Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Schipperaar schreef op 17-02-2023 om 09:20:
[..]
Dat is de grootste frictie denk ik. Ze snapt er helemaal niks van dat ik niet gewoon beter mijn stinkende best deed, en dat ik niet álles voor ons gezin overhad. In haar stellige overtuiging is het volwassen gedrag om de volledige verantwoordelijkheid te nemen als je eenmaal een gezin hebt en dús te blijven [tot altijd?!] Zelfs liefde had ik kunnen gaan voelen als ik meer mijn best deed. ZIJ had een toekomstvisie waar ze hard voor werkte, en ik heb daar steeds de fundamenten onder weggeslagen. IK heb gefaald.
Al wist ze al jaren dat ik niet verliefd was en al hadden we al meer dan 8 jaar geen seks, ik had net als zij álles overeind moeten laten staan voor onze zoon.
Vreselijk vind ik het dat ze van een best leuke vrouw nu verworden is tot een grote donderwolk die in alles uitstraalt: JIJ hebt het allemaal gedaan!! Ik bén natuurlijk ook degene die al veel eerder had moeten stoppen, maar ik denk dat veel vrouwen mij met alles wat ik niet voelde en niet uitstraalde ook allang links hadden laten liggen. Zij niet….zij had een plan en zo moest het gaan.
Ook deze post barst weer van het slachtoffergedrag. Uit jouw eerste post blijkt toch ook dat je alle verantwoordelijkheid bij haar legde en dus dat jij zelf geen verantwoordelijkheid nam. En nu neem je haar ook al kwalijk dat ze boos en verdrietig is en dat ze er niet zelf eerder een einde aan had gemaakt.
Volgens mij is de enige juiste reactie hierop: dat klopt, ik heb nooit volledig verantwoordelijkheid genomen, maar ik zie nu in dat ik dat wel moet doen. En daarom gaan we uit elkaar want ik kan en wil niet meer samen blijven. Ik houd niet op die manier van je.
En: vanaf nu neem ik volledige verantwoordelijkheid voor ons als ouders van ons kind. Daar kun je van op aan, dat ik alles zal doen wat in macht ligt om samen goede ouders te blijven.
En daar hoort bij dat je haar tijd geeft om dit te verwerken, dat je kritisch naar jezelf blijft kijken: neem ik verantwoordelijkheid of schuif ik die weer weg. En dat jullie samen jullie kind het nieuws vertellen en ook daadwerkelijk uitstralen dat jullie samen ouders blijven en alles goed zullen regelen.
Schipperaar schreef op 17-02-2023 om 09:20:
[..]
Dat is de grootste frictie denk ik. Ze snapt er helemaal niks van dat ik niet gewoon beter mijn stinkende best deed, en dat ik niet álles voor ons gezin overhad. In haar stellige overtuiging is het volwassen gedrag om de volledige verantwoordelijkheid te nemen als je eenmaal een gezin hebt en dús te blijven [tot altijd?!] Zelfs liefde had ik kunnen gaan voelen als ik meer mijn best deed. ZIJ had een toekomstvisie waar ze hard voor werkte, en ik heb daar steeds de fundamenten onder weggeslagen. IK heb gefaald.
Al wist ze al jaren dat ik niet verliefd was en al hadden we al meer dan 8 jaar geen seks, ik had net als zij álles overeind moeten laten staan voor onze zoon.
Vreselijk vind ik het dat ze van een best leuke vrouw nu verworden is tot een grote donderwolk die in alles uitstraalt: JIJ hebt het allemaal gedaan!! Ik bén natuurlijk ook degene die al veel eerder had moeten stoppen, maar ik denk dat veel vrouwen mij met alles wat ik niet voelde en niet uitstraalde ook allang links hadden laten liggen. Zij niet….zij had een plan en zo moest het gaan.
Als iemand het niet begrijpt, is dat niet je vrouw.
Jij had haar nooit mogen/moeten trouwen/partners worden.
Je leek wat meer te begrijpen, maar hier laat je zien dat je niets begrijpt. Je vrouw heeft een levensdoel en jou overkomt alles. Je vrouw is boos ( gek he?) en jij bent het slachtoffer, want zij had jou niet moeten accepteren.
Daarmee schuif je zelfs je laatste beslissing nog af op haar; zonder enig verantwoordingsgevoel.
