Rommel in huis

Plan in de kerstvakantie een grote opruimdag waaraan jullie hele gezin meedoet. Maak er een serieuze én en een gezellige dag van. En vraag je gezinsleden om input om daarna het huis opgeruimd te houden. Bijvoorbeeld: er komt alleen een nieuw voorwerp (al dan niet uit de kringloop, winkel, als cadeau of weggevertje bij de kassa) als je iets anders wegdoet. 

Dit klinkt alsof je vrouw bijna (of al helemaal )een hoarder is. En dat is echt ongelooflijk moeilijk en ook moeizaam om te draaien. 
Ik herken het voor een gedeelte. Want ook mijn man verzamelt spullen, veel spullen en kan ongelooflijk moeilijk weg gooien. En ook ik ben heel heel heel erg hopeloos en er heel boos om geweest. Sterker nog wij hebben zelden ruzie alleen maar als het gaat om de bende in huis.
Maar wat ik ook merk is dat het niet helpt om maar te blijven zeggen "het is een bende, ik word er gek van, doe er wat aan" 
Wat hier wel heeft geholpen is
- Mijn schoonouders en met name vader "heropvoeden" want man houdt nogal van boeken en mijn schoonouders werkten in een tweedehandswinkel en elke keer als ze kwamen namen ze boeken mee, die mijn man soms niet eens mooi vond maar als ze eenmaal in huis waren dan móest hij ze bekijken ( waar hij geen tijd voor had) Ik heb gezegd ( heel boos) dat ik het niet meer wilde zien en mijn man tegen zichzelf beschermd moest worden. Mijn schoonmoeder begreep dit heel goed, daarna is het nooit meer voorgekomen. Dus moraal van het verhaal, zorg dat er in ieder geval niets meer binnen komt.
- Ik ben zelf gaan opruimen ( en ja heb ook wel eens stiekem tasjes laten verdwijnen eerlijk gezegd... sst niet doorvertellen ) Eerst mij eigen kleding kast, toen man op een avond naar boven gebracht en gezegd: 'we gaan opruimen, en de kast schoonmaken, je hoeft niet te komen maar dan doe ik misschien kleding weg die jij niet weg wil doen. Er ging niet zoveel weg als ik had gewild maar het is gelukt. Onlangs alle laatjes in de slaapkamer opgeruimd, man er af en toe bij geroepen maar ook heel veel weggedaan. Idem dito voor badkamer.
-Zie het als projecten. en zeg ook tegen je vrouw. Ik ga nú de slaapkamer opruimen want ik wil het in ieder geval daar schoon en rustig hebben. Deel het gewoon mee, geef haar geen keus meer. 
- Zorg voor rustige zone's in huis. Claim in ieder geval een kamer voor jezelf waar het rustig en schoon is. 
- Was en wasgoed is ook zo'n project. Nu is dat geen probleem want dat is mijn afdeling. Zorg dat er 1 goede grote wasmand is smijt alle was er in. Was op een vaste dag. Als jij het er in doet, kan zij het toch wel ophangen? Spreek een dag af dat er gestreken wordt. 
- Nu ik het allemaal opschrijf voel ik echt letterlijk de beklemming weer... het gaat hier beter maar we zijn er nog niet.
- Hoe oud zijn de kinderen? kun je hen inschakelen met gedeeltes van het huis opruimen en schoonhouden? Laat hen ook de voordelen zien van een opgeruimd huis.
- Als ze heel heel erg gaat steigeren, geef dan aan dat je gaat latten, dan zoekt ze het maar uit. Dat klinkt heel hard maar ik zou echt je grenzen heel erg gaan aangeven. "Ik heb hier en hier last van, ik neem een week vrij en ík ga het nu opruimen. Je kan meedoen, wil je dit niet ook goed, maar dan beslis ik wat er blijft en weg gaat" Niet boos worden, je niet boos laten maken maar wel rustig en beslist blijven.
 

