Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Kersje schreef op 16-02-2023 om 16:15:
[..]
Heel begrijpelijk dat het voor jou nu op een wervelstorm lijkt, maar geen haast voor nu. Ook voor jouw partner is het een wervelstorm en dat bed zal haar niet in de weg staan neem ik aan, net zo min als haar spullen in jouw studio. Althans, niet dat dit alles opeens overmorgen geregeld en afgehandeld hoeft te zijn. Ik neem aan dat jullie elkaar vandaag en morgen ook nog zullen zien, dus kunnen jullie hierover praten ipv te reageren over de app.
Klopt, omwille van onze zoon die nog niks weet kom ik vanavond laat toch nog daar slapen. Zolang D. niet alsnog emotioneel aan me gaat trekken vind ik het OK.
Hoe we het hem gaan vertellen en wanneer weet ik nog niet. Dat is weer bijna een onderwerp apart: hoe vertel je het je kinderen?
Ik merk dat ik ook nu al de gezelligheid díé er was (vooral dankzij onze zoon) mis. Dat is ook best moeilijk. Maar dat is nog geen reden om mijn besluit terug te draaien…dát zou pas dom zijn….
Kersje schreef op 16-02-2023 om 16:09:
[..]
Serieus, ik merk het in verschillende topics, maar waarom voel jij je zo vaak geroepen antwoord te geven voor een ander (als waarop ik reageer)? Echt heel irritant forumgedrag!
Offtopic: je kunt iemand blokkeren, rapporteren. Je kunt niet constant blijven hakken op iemand die niet reageert volgens jouw wijze in de bewoordingen zoals jij doet. Dus een oprechte vraag: wil je ermee stoppen om bepaalde forummers steeds op de persoon en hun manier van reageren in het openbaar aan te spreken? Dat vind ík namelijk steeds ergerlijker worden.
Max88 schreef op 16-02-2023 om 18:53:
[..]
Offtopic: je kunt iemand blokkeren, rapporteren. Je kunt niet constant blijven hakken op iemand die niet reageert volgens jouw wijze in de bewoordingen zoals jij doet. Dus een oprechte vraag: wil je ermee stoppen om bepaalde forummers steeds op de persoon en hun manier van reageren in het openbaar aan te spreken? Dat vind ík namelijk steeds ergerlijker worden.
Overdrijf niet zo met je ‘constant blijven hakken’ en waarom voel jij je zo aangesproken? Je doet exact hetzelfde waar je mij nu van beticht 
Schipperaar schreef op 16-02-2023 om 18:25:
[..]
Klopt, omwille van onze zoon die nog niks weet kom ik vanavond laat toch nog daar slapen. Zolang D. niet alsnog emotioneel aan me gaat trekken vind ik het OK.
Hoe we het hem gaan vertellen en wanneer weet ik nog niet. Dat is weer bijna een onderwerp apart: hoe vertel je het je kinderen?Ik merk dat ik ook nu al de gezelligheid díé er was (vooral dankzij onze zoon) mis. Dat is ook best moeilijk. Maar dat is nog geen reden om mijn besluit terug te draaien…dát zou pas dom zijn….
Jullie zullen beiden een weg moeten vinden in hoe jullie relatie verder in te vullen mbt jullie zoon, ook dat heeft geen haast. Zoals ik het lees hebben jullie beiden het beste met hem voor, dus daar komen jullie vast ook wel uit als de ergste emoties wat zijn bedaard.
Je besluit terugdraaien ligt mss wel op de loer en lijkt misschien het makkelijkst voor nu, maar is uiteindelijk niet de beste oplossing. Volgens mij is dat besef inmiddels ook wel bij jou ingedaald.
Voor D. was het alles of niks. ‘Alles’ is ook wat bij een toekomst als gezin hoort.
Maar D. was nooit mijn ‘alles’. D. was mijn ‘best veel’ wat hoort bij een maatje, zeker als je al tijden niemand had.
Door de verschillen zijn we verder uit elkaar gegroeid, en haar verwachting dat ik ‘alles’ aan ons gezin gaf werd steeds onmogelijker voor me.
Al wilde ik ook echt niet ‘niks’, dit is wat het geworden is. ‘Alles’ is alleen nog voor onze zoon.
Kersje schreef op 16-02-2023 om 20:42:
[..]
Overdrijf niet zo met je ‘constant blijven hakken’ en waarom voel jij je zo aangesproken? Je doet exact hetzelfde waar je mij nu van beticht
[..]
Jullie zullen beiden een weg moeten vinden in hoe jullie relatie verder in te vullen mbt jullie zoon, ook dat heeft geen haast. Zoals ik het lees hebben jullie beiden het beste met hem voor, dus daar komen jullie vast ook wel uit als de ergste emoties wat zijn bedaard.
