Niet meer goed voelen in vriendengroep

Het is vervelend als je in een vriendengroep zit waar je je niet thuis voelt. Maar het is niet nodig om dat te koppelen aan de gedachte dat je minder waard bent of dat ze jou minder interessant vinden omdat je kinderen een andere opleiding doen. 
Als je als turnster in een groep met voetballers zit, vindt niemand het raar dat je af en toe iets zegt als leuk dat buitenspel, maar wat vind je van het overspel van overmars of een vraag stelt over hun gesprek als waarom is dat Pietje buitenspel stond zo belangrijk?. Er is niemand die dan denkt dat de turnster minder waard is of niet gezellig en de turnster elf zal dat ook niet denken. Hooguit zal ze Mss op zoek gaan naar andere sporters om mee te kletsen, omdat op zo’n avond vaak parallelle gesprekken plaatsvinden. 
Zoals je hier schrijft heb je zélf de conclusie getrokken dat ze jou en je kinderen minderwaardig vinden. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Ze weten er misschien weinig van, of praten liever dan dat ze luisteren, maar het zegt niets over jou. 
Aan jou dan ook de keuze om te zoeken naar wat je wel verbindt met deze mensen. Bijvoorbeeld de puberproblemen, los van welke docent, die zijn vaak universeel. Zoals altijd te laat komen, hun grote eetlust en grote mond enz. 
En als je er echt oprecht van overtuigd bent dat je helemaal niets met deze mensen deelt, omdat jullie over álles anders denken, dan zijn er vast mensen bij wie je je meer thuis voelt. Niet iedereen heeft behoefte aan een vriendengroep, ik heb bv veel liever 1-op-1 vrienden. 

Maar laat los dat dit allemaal komt omdat je kinderen op een ander niveau leren. Daar doe je jezelf en de kinderen echt te kort mee. 

Stop met je slachtofferschap. Je zit maar te twijfelen en in je gedachtekringetje rond te dolen wat je geen goed doet.
maak een keus; of je gaat door en je gaat het er over hebben of je stelt je in elk geval positiever en opener op. Zoals iemand anders al zei: stel vragen neem weer echt deel.
Of.... je stopt er mee.

En blijf werken om van je minderwaardigheidsgevoelens af te komen! Andere posts bezien lijkt het niet alleen een probleem te zijn bij deze vriendengroep.... dat is zo jammer!

Ik krijg ook de indruk dat je vooral met je eigen intense onzekerheid wordt geconfronteerd in contact met deze mensen. Daar kun je natuurlijk niet zomaar vanaf dus het is niet alsof je daar onmiddellijk iets aan hebt om dat in te zien. En het is ook reëel dat het contact met hen daardoor gespannen en vervelend wordt, want jij zit daar helemaal niet meer ontspannen en ook achteraf heb je er veel negatieve, angstige gedachten over die jouw onzekerheid alleen maar verder aanwakkeren. Op die manier wordt het alleen maar erger en moeilijker. 

Ik denk dat het belangrijk is dat je eerlijk bent naar jezelf of het contact je nog wat oplevert of dat het je juist mentaal belast. En ook of je denkt dat je nog een draai kunt maken naar een meer ontspannen, minder zorgelijke houding tegenover deze mensen. 
Hoe de beslissing ook uitvalt: niemand hoeft ergens de schuld van te krijgen. Het is vervolgens aan jou of je iets wil doen met jouw angsten over je eigenwaarde. Ik weet niet of deze mensen jou genoeg gewone 'vriendschappelijke bevestiging' geven of niet. Maar in alle gevallen sta jij zelf aan het roer. Als ze gewoon niet aardig genoeg voor je zijn of niet genoeg aansluiten bij wat jij wil van vriendschappen, is het duidelijk welk besluit er moet worden genomen. Als ze wel aardig zijn voor je maar dat voor jou niet genoeg is, kun je ook concluderen dat je náást deze groep ook nog andere contacten nodig hebt, die dieper gaan. Als je die diepere verbinding ergens anders haalt, is deze groep kennissen misschien gewoon weer leuk genoeg voor het wat waard is. In alle gevallen is hogere verwachtingen koesteren van mensen dan ze kunnen waarmaken een recept voor ellende. Zij zullen dat voelen en afstand creëren. En jij voelt je alleen maar beroerder omdat je het op jezelf betrekt. 

