Ons huwelijk is ontzettend kil geworden
Nu chargeer ik wat met de titel maar in grote lijnen komt het daar wel op neer.
Wij hadden het altijd leuk samen. Zij(39) was een warmbloedige, oprecht geïnteresseerde en gevoelige vrouw en ik(44) daar een mannelijke variant op.
Na eerste kindje bleef alles hetzelfde. Na tweede kind echter is ze heel anders geworden. Altijd schreeuwen, kort lontje. Geen interesse meer voor mijn bezigheden alleen maar klagen. Kom ik thuis van werk steekt ze anderhalf uur een monoloog af over haar dag maar naar mij vragen doet ze niet. Als ik vervolgens dingen deel reageert ze daar nauwelijks op begint te gapen, pakt haar telefoon en doet regelmatig ronduit kleinerend. Iets samen doen is er nauwelijks bij, tenzij ik het van voor tot achter regel en dan voelt het nog steeds als een verplicht nummer. Heb haar 3 jaar geleden een gouden sieraad gegeven wat zij graag wilde en een rib uit mijn lijf kostte maar ze heeft het slechts een keer gedragen. Lingerie die ik koop ligt ook te verstoffen of geeft ze weg. Mijn tips of adviezen over bepaalde zaken (ook de opvoeding) schuift ze terzijde. Ze bespreekt dat soort dingen liever met vriendinnen. Zelfs over de opvoeding. Als er een plank moet worden opgehangen belt ze haar vader, terwijl ik best handig ben en dat prima zelf kan.
Intimiteit is ook al jarenlang ver te zoeken. Een vluchtige kus of knuffel kan er soms nog net vanaf maar de afstand is voelbaar. We vrijen een of twee keer per maand en dan is het heel erg in de trend van je mag even je ding doen maar zorg dat het stil en vooral vlug is. Ook hierin heel kortaf, als de dekens per ongeluk van haar afglijden krijg ik direct een snauw dat ze het koud heeft.
De eerste tijd toen dit gebeurde schreef ik het toe aan jonge kinderen en misschien wel hormonen, echter deze zijn inmiddels 7 en 10 en gaan naar school dus daar kan het niet meer aan liggen.
Heb het de afgelopen jaren een aantal keren bespreekbaar geprobeerd te maken maar ze reageert direct heel defensief. Terwijl ik aangeef oprecht naar mijn aandeel in alles te willen kijken en zaken helemaal niet aanvallend ter sprake breng. Soms doet ze daarna een poosje wat liever maar dat duurt altijd maar even.
Doe wat ik kan in het huishouden en ten aanzien van de opvoeding van de kinderen maar ondanks dat ze zegt dat te waarderen blijft ze enorm snauwerig en kortaf. Niet alleen naar mij maar ook naar de kinderen toe.
Laatst hadden we een etentje met collega's en daar raakte ik aan de praat met een leuke dame uit een ander team. De toon en manier waarop zij tegen me sprak was compleet anders dan ik thuis gewend ben. Het was warm en respectvol en oprecht geïnteresseerd en stiekem misschien wel wat flirterig. Eigenlijk zoals mijn vrouw vroeger met mij omging. Hoewel ik geen enkele intentie of interesse heb om vreemd te gaan en het gras elders altijd groener lijkt deed het na afloop wel wat met me. Voor het eerst in mijn leven begreep ik waarom mensen überhaupt vreemd zouden gaan.
Degene die het dichtste bij je staat, in dit geval je partner, zou toch de meest liefdevolle persoon in je leven moeten zijn? Thuisgekomen kreeg ik direct weer de wind van voren over onze zoon die zich had misdragen bij volleybal, de apk van de auto die kennelijk verlopen was. Kortom direct weer een brok negativiteit.
Ik mis echt de liefde. Ons huwelijk is toe aan een flinke revisie of misschien wel een breuk. Het is ook niet dat ik niks probeer maar het is net of het er niet toe doet. Soms denk ik ook dat het er bij hoort na 20 jaar. Of dat het aan mij ligt, dat ik dingen anders moet gaan doen maar weet niet hoe.