Het leven overkomt je maar zelden, veel vaker heb je een keus, accepteer je de gevolgen van die keus en neem je verantwoordelijkheid.
Ik zie in TO een enorme conflictvermijder die nu voor het eerst een (noodzakelijk!) conflict is aangegaan. Hij vindt het volgens mij hartstikke eng en moeilijk om te zien wat hij zijn vrouw nu aandoet. Daar heb ik best begrip voor. Tegelijkertijd schrijf ik elke keer: natuurlijk is je vrouw boos en verdrietig, geef haar de ruimte om haar emoties te uiten en mettertijd te verwerken. Echt belangrijk, ex-Schipperaar. Neem je verantwoordelijkheid. Jij hebt deze relatie verre van handig aangepakt en nu zit je met de gevolgen. Het verleden kun je niet veranderen, maar welgemeend sorry zeggen en erkennen dat het anders had gemoeten kan wel. Zorg dat je in de toekomst er bent voor jullie zoon, maar leer ook je grenzen aan te geven en nee te zeggen. Anders beland je misschien wel weer in een relatie die niet werkt, want je neemt jezelf altijd mee.
IMI-x2 schreef op 17-02-2023 om 10:22:
Neem je verantwoordelijkheid. Jijhebt deze relatie verre van handig aangepakt en nu zit je net de gevolgen.
Nou, ja.. hij heeft er voor gezorgd dat iedereen met de gevolgen zit: ex en kind.. Als je je zelf de vernieling in helpt, zorg dan dat het daar stopt.. maar nee.. Met een relatie/huwelijk en een kind, ben je niet alleen meer verantwoordelijk voor alleen jezelf. Of had nu net niemand dat TO verteld en stond het ook niet in een boekje.
Het is heel wreed hoe het blinde onvermogen van de een, een wissel trekt bij de anderen.
Schipperaar schreef op 16-02-2023 om 21:04:
Voor D. was het alles of niks. ‘Alles’ is ook wat bij een toekomst als gezin hoort.
Maar D. was nooit mijn ‘alles’. D. was mijn ‘best veel’ wat hoort bij een maatje, zeker als je al tijden niemand had.
Door de verschillen zijn we verder uit elkaar gegroeid, en haar verwachting dat ik ‘alles’ aan ons gezin gaf werd steeds onmogelijker voor me.
Al wilde ik ook echt niet ‘niks’, dit is wat het geworden is. ‘Alles’ is alleen nog voor onze zoon.
Verdoezel jij met jouw beelden over een romantische liefde niet een aanwezige bindingsangst? Je hebt met je studio op steenworp afstand en geen enkele juridische verantwoordelijkheid altijd afstand gehouden en je nooit gecommitteerd. Zelfs over je zoon spreek je met een zekere afstandelijkheid. Misschien dat die lading van 'je wordt in het leven in steek gelaten' van huis uit (je moeder haar overtuiging) de basis is geweest.
Je houdt jezelf nu voor de gek dat je de juiste persoon nog niet bent tegengekomen en dat het dan wel goedkomt, en iemand dan 'alles' voor je is. Zoek niet naar 'alles' wordt zelf 'alles'.
Hoe het ook zij, voor je vriendin, wel het beste dat je deze stap zet. Krijgt zij de kans om iemand te treffen die zich wel committeert. En eerst te helen, waarom zij met deze commitment genoegen heeft genomen, het gezinnetje wilde spelen.
Jou zou ik het advies geven om eens eerlijk te onderzoeken of bindingsangst een rol speelt, angst voor afwijzing. Als je dit kan erkennen dan heel veel te oefenen met ieder willekeurige vreemde die je treft om open te zijn, meer te delen van jezelf, ook als het je benauwt krijgt of onzeker wordt. Daarna met familie en vrienden. Steeds de weerstand om je gevoelens en gedachten te delen doorbreken. Hier op dit forum doe je al de eerste stap!
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 09:42:
Ik geloof dat ik geholpen zou zijn met ervaringen van anderen die uit een relatie zijn gestapt die ook ‘best gezellig’ kon zijn. ❗️Want dat lijkt mijn valkuil: alles blijven doen wat ‘best OK’ is. Maar dan ook nooit verder komen.
(Wie wil er nou een ‘best OK’ leven?….)
Wat is er toch mis met een best OK leven. Mis ik nou iets? Wat is fijner dan iemand bij je te hebben die je kameraad is. Die je een knuffel geeft enz?
