raar gedrag van mezelf

Alleentijd

We hebben allemaal hier thuis last van een gebrek aan alleentijd.

Ik breng nu veel meer tijd door op mijn eigen kamer, net als de anderen. Voorheen was ik meer in de woonkamer en de keuken maar daar wordt nu ook online gewerkt en dan is het al snel lastig als er nog iemand in de kamer is.

Ik zorg nog wel dat ik de ramen in de ochtend opendoe en in de avond deels sluit en de deuren sluit, verder gaan ze nu toch meer hun eigen gang. En dat is ook prima.

Af en toe komen we elkaar op het balkon tegen.

Maar Kaaskopje

Dat is toch heel wat anders.
Ik vind het heerlijk om alleen thuis te zijn maar geniet ook intens van mijn kinderen.(En anderen)
En ook op momenten dat het me echt niet uitkomt slik ik mijn ongenoegen weg hoor, de kinderen merken daar nooit wat van. (Als het ter sprake komt reageren ze ook heel verbaasd) Het is echt niet zo dat ik toneel speel dan: ik geniet dan ook echt van hun gezelschap en in het slechtste geval tolereer ik ze.
Wil ik echt alleen zijn dan trek ik me terug op mijn slaapkamer, ga lekker in bad of wandelen.
Ze wonen tenslotte ook hier
Ik snap je vader dan ook niet, zijn werk kon toch doorgaan, ook als jullie er waren?

hier

vind ik het supergezellig als er iemand is. Ik verheug me dan ook enorm op het pensioen van mijn man.

Maar mijn moeder was net als de mensen in deze draad, dus ik herken het wel. Ze was echt een fantastische moeder en ze hield van gezelligheid. Maar haar alleen-tijd was zeer kostbaar, dat voelde ik wel.

Zouden er ook vaders zijn die het zo voelen? Dat zou wel interessant zijn om te weten. Ik ben zelf niet meer in de "aan" stand nu de kinderen volwassen zijn. Als er iets is hoor ik het wel, en kopjes thee maken ze zelf maar. Misschien moeten moeders een voorbeeld aan vaders nemen.

Vrouwen reactie op #20

vrouwen zullen er sneller last van hebben omdat wij idd nooit uit staan.

Wij werken naast ons werk nog zo'n 3 uur extra tov mannen in expliciete en impliciete zorg taken.
Ook doen wij vrouwen veel meer aan combinatie-taken: eerst de kinderen naar school, dan door naar werk, door naar de supermarkt, kinderen ophalen, door naar voetbal voor marietje, door naar celloles voor jan, dan marietje weer ophalen, eten voorbereiden, jan ophalen, en tussendoor nog even met vader of moeder naar de dokter. Dat soort combinaties. Dat zorgt er voor dat die planning al snel voor ons gevoel door de war gaat als iemand zonder overleg in de buurt is want dat vraagt 'aandacht'

Ik zal 'm nog een keer aanprijzen het boek 'Onzichtbare vrouwen'

Hihi Flavia

Eigenlijk een super ongeemancipeerde uiteenzetting, maar het klopt wel
Daarom ageer ik ook vaak tegen stellingen als 'mannen en vrouwen moeten evenveel werken en zorgen en huishouden doen'. Het werkt nu eenmaal niet zo, we zijn écht anders....

haha

ik dacht al dat IK gek was, maar te lezen aan alle reacties hier, is het dus blijkbaar normaal. Ik kan me herinneren toen mijn kinderen klein waren, dat ik een keer half mei tot de ontdekking kwam dat ik geen 'alleenvrijdag' meer zou hebben tot 1 september - ik raakte bijna in paniek
Ondertussen zijn de kinderen veel ouder en heb ik er beduidend minder last van.

Ik vind het inderdaad ook opvallend dat mijn man er minder behoefte aan lijkt te hebben. Maar daarbij merk ik ook dat hij bv. de 'baas is' over de afstandsbediening en de TV dus ook altijd aan staat als hij er is 's avonds - met programma's die mij meestal nauwelijks boeien. Waar ik wel last van heb, van het geluid. Raar eigenlijk dat dat zo gaat...

bieb

vrouwen gaan wel steeds meer werken maar de praktijk is dat mannen niet meer gaan zorgen en dat de verwachting van beleidsmakers gebaseerd is op het mannelijke patroon want die zitten in de algoritmen waar het beleid op gebaseerd wordt.