Sorry voor het lange verhaal. Wilde dit even van mij afschrijven in de anonimiteit en wellicht zijn er mensen die wat dingen herkennen en tips hebben hoe je uit zo'n nare situatie kunt geraken.
Oja relatietherapie heb ik al eens heel subtiel voorgesteld. Niet in de trend van onze relatie faalt maar misschien kunnen we elkaar beter leren begrijpen, maar dat wilde ze niet.
Wat vind je nog wel leuk aan haar? Je kan ook zeggen: we gaan in relatietherapie en anders ga ik het elders zoeken. En dat ook doen als ze weigert.
Ik ga het opnemen voor jouw warmbloedige en gevoelige vrouw, die ook zo klinkt het zich heel verantwoordelijk voelt. Die verantwoordelijkheden drukken op haar. In haar werk, het huishouden ('zelfs de apk moet zij weer aandenken'). Die mentale last van al die duizenden regeldingen, de verwachtingen van vrouwen richting elkaar, ook op het schoolplein, die zetten haar in een groef. Waarschijnlijk is ze heel vaak overprikkeld. En dat maakt pissig.
Drie tips:
1. Mentaal ontlasten. Je zou misschien een hele lijst kunnen maken van zaken in het huishouden die jij standaard voor je rekening neemt. Bijvoorbeeld de was, daar hoeft ze nooit meer aan te denken. Jij wast, hangt en vouwt en doet het in de kast. En ook regeldingen, bijvoorbeeld alles rondom de auto. Helemaal jouw verantwoordelijkheid. Of alles rondom het sporten van de kinderen. Of die klussen: jij hebt de plank al opgehangen, voordat ze in de gaten heeft dat er wat met die plank moet gebeuren.
2. Communicatie: luister naar de behoeften achter de dingen die ze zegt. Frame het niet als 'geklaag en negativiteit'; maar welke emotie hoor je bij haar (noem die) en welke behoefte is in deze situatie niet ingevuld bij haar (benoem die ook). Kortom luister actief naar haar, bijvoorbeeld als ze binnenkomt en ze over haar werk begint. Gevolg is dat er verbinding ontstaat (ze veel sneller ontladen is) en zij de ruimte voelt om ook naar jou te luisteren. (dit heet geweldloze communicatie/ ook wel verbindende communicatie, lees hierover).
3. Ontregel haar: haal haar uit de groef; dat doe je al met iets organiseren; ga die dingen doen, die weer gek zijn, die jullie vroeger deden. Zet die muziek van vroeger op, ontregel haar, doe iets anders in bed, 'streel elkaar all-een', daardoor komt een overprikkeld persoon weer in zijn lichaam.
Tenslotte kan je hierover ook meta-communiceren, maar ik zou dat alleen in combinatie doen met hierboven.
Je kan ook zeggen dat je hier helemaal geen zin in hebt, in 'deze investering', of je kan dit als 'echte liefde' duiden.
Beste Frenk, ik sluit mij aan bij het advies van Labyrinth. Voorkom dat je vanuit emotie gaat reageren (met de vuist of tafel slaan, 'even zeggen waar het op staat', dreigen). Dat gaat jullie sowieso niet dichter bij elkaar brengen. Zij zal blokkeren.
Houdt het dicht bij jezelf. Ik vermoed dat je een zorgzame man bent (uit je post op te maken). Dat is een heel mooie eigenschap. Ga dan niet in eens als agressieve man dreigen, met de vuist op tafel slaan. Dat is handelen vanuit onmacht. Dat gaat geen verandering opleveren. Dat even ter zijde.
