Over narcisme, misschien interessant voor iemand

Toets

Vrijen is ook wel eens een toetsmiddel; zolang je partner meegaat in sex, is de relatie nog tiptop in orde, denken ze. (Helemaal als een minder vaak voorkomende handeling ook aan bod komt.)
Als de partner er niet open voor staat, slechte timing of dag ervoor een matige opmerking, dan zie je een kinderachtig persoon die zijn zin niet krijgt en de silent threat-kaart op tafel legt.
Ik weet eigenlijk niet of dat narcistische trekjes zijn, eerder een geval egoïsme en een bord voor de kop. In ieder geval respectloos en belangrijk om de rug recht te houden.

Flanagan

Richard Grannon, ex slachtoffer van een narcist en psycholoog vertelde eens waarom hij, toen hij nog niet los was van zijn ex zo gericht was op sex met haar. Hij dacht, ben ik sexverslaafd? Later bedacht hij, sex is maar sex. Dan leek het alsof er verbinding was. Maar er was voor de rest geen verbinding. Toen hij dat bedacht, lukte het hem om dat ook los te laten. Hij wilde zich niet langer inbeelden dat er to h nog hoop was op verbinding omdat in ieder geval de sex goed was. Ik vond dat wel verhelderend.

Verder, natuurlijk kan elke persoon tactieken gebruiken die een narcist ook gebruikt. Dat maakt iemand nog niet narcistisch.

Toedeloe

Ik zat nog even na te denken over deze opmerking van je: "ik was ondertussen wel een ster in koekje van eigen deeg, dat was mijn wapen geworden.Als hij t recht had, dan ik ook".
Eigenlijk net zo iets als dat wel eens het advies wordt gegeven een dreumes die bijt ook te bijten zodat ze weten dat het pijn doet.
De meeste narcisten weten alleen juist wel dat ze pijn doen, dat is juist de bedoeling.

Als mijn man eens een keer iets perongeluk liet vallen of een , is vaak door me heen gegaan, nu zou ik hem een koekje van eigen deeg kunnen geven en een kritische opmerking kunnen maken, in plaats van begripvol iets zeggen als, ah jammer. Maar ik deed dat nooit en vroeger hoopte ik nog wel eens dat mijn goede voorbeeld hem iets zou leren.

Paasei

Ja, ik heb dat ook wel eens dat ik bedenk hoe anders het voor de kinderen had kunnen zijn.
Niet om het minder moeilijk te maken, maar het is toch ook wel goed om daarbij oog te hebben voor hoe de kinderen zich ondanks wat ze missen toch ontwikkelen. Ik bedoel, we moeten alerte moeders zijn, maar niet alleen maar angstig, zoiets..

Mindhunter

Kennen jullie de serie mindhunt, op Netflix?

Ik lijk tegenwoordig een beetje op inspector holden ford.
Hij gaat het brein in van diverse psychopaten en moordenaars. En dat is wat ik nodig heb anders ga ik nooit begrijpen waarom mijn partner doet wat hij doet. Of heeft gedaan.

Miss

Ik ken de serie niet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Ik doe het zelf ook, proberen me voor te stellen wat er in zijn hoofd omgaat. Niet iedereen heeft dat geloof ik. Het is bij mij soms ook puur nieuwsgierigheid geloof ik. En helpt mij ook om de vraag 'was het dan wel echt wat er vroeger leek te zijn' te beantwoorden'
Plus dat het voor de toekomst bescherming kan geven omdat je beter kan inschatten wat je kan verwachten en niet zo verbijsterd zal zijn.

