Ons huwelijk is ontzettend kil geworden
Nu chargeer ik wat met de titel maar in grote lijnen komt het daar wel op neer.
Wij hadden het altijd leuk samen. Zij(39) was een warmbloedige, oprecht geïnteresseerde en gevoelige vrouw en ik(44) daar een mannelijke variant op.
Na eerste kindje bleef alles hetzelfde. Na tweede kind echter is ze heel anders geworden. Altijd schreeuwen, kort lontje. Geen interesse meer voor mijn bezigheden alleen maar klagen. Kom ik thuis van werk steekt ze anderhalf uur een monoloog af over haar dag maar naar mij vragen doet ze niet. Als ik vervolgens dingen deel reageert ze daar nauwelijks op begint te gapen, pakt haar telefoon en doet regelmatig ronduit kleinerend. Iets samen doen is er nauwelijks bij, tenzij ik het van voor tot achter regel en dan voelt het nog steeds als een verplicht nummer. Heb haar 3 jaar geleden een gouden sieraad gegeven wat zij graag wilde en een rib uit mijn lijf kostte maar ze heeft het slechts een keer gedragen. Lingerie die ik koop ligt ook te verstoffen of geeft ze weg. Mijn tips of adviezen over bepaalde zaken (ook de opvoeding) schuift ze terzijde. Ze bespreekt dat soort dingen liever met vriendinnen. Zelfs over de opvoeding. Als er een plank moet worden opgehangen belt ze haar vader, terwijl ik best handig ben en dat prima zelf kan.
Intimiteit is ook al jarenlang ver te zoeken. Een vluchtige kus of knuffel kan er soms nog net vanaf maar de afstand is voelbaar. We vrijen een of twee keer per maand en dan is het heel erg in de trend van je mag even je ding doen maar zorg dat het stil en vooral vlug is. Ook hierin heel kortaf, als de dekens per ongeluk van haar afglijden krijg ik direct een snauw dat ze het koud heeft.
De eerste tijd toen dit gebeurde schreef ik het toe aan jonge kinderen en misschien wel hormonen, echter deze zijn inmiddels 7 en 10 en gaan naar school dus daar kan het niet meer aan liggen.
Heb het de afgelopen jaren een aantal keren bespreekbaar geprobeerd te maken maar ze reageert direct heel defensief. Terwijl ik aangeef oprecht naar mijn aandeel in alles te willen kijken en zaken helemaal niet aanvallend ter sprake breng. Soms doet ze daarna een poosje wat liever maar dat duurt altijd maar even.
Doe wat ik kan in het huishouden en ten aanzien van de opvoeding van de kinderen maar ondanks dat ze zegt dat te waarderen blijft ze enorm snauwerig en kortaf. Niet alleen naar mij maar ook naar de kinderen toe.
Laatst hadden we een etentje met collega's en daar raakte ik aan de praat met een leuke dame uit een ander team. De toon en manier waarop zij tegen me sprak was compleet anders dan ik thuis gewend ben. Het was warm en respectvol en oprecht geïnteresseerd en stiekem misschien wel wat flirterig. Eigenlijk zoals mijn vrouw vroeger met mij omging. Hoewel ik geen enkele intentie of interesse heb om vreemd te gaan en het gras elders altijd groener lijkt deed het na afloop wel wat met me. Voor het eerst in mijn leven begreep ik waarom mensen überhaupt vreemd zouden gaan.
Degene die het dichtste bij je staat, in dit geval je partner, zou toch de meest liefdevolle persoon in je leven moeten zijn? Thuisgekomen kreeg ik direct weer de wind van voren over onze zoon die zich had misdragen bij volleybal, de apk van de auto die kennelijk verlopen was. Kortom direct weer een brok negativiteit.
Ik mis echt de liefde. Ons huwelijk is toe aan een flinke revisie of misschien wel een breuk. Het is ook niet dat ik niks probeer maar het is net of het er niet toe doet. Soms denk ik ook dat het er bij hoort na 20 jaar. Of dat het aan mij ligt, dat ik dingen anders moet gaan doen maar weet niet hoe.
Sorry voor het lange verhaal. Wilde dit even van mij afschrijven in de anonimiteit en wellicht zijn er mensen die wat dingen herkennen en tips hebben hoe je uit zo'n nare situatie kunt geraken.