Dit betekent niet dat je geen grenzen mag aangeven. Zeg liefdevol maar wees concreet 'lieve vrouw, ik hou van je. Maar ik ben ongelukkig in hoe ons huwelijk nu stand houdt. Ik hebt getracht hieraan te werken maar ik voel mezelf hierin niet gezien en gehoord. Ik heb echt de intentie om aan ons huwelijk te werken want zo kan ik niet langer leven. Daarvoor hebben we hulp nodig. Dit kunnen we niet samen. Ik heb van jou nodig dat je hier serieus over nadenkt. Dan kom ik erover een paar dagen (weken, geef echt de tijd) bij je op terug. Ik heb ook tijd nodig om na te denken over wat ik hierin van jou nodig heb om samen door te gaan'
Na een paar dagen (of week bijv.) kom je hierop terug. Belangrijk is dan dat jij in die tijd dus ook hebt uitgezocht wat jij zelf wil. Wat als zij besluit niet te werken aan de relatie? Wat is dan hierin jouw wens? Dat moet je duidelijk krijgen.
Maak geen overhaaste beslissingen. Definitief uit elkaar gaan kan altijd nog. Neem ook voor deze periode allebei de tijd om uit te zoeken wat jullie nodig hebben in een goed huwelijk. Wat zijn de angsten? Waar liggen wensen, behoeftes en kansen? Dit probleem is ook niet ineens ontstaan. Dat is op alle lage van jullie levens en relatie erin geslopen. Jullie hebben tijd nodig om te kijken naar eigen gedrag hierin, wat is ieders aandeel geweest, wat zijn sluipende patronen, wat onder de ijsberg moet naar boven gebracht worden? Dit is een proces, een zoektocht die echt begeleidt moet worden door een erkende (relatie) therapeut. Mogelijk hebben jullie op individueel persoonlijk vlak ook nog wat te leren voor jezelf.
Lieve Frenk, wees in deze periode lief en zacht voor jezelf en ook voor je vrouw. Ik weet niet hoe oud je vrouw is en het hoeft absoluut geen excuus te zijn voor gedrag maar vergis je aub niet in de gevolgen van een burn out of bijvoorbeeld een (vervroegde) overgang. Dit zijn complexe zaken met veel impact als dit niet goed wordt erkend en begrepen.
Ik wens jullie veel wijsheid toe. Vertraag. Schakel hulp in. Deel je verhaal met mensen waarmee je je graag omringt. Wees zacht en liefdevol naar elkaar. X
Eens met Labyrinth!
Ik zou er ook niet (zo snel) vanuit gaan datze níet geïnteresseerd is in jou, maar dat ze gewoon geen/ onvoldoende ruimte heeft voor jou.
Het moet eerst beter met haar gaan. Dan pas kun je verder.
Wat heeft ze nodig?
En wat heeft jullie relatie nodig?
Mogelijk kun je beide zaken tegelijk aanvliegen. Dat ligt aan de zwaarte van haar huidige problematiek. Misschien kun je daar samen rustig naar kijken. Maar dat kun je alleen als je echt naar haar wil luisteren en je je in haar wil proberen te verplaatsen.
En…weg met het glijmiddel! Als je glijmiddel nodig hebt, dan gaat het meestal niet goed, dan is ze wrs nog (lang) niet zo ver. Zoek manieren waarop jullie samen kunnen ontspannen, tot rust komen, gewoon samen genieten, zonder verwachtingen.
je hebt gewoon een ander contact gehad met een vrouw. En je voelde je weer gezien. Anders dan je eigen vrouw die alleen maar loopte vitten. Daardoor zijn je ogen geopend . Misschien is er toch een gevoel ontstaan bij je op dat moment en kijk je even kritischer naar je eigen huwelijk.
Misschien weer eens een leuke date met je vrouw plannen. Kijk hoe ze daar op reageert. Eens attent zijn. En niet meteen aan het seksuele denken maar echt de verbinding zoeken.
Als ze dan nog steeds niet openstaat. Tja dan misschien je conclusie trekken.
Want je leeft maar 1 keer. En in een huwelijk moeten beide hun best doen. Vreemdgaan...niet aan beginnen. Brengt een hoop ellende met zich mee.
En dat moe zijn. Ik ben savonds ook moe. Misschien een ander tijdstip uitzoeken om intiem te zijn. Weekendje weg plannen en dan geen storende factoren die er om je heen zijn.