Er wordt ook wel eens gezegd dat het niet goed is om te proberen te begrijpen wat er in het hoofd van zo iemand omgaat. Ik kan me alleen voorstellen dat dat niet goed is, als het iemand teveel in beslag neemt. Als je daardoor niet toekomt aan je eigen gevoelens en je niet kan richten op wat je zelf wilt. Of als je geen vrede (een minimale hoeveelheid vrede tenminste) met de situatie kan hebben voordat je alles snapt.

wellicht ook interessant voor iemand

Waarom relatietherapie vaak niet werkt bij toxische relaties
https://blogs.psychcentral.com/recovering-narcissist/2019/09/why-couples-therapy-doesnt-work-for-people-in-abusive-relationships-with-narcissists/?fbclid=IwAR35-9fhMWgQ7sdRi8TgqydT1NSBYJ9ebfe7UHhsTYoAc9AWjsdEMljvl3c

Nou ja, het komt er gewoon op neer dat de hulpverleners er te weinig vanaf weten.

Klopt

Zoals ik al schreef; ik heb ooit mazzel gehad met een systeemtherapeute. Die me liet praten en zich daarna naar mijn toen-nog-man omdraaide en zei dat 'de huwelijksboot was gezonken' en hij iets voor zichzelf moest gaan zoeken. En hij luisterde. Waarschijnlijk ook omdat ik me nu zo opgeladen voelde dat ik sterk kon zijn en mijn poot strak kon houden.

De mediator (een psycholoog.. ingeschakeld op ex' initiatief...) begreep het niet. Sterker nog; toen ik in onze eerste gesprekken alleen maar hamerde op de veiligheid van de kinderen (ik had reden om aan te nemen dat het risico op een 'familiedrama' reeel was) werd ik weg gezet als een zeurvrouwtje. Pas toen in latere gesprekken bleek dat ik toch wel een punt had (met voldoende feiten kwam) draaide hij bij. Dat was ook het moment waarop ex afhaakte en ik een advocaat heb ingeschakeld. Mediation werkt echt niet in zo'n situatie. Ouderschapsplan opstellen..? Laat me niet lachen..

Paasei

Jeetje wat een verhaal ook weer over die mediator. Gelukkig ben je er uit gekomen. Ik ook maar wel na tal van therapeuten die er niks van begrepen en het toxisch gebeuren nog verergerden. Soms heb ik wel eens zin een brief op te stellen en wat van dit soort artikelen en/of video's mee te sturen.
Ik bedoel: er zullen nog velen zijn die er op dit moment tegen aan lopen. Dat vind ik rot

Visitekaartje

Ik pleit voor een visitekaartje waarop staat dat je man/vrouw hupeldepup diagnose heeft, dat je aan de hulpverlener/gesprekspartner kunt geven, zodat deze weet dat die persoon niet toerekeningsvatbaar is cq onzin kan vertellen. Of op zn minst met een korreltje zout moet worden genomen...

Zou zo handig zijn geweest in bv gesprekken met mentoren op school van de kinderen.. of met die mediator. Of in de rechtbank (waar we uiteindelijk terecht kwamen voor de echtscheiding). Het valt niet mee om telkens te moeten uitleggen, vooral na de scheiding. Je wordt snel als een 'hex' gezien.

Op z'n minst

dat ze erop alert zijn dat er sprake kan zijn van een destructieve relatie niet veroorzaakt door een ordinair 'waar twee vechten hebben twee schuld'.
Marinet, ik loop soms met dezelfde gedachten rond. Zou er een groep bestaan die dat als groep kan doen? En waar stuur je zoiets naar toe, behalve naar je eigen hulpverleners? Zouden we het (anoniem) als ouders van oo kunnen doen? Het laatste hoofdstuk van het boek van Storms kan in de lijst en dit artikel. We kunnen vast gaan verzamelen...

Diagnose

Dat lijkt me nou heel erg onwenselijk dat iemand op grond van een diagnose handelingsonbekwaam wordt verklaard in het gezinsleven.
Het is al moeilijk om moeilijke mensen naar de dokter te krijgen en nu zorg je er nog voor een drempel bij.
Bovendien is het niet gezegd dat een diagnose bepalend is voor het gedrag. Er zijn ook mensen met een diagnose die daarmee leren en zichzelf beter gaan hanteren in relatie met anderen.

