Relatieproblemen delen
In mijn huwelijk ( zijn al 23 jaar samen) gaat het niet goed. Ik denk na over een scheiding, maar dit idee alleen al geeft me extreme spanning (mijn lichaam voelt als overlevingsstand). Ik heb nog nooit alleen gewoond en ook dat idee benauwd me. Toch ben ik bang dat ik deze keuze wel moet gaan maken, omdat ik de spanning en angst niet meer aan kan. Het idee van de goede dingen moeten loslaten (die zijn er ook) vind ik zwaar. Helaas weegt het andere zwaarder en ben ik bang dat het met mij steeds verder bergafwaarts zal gaan als ik blijf. We hebben al meerdere keren relatietherapie gehad. Helaas mist hij empathie (geeft hij zelf ook aan) en dit vind ik erg zwaar voor de kinderen en mezelf. Ergens zou ik dit graag met mijn vriendin bespreken, maar het spreekwoord 'de vuile was buiten hangen' is er niet voor niets. Is het onverstandig? Kan ik dit wel maken naar mijn man toe.
Hebben jullie tips. Eerlijk gezegd vind ik het ook gewoon een eng idee.
Rosiering schreef op 17-04-2023 om 22:01:
[..]
Helaas heb ik geen 100 excuses mogen ontvangen. Sterker nog, hij zegt daar zijn redenen voor te hebben.
Begrijp ik dit goed? Je bedoelt dat hij zijn redenen had voor ernstig huiselijk geweld? Waarbij jij onder meer fysiek gewond bent geraakt op een manier waar jij nu nog de gevolgen van ondervindt? En dat excuses daarom volgens hem niet nodig zijn?
Als dit de situatie is, ís daar niet 'overheen te komen' of 'mee te leven'. Dit is niet aan jou, is geen kwestie van acceptatie of loslaten door jou. Want dit zou betekenen dat hij een externe factor (jou?) de schuld geeft van zijn agressie en dat hij er dus niet op aanspreekbaar is. Dat je afhankelijk bent van die externe factor of zelf op eieren moet lopen, jezelf moet controleren en aanpassen, om ervoor te zorgen dat hij niet boos wordt, je niet slaat, of stompt, of duwt of beukt of weet ik veel wat er precies gebeurd is. Dat is voor jou helemaal niet veilig en het is de omgekeerde wereld. Je moet er vanuit kunnen gaan dat conflicten of frustraties zonder gebruik van fysiek en mentaal geweld worden opgepakt. En dat je partner dat niet inziet en de verantwoordelijkheid buiten zichzelf legt, is de doodsteek voor je vertrouwen en je veiligheid. Ik vind het volkomen logisch dat je de spanning en angst niet meer aan kan. Sterker nog: het is eigenlijk gezond dat je die spanning en angst voelt. Het is een signaal dat je moet gaan handelen.
En het is niet alleen het fysieke geweld van twee jaar geleden wat een probleem vormt. Als hij daarvoor de verantwoordelijkheid buiten zichzelf legt (bij jou?) hoe gaat hij dan in het dagelijks leven met jou om? Is hij een gelijkwaardige, wederkerige partner? Is hij respectvol naar jou? Kan hij in het dagelijks leven zijn aandeel wél erkennen? Je schrijft dat hij geen empathie heeft, dat hij dat zelf ook erkent. Dat maakt de kans dat hij dat allemaal kan natuurlijk erg klein. En wat betekent dat voor jou? Ik schat in dat er daardoor erg veel druk bij jou komt te liggen om ervoor te zorgen dat er geen dingen gebeuren waar hij last van heeft of niet goed tegen kan? Dat jij daardoor maar weinig ruimte zult kunnen innemen voor jezelf en je eigen behoeften? Het feit dat je het met niemand durft te delen, maakt waarschijnlijk ook nog eens dat je heel geïsoleerd en eenzaam bent? En dat je denkt dat je het alleen niet kan redden, kan ook een gevolg zijn van jarenlang de schuld op je nemen van alles wat er mis gaat. Er is een grote kans dat jouw zelfbeeld en zelfvertrouwen juist door deze relatie, door hoe je man met jou omgaat, nog eens extra 'klein' zijn geworden. In feite Rosiering, lijk je me behoorlijk 'in gevaar' en denk ik dat je hulp nodig hebt om hieruit te komen. En dat je die hulp ook verdient!
