partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel
Hallo,
het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.
Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".
In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)
En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?
M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.
Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.
Nog even dat laatste stapje; je had de instellingen zo gezet dat hij jou niet kon ‘volgen’, maar jij hem blijkbaar nog wel. Stop ook met die interesse, je hoeft niet meer te willen weten wat hij doet. Uit het oog, uit het hart.
Bedankt!
Ik weet het allemaal goed en toch doet het iets, geeft weer bepaalde gevoelens. Door hem te zien zit hij weer wat in m'n hoofd, niet dat ik hem terug wil maar weer denken aan al die situaties en wat er gebeurd is. En toch ook even of ik niet de rare ben maar zeker toch van niet.
Ik ben vrij zeker dat hij me nu aan het zwart praten is en hij het slachtoffer uithangt. Mijn vriendin zegt me dit niet aan te trekken, net zoals jullie, en toch doet het me iets. Maar ik moet het loslaten... Heb ik ook moeten doen als ex man dit deed en is me gelukt ( ik zie er wel nog steeds de gevolgen van).
Ik weet dat ik mogelijks nog iets mag verwachten, ik ben erop voorbereid. En als ik hem terug zou tegenkomen, zou ik dezelfde zin zeggen weer. Als een oude grammofoonplaat 
Ik kon hem idd nog zien maar ik kijk niet hoor (bij ex man vroeger wel maar ik heb hem dan ontvriend uit zelfbescherming en "vrienden" zijn we niet hé!) en had hem ontvolgd zodat ik het niet zie maar hij post zelden iets op fb. Intussen heeft hij me terug "vriend" gevraagd hoor, was te verwachten..
En, zet je de deur op een keer door zijn verzoek ‘vriend’ aan te nemen of kan je dat verzoek negeren en onbeantwoord achter je laten?
Dat laatste lijkt mij het beste; gewoon niet meer reageren.
Overleg het anders met je psy hoe om te gaan met mixes feelings.
Flanagan schreef op 25-05-2021 om 11:40:
En, zet je de deur op een keer door zijn verzoek ‘vriend’ aan te nemen of kan je dat verzoek negeren en onbeantwoord achter je laten?
Dat laatste lijkt mij het beste; gewoon niet meer reageren.
Overleg het anders met je psy hoe om te gaan met mixes feelings.
Dan moet je hem echt blokkeren, dan kan hij je niet meer vragen en ook niets meer van je zien. En wat hij niet ziet kan hij ook niet verbouwen voor eigen gebruik naar vrienden van jou die wel dingen van je kunnen zien.
Mensen blokkeren zit niet in m'n instelling als persoon en mixed feelings inderdaad maar verstand zegt: Het moet, beter voor jou. (Is mentaal vechten wel)
Ik ben teveel gekwetst geweest, niet nog eens, genoeg geweest. Dat houdt me realistisch.
hoe zo zit blokkeren niet in je mindset? Er is zoveel 'shit' op internet, zeker gerelateerd aan social media, dat ik zelfs op LinkedIn mensen blokkeer die overduidelijk vanuit een ver continent een connectieverzoek doen . . Dus gewoon doen hoor, daar zijn die knoppen voor.
gr Angela
kiddies3 schreef op 25-05-2021 om 11:56:
Mensen blokkeren zit niet in m'n instelling als persoon en mixed feelings inderdaad maar verstand zegt: Het moet, beter voor jou. (Is mentaal vechten wel)
Ik ben teveel gekwetst geweest, niet nog eens, genoeg geweest. Dat houdt me realistisch.
ja maar dit is nou net de mindset of liever gezegd de gevoelsset waar (covert) narcisten gebruik van maken: je wilt iemand niet helemaal doorstrepen want je kan zien dat de ander ook niet helemaal slecht is. En daardoor kunnen ze steeds weer 'binnen' komen. In je gevoel en in je leven. Echt een beetje streng zijn voor jezelf helpt hierin, blokken die handel dat maakt jou vrij.
MRI schreef op 25-05-2021 om 12:24:
[..]
ja maar dit is nou net de mindset of liever gezegd de gevoelsset waar (covert) narcisten gebruik van maken: je wilt iemand niet helemaal doorstrepen want je kan zien dat de ander ook niet helemaal slecht is. En daardoor kunnen ze steeds weer 'binnen' komen. In je gevoel en in je leven. Echt een beetje streng zijn voor jezelf helpt hierin, blokken die handel dat maakt jou vrij.
ok! Dit dringt door tot mij. Klopt zeker! Dat is idd mijn "zwak punt" en hij weet dat! Verdorie deze komt echt wel binnen... (Tranen van, hoe is het toch mogelijk..)