Nou nu ga je scheiden. Jij denkt de vrouwen staan in de rij voor je? De vrouwen die op zoek zijn hebben toch een behoorlijke rugzak. Die wil je echt niet. Je krijgt te maken met haar ex en haar kinderen enz enz. Puff
Is de maatschappij nou zo veranderd dat we niet meer tevreden zijn met een "best OK" leven?
Zit je zelf niet in een midlife?
Ruud1971! schreef op 17-02-2023 om 12:41:
[..]
Wat is er toch mis met een best OK leven. Mis ik nou iets? Wat is fijner dan iemand bij je te hebben die je kameraad is. Die je een knuffel geeft enz?
Nou nu ga je scheiden. Jij denkt de vrouwen staan in de rij voor je? De vrouwen die op zoek zijn hebben toch een behoorlijke rugzak. Die wil je echt niet. Je krijgt te maken met haar ex en haar kinderen enz enz. Puff
Is de maatschappij nou zo veranderd dat we niet meer tevreden zijn met een "best OK" leven?
Zit je zelf niet in een midlife?
Het zijn dit soort aannames, net als dat ik ‘helemaal niks begrijp’ en ‘nul verantwoordelijkheid bij mezelf leg’ die maken dat ik hard de deur wil dichtgooien hier.
Ik weet bést dat ik hier de veroorzaker ben van deze puinhoop❗️Maar een trap na hoef ik echt niet, bedankt!
Schipperaar schreef op 17-02-2023 om 13:05:
[..]
Het zijn dit soort aannames, net als dat ik ‘helemaal niks begrijp’ en ‘nul verantwoordelijkheid bij mezelf leg’ die maken dat ik hard de deur wil dichtgooien hier.
Ik weet bést dat ik hier de veroorzaker ben van deze puinhoop❗️Maar een trap na hoef ik echt niet, bedankt!
Wil je gewoon triggeren dat je misschien wel een onjuiste beslissing gaat nemen. Puinhopen kan je opruimen. Dat er iets niet goed zit in je relatie is een feit. Kan je/jullie aan werken. Het gras is echt niet groener en mocht dit wel zo zijn dan zegt men dit is kunstgras. Nep dus. Neem de tijd, ga ff apart wonen idd en laat het over je heen komen. Ook voor je vrouw.
Wat zoek je eigenlijk en wat wil je nog?
Ruud1971! schreef op 17-02-2023 om 12:41:
[..]
Wat is er toch mis met een best OK leven. Mis ik nou iets? Wat is fijner dan iemand bij je te hebben die je kameraad is. Die je een knuffel geeft enz?
Nou nu ga je scheiden. Jij denkt de vrouwen staan in de rij voor je? De vrouwen die op zoek zijn hebben toch een behoorlijke rugzak. Die wil je echt niet. Je krijgt te maken met haar ex en haar kinderen enz enz. Puff
Is de maatschappij nou zo veranderd dat we niet meer tevreden zijn met een "best OK" leven?
Zit je zelf niet in een midlife?
Dus m.a.w. zou ik ook tevreden moeten zijn om met een vriend samen te gaan wonen, zonder enige vorm van aantrekkingskracht en intimiteit? En als ik daar niet tevreden mee ben, dan zit ik mogelijk in een midlifecrisis?
En (gescheiden)personen die opnieuw een relatie zouden willen, hebben bij voorbaat al zo’n rugzak dat het enkel als ballast wordt beschouwd, dus beter genoegen te nemen met een ‘best OK’ relatie dan?
Gelukkig gun ik mezelf (en een ander)zoveel meer dan dat.
Ruud1971! schreef op 17-02-2023 om 13:16:
[..]
Wil je gewoon triggeren dat je misschien wel een onjuiste beslissing gaat nemen. Puinhopen kan je opruimen. Dat er iets niet goed zit in je relatie is een feit. Kan je/jullie aan werken. Het gras is echt niet groener en mocht dit wel zo zijn dan zegt men dit is kunstgras. Nep dus. Neem de tijd, ga ff apart wonen idd en laat het over je heen komen. Ook voor je vrouw.
Wat zoek je eigenlijk en wat wil je nog?