Ik herken veel van wat je schrijft. Ik heb net als jij een probleem met minderwaardigheidsgevoelens. Gek genoeg is het niet moeilijk om er bij een ander de vinger op te leggen. Ik lees vooral tussen de regels door dat de anderen een onderwerp hebben gevonden waar ze elkaar in vinden. Het is puur gemak om over de kinderen te beginnen, dat slaat namelijk altijd aan. Ik denk niet dat ze erbij stil staan dat jij dan niet kunt meepraten. Op zich kan het natuurlijk ook wel, want je kunt vertellen hoe dingen gaan op de school van jóuw kinderen.

Dat het over mensen gaat die je niet kent, ach, dat kan natuurlijk eventjes… Het punt is dat je je daar dan heel erg van bewust bent (en zij niet, want zij zitten lekker te kletsen) dat je er voor spek en bonen bij zit. Maar de momenten dat je wel een bijdrage kunt leveren in het gesprek merk je niet op want dan is er voor jou geen probleem. Alleen zijn die ‘voor-spek-en-bonen-momenten’ waar je de nadruk op legt, wel de basis voor je houding in de groep. Terugtrekken. En je bent vooral bezig met jezelf staande houden, met ‘bewijzen’ vinden die de gedachte staven: zie je wel, ik hoor er niet bij. De realiteit is dat anderen niet zoveel vinden. Ze zijn er niet op uit om jou een rotgevoel te bezorgen, ze zijn er vooral op uit om zelf een leuke tijd te hebben. En dan is het wel zo makkelijk om je pijlen te richten op degene die het meest toegankelijk is.

Ik herken ook wel de neiging om in je eentje te gaan zitten mokken dat je niet uitgenodigd bent op het buurfeestje. Met een andere mind-set had je je hoofd over de schutting gestoken en geroepen: ‘Wat gezellig, mag ik ook een wijntje komen drinken?’ Of zoiets. Echt, natuurlijk word je dan met open armen ontvangen, maar met een vertekend zelfbeeld is de angst dat je wordt afgewezen te groot om dit te doen.

Ik word ook vaak vergeten (i.t.t. mijn veel socialere vriend) en dat doet me wel wat. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik die feestjes ook geen lol aan vind… en negen van de tien keer een excuus heb. Dus dan doen ze het eigenlijk nooit goed: wel of niet uitnodigen. Het liefst weet ik er dan gewoon niet van. En dat is natuurlijk ook het geval met die twee die samen afspreken om te gaan winkelen: daar wist je ook liever niets van. Maar wees eerlijk of je het leuk zou hebben gevonden om met hen te gaan winkelen… of gaat het vooral om het gevoel te zijn gepasseerd?
Een eye-opener misschien: stel ze had alleen jou voorgesteld om te gaan shoppen. Sta jij er dan bij stil hoe dat op die andere vrouw overkomt? Dat zij zich misschien wel buitengesloten zou kunnen voelen? Ik schat in van niet?

En nog iets… ik merk dat mensen vaak zo druk zijn dat ze één op één niet handig vinden. Op een feestje zien en spreken ze iedereen, dat is wel zo efficiënt. Vind ik ook jammer, maar ik ben in de minderheid als introvert met een andere energie.

Wil je eigenlijk wel zo’n sociaal leven? Heb je het gevoel dat je een sociaal leven moet hebben?
Misschien ben je veel gelukkiger zonder sociaal leven, lekker met een stapel boeken, wandelingen met de hond, leuke podcasts beluisteren, werk, vrijwilligerswerk, dat kan ook een heerlijk leven zijn!!!!

Natje1812 schreef op 24-09-2022 om 08:38:

Mijn moeder is 3 jaar geleden jong weduwe geworden en sindsdien heb ik een angst ontwikkeld om mijn man te verliezen en dat ik alleen zal achter blijven zonder vrienden.Het klinkt misschien stom maar het is iets die me wel al lang bezig houd.Ik ben hiervoor en voor mijn laag zelfbeeld wel sinds kort in therapie.

