Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Schipperaar schreef op 01-03-2023 om 10:37:
[..]
Philou, ik kan helemaal niks met jouw reactie. Als ik jou zou moeten volgen zit ik mij tot in lengte van dagen alleen maar te schamen in een hoekje omdat ik een vreselijk mens ben. Zwart-wit, punt uit.
Ik heb al toegegeven dat ik niet goed bezig ben geweest maar dat lees jij niet. Je hebt nul komma niks empathie voor mijn kant van de zaak. Dan houdt de discussie op.
Ik laat je net haar kant zien, die in dit verhaal onderbelicht is, en jij klaagt dat jij niet genoeg empathie krijgt.
Jouw "gunnen" heeft iets statisch, alsof het een feit is maar geen doorleefd gevoel.
Leene schreef op 28-02-2023 om 23:51:
[..]
Maar Max.. heeft zijn vrouw niet hetzelfde gedaan? Ik vind het zo'n rare toestand? ze slapen al jaren niet meer bij elkaar. Sterker nog ze hebben maar 1 keer sex gehad. Lijkt mij dat vrouw ook heel diep haar hoofd in het zand heeft gestoken. Om nu Schipperaar de schuld van alles te geven.
Ze kiezen beiden niet.Schipperaar: ik weet nu niet of je gelijk voor een andere relatie moet gaan. Ik zou nu volhouden, zorgen dat je voor je kind een goed "nahuwelijk" krijgt. Verder zou ik echt hulp zoeken en jezelf eens afvragen wat je nu verder nog wilt, niet alleen van een relatie maar van heel het leven.
Het is een rare toestand, zeker. Maar van wat ik begreep hield zij of tenminste wilde zij hem en Schipperaar omgekeerd niet.
Bij iemand blijven waar je niet van houdt is schadelijk en vernederend, onbegrijpelijk en onvergeeflijk. En inderdaad, bij iemand blijven waar je van houdt, maar die niet van jou houdt ook, maar dan meer voor jezelf.
Schipperaar, wat ik bedoel met fixen is dat je het een en ander aan jezelf zou kunnen veranderen. Je innerlijke communicatie niet opbouwen in je hoofd maar via je mond naar buiten brengen. Je neemt jezelf mee in elke andere relatie. Als jij van binnen blijft communiceren, dan is elke volgende relatie gedoemd te mislukken in zwaar weer.
Verder zeg je soms nog steeds "haar kind"( behalve zojuist) en dat begrijp ik niet; alsof je daar een afstand in bouwt. Een soort jezelf beschermen door alvast afstand in te bouwen. Ik zeg niet dat dat zo is, maar het komt zo over.
Ik ben in mijn huwelijk een grote nul geweest, het heeft me tot op het bot vernederd om te merken en pas aan het einde te horen, dat mijn partner niet van mij hield, sterker: nooit van me heeft gehouden, geen enkele chemie gevoeld heeft.( nu vraag ik me af of partner daar bij een ander wel toe in staat is, maar goed).
En dat is waarom ik jullie allebei wil beschermen/waarschuwen voor de schade die je toebrengt bij niet eerlijk zijn, niet open communiceren.
Ik ( niet alleen ik) leer mijn kleinzoon al dat hij zijn woorden mag gebruiken om te vertellen wat hij voelt zodat we hem kunnen helpen.
In elke relatie in het leven, tis m'n stokpaardje, of het nu de slager, de buurman, de juf, een kennis, je baas, vriend of partner is: communicatie is het allerbelangrijkste. Leer dat eerst, om je hart meer op de tong te dragen.
"Ik heb al toegegeven dat ik niet goed bezig ben geweest maar dat lees jij niet. Je hebt nul komma niks empathie voor mijn kant van de zaak. Dan houdt de discussie op."
Dat klinkt als: roep maar allemaal hoe vreseijk het voor me is en zoniet, reageer dan niet meer.
Maar wil je de waarheid horen of wil je mee-jankers, als je komt voor empathie is het een afknapper als mensen het hebben over je vrouw, dat snap ik. Maar je bent niet alleen in je relatie.
Je zou je voordeel moeten doen als mensen al achter de rug hebben waar jij voorstaat.
Als mensen je dan op zaken wijzen, kun je dat ter overdenking meenemen en mee doen wat je wilt.
