Niet meer goed voelen in vriendengroep

Ik denk dat je vooral even moet bekijken of je het de moeite vind om er energie in te steken. Zonder in je achterhoofd te houden wat zij daar van gaan vinden.

Misschien kan je met hen wel een heel open gesprek hebben over hoe je je voelt? Of kan je net proberen iets meer jezelf te zijn en aftoetsen of ze dan nog met je willen omgaan? Dan ligt de keuze bij hen..

Eens met Dan. De vraag is ook of dit echt vrienden zijn  die je zelf "hebt gemaakt" of waar je tussen bent gerold omdat je man met iemand was bevriend. Mijn man heeft vrienden die ik ken, respecteer als zijn vrienden maar ik ga weinig met ze om. Andersom heb ik vriendinnen waar ik met ieder apart gezellige dingen mee doe en fijne gesprekken kan voeren. We respecteren elkaars partners, maar die horen niet bij mijn vrienden. 
En in bepaalde levensfases kunnen vriendschappen veranderen, is de klik er minder. Is deze vriendengroep de moeite waard om er tijd en energie in te steken? Zijn het leuke mensen en is de ergernis van tijdelijke aard? Kan je wat begripvol knikken tijdens de verhalen over studerende kinderen en blijven er nog genoeg andere onderwerpen over waar je je beter over kan uiten? 

Het klinkt alsof je je verplicht voelt om de vriendschappen van je man te onderhouden terwijl hij op zee zit. Die verplichting heb je niet! Bovendien neem ik aan dat je het tijdens die afwezige perioden extra druk hebt met je huishouden en het regelen van praktische zaken. 
Als je geen plezier meer beleeft aan de etentjes zonder je man zou ik die geleidelijk aan schrappen. Liever 1 leuk etentje per jaar met zijn allen waarbij je kan bijpraten dan regelmatige etentjes waarbij je je het vijfde wiel aan de wagen voelt. Ik zou dit zeker eens met je man bespreken.
Zo krijg jij ook tijd vrij voor contacten die je beter liggen. Er zijn genoeg mensen die wel graag luisteren naar de verhalen die je over je kinderen te vertellen hebt: over hun stages, eerste stapjes op de werkvloer, hobby's, liefjes... Blijf vooral jezelf bij je contacten én fier over je kinderen!

werk aan dat zelfbeeld en gebruik alles om je heen als input voor je therapie en of coaching. Probeer niet alle losse elementen op te lossen. Het hangt allemaal samen en is door jouzelf op te pakken als geheel. Voel je niet verplicht door buitenwereld of jezelf om alles nu op te pakken. Let it go. Over een half jaar kijk je echt anders tegen zaken aan en heb je vast en zeker het begin gevonden van een nieuwe eigen koers.
Gr Angela 

Stel je eens voor dat jij en je man zouden scheiden. Wiens vrienden zijn het dan? 
Waarschijnlijk die van je man. 
Heb je buiten hen om geen andere vrienden?
Het komt bij mij een beetje over alsof je je afhankelijk hebt gemaakt van de vrienden van je man omdat je zelf geen vrienden hebt.
Dus als je man weg is, dan zullen ze jou niet direct vragen.

Natje1812 schreef op 05-09-2022 om 14:32:

Idd,direct reageren is beter maar soms gaan die gesprekken vlug en luid dat ik er nauwelijks een woord tussenkrijg.En mijn woorden soms verdwijnen in de lucht.

En ik woon idd in België,…dus schoolsysteem is idd een beetje anders.Hoe dan ook waren ze gisteren bezig over wat ze allemaal kunnen worden en de leerlingen keuzestress hebben.De beroepen die aan bod kwamen waren allemaal beroepen waar je dus echt voor verder moet studeren architect,advocaat,…Net alsof iedereen dit kan…Dan heb ik er wel bij gezegd op een redelijk boze toon dat dit niet voor iedereen is weg gelegd.Maar ja dan krijg je een vlug antwoordje ‘Ahja nee dat is waar’ en gaan ze gewoon verder.Dit kan me zo boos maken.

Waarom neem je het zo persoonlijk? Als deze jongeren allemaal in een zelfde levensfase zitten, is het toch vrij logisch dat dit soort dingen ter sprake komen tussen hun ouders? Ik begrijp dat het voor jou even ongemakkelijk kan voelen dat je niet aan dat gesprek kan meedoen. Maar waarom vind je dat je op boze toon moet zeggen dat het ‘niet voor iedereen is weggelegd’? Daardoor lijkt het mij eerder dat jij er een probleem mee hebt dat jou kinderen dat niet kunnen. Voor jouw kinderen is toch gewoon iets anders, iets heel prima’s, weggelegd? Ze zijn toch helemaal niet minder of minderwaardig omdat ze minder lang naar school gaan en geen architect of advocaat worden? Ze leren ook een vak en ze bouwen daarmee vast ook een prima leven op. Zij hoeven toch niet te concurreren met de kinderen van die vrienden? Het is toch niet nodig te zwijgen over de opleidingen van hun kinderen. Er is verder helemaal niks mis met jouw kinderen?!?! Ik denk eerlijk gezegd dat die mensen jouw signaal helemaal niet begrijpen. Ze geven je gelijk, het is zo, niet iedereen kan dit, en gaan dan door met het gesprek. Ze hebben niet eens door dat ze jouw kinderen daar op de een of andere manier zouden ‘beledigen’ en dat ze jou daarmee ‘krenken’. En eerlijk gezegd zie ik het ook niet. Ik vind dat jij gewoon apetrots tegen mij kan vertellen dat jouw kinderen een diploma hebben gehaald als technicus en administratief medewerker en dat ik jou gewoon apetrots kan vertellen dat mijn kind natuurkunde studeert aan de universiteit. Ik bedoel daar helemaal niks neerbuigends mee naar jouw kinderen. 