Oja relatietherapie heb ik al eens heel subtiel voorgesteld. Niet in de trend van onze relatie faalt maar misschien kunnen we elkaar beter leren begrijpen, maar dat wilde ze niet.
Mugs schreef op 11-12-2024 om 13:59:
"... dus ik zeg maandagavond hang ik dat ding even op na werk"
Dat is een mededeling, geen afspraak.
Zij zei vervolgens dat dat goed was omdat ze toch om 18:30 met de oudste naar volleybal moest. Dan heb je een afspraak, en afspraak = afspraak in mijn boek. Wil je het anders? Mij best hoor, maar overleg dan even.
En dat je aangeeft kosten noch moeite te besparen om haar te ontlasten, is dat omdat zij dat aan je heeft gevraagd, of vul je dat voor haar in?
Omdat ze de indruk wekt en ook regelmatig uitspreekt dat het haar allemaal teveel is. Maar ze gunt zichzelf echt geen rust. Nooit. Haar dagen moeten van vroeg tot laat gevuld.
RosaMontana schreef op 11-12-2024 om 14:05:
[..]
Ik denk dat kosten nog moeite sparen om haar te ontlasten niet is wat ze nodig heeft. Het lijkt me eerder dat ze geen zinvolle dagbesteding heeft en daardoor depressief en onaardig is geworden. Jullie relatie komt ook ongelijkwaardig over. Wat je nog meer zou kunnen aanbieden in dat geval is dit met haar bespreken, waarom komt ze zo ongelukkig over en hoe kun je helpen om hier wat aan te gaan doen. Bijvoorbeeld samen kijken naar een andere baan, therapie, coaching, etc.
Daar hebben we het regelmatig over. Zingeving is wel een dingetje, ze was altijd werkzaam in de zorg. Daar bezig met mensen helpen, heel praktisch maar ook emotioneel ondersteunend. Nu werkt ze met cijfertjes. Ze is wel bij zo'n loopbaancoach geweest en je hebt daar drie kenmerken (hart, bewustzijn, praktische eigenschappen oid) die gaan alledrie richting zorg. Maar ze wil zelf niet meer terug. Ook niet in een andere hoedanigheid of functie dan wat ze deed.
Ze zegt dat cijfertjes niet de waardering geven van mensen maar als alles rond is en klopt dat ook wel weer voldoening geeft.
Los van werk de kinderen zijn ook geen baby's meer en kunnen voor een groot deel voor zichzelf zorgen. Ook gevraagd of ze misschien nog een baby wil dat dat is wat haar dwars zit, maar dan vraagt ze of ik niet goed snik ben..
Minder werken is geen oplossing als ze vervolgens al die tijd volplant met andere dingen.
Het probleem is dat haar hoofd waarschijnlijk heel vol zit en overloopt. Ze zal dan keuzes moeten maken in wat doe je nog wel en wat niet. Wat is nodig? Waarvan krijg ik energie? Wat kost energie?
En wat ik ook nog aanraad is om aan haar te vragen hoe jij haar kunt ontlasten? Wat kun jij doen om het voor haar makkelijker te maken? Nu vul jij heel veel in.
En verder moeten sommige mensen leren dat het oké is om soms niks te doen.
Die denken dat ze lui zijn of niet van waarde zodra ze een keer op de bank hangen. Dat zijn vaak hardnekkige denkbeelden, maar het is wel nodig om dat los te koppelen.
Temet schreef op 11-12-2024 om 14:02:
Ik heb dit draadje diagonaal doorgelezen, maar het klinkt alsof je vrouw volledig is opgebrand, haar eigen situatie daardoor niet meer helder overziet en alleen maar bezig is met watertrappen om niet te verdrinken. Het gaat zo te lezen helemaal niet goed met haar en daardoor ook niet met jullie relatie. En het idee dat alles vanzelf wel in orde komt als ze maar minder werk hoeft te doen (thuis of buiten) dat is kennelijk ook te simpel.
In plaats van naar de relatietherapeut moeten jullie misschien eens gaan praten met de huisarts of de praktijkondersteuner GGZ, om te bedenken wat hier nu een uitweg uit het moeras kan zijn. Ik vermoed dat als zij meer ruimte in haar hoofd krijgt, ze vanzelf ook meer ruimte heeft voor jou en voor de kinderen.
Dat het totaal niet lekker gaat is wel duidelijk. Ik ben niet de enige die dingen aankaart bij haar, ook haar moeder maakt zich zorgen en haar zusje praat ook regelmatig met haar over zaken waarin ze zichzelf verliest. Hulp moet zoeken.
