Mijn moeder vergeet verjaardag van mijn zoon

Maar als je weet dat ze niet met jouw gezin bezig is en je wilt dat wel dan had je haar vorige week bij het ontbijt kunnen zeggen, wat leuk dat je volgende week precies op zoons verjaardag komt ontbijten dan is het ontbijt extra feestelijk. Of je had haar kunnen bellen ofzo.

Verjaardagen vergeet ik zelf eigenlijk zelden althans van mijn eigen familie dat zit erin gestampt want mijn moeder was wel altijd van de "je moet al die data weten" daarom was zij ook altijd boos als ik weer een haar trouwdag vergat, dat mijn vader dan vaak werkte deed er niet toe ik moest eraan denken en langs komen en ma zat daar dan trots te zijn......terwijl pa aan het werk was.

Je moeder hoeft voor jou geen moeite te doen, want dat doe jij al.
Vergeet niet dat iedereen zijn eigen invulling heeft op 'hoe het zou moeten zijn' en teleurstellingen komen veeluit uit verschillen hierin en het niet van elkaar weten.

Het gaat niet om deze ene verjaardag. Mijn moeder is ook eens mijn verjaardag vergeten (ik woonde toen als enige nog thuis! - vierde het met een groot feest op de dag daarna, dus ze had het helemaal niet op die manier in haar hoofd zitten). Ze vindt het nog steeds vreselijk 😂, en ik kan haar hier nog altijd mee pesten, al hechten we over het algemeen niet erg aan exacte data.
Het gaat om al algehele gevoel dat jij en je kind(eren) minder belangrijk worden gevonden dat je broer en zus. Goed dat je daarover met een psycholoog gaat praten.

Misschien kun je accepteren dat de invulling van de relatie van jou met je moeder anders is dan die met je broer en zus en niet zozeer minder?

MamaE schreef op 22-08-2022 om 08:23:

Mijn zus vergeet bijna elk jaar de trouwdag van mijn ouders. Ik niet. Maar ik ga haar niet er aan herinneren. Niet mijn verantwoordelijkheid.
Alleen als er een groter cadeau of iets geregeld moet worden (we mogen alleen met lustra iets doen) dan communiceren we daar over.

Ja maar waarom zou je de trouwdag van je ouders moeten herinneren?  Zeker omdat ze er eigenlijk samen nooit iets aan doen, vader ging immers altijd werken, ja nu hij met pensioen is is dat anders maar dan nog. 

Decembermamma schreef op 22-08-2022 om 08:58:

[..]

Ja maar waarom zou je de trouwdag van je ouders moeten herinneren? Zeker omdat ze er eigenlijk samen nooit iets aan doen, vader ging immers altijd werken, ja nu hij met pensioen is is dat anders maar dan nog.

Mijn ouders zijn in de zomer getrouwd maar gaan wel altijd uit eten. Maar als ze weten dat een van ons op vakantie is gaan ze niet vragen of we mee gaan. 

Als ik je lees, zit je meer met dat de zoveelste vriendin van de zoon van je zus wél een cadeau kreeg, dan dat je zoon het niet kreeg. Je lijkt daarmee op een zus van mijn echtgenoot, die ook altijd klaagt dat ze achtergesteld is. Terwijl haar 2 andere broers juist vinden dat zij en haar kinderen het meeste aandacht krijgen. 
Wat je nu doet, jezelf continue vergelijken met wat je broer/zus krijgen, helpt niet. In een gezin is het onmogelijk om elk (klein-, stief-, aangetrouwd) kind dezelfde aandacht te geven. Omdat mensen geen computers zijn (en dus tijd verdelen lastig is). Maar vooral omdat mensen altijd alles met hun eigen blik kijken. Zo kan het wekelijks ontbijten voor jou als zwaar en ‘omdat het hoort’ voelen, terwijl je zus misschien onbewust denkt dat ze veel minder tijd met haar moeder heeft. Jij hoort alleen maar verhalen over je zus en broer - misschien horen zij alleen maar hoe goed jij het doet en worden zij daar weer moe van. 

