Mijn moeder vergeet verjaardag van mijn zoon
Vandaag verjaart mijn 19 jarige zoon,de kleinzoon van mijn moeder en op zondagmorgen komt ze altijd bij ons ontbijten vandaag dus…ze zei niks,compleet vergeten…Ik kon hier echt niet mee lachen en ik heb haar dat ook gezegd…De zoveelste vriendin van mijn broer verjaarde 2 weken geleden en voor haar had ze een cadeautje gekocht…toen ik dit zei zei ze dat ik overdreef,jaloers was…het gaat mij niet over het cadeau wel dat ze het vergeten was…Die ruzie ligt op mijn maag uiteraard ik wil geen ruzie met haar maar ik ben het zo beu dat alle aandacht altijd naar mijn broer en zus gaat en hun kinderen…Daar vergeet ze nooit een verjaardag,…Als er herrineringen opgehaald worden dan weet ze nooit iets over mij.Mijn zus was een groot probleemkind en de aandacht ging altijd naar haar,begrijpelijk maar we zijn ondertussen 25 jaar verder en de aandacht gaat nog steeds naar haar.Het zit zo diep bij mij maar volgens mijn moeder overdrijf ik dus en moet ik niet klagen waardoor ik dus met dit ambetant gevoel blijf zitten…Vrijdag heb ik wel een gesprek met een psycholoog want zoals ik al zei het zit diep maar ik kan ze nergens mee terecht…Mijn vader is 3 jaar geleden gestorven ik probeer zoveel mogelijk langs te gaan bij mijn moeder en nodig haar uit om bij ons te eten.Ga geregeld naar het graf van mijn vader omdat ik weet dat ze dit apprecieert…Ik ben ook altijd diegene die contact op neem met mijn broer en zus als er cadeaus moeten gekocht worden,ga er ook altijd achter…Hoe meer ik doe hoe minder het geapprecieerd word blijkbaar…
herkenbaar: 'moeilijke' kinderen trekken vaak de aandacht; kosten je meer energie en staan je uiteindelijk vaker meer nabij. Dat laatste hoeft trouwens niet. Maar herinneringen kun je niet dwingen, hoewel ik me sterk maak dat als ze zich er meer op zou concentreren, ze zich meer zou kunnen herinneren.
Jij bent gegroeid in een patroon van pleasen; het is voor hen vanzelfsprekend dat jij van alles doet en het weinig gewaardeerd werd; het is 'niet nodig'; je doet het toch wel.
Dus.... doorbreek dat patroon zelf! Doe maar eens wat minder en zie wat er gebeurt. Laat die initiatieven maar eens bij de ander. Trek die aandacht wel naar je toe, op een positieve manier, vertel over je zelf over je kinderen. En praat ook over wat je voelt en denkt, net zo als je met de moeder gedaan hebt al.
het is wel lastig hoor. Maar moeder zei mij ook vaak dat ik jaloers ben; ik had 2 broers met leer- en gedragsproblemen die de aandacht opeisden. Dan kom je al snel in die ondankbare positie.
Maar maak duidelijk dat jij er ook bent en dat je het niet pikt om zo behandeld te worden.
allereerst, gefeliciteerd met je zoon! 🥳🥳
Erg verdrietig dat je moeder zijn verjaardag is vergeten, ik zou daar ook enorm gepikeerd over zijn. Niet om een evt cadeau, maar gewoon om de gebeurtenis zelf. Goed dat je dit ook hebt uitgesproken!
Zo te lezen gaat jouw verdriet veel verder terug en dieper dan enkel deze verjaardag. Goed van je dat je hiervoor een professional hebt ingeschakeld, al is het alleen al om je eigen verdriet hierover te kunnen uiten En delen, want je moeder is hiervoor niet de juiste persoon helaas.
Ik hoop dat je door deze hulp ook wat sterker wordt, althans, in de zin van meer voor jezelf leert opkomen. Dat jij je niet steeds hoeft ‘op te offeren’ om dingen zoals cadeautjes kopen te initiëren. Ik lees vooral heel erg veel ‘pleasegedrag’ en dat zal best gerelateerd zijn aan je kindertijd en je nooit de aandacht kreeg die je verdiende en nog steeds mist. Je zo je best doet ‘gezien’ en gewaardeerd te voelen, het lijkt mij ontzettend vermoeiend ook en daarnaast ook erg verdrietig.
Sterkte!
Zoals beschreven in de eerste post is het probleemkind meestal het kind dat aandacht krijgt.
Was hier ook altijd. M'n ex heeft twee jongere broertjes, die kregen altijd alles. Voor beide broertjes zijn huizen gekocht, tegen ex wordt altijd gezegd dat het geld op is. Om een week later weer over plannen te horen dat ze bijna een halve ton uitgeven aan het aanleggen van voor en achtertuin.