Natje, precies dat zou jou moeten aanzetten om een hecht en zinvol sociaal leven op te bouwen. Uit ervaring (helaas...) kan ik zeggen dat fijne vrienden essentieel zijn als je alleen komt te staan.

Je zou je kunnen/moeten afvragen of je vriendengroep hierin zal kunnen voorzien. Zoals je het omschrijft is de groep gegroeid vanuit de vriendschap tussen jouw man en iemand anders. Zou jouw man onverhoopt wegvallen, zal deze groep dan jouw vangnet zijn? M.a.w.: tel jij in deze groep mee als persoon, of alleen "als vrouw van..."? Vervelende vragen, ik weet het. Maar helaas zijn dit wel dingen die voorkomen in vriendengroepen die uit koppels samengesteld zijn.

Ik gun je echt van harte een fijne vriend of vriendin die er voor jou is, ongeacht je status of andere relaties. Meestal zijn dit soort vriendschappen wat beter bestand tegen de, ook onaangename, veranderingen in het leven.

Natje, wat mij opvalt is dat er zo duidelijk een scheiding is tussen mannen en vrouwen binnen het vriendenclubje. Heel eerlijk gezegd praat ik makkelijker met mannen. Ze zijn directer en er steekt niks achter (en gaat inderdaad minder vaak over  de kinderen). Waarom meng je je niet wat meer in de gesprekken met de mannen en laat je de vrouwen een beetje links liggen? Misschien is dat makkelijker? 
De ene vriendin vraagt een andere vriendin om te gaan shoppen. Ik vind het helemaal niet zo logisch dat dat inderdaad dan met vier vrouwen moet gebeuren. Zij spreken los van elkaar af, dan kun je dat toch ook doen? Als je man veel weg is zou ik af en toe een appje sturen naar één van die dames of ze misschien mee wil naar de film met jou o.i.d. Enerzijds klaag je over de vriendengroep en anderzijds neem je zelf geen initiatief om het zo in te richten dat je het zelf leuk vindt. Komt die vriendengroep ook wel eens bij jullie of ligt dat initiatief alleen maar bij die vriendin (want zo klinkt het). Door zelf meer initiatief te tonen heb je ook zelf invloed hoe je met die groep samen kan zijn, want dan bepaal jij de setting.

En het hebben van zo'n fijne vriendenkring is echt niet vanzelfsprekend. Ik had het er zaterdag met mijn zusje nog over, of zij begon erover. 
Ons leven is werken, zorgen voor de kinderen en het huishouden. En als de kinderen er niet zijn, dan voelen we ons verloren. 
Zij heeft haar man, maar die is niet zo actief. Ik heb mijn vriend, maar hij kan ook niet alleen maar mijn leegte opvullen. 
Zijn vriendengroep is hecht en groot. Hij heeft altijd wel wat om handen. 

Ik heb dat niet en ben echt zo vaak thuis. Als ik met 'vrienden afspreek komt het altijd van mijn kant. Als ik zelf geen afspraken zou maken, dan zou mijn leven echt alleen nog maar werken en zorgen zijn. 
Vraag mezelf soms ook wel eens af wat er mis is met mij als persoon. Waarom doet niemand moeite voor mij. Hoor echt nooit wat van mensen, tenzij ze problemen hebben. 
En ik ben echt wel leuk hoor, al kan ik hier soms wel eens wat bot overkomen. Maar om welke reden dan ook blijf ik als persoon nooit bij iemand hangen. 

We kunnen denk ik niet anders dan er vrede mee hebben dat mensen ons niet belangrijk genoeg vinden. Maar dat wil niet zeggen dat we dat niet zijn.

Al klinkt dit best wel sneu nu.

Bijtje82 schreef op 26-09-2022 om 13:49:

En het hebben van zo'n fijne vriendenkring is echt niet vanzelfsprekend. Ik had het er zaterdag met mijn zusje nog over, of zij begon erover.
Ons leven is werken, zorgen voor de kinderen en het huishouden. En als de kinderen er niet zijn, dan voelen we ons verloren.
Zij heeft haar man, maar die is niet zo actief. Ik heb mijn vriend, maar hij kan ook niet alleen maar mijn leegte opvullen.
Zijn vriendengroep is hecht en groot. Hij heeft altijd wel wat om handen.