Er is altijd een bepaalde dynamiek tussen personen. In jullie relatie leest het als dat jij weinig ruimte innneemt en niet in je rol (durft) staat en je partner neemt deze ruimte in en beslist veel en loopt over jou heen.
Ik denk dat je absoluut meer op moet gaan staan in je rol als echtgenoot en vader.
Je schreef: ‘tips of adviezen over bepaalde zaken, bijv opvoeding, schuift ze terzijde en bespreekt dat liever met vriendinnen’.
Maar waarom accepteer jij dit? Jij bent de vader, niet die vriendinnen.
Jij beslist samen met je partner hoe jullie voor jullie kinderen zorgen.
Kom meer voor jezelf op, neem die rol in van vader en verwacht ook respekt van je vrouw hierin en dat je gehoord wordt.
Als ze iets wegwuift, kan jij ook prima zeggen: “ ik accepteer dit niet”
Jullie dynamiek is helemaal verweven in jullie relatie, hoe jullie naar elkaar verhouden.
Als jij meer ruimte inneemt zal je partner zeer waarschijnlijk die ruimte weer geven.
Je zegt dat je doet wat je kan in het huishouden en tav de opvoeding van de kinderen en dat je vrouw dit waardeert. Ook hierin klinkt ongelijkheid. Je zegt dat je vrouw dit waardeert. Waarom kies je die woorden? Jullie runnen samen een huishouden. Niet dat de ene wat bijdraagt ofzo of dat je je afhankelijk stelt naar haar mening.
Met betrekking to die vluchtige kus als jullie beiden naar je werk gaan, houd haar even langer vast en geef haar een goede kus. Dat is misschien even oncomfortabel/ eng maar ga ik je kracht staan. Ga in je kracht staan als man, als echtgenoot. Accepteer geen middelmatigheid, lauwheid, vluchtigheid, kilheid.
Als het onderwerp op klusjes in huis aankomt, zeg dan: dat ga ik in het weekend doen. Dat gaat prima lukken. Zeg het met overtuiging en laat je niet wegduwen door je vrouw.
En doe die klus dan ook in het weekend.
Als jij opstaat, assertiever bent, hele grote kans dat je vrouw daar op een goede manier op gaat reageren.
Dat boek wat aanbevolen werd door een andere forummer klinkt ook goed 👍
Het is wel opvallend dat je aangeeft dat ze snauwt naar jullie kinderen en dat je daar verder geen tips over vraagt, sterker het lijkt maar een puntje in je hele lijst met dingen die jij tekort komt Jij kan een andere vrouw uitzoeken, je kunt hun jeugd niet overdoen.
Je hebt het eerst over je ding mogen doen met de sex , vervolgens blijkt dat jullie meerdere keren per maand nog verschillende standjes doen maar ze speelser moet zijn in jouw ogen en vaker initatief moet tonen , ik zeg niet dat 2 keer in de maand veel is maar het is ook niet ontzettend weinig in een langdurige relatie met kinderen en zo zijn er echt een paar dingen zoals "mee"helpen in het huishouden en daar iets voor terug verwachten , dat is wel ding wat ik hier veel lees bij mannen , daar zou ik ook niet goed op gaan als vrouw zijnde , je helpt niet in huis je hebt samen een huishouden
Dank jullie wel!
Doe echt al een hoop in huis, ook veel 'vaste taken' zoals financiën, koken, boodschappen, stofzuigen etc, maar omdat zij 3 dagen werkt en ik 5 komt de zorg voor de kinderen in de praktijk meer op haar neer. Als ik thuis kom plof ik niet direct op de bank maar kijk eerst of er nog dingen moeten zijn die gedaan of besproken moeten worden. Aangegeven dat als het alsnog teveel is zij ook 2 dagen kan gaan werken of wij wellicht een nanny of schoonmaker kunnen inhuren maar dan zegt ze dat (en ik citeer) "zij zich kapot zou schamen" . Helemaal stoppen met werken wil ze ook niet omdat ze dan haar afleiding mist. Ze krijgt qua zorg en huishouden echt alle ruimte en tijd voor zichzelf aangeboden op een gouden presenteerblaadje.