Het is echt wel een heel groot probleem maar dat vraagt niet om makkelijke antwoorden. Of antwoorden die weer heel andere onrechtvaardigheid kan veroorzaken.

AnneJ

"Dat lijkt me nou heel erg onwenselijk dat iemand op grond van een diagnose handelingsonbekwaam wordt verklaard in het gezinsleven."

tja als iemand echt de diagnose npd of sociopaat heeft, wordt door alle deskundigen aangeraden: vlucht! (maar heel stilletjes...)

Npd is heel heel schadelijk voor mensen in een gezin. En tot nu toe niet geneesbaar...

Thera

Nou ik wilde het au titre personel naar een tijdschrift voor psychologie doen bijvoorbeeld. Als ingezonden stuk.

Paasei/ AnneJ

Oh ik zie nu pas dat de reactie van AnneJ een reactie was op het visite kaartje van Paasei. Sorry, dan is mijn reactie wat anders:
Ik ben daar niet zo voor qua hulpverleners: zij zouden zich gewoon veel en veel meer in de materie moeten verdiepen, zoals het artikel hierboven of eerder genoemde filmpjes.
Voor anderen, school en zo: als het fenomeen narcisme meer gezien wordt voor wat het is door de hulpverlening zal dat ook doorsijpelen naar andere lagen van de maatschappij zoals ook is gebeurd met vrouwenmishandeling en incest. En ja dan dienen degenen die met kinderen te maken te hebben, daar ook van op de hoogte te zijn. Let wel, dan heb ik echt over de diagnose NPD niet over mensen die wat narc trekken hebben of gewoon een naar karakter.

Zo’n visitekaartje, briljant!

Maar ex heeft geen diagnose. Die vulde symptomenformulieren eufemistisch in, kwam ik achter toen wij als opdracht in de begeleiding deze formulieren moesten bespreken. Toen ik zei dat ik toch echt op sommige punten meer problemen zag zei hij: ”Ik ben toch geen patiënt?”. Afijn, geen visitekaartje voor mij dus. NPD zou daar waarschijnlijk niet opgestaan hebben waarschijnlijk, eerder BP. Gelukkig is hij onder druk niet te beroerd dat gedrag ook in het openbaar, aan advocaten, artsen, psychiaters, buren, familie, leraren etc. te laten zien. Hij is dus zijn eigen visitekaartje. Ik heb het geluk gehad dat 1 therapeut hem doorzag en feilloos op de juiste knopjes wist te drukken om mij te laten inzien dat, zoals Paasei het poëtisch uitdrukt, de huwelijksboot was gezonken. Sinds ikzelf het spel niet meer meespeel en hem niet meer in bescherming neem, hem eruit probeer te redden, een deel van de schuld op me neem of hem juist probeer te overtuigen of boos te worden of me op wat voor manier dan ook emotioneel engageer, lijkt hij zichzelf te verliezen in situaties waarin hij zijn gelijk probeert te halen. Dan graaft hij zijn eigen graf. Maar goed, dat is BP.

Ik weet het niet zo goed AnneJ. Ik begrijp wat jij bedoelt. Ik ben ook oprecht dankbaar voor de vader die ex ook wel is. En alleen op een diagnose iemand uitrangeren is van de zotte. Maar een volbloed NPD geeft niet. Die paar witte raven die dat wel doen daargelaten. Er moeten hoe dan ook bakken met energie in om de destructieve kracht enigszins onder controle te krijgen. Ik vind het nogal wat dat vrouwen en kinderen daar met een beetje pech levenslang de prijs voor moeten betalen. Die realiteit in acht nemend vind ik het erg zuur dat de NPD zoveel bescherming geniet terwijl zijn slachtoffers vaak totaal niet in beeld zijn en hun eigen boontjes maar moeten doppen.