Het ding is dat ze zelf totaal geen probleem ziet. Je kunt tegen iemand van 250 kilo die een reeks lichamelijke klachten heeft zeggen dat ze hun eetpatroon moeten aanpassen, maar als ze dat niet zien of willen inzien wat kan je dan nog doen?
Zo zie ik het tenminste. Tegelijkertijd vraag ik me op andere momenten ook af wat mijn aandeel wellicht is. Probeer kritisch te kijken. En los van haar nukken of dit is nou echt is hoe ik mijn dagen wil slijten. Dat je samen een zware tijd doormaakt is één en is misschien wel inherent aan het ouderschap en jonge kinderen, maar je wil op een gegeven moment ook verder en een leuk leven hebben samen. Dat gevoel heb ik nu heel sterk. Constant in een spagaat van hoe kan ik haar en ons het beste helpen zonder mijzelf totaal te verliezen.
Laat ik als eerste zeggen dat ik niet echt verstand heb van wat in mij opkwam, dus voel je vrij het naast je neer te leggen.
Zou je vrouw geen PTSS kunnen hebben door de Corona-periode? En dat haar lijf en hoofd nu in een continue staat van paraatheid is? Heeft ze al eens hulp gehad bij het verwerken van die tijd? Want dat is natuurlijk wel heel heftig geweest.
"Het ding is dat ze zelf totaal geen probleem ziet". Nou ja, ze ontkent tegenover jou dat er een probleem is, kennelijk. Maar ik vermoed dat ze zelf toch ergens ook wel doorheeft dat er iets niet lekker gaat.
Toch maar bespreken, denk ik, er zit weinig anders op. Dat ze op jou een overbelaste indruk maakt, dat ze onaardig is tegen jou en regelmatig ook tegen de kinderen, dat je geen idee hebt wat jij daar nog aan kan doen, en dat er dus een probleem is. Want dat dit niet is hoe jij verder wilt. Maar of relatietherapie of iets anders hier de oplossing zou moeten brengen - geen idee. Maar misschien dat zij daar zelf een idee over heeft.
Frenk schreef op 11-12-2024 om 13:35:
[..]
Zij zegt dat alle moeders snauwen naar hun kinderen. Ze snauwt ook niet de hele dag. Meer in de praktische omgang. PAK JE JAS, KNOEI NIET MET ETEN !!!! (op geagiteerde toon) Zulke dingen. Vind ik ergens niet helemaal oke maar wat moet ik daar aan doen, Veilig Thuis inschakelen misschien?
Je hebt het eerst over je ding mogen doen met de sex , vervolgens blijkt dat jullie meerdere keren per maand nog verschillende standjes doen maar ze speelser moet zijn in jouw ogen en vaker initatief moet tonen
Gezonde seks is in mijn ogen een fijne ervaring dat je samen deelt/doet en veel meer om de kwaliteit dan de kwantiteit. Zij ligt er bij ondergaat het en draait zich dan om en gaat slapen. Ze vraagt: Hoe wil je? Nooit pijpen, nooit zoenen, nooit zij bovenop altijd hetzelfde. Als ik daarin initiatief neem door bijvoorbeeld speeltjes te introduceren of aangeef andere standjes te willen wuift ze dat weg.Het gaat zelfs zo ver dat ik haar niet meer mag masseren want dan raak ik misschien wel in de stemming. Terwijl ik er helemaal niet in sta als de geile opportunist die bij elke fysieke aanraking direct seks verwacht. Voorheen knuffelden we dikwijls en de seks kwam of kwam niet. Was helemaal geen issue.
en zo zijn er echt een paar dingen zoals "mee"helpen in het huishouden en daar iets voor terug verwachten , dat is wel ding wat ik hier veel lees bij mannen , daar zou ik ook niet goed op gaan als vrouw zijnde , je helpt niet in huis je hebt samen een huishouden
O ja daar zou ik ook niet goed op gaan, maar waar lees je precies dat ik dingen terugverwacht voor huishoudelijke taken? Je moet die toko inderdaad samen runnen, makes no sense om daar een beloning voor te verwachten. Laat staan in de vorm van seks of intimiteit.