Ik werk in de wijk en heb ook wel met 'echte' hoarders te maken en heel vaak zit daar rouw achter, Ik weet ook wel een beetje waar het bij mijn man vandaan komt.( door een heel ernstige ziekte is zijn jeugd hem min of meer afgenomen) Ik ben eens bij een man geweest die tot twee keer toe een vrouw had verloren toen hij nog jonge kinderen had. Die man bewaarde zelfs lege patatzakjes. Heel triest allemaal. 
Maar misschien speelt er ook meer bij je vrouw mee en zul je ook dat moeten adresseren. Maar voor nu zou ik daar niet mee beginnen. 
Veel sterkte

Misdreavus schreef op 05-12-2022 om 21:06:

Ik creëer in huis enorme chaos, ik zie het ook niet gebeuren, het is er ineens en dan overzie ik het niet meer en ik heb geen idee meer hoe ik het op moet lossen.
Natuurlijk heb ik daar zelf ook last van en zou ik het graag anders willen, maar hulp van familie en vrienden is echt 100 bruggen te ver, opruimen en vooral keuzes moeten maken over spullen wegdoen maakt me heel angstig en maakt dat ik me heel kwetsbaar voel.
Afgezien daarvan is het in mijn geval ook niet zo simpel als opruimen, het zit echt dieper dan dat en ik denk dat er in de basis iets moet veranderen, opruimen zal waarschijnlijk veroorzaken dat ik nieuwe spullen ga verzamelen.
Om dat allemaal te verbloemen vooral maar blijven volhouden dat ik er zelf geen last van heb, dat ik alles prima weet te liggen, dat ik houd van chaos en verder zoveel mogelijk zien te voorkomen dat er mensen in mijn huis komen.

Ik heb er jaren over gedacht om hulp te zoeken, maar ik durfde het niet, juist omdat we kinderen hebben. Ik zag de bui al hangen dat ik een hulpverlener in mijn huis laat en laat zien hoe erg de chaos is en dat ze vervolgens mijn kinderen uit huis plaatsen. Of dat een reële angst is weet ik niet, maar het was geen risico dat ik durfde te nemen.
Inmiddels is mijn jongste bijna 18, heb ik een diagnose ADHD gekregen en ben ik aangemeld voor een angst/stemmingsstoornisbehandeling voor het stukje verzameldrang (hoarding). Of het gaat helpen kan ik je nu nog niet vertellen, ik wil natuurlijk heel graag dat de chaos aangepakt wordt en dat het onder controle blijft, maar spullen wegdoen is zo ontzettend moeilijk. Daar alleen over nadenken veroorzaakt een enorm gevoel van angst en verdriet. Het voelt alsof mijn spullen een ziel hebben en dingen weggooien voelt alsof je een nest puppies aan de straat zet in de vrieskou. Ik weet verstandelijk heus wel dat het maar spullen zijn, maar zo voelt het dus niet.

Ik heb helaas niet echt advies voor jou, als ik dit kon oplossen was het hier inmiddels wel opgelost, kun je er achter komen wat haar probleem is? Als ze zich zo voelt als ik, dan begrijp ik heel goed dat ze de controle wil houden. Mijn man heeft in het verleden wel dingen weggegooid en daar voel ik me, jaren later, nog steeds boos en verdrietig over. Deels vanwege de spullen zelf, maar deels ook omdat hij dat achter mijn rug heeft gedaan. Ik ben me er ook van bewust dat ik overtrokken reageer, dus ik heb het er verder nooit meer over.
Als mijn man iets zegt over de zooi, dan voel ik me meteen in de stress schieten, want hij heeft gelijk, maar ik kan het niet oplossen, ik weet niet niet hoe en hij wil gewoon dat ik alles weggooi en dat kan ik niet. Dus is mijn reactie een tegenaanval en dan krijgen we altijd enorme ruzie.

Kun je opruimen zonder dingen weg te doen? In overleg met haar. Dat je bijvoorbeeld de kleren uitzoekt op maat of per persoon en in dozen verpakt zodat zij kan beoordelen of dingen in een maat die niemand meer past weg kunnen. Als zij dingen heeft uitgezocht waarvan ze vindt dat ze weg kunnen, meteen wegbrengen, niet morgen, niet volgende week, meteen weg. Ikzelf merk dat wanneer een zak kleding er bijvoorbeeld een week heeft gestaan, het opnieuw uitgezocht moet worden, want dan ga ik twijfelen.

Lang verhaal waar je waarschijnlijk helemaal niks aan hebt, ik hoop dat jullie er uit kunnen komen.

