partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel
Hallo,
het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.
Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".
In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)
En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?
M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.
Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.
kiddies3 schreef op 10-05-2021 om 09:24:
[..]
Vriendin zegt dat - als ik hem nu volledig blokkeer - hij zal denken dat het komt door de jaloezie met ex. Maar dat is niet m'n reden.
Wat maakt het jou uit wat hij denkt? Hij maakt toch zijn eigen redeneringen wel, wat jij ook doet.
Oftewel alles blokkeren, verjaardag negeren, mocht hij voor de deur staan niet open doen, doe je per ongeluk open dan deur direct weer dicht zonder een woord te zeggen.
Het is waar, jullie hebben gelijk. En ergens weet ik het zelf ook wel.. Geen toekomst met hem en "vrienden" zijn kan niet.
Het is gebeurd, de deuren zijn dichtgedaan. Hij zal het straks wel door hebben en schrikken waarschijnlijk maar so be it.
Enkel dat hij me weet wonen inderdaad, dat is het laatste nog. Maar ik ben nu wel voorbereid ergens en de kinderen zijn hier veel de komende tijd (voel me sterker dan).
Wees niet boos op jezelf omdat je je weer door hem hebt laten vangen. Narcisten gebruiken alle trucjes om in je leven te blijven. Wees vooral lief voor jezelf nu en zorg voor jezelf, doe wat jij nu nodig hebt. Richt je op fijne mensen, op leuke dingen om samen met je kinderen te doen en op rust voor jezelf.
Stuur hem geen berichtje voor zijn verjaardag want daarmee geef je hem weer opening tot contact. Je bent geen onmens omdat je iemand geen felicitaties stuurt voor zijn verjaardag. Je bent wel een onmens als je anderen manipuleert en psychisch onderuit haalt. Je bent geen enkele vorm van beleefdheid naar hem toe verschuldigd na alles wat hij jou heeft aangedaan. Je schuldgevoelens zijn onterecht.
Over roddels tegen gemeenschappelijke vrienden probeer je je best niet te druk te maken. Je staat recht in je schoenen en je echte vrienden weten wie je bent en wat ze aan je hebben. Ik heb het contact met gemeenschappelijke vrienden met ex afgebouwd. Ik deel geen vertrouwelijke info meer met hen en zal ook nooit over hem met hen babbelen, ik hou het op een korte babbel als ik hen toevallig tegenkom. Geen flauw idee of hij mij achter mijn rug heeft zwartgemaakt, misschien denken ze wel dat ik psychisch gestoord ben en het heel goed kan verbergen 
Hou vast aan je eigen mening over jezelf en aan de meningen van mensen die heel dicht bij jou staan.
Ik vraag mij af of hij wel zal schrikken. Dat is een onderschatting van zijn omgang met mensen.
Na jou, denk ik dat hij eerder gaat rondkijken naar een ander ‘onnozel’ gansje met een ruime spaarpot binnen het circuitje van die fijne vrienden die dit oogluikend aanzien. Dit klinkt hard, maar ik vind je nog steeds te goedgelovig omdat je zijn post opent ipv direct weggooien ( dacht dat je hem al geblokkeerd had?), en de suggestie hem te feliciteren alsof jullie goede vrienden kunnen blijven.
Hij gebruikt je en je mag je best afvragen of hij wel echt met die ex gestopt is. Was jullie relatie echt of voor hem stiekem een financieel gewin? Ik zit hem nu wel erg af te kraken, maar dat is meer om jou de ogen te openen en open te houden.
Het groepje gemeenschappelijke vrienden is ergens ook geen neus voor de knip waard. Het is pijnlijk, maar als het je lukt schoon schip te maken, houd je mensen om je heen die je wel kan vertrouwen.
Ik heb veel aan de posts van jullie. Stom hé, waarom is het zo moeilijk terwijl hij het niet waard is eigenlijk!
Flanagan, ik heb graag harde taal en duidelijkheid. Je bent niet hard. Innerlijk weet ik dat het zo is... Een onnozel gansje met geld.. OMG zo ziet hij me wel idd! Verdorie, dit wil ik niet meer zijn. Ik neem de eer aan mezelf nu..
AliceC, dank om alles zo uit te schrijven 🙏 Heb ik soms ook nodig. Juist ook wat je allemaal zegt.
kiddies3 schreef op 10-05-2021 om 12:12:
Ik heb veel aan de posts van jullie. Stom hé, waarom is het zo moeilijk terwijl hij het niet waard is eigenlijk!
Flanagan, ik heb graag harde taal en duidelijkheid. Je bent niet hard. Innerlijk weet ik dat het zo is... Een onnozel gansje met geld.. OMG zo ziet hij me wel idd! Verdorie, dit wil ik niet meer zijn. Ik neem de eer aan mezelf nu..