Je besluit terugdraaien ligt mss wel op de loer en lijkt misschien het makkelijkst voor nu, maar is uiteindelijk niet de beste oplossing. Volgens mij is dat besef inmiddels ook wel bij jou ingedaald.
Mijn besluit terugdraaien zou moeten betekenen dat ik me vanaf nu wél helemaal aan ons gezinnetje wijd, en er blijf wonen. Mission Impossible…
De pijn van de leegte en de verwarring van ‘OMG, ik heb het gedaan!!’ zal uiteindelijk wel ondergeschikt worden aan de opluchting en bevrijding van niet meer voortdurend verwachtingen voelen die ik niet kan waarmaken (en haar pijn en teleurstelling daarover).
Schipperaar schreef op 16-02-2023 om 21:07:
[..]
Mijn besluit terugdraaien zou moeten betekenen dat ik me vanaf nu wél helemaal aan ons gezinnetje wijd en er blijf wonen. Mission Impossible….
Goed dat je dit besef hebt.
Schipperaar schreef op 16-02-2023 om 21:04:
Voor D. was het alles of niks. ‘Alles’ is ook wat bij een toekomst als gezin hoort.
Maar D. was nooit mijn ‘alles’. D. was mijn ‘best veel’ wat hoort bij een maatje, zeker als je al tijden niemand had.
Door de verschillen zijn we verder uit elkaar gegroeid, en haar verwachting dat ik ‘alles’ aan ons gezin gaf werd steeds onmogelijker voor me.
Al wilde ik ook echt niet ‘niks’, dit is wat het geworden is. ‘Alles’ is alleen nog voor onze zoon.
Misschien een rare vraag hoor, maar hoe zag zij jullie relatie dan? Begrijpt zij hetgeen jij niet voelt of ‘tekort’ komt en dat dit voor jou níet genoeg is op de lange termijn?
Ik bedoel: als ik mezelf probeer te verplaatsen in jouw vriendin, dan zou ik mij ook een soort van schuldig voelen en begrijpen dat je gevoel niet kunt afdwingen, hoe pijnlijk ook. Ik zou mijn partner uiteindelijk ook meer gunnen dan hetgeen er is.
Pief schreef op 16-02-2023 om 21:12:
[..]
Goed dat je dit besef hebt.
Ja, vind ik ook! En oké, misschien wel heel wat jaren te laat, maar dat is niet alleen TO kwalijk te nemen.
Kersje schreef op 16-02-2023 om 21:13:
[..]
Misschien een rare vraag hoor, maar hoe zag zij jullie relatie dan? Begrijpt zij hetgeen jij niet voelt of ‘tekort’ komt en dat dit voor jou níet genoeg is op de lange termijn?
Ik bedoel: als ik mezelf probeer te verplaatsen in jouw vriendin, dan zou ik mij ook een soort van schuldig voelen en begrijpen dat je gevoel niet kunt afdwingen, hoe pijnlijk ook. Ik zou mijn partner uiteindelijk ook meer gunnen dan hetgeen er is.
Dat is de grootste frictie denk ik. Ze snapt er helemaal niks van dat ik niet gewoon beter mijn stinkende best deed, en dat ik niet álles voor ons gezin overhad. In haar stellige overtuiging is het volwassen gedrag om de volledige verantwoordelijkheid te nemen als je eenmaal een gezin hebt en dús te blijven [tot altijd?!] Zelfs liefde had ik kunnen gaan voelen als ik meer mijn best deed.
Vreselijk vind ik het dat ze van een best leuke vrouw nu verworden is tot een grote donderwolk die in alles uitstraalt: JIJ hebt het allemaal gedaan!!
Schipperaar schreef op 17-02-2023 om 09:04:
[..]
Dat is de grootste frictie denk ik. Ze snapt er helemaal niks van dat ik niet gewoon beter mijn stinkende best deed
Zelfs liefde had ik kunnen gaan voelen als ik meer mijn best deed.
Dat is natuurlijk klinkklare onzin. Je hebt juist veel te lang je best gedaan.
Wat betreft die donderwolk: ze is boos, dat is begrijpelijk. Dan vliegen mensen wel vaker uit de bocht in wat ze ander toebijten. Probeer het in dat perspectief te zien. Haar emoties zakken op termijn wel weer. Hoe ver, dat moet blijken.
Kersje schreef op 16-02-2023 om 21:13:
[..]
Misschien een rare vraag hoor, maar hoe zag zij jullie relatie dan? Begrijpt zij hetgeen jij niet voelt of ‘tekort’ komt en dat dit voor jou níet genoeg is op de lange termijn?
Ik bedoel: als ik mezelf probeer te verplaatsen in jouw vriendin, dan zou ik mij ook een soort van schuldig voelen en begrijpen dat je gevoel niet kunt afdwingen, hoe pijnlijk ook. Ik zou mijn partner uiteindelijk ook meer gunnen dan hetgeen er is.