Eigenlijk moet ik dit draadje helemaal niet lezen want het is hier nog steeds niet helemaal goed opgeruimd en dat gaat ook niet zo lukken zoals ik dat wil, maar het wordt wel beter. Maar dit soort postings zorgt er wel voor dat ik nu al typend weer helemaal een beklemming voel. 
Waar ik heel erg op aansla  is dat je zegt "hij wil gewoon dat ik alles weggooi" Dat zegt mijn man ook ,heeft hij gezegd, "jij wil altijd maar alles weggooien"
Maar dat IS helemaal niet zo. Weet je wel zeker dat je man "gewoon alles wil weggooien" Ik heb het inderdaad ook wel eens uit wanhoop gezegd "ik steek er een lucifer bij, ik hoop dat alles af fikt" Maar dat wil ik natuurlijk helemaal niet, want ook ik heb spullen die ik niet kwijt wil. 
Ik ben later gewoon blijven herhalen: "het is NIET waar ik wil NIET ALLES maar weggooien, ik wil opruimen en sommige dingen kunnen best weg" Ik heb ook heel veel van mij zelf weggedaan. Maar op een gegeven moment houdt dat op, het is ook niet eerlijk. Dat ik maar alles van mijzelf tot een minimum moet beperken en mijn man ( of in jouw geval jijzelf maar alles wil bewaren)

Ja er zal best een probleem onder zitten. Maar jij woont niet alleen in dat huis, de vrouw van TO woont niet alleen in het huis, mijn man woont niet alleen in het huis. Je kunt niet iemands leven blijven gijzelen vanwege jouw problemen. Wij hebben de situatie gehad dat wij niemand te logeren konden vragen ( voor wij kinderen hadden) omdat alle kamers volstonden) en dat is heel erg verdrietig. 
Nu ik dit opschrijf besef ik ook wel weer dat het kan veranderen en dat het bij ons in ieder geval al weer een beetje beter is. Maar het is een struggle.. en als je toch eens wist hoe een opgeruimd leven je ook veel vrijheid kan geven. Maar goed ik houd er maar over op... 

Netterdanhaar schreef op 05-12-2022 om 20:26:

Hoi.
Bedankt voor je bericht.
Ik probeer al jaren mijn grenzen aan te geven en afspraken te maken maar dat lukt gewoon niet omdat mijn norm veel hoger ligt dan dat van haar.
Zij is ook niet een beetje rommelig maar echt erg.
Ik denk ook dat de rommel erger is dan dat je kunt vermoeden.

De 3de verdieping van ons huis ligt helemaal vol, slaapkamer van onze jongste zoon ligt vol, onze slaapkamer is net een wasserette met wasmanden en strijkplank vol met was, keuken en woonkamer ligt de tafel vol en keukenblad en kastjes, laatjes enz zijn vol.
zij zegt dat ze geen genoeg tijd heeft door de 3 kinderen en haar werk.

Andermans rommel is altijd erger dan je eigen rommel, volgens mij. Mijn man ruimt nooit wat op maar maakt geen rommel als je het hem vraagt. Hij ergert zich er wel aan. Terwijl ik de hele dag door aan het opruimen ben. Mijn man wil geen rommel en daar moet ik voor zorgen.  Want ja, hij definieerde het net als zijnde mijn probleem: óf ik ben degene van ons twee die de rommel maakt óf ik ben degene die het niet opruimt. Eigenlijk ben ik beide! Het is hoe dan ook mijn probleem, mijn verantwoording dus ik moet zorgen voor de oplossing. Waarom hij niet ook mee doet, snap ik niet maar de gedachte dat je het gezamenlijke probleem onverkort het probleem van de ander maakt (en dus ook de oplossing ervan) vind ik geniaal.. Toegegeven, ik zou daar niet snel op gekomen zijn.

Maar ok, mijn probleem en dus ik moet zorgen voor de oplossing… Oh, ik weet het. De oplossing is dat 50% van zijn spullen weggaan. Dat zou betekenen dat 3 van 5 kasten leeg komen. Opgelost! Dat vindt hij geen goede oplossing maar ja, ik moest toch zorgen voor de oplossing? Tada! 