Ik heb bv 1 zin onthouden van een vriend: ga voordat je haat of hekelt. Dat zinnetje zoemde rond in mijn hoofd en heeft mede gezorgd dat ik een hele nette scheiding en een goed nahuwelijk heb. Dat kost nog elke keer moeite en inzet van mij, maar het heeft de kinderen veel goeds gebracht.
Elpisto schreef op 01-03-2023 om 10:45:
[..]
Nein, voor mij kwam dat net zo goed als een donderslag bij heldere hemel als bij jouw ex. Ja, onbezorgd ja. Je moet je eigen gevoelens en emoties die je daar bij hebt op dat moment wegduwen. Heel hard. Voor je kind. Dan is het voor je kind een onbezorgde vakantie geweest. De spanning om te snijden is iets wat je zelf creëert. Geloof me, het kan echt. Je kunt voor je kinderen kiezen. Juist die kinderen waren voor mij de kracht die ik nodig had om gewoon mijn vrouw die 3 week lang nog met respect te behandelen. Nu lag onze situatie wel heel anders en was er bij ons niet sprake van geen liefde van welke kant dan ook, maar een iets drukkere relatie dan ik bedacht had als je begrijpt wat ik bedoel. Maar ik weet dus als geen ander hoe moeilijk het is om dat te kunnen doen. Te moeten doen eigenlijk. Want je moet. Voor je kinderen. Zo makkelijk is het.
Je had ook heel duidelijk kunnen zijn: Luister, deze basis is niet langer goed genoeg. Eigenlijk is die dat nooit geweest, maar we hebben ons er in laten meeslepen. Ik denk dat je zelf ook wel voelt dat het niet is wat het moet zijn. Ik hou veel van je, als maatje en de moeder van mijn kinderen. Maar dat is niet genoeg om het tot jaren uit te zitten. Maar laten we alsjeblieft onze emoties daarover even parkeren tot na de vakantie.
Wat je nu doet, is heen en weer bewegen. Je moet het van de andere kant bekijken: Zij zit vol emotie over wat er gebeurd. Elke handreiking die jij doet, zal zij oppikken als " er is nog liefde aanwezig". Je moet duidelijk zijn. Geloof me. Er is niks zo gekmakends als je partner niet te willen verliezen. Dan ga je elke actie als een hoopvol iets zien.
Misschien ben ik zelf niet helder maar ik vind je post wat warrig hier en daar.
Natuurlijk was ik meegegaan voor mijn kind!
Maar het was tegelijkertijd een signaal geweest naar D. toe dat ik bereid was de gezinsband te versterken. En dat KON ik niet. Dat was zo f*cked up aan de keuze. Alleen de gedachte dat ik daar als huichelaar in dat theater zou zitten (met twee uur vrolijkheid op het toneel) en naast haar gezeten had. “Kijk vooral alsof je het leuk vindt, Schipperaar, en hoop maar dat ze niet opeens eens hand op je been legt of voorzichtig tegen je aan komt zitten, want dan zit je in de val en mag je je ook niet opvallend terugtrekken. Had ik haar nog meer pijn gedaan.
En dan in de pauze gezellig een kopje koffie met oma (‘Leuke voorstelling hè’?) en weinigvermoedende zoon wiens vrolijkheid wij nodig hebben om de situatie draaglijk te houden. Hoe had dit ooit een succes kunnen worden…you tell me.
Philou schreef op 01-03-2023 om 10:50:
[..]
Ik laat je net haar kant zien, die in dit verhaal onderbelicht is, en jij klaagt dat jij niet genoeg empathie krijgt.
Jouw "gunnen" heeft iets statisch, alsof het een feit is maar geen doorleefd gevoel.
Wat zou het uitmaken of ik dat doorleefd voel? Het verandert niets aan de rotsituatie en we zullen ieder ons eigen toekomst moeten maken. In dat opzicht kán een vertrekkende partij niks goedmaken voor de achterblijver behalve toegeven dat hij fouten gemaakt heeft, en volledig meewerken aan de gedeelde opvang van het kind.
Max88 schreef op 01-03-2023 om 11:07:
"Ik heb al toegegeven dat ik niet goed bezig ben geweest maar dat lees jij niet. Je hebt nul komma niks empathie voor mijn kant van de zaak. Dan houdt de discussie op."