Al hoorde ik gister een mooie uitleg waarom vrouwen door de overgang gaan, niet omdat we daarna afgeschreven zijn want biologisch gezien kunnen we dan beter gewoon dood gaan, maar bij dieren (bv olifanten) waar vrouwen ook door de overgang gaan blijkt dat de vrouwen daarna in de leidinggevende posities komen. En daar mist het bij de mens nog. Laten we daar naar streven!

Waarom klussen vrouwen niet: omdat de handvatten van machines gebaseerd zijn op het gemiddelde formaat van mannen handen en dat scheelt cm's. Wij kunnen dus niet tegelijk de start en de safety button in drukken omdat onze handen gemiddeld te klein zijn. Dat stimuleert niet om zo'n cirkelzaag ter hand te nemen.

Het wordt vervelender dat wij vrouwen een groter risico lopen op zwaarder letsel bij een auto ongeluk omdat de testen altijd zijn met een mannelijke dummy, pas sinds een aantal jaar zit er een vrouwelijke dummy in de passagiers stoel, maar nog steeds NIET in de bestuurdersstoel terwijl we wel veel km maken.
Veel vrouwen rijden liever niet omdat die autostoel dus ook niet aan onze maten is aangepast. We kunnen wat instellen in hoogte en afstand van die stoel, maar als die stoel zelf al niet past ga je ook niet comfortabel rijden dus doe je het liever niet op lange afstanden.....

Zelfde met diagnose van ziekten, die zijn gebaseerd op de gemiddelde man van 70 kg, 1,70 m lang. Waarom omdat wij vrouwen last hebben van hormoonschommelingen door onze menstruatie cyclus, dat is zo lastig bij het afleiden van verbanden dus hebben ze ons maar helemaal geskipt. Maar dat kost dus wel vrouwen levens.

'Onzichtbare Vrouwen' Caroline Craido Perez.
Echt lees dit boek en je staat versteld hoe diep de achterstand van vrouwen zit en hoe dit nu versterkt wordt door het gebruik van big data. We komen niet dichterbij we komen juist steeds verder achterop.

Ik heb niet vaak dat ik zo enthousiast over een boek ben, maar deze beveel ik van harte aan en heb ik ook aan mijn managers kado gedaan.

Flavia

Dat klinkt inderdaad als een eye-opening boek. Ik wist niet dat je het al vaker aangeprezen had, ik had er nog nooit van gehoord maar ga het nu bestellen. Precies wat mijn volwassen dochter en ik allebei interessant vinden om te lezen.

(En waarom noem ik mijn man nu niet? Hij zal het zéker ook boeiend vinden.)

man en stiefzoon

heb dinsdagavond mijn man en stiefzoon gevraagd, ook aangegeven hoe ik er zelf in zat die dag en er werd door stiefzoon hartelijk gelachen. Hij begreep het wel zei hij.

Stiefzoon blijkt er zelf niet zo veel last van te hebben, zo lang hij maar kan doen wat hij wil doen. Met als voorbeeld dat hij het wel irritant vond dat hij laatst bij ons in bad wilde (heeft mama niet) en dat ik toen onder de douche stond terwijl ik niet thuis zo zijn, maar zegt hij dat was niet omdat je thuis was of ik perse alleen wilde zijn, maar omdat ik in bad wilde en 12 minuten wachten werd als te lang ervaren want het moets NU. Om er later aan toe te voegen dat hij bij mama thuis er wel last van heeft met name als stiefzusje thuis komt omdat ze zo'n babbelbox is en helemaal als ze dan ook nog een vriendin me heeft

Man vind ook heel soms een probleem, als hij zich verheugd heeft op een middag alleen en dan lekker ongegeneerd netflix wil kijken dat er dan toch iemand thuis komt, maar zei hij dat gebeurd maar 2 keer per jaar ofzo, de rest van de tijd vind hij het wel gezellig.Komt ook zegt hij, omdat hij dicht bij huis werkt en als hij vrij is dan tien minuten later al thuis kan zijn en als ik op kantoor werk ik pas anderhalf uur later thuis ben, dus hij heeft al meer alleen tijd dan ik en dat het nu 2 dagen in de week als ik thuis werk een uurtje scheelt ervaart hij niet als erg, want op die dagen zit hij vaak op kantoor en dan werken zijn 2 collega's thuis en zit hij ook alleen.

