Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?

Dankjewel Mija, jouw woorden komen nog het meest in de buurt van wat ik nodig heb.

Zonet een sauna opgezocht om ook even wég te zijn, even eruit voordat vrouw en kind morgen weer terug zijn. Maar al is het me vaker wel redelijk gelukt, deze keer genoot ik niet. Ik voelde zelfs een hele diepe eenzaamheid, van helemaal niemand hebben die me begrijpt. Hier zal ik van kinds af aan al mee gezeten hebben, en nu kwam het weer naar boven.
Daarom heb ik nooit vrienden gemaakt, ze begrepen dat gevoel toch niet. Iedereen zag het voor iets anders, iets oppervlakkigers aan. En dan wordt die eenzaamheid een vicieuze cirkel. Toen het echt erg was geworden kwam ik mijn ex (goh, ik schrijf wel ‘mijn ex’) tegen. Hoe had ik haar kunnen afwijzen als het alternatief die zee van eenzaamheid was plus nog eens haar pijn er bovenop.
Ik moet echt grondig in therapie, want als dít nog altijd aanwezig is moet ik daar iets mee. Dit is niet vol te houden.

MamaE schreef op 01-03-2023 om 14:48:

Je hoeft geen leuk gezinnetje te spelen als je dat niet wil/kan, maar dan moet je het niet eerst beloven en dan net voor vertrek zo'n escalatie van maken. Daarin zit een bepaalde onbetrouwbaarheid naar je vrouw en zoon.
Hoezo weet je zoon het trouwens nog niet? Jij woont tegenwoordig in je studio en hij is nu alleen met zijn moeder en oma op vakantie. Onze dochter (ongeveer dezelfde leeftijd) zou daar echt wel vragen bij hebben hoor, als een van ons opeens ergens anders zou slapen, we niet meer samen eten, alle uitjes opeens apart doen.
Tuurlijk doen we ook wel eens iets apart met kind, maar dat spreken we dan ook vooraf zo af.

Voor de helderheid:

Ik zou alleen de eerste dag meegaan naar het theater en dan terug naar huis gaan. De vier dagen daarna zouden ze sowieso met z’n drieeën zijn. Of ze weten dat ik nu in mijn studio slaap weet ik niet. Het zal er echter om gaan waar ik vanaf morgen slaap als ze weer terug zijn. D. is natuurlijk in een slechte stemming en wil me niet zien op de telefoon.

Om concreet een advies te vragen: zal ik de eerste nacht dat ze terug zijn nog in D.’s huis slapen (áls D. dat nog wil)?
 Ze zijn er waarschijnlijk pas ‘s avonds en na zo’n vakantie wil ik zoonlief niet meteen in de steek laten. 

Pennestreek schreef op 01-03-2023 om 20:24:

[..]

Precies dit is volgens mij de kern. Weet je, wij mensen leren ons hele leven onszelf steeds beter kennen. Vooral in relatie tot anderen. Het is daarom nooit te laat. Ook niet om te veranderen en om gelukkiger te worden.

Ik herken wat jij schrijft in wat mijn man tegen mij zei toen hij na 27 jaar tot de slotsom was gekomen dat er voor ons geen toekomst was. En ik herken mezelf in jouw vrouw. Ik zal het lange verhaal kort proberen te houden. Het komt erop neer dat man dacht dat scheiden de oplossing was. Maar hij kon mij toch niet echt loslaten. Uiteindelijk de knoop na 1,5 jaar toch doorgehakt. Dat bleek op dat moment door omstandigheden niet te doen (onze oudste liep vast, kwam depressief thuis te zitten en bleek autistisch). We hebben daarom toch een doorstart gemaakt en zijn samen en ieder voor zich in therapie gegaan. Wat bleek: man heeft zich nooit ten diepste durven en kunnen verbinden met mij. Er was, hoewel we beiden een tijd lang dachten dat we het goed hadden samen, toch altijd een afstand voelbaar tussen ons. Man vluchtte in veel sociale contacten en hobby's buiten de deur, ik bleef thuis voor de kinderen en verzuurde daardoor.