Ik heb dat niet en ben echt zo vaak thuis. Als ik met 'vrienden afspreek komt het altijd van mijn kant. Als ik zelf geen afspraken zou maken, dan zou mijn leven echt alleen nog maar werken en zorgen zijn.
Vraag mezelf soms ook wel eens af wat er mis is met mij als persoon. Waarom doet niemand moeite voor mij. Hoor echt nooit wat van mensen, tenzij ze problemen hebben.
En ik ben echt wel leuk hoor, al kan ik hier soms wel eens wat bot overkomen. Maar om welke reden dan ook blijf ik als persoon nooit bij iemand hangen.

We kunnen denk ik niet anders dan er vrede mee hebben dat mensen ons niet belangrijk genoeg vinden. Maar dat wil niet zeggen dat we dat niet zijn.

Al klinkt dit best wel sneu nu.

Zoooo herkenbaar. Ik loop hier ook al jaren tegenaan. Om mij heen (man, familie, andere vrienden) hoor ik alleen maar drukdrukdruk, afspraak hier, verjaardag daar. En ik heb, behalve samen met man met gezamenlijke vrienden, nooit wat. Ja, mijn vrijwilligerswerk. Dat heb ik dus ook voornamelijk om die reden. Ik ben er in coronatijd mee opgehouden om contacten levend proberen te houden. Er is blijkbaar iets mis met mij, al zou ik niet weten wat. Ik vind mezelf om die reden ook met regelmaat best zielig. Een hele zaterdag huishouden en in de tuin werken is toch niet hetzelfde als gezellig met een vriendin aan de high wine of zo...

Het lastige vind ik dat ik het diep van binnen niet erg vind om alleen te zijn. Maarrr… dat kan ik zeggen in de omstandigheid te leven met een zoon (nog thuiswonend) en partner. Ik heb genoeg aan hen. Bij hen kan ik ook mezelf zijn, terwijl ik met anderen toch nooit echt ontspannen ben. Het kost me veel energie om naar feestjes of op bezoek te gaan, nog meer om bezoek te ontvangen (is het schoon, heb ik genoeg in huis, ik ben teveel bezig met van alles wat niet uit zou moeten maken, zit in mijn hoofd en dat kan ik gewoon niet loslaten). Er is geen vriendschap geweest waarin ik ooit dat niveau van ‘jezelf kunnen zijn’ heb bereikt, zoals ik met partner en kinderen heb. Overigens vindt mijn partner dat best beklemmend, dat kan ik me goed voorstellen. Ik leg hem geen strobreed in de weg om zijn contacten te onderhouden en ben in de tussentijd alleen, wetende dat hij weer terugkomt… en dat voelt voor nu als een goede balans.

Maar mijn zoon vliegt over enkele jaren uit. En mijn partner zou me kunnen verlaten of er zou iets gebeuren waardoor ik alleen verder moet… Als ik daar aan denk, dan vliegt het me naar de strot, daar wil ik niet aan denken. Hoe fijn zou het zijn als je dán mensen om je heen hebt die je zien.

Mijn partner heeft vanuit zijn verleden veel vrienden ‘meegenomen’. Hij heeft zelfs vriendschappen vanaf de middelbare school. Dat zegt ook wel iets over mij, want bij mij zijn alle vriendschappen (zonder reden overigens) doodgebloed… Maar hij heeft daardoor dus vrienden die elkaar kennen en met wie hij op een bepaald niveau zit… die met elkaar lezen en schrijven. Ze kunnen elkaar een jaar niet zien en dan is het als vanouds. Of: als je ze nodig hebt, dan zijn ze er. Die kosten mijn partner geen energie, hij begrijpt ook serieus niet hoe dat bij mij werkt.

Dat vind ik wel confronterend. Die verbondenheid en dat jezelf-kunnen-zijn, waar hier over geschreven wordt, bouw je niet zomaar op.
Ik ben nu geneigd te zeggen: zo is het nu eenmaal. Tegelijkertijd loop je ook niet met die behoefte te koop, kijk alleen al naar hoeveel hier reageren en zich erin herkennen? Zo zou het zomaar kunnen zijn dat iemand in je straat met dezelfde gevoelens zit, maar het van elkaar niet weten?