Er is vanuit Schipperaar nooit enige vorm van verliefdheid of affectie geweest naar zijn vriendin, dus als jij weet hoe hij daar aan kan werken dat dit wél komt zou dat mooi zijn natuurlijk. Ik schat zomaar in dat hij er zelf ook enorm van baalt dat hij dit gevoel niet heeft of heeft gehad.
In iedere relatie is wel wat, daar ben ik het mee eens, maar in deze situatie heeft het al veel te lang geduurd juist, ook voor zijn vriendin. En soms is het gras aan die andere kant wél groener, ligt helemaal aan de situatie en oorzaak.
Het is logisch dat zij boos en verdrietig is. Haar toekomstbeeld valt in duigen. Zij mag vinden dat je als ouders onvoorwaardelijk bij elkaar moet blijven, maar jij hebt net zo goed het recht om dat niet te vinden. En voor een relatie is er toch echt van twee kanten een ja nodig. Jij was al nooit verliefd, dus je had eigenlijk al nooit ja moeten zeggen. Voor haar was het goed genoeg, voor jou is het dat duidelijk niet.
En dat begrijp ik ook wel. Als iemand vooral veel verwacht van jou, maar jou niets terug kan geven waar jij behoefte aan hebt en andersom. Jullie doen elkaar echt tekort.
Wat betreft het vertellen aan jullie zoon; niet te lang mee wachten. Kinderen merken toch wel dat er wat is. Je moet er echter wel zeker van zijn.
Tuurlijk is die verliefd geweest of heeft aantrekkingskracht naar haar gehad. Achteraf horen velen dat ze nooit een relatie zouden moeten hebben gehad met hun partner. Zelfs na meer dan 35 jaar. Geloof ik niks van.
Er is geen enkele garantie dat die gelukkiger dan "best OK" gaat worden. Eenzaamheid is ook niks. Misschien moet hij zijn geluk ergens anders vandaan halen. Sport, hobby, reizen enz.
Ruud1971! schreef op 17-02-2023 om 12:41:
[..]
Wat is er toch mis met een best OK leven. Mis ik nou iets? Wat is fijner dan iemand bij je te hebben die je kameraad is. Die je een knuffel geeft enz?
Nou nu ga je scheiden. Jij denkt de vrouwen staan in de rij voor je? De vrouwen die op zoek zijn hebben toch een behoorlijke rugzak. Die wil je echt niet. Je krijgt te maken met haar ex en haar kinderen enz enz. Puff
Is de maatschappij nou zo veranderd dat we niet meer tevreden zijn met een "best OK" leven?
Zit je zelf niet in een midlife?
Okay, waarom niet? Hij heeft toch zelf ook een rugzak? en een ex, en een kind...
Ruud1971! schreef op 17-02-2023 om 13:31:
Tuurlijk is die verliefd geweest of heeft aantrekkingskracht naar haar gehad. Achteraf horen velen dat ze nooit een relatie zouden moeten hebben gehad met hun partner. Zelfs na meer dan 35 jaar. Geloof ik niks van.
Er is geen enkele garantie dat die gelukkigger dan "best OK" gaat worden. Eenzaamheid is ook niks. Misschien moet hij zijn geluk ergens anders vandaan halen. Sport, hobby, reizen enz.
Zoals ik het begrijp is de relatie, vanuit Schipperaar, juist ontstaan vanuit eenzaamheid en niet vanuit verliefdheid. Dat is dus de enige basis die deze relatie voor hem heeft gehad, gezelligheid ipv eenzaamheid, en nu beseft hij dat dit niet langer zo gaat, omdat hij genegenheid en intimiteit mist. Voor mij is dat vrij menselijk en legitiem ja.
En natuurlijk heeft niemand garanties voor de toekomst, maar liever ‘spijt’ van iets dat je hebt geprobeerd, dan spijt dat je het nooit hebt geprobeerd en je jezelf steeds afvraagt ‘wat als’. En voor hetzelfde geld wordt het wél stukken beter en ontmoet hij die ene vrouw, want daar heb je echt geen rijen vrouwen voor nodig. Ik benader bepaalde zaken liever vanuit een positieve kant ipv alles bij voorbaat enkel als negatief te zien.
Inderdaad Kersje hij komt hier voor advies en we belichten de zaak van 2 kanten. Hij moet zelf de keuze maken. Wil wel zeggen dat sommige relaties juist vanuit vriendschap ontstaan. Je partner is toch juist je beste maatje.
