Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Ruud1971! schreef op 17-02-2023 om 16:59:
[..]
Soms kan het ook iemands ogen openen. Zag overigens meer reacties over een prostituee. Is gewoon een hulpverleenster en komt geen liefde bij kijken. Daar zou TO ook niet gelukkig van zijn geworden. Eyeopener.
Wat ik mis is waarom zij geen seks met hem wil en/of daar geen hulp voor is gezocht. Een drukke baan is geen excuses
Heb jij het hele topic wel goed gelezen Ruud?
Schipperaar schreef op 17-02-2023 om 16:20:
”Vreselijk vind ik het dat ze van een best leuke vrouw nu verworden is tot een grote donderwolk die in alles uitstraalt: JIJ hebt het allemaal gedaan!!”
Over mijn woorden die vaker aangehaald worden: ik snap best dat dit klinkt alsof ik verwacht dat D. nu blij is. Wat ik bedoel is dat ik het triest vind dat het zover gekomen is. Had niet moeten gebeuren.
Ah ja, dat zei mijn ex ook. Wat triest dat zover gekomen is. Gatver.
elledoris schreef op 17-02-2023 om 17:57:
[..]
Ah ja, dat zei mijn ex ook. Wat triest dat zover gekomen is. Gatver.
Je bedoelt een constatering van een feit, geen doorleefd gevoel?
Philou schreef op 17-02-2023 om 19:22:
[..]
Je bedoelt een constatering van een feit, geen doorleefd gevoel?
Het was een beschuldiging naar mij toe. Hij vond mijn gedrag dieptriest. Dat was toen ik ontplofte van opgekropte frustratie nadat hij jarenlang om de hete brei heen heeft gedraaid hè.
Hoe gaat het met je Schipperaar, nog wat constructieve gesprekken kunnen voeren afgelopen weekend?
Kersje schreef op 20-02-2023 om 18:17:
Hoe gaat het met je Schipperaar, nog wat constructieve gesprekken kunnen voeren afgelopen weekend?
Dankjewel Kersje! En ik ben lang stil geweest ja. Binnenkort wil ik wel een update geven, nu kan ik het nog niet.
Schipperaar schreef op 23-02-2023 om 13:38:
[..]
Dankjewel Kersje! En ik ben lang stil geweest ja. Binnenkort wil ik wel een update geven, nu kan ik het nog niet.
Geen haast hoor, was enkel benieuwd 😉
Kersje schreef op 23-02-2023 om 14:33:
[..]
Geen haast hoor, was enkel benieuwd 😉
-knip- off topic en onnodig
Philou schreef op 23-02-2023 om 16:45:
[..]
[Quote verwijderd]
Dat zijn jouw woorden natuurlijk, blijkbaar voor jou wel als je het zo expliciet nodig vindt het zo offtopic te benoemen 
Kersje schreef op 23-02-2023 om 18:34:
[..]
Dat zijn jouw woorden natuurlijk, blijkbaar voor jou wel als je het zo expliciet nodig vindt het zo offtopic te benoemen
-knip-
Hoe gaat het nu Schipperaar?
Lexus schreef op 26-02-2023 om 11:14:
Hoe gaat het nu Schipperaar?
Ik schipper nog steeds als een gek in mijn hoofd, maar nauwelijks meer in de richting van ‘we gaan toch nog door’. Ik vrees wel dat - ondanks een explosieve ruzie gisterochtend - zij nog steeds vol inzet op doorgaan. Nu zij een aantal dagen op vakantie is ruik ik intussen een mengeling van een vrije toekomst, een berg shit die nog op me af komt, en daar tussenin nog best wat verwarring. Het blijft een situatie die ik niet ken, een onbekend parcours dat ik zonder oefening zelf moet rijden.
Ik lees de reacties van alle afgelopen bladzijden nog maar eens terug. Niet teveel tegelijk.
Schipperaar schreef op 27-02-2023 om 20:11:
[..]
Ik schipper nog steeds als een gek in mijn hoofd, maar nauwelijks meer in de richting van ‘we gaan toch nog door’. Ik vrees wel dat - ondanks een explosieve ruzie gisterochtend - zij nog steeds vol inzet op doorgaan. Nu zij een aantal dagen op vakantie is ruik ik intussen een mengeling van een vrije toekomst, een berg shit die nog op me af komt, en daar tussenin nog best wat verwarring. Het blijft een situatie die ik niet ken, een onbekend parcours dat ik zonder oefening zelf moet rijden.
