partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel
Hallo,
het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.
Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".
In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)
En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?
M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.
Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.
Thera schreef op 26-05-2021 om 12:48:
Kiddies3, vind je het moeilijk om over jezelf als persoon na te denken (jezelf als persoon te beleven) zonder je ex daarbij te betrekken?
Ik krijg de indruk dat je een soort behoefte hebt om hem er steeds bij te betrekken als je over jezelf als persoon nadenkt. Dat je niet perse hem nodig hebt in je leven, maar wel de gedachte aan hem,wat hij doet met jou. Dat je daar eigenlijk niet zonder kan, niet zonder die gedachten kan.
Als dat zo zou zijn, dan snap ik dat wel hoor, maar het is misschien wel goed om je daarvan bewust te zijn.
Dat vind ik wel iets om over na te denken. Ik besefte het niet echt maar klopt wel eigenlijk.. Zou dat dan die codependentie zijn?
Misschien het gevoel hebben zo dat er iemand naast je is ofzo.. met iemand vergelijken. Ik moet meer van mezelf uitgaan dus?
Of misschien ken ik mezelf nog niet helemaal aangezien ik altijd zo onderdrukt ben geweest en ben ik mezelf aan het ontdekken.
Bedankt voor je opmerking!
Temet schreef op 26-05-2021 om 11:31:
Kiddies, daar heeft een mens vriendinnen voor. Ook bij jullie zijn de terrassen inmiddels weer open, het wordt beter weer, dus hup, naar de kroeg (is het niet 'op café' in het Vlaams?) en even over en weer spuien boven een glas van het een of ander.
Groeten,
Temet
Café ja 
de terrasjes zijn weer open!
Op het moment dat je je zelf ontdekt en gevonden hebt, gaat zo sterk gevoel van houden van jezelf door je heen, dat ik hoop dat je dat gevoel spoedig in jezelf mag voelen stromen.
Dat klinkt wat zweverig maar het gevoel van eigenwaarde en houden van is zo zuiver, alsof je bent herboren.
Flanagan schreef op 26-05-2021 om 20:41:
Op het moment dat je je zelf ontdekt en gevonden hebt, gaat zo sterk gevoel van houden van jezelf door je heen, dat ik hoop dat je dat gevoel spoedig in jezelf mag voelen stromen.
Dat klinkt wat zweverig maar het gevoel van eigenwaarde en houden van is zo zuiver, alsof je bent herboren.
Dat klinkt zo goed Hopelijk mag ik dat snel beleven!
Ik ga even iets heel moeilijks zeggen. Je vraagt je af: 'Of misschien ken ik mezelf nog niet helemaal aangezien ik altijd zo onderdrukt ben geweest...' Op verschillende plaatsen zet je jezelf neer als getraumatiseerd, in je jeugd, door je ex, nu deze vriend. Het kan zijn dat je ergens gehecht bent aan het beeld van jezelf als slachtoffer. Nu er geen vriend, ex of ouders meer zijn is er niemand meer waarvan jij je slachtoffer kunt voelen. Nu heb je met jezelf van doen. Je eigen mogelijkheden, maar ook je eigen beperktheden (die elk mensen heeft) en je eigen worstelingen, waarvan je niemand de schuld kunt geven, die je dus zelf moet aanpakken.
Dus als jij hem een keer gezien hebt en hij gaat vervolgens in je hoofd zitten, dan moet er geen klaagzang volgen over hoe erg het toch is met die narcist en hoe boos je op hem bent. Maar vraag je serieus af: wil ik dit en waarom wil ik dit, waarom ben ik hier zo aan gehecht? Want niemand 'doet' je dit aan, je doet het zelf.
Tsjor
tsjor schreef op 27-05-2021 om 07:44:
Ik ga even iets heel moeilijks zeggen. Je vraagt je af: 'Of misschien ken ik mezelf nog niet helemaal aangezien ik altijd zo onderdrukt ben geweest...' Op verschillende plaatsen zet je jezelf neer als getraumatiseerd, in je jeugd, door je ex, nu deze vriend. Het kan zijn dat je ergens gehecht bent aan het beeld van jezelf als slachtoffer. Nu er geen vriend, ex of ouders meer zijn is er niemand meer waarvan jij je slachtoffer kunt voelen. Nu heb je met jezelf van doen. Je eigen mogelijkheden, maar ook je eigen beperktheden (die elk mensen heeft) en je eigen worstelingen, waarvan je niemand de schuld kunt geven, die je dus zelf moet aanpakken.