Waarom zie je het als haar probleem en niet als jullie probleem? Stel, het ligt inderdaad aan haar dan gaat zij niet de oplossing zijn. Kan je wel leuk in je hoge stoel gaan eisen maar dan leef je in een droom.. En stel het ligt er aan dat jij niet een stuk meehelpt het gezamenlijke probleem op te lossen… ? Denk niet in het zetten van een lijn, grens, jij hier, ik daar maar in laten we samen een oplossing zoeken die voor ons beiden acceptabel is.

Aangezien zij het probleem schijnt te zijn, is al mijn hoop op jou gevestigd. 

Klinkt inderdaad niet gezond. Als je geen visite kunt ontvangen, je kinderen geen vriendjes te spelen kunnen vragen, de monteur niet bij de cv-ketel kan (dat is gewoon gevaarlijk), dan gaat het echt wel verder dan 'niet opgeruimd zijn'. Dan doe je je partner en je kinderen tekort en dan ben je het in mijn ogen aan hen verplicht om daar iets aan te doen. Erkennen dat je een probleem hebt is stap één.
Ik zou er ook niet mee kunnen leven. Ik heb niet zoveel talent noch animo voor opruimen, dus heb ik het mantra 'als ik geen rommel maak, hoef ik ook nooit op te ruimen'. Ja, natuurlijk ruim ik wel dingen op, maar dat voelt meer als wegzetten, niet als opruimen. 
Ik zou er echt voor passen om te eten van een tafel die vol ligt met ondergoed en sokken. Dat vind ik gewoon echt heel goor. 
Achter hoarding zit vaak een soort trauma. Een gemis wat wordt opgevuld met spullen. En op een gegeven moment is de rotzooi niet meer te overzien en lukt het niet meer er wat aan te doen. 
De vraag is of alles nog nodig en bruikbaar is. Verpakkingen etc. zijn gewoon afval, dat MOET weg. Is ook goor om te bewaren, je wil geen ongedierte in huis. Met kinderen is het nodig dat er regelmatig nieuwe spullen komen. Ze groeien uit hun kleding, krijgen andere interesses qua speelgoed. Dat is normaal. Het is niet normaal om alles te blijven bewaren terwijl het niet meer gebruikt wordt. En ook niet alle knutsels en tekeningen hoeven bewaard te worden. 
Juist nu veel mensen financieel krap zitten, is er veel vraag naar tweedehandse (kinder)kleding, speelgoed, etc. Een systeem van 'voor elk nieuw item moet er ook iets weg' kan goed werken. Dat voorkomt een wildgroei aan spullen en tempert de consumptiedrang. 

Hoeveel wasjes draaien jullie per dag/week? Want als je de was wegwerkt, hoe kan dan een dag later weer het hele huis vol liggen ermee?
Verplaatsen is iets anders dan opruimen. Je moet hier echt wel grenzen in gaan stellen, vanuit haar zal het niet gaan komen. 

Mijn ervaring is dat hoe meer 'de partner' er van zegt en er over valt, hoe minder er uit je handen komt. Probeer het eens anders: probeer te achterhalen of ZIJ er ook een probleem mee heeft. Vindt ze deze situatie fijn? Ik verwacht van niet. Zij moet bij zichzelf te rade gaan: wil je er blijvend iets aan doen? Dan moet zij, diep van binnen, ZELF andere keuzes maken. Niet volgens het oude, te verwachten patroon werken, doen, leven, maar dat andere pad nemen, die andere keuze maken. Dat kan zij. 
Wat jij kunt doen: er van overtuigd zijn dat het anders kan en het nog 1x met haar bespreken, als bovenstaande manier en er dan niets meer van zeggen, er van uit gaan dat het goed komt zeg maar. .. tja. klinkt zweverig en het is lastig uit te leggen, maar jullie zitten beiden op een andere frequentie.