Ik zou zeggen: ga terug naar de huisarts/POH en doe daar niet net alsof jouw gevoelens het probleem zijn. Dat zijn ze namelijk écht niet. Jouw angst en spanning zijn volkomen normaal in de situatie en ze moeten niet die gevoelens proberen weg te nemen maar jou op weg helpen om de situatie te veranderen. Ben eerlijk tegen de huisarts over hoe het bij jullie toegaat. Anders kunnen mensen je niet goed helpen.
Mija schreef op 18-04-2023 om 10:45:
[..]
Begrijp ik dit goed? Je bedoelt dat hij zijn redenen had voor ernstig huiselijk geweld? Waarbij jij onder meer fysiek gewond bent geraakt op een manier waar jij nu nog de gevolgen van ondervindt? En dat excuses daarom volgens hem niet nodig zijn?
Als dit de situatie is, ís daar niet 'overheen te komen' of 'mee te leven'. Dit is niet aan jou, is geen kwestie van acceptatie of loslaten door jou. Want dit zou betekenen dat hij een externe factor (jou?) de schuld geeft van zijn agressie en dat hij er dus niet op aanspreekbaar is. Dat je afhankelijk bent van die externe factor of zelf op eieren moet lopen, jezelf moet controleren en aanpassen, om ervoor te zorgen dat hij niet boos wordt, je niet slaat, of stompt, of duwt of beukt of weet ik veel wat er precies gebeurd is. Dat is voor jou helemaal niet veilig en het is de omgekeerde wereld. Je moet er vanuit kunnen gaan dat conflicten of frustraties zonder gebruik van fysiek en mentaal geweld worden opgepakt. En dat je partner dat niet inziet en de verantwoordelijkheid buiten zichzelf legt, is de doodsteek voor je vertrouwen en je veiligheid. Ik vind het volkomen logisch dat je de spanning en angst niet meer aan kan. Sterker nog: het is eigenlijk gezond dat je die spanning en angst voelt. Het is een signaal dat je moet gaan handelen.
En het is niet alleen het fysieke geweld van twee jaar geleden wat een probleem vormt. Als hij daarvoor de verantwoordelijkheid buiten zichzelf legt (bij jou?) hoe gaat hij dan in het dagelijks leven met jou om? Is hij een gelijkwaardige, wederkerige partner? Is hij respectvol naar jou? Kan hij in het dagelijks leven zijn aandeel wél erkennen? Je schrijft dat hij geen empathie heeft, dat hij dat zelf ook erkent. Dat maakt de kans dat hij dat allemaal kan natuurlijk erg klein. En wat betekent dat voor jou? Ik schat in dat er daardoor erg veel druk bij jou komt te liggen om ervoor te zorgen dat er geen dingen gebeuren waar hij last van heeft of niet goed tegen kan? Dat jij daardoor maar weinig ruimte zult kunnen innemen voor jezelf en je eigen behoeften? Het feit dat je het met niemand durft te delen, maakt waarschijnlijk ook nog eens dat je heel geïsoleerd en eenzaam bent? En dat je denkt dat je het alleen niet kan redden, kan ook een gevolg zijn van jarenlang de schuld op je nemen van alles wat er mis gaat. Er is een grote kans dat jouw zelfbeeld en zelfvertrouwen juist door deze relatie, door hoe je man met jou omgaat, nog eens extra 'klein' zijn geworden. In feite Rosiering, lijk je me behoorlijk 'in gevaar' en denk ik dat je hulp nodig hebt om hieruit te komen. En dat je die hulp ook verdient!Ik zou zeggen: ga terug naar de huisarts/POH en doe daar niet net alsof jouw gevoelens het probleem zijn. Dat zijn ze namelijk écht niet. Jouw angst en spanning zijn volkomen normaal in de situatie en ze moeten niet die gevoelens proberen weg te nemen maar jou op weg helpen om de situatie te veranderen. Ben eerlijk tegen de huisarts over hoe het bij jullie toegaat. Anders kunnen mensen je niet goed helpen.