Dat is de grootste frictie denk ik. Ze snapt er helemaal niks van dat ik niet gewoon beter mijn stinkende best deed, en dat ik niet álles voor ons gezin overhad. In haar stellige overtuiging is het volwassen gedrag om de volledige verantwoordelijkheid te nemen als je eenmaal een gezin hebt en dús te blijven [tot altijd?!] Zelfs liefde had ik kunnen gaan voelen als ik meer mijn best deed. ZIJ had een toekomstvisie waar ze hard voor werkte, en ik heb daar steeds de fundamenten onder weggeslagen. IK heb gefaald.
Al wist ze al jaren dat ik niet verliefd was en al hadden we al meer dan 8 jaar geen seks, ik had net als zij álles overeind moeten laten staan voor onze zoon.
Vreselijk vind ik het dat ze van een best leuke vrouw nu verworden is tot een grote donderwolk die in alles uitstraalt: JIJ hebt het allemaal gedaan!! Ik bén natuurlijk ook degene die al veel eerder had moeten stoppen, maar ik denk dat veel vrouwen mij met alles wat ik niet voelde en niet uitstraalde ook allang links hadden laten liggen. Zij niet….zij had een plan en zo moest het gaan.
Sorry, er ging wat mis met de aanvulling op mijn bericht…
IMI-x2 schreef op 17-02-2023 om 09:11:
[..]
Dat is natuurlijk klinkklare onzin. Je heb juist veel te lang je best gedaan.
Wat betreft die donderwolk: ze is boos, dat is begrijpelijk. Dan vliegen mensen wel vaker uit de bocht in wat ze ander toebijten. Probeer het in dat perspectief te zien. Haar emoties zakken op termijn wel weer. Hoe ver, dat moet blijken.
Je kan ook voor pleiten dat in gedachten vrouw van TO, TO nooit volledig gecommiteerd was.
En dat snap ik wel.
TO, wat een verwachting dat ze opeens geen leuke vrouw meer is maar een donderwolk. Dat is wel een teken van heel weinig inlevingsvermogen. Of vind je niet alleen dat als mensen uit elkaar gaan, alle partijen een leuke pet moeten hebben en zeker deze vrouw wel? Het lijkt alsof jij alles naar jou relateert en haar innerlijke belevingswereld komt alleen naar voren via de randverschijnselen. Voor jou is haar belevingswereld mistig en elke keer een (onaangename) verrassing. Ik merk ook dat met jou mee kijken, kijken in een mistig geheel is.
Het lastige aan mij is dat ik niet snel meepraat.. ik vind niet dat mensen daar wat aan hebben, namelijk.
Als ik een kanttekening mag plaatsen kan je ook het volgende zeggen: het komt over dat jij weinig inzicht hebt in je eigen motivaties en dat kan samenhangen met het weinige plannen dat uit jouw verhaal naar voren komt. Alles lijkt jou te zijn overkomen. En dus leg jij alle "schuld" buiten jouzelf. Wie is de eerst volgende die dan betrokken is? Oh, zij, dus dan schuift het door naar haar. Logisch. Het komt door haar dat jullie een relatie hebben gekregen, het komt door haar dat zij zwanger is geraakt, is gebleven en een zoon heeft gebaard.
Als je dus niet alleen heel weinig inlevingsvermogen hebt en alles overkomt je meer dan dat je 'er bij was' dan voorspel ik nu dat alles wat jij nu bedenkt en doet, niet verder is dan kijken hoe lang je neus is. Kortom, alles wat, in het geschetste geval, opborrelt is in je eigen belang. Dat kan niet anders want om rekening te kunnen houden met iemand heb je inzicht nodig in je eigen motieven, waarmee je ook een inzicht in die van een ander kan krijgen en moet je kunnen plannen.
Philou schreef op 17-02-2023 om 09:28:
[..]
Je kan ook voor pleiten dat in gedachten vrouw van TO, TO nooit volledig gecommiteerd was.
Het een sluit het ander natuurlijk niet uit. Maar het verleden kun je niet veranderen. De toekomst wel. TO kan zo niet verder en dus moeten er nu dingen veranderen.
IMI-x2 schreef op 17-02-2023 om 09:52:
[..]
Het een sluit het ander natuurlijk niet uit. Maar het verleden kun je niet veranderen. De toekomst wel. TO kan zo niet verder en dus moeten er nu dingen veranderen.
Klopt.. vaak is het zo dat als het ene waar is, het tegenovergestelde ook waar is. Want zelfs een pannenkoek heeft 2 kanten. Wat belangrijk is aan het verleden is dat met je kijk op het verleden, kan je inzicht vergaren, in jezelf, in anderen.