We hebben het dus eigenlijk allemaal wel eens , de een alleen wat vaker en eerder dan de ander.

"Zelfde met diagnose van ziekten, die zijn gebaseerd op de gemiddelde man van 70 kg, 1,70 m lang"

Die maten zijn nadeliger voor de gemiddelde Nederlandse man dan voor de gemiddelde Nederlandse vrouw.

"De gemiddelde Nederlandse man is nu 1,81 meter, dat is bijna 3,8 centimeter langer dan in 1981. Vrouwen zijn nu gemiddeld 1,67 meter, anderhalve centimeter langer dan in 1981."

Als we niet zoveel immigranten hadden sinds de jaren 60/70 was het gemiddelde nog veel hoger geweest. Serieus die maten (ook gereedschap) gaan niet uit van de gemiddelde blanke noord-europeaan. Kijk maar eens naar onze bedmaten ook.

aan staan

Wat een eye opener dit draadje. Ik dacht dat ik de enige was die de hele tijd 'aanstaat' met een dierbare in de buurt maar het blijkt dus een algemeen iets van vrouwen.
Ik keek altijd met bewondering naar anderen die gewoon lekker hun ding deden met manlief erbij, ik kon dat niet. Ik kreeg een soort verlamde handjes (voor mijn eigen dingen) maar stond wel 'aan' voor de ander die dan op zijn gemak de krant zat te lezen.
Pas als ik hem om de hoek zag verdwijnen, voelde ik weer de impuls en de energie om wat voor mijzelf te gaan doen. En kwam ik ook pas weer meer tot mijzelf. Ik ben daar wel extreem in moet ik zeggen, ik heb echt alleen tijd nodig, anders voel ik mijzelf niet meer. Ik kan dat niet uitstaan van mijzelf, heb al veel manieren geprobeerd om het wel te voelen en grenzen te stellen en dingen voor mijzelf te gaan doen maar keer op keer bleek dat niet te werken: ik voelde mijzelf pas weer als ik alleen was. Maar... ik zie een vriendin dat ook doen maar zij vindt dat ook gewoon lekker, 'aan staan', in die zin zit het dus ook in mijn hoofd.
Nu ben ik al jaren alleen en dames, dat is weer het andere uiterste hoor.

Flavia

Alleereerst heb ik nog nooit in een auto gezeten waarbij ik het idee had dat de bestuurdersstoel niet zou 'passen'. En ik ben 'maar' 1.67 en 62 kg, dus echt een gemiddeld 'damesmodel' van mijn generatie. Overigens is de huidige mannengeneratie zeker niet gemiddeld 1.70 en 70 kilo hoor, hooguit Aziaten. Sterker nog, dat zijn eerder maten en gewichten van de gemiddelde nieuwe generatie vrouwen....
Ook m.b.t. tot gereedschap nog nooit gemerkt dat handvaten e.d. van gereedschap niet 'passen'. Het is eerder dat wij als vrouwen gemiddeld minder kracht hebben, doordat we nu eenmaal als vrouw gebouwd zijn en sommige klussen voor ons relatief zwaarder zijn dan voor een man. Tís niet anders en geeft alleen maar aan, dat wij als vrouw nu eenmaal niet gebouwd zijn voor het zwaardere werk. Ook dat is niet anders.

De verklaring voor de verschillen in de maatschappij tussen mannen en vrouwen, is naast de lichaamsbouw, inderdaad, zoals jij aangeeft, dat veel vrouwen veel beter in staat zijn constant 'aan' te staan. Zo zit de gemiddelde vrouw in elkaar. En dat maakt dat vrouwen dus meestal beter zijn om tig klussen te doen op een dag, dan een man, die weer veel beter in staat is, gemiddeld dan, om zich te concentreren op de klus waar hij op dat moment mee bezig is. Maar daardoor weer veel meer moeite heeft met diverse klussen op een dag. En een vouw is vaak veel meer bezig, bij klussen bijv., om al bezig te zijn met de rotzooi die het allemaal maakt en straks weer opgeruimd moet worden, terwijl de gemiddelde man daar helemaal niet mee bezig is als hij aan het klussen is.