Bedankt voor je uitgebreide bericht. Ja, hij vindt dat ik veel op hem heb aan te merken en heeft het gevoel nooit goed te kunnen doen, maar rechtvaardigd dat de situatie?...Ik merk dat ik me ergens ook schuldig voel. Ik zie namelijk ook echt heel veel goede dingen. Veel dingen die menigman wellicht ook echt niet doet. Zoals verdeling huishoudelijke taken etc.
De vraag of hij respectvol is, ja verder wel. Als ik moe ben, dan zegt hij, joh ga lekker even zitten/liggen. Op zorgvlak optimaal. Het zit 'm in het gevoel. Het stuk empathie dat is wat mij opbreek. Ik daarintegen ben erg gevoelig (misschien te gevoelig....)
Sorry maar zeggen dat je even lekker moet gaan zitten of liggen als je moe bent vind ik nou niet echt iets waar menig man in tekort zou schieten. Ken uiteraard de statistieken niet 😎 maar mijn moeder zou zeggen ‘t kost m niks behalve de lucht om t te zeggen’
Wat ik bedoel is: jouw veiligheid is een basisvoorwaarde. Zeggen dat je ff moet zitten als je moe bent is prima maar verbleekt bij het zo luchthartig omgaan met jouw veiligheid en gevoel voor veiligheid, in je eigen huis nogal ook nog eens.
Er zijn geen redenen om jouw veiligheid in gevaar te brengen tenzij hij je per ongeluk licht bezeerde terwijl hij je uit een brandend huis redde.
Hij kan alle wassen draaien, strijken, ramen lappen, bloemen meebrengen, je voeten masseren maar als hij je doelbewust verwond en daar geen berouw op toont en zelfs iets van een rechtvaardiging verzint verbleekt al het andere. Punt.
Zorg dat hij niet in je hoofd kruipt en hou vast aan je grenzen, jij bepaalt jouw grenzen, niemand anders
Rosiering schreef op 21-04-2023 om 13:09:
[..]
Bedankt voor je uitgebreide bericht. Ja, hij vindt dat ik veel op hem heb aan te merken en heeft het gevoel nooit goed te kunnen doen, maar rechtvaardigd dat de situatie?...Ik merk dat ik me ergens ook schuldig voel. Ik zie namelijk ook echt heel veel goede dingen. Veel dingen die menigman wellicht ook echt niet doet. Zoals verdeling huishoudelijke taken etc.
De vraag of hij respectvol is, ja verder wel. Als ik moe ben, dan zegt hij, joh ga lekker even zitten/liggen. Op zorgvlak optimaal. Het zit 'm in het gevoel. Het stuk empathie dat is wat mij opbreek. Ik daarintegen ben erg gevoelig (misschien te gevoelig....)
Het maakt niet uit hoeveel goede dingen er zijn als hij goedpraat dat hij je verwondt. En nee, ook dat hij zich gekrenkt voelt als jij kritiek op hem hebt, rechtvaardigt dat niet.
Wat is op dit moment de situatie bij jullie thuis, wil je daar iets over vertellen?
Ely schreef op 21-04-2023 om 23:11:
Sorry maar zeggen dat je even lekker moet gaan zitten of liggen als je moe bent vind ik nou niet echt iets waar menig man in tekort zou schieten. Ken uiteraard de statistieken niet 😎 maar mijn moeder zou zeggen ‘t kost m niks behalve de lucht om t te zeggen’
Wat ik bedoel is: jouw veiligheid is een basisvoorwaarde. Zeggen dat je ff moet zitten als je moe bent is prima maar verbleekt bij het zo luchthartig omgaan met jouw veiligheid en gevoel voor veiligheid, in je eigen huis nogal ook nog eens.