Dat klinkt als: roep maar allemaal hoe vreseijk het voor me is en zoniet, reageer dan niet meer.
Maar wil je de waarheid horen of wil je mee-jankers, als je komt voor empathie is het een afknapper als mensen het hebben over je vrouw, dat snap ik. Maar je bent niet alleen in je relatie.
Je zou je voordeel moeten doen als mensen al achter de rug hebben waar jij voorstaat.
Als mensen je dan op zaken wijzen, kun je dat ter overdenking meenemen en mee doen wat je wilt.
Ik heb bv 1 zin onthouden van een vriend: ga voordat je haat of hekelt. Dat zinnetje zoemde rond in mijn hoofd en heeft mede gezorgd dat ik een hele nette scheiding en een goed nahuwelijk heb. Dat kost nog elke keer moeite en inzet van mij, maar het heeft de kinderen veel goeds gebracht.
Nee, nee, nee! 😡 Waarom nou zo zwart-wit: als ik graag ook begrip voor mijn gevecht wil, betekent dat gelijk dat ik alleen maar “meejankers” (GVD) wil?? En dat ik ‘afknap’ op empathie voor D?? Zwart-wit slaat alles dicht. En blijven hameren op wat ik allemaal fout doe ook. Ik WEET dat ik het niet goed heb gedaan en dat ik D. pijn heb gedaan en dat ik mijn zoon geen goed voorbeeld heb gegeven en dat er nu geen leuke tijden aankomen en dat dat grotendeels mijn fout is. Maar stop met dat erin te blijven rammen, dat gaat D. de komende tijd ook nog genoeg doen. (Net goed hè, Philou, dat zal die klootzak leren!)
Verder bedankt voor de woorden die wél constructief zijn! Ik wil er namelijk mee kunnen OMGAAN!
Schipperaar schreef op 01-03-2023 om 11:15:
[..]
Misschien ben ik zelf niet helder maar ik vind je post wat warrig hier en daar.
Natuurlijk was ik meegegaan voor mijn kind!
Maar het was tegelijkertijd een signaal geweest naar D. toe dat ik bereid was de gezinsband te versterken. En dat KON ik niet. Dat was zo f*cked up aan de keuze. Alleen de gedachte dat ik daar als huichelaar in dat theater zou zitten (met twee uur vrolijkheid op het toneel) en naast haar gezeten had. “Kijk vooral alsof je het leuk vindt, Schipperaar, en hoop maar dat ze niet opeens eens hand op je been legt of voorzichtig tegen je aan komt zitten, want dan zit je in de val en mag je je ook niet opvallend terugtrekken. Had ik haar nog meer pijn gedaan.En dan in de pauze gezellig een kopje koffie met oma (‘Leuke voorstelling hè’?) en weinigvermoedende zoon wiens vrolijkheid wij nodig hebben om de situatie draaglijk te houden. Hoe had dit ooit een succes kunnen worden…you tell me.
NEE!!! Dan maar even in hoofdletters, zodat je nu eens goed leest wat er gezegd wordt. En dat is niet dat we je een hoekje in drukken en de zwarte piet toespelen. Je had duidelijk moeten zijn in je wensen. Niks meer niks minder. Net zoals ik net beschrijf, daar is niks warrigs aan.
Vanaf dag 1 ben je hier eigenlijk vrij duidelijk geweest dat dit voor jou niet langer een houdbare situatie is. Je hebt nooit echt als liefdespartner van je partner gehouden en kunt je daar niet langer mee confermeren. Was dan ook zo duidelijk geweest naar je partner: Schat, ik zal voor altijd van je houden. Maar voor mij is de koek op. Ik begrijp dat je dat rauw op je dak valt en zal je alle ruimte geven om dat op je eigen manier te verwerken. Maar weet dat het voor mij klaar is. Alle dingen die ik doe, zijn om er op een goede manier uit te komen en om er te zijn voor onze kleine. Die is ons nodig, ook als we niet langer de band van partners hebben in de liefde, we blijven altijd partners in de band van het ouderschap.