Nooit pijpen... ja ik ben al gelijk klaar, maakt niet uit wat je wens is anaal , pijpen , beffen of hoe "normaal" het is als je zo in gesprek gaat erover dan zou ik al dichtklappen
Frenk schreef op 11-12-2024 om 13:19:
Nu veel meer rust en ze werkt nog maar de helft van vroeger. Alleen is dat niet af te lezen aan haar gedrag. Ze gunt zichzelf geen minuut rust. Terwijl er ruimte zat is. Kinderen breng ik vaak al naar school, huishouden doe ik grotendeels, ze kan op bed blijven liggen en Netflix kijken tot ze eens ons weegt. Maar zo werkt het niet kennelijk. Het lijkt wel of sinds die hectische periode haar brein anders reageert op prikkels of niet meer kan ontspannen. Haalt zich constant van alles op de hals en wil alles zelf doen. Is daarin ook ongeduldig tegen het onredelijke aan.
Ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat. Als ik het zo hoor, is ze nog niet voldoende hersteld na haar burnout en/of is ze getraumatiseerd geraakt in die heftige periode. Beide kunnen tot dit soort gedrag leiden en een combinatie is natuurlijk al helemaal hels.
Ik zou inderdaad naar de GGZ-medewerker van de huisarts gaan, daar eens over de situatie praten en vragen of het bovenstaande kan kloppen.
Ik zou niet aan je vrouw vragen of ze dit wil, ik zou haar zeggen dat jullie daar gaan praten. Het is geen keuze, want zo gaat het niet meer.
Ze kan zelf wel beweren dat ze geen problemen ziet, maar ze weet natuurlijk donders goed dat die er wel zijn. Het zal uiteindelijk ook voor haar een opluchting zijn als het beter met haar gaat.
Frenk schreef op 11-12-2024 om 14:30:
[..]
Het ding is dat ze zelf totaal geen probleem ziet. Je kunt tegen iemand van 250 kilo die een reeks lichamelijke klachten heeft zeggen dat ze hun eetpatroon moeten aanpassen, maar als ze dat niet zien of willen inzien wat kan je dan nog doen?
Neem aan dat ze dus heel dik is. Dan heb je het probleem van seks toch al getackeld. Doggy is dan ook de enige leuke standje wat je nog kan doen en verder is ze te moe om te bewegen. Het beroemde verhaal van de "zeekoe" wat je leest en hoort. Je hebt nou eenmaal dit soort vrouwen/mannen die zo zijn. Hebben vaak nog een grote mond omdat ze eigenlijk van binnen zo onzeker zijn als wat. Dit soort mensen moet je eigenlijk mijden. Word je niet gelukkig van. Je kan pas gelukkig zijn in een relatie als je zelf met je eigen gelukkig bent. Jullie relatie wat meerdere hier zeiden is niet gelijkwaardig.
Volgens mij had TO die 250kg alleen maar genoemd als een soort voorbeeld van een vergelijkbare situatie...
Oh thanks jullie zijn geweldig! Als ik lees over die PTSS en burnout zijn er zoveel raakvlakken. Misschien zelfs wel een combinatie. Ze "flipt" ook vaak in hectische toestanden, kinderen die allebei druk zijn en combinatie met autorijden in de drukte is een goeie om haar compleet van slag te doen raken. Dat is sowieso vervelend voor elke ouder maar bij haar gaat het dan echt next level zeg maar.
Vermijding
- Bij vermijding ga je alles uit de weg wat aan de traumatische gebeurtenis doet denken. Zo bescherm je jezelf tegen de heftige emoties. Je ‘vergeet’ de hele gebeurtenis of bepaalde momenten eruit. Dit heet verdringing.
- Je voelt soms helemaal niets meer en doet alles op de automatische piloot.
- Je ontkent wat er is gebeurd en vlucht ervoor weg door bijvoorbeeld keihard te werken of veel te drinken.
- Je wilt niet praten over wat er is gebeurd en sluit je af voor de mensen om je heen.
Gedrag en gevoelens
- Je voelt je voortdurend gespannen en ‘opgefokt’.
- Je verliest snel je geduld en bent snel boos.
- Je hebt last van plotselinge huilbuien.
- Je schrikt snel en bent overgevoelig voor elke onverwachte situatie of gebeurtenis.
- Je zoekt gevaarlijke situaties op; je gaat bijvoorbeeld veel te hard rijden.
- Je gebruikt verdovende middelen zoals drugs en alcohol.
