Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?

elledoris schreef op 28-02-2023 om 19:24:

[..]

Vetgedrukt: hou nou eens op (flapdrol). Niet eerlijk en oprecht zijn doet een ander gewoon vreselijk pijn en als je dat niet wil moet je als de sodemieter eerlijk gaan zijn. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Daar ben ik intussen wel achter. Maar al mag ik van sommigen alleen nog ja en amen zeggen op jouw conclusie, ik HAD verd*mme ook gewoon twijfels en het KON ook erg lang gewoon gezellig zijn. Ik heb niet de hele tijd overtuigd zitten zijn dat we moesten kappen en willens en wetens mooi weer gespeeld. Bovendien: zeker in het begin was zij alles wat ik had❗️

Bedoel je trouwens nu dat enig achterliggend begrip voor haar k*tsituatie daar op die ‘gezellige’ vakantie huichelarij is? Nee, ik ga dat haar nu echt niet zeggen, hooguit over een paar jaar als we hierop op afstand kunnen terugkijken. Maar ik zou een monster zijn als ik hier alleen maar hard om kon lachen. 

Nog één ‘smoes’ om op te schieten overigens: ik heb tot aan begin ‘22 antidepressiva geslikt. Dat helpt ook niet als je wilt weten wat je onder die afdemping nu écht voelt. Nou, dat is wel helderder geworden. En nu geen verdediging meer, ik ga dwars door de bagger en dan begint geleidelijk een nieuw leven.

Hieronder nog even een kopie van wat ik gistermiddag aan iemand anders schreef. Voor de volledigheid. (Wie intussen gek van mij en mijn verhaal wordt heeft de vrijheid om dit topic te verlaten.)
—————————————————————————————
Ik heb me in de nesten gewerkt op relatievlak, daar ben ik me bewust van. Ik ben ook opgegroeid met een moeder die achteraf ook nooit verliefd bleek te zijn op mijn vader, dus ik heb mijn partner zonder het te weten uitgezocht om dat hele verhaal nog eens over te doen. En grote eenzaamheid en niet vertrouwen op wat ik voel heeft me gebracht waar ik nu sta.
Je zult zeggen: maar het is nu toch gelukt? Je hebt het toch uitgemaakt een paar weken geleden? Ja en nee. Want de dag na het uitmaken, toen ik de sleutel dacht te hebben waarom ik me niet kon committeren aan onze relatie en dus niet verder kon, zijn we opnieuw gaan praten en zijn we - hoewel ik niks beloofde - tóch weer …
Het ontspande eventjes, maar na een paar dagen zat die knoop in mijn maag er weer. Of de duivel ermee speelt. Maar nu is het toch echt op aan het raken, mijn vermogen tot relativeren en meebuigen.
Na een knallende ruzie is ze gisterochtend de vakantie ingegaan (ik had geen enkele zin in een hele dag met ons drieen plus haar moeder, we zouden naar een theatervoorstelling, hier anderhalf uur rijden vandaan, waarna zij door zouden naar een vakantieadres en ik met de trein terug voor vier dagen rust). Ik had dom genoeg toegezegd mee te gaan maar kreeg een paar dagen daarvóór al tekenen van overspannenheid. Zij was er echter zo op gebrand dat ik mee zou (als ‘verbindend gezinsuitje’), en ontplofte helemaal toen ik de ochtend dat we zouden vertrekken zei dat ik thuis wilde blijven. Heb haar nog nooit zo buiten zichzelf gezien. Wat een LUL was is ik dat ik het wéér gedaan had om van ons gezinnetje weg te lopen.
Inderdaad heb ik dit vaker laten gebeuren en dat had ik nooit moeten doen. Maar ik had mezelf zó moeten forceren om mee te gaan terwijl ik van binnen op was en juist weer helemaal wég wilde van haar en haar familie. Uiteindelijk ben ik vóórdat opa en oma arriveerden naar mijn studio vertrokken, zoontje vaarwel geknuffeld. Voor mij was het wel zó duidelijk dat dit zo absoluut niet meer verder kan gaan.
Nu zit ik hier in haar/ons (?!) huis omdat er nog een nieuwe ijskast wordt geleverd, maar ik wil écht weg. Ál die argumenten van haar die ze zó overtuigd op me af kan vuren….ik moet er nu écht mee afrekenen. Mijn gevoel voor haar maar vooral voor haar gezinsideaal…ik wíl het niet, ik wíl het niet, ik wíl het niet. Ik denk dat ze nu op vakantie nog steeds denkt dat we verder gaan. Maar ik zal haar als gewond dier nog eens moeten natrappen, ik blijf ook na hun terugkomst in mijn studio slapen en laat me niet NOG een keer overhalen. Dat trek ik niet, en zij uiteindelijk ook niet. Het is vergif geworden om nog langer toneel te spelen.
En het is therapie voor mij om het te schrijven in dat huis waar ik nu al als halve vreemdeling rondloop. Blijkbaar verschrikkelijk moeilijk om afstand te doen van deze gemankeerde relatie, al zegt mijn hele lijf intussen ‘nee’!
Als ik in mijn studio ben krijg ik echter toekomstvisioenen van vrijheid en een nieuw huis vinden….om soms weer de zenuwen te krijgen van de drama’s waar ik eerst nog niet onderuit zal kunnen komen.