EvenAnders69 schreef op 05-12-2022 om 22:36:

Mijn ervaring is dat hoe meer 'de partner' er van zegt en er over valt, hoe minder er uit je handen komt. Probeer het eens anders: probeer te achterhalen of ZIJ er ook een probleem mee heeft. Vindt ze deze situatie fijn? Ik verwacht van niet. Zij moet bij zichzelf te rade gaan: wil je er blijvend iets aan doen? Dan moet zij, diep van binnen, ZELF andere keuzes maken. Niet volgens het oude, te verwachten patroon werken, doen, leven, maar dat andere pad nemen, die andere keuze maken. Dat kan zij.
Wat jij kunt doen: er van overtuigd zijn dat het anders kan en het nog 1x met haar bespreken, als bovenstaande manier en er dan niets meer van zeggen, er van uit gaan dat het goed komt zeg maar. .. tja. klinkt zweverig en het is lastig uit te leggen, maar jullie zitten beiden op een andere frequentie.

dat klinkt niet alleen zweverig dat ís het ook. Er van uit gaan dat het goed komt is denk ik een illusie als je het tenminste zo zegt als jij dat nu verwoord. Zij zal waarschijnlijk ontkennen dat er een probleem is. Want als je erkent dat er een probleem is dan moet je er wat aan doen maar dat overziet ze niet en ze wordt waarschijnlijk tegen gehouden door iets wat sterker is dan haarzelf. Je hebt wel gelijk dat er over blijven praten door de partner niet helpt, je krijgt alleen maar ruzie.
Er is maar 1 oplossing die ik zie en dat is grenzen!.

Nu nu nu! is het klaar. En dan zelf beginnen en NIET meer stoppen met opruimen. Dan moet ze op een gegeven moment wel mee. Ik zou als ik TO was een plan de campagne maken. En dan niet van dik hout zaagt men planken ( wat ik ook wel heb gedaan door de zeggen ik houd er een lucifer bij dan fikt alles af) maar wat hier hielp was zeggen. "ik wil helemaal geen leeg kaal huis, we kunnen best veel houden maar niet alles, kies dan uit wat je persé houden wil"  Dat heeft hier toch wel een beetje gewerkt: zelf beginnen en de dingen die hij niet persé wilde houden gewoon even wegzetten en dan een paar weken later zeggen, "er staan nog een paar zakken, breng die even naar de tweede handswinkel"
En dan nog hé, nog zou ik liever heel veel meer weg doen maar goed ik zal dit ook moeten accepteren als het maar leefbaar blijft.  Maar ook hier staan nog minstens 20   dozen met foto's en andere papieren en snuisterijen die uitgezocht moeten worden. Daar zie ik ook bijna niet over heen op dit moment en ook zijn er veel pleisterplekken ( dus tafel en kastjes waar papieren op gekwakt worden.) Dus ja.. mijn grootste wens is een opgeruimd huis zeg ik altijd maar. 

Ps nog iets heel anders. Die was is volgens mij het beste aan te pakken: als ze het niet ziet zitten kun je desnoods ook een was en strijkservice inschakelen. ( is niet goedkoop maar dan ben je het in je huis kwijt en krijg je het netjes terug en dan hup gelijk de kast in)
Verder zou ik daar een project van maken: hoeveel handdoeken en washandjes hebben we, welke zijn nog goed, welke kunnen er weg. Hoeveel hebben we eigenlijk nodig. ( minder dan je denkt: als je voor iedereen 4 handdoeken hebt is het genoeg, mits je elke week een handdoeken was doet) Idem dito voor lakens en dekbedovertrekken. Ik heb maar twee dekbedovertrekken en twee onderlakens voor ons bed en voor de kinderen drie onderlakens en drie dekbedovertrekken.( en nog wat extra voor het logeer bed) verder alles weg gedaan. Dan kijken naar ondergoed van iedereen, wat kan er weg hoeveel is er wat moet er gekocht worden. Idem dito met kleding, alles wat je niet meer aankan te klein is etc kan weg. Naar de bak van het leger des heils of naar een tweede handswinkel voor een goed doel. Kasten schoonmaken en alles wat je houden wil erin. En dan iedereen strikte orders geven dat de was in de wasmand moet. "gewoon' beginnen TO en dan maar hopen dat als ze het resultaat ziet ze het vanzelf meer gaat overzien. Maar ik geef je het te doen.. met een fulltime baan dit ook nog moeten oppakken.