DAN was je duidelijk geweest. Wat je nu doet, is meebewegen met de wensen van je partner. Die kan niet loslaten, wat GEHEEL begrijpelijk is. Hoewel ze over een aantal weken/maanden misschien zelf ook wel inziet dat het nooit een hele gezonde liefdesrelatie was, kan ze dat in haar verdriet nu niet inzien. Zij houd wanhopig vast aan de relatie, omdat er voor haar gevoel nog iets te redden is. Ze is verslingerd in emoties. Het verliezen van de basis, het alleen verder moeten. Hoe regelen we dat. Kan ik hier blijven wonenen. Hoe moet het financieel? Man, been there, done that.
Daar moet je begrip voor hebben. En dan zal het begrip voor je keuze ook groeien. Maar ik snap niet in hoe in HEMELSNAAM het huichelen kan zijn om gezellig te doen met je kind erbij. Hoezo? Je haat haar toch niet? Je wilt gewoon niet langer met haar verder. Dat is wat het is. Het feit dat zij zo boos is op jou, is meer dan terecht. Ik zou mijn vrouw ook ongeloofwaardig aangekeken hebben als ze op de dag van vertrek zou roepen dat ze niet meeging op vakantie. Dat kan niet.
Je maakt een situatie die voor een kind al een bepalend punt is in zijn of haar leven, nog veel lelijker. Inderdaad, in de pauze gewoon lekker een kop koffie met je schoonmoeder drinken. Waarom kun je die zaken niet los van elkaar zien? Je maakt er een goed-fout spelletje van. Compleet zinloos. Jij hebt recht op je gevoel. Jij hebt recht om je te voelen zoals je je voelt en daar naar te ageren. Maar dat heeft je partner ook. En om daar samen goed uit te komen, moet je duidelijk zijn. Geen verwachtingen scheppen. Zij zal snappen dat je samen nog op vakantie moet. Hell, je had zelfs de keuze bij haar kunnen leggen: Schat, je weet wat de situatie is en dat we een vervelende periode in gaan met de scheiding in zicht. Wil je me dan alsnog mee hebben op die vakantie of niet?
Sorry, maar ik vind je echt een beetje een slappe hap op deze manier. Hoewel je heel duidelijk bent in je keuze en in je toekomst, zeggen je acties richting haar iets heel anders.
@Elpisto, ik begrijp wat jij schrijft vwb de zaken gescheiden houden in kind/partner en meegaan op vakantie.
Echter, niemand, behalve TO, kan ook daadwerkelijk inschatten hoe zij dit zou zien en de conclusie die zij hieruit trekt, immers, ze steekt zelf ook al jaren haar kop in het zand. Hier hebben beiden wel steken laten vallen, niet enkel TO. Zij hebben beiden een soort van toneel gespeeld in de afgelopen jaren en TO heeft nu deze impasse doorbroken.
Is het oké om dat juist nu met een vakantie te doen, misschien niet, maar die verantwoordelijkheid mag hij zelf dragen en zo te lezen doet hij dat ook. Het heeft mi dan ook geen enkele zin hem hier dan enkel af te blijven rekenen op gedane zaken.
Als je leest vanuit waar dit topic is gestart en wat er tot op heden is gebeurd, dan vind ik dit persoonlijk wél een compliment voor Schipperaar en natuurlijk heeft iedereen daar een eigen mening in. Alsof in deze relatie blijven hangen met een extra vrouw voor de lust/intimiteit/hoe je het ook wilt noemen nu zoveel beter was geweest?!
Het feit dat haar moeder nog steeds niet op de hoogte is vd stand van zaken zegt mij nl ook wel iets en ja, vul ik helemaal zelf in.
Kersje schreef op 01-03-2023 om 12:33:
@Elpisto, ik begrijp wat jij schrijft vwb de zaken gescheiden houden in kind/partner en meegaan op vakantie.
Echter, niemand, behalve TO, kan ook daadwerkelijk inschatten hoe zij dit zou zien en de conclusie die zij hieruit trekt, immers, ze steekt zelf ook al jaren haar kop in het zand. Hier hebben beiden wel steken laten vallen, niet enkel TO. Zij hebben beiden een soort van toneel gespeeld in de afgelopen jaren en TO heeft nu deze impasse doorbroken.