Groet,
Jo Hanna

Het is een spectrum

Meer kennis en er alert op zijn bij hulpverleners zou ook zoveel goed kunnen doen voor relaties waarbij een partner niet op het uiterste van het spectrum maar wel did kant op zit. Want als de gezonde partner niet ondersteund wordt in, maar juist tegengewerkt wordt in het begrijpen van de aard van het destructieve gedrag, dan is de kans op schade en de kans op het onhoudbaar zijn van de relatie gewoon veel kleiner.

Op knopjes drukken

Werkt dat trouwens bij NPD ook, dat je iemand door bepaald gedrag te vertonen (heel normaal gedrag bedoel ik dan, maar wel triggerend) kan exposen? In het begin deed ik het wel eens expres, om in situaties dat er zaken besproken en afgestemd moesten worden de verwachtingen van ‘geven en nemen’ bij de derden wat bij te stellen en zo te laten zien dat er wat anders nodig was dan ‘goed overleg’. Dat werkte. Nu gebeurt het soms nog steeds maar nu door simpelweg het contragewicht weg te halen.

Groet,
Jo Hanna

Jo hanna

Ze zijn denk ik ook vaak hun eigen visitekaartje, maar als er zo weinig kennis is, dan wordt het handschrift niet herkend.

ach ja

"Ze zijn denk ik ook vaak hun eigen visitekaartje, maar als er zo weinig kennis is, dan wordt het handschrift niet herkend."

Zo is het, Maar zelfs als de npd-er het zelf erkent en om hulp smeekt wordt hij niet geholpen eenvoudigweg omdat men geen interventies heeft. Ja cold therapy, hierboven al besproken maar dat is niet bekend in Nederland. En dat is dan ook niet zo'n punt, als men het maar zou toegeven dat men wat dat betreft met de handen in het haar zit. Maar dat doet men niet, men gaat door met het promoten van zijn eigen niche vaak een koppel voorhoudend dat hun therapie wel vruchten af zal werpen. Nee dus. Zo'n achtergebleven gebied, dit

Wie zich als een kleuter gedraagt..

.. mag ook als een kleuter behandeld worden. Gestigmatiseerd door een diagnose/etiketje of niet. 'Kleuters' kunnen door hun onbeheerst gedrag en loopje met de waarheid (hij vertelde met een stalen gezicht volledige onwaarheden, verhalen waarbij hij altijd de heldenrol had) veel schade aangerichten. Het zou fijn zijn als de gesprekspartner daarvan op de hoogte was. Ik bedoel; patienten met PPD NOS of een dergelijke aandoening hebben vaak ook een aangepaste benadering nodig. Daar kijkt toch ook niemand van op? Ik zie het verschil niet. Het zijn beiden psychische aandoeningen.

Marinet

"Nou ik wilde het au titre personel naar een tijdschrift voor psychologie doen bijvoorbeeld. Als ingezonden stuk."

Doen! Hou je trouwens ook bij of er al wel artikelen over verschenen zijn in Nederland? Waarin dus duidelijk het risico van relatietherapie voor een narcist en zijn partner aan de kaak wordt gesteld? Ergens kan ik ook niet voorstellen dat zo'n heel hoofdstuk uit een boek van Jan Storms onopgemerkt is gebleven in het vakgebied.

Paasei

Ik snap wat je bedoelt, ik denk dat wat het beste als visitekaartje kan dienen, behalve hun eigen gedrag dan niet een psychische term is, maar kalme concrete beschrijvingen van hun gedrag en uitspraken. En dan ook weer niet een hele opsommingen, maar misschien alleen maar twee geschikte voorbeelden.

The rush

Thera ik wist even niet waar ik hem kon plaatsen maar vond het draadje ontrouw to much om het daar te plaatsen.
Meer omdat het bij vele toch anders blijkt te zijn dan in mijn privé situatie.
Misschien wil je hem niet kijken, dat is ook goed. Maar ik vind dat ze het simpel en gemakkelijk uitlegt.