Er zijn geen redenen om jouw veiligheid in gevaar te brengen tenzij hij je per ongeluk licht bezeerde terwijl hij je uit een brandend huis redde.
Hij kan alle wassen draaien, strijken, ramen lappen, bloemen meebrengen, je voeten masseren maar als hij je doelbewust verwond en daar geen berouw op toont en zelfs iets van een rechtvaardiging verzint verbleekt al het andere. Punt.
Zorg dat hij niet in je hoofd kruipt en hou vast aan je grenzen, jij bepaalt jouw grenzen, niemand anders
Bedankt voor je bericht Ely!
Mija schreef op 21-04-2023 om 23:54:
[..]
Het maakt niet uit hoeveel goede dingen er zijn als hij goedpraat dat hij je verwondt. En nee, ook dat hij zich gekrenkt voelt als jij kritiek op hem hebt, rechtvaardigt dat niet.
Wat is op dit moment de situatie bij jullie thuis, wil je daar iets over vertellen?
Hoe is op dit moment de situatie. De situatie is in principe fijn en stabiel. We zijn beide thuis aan het werk, nemen beide de zorgtaken serieus. Zijn er (ik kan wel) zeggen altijd voor de kinderen. We eten in de ochtend en avond met het hele gezin en in de middag met z'n 2-en. We kunnen van alles bespreken. Ik kan wel zeggen dat we samen een goed en fijn gezin hebben en ook veel kunnen ondernemen/leuke dingen doen. Alleen.....en dat weegt voor mij zwaar...ik mis het empathische stuk en op het moment dat dat speelt neemt dat extreme vormen aan. Naar mijn idee omdat hij gewoonweg niet weet hoe hij hier mee om moet gaan. Ik wil heel graag aan mezelf werken en zorgen dat ik me hier beter tegen kan verweren (of aflsuiten of welke andere benaming dan ook) maar het lukt me niet, omdat het zo heftig is. Ook mis ik vaak gezelligheid en volgens mij heeft het een met het ander te maken, want ook op dat vlak (gezelligheid) is het vlak. Ik voel me emotioneel daardoor ook niet met hem verbonden. Ik raak gevoelsmatig steeds verder van hem verwijderd door wat er allemaal al gezegd en gedaan is. Terwijl ik eigenlijk veel van hem hou.....maar ik kan steeds minder van hem hebben, omdat het er andersom ook niet mag zijn en dat is tegelijkertijd ook lastig, want op die manier geeft hij weer aan dat ik dan onaardig reageer of geen interesse toon, maar ik heb inmiddels moeite om aardig te blijven doen en liefdevol al helemaal, vanwege mijn pijn... het liefst wil ik een oplossing, maar ik zie hem niet en ik kom op deze manier emotioneel aardig wat te kort.
Rosiering schreef op 25-04-2023 om 10:07:
[..]
ik mis het empathische stuk en op het moment dat dat speelt neemt dat extreme vormen aan. Naar mijn idee omdat hij gewoonweg niet weet hoe hij hier mee om moet gaan. Ik wil heel graag aan mezelf werken en zorgen dat ik me hier beter tegen kan verweren (of aflsuiten of welke andere benaming dan ook) maar het lukt me niet, omdat het zo heftig is.
Wat gebeurt er dan precies? Wat doet hij? Waar kan hij niet mee omgaan? Wat doe jij? Wanneer? Hoe vaak?
Je gaat in één moeite door met dat jij aan jezelf wil werken. Maar waar hebben we het precies over? Waar moet je je tegen verweren? De feiten van wat er echt gebeurt, doen ertoe.
Ik heb hier lang over nagedacht
Mija schreef op 25-04-2023 om 13:01:
[..]