Wat achtergrondinformatie is wellicht handig. Wij kregen in 2018 onze jongste zoon die was een huilbaby. Als in compleet doorwaakte nachten. Omdat we er beiden letterlijk aan onderdoor gingen zijn we gescheiden gaan slapen. Ik ben toen een half jaar 50% vanuit huis gaan werken en waar zij de baby gedurende de nachten had sliep ik in de logeerkamer of op de bank en nam onze zoon over tegen de ochtend zodat zij kon slapen.
Uiteindelijk na veel vragen en onderzoeken in het ziekenhuis bleek het gehuil een duidelijke oorzaak te hebben, hij bleek een vergroeiing te hebben aan zijn heup en moest met 9 maanden geopereerd worden. Daarna een heel hersteltraject en nog steeds veel pijn en zorgen maar het ging langzaamaan beter.
Wij kregen weer wat tijd voor elkaar en gingen weer samen slapen. Geen intimiteit want co-sleeping en we waren beiden doodmoe maar het was een begin. Er was weer wat ademruimte.
Fastforward naar 2020 brak de pandemie uit. Zij werkte als zorgprofessional vrij dicht zo niet aan de frontlinie. Krankzinnige werkdruk en veel verdriet en dood gezien. Slapeloze nachten tot gevolg en ook de jongste begon helaas weer flink te spoken in de nachten. Weer apart gaan slapen om haar maar elke nacht een paar uur te laten slapen. Toen de druk in de ziekenhuizen iets afnam is ze compleet ingestort. Als in letterlijk neergevallen. Woog nog maar 55 kilo en heeft echt 3 maanden nodig gehad om op krachten te komen. Mijn gepensioneerde schoonmoeder kwam helpen in huis en de kinderen regelmatig uit logeren gedaan bij mijn broer. Individuele therapie gevolgd en wat medicatie in die periode en het ging weer wat beter. Ik heb waar ik kon geholpen maar was zat er zelf ook wel mentaal aardig doorheen en ook op werk het nodige gedonder en stress waar ik mee moest dealen.
Voor haar op werk is het niet meer goed gekomen. Voelde zich ernstig in de steek gelaten door het ziekenhuis en bepaalde leidinggevenden in het bijzonder. Niet begrepen en niet gehoord, weer veel stress en frustratie terwijl ze zich net wat beter voelde. Toen nog een maand thuis gezeten en vervolgens knopen doorgehakt.
Baan opgezegd in de zorg en iets heel anders gaan doen want die druk die wilde ze niet meer.
Nu veel meer rust en ze werkt nog maar de helft van vroeger. Alleen is dat niet af te lezen aan haar gedrag. Ze gunt zichzelf geen minuut rust. Terwijl er ruimte zat is. Kinderen breng ik vaak al naar school, huishouden doe ik grotendeels, ze kan op bed blijven liggen en Netflix kijken tot ze eens ons weegt. Maar zo werkt het niet kennelijk. Het lijkt wel of sinds die hectische periode haar brein anders reageert op prikkels of niet meer kan ontspannen. Haalt zich constant van alles op de hals en wil alles zelf doen. Is daarin ook ongeduldig tegen het onredelijke aan. Laatst hebben we een nieuwe televisie gekocht op zondag. We hadden daarna een verjaardag met wat drank er bij dus ik zeg maandagavond hang ik dat ding even op na werk. Kom ik thuis maandag heeft ze het zelf al gedaan! Niet op de juiste manier want hij hing scheef en ik heb extra gaten moeten boren. Dan denk ik echt van, waarom in hemelsnaam? Dat super ongeduldige in combinatie met een heel kort lontje is de rode draad met alles.
Heb zelf zoiets van ja dit was een krankzinnige tijd (voor mij ook) maar inmiddels wel 3 jaar geleden. Had gehoopt dat er weer ruimte was voor de relatie, het samenkomen, de liefde en het genieten. Het tegendeel lijkt waar te zijn.