- Je bent somber, vindt niets leuk of interessant.
- Je voelt je schuldig aan het gebeurde en maakt jezelf verwijten: ‘Dan had ik maar niet…’
- Je voelt je minderwaardig.
- Je kunt je slecht concentreren.
- Je bent doodmoe, maar kunt toch moeilijk inslapen of doorslapen.
Dit is zo verschrikkelijk herkenbaar. Die verdringing ook en niet inhoudelijk over die gevoelens willen en kunnen praten. De schrikreacties en boosheid daarna, het constant op de vlucht zijn....
Elders lees ik ook over emotionele afvlakking en afgestomptheid ten aanzien van gevoelens voor dierbaren. Damn.
Zou best eens een trauma in die hele coronatijd ontstaan kunnen zijn. Nadien is ze zo anders geworden.
Vanavond maar eens een heel goed gesprek hebben als de kinderen op bed liggen.
Succes, ben benieuwd!
Succes! Ook met haar ervan overtuigen dat ze hulp nodig heeft op dit vlak want dat zou ook wel eens moeilijk kunnen zijn.
En intussen lees ik even mee. Ik heb een heel lieve vriendin die hetzelfde klinkt als jouw vrouw. Altijd aan, kan geen moment rust hebben en als ze die gelegenheid wel zou moeten kunnen hebben lukt het nog niet... het lijkt wel alsof ze op zoek gaat naar dingen om ontevreden over te zijn en die moeten worden aangepakt. Ze is een oprecht heel warm en belangstellend mens, maar ik zie vaak dat ze ongeduldig en snauwerig is naar man en kinderen toe. Die vriendin heeft een burnout gehad (voor ik haar leerde kennen) maar ik heb wel eens het idee gehad dat ze daar nooit van is hersteld... maar dat kan ik moeilijk beoordelen want ik ken haar ook niet anders zogezegd. Ik heb wel eens gezegd 'neem je wel tijd voor jezelf, het lijkt wel alsof je op weg bent naar je tweede burnout', en dat erkent ze ook wel, maar gaat al jaren op dezelfde voet verder.
Herkenbare situatie. Natuurlijk iets anders…
Dingen die ik zou willen meegeven:
- Je kan zoveel van haar overnemen als je wilt, maar het lijkt de mentale last te zijn: het overal aan moeten denken. Dat gaat niet weg als iemand kookt of stofzuigt.
- Het continue ‘aan staan’ sloopt je. Maar zeker ook de mensen om je heen. Als het zo ver is gekomen, kom je daar niet makkelijk zelf meer uit. Ze moet dat wel echt zelf zien.
- Zo knap hoe je door blijft gaan met proberen. Ook jij wil gezien worden, maar dat lijkt niet zo te zijn nu. Zorg ook heel goed voor jezelf!
- Ga niet te lang meer door op deze manier. Dat maakt meer kapot dan je wilt. In jullie relatie, maar ook voor de kinderen. Als het niet lukt om tot haar door te dringen, misschien tijdelijk apart wonen?
- (Achteraf gezien had ik in mijn situatie ook eerder apart moeten gaan wonen, misschien had dat nog iets kunnen redden, nu gescheiden)
Het lijkt alsof je vrouw aan jou teruggeeft dat jij in je eentje een relatieprobleem hebt. En dat kan niet, want je zit met z'n tweeën in een relatie.
Het feit dat jij je zoveel zorgen maakt, gedragsveranderingen ziet en ( volgens mij ) redelijk ongelukkig begint te raken in deze relatie is aanleiding genoeg om samen met een extern iemand in gesprek te gaan. Jij hebt dat zelf geprobeerd, maar krijgt geen ingang.
We kunnen gissen of het PTSS, burnout of iets anders is ( wat overigens heel aannemelijk klinkt ) maar daar ben jij niet mee geholpen. Sterker nog, ik denk dat jij ook niet degene bent die zou kunnen zorgen dat dit beter wordt.
Ooit is er heel veel stress/spanning geweest. Ook nu die stress in mindere mate aanwezig lijkt zijn, functioneert zij nog steeds alsof er niets veranderd is. Alsof de 'resetknop' het niet meer doet.
Eerder werd al aangegeven dat je misschien de mededeling moet geven dat je hulp gaat zoeken. Dat vind ik een goede tip. Op die manier wordt niet alleen zij, maar ook jij ondersteund in jullie proces.
Sterkte!