Hoe geemancipeerd wij ook willen zijn, en dat is volledig terecht als je het hebt over rechten en plichten enz., we kunnen er echt niet omheen dat de gemiddelde man en de gemiddelde vrouw toch écht anders in elkaar steekt. Zowel w.b.t. lichamelijke bouw en kracht, als ook mentaal, ofwel waar je wel of niet meer of minder goed in bent van nature en waar je focus ligt.
Dat wil niet zeggen dat een vouw X altijd maar beter aan een man moet over laten en dat een man Y maar beter altijd aan een vrouw kan overlaten of moet doen. En dat het nooit anders kan of deels anders kan. Maar dat wil wél zeggen, vind ik, dat een geforceerd streven naar 'ze moeten allemaal hetzelfde doen' niet haalbaar en wenselijk is. Dat vind ik overigens ook als je louter kijkt naar individuen.

Aanvulling

Eigenlijk is de topic van dit draadje al een aanwijzing. Veel vrouwen vinden het heerlijk om af en toe alleen thuis te zijn en ongestoord hun ding kunnen doen. Terwijl mannen daar vaak veel minder last van hebben. Die doen gewoon hun ding en storen zich veel minder aan gedoe om hen heen.

Bieb/Triva

Ik heb het boek niet geschreven, ik zou zeggen lees het, en ga dan de schrijfster jullie bevindingen meedelen.

Dat voordurend aan staan is aangeleerd gedrag. Het wordt van ons verwacht dus doen we het ook, niet zo zeer omdat wij er echt beter in zijn.

Helemaal eens Flavia

aangeleerd gedrag, volledig.
Ik sta wel 'aan' maar ben daar helemaal niet goed in!
Niet voor niets zoveel behoefte aan alleentijd!

Man thuis

Als mijn man lekker tv zit te kijken of krant dit te lezen of met z'n mobiel bezig is, wil ik dat ook. Ik word er heel lui van. Als hij niet thuis is, doe ik veel meer dingen van mijn eigen to-do lijstje! Dat geldt zowel voor leuke dingen en als dingen die nodig eens moeten gebeuren.

‘ aan staan’ als oma

Dat vond ik een vermoeiende ontdekking. Zeker met logeerpartijtjes, dag en nacht ‘aan’. Dat ben ik nu als moeder van uitgevlogen kinderen compleet ontwend. Ik vind de kinderen echt lief, maar wat een rust als het huis en de tijd weer ‘van mij’ zijn.

Mooie wending krijgt dit draadje

En ik ben net helemaal eens met Flavia en Klaar. Ik geloof ook niet dat wij als vrouwen automatisch zo bedraad zijn om altijd ‘aan’ te staan en de regelaar te zijn van huishouden en levende have. Dit is een patroon wat in generaties lang ingesleten Is en zo zijn we -voornamelijk onbewust- geprogrammeerd. Dat we de neiging hebben om het te doen is op geen enkele manier ‘bewijs’ dat het biologisch bepaald is. Dat sommige vrouwen zich er prettig bij voelen en content zijn met hun leven is ook geen bewijs daarvoor. Prima en super dat je happy bent in die rol, daar niet van 😊

Ik heb het boek niet gelezen maar herken de verschijnselen wel. Kijk naar de opmars van de aandacht voor het feit dat hartinfarcten bij vrouwen andere signaalsymptomen hebben dan bij mannen. Dat komt nu pas meer onder de aandacht. En dat is echt niet zo omdat voorheen vrouwen nooit een hartinfarct hadden.
Het is niet raar, het is ook niet raar dat we ons amper bewust zijn van die vanzelfsprekende programmering maar dat betekent niet dat we het niet hoeven te onderzoeken, kunnen kijken wat er nog anders kan in onze maatschappij en cultuur om dingen te verbeteren.
En dat betekent echt niet dat elke vrouw een feministische carrièretijger hoeft te zijn. Maar wel dat het vanzelfsprekend is dat ze kan doen wat ze wil en worden wie ze wil. Inclusief dus iets ook niet willen zijn, bijvoorbeeld thuis de manager/manusje van alles.