Lexus schreef op 28-02-2023 om 20:52:

"Je zult zeggen: maar het is nu toch gelukt? Je hebt het toch uitgemaakt een paar weken geleden? Ja en nee. Want de dag na het uitmaken, toen ik de sleutel dacht te hebben waarom ik me niet kon committeren aan onze relatie en dus niet verder kon, zijn we opnieuw gaan praten en zijn we - hoewel ik niks beloofde - tóch weer..."

Ja toch weer wat, dan? Wat hebben jullie gedaan? Gepraat? elkaar trouw beloofd? Wat gebeurde er op dat moment?

Achteraf (nu 9 dagen later) zie ik wel dat het geen nut had, maar:

We kwamen te praten over hoe het allemaal zo ver was gekomen, en als factor voor de gegroeide ergernis en onvrede kwam o.a. de rommel in huis naar voren (ze is een notoire chaoot) en dat ik ook klussen liet liggen. De dagen erna hebben we op dat vlak het een en ander ingehaald. Op zich natuurlijk altijd goed om gedaan te hebben. Toen ze echter daarna ook subtiel closer probeerde te worden kreeg ik [en dat had ik kunnen weten!] toch weer de zenuwen. Ze was aardiger dan het hele voorafgaande jaar, en al leek wederzijdse vriendelijkheid in januari nog een oplossing voor het verbeteren van de sfeer thuis, ik voelde nu voor de zoveelste keer ‘shit, ze wíl weer iets van me’. Het zachter worden brengt mij niet bij liefde, bij haar kennelijk wel, maar dat stoot mij weer af. Niks veranderd.
Kansloze afslag genomen dus van de weg waar ik eerst op zat. En toen kwam het incident wat ik hierboven omschreef.

Het IS ook domweg niet vol te houden zo. Geen volgende poging meer om er nog iets van te maken. De liefde heeft hier geen kans, en hoe houden we onszelf voor de gek dat dat ook wel zonder kan.

Ooit ga ik meemaken hoe het is als het wél van twee kanten komt. Die eerste ervaring begin ik mezelf eens te gunnen na 50 jaar❗️

Max88 schreef op 28-02-2023 om 23:24:

[..]

Ik gun het je gerust, maar ik gun haar een partner die eerlijk en oprecht van haar houdt. Ik zeg uit eigen ervaring dat wat jij al die jaren hebt gedaan best heel schadelijk is. Voor haar, je kind en jezelf. En dat zou ik eerst gaan fixen voordat je te reikhalzend uitkijkt naar je volgende avontuur en de brokken zonder om te kijken achter je laat om je eigen behoeftes te vervullen.

Ik heb helemaal geen neiging om meteen een volgende relatie te beginnen. Wat bedoel je met ‘fixen’ van de schade? Oprecht geïnteresseerd. 

En ik gun zowel haar als mezelf op termijn een liefdevolle partner. Ik herken mezelf helemaal niet in het beeld dat jij schetst van een man die gewetenloos de rokende puinhopen achterlaat om alleen aan zijn eigen lol te denken. Hoe zou ik dat ook kúnnen, we hebben een kind. En ik ga niet mijn kind in de steek laten, dat heb ik al duidelijk gemaakt dacht ik. Hoe hard D. ook denkt dat ik precies dat doe. Maar haar concept van hem sparen houdt maar één optie in: blijven en beter mijn best doen.

Elpisto schreef op 01-03-2023 om 09:42:

[..]

Tuurlijk. Ze hebben hier beide schuld aan en zullen hier beide een hele zware periode aan gaan krijgen. Maar wat TO doet is gewoon ook niet zo handig. Iets toezeggen en op de ochtend zelf afzeggen. Dat is gewoon ook voor de partner niet te handelen. En ik snap wel dat zijn partner daar ontploft is. Misschien nog niet eens zozeer om het feit dat ze de relatie wil redden en hij zich terugtrekt, maar zeker ook omdat dit de laatste momenten zijn die ze als gezin nog heeft. Zeker voor zijn kind zou die zich daar maar een beetje aan op moeten trekken.