Misschien moet ik inderdaad assertiever zijn zoals sommigen schrijven, met de spreekwoordelijke vuist op tafel slaan. Of toch nog meer hulp aanbieden om haar te ontlasten? Of zijn we simpelweg door alle stress en gebeurtenissen als liefdespartners uit elkaar gegroeid en is het te laat. Ik zie in mijzelf zeker geen passieve echtgenoot of een luie lamzak die alles op het bordje van zijn vrouw terecht laat komen maar weet op dit moment niet precies welke weg de juiste is. Zij laat zich simpelweg niet ontstressen en wil ten koste van alles aan alle touwtjes blijven trekken.
Anoniemvoornu schreef op 11-12-2024 om 10:53:
Het is wel opvallend dat je aangeeft dat ze snauwt naar jullie kinderen en dat je daar verder geen tips over vraagt, sterker het lijkt maar een puntje in je hele lijst met dingen die jij tekort komt Jij kan een andere vrouw uitzoeken, je kunt hun jeugd niet overdoen.
, ik zeg niet dat 2 keer in de maand veel is maar het is ook niet ontzettend weinig in een langdurige relatie met kinderen
Zij zegt dat alle moeders snauwen naar hun kinderen. Ze snauwt ook niet de hele dag. Meer in de praktische omgang. PAK JE JAS, KNOEI NIET MET ETEN !!!! (op geagiteerde toon) Zulke dingen. Vind ik ergens niet helemaal oke maar wat moet ik daar aan doen, Veilig Thuis inschakelen misschien?
Je hebt het eerst over je ding mogen doen met de sex , vervolgens blijkt dat jullie meerdere keren per maand nog verschillende standjes doen maar ze speelser moet zijn in jouw ogen en vaker initatief moet tonen
Gezonde seks is in mijn ogen een fijne ervaring dat je samen deelt/doet en veel meer om de kwaliteit dan de kwantiteit. Zij ligt er bij ondergaat het en draait zich dan om en gaat slapen. Ze vraagt: Hoe wil je? Nooit pijpen, nooit zoenen, nooit zij bovenop altijd hetzelfde. Als ik daarin initiatief neem door bijvoorbeeld speeltjes te introduceren of aangeef andere standjes te willen wuift ze dat weg.
Het gaat zelfs zo ver dat ik haar niet meer mag masseren want dan raak ik misschien wel in de stemming. Terwijl ik er helemaal niet in sta als de geile opportunist die bij elke fysieke aanraking direct seks verwacht. Voorheen knuffelden we dikwijls en de seks kwam of kwam niet. Was helemaal geen issue.
en zo zijn er echt een paar dingen zoals "mee"helpen in het huishouden en daar iets voor terug verwachten , dat is wel ding wat ik hier veel lees bij mannen , daar zou ik ook niet goed op gaan als vrouw zijnde , je helpt niet in huis je hebt samen een huishouden
O ja daar zou ik ook niet goed op gaan, maar waar lees je precies dat ik dingen terugverwacht voor huishoudelijke taken? Je moet die toko inderdaad samen runnen, makes no sense om daar een beloning voor te verwachten. Laat staan in de vorm van seks of intimiteit.
Frenk schreef op 11-12-2024 om 13:19:
Ze krijgt qua zorg en huishouden echt alle ruimte en tijd voor zichzelf aangeboden op een gouden presenteerblaadje.
We hadden daarna een verjaardag met wat drank er bij dus ik zeg maandagavond hang ik dat ding even op na werk. Kom ik thuis maandag heeft ze het zelf al gedaan! Niet op de juiste manier want hij hing scheef en ik heb extra gaten moeten boren. Dan denk ik echt van, waarom in hemelsnaam?
Even twee citaten die voor mij toch wel een bepaald beeld schetsen, namelijk dat er geen sprake is van gelijkwaardigheid in jullie relatie.
Het heeft iets laatdunkends, zoals je over haar schrijft. Om bijvoorbeeld op het laatste te reageren: je had ook enthousiast kunnen reageren op het ophangen van de tv (wat fijn dat je dat gedaan hebt!) en het ding lekker scheef laten hangen
Mugs schreef op 11-12-2024 om 13:38:
[..]