En wat hier ook heeft geholpen is je huis in zone's verdelen: Dus in de huiskamer wil je lekker zitten en tv kijken, een boek lezen etc. Dus geen was in de kamer, maar wel dekentjes bij de hand ( in een krat onder de bank of zo) voor als het koud is en je wilt de kachel niet al te hard zetten. Pak een grote mand en kwak alles er in wat niet in de zithoek thuis hoort. Zoek dat later uit. Dan is in ieder geval je zithoek leeg. Etc..

Nog maar weer succes en sterkte

EvenAnders69 schreef op 05-12-2022 om 22:36:

Mijn ervaring is dat hoe meer 'de partner' er van zegt en er over valt, hoe minder er uit je handen komt. Probeer het eens anders: probeer te achterhalen of ZIJ er ook een probleem mee heeft. Vindt ze deze situatie fijn? Ik verwacht van niet. Zij moet bij zichzelf te rade gaan: wil je er blijvend iets aan doen? Dan moet zij, diep van binnen, ZELF andere keuzes maken. Niet volgens het oude, te verwachten patroon werken, doen, leven, maar dat andere pad nemen, die andere keuze maken. Dat kan zij.

Dat zou kunnen wat jij hier zegt maar ik moet aan een vriendin denken die altijd zegt ‚als ik het kon, deed ik het ook‘. Maw, als je het niet kan, komt het ook niet uit je handen. Linksom niet en rechtsom niet. En dat kan heel veel redenen hebben: geen energie, slecht slapen, misschien is er sprake van depressiviteit of van een ziekte (bijv pfeiffer), slechte gezondheid, totaal ontmoedigd raken door elke keer te horen dat je niet aan de verwachting voldoet. En vergeet ook de drie kinderen niet waar je je handen vol aan hebt en die hun eigen rol en dynamiek hebben in het geheel. En.. en ..en er zijn mensen die niet zien wanneer er rommel is en hoe je dat vervolgens moet tackelen. En er zijn er die het wel zien maar niet weten hoe ze het moeten opruimen.  Of mensen die om hun omgeving in de hand te houden nog geen krant de deur uit kunnen doen. Als je het kan, doe je het ook. Daar heeft ‚je moet het maar willen en meer je best doen‘ weinig mee te maken.  Dáár, uit die laatste hoek komen de verwijten. Dat lost niets op: je zet elkaar klem.. Je kan in zulke gevallen wel praten maar het eindigt vaak in verwijten of onpraktisch toezeggingen.

In dat soort situaties heb je meer aan een praktisch plan. Maar het plan ‚zij moet het (dus) doen‘ daar moet, lijkt mij, iets anders voor komen.. Er zijn heel weinig huishoudens waar dat naar tevredenheid werkt.

Ik zei het al en iemand anders ook: begin met de was. Mijn plan: Zaterdag maken jullie eerst je bed op en brengen dan per kamer de was naar het grote bed. Niet alles tegelijk, maar bijvoorbeeld eerst de was uit de huiskamer. Die verdeel je in stapels per persoon. Ik raad zes kratten aan. Dingen die weg kunnen (rompertje terwijl de jongste vijf is 😀) en kapotte dingen weg. De rest per persoon een krat. Je richt je dan dus op verzamelen en categoriseren. Niet op weggooien! 
klaar?  Dan haal je de was uit de keuken. Ook weer wegwerken. Steeds kleine stappen, niet meteen alle was overal weghalen en op bed gooien, dat is te overweldigend en dan raakt ze waarschijnlijk in paniek. Kijk tot hoe ver je komt. Zijn het maar twee of drie kamers die wasvrij zijn? Prima, dan is dat de eerste stap, zondag weer twee kamers. Dan is het behapbaar. Desnoods ga je met één kind zijn kledingkast opruimen en de kleding uit de krat in de kast leggen. 

Zijn de kinderkamers ook een puinhoop? Dat is een goede stap na de gemeenschappelijke leefruimtes. Ik vind het naar de kinderen toe niet netjes 'hun' ruimte (je hebt die immers ter beschikking gesteld aan ze) vol te plempen met je eigen zooi. Je wordt waarschijnlijk ook niet blij van hun zooi in jullie kamer. Dat is een kwestie van voorleven en van respect naar de ruimte van de ander.

Misdreavus schreef op 05-12-2022 om 21:06:

(...)

Lang verhaal waar je waarschijnlijk helemaal niks aan hebt, ik hoop dat jullie er uit kunnen komen.