Ik wou ook niet op vakantie toen duidelijk werd dat we het niet zouden gaan halen en de scheiding ingezet zou worden. Maar toch ben ik gegaan, omdat het, op dat moment, zeker was dat het voor de kinderen een laatste onbezorgde vakantie zou zijn als gezin.

Zeker was dat dom van me. Ik heb een geschiedenis van tot het laatste moment innerlijk in gevecht zijn over wat ik moet kiezen. Daar hebben anderen vaker last van gehad, en daar zit voor mij werk aan de winkel.

Maar: onbezorgd zeg je, terwijl de spanningen te snijden zijn en papa als een half wrak alleen maar zit bij te dragen aan mama’s illusie van het leuke gezin? Om oma maar niks te laten merken? Hoe onbezorgd is dat achteraf, als je al weet dat je niet meer in die leugen wil investeren? Was D. dan achteraf blij geweest? Papa forceert zich, mama zegt ‘goedzo’? En had ik dan nu ook vrolijke berichtjes van háár gehad omdat ik haar hoop verder gevoed had?

Jij en je ex waren het er zo te lezen tenminste over ééns dat jullie gingen scheiden. Dat is een ander verhaal dan wanneer één ouder afgehaakt is en de ander er nog in gelooft.

Labyrinth schreef op 01-03-2023 om 10:18:

Schipperaar, in je nieuwe laatste berichten klinkt een helderheid door. Je lijkt uit een moeras getrokken te zijn. Je doorziet de oude patronen waarin je je gevangen dacht. Nu lost dit op. Je ex is geen gewond dier, die alleen maar medelijden nodig heeft. Je zoon kan nog vele onbezorgde vakanties (zelfs met zijn drieën) tegemoet gaan. Het dramadriehoek heeft zijn kracht verloren. Zoals ik het aanvoel, ga jij je hart volgen, ongeacht omstanders, ook hier, reageren. Ik wens je alle goeds toe, geluk is met deze helderheid te vinden elke minuut van de dag.

Dankjewel Labyrinth! Ik heb er heel veel voor over om nu eindelijk in die helderheid te blijven, al voelt het nu nog vooral als storm. (Moet wel af en toe denken aan dat spreekwoord ‘een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest’!)

Ik wil vanuit mijn waarheid leven, en niet vanuit een leugen, een toneelstuk of omdat iets volgens een ander zou moeten. Zo wil ik niet oud worden. Dat ik dit jaar 50 word staat niet los van dit alles…

Philou schreef op 01-03-2023 om 10:25:

[..]

Daar ben je imho behoorlijk laat mee. Zo laat dat het gunnen niets meer betekent. Je hebt haar al die jaren aan het lijntje gehouden, iets voorgehouden wat er niet was terwijl jij voor jouzelf heel goed wist welke gevoelens jij (niet) had en onderwijl was zij veilig genoeg om bij te blijven. Aan de ene kant omdat zij niet die gevoelens had die jij wel had en aan de andere kant omdat zij de gevoelens die jij had niet doorgrondde. Misschien heb je het af en toe genoemd om het vervolgens zo te laten.

En voor wie was dat de uitkomst, denk je?

Dus als iemand zich belazerd kan voelen én belazerd is, zal zij dat zijn. Zij heeft geïnvesteerd in jullie twee en jullie als gezin op valse voorwendselen.

Ik gun zowel haar als mezelf op termijn een miljoen of twee.
Ik gun zowel hem als mezelf op termijn een miljoen of twee.
Ik gun zowel de buurvrouw als mezelf op termijn een miljoen of twee.
Ik gun zowel de man op de hoek als mezelf op termijn een miljoen of twee.

Maar daar moet je wel zelf voor zorgen want ik heb natuurlijk op dat gebied niets te geef en niets te bepalen.

En dan is gunnen heel goedkoop.. meer verslijtend, eigenlijk.

Philou, ik kan helemaal niks met jouw reactie. Als ik jou zou moeten volgen zit ik mij tot in lengte van dagen alleen maar te schamen in een hoekje omdat ik een vreselijk mens ben. Zwart-wit, punt uit.

Ik heb al toegegeven dat ik niet goed bezig ben geweest maar dat lees jij niet. Je hebt nul komma niks empathie voor mijn kant van de zaak. Dan houdt de discussie op.