AliceC, dank om alles zo uit te schrijven 🙏 Heb ik soms ook nodig. Juist ook wat je allemaal zegt.
omdat hoop soms de grootste vijand is van de mens.
ik herken het heel goed, ondanks dat je weet dat hij het niet waard is en niet zo te veranderen is heb je toch nog een stukje hoop, heel menselijk.
soms kan hoop positief zijn en soms negatief, en in dit geval is het negatief maar wel heel normaal dat je dit voelt, alleen is dat nu dat stukje gevoel waar je tegen vecht en dat doe je heel goed! Helemaal niet zo gek dat je dat voelt.
Ik denk dat je beter niet heel erg je best gaat doen om hem te vergeten, maar dat je beter heel bewust op zoek moet gaan naar invulling van je leven los van hem. Iets met ‘niet denken aan een rose olifant..” maar ook lijkt het alsof je het denken over ‘ik zou toch eigenlijk niet aan hem moeten denken’ gebruikt om een leegte op te vullen.
Hopelijk kun je het losmaken van elkaar, jij gaat over het gevoel van leegte wat je natuurlijk ervaart en waar hij niets aan toe if af kan doen, hij gaat over zijn rare neigingen waar je nieuwsgierig naar zou kunnen zijn, maar dan alleen als je het loskoppelt van je eigen leven en gevoel.
Thera schreef op 10-05-2021 om 16:35:
Ik denk dat je beter niet heel erg je best gaat doen om hem te vergeten, maar dat je beter heel bewust op zoek moet gaan naar invulling van je leven los van hem. Iets met ‘niet denken aan een rose olifant..” maar ook lijkt het alsof je het denken over ‘ik zou toch eigenlijk niet aan hem moeten denken’ gebruikt om een leegte op te vullen.
Hopelijk kun je het losmaken van elkaar, jij gaat over het gevoel van leegte wat je natuurlijk ervaart en waar hij niets aan toe if af kan doen, hij gaat over zijn rare neigingen waar je nieuwsgierig naar zou kunnen zijn, maar dan alleen als je het loskoppelt van je eigen leven en gevoel.
klopt! Ik zei het net aan m'n vriendin, ik zou een projectje moeten starten ofzo. Om die leegte en eenzaamheid te vullen. Of vrienden hebben die geregeld bellen. Familie woont ver, corona. Ik zie amper iemand in m'n vrije tijd. Buiten de kinderen natuurlijk (halftijds wel).
Ja, goed idee, een project starten waarin je echt jezelf kwijt kunt.
Hij heeft je een rol gegeven in zijn wereld. Dat lijkt vaak heel echt, omdat er zoveel drama bij komt kijken. Net of je pas in zijn verhaal echt leeft. Maar het is nep. Je moet jezelf dus ook (niet meer) in dat (zijn) verhaal zoeken. Laat hem maar met dat ‘beeld’ van jou dat hijzelf gecreëerd heeft omgaan en er verhalen bijverzinnen. Jij bent dat gewoon niet. Zo heb ik dat zelf verwerkt eigenlijk met een vermoedelijk wel narcistische partner.
Elke relatie is in zekere zin een symbiose, dat hoeft ook niet verkeerd te zijn. Maar bij zo’n relatie is het extra moeilijk maar ook extra nodig om uit te vinden wie jezelf bent buiten zo’n relatie. De ander zal je die ruimte niet geven, zo’n (ex)partner. Eigenlijk mag je alleen maar het ideaalbeeld zijn in zijn hoofd. (Of anders de verschrikkelijke verrader van dat beeld, de afvallige, degene die altijd teleurstelt, de oorzaak van al zijn ellende.. )
Ik stelde mezelf wel eens voor dat ik als een barbapapa verdween uit de gevangenis van zijn hoofd. Eigenlijk leek het alsof ik daar niet uit zou kunnen ontsnappen. Maar toch lukte het om eerst een deel van mezelf daaruit te wringen en daarna steeds meer. Je ontsnapte deel van jezelf trekt de rest er dan uit. En hoe meer je dan weet dat je buiten zijn leven ook iemand bent, hoe meer je hem dan kan zien voor wie hij is. Al denkt hij nog dat jij alleen maar in zijn hoofd een leven hebt of zou moeten hebben. Hij kan je niet werkelijk zien als een aparte entiteit.
Ik heb mijn psy eindelijk gezien vandaag en gesproken over zijn vraag om bij haar te gaan. Ze gaat hem niet nemen als patiënt zegt ze. Als er een link is met iemand sowieso al niet snel, en ik wil het niet dus een reden op zich al om het niet te doen. Ik had hem ook gezegd dat ik het niet wilde maar dat begreep hij niet uiteraard. Verkeerde motivatie ook volgens haar: om mij terug te winnen. Zijn uitspraak is vreemd ook al: om te bewijzen dat hij geen narcist is. Sowieso heeft ze een volle planning tot eind van het jaar en ze neemt geen nieuwe dossiers aan nu. Ik ben opgelucht 
Je kan vrij zeker zijn dat hij het wel is zei ze. Én je kinderen zagen het ook.