Is het oké om dat juist nu met een vakantie te doen, misschien niet, maar die verantwoordelijkheid mag hij zelf dragen en zo te lezen doet hij dat ook. Het heeft mi dan ook geen enkele zin hem hier dan enkel af te blijven rekenen op gedane zaken.
Als je leest vanuit waar dit topic is gestart en wat er tot op heden is gebeurd, dan vind ik dit persoonlijk wél een compliment voor Schipperaar en natuurlijk heeft iedereen daar een eigen mening in. Alsof in deze relatie blijven hangen met een extra vrouw voor de lust/intimiteit/hoe je het ook wilt noemen nu zoveel beter was geweest?!Het feit dat haar moeder nog steeds niet op de hoogte is vd stand van zaken zegt mij nl ook wel iets en ja, vul ik helemaal zelf in.
Maar dat zegt toch ook niemand? Een relatie kent altijd twee kampen. En die zijn beide verantwoordelijk voor de relatie. Dat ze allebei dit tot een bepaald punt hebben laten komen, is hun beide aan te rekenen.
Echter, wie zegt dat zij haar kop in het zand steekt? Misschien is dit HET wel voor haar? Dat weten wij toch niet? Misschien was ze super gelukkig om op deze manier 100 te worden met zijn 2en. Ik kan het me niet voorstellen, maar zoals je zelf al terecht opmerkt: We kennen de partner van TO niet.
Het is ook niet dat ik hem afval of afreken. Totaal niet. Ik probeer hem wat tips te geven. Ik kom vanwaar de vrouw van TO nu is. En ik weet hoe moeilijk het is. Voor beide kanten. Hij loopt tegen bepaalde zaken aan en snapt niet dat dat een reactie is op zijn gedrag. Zeggen dat je iets doet en dan op de dag zelf afzeggen. Tuurlijk doet dat zeer. En geeft als het ware haar de schuld, dat zij hem weet over te halen. Maar dat is de omgekeerde wereld. Het valt haar rauw op haar dak en tuurlijk wil ze er alles voor doen om te zorgen dat het weer goed komt. Het is dan aan TO om daar heel duidelijk in te zijn. En niet dit halfgebakken gedoe. Zoals ik het lees, is er verder geen enkele ruzie tussen beide. Ja nu, en daar is wat voor te zeggen. Maar ik zou als ik TO was toch wat minder koppig zijn en de adviezen ter harte nemen. Als je besloten hebt dat dit de weg is die je inslaat, moet je ook wat begrip tonen voor de partner die dit rauw op zijn of haar dak valt. En daarin hoef je niet mee te bewegen, maar wel duidelijkheid aangeven: IK begrijp dat het moeilijk is, maar ik heb mijn keuze gemaakt en die staat vast. Als die dat niet doet, gaat dit gigantisch uit de klauwen lopen.
Schipperaar, ik denk dat het minder belastend voor je is als je gewoon zou toegeven 'Je hebt gelijk' zonder de 'maar'. Er zijn genoeg mensen die de nuances wel zien en erover met je in gesprek zijn. Dit geldt zowel voor hier als voor de communicatie met je ex. Zij is de laatste van wie je op dit moment begrip kunt (en mag!) verwachten. Zij vindt jou een ruggengraatloze klootzak en dat mag. Jij hoeft het daar niet ondubbelzinnig mee eens te zijn maar wel zal je het zonder haar bevestiging en 'zegen' moeten doen. Laat haar oordeel bij haar. Neem de hele verantwoordelijkheid voor jezelf. Voor je fouten, je schuld en je patronen. En voor je goede intenties, je beoordeling en de koers die je nu wil varen. Je kunt niet anders dan nú naar beste weten en naar je eigen waarden handelen. De gevolgen daarvan zijn ongewis maar meer grip krijg je er niet op. Accepteer dat er schade zal zijn door je handelen en dat mensen er niet alleen maar positief over zijn. Maar dat geldt voor álles wat je doet. Je kunt niet leven zonder 'vuile handen' te maken. En je kunt nooit met terugwerkende kracht handelen, alleen naar de toekomst toe het beter proberen te doen.