Omdat je Truus daar vooral raar vind en vast nog vele andere medeschrijvers haar ook niet begrijpen dacht ik, ik post hem hier om je nog eens een andere blik te geven vanuit een relatie.

Ik kwam deze gisteravond tegen en heb haar een paar keer beluisterd. Ik herken hier wel erg veel in, tenminste vroeger, zoals ik partner heb leren kennen. Ik werd overweldigt met cadeaus, kusjes, afspreken. Mijn ouders vonden dat hij mij claimde en opeisde. Uiteindelijk ben ik dus jong uit huis gegaan om met hem samen te wonen, want ze begrepen het toch niet! En ik hun niet!
Nu zie ik wat er gebeurd is, ik was idolaat van hem. Verslaagd aan hem. ( gelukkig heb ik het nu bij gelegd met mijn papa en mama, ze deden alles uit liefde dat zie ik sinds vorige zomer pas)

Net als al die truzen worden ze overweldigd door de aandacht, de rust, en meerdere shots.
En de verslaving je dus ook in de affaire opslokt. Het is de cocaïne. Ze zijn niet bezig met wat ze kapot maken. Dat komt veel later pas!
Net als nu bij mijn man.

En Mari ik denk dat jou vriendin nog steeds niet genoeg pijn heeft ervaren. Of zou ze verslaafd zijn aan de " pijn" die hij haar doet????

Wohw, ik sta er zelf nu van te kijken, ik kan mijn puzzel bijna leggen! Hij lijkt wel af! Zou ik nu bijna twee jaar later kunnen zeggen!

Grote vraag

En dan is vanuit mij nu de grote vraag hoe ga je dit voorkomen bij je eigen te lieve, zachtaardige kind?

Hij zit nu bij een weerbaarheidstraining. Maar dat is mijn grootste angst dat hij mij achter na gaat in vriendschappen en relaties zoals ik het zelf heb ervaren. Ik nu heel veel doorbreekt en kan plaatsen. Gebroken heb met vrienden die mee deelnamen aan het bedrog.

Maar daar zou ik wel ondersteuning bij willen. Alleen bij wie? Dat je zorgt dat je eigen kind niet co-dep word.

Mijn zusje zit in precies een soort gelijke relatie.

Mijn vriendschappen waren grotendeels ook met wazige personen ( haha, ik lach er om maar ergens is natuurlijk om te huilen)
Halve vriendinnen, die mij gebruikte voor hun eigen shit.

Hebben jullie daar nog tips voor?
Op het breken na en dichtbij mij zelf te blijven.
Want Ik wil daar niet meer in verweven worden. Ik ben er helemaal klaar mee!

Miss

Ik zal het kijken, heb nu even geen tijd.

Heb je ook goede gezonde vriendschappen? Ik zou oefenen in voelen wat het gezonde in de ene en het ongezonde in de andere vriendschap is. Ongezonde vriendschappen die niet schadelijk zijn, zou je nog een beetje kunnen aanhouden om te oefenen met grenzen stellen. Misschien.. ik deed dat soms. Tenminste, ik hield ze niet zelf aan, maar sloot ze ook niet duidelijk af.

Laat je zoon merken dat je vertrouwen in hem hebt. En praat met hem. Geef hem woorden voor gevoelens en relatie problemen. Volgens mij kun je dat goed. Wees niet te bezorgd, dat kan blokkeren. Eerder zat je zelf te diep, maar ik denk dat je dat nu wel kan

Dankje

Thea, daar ga ik zeker mee door.
En vooral het door voelen en met hem praten.

Maar ik vind het wel lastig, omdat mijn moeder ( ze had wel het beste met mij voor) alcohol verslaafd is en een zeer dominant persoon is, heb ik wel een compleet ander voorbeeld gehad, dan een " normaal gezin".
Ik kan nooit met haar shoppen, wandelen of erop uit. Mijn pa staat erbij en kijkt erna en is manische depressief.