Ik vind dit juist heel waardevol voor TO. Denk dat het heel goed is om de andere kant van het verhaal te horen.

Ze zegt dat het door de drie kinderen komt dat ze geen tijd heeft om op te ruimen. Hoe oud zijn de kinderen?
Was ze ook al rommelig voor er kinderen waren?

Heb je gevraagd wat zij dan nodig heeft om het wel te laten slagen?

Heb je aangegeven dat jij er zoveel last van hebt dat je het soms echt niet meer ziet zitten? Oftewel ipv ruzie en verwijt echt duidelijk maken hoeveel last jij er van hebt? 

Ik realiseer me dat je al veel hebt gelezen en nagedacht en ik kan me voorstellen dat met drie kinderen en een baan én die zooi het moeilijk is om energie over te houden om stappen te zetten.

Ik hoop dat je je ertoe kunt zetten om alle energie die je hebt in te zetten op het organiseren van hulp van buitenaf. Naast het (huishoudelijke) deel dat je zelf redelijkerwijs kunt doen om dagelijks te overleven natuurlijk. 
ik denk echt dat hulp zoeken - eerst in je eentje, om steun te krijgen, daarna samen - een goede investering is en voor je vrouw ook het meest acceptabel. Wat zij ervan vindt is in dit stadium even niet belangrijk, ik zou even zonder haar opereren om de start van een plan te onderzoeken. Dat is een risico, dat ze later boos op je wordt, maar zodra je kunt formuleren dat je samen met haar wilt werken, dat het iets is wat te tackelen is zonder veroordeling zal ze hopelijk positiever worden?
gr Angela

https://www.zorgwelzijn.nl/tips-om-met-hoarders-om-te-gaan-1567362w/
dit was een kleine tip die mogelijk wel al helpt: 
"Wil een verzamelaar hulp bij opruimen? Begin dan op een plek waar de verzamelaar graag meer ruimte wil. Laat hem/haar er een voorstelling van maken en de voordelen benoemen. Houd het klein. Maak bijvoorbeeld samen het aanrecht vrij van spullen. Deel de spullen op in dingen die weg mogen, waar twijfel over is en die moeten blijven. Geef spullen die blijven een eigen, vaste plaats." En dan denk ik erbij: dingen die weg mogen en twijfeldingen stop je beide in een aparte doos en die mag nog even uit het zicht blijven staan ...

ps dan vind ik ook nog de term 'bemoeizorg' waarbij ik zelf eerder dacht aan alleenstaanden maar wie weet dat in jouw gemeente mogelijkheden zijn? https://presentiezorg.nl/bemoeizorg/

De kans bestaat dat je vrouw een hoarder is. Daar zijn al veel tips voor gegeven.

Er is natuurlijk ook nog de mogelijkheid dat jouw lat te hoog ligt en zij het echt niet redt. Zoals ik vroeger, als ik een hele dag taxichauffeur/boodschappendame/vrijwilliger op school was geweest en manlief bij thuiskomst begon te mekkeren over voetbalschoenen die in de tuin stonden te drogen. 

Je zou, om te zien wat het is, eens kunnen voorstellen om je aantal werkdagen te veranderen. Zij vijf dagen werken , jij drie. Of beiden vier. In elk geval, zodat het huishouden duidelijker iets van jullie samen, of misschien wel alleen van jou is. Dat niet zij de controle heeft, maar jij. Inclusief alles wat zij denkt dat jij vergeet, zoals cadeautjes, sport enz.  
Daarmee verzand je niet in de eeuwige discussie jij moet beter opruimen versus ik heb het te druk om dat te doen, maar draai je het om. Je haalt de druk van het huishouden van haar schouders en legt die bij jezelf neer. 

Fijnste scenario; jij blijkt een organisatietalent en krijgt het goed voor elkaar naar jouw maatstaf en zij vindt meer rust doordat ze meer tijd heeft voor werk en thuis voor leuke dingen. Bovendien laat je dan merken naar haar te luisteren ipv alleen maar aan te geven dat het niet goed is. 
Minder fijn scenario is als blijkt dat ze toch echt dwangmatig verzamelt. Maar dat is dan wel echt zichtbaar en misschien voor haarzelf ook makkelijker om hulp te zoeken.