrienden is echt 100 bruggen te ver, opruimen en vooral keuzes moeten maken over spullen wegdoen maakt me heel angstig en maakt dat ik me heel kwetsbaar voel.
Afgezien daarvan is het in mijn geval ook niet zo simpel als opruimen, het zit echt dieper dan dat en ik denk dat er in de basis iets moet veranderen, opruimen zal waarschijnlijk veroorzaken dat ik nieuwe spullen ga verzamelen.
Om dat allemaal te verbloemen vooral maar blijven volhouden dat ik er zelf geen last van heb, dat ik alles prima weet te liggen, dat ik houd van chaos en verder zoveel mogelijk zien te voorkomen dat er mensen in mijn huis komen.
Ik heb er jaren over gedacht om hulp te zoeken, maar ik durfde het niet, juist omdat we kinderen hebben. Ik zag de bui al hangen dat ik een hulpverlener in mijn huis laat en laat zien hoe erg de chaos is en dat ze vervolgens mijn kinderen uit huis plaatsen. Of dat een reële angst is weet ik niet, maar het was geen risico dat ik durfde te nemen.
Inmiddels is mijn jongste bijna 18, heb ik een diagnose ADHD gekregen en ben ik aangemeld voor een angst/stemmingsstoornisbehandeling voor het stukje verzameldrang (hoarding). Of het gaat helpen kan ik je nu nog niet vertellen, ik wil natuurlijk heel graag dat de chaos aangepakt wordt en dat het onder controle blijft, maar spullen wegdoen is zo ontzettend moeilijk. Daar alleen over nadenken veroorzaakt een enorm gevoel van angst en verdriet. Het voelt alsof mijn spullen een ziel hebben en dingen weggooien voelt alsof je een nest puppies aan de straat zet in de vrieskou. Ik weet verstandelijk heus wel dat het maar spullen zijn, maar zo voelt het dus niet.
Ik heb helaas niet echt advies voor jou, als ik dit kon oplossen was het hier inmiddels wel opgelost, kun je er achter komen wat haar probleem is? Als ze zich zo voelt als ik, dan begrijp ik heel goed dat ze de controle wil houden. Mijn man heeft in het verleden wel dingen weggegooid en daar voel ik me, jaren later, nog steeds boos en verdrietig over. Deels vanwege de spullen zelf, maar deels ook omdat hij dat achter mijn rug heeft gedaan. Ik ben me er ook van bewust dat ik overtrokken reageer, dus ik heb het er verder nooit meer over.
Als mijn man iets zegt over de zooi, dan voel ik me meteen in de stress schieten, want hij heeft gelijk, maar ik kan het niet oplossen, ik weet niet niet hoe en hij wil gewoon dat ik alles weggooi en dat kan ik niet. Dus is mijn reactie een tegenaanval en dan krijgen we altijd enorme ruzie.
Kun je opruimen zonder dingen weg te doen? In overleg met haar. Dat je bijvoorbeeld de kleren uitzoekt op maat of per persoon en in dozen verpakt zodat zij kan beoordelen of dingen in een maat die niemand meer past weg kunnen. Als zij dingen heeft uitgezocht waarvan ze vindt dat ze weg kunnen, meteen wegbrengen, niet morgen, niet volgende week, meteen weg. Ikzelf merk dat wanneer een zak kleding er bijvoorbeeld een week heeft gestaan, het opnieuw uitgezocht moet worden, want dan ga ik twijfelen.
Lang verhaal waar je waarschijnlijk helemaal niks aan hebt, ik hoop dat jullie er uit kunnen komen.
geloof me dat ik elke site via Google bekeken heb.
Zij is geen hoarder ofzo maar ze houd wel van veel bewaren.
ook hebben we er zoveel over gepraat, gediscussieerd en ruzie gemaakt maar het word niet beter.
Ik zou trouwens inderdaad eens gaan praten met de praktijkondersteuner van de huisarts. Met je vrouw bij voorkeur, of anders zonder haar.
Is ze altijd zo geweest eigenlijk?
Ik kwam ooit eens terecht op een Amerikaanse site en later YouTube kanaal van een dame die zichzelf uit zo'n positie heeft gewerkt. Zoek maar op Dana K White, of A Slob Comes Clean. Het is wel erg Amerikaans, maar wat goed is aan haar is dat ze heel goed weet waar het probleem zit -uit ervaring- en dat ze ook een realistische methode heeft om het probleem aan te pakken. Geen Marie Kondo die wil dat je alles eerst overhoop haalt voor je gaat opruimen.
De ernst maakt wel uit.
Mijn man is heel erg netjes en ik veel minder en hij vindt dat soms lastig. Maar veel mensen zouden mij ook als redelijk netjes bestempelen, denk ik. Of in ieder geval gemiddeld.
Zoals jij je vrouw beschrijft, dat klinkt anders. Het klinkt alsof er echt sprake is van hoarding. Dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar lees er eens wat over, of je het herkent.
Als je denkt dat het daar aan voldoet, dan moet je je realiseren dat dat een psychische aandoening is die moeilijk behandelbaar is. Waarbij gedwongen opruimen of weggooien heel veel angst oproept. Het kan helpen als je je dat realiseert en daar begrip voor toont. Ook dan is het juist belangrijk dat jij je grenzen stelt. Maar misschien moet dat dus niet zijn dat ze gaat opruimen maar dat ze hulp gaat zoeken. Behandeling is mogelijk. Gaat vaak in heel kleine stapjes omdat mensen vaak afhaken als het te snel moet.
misschien zit ik er helemaal naast maar dat jij niemand durft uit te nodigen en dat de cv meneer er niet bij kan zijn wel alarmsignalen voor mij.
Dit ga je zelf niet kunnen oplossen, tenzij jij gaat opruimen, heel veel weggooit en je vrouw met ruzie vertrekt. Dit schreeuwt om professionele hulp, ze klinkt als een hoarder. Er zijn programma's over geweest op tv en hoewel dat natuurlijk tv is en aangedikt, heb ik er toch uit meegekregen hoe moeilijk mensen het vinden om bijvoorbeeld een leeg blikje weg te gooien. Het voelt alsof je een stukje van hun weggooit.
Van hier naar Marie Kondo is een stap te ver. Kan je beginnen met een laatje? Of alleen maar de was proberen weg te krijgen? Al vouw je het maar op en legt dingen op persoon of soort bij elkaar, dan begin je al met wat overzicht. Nu weet je vrouw, maar jij waarschijnlijk ook niet, waar ze moet beginnen e dan is het huis opruimen te overweldigend.
Mijn handen jeuken als ik het lees, ik ben dol op organiseren, categoriseren en opruimen en help familie en vrienden, maar natuurlijk alleen als ze het vragen. Soms alleen een kamer, soms een zolder of keuken. En daar zit bij jou natuurlijk het probleem: je vrouw wil niet.
Bel de praktijkondersteuner van de huisarts eens. Wie weet hebben zij een idee van de weg die je kunt bewandelen.
Misdreavus, wees eerlijk: als er veel meer spullen zijn dan er ruimte is, kan je toch niet opruimen zonder dingen weg te doen? Dat lukt jou niet, lijkt me, anders had je het wel gedaan, en het lukt TO natuurlijk ook niet.
Als er teveel is, moeten er dingen weg. Goed dat jij inziet dat je een probleem hebt en daarvoor nu hulp zoekt. Hopelijk lukt dat de vrouw van TO ook. Zolang ze nergens afscheid van kan nemen, verbetert de situatie niet.