Even twee citaten die voor mij toch wel een bepaald beeld schetsen, namelijk dat er geen sprake is van gelijkwaardigheid in jullie relatie.
Het heeft iets laatdunkends, zoals je over haar schrijft. Om bijvoorbeeld op het laatste te reageren: je had ook enthousiast kunnen reageren op het ophangen van de tv (wat fijn dat je dat gedaan hebt!) en het ding lekker scheef laten hangen
De afspraak die we samen de dag daarvoor hadden gemaakt was dat ik het zou doen.
Als er iemand in deze situatie laatdunkend is dan is zij het wel door het zonder enige vorm van overleg zelf besluiten te doen. Ook nog eens op zo'n manier dat ik een nieuwe beugel moest kopen van 80 euro omdat die was kromgetrokken en een extra gat moest boren. Dat laatste is natuurlijk vervelend maar niet onoverkomelijk, het gaat mij er veel meer om dat je samen iets afspreekt de vorige dag en dat zij daar schijt aan heeft en compleet haar eigen plan trekt. En dat doet ze constant. Als het even kan probeert ze mij dan vervolgens nog de schuld te geven ook. Bijvoorbeeld door te zeggen dat de boortjes niet goed zijn voor de muur. Terwijl die prima zijn en het mij direct lukt.
Dat gouden dienblad zeg ik natuurlijk niet zo tegen haar maar is om aan te geven dat kosten nog moeite worden gespaard om haar te ontlasten. Tot op het punt dat ze eigenlijk niet meer hoeft te werken en dat zorg voor huishouden en kinderen grotendeels uit handen kunnen worden genomen. Ik weet oprecht niet meer wat ik meer zou kunnen aanbieden dan dat.
"... dus ik zeg maandagavond hang ik dat ding even op na werk"
Dat is een mededeling, geen afspraak.
En dat je aangeeft kosten noch moeite te besparen om haar te ontlasten, is dat omdat zij dat aan je heeft gevraagd, of vul je dat voor haar in?
Ik heb dit draadje diagonaal doorgelezen, maar het klinkt alsof je vrouw volledig is opgebrand, haar eigen situatie daardoor niet meer helder overziet en alleen maar bezig is met watertrappen om niet te verdrinken. Het gaat zo te lezen helemaal niet goed met haar en daardoor ook niet met jullie relatie. En het idee dat alles vanzelf wel in orde komt als ze maar minder werk hoeft te doen (thuis of buiten) dat is kennelijk ook te simpel.
In plaats van naar de relatietherapeut moeten jullie misschien eens gaan praten met de huisarts of de praktijkondersteuner GGZ, om te bedenken wat hier nu een uitweg uit het moeras kan zijn. Ik vermoed dat als zij meer ruimte in haar hoofd krijgt, ze vanzelf ook meer ruimte heeft voor jou en voor de kinderen.
Frenk schreef op 11-12-2024 om 13:55:
[..]
Dat gouden dienblad zeg ik natuurlijk niet zo tegen haar maar is om aan te geven dat kosten nog moeite worden gespaard om haar te ontlasten. Tot op het punt dat ze eigenlijk niet meer hoeft te werken en dat zorg voor huishouden en kinderen grotendeels uit handen kunnen worden genomen. Ik weet oprecht niet meer wat ik meer zou kunnen aanbieden dan dat.
Ik denk dat kosten nog moeite sparen om haar te ontlasten niet is wat ze nodig heeft. Het lijkt me eerder dat ze geen zinvolle dagbesteding heeft en daardoor depressief en onaardig is geworden. Jullie relatie komt ook ongelijkwaardig over. Wat je nog meer zou kunnen aanbieden in dat geval is dit met haar bespreken, waarom komt ze zo ongelukkig over en hoe kun je helpen om hier wat aan te gaan doen. Bijvoorbeeld samen kijken naar een andere baan, therapie, coaching, etc.