Jouw hele verhaal is doortrokken van het patroon dat jij op zoek bent naar erkenning en bevestiging van de ander om zeker te kunnen zijn van jezelf, om jezelf 'een goed mens' te vinden. Hier ook. Als anderen verbaal sterk zijn, ga jij aan jezelf twijfelen en reageer je geprikkeld en defensief. Zo heb je je relatie (te) lang volgehouden. Je ex zal zo haar eigen patronen hebben die ertoe hebben geleid dat zij alles op alles heeft gezet om jullie relatie te behouden, en nog. Op basis van jouw verhaal lijkt zij ziende blind (geweest). Jullie hebben ogenschijnlijk allebei op de een of andere manier in de illusie geleefd dat je op basis van 'argumenten' een relatie in stand kunt houden. Als je gelijk hebt dat iemand niet goed genoeg zijn best doet, hoeft die alleen maar beter zijn best te gaan doen en dan krijg je een betere relatie. Dat die ander, jij in dit geval, dat niet echt wíl, er niet met zijn hart in zit, en daarom iedere keer weer emotioneel afhaakt, hoe lang kun je dan blijven volhouden dat het best zou kunnen als ...? Ik begrijp jouw ex daarom ook niet helemaal. Ze heeft kennelijk erg veel moeite met loslaten van de status quo, wat ik wél begrijp. Maar dat je in een relatie wil blijven met iemand die herhaaldelijk zo afwijzend is, dat begrijp ik niet. Dat vind ik ook erg pijnlijk.
Het enige wat erop zit, is heel duidelijk te zijn. Het is over. Daarbij zou ik helemaal stoppen met argumenteren. Het maakt niet uit waarom je niet meer wil, wat er allemaal niet goed is geweest in de relatie. Wie waar verantwoordelijk voor is. Daarover praten doet alleen maar meer pijn en lokt steeds opnieuw discussie uit, die niet te winnen is omdat het daar niet om gaat. Het enige wat nu belangrijk is, is dat je niet meer wil, dat het over is. Je hoeft dat niet hard en kil te zeggen. Je kunt dat met mildheid en empathie overbrengen. Je kunt haar zelfs erkenning geven voor wat ze wél voor je heeft betekend. Maar de bottom line is dat je niet meer in de liefdesrelatie wil zijn, heel pijnlijk, maar zo is het. Laat haar de ruimte om van jou te vinden wat zij vindt, uit frustratie, woede, verdriet, terecht én onterecht. Probeer niet om haar beeld van jou te beïnvloeden anders dan door je eerlijk en betrouwbaar te tonen in de afwikkeling van jullie scheiding en als vader van jullie kind. Laat haar los. Laat los dat zij jouw schuld moet wegnemen. De klus om een evenwichtig oordeel te vellen, waarmee je verder kan, over je eigen leven, over jouw jaren met haar en de goede of verkeerde beslissingen die je daarin wel of niet hebt genomen, dat is jouw taak.
Je hoeft geen leuk gezinnetje te spelen als je dat niet wil/kan, maar dan moet je het niet eerst beloven en dan net voor vertrek zo'n escalatie van maken. Daarin zit een bepaalde onbetrouwbaarheid naar je vrouw en zoon.
Hoezo weet je zoon het trouwens nog niet? Jij woont tegenwoordig in je studio en hij is nu alleen met zijn moeder en oma op vakantie. Onze dochter (ongeveer dezelfde leeftijd) zou daar echt wel vragen bij hebben hoor, als een van ons opeens ergens anders zou slapen, we niet meer samen eten, alle uitjes opeens apart doen.
Tuurlijk doen we ook wel eens iets apart met kind, maar dat spreken we dan ook vooraf zo af.
mooie bijdrage Mija en MamaE!
en Elpisto, wij zijn het volgens mij meer met elkaar eens dan overkomt 😉
MamaE schreef op 01-03-2023 om 14:48:
Hoezo weet je zoon het trouwens nog niet? Jij woont tegenwoordig in je studio en hij is nu alleen met zijn moeder en oma op vakantie. Onze dochter (ongeveer dezelfde leeftijd) zou daar echt wel vragen bij hebben hoor, als een van ons opeens ergens anders zou slapen, we niet meer samen eten, alle uitjes opeens apart doen.
Tuurlijk doen we ook wel eens iets apart met kind, maar dat spreken we dan ook vooraf zo af.