Een narcist is meester in je laten twijfelen zei ze (of hij is of niet, en of je zelf niet overdrijft en nu verkeerd bent of niet) en dat doet ie door soms goeie kanten te tonen van zichzelf zegt ze.
Ze vindt hem zelfs gevaarlijk omdat hij zéér subtiel te werk gaat. (Ik denk omdat hij ook weet dat ik er alert op ben)
Je intuïtie weet het ook zei ze, en da's waar.
Eenzaamheid opvullen met vriendschappen en afspreken.
Heb ik hem nog gehoord? Ja. Briefjes en verzoekjes in m'n brievenbus..
kiddies3 schreef op 20-05-2021 om 14:56:
Ik heb mijn psy eindelijk gezien vandaag en gesproken over zijn vraag om bij haar te gaan. Ze gaat hem niet nemen als patiënt zegt ze. Als er een link is met iemand sowieso al niet snel, en ik wil het niet dus een reden op zich al om het niet te doen. Ik had hem ook gezegd dat ik het niet wilde maar dat begreep hij niet uiteraard. Verkeerde motivatie ook volgens haar: om mij terug te winnen. Zijn uitspraak is vreemd ook al: om te bewijzen dat hij geen narcist is. Sowieso heeft ze een volle planning tot eind van het jaar en ze neemt geen nieuwe dossiers aan nu. Ik ben opgelucht
Je kan vrij zeker zijn dat hij het wel is zei ze. Én je kinderen zagen het ook.
Een narcist is meester in je laten twijfelen zei ze (of hij is of niet, en of je zelf niet overdrijft en nu verkeerd bent of niet) en dat doet ie door soms goeie kanten te tonen van zichzelf zegt ze.Ze vindt hem zelfs gevaarlijk omdat hij zéér subtiel te werk gaat. (Ik denk omdat hij ook weet dat ik er alert op ben)
Je intuïtie weet het ook zei ze, en da's waar.
Eenzaamheid opvullen met vriendschappen en afspreken.
Heb ik hem nog gehoord? Ja. Briefjes en verzoekjes in m'n brievenbus..
mooi zo. Ook fijn om te horen dat psychologen wat meer weet krijgen van narcisme en er rekening mee houden dat hij het kan zijn hoewel ik zelfs vind dat ze wat snel een diagnose op afstand stelt.
Ja een verborgen narcist dus, die subtiel te werk gaat. Maar... als je het eenmaal ziet kan je het ook niet meer niet zien. en erg voorspelbaar, we zeiden hier toch al dat hij toch een truckendoos open zou trekken om je terug te winnen?
enfin, sterkte met de eenzaamheid, en kijk hier eens naar, dan begrijp je veel van wat je hebt meegemaakt:
https://www.youtube.com/watch?v=BCeQTO-h6fk
Ik heb heel veel psychologen en psychiaters meegemaakt omtrent narcisme. Zij is de beste
Dank, MRI. Ik zal de link morgen bekijken.
De psy had dit al eerder gezegd en bevestigde nog eens, zoals jullie inderdaad ook hadden gezegd.
Klopt, eens je het ziet kan je die persoon niet meer anders zien.
Ik heb hem gezien in de stad. Ja we wonen niet ver van elkaar.. Kwam hij op me af. Ik zei: je hoeft niets meer verwachten van me, en liep weg.
Toen ik thuiskwam viel het me op dat hij me ontvriend had (ik had hem er niet afgegooid maar wel instellingen gezet zodat hij niets meer kon zien), ook was hij uit alle fb groepen waarin we beide zaten. Des te beter !! Maar het is precies alsof ik de narcist ben.. zo voelde het. Waarschijnlijk uit woede door afwijzing. Typisch ook? Maar ik zeg het, beter zo! Had al langer zo moeten zijn ook eigenlijk.
Je hebt het prima gedaan door meteen te zeggen "verwacht van mij niets'. En natuurlijk is zijn blocken van jou gewoon pissigheid en een soort wraak want hij kan nu niets meer. Jij en wij weten dat jij niet de narcist bent, en verder kan het niemand wat schelen. En wel, dan zijn het je vrienden niet. Zijn gedrag is zo typerend voor narcisme dat ik hoop dat het je niet alsnog pijn doet, wat ik me ook weer kan voorstellen want je hebt toch je opengesteld voor hem. Maar bedenk dan dat dat jij met jezelf verder moet en dat het steeds beter zal gaan zonder hem. goed gedaan hoor
Het is een heel typische reactie van hem, hij draait alles om alsof het nu lijkt dat hij geen contact meer wil met jou in plaats van omgekeerd. Terwijl hij eigenlijk niets liever zou willen dan terugkeren naar de situatie voor de breuk. Jij bent zeker niet de narcist in dit verhaal.
Heel goed van je dat je hem in de stad dadelijk afgewezen hebt en hem niet de kans gegeven hebt om beginnen een praatje te slaan. Hou er wel rekening mee dat hij waarschijnlijk nog terugkomt ondanks het tegengestelde signaal dat hij nu geeft. Blijf sterk in je schoenen staan.