Wij wilden een weekendje samen weg, deden we nooit, want lastig met drie kinderen onderbrengen. Bij gods gratie konden we eindelijk eens een weekend weg van vrij avond tm zondagavond. Hadden voor zondagavond 1800 restaurant gereserveerd en zouden daarna vanaf Maastricht terug richting het westen rijden. Zouden dus rond 2230 de kinderen weer meenemen. Was ok.
Tot we zondag middag gesommeerd werden om de kinderen uiterlijk 1900 bij hen op te halen.
Zoontje en twee kinderen van de andere broertjes en zeker dat ene zoontje, logeert regelmatig een heel weekend en in de vakanties altijd een hele week.
Bij ons was het altijd een probleem.
Het zijn mijn ouders niet, maar heb regelmatig bij ex aangegeven dat hij dit moest aankaarten bij zijn ouders, dat hij altijd aannhet kortste eind trekt. Daar was ie te lam voor.
Nu we uit elkaar zijn hebben zijn ouders een klein beetje bijgelegd voor de financiering van zijn nieuwewoning, maar dit moet wel terugbetaald worden. Terwijl beide broertjes niks bijdragen. De een woont gratis en de ander heeft een hypotheek van 400 euro pm en het gore lef om destijds te zeggen dat ik maar moest stoppen met werken, omdat hij welgeteld 3x onze kinderen van de opvang haalde omdat wij beiden in de file stond. Hij stond zijn gal te spuwen tegen de leidsters van de opvang dat dit zo niet langer kon.
Maar goed, hij heeft makkelijk praten met zijn gesponsorde leventje en vriendin die de hele dag niks uitvreet en bijdraagt.
Dus je ziet, het is overal hetzelfde.
Wat jij nu doet is gewoontegoed geworden. Stop daar mee. Je wordt vanzelfsprekend en daarom dus minder gewaardeerd.
Mijn ‘please’ gedrag is idd een probleem alleen denk ik als ik het niet doe wie dan wel,..ik heb vorige keer gewacht tot de dag voor mijn moeders verjaardag op een berichtje van mijn broer of zus wie er het cadeautje ging halen…als er dan niemand een cadeautje was gaan halen is het ook zo zielig.
Nu heb ik vanmorgen de volle lading gekregen…dat ik jaloers en dat ik niks te klagen heb…dat ik dan nog niet serieus genomen word als ik er iets van zeg doet me weer in elkaar krimpen…dan denk ik ‘oei ben ik aan het overdrijven had ik beter gezwegen…’
Ik ben zeer blij dat ik vrijdag een gesprek heb.
Natje1812 schreef op 21-08-2022 om 16:29:
Mijn ‘please’ gedrag is idd een probleem alleen denk ik als ik het niet doe wie dan wel,..ik heb vorige keer gewacht tot de dag voor mijn moeders verjaardag op een berichtje van mijn broer of zus wie er het cadeautje ging halen…als er dan niemand een cadeautje was gaan halen is het ook zo zielig.
Nu heb ik vanmorgen de volle lading gekregen…dat ik jaloers en dat ik niks te klagen heb…dat ik dan nog niet serieus genomen word als ik er iets van zeg doet me weer in elkaar krimpen…dan denk ik ‘oei ben ik aan het overdrijven had ik beter gezwegen…’
Ik ben zeer blij dat ik vrijdag een gesprek heb.
Volgende keer dus enkel een cadeautje (al is het een bos bloemen) voor jezelf halen, staan zij toch zelf voor lul zonder cadeau! Ik snap dat dit voor mij heel makkelijk gezegd is, maar laat het er maar op aankomen is mijn advies. Jij bent niet verantwoordelijk voor hen hè?!
Ja, heel fijn dat je hulp hebt ingeschakeld, hoop dat het jou zoveel weerbaarder gaat maken!
Jeetje lastig. Met mijn moeder een vergelijkbare situatie en wat ik heb geleerd is toch proberen afstand te nemen en inderdaad niet precies te doen wat ze wil. Toen ik op mezelf ging vond ze dat ik elke maandag bij haar moest komen eten, op maandag moest ik dus om 18:00 stipt bij haar zijn en redde ik dat niet (officiële werktijd was tot 17:15 en reistijd zonder files 30 min) dan kreeg ik al commentaar. Als ik dan op maandag kwam gaf ze aan dat ik helemaal niets van mezelf heb laten horen de hele week. Toen ik minder en minder kwam kreeg ik hetzelfde te horen. Vooral in openbare gelegenheden vind ze het leuk dit soort dingen zo hard mogelijk te communiceren. Wat helpt is het allemaal naast me neer te leggen en doen alsof er niets aan de hand is, als ze het in het openbaar doet dan is mijn reactie vaak "misschien moet je eens naar jezelf kijken wat de reden is dat ik niet zo vaak kom". En dan heb ik haar vaak wel stil.