Ik lees de reacties van alle afgelopen bladzijden nog maar eens terug. Niet teveel tegelijk.
Die verwarring lijkt mij meer dan normaal in jullie situatie, ook dat zij inzet op doorgaan, want het gaat immers al jaren op deze manier. Toch vind ik dat geen ‘verworven recht’ om nog maar jaren zo door te gaan ten koste van jouw eigen geluk!
Kersje schreef op 28-02-2023 om 15:40:
[..]
Die verwarring lijkt mij meer dan normaal in jullie situatie, ook dat zij inzet op doorgaan, want het gaat immers al jaren op deze manier. Toch vind ik dat geen ‘verworven recht’ om nog maar jaren zo door te gaan ten koste van jouw eigen geluk!
Ze is inderdaad erg vasthoudend aan haar plan, en vindt het volgens mij ook het ergst denkbare dat haar zoon kind van gescheiden ouders zou worden. Mogelijk ook gezichtverlies in haar familie, haar ouders lijken een ideaal huwelijk te hebben maar bij hun drie kinderen willen relaties juist niet lukken.
Wat me ook wel bij de gedachte brengt dat het ook razend confronterend kan voelen om je nietsvermoedende ouders te moeten vertellen dat je uit elkaar gaat. Daarmee valt in D.’s familie wellicht een niets-aan-de-hand kaartenhuis in elkaar. Mijn eigen moeder is ook zwaar beschadigd doordat haar vader haar als kind in de steek liet en nooit meer contact opnam. Dat zijn echt erge dingen…al kan ik haar wel verzekeren dat ik mijn opa (die ik dus ook nooit gekend heb) in geen geval ga kopiëren!
En over mijn eigen gedrag: het is ook gekmakend voor D. dat ik al zovaak (en de laatste maanden steeds serieuzer) weg wilde gaan, maar toch steeds na een goed gesprek (tja, was het zo ‘goed’ achteraf?) terug was. Nooit met de belofte of de overtuiging dat ik nu wél toegewijd zou zijn. Maar na de ruzie van zondag waarbij ze ontplofte dat ik wéér afhaakte bij het uitje dat zo gezinsverbindend had kunnen zijn (in haar optiek) zijn we nog verder van huis.
Surrealistisch: ik zit hier thuis in mijn studio bij te komen van/in de storm, proberen het gevoel over wat ik nu écht zélf wil steviger te voelen, en plannen te smeden voor een leven ná de definitieve breuk. Intussen videobelt zoonlief elke dag vrolijk vanaf het vakantieadres, af en toe inzoomend op een zeer ongemakkelijke en kortaffe moeder, en op oma die me zo vrolijk groet dat ik denk dat ze totaal van niks weet over de spanningen waar haar dochter mee zit. Daar zal D. zondag wel niks over losgelaten hebben toen haar ouders een half uur na de explosie op de stoep stonden. Wat een toestand…heb tot zekere hoogte met D. te doen dat ze zo in een spagaat zit. Anderzijds heb ik écht geen zin meer in een zoveelste sorry-gesprek wat tóch too little too late zou zijn, en wat tóch niet de pijn verlicht dat ik inderdaad niet voor het gezin gekozen heb. Want ik kan en ga het niet zeggen, dat het me spijt en dat ik wel mee had moeten gaan naar dat theater. Ik wás ook doodmoe. Van toneelspelen. Dat was pas een ongemakkelijke beproeving in het kwadraat geweest, ik ‘gezellig’ mee met kind en nietsvermoedende oma, anderhalf uur in de auto en daarna drie uur in het theater. Waarna oma er een week later achter zou komen dat schoonzoon er de brui aan geeft. Nee, dat had niks te maken gehad met nog meer mijn stinkende best doen, dat was een vuile streek geweest om mee te gaan.
Krijg ik alsnog oma vrolijk zwaaiend op mijn telefoonscherm. Dit is me het lesje wel….
En ik reken erop dat, zogauw D. en kind donderdag weer terug zijn, ik pas écht een ontploffing in my face krijg als ze geen mooi weer meer hoeft te spelen. Voor wie nu denkt dat ik slachtoffer wil zijn of dat ik vind dat ze aardig tegen me zou moeten zijn….nee. Ze zit in een ongelooflijke k*tsituatie en ik gun ons allebei dat we hier uitkomen.