Vetgedrukte vind ik ook raar, net zoals ik het raar vind dat moeder/oma blijkbaar nog niets weet zoals ik eerder al schreef. Wat heeft jouw partner geantwoord op vragen die, lijkt mij, heus wel zijn gesteld inmiddels 🤷♀️.
Schipperaar, hoe was jouw band/contact met schoonmoeder? Voel je niet verplicht hier antwoord op te geven hoor, want uiteindelijk doet dit er ook niet toe natuurlijk.
Kersje schreef op 01-03-2023 om 15:02:
mooie bijdrage Mija en MamaE!
en Elpisto, wij zijn het volgens mij meer met elkaar eens dan overkomt 😉
[..]
Vetgedrukte vind ik ook raar, net zoals ik het raar vind dat moeder/oma blijkbaar nog niets weet zoals ik eerder al schreef. Wat heeft jouw partner geantwoord op vragen die, lijkt mij, heus wel zijn gesteld inmiddels 🤷♀️.
Schipperaar, hoe was jouw band/contact met schoonmoeder? Voel je niet verplicht hier antwoord op te geven hoor, want uiteindelijk doet dit er ook niet toe natuurlijk.
Mwoah, ik kan me er opzich iets bij voorstellen. Ik meen dat ik mijn ouders ook pas ingelicht heb toen echt uitgesproken was vlak voor de vakantie dat ze scheiden wou. Het hele voortraject is niet iets waar ik mijn ouders bij betrokken heb. Misschien is het vanuit haar kant ook nog wel de ontkenning: Het mededelen aan haar moeder maakt het voor haar echt.
Elpisto schreef op 01-03-2023 om 15:54:
[..]
Mwoah, ik kan me er opzich iets bij voorstellen. Ik meen dat ik mijn ouders ook pas ingelicht heb toen echt uitgesproken was vlak voor de vakantie dat ze scheiden wou. Het hele voortraject is niet iets waar ik mijn ouders bij betrokken heb. Misschien is het vanuit haar kant ook nog wel de ontkenning: Het mededelen aan haar moeder maakt het voor haar echt.
Op het moment dat je ergens anders gaat wonen, dus daar slaapt, eet, etc. dan lijkt het me toch echt stug dat je kind niks door heeft. Tuurlijk kan het een keer voorkomen dat een van ons een etentje heeft of een keer niet thuis slaapt vanwege werk/cursus, maar dan kondigen we dat aan en dat duurt niet weken aan een stuk.
Je ouders is een ander verhaal. Die wonen niet bij je, dus die krijgen ook minder mee van hoe de relatie verloopt en ik vertel ze ook echt niet alles als ik een keer ruzie maak met mijn man.
Schipperaar schreef op 01-03-2023 om 11:35:
[..]
Nee, nee, nee! 😡 Waarom nou zo zwart-wit: als ik graag ook begrip voor mijn gevecht wil, betekent dat gelijk dat ik alleen maar “meejankers” (GVD) wil?? En dat ik ‘afknap’ op empathie voor D?? Zwart-wit slaat alles dicht. En blijven hameren op wat ik allemaal fout doe ook. Ik WEET dat ik het niet goed heb gedaan en dat ik D. pijn heb gedaan en dat ik mijn zoon geen goed voorbeeld heb gegeven en dat er nu geen leuke tijden aankomen en dat dat grotendeels mijn fout is. Maar stop met dat erin te blijven rammen, dat gaat D. de komende tijd ook nog genoeg doen. (Net goed hè, Philou, dat zal die klootzak leren!)
Verder bedankt voor de woorden die wél constructief zijn! Ik wil er namelijk mee kunnen OMGAAN!
Je hoeft tegen mij niet te schreeuwen hoor, dat maakt niet zoveel indruk.
De empathie ging niet over jou, dat had je kunnen lezen in het citaat; dat ging over dat jij een ander beschuldigde nul empathie te hebben voor jou. Precies omgekeerd. Begrijpend lezen blijft moeilijk, al vind jij juist de rest juist moeilijk/warrig schrijven.
Verder merk ik dat mijn ervaring je blijkbaar alleen maar bozer maakt en dat je behoorlijk grof gebekt en gefrustreerd bent, dus ik wens je het beste, maar zal niet meer delen.