Eens hoor Ely

"Maar wel dat het vanzelfsprekend is dat ze kan doen wat ze wil en worden wie ze wil. Inclusief dus iets ook niet willen zijn, bijvoorbeeld thuis de manager/manusje van alles."

Absoluut. Niets aan toe te voegen. Geldt voor iedereen.
Zolang het maar niet geforceerd wordt op één of andere manier.

ook

Ik geloof ook dat het 'aanstaan' van vrouwen door conditionering komt. Ik ben al senior en bij mijn ouders was het zo duidelijk dat dat van je verwacht werd.
Zo vroeg mijn moeder aan míj als ik met een verkering thuiskwam: "Heeft hij honger?" Ja weet ik veel, ik ben zijn maag niet.

Ik vind het wel een interessant onderwerp. Het is denk ik ook de voedingsbodem voor dat vrouwen vaak de opvoeding naar zich toe trekken 'want hij ziet het niet'.

In relaties kan ik het niet zo goed uitstaan van mijzelf. Ik wil ook mét de ander een uitknop of een halverwege knop hebben. Maar ik kan hem niet vinden.

Ook een mooi voorbeeld

Een vrouw vertelde: groep pubers hangt bij haar in de woonkamer, beetje tv kijken, beetje chillen. Helemaal goed. Zij steekt hoeft om de hoek en zegt; willen jullie wat eten?
De jongens geven antwoord voor zichzelf, de meisjes kijken elkaar eerst aan in een soort woordenloos overleg en geven dan antwoord.
Hoe komt dat?
En nog iets anders;
Waarom is mijn dochter tof als het bestempeld wordt als ‘geen meisjemeisje’ of ‘een jongensmeisje’ maar is het niet per sé positief als men mijn zoon ‘meisjesachtige jongen’ zou noemen? Maar weer wel ‘een échte jongen’ of ‘een jongensjongen’?
Waarom is dat? En wat zegt dat dan over wat we onbedoeld mee geven als beeld van de verschillen tussen jongens en meisjes? Ik vraag me dat serieus af

ely

"Waarom is mijn dochter tof als het bestempeld wordt als ‘geen meisjemeisje’ of ‘een jongensmeisje’ maar is het niet per sé positief als men mijn zoon ‘meisjesachtige jongen’ zou noemen? Maar weer wel ‘een échte jongen’ of ‘een jongensjongen’?"

Misschien omdat we in een cultuur/ tijd leven waarin mannelijkheid hoger gewaardeerd wordt dat vrouwelijkheid?

leuke wending

leuke wending zo en een feest der herkenning hier en daar.
Zelf heb ik het in een extreme vorm vind ik zelf. Ik vind het nl niet leuk als de stiefkinderen ineens onverwacht langs komen
Mijn vriend en ik wonen sinds kort samen, na 8 jaar latten, ik dacht dat ik het wel kon handelen en zal ook gewenning zijn hoor. Echter nu we 100% onder 1 dak wonen vind ik het heel vervelend als op onze vrije dag of thuis werkdag, mijn kinderen zijn jongvolwassenen, ik was erg jong toen ik ze kreeg (22 & 24) en wonen al sinds hun 18e op kamers, ineens de stiefkinderen (13 & 15) langs komen. Net als ik het heel vervelend vind dat ze onverwacht dan ook blijven slapen.Geplande afspraken gaat prima, maar onverwacht, dan rijzen de haren mij te berge.Het doet maar alsof het thuis is, dat is natuurlijk ook zo, maar zo voelt het voor mij nog niet helemaal. Toen hun vader nog eigen huis was liep het natuurlijker, het was zijn huis en ook hun huis en was ik op "bezoek" maar nu merk ik dat ik me afvraag wat doen die kinderen ongevraagd in de kasten. Mijn eigen kinderen lopen al jaren niet meer in huis rond, komen wel regelmatig langs hoor daar niet van. De opvoedverschillen vallen nu ook meer op, daar waar mijn eigen kinderen gewoon zijn te vragen voor ze iets pakken, want het is mama haar huis, daar lopen de kinderen van mijn vriend door huis alsof ze er al jaren wonen ( we wonen er net 4 weken) .
Ben me bewust van dat dit gewenning is en dat zal ook vast tzt los lopen,want ik vind de kinderen niet onaardig of een probleem, maar wordt zo lekker op mijn eigen vaste patronen gewezen , maar zoals gezegd een feest van herkenning hier en daar.