Wat je kan helpen is dat je het wat meer bij jezelf houdt. ‘Mam, was het je niet opgevallen dat er slingers hangen- kind is jarig. Wil je hem feliciteren?’.  En als ze dat dan nog niet doet, dan is dat best raar en kun je haar vragen waarom niet.
Stop vooral met jezelf vergelijken met je zus en broer, en voor hen denken. Jullie zijn allemaal volwassen met een eigen gezin, en die goedkeuring/aandacht van je moeder heb je echt niet meer nodig.  Als je een cadeau wil kopen voor je moeder dat je te duur vindt, dan bel je broer en zus of ze mee willen betalen. Wil je een simpele bos bloemen - dan niet. Dat maakt dat je blij kunt zijn als je iets samen doet, maar het ook prima vindt als dat niet lukt. 

Probeer echt eens wat meer te doen wat je zelf wil en leuk vindt, ipv wat je denkt dat hoort (moeders wekelijks te eten) of invullen wat anderen doen/denken/willen. Daar kun je vast hulp bij krijgen, want zoals je nu merkt gaat dat bezig zijn met de ander ipv jezelf je behoorlijk in de weg zitten. Door steeds op een ander te letten, verpest je eigenlijk regelmatig je eigen plezier. 

Eigenlijk is dat de les die je van de verjaardag van je zoon kunt leren; laat je dat niet verpesten door iemand die geen aandacht heeft, maar ben blij met iedereen die dat wel heeft. Dat maakt het een stuk leuker!

Er hangen hier echt geen slingers meer hoor bij een 19 jarige. Ik weet niet of ze daar wel hingen. 

Maar men men wat kan iemand er een hoop bijhalen. Denk je echt dat ze expres de verjaardag van jouw zoon vergeet en expres wel moeite doen voor de vriendin van je broer? Ga eens uit van het positieve en ga er gewoon van uit dat ze het per ongeluk vergeten is en dat het niets te maken heeft met vroeger. Zelfs al is dat niet zo: het is veel beter voor jezelf om positief te denken dan negatief. Daar help je jezelf veel meer mee. 

Natje1812 schreef op 22-08-2022 om 10:24:

Het is ook wel met die reden dat ik naar een psycholoog ga.Ik wil die dingen beter van me af kunnen zetten want het zal misschien niet zo bedoeld zijn,mijn zus kreeg altijd de aandacht omdat mijn moeder niet anders kon want mijn zus kwam elke dag in de problemen.Maar het heeft wel voor soort ‘trauma’ gezorgd na al die jaren je op de achtergrond te houden om de vrede te bewaren….

Ik neem aan dat het vanzelf wel ter sprake komt bij de psycholoog, maar ik geef hem je alvast aan: jij hebt je jarenlang op de achtergrond gehouden om de vrede te bewaren zeg je. Maar heeft iemand (je moeder, je zus) dat ook van je gevraagd? Met zoveel woorden? Of was dat jouw invulling? Ik denk het laatste. Dat jij zelf al bedacht dat je maar beter geen aandacht voor jezelf moest opeisen. Het lijkt me goed dat je dat alsnog leert. Maar je kunt niet met terugwerkende kracht die aandacht krijgen. En je kunt ook niet boos zijn op je moeder of zus omdat jij die aandacht niet vroeg.

Ik snap heel goed dat het in jouw hoofd zo werkt, dat je eigenlijk vindt dat ze blij moeten zijn dat jij zo weinig aandacht vroeg, maar zo werkt het natuurlijk niet. Niet als zij dat niet echt met zoveel woorden aan jou hebben gevraagd. Als jij dat uit jezelf deed, zullen zij nooit door hebben gehad dat jij daar moeite voor moest doen, jezelf op het tweede plan zette. Dus kun je ook niet verwachten dat ze dat waarderen. Voor hun 'was jij gewoon zo'. Het lijkt me heel belangrijk voor jezelf om je te realiseren dat je daar zelf een actief aandeel hebt gehad, ook al pakte dat voor jou uiteindelijk verkeerd uit. Pas dan kun je zonder wrok daarover kijken naar je moeder en je zus.