O en cadeautjes kun je ook zelf regelen toch? Hoef jij niet voor broer en zus te regelen, is ze jarig koop je een mooie bos bloemen en/of een geurtje ofzo en klaar.
Mijn moeder is recent jarig geweest en communiceerde dat ze een nieuwe mobiel wilde en dat ik daarover maar contact met mijn zus moest opnemen. Nou echt niet ze kreeg een bos bloemen en een ingelijste foto van haar kleinzoon
Je moet echt proberen jezelf niet voor haar karretje te laten spannen. En het is echt heel lomp dat ze je zoons verjaardag is vergeten, dat kun je echt wel communiceren. Heeft niets met jaloezie te maken, je had op een moment dat je zoon even uit de kamer was even kunnen zeggen van "goh je had je kleinzoon wel even mogen feliciteren met zijn verjaardag". En klaar daarmee geen gepiep over herinneringen van je zus of dat ze altijd de verjaardag van de kids van je zus onthoud, nee puur op zijn verjaardag focussen.
Voorbeeld mijn ouders rijden geen auto meer, naar verjaardagen van nichtje en neefje komen ze altijd want dan nemen ze een taxi en blijven ze er logeren. Ze weten dat wij een en geen ruimte hebben en hun ook niet te logeren willen (vind een dag al zwaar) maar ze weigeren voor een dagje te komen. (te duur voor hun zegt ze dan, terwijl het hen evenveel kost alleen mist ze dan ongeveer 7 of 8 maaltijden die ze tijdens een logeerpartij gevoerd krijgen ). Prima hun keuze, hun kleinzoon heeft het echt wel door hoor maar hij weet ook dat het niet aan hem ligt.
Het vervelende is dat mijn moeder het denk ik niet echt bewust doet en daardoor vind ik het moeilijk om het tegen haar te zeggen.Maar vanmorgen was ik zo teleurgesteld dat ik het gewoon niet kon weg steken…
Mijn moeder is als de dood dat er opeens weer problemen zouden zijn met mijn zus dat ze altijd op eieren loopt bij haar…ik was de jongste de braafste riep redelijk in het gareel tijdens de puberteit…waren er problemen met mijn zus hield ik me op de achtergrond en zei ik niks want ze kon dan voor het minste ontploffen en als alles goed ging met mijn zus moest iedereen weer blij en gelukkig zijn…Toen ik ouder werd en het ging weer eens goed zei ik dan wel eens ‘voor hoe lang weer’ dan ging ze ook volledig door het lint…Mijn zus was jong zwanger,mijn moeder heeft dan veel voor mijn nichtje gezorgd want mijn zus had er de middelen niet voor en tot op de dag van vandaag is zij ook het lievelingtje van mijn moeder … Mijn moeder heeft echt veel problemen gehad met mijn zus daar bewonder ik haar voor maar het heeft zijn littekens nagelaten…
soms moet je gewoon een beetje egoïstisch denken om het voor jezelf makkelijker te maken.
Ja ik zou ophouden met verwachten dat de ander iets wat je zelf doet.
Sterker nog, als patronen altijd zo lopen dan gaat het elk jaar weer zo. Met cadeautjes en ook met wat moeder of vader altijd zo doet, of die ene zus of broer.
Het is ook goed als iemand langskomt. Dat is veel belangrijker dan het kadotje. Behalve bij kinderen van jongere leeftijd misschien. En hoe fijn is het als iemand om je denkt. Nu had zij dat niet in de gaten. Maar blijkbaar is het zo standaard.
De ex partners van mijn zussen krijgen nog elk jaar 50 euro voor hun verjaardag van mijn ouders. Dat is ook een vorm van liefdadigheid. Ik gun hun het wel.
Ik stuur altijd kaartjes maar ik zie nooit kaartjes voor de kinderen van familie behalve mijn ouders. Ik verwacht het ook niet. Vind het sneu voor de kinderen maargoed deze zijn wat jonger dan 19. Verder boeit het me niet (meer).
Weet zeker dat er ook een zo praat, dat ik meer aandacht van mijn moeder kreeg. Maar zelfs nadat we daar uitgebreid over hebben gehad, dat moeder dat zelf doet en niet vanuit mijn vraag, is het voor haar bleek iets dat ze slecht trok. Maargoed dat kwam dan ook nog ter sprake terwijl ik kanker had.
Uiteindelijk heb ik geen contact meer met die vrouw, daar is mijn leven een hoop van opgeknapt. En ik moet nog steeds verhalen aanhoren, want voor de ouders blijven het alledrie hun kinderen. Lastig maar ja, heb ook jaren aan kadotjes meebetaald die ik niet kon betalen en zij wel met hun man, waarvan ze nu allebei gescheiden zijn.