In/door de relatietherapie hebben wij elkaar echt gevonden. Mijn man ontdekte dat zijn probleem niet in onze relatie zat, maar in hemzelf. Hij heeft zichzelf echt leren kennen. En ik ben doordat ik eindelijk man echt leerde kennen ook steviger in onze relatie komen te zitten. Minder afhankelijk, bewuster van mijn eigen behoeften en ik heb geleerd om die ook te uiten. Onze relatie is nu vele malen evenwichtiger en dieper, we hebben nu echt contact. Ook met onze eigen emoties en gevoelens. Dat wens ik jou en je vrouw ook toe.

Ik denk, vanwege mijn eigen ervaring, dat je misschien toch iets te snel naar het middel 'scheiden' grijpt. Ik raad jullie aan samen in therapie te gaan. EFT, Emotionally Focused Therapy, lijkt mij een goede vorm voor jullie. Het mooie daarvan is dat je stapje voor stapje bij je eigen gevoel kunt komen, en leert wat je van de ander nodig hebt in je relatie. Je leert je veilig te voelen bij elkaar.

En als toch blijkt dat jij dat diepe gevoel van liefde nooit voor je vrouw gaat voelen, dan constateren jullie dat samen, en dan kunnen jullie samen besluiten dat een scheiding het beste is. Maar misschien word je wel heel erg verrast, en blijk je toch gevoelens voor je vrouw te hebben die je nu niet kunt voelen. Hoe dan ook, wat ik je wou zeggen is dat je misschien wel de verkeerde oplossing voor het verkeerde probleem hebt gevonden. En dan maak je meer kapot dan je lief is, en ben je uiteindelijk toch niets opgeschoten. Want zoals hier al eerder is gezegd, je neemt jezelf toch weer mee in een volgende relatie.

Weet je Pennestreek, al kan ik er moeilijk in geloven, ik wéét net zo min als jouw man toen wat eruit komt als je in therapie gaat. Maar dat zou ik echt geen reden willen maken om D. nog langer in de wacht te zetten. Zo van: ik ga nu een jaar op mezelf wonen, ga in diepgaande therapie om de oorzaak van mijn problemen aan te pakken, en misschíén hou ik daarna tóch van je! 😶 Jouw relatie begon daarnaast met wederzijds gelijkwaardige gevoelens toch? Dan kun je de fijne gevoelens terughalen die er eerst waren. Of dat bij ons kan….ik kan het niet geloven.

Ze weet wel van mijn hechtingsstoornis, mijn couveusetijd, mijn getraumatiseerde moeder, van mijn antidepressiva en moeite met relaties…maar al heeft ze die allemaal kunnen zien als reden waarom ik ben geworden zoals ik ben, dat allemaal mag géén reden zijn waarom wij bij elkaar zouden blijven. 

Ik denk dat onze relatie al te verzuurd is om nog door therapie hersteld te worden. Ben bang dat het niks meer uithaalt. Of zouden we het voor onze zoon tóch moeten proberen, met open vizier naar de EFT en zonder eis dat het een bepaalde uitkomst moet hebben…

Het idee dat we het nog langer zouden ‘aanzien’ grijpt me intussen naar de keel. Elke vorm van ‘ik wil uit elkaar, mits/maar….’

De twijfel maakt me gek: is wat ik voel de bodem, of zit er nog een bodem onder? Dan denk ik: laten we er toch eindelijk mee kappen om D. niet NOG meer hoop te geven dat ik bijdraai, waarna het toch wéér niet gebeurt. Zo stapelt zich pijn op pijn op pijn op pijn, en komt zij ook nooit verder met haar leven. Ik WIL het haar ook niet meer aandoen.

Labyrinth schreef op 01-03-2023 om 21:03:

[..]