Dus als jij hem een keer gezien hebt en hij gaat vervolgens in je hoofd zitten, dan moet er geen klaagzang volgen over hoe erg het toch is met die narcist en hoe boos je op hem bent. Maar vraag je serieus af: wil ik dit en waarom wil ik dit, waarom ben ik hier zo aan gehecht? Want niemand 'doet' je dit aan, je doet het zelf.
Tsjor
nee, da's waar. En daarom ben ik soms kwaad op mezelf, omdat ikzelf het wéér had toegelaten. Waarom weet ik (met psy besproken) en werken eraan doe ik maar het is met vallen en opstaan.
Vroeger voelde ik me echt slachtoffer en maar klagen overal.. Sinds de scheiding is dit veranderd en het besef dat ik het in mezelf moet zoeken. Een hele weg.. nog steeds. In het dagelijkse leven praat ik er enkel met m'n psy en één vriendin over, verder sta ik veel positiever in het leven nu. En ik kom af en toe eens m'n gevoelens hier opschrijven
Het is ook lastig om irl mensen te vinden waarmee je durft te praten, zonder het gevoel te hebben zeurderig over te komen omdat het wel een langspeelplaat lijkt.
Je kan die cirkel doorbreken door met je goede vriendin af te spreken dat ze je stopt wanneer ze merkt dat je zijn naam weer in de mond neemt.
Kijk het even aan , maar misschien zou je er goed aan doen door naar een ander dorp te verhuizen. Nu sta je met ene been in het verleden. Is het niet door hem, dan wordt dat weer opgeborreld door wederzijdse kennissen.
Overweeg een schone lei. Je kan ook wachten tot hij laat zien je niet nodig te hebben. Cru, maar ergens nog wel beter zo.
Verhuizen is moeilijk, vorig jaar maar dit huis gekocht en eindelijk een stek gevonden voor de kinderen niet ver van hun school. Maar als ik de bus zie passeren, ja dan denk ik meteen aan hem want hij kwam met die bus altijd. Het zal wat tijd nodig hebben gewoon denk ik. Gemeenschappelijke vrienden wonen in een andere stad en zoveel waren het er toch niet. Ik zie hen ook niet veel.
Mijn vriendin worstelt met hetzelfde probleem, ze probeert af te raken van haar N ex vriendje met vallen en opstaan. We stimuleren elkaar om hem af te praten en focus te zetten op andere dingen. We zitten in hetzelfde proces eigenlijk.
Verjaardagskaarten voor m'n zonen ontvangen terwijl mijn dochter niets kreeg (niet dat ik dat wilde! En nu ook niet) Maar hij had iets tegen m'n dochter, ze vraagt ook veel liefde en knuffels. Kon hij niet tegen.
Beloftes gekregen ook. Hij zou nu wél helpen met gras afdoen en dit en dat. Even dacht ik: oh.. hij wil me niet kwijt. Maar toen kwam vrij snel: vijgen na Pasen en dit meent hij niet.
Ik ben goed, denk minder aan hem en mis hem niet echt. Alsof een "last" is weggevallen, het zal de stress en de negativiteit zijn.
Fijn dat je vriendin en jij elkaar zo tot steun kunnen zijn.
Ik hoop dat de kaarten voor je zonen in de container zijn beland.
En verder, volhouden zo.
Die verjaardagskaarten voor je zonen vind ik een typische narcistische zet. Via de kinderen toch weer je leven proberen binnen te geraken. Geen contact meer met jou betekent ook geen contact meer met je kinderen, hij is niet hun vader en heeft geen enkel contact met hen te claimen, zelfs niet met een verjaardagskaartje. Ik zou die kaartjes rechtstreeks in de vuilbak gooien zonder ze aan je zonen te tonen.
Goed dat je een vriendin hebt die je echt begrijpt. Voor iemand die nooit narcistisch misbruik meemaakte, is het erg moeilijk om de hele situatie echt te vatten en te zien hoe fake en manipulatief iemand kan zijn.
Het is idd weer contact zoeken maar toch weer listig dus. Via de kinderen. Ik denk dat het eerder is om aan mij te tonen dat hij wel om de kinderen geeft. Zogezegd hé.
