Relatieproblemen delen

Rosiering schreef op 16-04-2023 om 20:44:

En wellicht het allerbelangrijkste...ik moet er niet aan denken mijn kinderen maar voor 50% te zien.

Maar als jullie al 23 jaar samen zijn hoe oud zijn de kinderen dan?

Ysenda schreef op 16-04-2023 om 23:13:

[..]

Maar als jullie al 23 jaar samen zijn hoe oud zijn de kinderen dan?

Je hoeft toch niet meteen aan kinderen te beginnen als je elkaar net kent? Onze oudste kwam toen we 12 jaar bij elkaar waren. Als ik dat loslaat op TO’s situatie zou de oudste dan dus 11 zijn…

Ruud1971! schreef op 17-04-2023 om 07:50:

[..]

Jouw verhaal komt mij bekend voor. Mijn zus heeft dit meegemaakt. Haar man was op een avond heel dronken en schold haar uit (o.a. hoer) en kwam heel dreigend over naar haar en zei dat die haar wat wilde aandoen. Hij was zwaar dronken want normaal is het echt een goedzak. Hij heeft 100x excuses aangeboden maar zij heeft dit toen opgeslagen. Deze "wond" is gaan etteren bij haar en heeft haar gevoel voor hem uit zelfbescherming geblokkeerd. Kortom na jaren een bijna scheiding omdat ze er ook met niemand had over gepraat. Zoek idd hulp, praat erover met een derde. POH, psycholoog, vriendin, iemand. Hun huwelijk is nu goed te noemen. Je moet deze "trauma" verwerken. Vrouwen zijn daar gevoeliger in dan een man. Waarschijnlijk denkt je man dat alles vergeven is. Als je huwelijk verder oke is probeer hem te vergeven maar dat kan alleen met hulp.

Je bedoelt, hoop ik: het slachtoffer zal daar gevoeliger in zijn dan de dader 

Ruud1971! schreef op 17-04-2023 om 07:50:

[..]

Jouw verhaal komt mij bekend voor. Mijn zus heeft dit meegemaakt. Haar man was op een avond heel dronken en schold haar uit (o.a. hoer) en kwam heel dreigend over naar haar en zei dat die haar wat wilde aandoen. Hij was zwaar dronken want normaal is het echt een goedzak. Hij heeft 100x excuses aangeboden maar zij heeft dit toen opgeslagen. Deze "wond" is gaan etteren bij haar en heeft haar gevoel voor hem uit zelfbescherming geblokkeerd. Kortom na jaren een bijna scheiding omdat ze er ook met niemand had over gepraat. Zoek idd hulp, praat erover met een derde. POH, psycholoog, vriendin, iemand. Hun huwelijk is nu goed te noemen. Je moet deze "trauma" verwerken. Vrouwen zijn daar gevoeliger in dan een man. Waarschijnlijk denkt je man dat alles vergeven is. Als je huwelijk verder oke is probeer hem te vergeven maar dat kan alleen met hulp.

De vraag is of het bij TO alleen 1 incident is van haar man in beschonken toestand.

Ze schrijft immers dat ze meerdere keren relatietherapie hebben gehad wat niet geholpen heeft. Doet me vermoeden dat er meer speelt, maar die vraag kan TO alleen beantwoorden.

Rosiering schreef op 17-04-2023 om 08:58:

[..]

Heeft ze dit samen met haar man besproken bij een psycholoog? Ik heb al wel POH gehad. Ben nu op zoek naar een psycholoog. Dat valt overigens niet mee...die hebben we wachtlijsten van maanden en ik heb nu hulp nodig, dus dat valt me zwaar. Helaas is het bij mee een figuurlijke en letterlijke wond..

Nee ze heeft dat voor haarzelf moeten oplossen. De ene persoon is de ander niet. Het ligt waarschijnlijk in jouw karakter dat je de confrontatie niet wil aangaan. Mijn zus kon niet tegen ruzie en in hun relatie kwam er nooit ruzie/ woordenwisseling voor. Mijn zwager heeft alles in die jaren opgekropt en dat kwam eruit. Uiteraard niet goed geweest. Mijn zus is inderdaad alleen naar de psycholoog geweest en heeft ook een training weerbaarheid (grenzen aangeven) gehad. Wat ik wil zeggen is dat andere vrouwen in jouw situatie je man ook een grote bek hadden gegeven maar jij hebt dit ingeslikt en dacht het ebt wel weg. Is het aard van het beestje maar hier moet je wel wat aan doen. Dit moment bepaalt je leven nu terwijl de rest gezellig/leuk in je huwelijk is buiten de allerdaagse dingen. Je bent bang dat het weer gaat gebeuren ondanks 100x excuses van je man. Je moet ook (leren) kunnen vergeven. Kijk naar de mooie dingen die je samen hebt maar laat dit uiteraard nooit meer gebeuren. Vertrouwen kost ook tijd maar het zou zonde zijn dat deze gebeurtenis je huwelijk kost. Ook in andere relaties zul je tegen dit probleem aanlopen.