Zou je hier misschien anders naar kunnen kijken? Je voelt iets in je lichaam, beschrijf voor jezelf hoe dit voelt. Maar geef het geen naam, zeg niet het is 'eenzaamheid'. En knoop dat niet vast aan een overtuiging 'niemand voelt dit ook zo' en de overtuiging 'ik kan alleen iemand een vriend noemen als hij ditzelfde gevoel ook kent'. Is het niet een oud kind-gevoel, waar op dat moment geen moeder of vader was om je vast te houden?

Het mag naar boven komen en er gewoon zijn. Het hoeft niet weg. Bespaar je de kosten en de tijd van weer een therapeut. Dat het niet vol te houden is, dat dit gevoel jouw nu als volwassenen zou overmannen, dat is niet waar. Het is een oud gevoel, wat even je gedachten beïnvloedt. Geloof die op die momenten niet. Laat de wolk overwaaien en sta weer open voor iemand op je pad.

Ja, het is zeker een oud kindgevoel. Maar ik denk dat je dit erg onderschat qua diepte en invloed op mijn leven. Het is geen wolk die vanzelf overdrijft, dit is heavy stuff. Daarom moet ik juist wél een therapeut. Hoe moeilijk ik het ook vind om de juiste te vinden.

En toen kreeg ik ineens een (hernieuwd) inzicht cadeau.
Wat mij in de sauna zo’n inzinking gaf had natuurlijk alles te maken met mijn groot gebrek aan lichamelijk contact. Al die blote mensen staan symbool voor alles waar ik alweer jaren niet bij kan. En dan zeker na deze moeilijke winter is het haast niet vol te houden dat ik niemand heb om me te knuffelen. Ik hoef geen sex. Ik hoef niemand te neuken. Ik wil dat iemand me vasthoudt.

Ik besloot om die oude knuffelbeer van stal te halen waar ik jaren geleden ook steun aan had. Wonderwel helpt zo’n surrogaat mij in barre tijden om van binnen weer wat warmer en zachter te worden. Iets voor kinderen? Ja, maar ook voor innerlijke kinderen. Waarbij ik als volwassene nog steeds aanwezig ben.
Deze keer zal een beer niet een eindpunt zijn, maar hooguit een hulpmiddel op de (therapeutische?) reis waarvan het eindpunt hopelijk een gezonde volwassen relatie is. Nooit meer een relatie beginnen uit ernstige behoeftigheid (en dan maar concessies doen).

NB. Er zal een reden zijn waarom er op deze wereld heel veel ‘sexhuizen’ bestaan maar niet één ‘knuffelhuis’, maar waarom precies heb ik nog niet helder… En man, wat zoeken mensen in de wereld (waaronder ikzelf) toch vaak naar surrogaten voor liefde. Gelukkig ben ik intussen ouder geworden en hopelijk (iets) bewuster…

Kersje schreef op 02-03-2023 om 15:53:

blijven ademen Schiperaar. Makkelijk gaat het allemaal niet worden, maar dat is het nu ook niet!

Nee, en de tijd terugdraaien of me ingraven zijn ook geen opties. Ik blijf ademen en spreek me vertrouwen in dat ik het aankan.

Er zit een kind in mij maar ik bén het kind niet. Mijn zoon, dát is een kind. En voor hém gaan we dit niet uit de hand laten lopen!

Ik word overigens wel een beetje gepusht vanuit het universum: na de zomer gaat er tegenover mijn studio uitgebreid gesloopt en gebouwd worden. Reden genoeg om vóór die tijd te verhuizen (na 25 jaar!!). Voor het eerst een huis met een fatsoenlijke slaapkamer (of 2); I can’t wait! Eindelijk gasten voor de nacht kunnen ontvangen…niet in het minst mijn zoon! (En mag ik héél even aan een vrouw denken…zal er meteen mee ophouden.)

Kersje schreef op 02-03-2023 om 16:13:

[..]

Das weer een zorg voor later, vele mensen hébben niet eens de luxe van/voor 2 huizen

Nee dat klopt…maar ik sta nu zo lang op de wachtlijst dat ik vrij snel aan de beurt zal zijn.