Angela1967 schreef op 25-05-2021 om 12:02:
hoe zo zit blokkeren niet in je mindset? Er is zoveel 'shit' op internet, zeker gerelateerd aan social media, dat ik zelfs op LinkedIn mensen blokkeer die overduidelijk vanuit een ver continent een connectieverzoek doen . . Dus gewoon doen hoor, daar zijn die knoppen voor.
gr Angela
hoe vreemd ook, ik wijs iemand af en kwets. Waarschijnlijk omdat ik zoveel pijn heb gehad ervan in mijn jeugd, dat ik dat zelf moeilijk kan doen met iemand. Lijkt egoïstisch ook. Maar dat zal mijn effect van het trauma zijn. Zelfbescherming nu en voor mezelf zorgen!
Eenzaamheid doet zoiets met een mens; uit eenzaamheid trek je naar mensen toe waarvan je weet dat daar de deur open staat. Dat die vriendelijkheid niet zonder eisen is, wil je op dat moment niet zien.
Zo ken ik een oudere dame die uit eenzaamheid een relatie aanging terwijl hij financieel zwaar van haar profiteerde. Kwam ze weer huilend bij familie wat voor een hufterstreek hij nu weer geflikt had. Familie hebben via instanties haar aan een woning geholpen, verhuist, huisraad gekocht etc. Politie erbij want hij wilde niet meewerken, Ja, hij was echt verleden tijd. Tot niet veel later de familie niet meer langs mocht komen. Hij bleek namelijk bij haar over de vloer te komen en ze had hem geld gegeven. Toen is er bij de familie iets geknapt. Ze heeft hem voor de gezelligheid en gaan weer samen met haar caravan op vakantie. Maar haar familie daar heeft ze mee gebroken en zij met haar. Hij profiteerde van haar moeite met eenzaamheid.
Als je denkt dat eenzaamheid in jouw denken een rol speelt, ga dan kijken of je op een andere manier daar iets aan kan doen.
Flanagan schreef op 25-05-2021 om 13:27:
Eenzaamheid doet zoiets met een mens; uit eenzaamheid trek je naar mensen toe waarvan je weet dat daar de deur open staat. Dat die vriendelijkheid niet zonder eisen is, wil je op dat moment niet zien.
Zo ken ik een oudere dame die uit eenzaamheid een relatie aanging terwijl hij financieel zwaar van haar profiteerde. Kwam ze weer huilend bij familie wat voor een hufterstreek hij nu weer geflikt had. Familie hebben via instanties haar aan een woning geholpen, verhuist, huisraad gekocht etc. Politie erbij want hij wilde niet meewerken, Ja, hij was echt verleden tijd. Tot niet veel later de familie niet meer langs mocht komen. Hij bleek namelijk bij haar over de vloer te komen en ze had hem geld gegeven. Toen is er bij de familie iets geknapt. Ze heeft hem voor de gezelligheid en gaan weer samen met haar caravan op vakantie. Maar haar familie daar heeft ze mee gebroken en zij met haar. Hij profiteerde van haar moeite met eenzaamheid.
Als je denkt dat eenzaamheid in jouw denken een rol speelt, ga dan kijken of je op een andere manier daar iets aan kan doen.
Ja klopt, eenzaamheid maakt dat mensen ontvankelijk worden voor toxische relaties... toch is het vaak te makkelijk te denken dat iedereen er zo maar iets aan kan doen. Men zegt te snel: ga dan bij een vereniging, vrijwilligerswerk doen, wandelen met de hond. Maar soms zijn mensen ziek of te moe door een gehandicapt kind en hebben verder geen familie. enfin ik moest het even kwijt, is ot natuurlijk en geldt niet voor ts. Verder eens.
Gelukkig hoeft Kiddies3 dit niet alleen uit te zoeken; de begeleiding van haar therapeut kan haar op weg helpen.
Nu het weer beter wordt en vrienden willen afspreken zal het wel gaan met die eenzaamheid voorlopig. Ik heb ook geregeld nood aan me-time, en er is idd mijn psy als begeleiding.
Nu ik hem zag ben ik weer meer met hem bezig, hij zit terug wat in mijn systeem precies maar niet zodanig dat ik hem terug wil maar wel weer meer denken over situaties. Wordt me helderder ook, kan het nog objectiever bekijken precies. Maar maakt wel dat ik kwader ben en met woede blijf zitten die ik graag eens zou zeggen aan hem. Heeft geen zin weet ik maar is moeilijk!
Kiddies, daar heeft een mens vriendinnen voor. Ook bij jullie zijn de terrassen inmiddels weer open, het wordt beter weer, dus hup, naar de kroeg (is het niet 'op café' in het Vlaams?) en even over en weer spuien boven een glas van het een of ander.
Groeten,
Temet
Kiddies3, vind je het moeilijk om over jezelf als persoon na te denken (jezelf als persoon te beleven) zonder je ex daarbij te betrekken?
Ik krijg de indruk dat je een soort behoefte hebt om hem er steeds bij te betrekken als je over jezelf als persoon nadenkt. Dat je niet perse hem nodig hebt in je leven, maar wel de gedachte aan hem,wat hij doet met jou. Dat je daar eigenlijk niet zonder kan, niet zonder die gedachten kan.
Als dat zo zou zijn, dan snap ik dat wel hoor, maar het is misschien wel goed om je daarvan bewust te zijn.