Ik schrijf het misschien wat warrig op maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Natje1812 schreef op 22-08-2022 om 11:33:

Het werd misschien niet specifiek aan mij gevraagd maar als ik op momenten dat er ruzie was iets vroeg of zei aan mijn moeder dan kon ze heel erg ontploffen en mij meesleuren in heel het drama…Dan kun je niet anders of je op de achtergrond houden.Ik wil geen oude koeien uit de gracht halen maar het heeft mij wel gemaakt zoals ik nu ben.Laag zelfbeeld,onzeker,constant bevestiging vragen,…

Het vervelende is, dat zelfs zoiets als het vergeten van de verjaardag allerlei oude koeien bij je ophaalt. Je lepelt ze meteen feilloos op. 

Ik gun je dat je leert dat die koeien allang gestorven zijn. Dat het gaat om wat je vandaag, nu voelt en wil. Niet jarenlang graven in oh wat was het erg, maar actief bezig zijn met voelen en ervaren wat er nu is. Niet bedenken wat andere mensen van je verwachten of zouden kunnen denken, maar focus op jezelf zonder allerlei regels en gedachtes over hoe het hoort. Zoals dat je misschien aandacht wil.  Of je gezien wil voelen. Als je dat niet krijgt of voelt, dan is dát verdrietig genoeg- zonder de lading van hoe het vroeger ook al weer was. 

Dan zie je in dit geval dat je moeder iets vergeten is en weet je dat je haar volgende keer meer kunt  helpen om er wel aan te denken.  Maar meer is er niet. 
Haar vergeetachtigheid is rottig, ook voor haar, maar zegt helemaal niets over jou. Alles wat je erbij haalt, is alleen maar destructief. 

Zonde toch? 

Natje1812 schreef op 21-08-2022 om 21:07:

Mijn zoon was pas later binnen gekomen,…nadat ik mijn moeder had verwittigd dat het vandaag zijn verjaardag was want ik had door dat ze het vergeten was,geen kaartje ze zei ze ook niks van en ze viel ook compleet uit de luchtMijn fout is idd dat ik teveel verwachtingen heb…dingen die ik doe verwacht ik dat mensen daar ook aan zullen denken … dan gebeurt dat niet en ben ik teleurgesteld en bij momenten loopt mijn emmer dan over…

Herkenbaar hoor, maar het is goed dat je het zelf ook inziet en hulp ingeschakeld hebt. 

@Natje, kan je je strubbelingen ordenen door ze in een denkbeeldige ladekast te leggen; elke strubbeling in eigen lade. Dus verleden en ondankbaarheid in lade x en bv organisatie trouwkado of verjaardag in lade t, r of z. Gooi niet alles op één hoop, dan verlies je scherpte en realiteitszin.

Omdat ik vroeger als kind ook eenzelfde positie vervulde en mij geërgerd hebt aan zorg ouders om zus, die daar volop gebruik van maakte, had ik rond mijn 20ste als een bepaalde afstand genomen om niet meegetrokken te worden in haar beslommeringen. Je bent geen twintig maar je kan wel voor jezelf de keuze maken je zus je zus te laten en tegelijk trots te wezen op wie je geworden bent, zonder ondersteuning van je ouders. De waardering komt bij de mensen waarmee je samenwoont.

Ga meer je eigen weg en laat je niet leiden door wat je moeder of broer ervan vindt; als jij een eigen kado wilt geven om discussie met één van hen voor te zijn, doe je dat gewoon.

ps waarom komt je moeder elke week bij jullie ontbijten? Vindt je gezin  dat gezellig ? Of is dit ontstaan na overlijden van je vader? Je kan die wekelijkse ontbijt ook vervangen door een wekelijkse wandeling en kop koffie naderhand bij een bekende vlaaien theehuis. Werkt veel ontspannender dan de vaste ontbijtstippen.

Flanagan schreef op 22-08-2022 om 12:38:

ps waarom komt je moeder elke week bij jullie ontbijten? Vindt je gezin dat gezellig ? Of is dit ontstaan na overlijden van je vader? Je kan die wekelijkse ontbijt ook vervangen door een wekelijkse wandeling en kop koffie naderhand bij een bekende vlaaien theehuis. Werkt veel ontspannender dan de vaste ontbijtstippen.

Of eens een week overslaan omdat het jullie een keertje niet gelegen valt?