Mijn kinderen moeten niets meer weten van hem. Weet hij misschien wel, ook al is het voor hem "omdat ze de mama geen partner gunnen". En dat het dus niet om hemzelf gaat.
De jongens zouden de kaarten meteen zelf weggooien 
nog sneller dan mij. Ik durf die zelf niet te geven want ze zouden denken dat ik weer contact met hem heb. Oudste checkt dat soms wel eens zelfs en dat hij uit mijn hoofd moet zegt hij. Pientere jongen!
Ik kan idd enkel maar met deze vriendin erover praten, én jullie natuurlijk. Waar ik dankbaar om ben.
'Beloftes gekregen ook. Hij zou nu wél helpen met gras afdoen en dit en dat.' Hoe komen die beloftes nu dan nog binnen?
'Mijn kinderen moeten niets meer weten van hem.' Let op dat je je kinderen hier niet teveel in betrekt. Het lijkt wel alsof zij nu moeten doen wat je zelf niet kunt/wilt doen, namelijk hem afwijzen.
Post kun je zelf wellicht opvangen, dan zien kinderen die kaarten niet eens. Nu heb je de post toch binnengelaten en alle complicaties daarvan ruimschoots, als de spreekwoordelijke olifant, in je huis gelaten (wel voor mijn zonen, niet voor mijn dochter, echte narcist, via de kinderen etc., moet je zien hoeveel impact je het geeft). Je kunt het ook behandelen zoals je andere ongewenste post behandelt: weg ermee, in de prullenbak. Het stempel 'ongewenst' is voldoende om het weg te gooien. Zonder verdere bedenksels of theorieën.
Tsjor
'Fijn dat je vriendin en jij elkaar zo tot steun kunnen zijn.' Er zit ook een risico aan: als dit jullie gespreksonderwerp is, dan nodigt het ook uit tot het onthouden, verzamelen, bespreken en bekijken van elk mogelijk incident. Het risico is dat je het op die manier toch cultiveert. Daarom is de tip van Flanagan ook goed: 'Je kan die cirkel doorbreken door met je goede vriendin af te spreken dat ze je stopt wanneer ze merkt dat je zijn naam weer in de mond neemt.' En dat dan over en weer. spreek desnoods andere onderwerpen af: als we dreigen te gaan praten over exen en ellende, dan gaan we over op..... voetbal, politiek, kinderen, weer, kleding, make-up, youtube, verzin maar wat.
Tsjor
tsjor schreef op 01-06-2021 om 09:59:
'Fijn dat je vriendin en jij elkaar zo tot steun kunnen zijn.' Er zit ook een risico aan: als dit jullie gespreksonderwerp is, dan nodigt het ook uit tot het onthouden, verzamelen, bespreken en bekijken van elk mogelijk incident. Het risico is dat je het op die manier toch cultiveert. Daarom is de tip van Flanagan ook goed: 'Je kan die cirkel doorbreken door met je goede vriendin af te spreken dat ze je stopt wanneer ze merkt dat je zijn naam weer in de mond neemt.' En dat dan over en weer. spreek desnoods andere onderwerpen af: als we dreigen te gaan praten over exen en ellende, dan gaan we over op..... voetbal, politiek, kinderen, weer, kleding, make-up, youtube, verzin maar wat.
Tsjor
Dat is juist!
Want ze ging weer naar hem (haar narc ex vriend) en ik zei nee! Maar intussen komen er dan ook weer herinneringen van mij naar boven.. Ik ben er wel een goed boek over aan het lezen. Liefde zien we gelijk aan pijn.. Mooie inzichten gehad. Maar voor haar ging het dan weer te ver. Ik moet bij mezelf blijven dacht ik, zij staat waarschijnlijk minder ver dan mij.
Gisteren ging ik naar een vriend. Toevallig (?!) kwamen (gemeenschappelijke) vrienden er ook op bezoek. Heel gezellig was het! Niemand vroeg naar hem, ik weet ook niet in hoeverre zij bericht hadden gekregen van hem of ervan wisten. Maakte me niet uit, leuke namiddag gehad. En ik voelde duidelijk dat ik geïsoleerd was geweest precies (nooit beseft..zal geleidelijk aan geweest zijn), en het besef hoe negatief en egoïstisch hij wel niet was eigenlijk. Zo'n fijne, hartelijke en positieve mensen dat er bestaan, wat een verschil!