Echt Natje, er is niks mis met jou en jouw kinderen. Jullie zijn vast hele fijne en waardevolle mensen. En dat heeft niks te maken met opleidingsniveau of maatschappelijke status. Wat hier ook gezegd is: die vriendenkring hecht wel waarde aan jou want ze hebben aandacht gegeven aan wat je vroeg en betrekken je er nu steeds bij. Als je hun niet leuk genoeg vindt, vind je ze niet leuk genoeg en dan stop je met ze om te gaan. Maar ga je niet gek zitten maken uit onzekerheid. Dat is gewoon superjammer! 

Natje, het klinkt of je je wel een beetje afhankelijk opstelt van deze vriendengroep. Sowieso zijn "groepen" niet ieders ding en komen sommige mensen beter tot hun recht in een één-op-één-relatie. Ikzelf bijvoorbeeld heb weinig met "groepen" en ga het liefst met één of hooguit twee mensen op pad. Ik heb het idee dat de kern van het contact ligt bij jouw man en zijn vriend. Daar zijn in de loop der jaren allemaal mensen bijgekomen.
Je kunt je afvragen of je het contact tussen je man en zijn vriend echt "verpest" door je terug te trekken uit de groep. Zoals al gezegd: er kunnen allerlei andere dingen gebeuren waardoor de groep als groep uiteenvalt: scheiding, overlijden of andere ernstige levensgebeurtenissen die het "luchtige" karakter van de groep aantasten.
Het is lief dat je je man zo ondersteunt, maar ik denk dat het ook goed is als jij bij jezelf te rade gaat waar JIJ behoefte aan hebt in een vriendschap. Één of meer echt goede vrienden of vriendinnen zijn ontzettend waardevol. Zorg voor je eigen netwerk en investeer in vriendschappen die voor jou betekenis hebben. Dan kun je altijd nog deel uitmaken van de vriendengroep, maar ben je er niet meer afhankelijk van.

Natje1812 schreef op 10-09-2022 om 21:07:

Ik kan proberen investeren in andere vriendschappen idd al vind ik dat toch niet zo evident.Ik heb nog jeugdvriendinnen waar ik enkele keren per jaar mee afspreek maar om nu plots meer samen te gaan doen ligt moeilijk.Het voelt wel altijd wel natuurlijk aan als ik met hen afspreek.

Toch vind ik het jammer dat ik me na jaren vriendschap opeens buitengesloten voel.We hebben zoveel met hen opgetrokken en naar hen geluisterd wanneer ze door een moeilijke periode gingen.Veel mijlpalen met de kinderen samen meegemaakt samen op vakantie geweest …

Misschien is het fijn om eerst eens voor jezelf te bedenken wat deze vrienschap voor je inhoud. En als je dit belangrijk genoeg vindt, zou je eens kunnen kijken of je hier een gesprek over zou kunnen beginnen met ze. Een echte vriendschap zou zoiets wel moeten kunnen overleven.

Probeer te laten zien dat je je soms wat buitengesloten voelt. En waar dat weg komt. Mijn vriendengroep is ook erg divers. Van automonteur tot een manager op een afdeling van een paar 100 man. Maar als we bij elkaar zitten, dan is het vooral interesse in elkaar en de kinderen. Wie wat doet, doet er eigenlijk niet toe. Wellicht niet helemaal een eerlijk voorbeeld, omdat we vanaf onze 1e levensjaar bijna al samen zijn. Maar in een echte vriendschap doet opleidingsniveau er niet echt toe.

Maar je hoeft toch niet telkens als groep af te spreken? Spreek zo nu en dan eens alleen af met het eerste koppel (als koppel of de vrouwen alleen) 

Mensen komen in je leven en soms gaan ze ook weer weg. Je voelt je verdrietig terwijl je je eigenlijk alleen maar ergert aan deze mensen. Laat het los en trek je eigen plan. Koester de leuke herinneringen uit het verleden met deze mensen en maak je eigen plannen voor de toekomst. 

Ik herken wel wat dingen in je laatste post. Mijn tip: stap uit de wens om gehoord te worden (over jouw kinderen). Wordt actief en stel vragen. Aan de groep of 1 op 1. Daarmee kom je uit je irritatie en ben je niet de stille luisteraar. Stille aanwezigen zijn ook niet heel veel toevoegend aan zo'n avond. En wat ik merk: mensen praten graag over zichzelf. 

Vraag ook die vriendin eens luchtig hoe zij de avond vond. Je kan nog verrast worden over het antwoord. 

En verder snap ik niet waarom jouw conclusie is dat met z'n viertjes afspreken niet meer mogelijk is. Doe gewoon een voorstel en kijk wat er gebeurd. Je zakt lijkt wel weg in een slachtofferrol. Stap daaruit.