Het enige wat ik nog kan zeggen is dat ik écht nooit had gewild dat een goed mens als zij door mijn toedoen zoveel pijn voelt. Maar zoals het nu is zie ik geen andere mogelijkheid.
Schipperaar schreef op 28-02-2023 om 19:18:
[..]
Ze is inderdaad erg vasthoudend aan haar plan, en vindt het volgens mij ook het ergst denkbare dat haar zoon kind van gescheiden ouders zou worden. Mogelijk ook gezichtverlies in haar familie, haar ouders lijken een ideaal huwelijk te hebben maar bij hun drie kinderen willen relaties juist niet lukken.
Wat me ook wel bij de gedachte brengt dat het ook razend confronterend kan voelen om je nietsvermoedende ouders te moeten vertellen dat je uit elkaar gaat. Daarmee valt in D.’s familie wellicht een niets-aan-de-hand kaartenhuis in elkaar. Mijn eigen moeder is ook zwaar beschadigd doordat haar vader haar als kind in de steek liet en nooit meer contact opnam. Dat zijn echt erge dingen…al kan ik haar wel verzekeren dat ik mijn opa (die ik dus ook nooit gekend heb) in geen geval ga kopiëren!En over mijn eigen gedrag: het is ook gekmakend voor D. dat ik al zovaak (en de laatste maanden steeds serieuzer) weg wilde gaan, maar toch steeds na een goed gesprek (tja, was het zo ‘goed’ achteraf?) terug was. Nooit met de belofte of de overtuiging dat ik nu wél toegewijd zou zijn. Maar na de ruzie van zondag waarbij ze ontplofte dat ik wéér afhaakte bij het uitje dat zo gezinsverbindend had kunnen zijn (in haar optiek) zijn we nog verder van huis.
Surrealistisch: ik zit hier thuis in mijn studio bij te komen van/in de storm, proberen het gevoel over wat ik nu écht zélf wil steviger te voelen, en plannen te smeden voor een leven ná de definitieve breuk. Intussen videobelt zoonlief elke dag vrolijk vanaf het vakantieadres, af en toe inzoomend op een zeer ongemakkelijke en kortaffe moeder, en op oma die me zo vrolijk groet dat ik denk dat ze totaal van niks weet over de spanningen waar haar dochter mee zit. Daar zal D. zondag wel niks over losgelaten hebben toen haar ouders een half uur na de explosie op de stoep stonden. Wat een toestand…heb tot zekere hoogte met D. te doen dat ze zo in een spagaat zit. Anderzijds heb ik écht geen zin meer in een zoveelste sorry-gesprek wat tóch too little too late zou zijn, en wat tóch niet de pijn verlicht dat ik inderdaad niet voor het gezin gekozen heb. Want ik kan en ga het niet zeggen, dat het me spijt en dat ik wel mee had moeten gaan naar dat theater. Ik wás ook doodmoe. Van toneelspelen. Dat was pas een ongemakkelijke beproeving in het kwadraat geweest, ik ‘gezellig’ mee met kind en nietsvermoedende oma, anderhalf uur in de auto en daarna drie uur in het theater. Waarna oma er een week later achter zou komen dat schoonzoon er de brui aan geeft. Nee, dat had niks te maken gehad met nog meer mijn stinkende best doen, dat was een vuile streek geweest om mee te gaan.
Krijg ik alsnog oma vrolijk zwaaiend op mijn telefoonscherm. Dit is me het lesje wel….
En ik reken erop dat, zogauw D. en kind donderdag weer terug zijn, ik pas écht een ontploffing in my face krijg als ze geen mooi weer meer hoeft te spelen. Voor wie nu denkt dat ik slachtoffer wil zijn of dat ik vind dat ze aardig tegen me zou moeten zijn….nee. Ze zit in een ongelooflijke k*tsituatie en ik gun ons allebei dat we hier uitkomen.Het enige wat ik nog kan zeggen is dat ik écht nooit had gewild dat een goed mens als zij door mijn toedoen zoveel pijn voelt. Maar zoals het nu is zie ik geen andere mogelijkheid.
Vetgedrukt: hou nou eens op (flapdrol). Niet eerlijk en oprecht zijn doet een ander gewoon vreselijk pijn en als je dat niet wil moet je als de sodemieter eerlijk gaan zijn. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