Ely

"Waarom is mijn dochter tof als het bestempeld wordt als ‘geen meisjemeisje’ of ‘een jongensmeisje’ maar is het niet per sé positief als men mijn zoon ‘meisjesachtige jongen’ zou noemen? Maar weer wel ‘een échte jongen’ of ‘een jongensjongen"

Nou eigenlijk is die constatering wel grappig, want is júist in het voordeel van meisjes/vrouwen...…
Een meisje/vrouw 'mag' meisjesachtig/vrouwelijk zijn, maar 'mag' ook vooral stoer zijn. Voor een jong/man gaat dat niet op.
Voordeel voor de vrouwen/meisjes dus...…

Overigens geldt dat eigenlijk ook voor functies. Een vrouw in een 'mannen'beroep vindt men over het algemeen leuk. Een man in een 'vrouwen'beroep een stuk minder. Denk aan bijv. de creche…. Ook hier weer voordeel voor de vrouw dus.

Dat ook Bieb

Maar tis ook een signaal - zoals Marinet zegt- over wat hoe gewaardeerd wordt. Blijkbaar zijn mannelijke eigenschappen en mannelijke beroepen beter gewaardeerd dan de feminiene... waarom?
We hebben beiden nodig in de wereld, waarom zou het masculiene meerwaardig zijn?

Bieb

"Overigens geldt dat eigenlijk ook voor functies. Een vrouw in een 'mannen'beroep vindt men over het algemeen leuk. Een man in een 'vrouwen'beroep een stuk minder. Denk aan bijv. de creche…. Ook hier weer voordeel voor de vrouw dus.""

Dat vraag ik me ernstig af. Eentje is misschien nog leuk, maar als het percentage vrouwen in een voorheen mannenberoep stijgt, vindt men het al snel te veel, heb ik wel eens het idee. 70 % mannen en 30% vrouwen: o, wat zijn we geëmancipeerd. 70% vrouwen en 30% mannen - help, een vrouwenberoep!

Groeten,

Temet

Klaar

Met de kennis van achteraf had mijn vader nooit als zelfstandige aan de slag moeten gaan. Dat zou hij ontkent hebben uiteraard. Maar door die keus is er denk ik veel misgegaan bij ons. Alles werd beïnvloed door de vader die op zolder zat te werken. Thuis spelen met vriendinnetjes was teveel lawaai. Op de koffie komen kostte teveel tijd. En dan laat ik er nog buiten dat mijn vader zich overal mee kon bemoeien. Nooit meer lucht voor mijn moeder om haar eigen gang te kunnen gaan. Wat zij vast ook zal ontkennen. Ik ga ervan uit dat mijn vader narcistisch was, mogelijk ook een autistisch stoornis en mijn moeder dus partner van een narcist was.

Mannen bij crèche

Dat komt inmiddels dénk ik doordat de man in die functie een negatief imago heeft gekregen door pedofiele criminelen en er dus wantrouwen heerst. Ik vind de man in die rol, dus bijvoorbeeld kinderopvangmedewerker, juist van toegevoegde waarde en leuk.

Als we heel eerlijk zijn...

Vind je een man die ietwat vrouwelijke maniertjes heeft dan echt prettig, of een vrouw die zich echt mannelijk gedraagt?

Ik constateer nu ik er wat meer over nadenk, dat ik daar dan toch niet zo neutraal mee omga. En als voorbeeld kom ik dan ook weer bij mijn vader uit. Hij was ijdel. Nageltjes schoon, sjaaltje om de hals, ik kom nu niet op meer, maar op een gegeven moment haatte ik dat gewoon. Bij andere mannen irriteert me het soms ook, maar of dat nou een soort pavlovreactie is durf ik niet te zeggen. Maar vrouwen die zich ronduit mannelijk gedragen voel ik mijn ongemak daarover soms toch ook. Ik hou het bij mezelf. Het ís niet verkeerd als mannen of vrouwen zich wat tegenovergesteld gedragen.