Niet meer goed voelen in vriendengroep

Voelt het niet goed omdat je het gevoel krijgt dat jullie kind minder is dan die van hun? 
Daar moet je dan echt overheen stappen, het is geen competitie.  

ik vermoed dat deze situatie waarin jij voelt dat je er buiten  staat misschien tijdelijk zal zijn, Natje1812.

De kinderen worden groter en de oudsten gaan straks niet meer naar dezelfde school. Dan zullen de gesprekken ook over andere dingen gaan.

En wat bedoel je met studeren? Gaan jouw kinderen niet verder met een opleiding? Voelt hun opleiding voor jou anders? 

In mijn vriendengroep heb ik me ook wel eens buiten gesprekken gevoeld, met name toen het langere tijd minder goed ging met 1 van onze kinderen. Bij alle anderen leek alles zo soepel te gaan. Dan voelde het of hun gespreksonderwerpen niet voor mij golden.

Maar ook dat ging voorbij. Er kwamen andere fases, waar bij het juist bij de kinderen van mijn vrienden toch ineens minder soepel liep. 

Misschien is het een kwestie van accepteren dat je soms even in een andere fase zit waardoor de aansluiting soms even wat minder is.

Zijn er ook andere onderwerpen dan de kinderen waar jullie over praten? Zo niet, dan kan het misschien helpen om dat wat vaker te proberen?

Ik lees dat je veel zonder je partner bent. Dat je met zijn viertjes (ook) wat afspreekt als je man er is lijkt mij niet zo moeilijk?  Wat houdt jou tegen om een 1 op 1 afspraak te maken met alleen die beste vrienden? Heel bewust. Vragen zij dan zullen we  X en Y meevragen zeg je nee deze keer eens weer als van ouds met ons viertjes. 

Maar het gaat je dus ook om alleen af te spreken met die ene vriendin? Of met jullie drieën? 

Ook hiervoor geldt: kun je iets leuks  plannen voor jou met alleen deze ene vriendin? Bijvoorbeeld een concert en daarvoor samen eten?

Ik vraag mij wel af of er niet iets anders speelt. Ik hen dit ook eens gehad met leuke vrienden. Achteraf bleken zij huwelijksproblemen te hebben. 

Ik bedoel problemen of issues bij die vrienden, niet bij jullie. 

Natje1812 schreef op 05-09-2022 om 09:35:

Huwelijksproblemen zijn er niet maar ik worstel wel met een eetstoornis waarvoor ik naar een psychologe ga.Ik ben sowieso wel onzeker en heb een laag zelfbeeld.Daardoor ga ik natuurlijk ook wel vlug doemdenken.Toch denk ik niet dat het enkel aan mij ligt.Het is het laatste jaar gewoon vrij duidelijk dat het 1 op 1 contact geen voorrang meer heeft.Er is ook gewoon geen tijd door werkomstandigheden om buiten de groep nog eens apart af te spreken.

Maar vraag je die ene vriendin ook nog om samen iets te doen ipv met de hele groep? 

Natje1812 schreef op 05-09-2022 om 11:59:

Er zijn wat struggles geweest vorig jaar omdat ik me dan ook zeer slecht voelde in de groep…We hebben geen ruzie gehad maar ik werd een beetje vergeten als mijn man op zee was…Op een gegeven moment was er een feestje bij mijn buren (toevallig ook vrienden/kennissen) waar ik niet gevraagd was.Dus iedereen zat gezellig samen en ik zat naast de deur alleen thuis.Ik kon gewoon alles horen uiteraard.Als mijn man op dat moment was thuis geweest gingen ze ons ook gevraagd hebben maar ik werd vergeten.Toen heb ik er wel wat van gezegd … Je kan niet altijd alles samen doen maar ook al ben ik erbij,ik verdwijn in de groep doordat ik wat meer introvert ben.Nu letten ze er wel op als ze afspreken dat ze me meevragen maar ik voel me dus nog steeds niet zo goed.Mijn vriendin en ik zijn na dat voorval 1 x apart gaan lunchen om eens te praten maar daarna niet meer.Ze vind vooral dat ik me niet mag afzonderen van de groep omdat ik dan alleen ga vallen…Het ligt misschien wel allemaal aan mij maar ik voel me hier zeer eenzaam door…

Ah, maar hieruit blijkt dat ze wel vinden dat je er toe doet, want ze vragen je sindsdien wel mee. Jou vriendin is zelfs nadat je het hebt gemeld in de groep apart met je gaan lunchen en zegt nota bene dat je je niet moet gaan afzonderen! Duidelijker kun je het niet krijgen toch! En je hebt gelijk de ervaring dat als je je uitspreekt ('ik vind het niet leuk dat jullie me niet gevraagd hebben') er direct naar geluisterd wordt. 