Wat vond je zoon er eigenlijk van? Vond hij het ook erg?
o je moeder heeft het vast niet soort dat wat ze doet dat dat jou kwetst je hebt kans dat ze helemaal niet met anderen bezig is, ze is met zichzelf bezig.
Mijn zoon was pas later binnen gekomen,…nadat ik mijn moeder had verwittigd dat het vandaag zijn verjaardag was want ik had door dat ze het vergeten was,geen kaartje ze zei ze ook niks van en ze viel ook compleet uit de luchtMijn fout is idd dat ik teveel verwachtingen heb…dingen die ik doe verwacht ik dat mensen daar ook aan zullen denken … dan gebeurt dat niet en ben ik teleurgesteld en bij momenten loopt mijn emmer dan over…
Dat is echt iets waar je wel wat mee kunt, misschien is dit luchten heel fijn bij de psycholoog. Die kan je ook helpen hierbij.
Het is iets wat je zo ziet, een logica. Maar anderen zijn daar niet mee bezig, meestal met zichzelf. Dat is iets wat jij ook meer kunt doen. Ook is het moeilijk dingen te laten of juist te doen als je dat voor je gevoel niet klopt. Zo heb je nu jaren gedacht en dit geeft het je terug.
En je bent ook zelf moeder. Jouw moeder geeft automatisch aandacht waar ze denkt te moeten zijn. Dit overkomt ons allemaal. Het is ook een compliment (al is dat niet wat je hoort of voor je gevoel extra waardering aan jou) dat jij zonder die aandacht het redt. Je wilt ook dat je gezien wordt, dat is wel een logisch gevoel. Daar hoef je niet aan te veranderen. Ermee omgaan is hoe je gevoel wegzet. Nu zat het je gelijk dwars en dat heb je gezegd. Al die andere dingen hebben zich gestapeld. Het gevoel daarover speelt dan mee.
De sfeer zal wel beetje anders zijn geweest vermoed ik. In elk geval voor jou zelf. Je zoon heeft de verjaardag hoop ik verder kunnen vieren zonder iets te krijgen. Daar zou ik in dit geval op focussen. Hij is een deel van jou dus dat kwetst. Maar hoeveel kwetst hem zelf het?
Ik zou dat ook niet leuk vinden. Maar het blijkt in jouw geval wel dieper te liggen, dat je altijd het ondergeschoven kindje was en je minder belangrijk hebt gevoeld dan je zus.
Het is logisch dat er meer zorgen uitgaan naar een zorgenkind, maar ook andere kinderen hebben behoefte aan aandacht en liefde.
Verder zou ik stoppen met verantwoordelijkheden nemen die niet bij jou horen te liggen. Als je moeder jarig is, dan zorg je dat je een cadeau hebt en je broer en zus regelen dat zelf maar. Het zijn volwassen mensen, geen kleuters.
ik snap het niet echt. (Maar dat kan dan ook aan mijn inlevingsvermogen liggen)
Je broer en zus krijgen meer aandacht. Maar je komt toch geen aandacht tekort? Ze komt toch iedere week ontbijten?
(persoonlijk vind ik dat echt heel veel contact, al zie ik mijn ouders nu ook wekelijks maar dat is omdat ze zorg nodig hebben, voorheen was het echt minder)
En zoals ik je lees is er vaker nog meer contact?
Ik zou koesteren wat er is en de relatie als je wil meer inhoud of verdieping geven. Maar stop met meten, daar wordt toch niemand blij van??
Mijn broer krijgt echt wel meer ondersteuning en aandacht van mijn ouders dan ik, altijd zo geweest maar ik vind dat echt helemaal prima. Hij heeft gewoon een andere relatie met hen.
En een verjaardag vergeten, tsja, dat kun je naar vinden maar niet iedereen vindt verjaardagen even belangrijk of kan ze allemaal onthouden. Misschien begint ze wel last van vergeetachtigheid te krijgen, en dat is dan heus niet met alles meteen op elk moment. Bij jou voelt ze zich misschien wel zo veilig dat ze meer kan ontspannen en zich minder hoeft in te spannen iets te onthouden en dat is ook iets moois toch.
Los van de andere zaken die je beschrijft: als het alléén zou gaan over het vergeten van de verjaardag... Tja, dat zou mij ook kunnen overkomen. Ik vergeet vaker verjaardagen. Is geen kwade wil, het zit gewoon niet 'in miin systeem". Ook niet in mij agenda😅. Ik ben op ander manieren en momenten (zeer) attent.
Maar, hoe kon je moeder nou helemaal niks zeggen omdat ze het niet wist: hing er geen slinger, was er niet een feestelijk ontbijt of een kado van jou waaruit bleek dat er 'iets" te vieren viel?