Als ik thuis woorden heb met mijn partner, dan wil ik het liefst naar haar toe, gewoon om luchtig te kletsen. Als ik dan bij haar ben tref ik " dezelfde trekjes" dus dan ga ik na 1 kopje thee weer naar huis want ik merk dat ik daar niets mee op schiet.
Kind ziet dit ook, en wil niet meer naar oma.
Kind wil ook geen tijd met vader door brengen, hij herkent nu zelf al de trekjes bij hun beide. Hij begint daar dan ook zelf over.

Dus ik / wij komen daar ook steeds " losser" van.
Dit gold ook voor een slachtofferige vriendin ( waar ik nu mee gebroken heb ) En bedenk me dan hoe ik daar totaal los van kan komen, idd door dichtbij mezelf te blijven. Die antenne uit te zetten.

Ik merk nu dat er eigenlijk weinig " gezonde " zijn gebleven. Een handje vol.
Gelukkig 1 hele fijne, die zonder oordeel helpend is en aan haar heb ik heel erg veel steun.
Ze is zelfs nu voor coach en relatie therapeut gaan leren na de uitkomst met mij en mijn man. Omdat ik haar gestimuleerd heb wat te gaan doen met haar skills.
Dus er zijn er nog maar ze zijn zeldzaam. Verder komt er niemand meer dichtbij me momenteel. De deurtjes zijn dicht.

Zoals jullie kunnen lezen zitten er veel spelfouten in mijn vorige post. Mijn talenknobbel is niet zo goed gelukkig ben ik wel goed in andere dingen.

Miss

Ik heb ook een toch wel wat dominante moeder. Je kunt dan last hebben van het geen goed voorbeeld hebben gehad. En ook van het (te) veel twijfelen of je het zelf als moeder wel goed doet. Heb jij dat ook dat je wel een toegewijd moeder bent en er vaak bij stil staat wat je kind nodig heeft, maar toch vaak daarbij het gevoel hebt dat je je niet echt kan overgeven aan de moederrol?

Goed doen

Absoluut, vanaf zijn geboorte tot twee jaar geleden vond ik mezelf min of meer een minder goede moeder. Vaak onzeker, verdrietig in het gemis als ik er niet was.

k vond het nooit goed genoeg wat ik ook deed, en heb maanden huilend in de auto gezetten op weg naar mijn werk dat hij een dag in de week naar de opvang moest, het gevoel dat ik hem " achter liet " kwam dan naar boven. Wat is nou 1 dag, denk ik nu?? Pff. Maar toen zag ik dat heel anders.

Maar ook als ik hem bij mijn moeder liet. Ze zorgde goed voor hem hoor, maar ik hield ook dat niet meer vol en ben daarom andere mogelijkheden binnen mijn werkvlak gaan opzoeken en gaan uitvoeren. Ook allemaal door aan mezelf te werken en mezelf te gaan waarderen, ik nu een onafhankelijke vrouw ben. Ook door mijn werk. En dat is wat ik kind wil laten zien en leren. Niet meer die oude miss. Ik mag er zijn en heb het beste met hem voor, weet ik nu!

Sinds die tijd is dat gevoel bijna weg, ook door veel hulp, heel veel hulp.

Het enige wat nu soms knaagt is, is het goed om te blijven bij een ontrouwe partner ( was hoop ik maar zeker weten doe je het gewoon nooit meer ) en gaat kind mij dat niet kwalijk nemen later?
Ik hoop dat hij later als hij volwassen is dat begrijpt en ik dat ook uit liefde naar hem toe deed. En kind niet boos op mij zal zijn, dat ik bleef en zijn vader deze kans geef. Maar wie weet wat de toekomst nog gaat brengen. Dat weten we niet.