Zou het kunnen zijn dat andere mensen denken dat jij zelf niet mee wil doen als je man er niet bij is? Verlegenheid/introvert zijn wordt nog wel eens verward met arrogantie of onwil. Het kan best zijn dat jij iets anders uitstraalt dan wat jij van binnen ervaart. 

Natje1812 schreef op 05-09-2022 om 11:59:

Ze vind vooral dat ik me niet mag afzonderen van de groep omdat ik dan alleen ga vallen…Het ligt misschien wel allemaal aan mij maar ik voel me hier zeer eenzaam door…

Wat bedoel je hiermee? Je mag je niet afzonderen omdat je dan alleen ga vallen?

Ik snap de zin niet en mogelijk dat jij hier iets heel anders mee bedoelt dan dat zij er mee bedoelde en dan kan het met teveel overdenken misschien heel anders overkomen?

gr Angela

Oei, 'uitschot' en 'marginaal' .... zijn datw wel leuke, fijne vrienden dan?

Mijn man heeft ook een vriendengroep waar ik een soort van deel van uit maak. Maar... alleen als hij ook meegaat. Alléén zou ik daar niet bij aansluiten. Het zijn zijn vrienden. Ik ga met mijn man mee daarheen, alleen.

Oei, 'uitschot' en 'marginaal' .... zijn dat wel leuke, fijne vrienden dan?

Mijn man heeft ook een vriendengroep waar ik een soort van deel van uit maak. Maar... alleen als hij ook meegaat. Alléén zou ik daar niet bij aansluiten. Het zijn zijn vrienden. Ik ga alleen met mijn man mee daarheen, nooit in mijn eentje.

Natje1812 schreef op 05-09-2022 om 13:09:

Misschien wel ja,…ik vind in ieder geval moeilijk mijn plaats en ik ben het beu hier constant mee in mijn maag te zitten.Er zijn momenten dat het beter gaat om me daarna weer super slecht te voelen.Het is gewoon een feit dat hun kinderen allemaal gaan verder studeren aan unief of hoge school,..en dat zij dat ook de normaalste zaak van de wereld vinden.Normale beroepen zijn voor hun kinderen niet goed genoeg de lat ligt zeer hoog.Mijn zoon is afgestudeerd als technieker en mijn dochter volgt een beroepsgerichte administratieve richting …maar zal waarschijnlijk niet verder studeren.De scholen waar mijn kinderen zitten daar zouden hun kinderen zeker niet naartoe gaan,…het woord ‘uitschot’ en ‘marginaal’ is al eens gevallen.Ze doelen daarmee niet direct op mijn kinderen maar het geeft wel aan dat ze er gewoon vaak niet bij stil staan dat mijn kinderen in die scholen zitten.Ik heb het hier moeilijk mee en z’on opmerkingen komen hard aan bij mij…

Daar zou ik dan wat van zeggen. Ik neem even aan dat je in België woont gezien je woordkeuze? Hier denken ouders ook heel vaak niet zo positief over het mbo, maar dat is voor een groot deel onwetendheid. Je hebt ook al een keer in een (of deze?) groep durven zeggen dat je graag ook wordt uitgenodigd als je man er niet is. Dan kun je ook zeggen dat opmerkingen als 'marginaal' en 'uitschot' wat jou betreft niet kunnen en dat ze het wel hebben over jonge mensen. Ofzoiets. Op een vriendelijke manier natuurlijk. Ik ben het ook wel eens niet eens met vrienden en dat moet gewoon gezegd kunnen worden zonder dat de vriendschap direct over is.