Wat gebeurt er dan precies? Wat doet hij? Waar kan hij niet mee omgaan? Wat doe jij? Wanneer? Hoe vaak?
Je gaat in één moeite door met dat jij aan jezelf wil werken. Maar waar hebben we het precies over? Waar moet je je tegen verweren? De feiten van wat er echt gebeurt, doen ertoe.
Ik heb hier lang over nagedacht en nog steeds vind ik het lastig om op te schrijven, want als ik dit in detail vertel, ben ik bang voor herkenning. Het komt er op neer, dat als ik aangeef iets niet fijn te vinden bij mijn partner (ik hou het bij mezelf, dus zonder verwijt) en hem vertel hoe ik me bij iets voel hij volledig door het lint kan gaan en dan in extreme mate. Hij is op zo'n moment niet te stoppen en het lukt me dan in sommige gevallen ook niet om zelf weg te komen en daar zit voor mij het grootste probleem! En naar mijn inziens verstoord dit ook de verhouding onderling. Er ontstaat dan een machtsverhouding die ik zeer onprettig vind. Vroeger ging ik dan terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik zeer rustig, maar heb het idee dat dat helemaal averechts werkt.
Google of kijk eens naar de therapie pagina's van bijvoorbeeld annette heffels. In de Margriet. Een aantal gaan over extreme boosheid van partner. En advies hoe mee om te gaan. Een advies is weglopen. Echt zeggen ik vind het niet okay hoe jij je gedraagt we praten straks verder.
Maar twee die ik heb gedaan: begin het gesprek wanneer hij weer rustig is met de vraag. Wat gebeurde er nou net. Bij jou. Bij mij. En de andere tip: vraag hem later die dag hoe jij het wel bespreekbaar zou kunnen maken zonder dat het intens wordt/boosheid oproept bij jouw partner.
Dit gedrag is echt niet oké, het is heel onveilig. Jij geeft aan iets niet prettig te vinden en hij gaat nog verder over je grenzen heen. Toont hij later nog iets van berouw? Heeft hij het inzicht dat deze dynamiek niet gezond is?
Rosiering schreef op 05-05-2023 om 09:30:
Ik heb hier lang over nagedacht
[..]
Ik heb hier lang over nagedacht en nog steeds vind ik het lastig om op te schrijven, want als ik dit in detail vertel, ben ik bang voor herkenning. Het komt er op neer, dat als ik aangeef iets niet fijn te vinden bij mijn partner (ik hou het bij mezelf, dus zonder verwijt) en hem vertel hoe ik me bij iets voel hij volledig door het lint kan gaan en dan in extreme mate. Hij is op zo'n moment niet te stoppen en het lukt me dan in sommige gevallen ook niet om zelf weg te komen en daar zit voor mij het grootste probleem! En naar mijn inziens verstoord dit ook de verhouding onderling. Er ontstaat dan een machtsverhouding die ik zeer onprettig vind. Vroeger ging ik dan terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik zeer rustig, maar heb het idee dat dat helemaal averechts werkt.
Ik vind dit niet goed klinken. Het voelt alsof je op eieren loopt. Het voelt of je problemen niet kan vertellen omdat je je misschien schaamt voor zaken en door het niet te vertellen de relatie beschermt? (dit is een aanname van mij, kijk maar hoe het voelt)
Dat je tegenwoordig rustig blijft lijkt op wat ze in de psychologie noemen 'learned helplessnes'. Dat is dat je maar niets meer doet omdat jouw acties bij de ander toch geen effect sorteren, of juist afgestraft worden.
En het blijkt dat je niet kunt 'winnen' (als in: een gelijkwaardige partij zijn op dat moment) als je terugschreeuwt is het niet goed en als je rustig blijft, werkt het ook averechts.
Een partner kan kwaad zijn, maar hij mag je niet in zo'n positie brengen. Zoek alsjeblieft hulp.