Rosiering: je zegt dat je bang bent om alleen te komen te staan. Je zegt ook dat je de zaken in je huwelijk niet met vriendinnen deelt. Zou het een misschien met het ander te maken kunnen hebben? Blijkbaar heb je geen vriendschappen die zich door zo'n intieme vertrouwensrelatie kenmerken dat je je zorgen over je huwelijk kan delen. Dat moet erg eenzaam voelen en ik kan me voorstellen dat het vandaaruit ook moeilijker is te vertrouwen op dat je het alleen wel zal redden omdat je je hart uit kan storten bij mensen die je vertrouwt. 

Jonagold schreef op 16-04-2023 om 23:30:

[..]

Je hoeft toch niet meteen aan kinderen te beginnen als je elkaar net kent? Onze oudste kwam toen we 12 jaar bij elkaar waren. Als ik dat loslaat op TO’s situatie zou de oudste dan dus 11 zijn…

Als je 23 jaar bij elkaar bent kun je dus idd basisschoolkinderen hebben maar ook inmiddels meerderjarige kinderen of zelfs al kleinkinderen en alles daar tussenin.

Daarom juist de vraag, want afhankelijk van die leeftijd moet je bij een scheiding meer of minder regelen en over de toekomst nadenken.

Zijn ze nog pre-basisschool heb je bv nog niet te maken met schoolvakanties, maar wel met het beslissen over naar welke basisschool (soort onderwijs, geloofsrichting of niet en locatie). 

Zitten ze op de basisschool heb je te maken met die schoolvakanties maar ook met sport bijvoorbeeld (hoe regel je dat met uit en thuis wedstrijden, training etc (stel ze hebben ambitie en gaan bijna dagelijks trainen en bijna alle weekenden wedstrijden), zitten ze op de middelbare heb je wel die schoolvakanties maar hebben ze ook steeds meer een eigen leven waar je rekening mee moet houden (baantjes, sport, vrienden, eerste vriendinnetje / vriendje).

Zijn ze 16/17 zul je hun ook bij de regeling moeten betrekken of uberhaubt al beslissen dat er geen formele regeling meer komt.

Zijn ze heel jong, zul je al over al die fases erna na moeten denken of daar in je ouderschapsplan vaste momenten voor moeten vast stellen want de behoefte van een dreumes  is volledig anders dan een 17 jarige. 

Ik vind het verdrietig voor je dat je zo in je relatie zit en dat je dat met niemand durft of wil delen. Dat lijkt me heel eenzaam. 
Volgens mij zit er heel veel pijn bij je en je laatste bericht geeft niet de indruk dat het alleen jouw 'gevoeligheden' zijn.
Dit komt niet meer zomaar goed als ik lees wat er is gebeurd en wat dat met jou doet. De vraag is denk ik hoe lang je dit door laat etteren. 
Er zijn heel veel redenen om in jullie geval niet uit elkaar te gaan, ik denk dat je je in jullie geval de vraag moet stellen hoe lang je het onvermijdelijke uit gaat stellen en wat dát jou gaat kosten op de korte en langere termijn.

Uit de postings maak ik het volgende op:
- je man is erg tekeer gegaan en jij hebt daar fysiek en mentaal (nog) last van
- hij heeft zich niet verontschuldigd en vindt dat het aan jou ligt dat je er nog steeds mee worstelt. Ook heeft hij zijn redenen, dus de kans is aanzienlijk dat het vaker gebeurt.
- Je wilt er graag met een ander over praten maar je durft dat niet. Om haar reactie? Om wat ze gaat adviseren, terwijl jij dat niet aandurft? Of denk je dat ze jou ook laat vallen als ze het weet?
Wat zou je een ander aanraden? Als een vriendin jou in vertrouwen zou vertellen over zo’n situatie? Als je suggesties kon doen over hoe hier mee om te gaan tegen iemand zonder gelijk naar alle mitsen en maren te kijken?
En wat betekent dit alles voor je kinderen ?

Je kunt ook in gesprek met de huisarts hierover, die zal het zeker nooit verder vertellen en niet oordelen.